ซอกตึกเเคบในเวลากลางคืน มืดสนิท มีเพียงเเสงไฟสลัวจากโทรศัพท์มือถือที่เปิดโหมดไฟฉายของกลุ่มวัยรุ่น เด็กชายคนหนึ่งถูกต้อนจนตัวติดกับกำแพงที่อยู่ด้านหลัง นัยน์ตาสีทองเปร่งประกายสะท้อนเเสงจากโทรศัพท์ของคนตรงหน้า มองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่หวาดระเเวงเมื่อตัวเองถูกต้อนจนมุม ไม่มีทางให้หนี ไม่มีใครที่สามารถขอความช่วยเหลือได้ตอนนี้

"ไปถอดเสื้อมันออก" เด็กหนุ่มที่เป็นเหมือนหัวหน้าสั่งเพื่อนอีกสองคน

เสียงกรีดร้องด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานจากการถูกกลั่นเเกล้ง เสื้อถูกถอดออกเผยให้เห็นผิวเนียนสีขาวราวกับสีของหิมะเเรกของฤดูหนาว กายเล็กถูกผลักให้ล้มลงตรงหน้าก่อนที่เด็กหนุ่มหัวหน้าจะควักคลิปหนีบกระดาษสีดำออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"โห ยังไม่ทันได้ทำอะไร น้ำเสนียดก็ไหลออกมาละ" เด็กหนุ่มคนนั้นพูดต่อหน้ากายเล็กที่น้ำตาอาบเเก้ม ส่งสายตาอ้อนวอนขอให้เขาเมตตาปล่อยตนไป

"จับมันไว้"

"จะทำอะไร ปล่อยเรานะ ขอร้องล่ะ ปล่อยเราไปเถอะ เรากลัวเเล้วจริงๆ"

"ปล่อยไปตอนนี้ก็ไม่สนุกสิ"

มือหนาบีบคลิปหนีบกระดาษให้อ้าออกเเล้วนำมันมาหนีบหัวนมเล็กสีชมพูที่เปื้อนคราบน้ำนม

"พอ พอ พอได้เเล้ว เราไม่ไหวแล้ว"

เขาดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดทำให้พวกนั้นชอบใจเเละพากันหัวเราะดังลั่น

พรึ่บ! กายเล็กล้มลงนอนราบกับพื้นด้วยความเจ็บปวดที่เกินเยียวยา นัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความกลัวขั้นสุด

"ชะ ช่วยด้วย ใครก็ได้"

โครม! ถังขยะเหล็กพุ่งออกมาจากความมืดโดยไม่ทราบสาเหตุ กลิ้งไปโดนเด็กหนุ่มหัวหน้าคนนั้น

"ใครมันเตะมาว่ะ"

ฟุบ! ชายร่างหนาปรากฏตัวจากความมืดมิด พุ่งเข้ามาต่อยเด็กพวกนั้นจนล้มลงไปนอนกองกับพื้นเช่นเดียวกับกายเล็ก

"น่าหนวกหนูซะมัด"

"ชะ ช่วยด้วย"

กายเล็กพยายามยกมือขึ้นเพื่อขอความช่วยเหลือจากชายร่างหนาในชุดคลุมสีดำ เขาหันมองกายเล็กอยู่นานก่อนจะเดินมาอุ้มกายเล็กขึ้นเเล้วหายเข้าไปในความมืด

มือหนาวางกายเล็กลงนอนหงายบนเตียงนอนสีขาว

"โอ๊ย" กายเล็กร้องด้วยความเจ็บเมื่อมือหนาหยิบคลิปหนีบกระดาษออกให้

ดวงตาเล็กคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆจนเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

"ขอบคุณที่ช่วยผมนะครับ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเเรง

"เธอชื่ออะไร" เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบ

"ผมชื่อ วาโย ที่เเปลว่าลม ครับ"

"วาโย"

"ครับ"

"เธอมีน้ำนม?"

"ใช่ครับ ทำไมหรอครับ"

"เธอต้องการเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายให้ไม่อั้น ขอเเค่เธอตกลง"

"คุณพูดเเบบนี้หมายความว่ายังไงครับ"

"ฉันจะจ้างเธอมาเป็นเเม่นมของฉัน"

"เเม่นมของคุณ"

"ใช่"

"ขอโทษครับ คือผมไม่เข้าใจ"

"เเม่นมก็คือคนที่ให้น้ำนม เพราะงั้นเธอต้องเอาน้ำนมของเธอให้กับฉัน"

"ให้ผมปั๊มน้ำนมออกมาให้หรอ"

"ไม่ ให้ฉันดูดมันจากเต้านมของเธอ"

"คะ คุณจะบ้าหรอ ผมไม่ยอมหรอก"

"ฉันไม่ได้ขอร้องเธอ เเต่ฉันสั่งเธอ เเละคำสั่งก็ห้ามปฏิเสธ"

"คุณไม่สิทธิ์มาสั่งผม"

"มีสิ เพราะฉันช่วยชีวิตเธอเอาไว้"

"เคยได้ยินได้คำว่าทำดีโดยไม่หวังสิ่งตอบเเทนไหม"

"ไม่เคย เธอต้องตอบเเทนฉันด้วยน้ำนมของเธอ"

"เเล้วทำไมถึงอยากได้น้ำนมของผมนักล่ะ"

"เพราะน้ำนมของเธอช่วยให้ฉันเป็นอมตะได้เพียงเเค่ดื่มมันเป็นประจำ"

"คุณพูดถึงเรื่องนี้ ผมเริ่มรู้สึกเเปลกๆกับคุณเเล้วนะ"

"น้ำนมจากบุรุษสามารถทำให้เเวมไพร์เป็นอมตะ"

"..."

ฟันเเหลมสีขาวที่เหมือนเขี้ยวเสือปรากฏขึ้นให้เห็นต่อหน้าต่อตา จนกายเล็กตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"ทีนี้เข้าใจรึยัง"

"ขะ เข้าใจเเล้ว"

"เลือกเอาระหว่างตายไปพร้อมกับน้ำนมกับอยู่ผลิตน้ำนมให้กับฉัน เธอจะเลือกอะไร"

มือหนาจับกายเล็กที่พยายามดิ้นหนี เเล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูว่า

"ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ได้ใจดี"