ในตอนนี้ที่ห้องพักแห่งหนึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ ผู้คนน้อยนิดในตอนนี้ได้มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งทำตาปริบๆ อยู่ภายในห้องๆ หนึ่งพร้อมกับร่างกายอันเปลือยเปล่าที่ตอนนี้ ใช้มือข้างหนึ่งจับผ้าห้มปกปิดร่างกายด้านหน้าอยู่

พร้อมกับมองไปที่ชายหนุ่มผมสีฟ้าด้วยดวงตาที่ไม่อยากเชื่อและช็อคสุดขีด และชายคนนั้นก็ยังอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าเช่นกัน

‘นี้มันอะไรเนี่ยนี้ฉันเมาถึงขั้นเอากับถังซานงั้นหรอ!!! ไม่ฉันสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยุ่ง กับเนื่องเรื่องงั้นไปดีกว่า....โอ้ยเจ็บ’

ในตอนนี้ที่เธอกำลังลงจากเตียงก็เกิดเจ็บหว่างขาขึ้นมา และในตอนที่เธอรุกขึ้นก็เห็นได้ชัดว่ามีน้ำสีขาวไหลออกมาจากใต้หวางขา

หลังจากที่เธอเดินไปใส่เสื้อผ้าแล้วเธอก็รีบชิ่งทันที และแน่นอนวิ่งไม่ได้เพราะเจ็บจึงเดินเอาถึงจะรำบากหน่อยๆ ก็เถอะ หลังจากที่ออกมาแล้วเธอก็เดินทางออกจากหมู่บ้านทันที

ทางด้านชายหนุ่มหรือถังซานหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ตื่นขึ้นมา อย่างงงงวยและจับไปที่หัวของตัวเอง เพราะอาการปวดหัวจากการเมา ความทรงจำในตอนเมากลับเข้ามาในหัวของเขาเล็กน้อย

หลังจากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ อย่างสงสัยเพราะจำอะไรแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน

"นี้ข้าทำไมถึงเปลือยเปล่าแบบนี้กัน กลิ่นที่อบอวยนี้ด้วย อะจริงสิข้าจำได้ว่าในตอนนั้นข้ากำลังดื่ม แล้วเจอสตรีคนหนึ่งดื่นจนเมาและกำลังโดน พวกคนจับไปแล้วจากนั้นข้าก็ช่วยนางขึ้นมาที่ห้อง แล้วจำอะไรไม่ได้ชักอย่างเลยหลังจากนั้น"

หลังจากพยายามนึกแต่นึกไม่ออก เขาก็ได้ลุกจากเตียงแล้วสวมชุดแล้วเดินออกไปทันที และทางที่เขาไปมันคือคนละทางกับแม่นางก่อนหน้านี้หรือทางตรงกันข้าม

กลับมาทางแม่นางก่อนหน้านี้ ในตอนนี้นางกำลังนั่งอยู่บนหน้าผา พรางมองท้องฟ้ายามเช้าแล้วจากนั้นก็เรียกชื่อใครไม่รู้ขึ้นมา

"เหยาเหยาตรวจสอบสภาพร่างกายข้าที"

[ได้ค่ะ......มาสเตอร์สภาพร่างกายของท่านตอนนี้อยู่ในสภาพอ่อนเพลียเนื่องจาก โดนจัดไปหลายยกเมื่อคืนนี้ค่ะ]

หลังจากที่เอ่ยชื่อนางแล้วก็ได้มี หน้าจอสีฟ้าหรือระบบปรากฏด้านหน้านาง จากนั้นก็บอกสภาพของกายของนางไป พอนางได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหน้าแดงจัด

"พอแล้วอย่าพูดขึ้นมาอีกนะ"

[แต่มาสเตอร์ค่ะในตอนนี้ข้ามีเรื่องจะบอกค่ะ คือในตอนนี้ท่านนั้นได้ท้องแล้วค่ะ]

หลังจากได้ยินแบบนั้นนางก็ถึงกับสตั้นไปเลย นาง

สตั่นอยู่แบบนั้นหลายนาทีหลังจากนั้นที่ได้สติ นางจึงรีบถามเหยาเหยาขึ้นมาทันที

"ได้ไงกันเหยาเหยา ตัวตนของข้าตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ได้นี้นา และโอกาสที่ข้าจะทัองกับมนุษย์มันน้อยถึง0.68%เองนะ"

[ค่ะมันน้อยมากแต่ว่าท่านโดนชะขนาดนั้นโอกาสจึงเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนครั้งและปริมาณค่ะ แถมอีกอย่างถังซานผู้นั้นคือครึ่งมนุษย์ จึงมีโอกาสมากขึ้นถึง1%ค่ะ]

ในตอนนี้นางก็ได้ทรุดลงกับพื้นอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เอาแต่โทษตัวเองที่เกิดชอบพิษสุรามากไป จนถึงขั้นลงเอ่ยกับตัวเอกแสนดี-ชั่วเช่นนี้

"เฮ้ยชั่งมันเถอะเหยาเหยามันคงช่วยไม่ได้แล้วนั้นแหละนะ ข้าให้กำเนิดเด็กคนนี้และเลี้ยงเขาเอง และข้าจะไม่ให้ถังซานหรือใครรู้สายเลือดของเขาเด็ดขาด"

"และชื่อที่เด็กที่จะเกิดขึ้นมาถ้าเป็นชายเป็นชื่อถังหวิ่นไห่ ส่วนถ้าเป็นหญิงก็ถังชินชิน"

หลังจากพูดจบนางก็ได้บินจากไป

ในตอนนี้ในเรื่องไม่บอกชื่อนางเอก แต่เดี๋ยวบอกให้ นางมีชื่อว่าถังชวิ๋นเอ๋อ

ณ ภายในป่าแห่งหนึ่งในตอนนี้ชวิ๋นเอ๋อได้เดินทางอยู่ภายในนั้น ในระหว่างเดินทางนางก็เจอเข้ากับสัตวิญญาณมากมาย แต่นางก็สามารถจัดการกับพวกมันได้ไม่ยากนัก

ในการเดินทางครั้งนี้ของนางนั้นมีเป้าหมายอยู่ที่ที่ หนึ่งซึ่งเป็นสถานที่ ครั้งหนึ่งนางได้ไปบังเอิญพบเจอเข้าตอนเดินทาง มันเหมาะแก่การอยู่อาศัยเอามากๆ

นางเดินทางอยู่หลายวันในการไปที่นั้น และในการเดินทางย้อมมีแต่อุปสรรคอย่างพวกสัตว์วิญญาณระดับสูง อย่างพวกแสนปี พื้นที่นี้ที่จริงแล้วมันคือแดนมายาที่มแต่ีสัตว์วิญญาณระดับแสนปีเป็นอย่างต่ำอาศัยอยู่

ชวิ๋นเอ๋อนางนั้นคิดว่าที่แห่งนี้นั้นคือพื้นที่ ที่เกิดขึ้นเองโดยมีเงื่อนไขบางอย่าง และเพราะแบบนั้นมันจึงปลอดภัยถ้าถังซานเลื่อนสู่ระดับเทพ เขาจะไม่มีวันรู้เรื่องเด็กแน่นอน

หลังจากที่เดินมาถึงที่หมาย ตรงหน้าของนางคือม่านพลังงานเหมือนประตูน้ำ แต่ว่ารูปแบบของน้ำเหมือนกระจกที่มองทะลุผ่าน ภาพที่เห็นคือต้นไม้และภูเขาลอยฟ้า

แต่หลังจากนั้นนางก็ได้ทำการนำมือไปสัมผัสมัน เพื่อที่จะเปลี่ยนเป็นสถานที่แสนสวยงาม

"ชั่งโชคดีที่ข้าสามารถเปลี่ยนแปลงประตูห่วงมิติได้อย่างง่ายดาย เอาหละกลับเข้าบ้านดีกว่า"

จากนั้นนางก็ได้เดินเข้าไป นางก็ได้ปรากฏอยู่ที่แห่งนั้นทันที

"นี้เหยาเหยาช่วยตรวจสอบให้หน่อยว่า บ้านของข้ามีผู้ใดหรือเหล่าสัตว์วิญญาณผ่า เขตแดนปกป้องของข้าเข้ามาได้หรือไม่"

[เจ้าค่ะมาสเตอร์........ตรวจสอบเสร็จแล้วคะ ตรวจพบว่ามีสัตว์วิญญาณแปลงกายแสนปีอยู่10ตน และสัตว์วิญญาณสมบูรณ์5ตน มี2ตนอยู่ระดับ9แสนปีค่ะ และที่เหลืออยู่ระดับล้านปี]

[ม้าทมิฬทรราช สัตว์วิญญาณแปลงกาย5แสนปี

วิหกแห่งสายฟ้า สัตว์วิญญาณแปลงกาย5แสนปี

วิหกมายา สัตว์วิญญาณแปลงกาย6แสนปี

มนุษย์มังกรวิหก สัตว์วิญญาณแปลงกาย7แสนปี

หญ้าวิญญาณสวรรค์ ต้นไม้วิญญาณแปลงกาย5แสนปี

ต้นไม้แห่งต้นกำเนิดชีวิต ต้นไม้วิญญาณแปลงกาย8แสนปี

ต้นไม้ปีศาจกลืนวิญญาณ ต้นไม้วิญญาณแปลงกาย8แสนปี

ภูตเทวะ ชีวิตธรรมชาติแปลงกาย9แสนปี

อสรพิษ9หัว สัตว์วิญญาณแปลงกาย5แสนปี

วัวกระทิงพิบัติ สัตว์วิญญาณแปลงกาย6แสนปี

มังกรแห่งการทำลายล้าง สัตว์วิญญาณ9แสนปี

หมาป่าทรราช สัตว์วิญญาณ9แสนปี

ภูตต้นกำเนิด ชีวิตธรรมชาติ1ล้านปี

พยักสายฟ้าเหมันต์ สัตว์วิญญาณ1ล้านปี

กิเลนเทวะ สัตว์วิญญาณ1ล้านปี]

"อืมมีผู้บุกลุกที่หน้าสนใจแต่ยังคงอ่านแอ แต่ก็บังอาจบุกเข้ามาที่บ้านของข้าได้นะ"

หลังจากที่พูดจบนางก็ได้ปลดปล่อยแรงกดดัน อันมหาศาลที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจ กดทับได้แม้แต่สัตว์วิญญาณล่านปีจนต้องหวาดกลัว

แรงกดดันนั้นเต็มไปด้วยแรงกดขี่สีดำแดงซึ่งเป็น สัญญาลักษณ์ของความโหดเหี้ยม

จบ

ไม่รู้เพราะอะไรดันคิดออกมาแบบนี้ ผมก็รู้สึกแปลกเหมือนกัน ตอนนี้เอาแค่นี้ก่อนนะพอดีหัวหมุนอะ อะถือว่ารู้เอาไว้ก่อนว่านางเอกนั้นโหดเหี้ยมยิ่งกว่าใคร และเก่งเกินใคร และอีกอย่างนางคือคนที่เทพอสูร่ายังกลัว

ฆ่าคนจนเรียกได้ว่าผู้ฝึกมารยังหวาดกลัว555 จบนะแค่นี้แหละสปอยจบละ