"สุดยอดเลยคัตจัง!!" อิซึคุ

"ใช่ไหมละ!! ถ้าอัตลักษณ์ของอิสึคุออกมาแล้วก็ไม่สุดยอดเท่าของฉันหรอกนะ"บาคุโก

สวัสดีคับผม มิโดริยะ อิซึคุ ผมมีเพี่อนสมัยเด็กอยู่คนนึงชื่อ บาคุโก คัตสึกิ ข้อย้ำนะเพื่อนสมัยเด็กใช่คับ ถ้าถามว่าเพราะอะไรคงตอนที่คัตจังเขารู้เรื่องที่ผมยังไม่มีอัตลักษณ์ อย่าเข้าใจผิดนะอัตลักษณ์ผมเเค่ ยังไม่มาไม่ใช่ ไม่มี เมื่อก่อนผมเรียกคัตสึกิว่า คัตจัง ผมเรียกเเบบนั้นจนจบมัธยมต้น เท่านั้นเเหละ

คงต้องย้อนไปตอนที่ผมไปตรวจอัตลักษณ์

"ลูกของคุณมีอัตลักษณ์เเน่นอนคับ เพียงเเค่เป็นเคสพิเศษ"คุณหมอได้พูดบอกเเม่ลูกตรงหน้า

"อิซึคุ ลูกมีอัตลักษณ์ละจ๊ะ"เเม่ได้กล่าวกับลูก

"ครับ"อิซึคุได้กล่าว

เเม่ของเขาชื่อ มิโดริยะ อิงโกะ เขาพาผมมาตรวจอัตลักษณ์เนื่องจาก ผมอายุ 4 ขวบเเล้วเเต่อัตลักษณ์ก็ยังไม่ปรากฎ

...*****...

.

.

.

.

.

...*****...

"อิซึคุ อัตลักษณ์ของเเกคืออะไรวะ"คัตสึกิถาม

"ยังไม่รู้เลยคัตจัง เเต่คุณหมอบอกว่ามีนะ"อิซึคุตอบ

"หา!!เเบบนั้นมันไร้อัตลักษณ์ไม่ใช่หรอ"คัตสึกิ

"มีเเต่ยังไม่ออกมาต่างหาก!!"อิซึคุ

...-----...

.

.

.

.

.

...-----...

"อิซึคุนี่อ่านว่า เดกุ ได้ด้วยไม่ใช่หรอ"บาคุโก

"บาคุโกอ่านคันจิได้ด้วยหรอ?! สุดยอดเลย!!"เพื่อนคนอื่น

"อ่านได้นะสิ!! เเต่ว่า เดกุ เนี่ยมันเเปลว่า ไร้ประโยชน์ ไม่ใช่หรอ"บาคุโก

"ก็เหมาะกับเเกดีนี้หว่า ไม่มีอัตลักษณ์ก็ ไม่มีประโยชน์ ไม่มีค่า เเกมัน ไร้ค่า" บาคุโก

"นั้นสิ"เพื่อนคนอื่น

"จริงด้วย555"เพื่อนคนอื่น

"โถ่~~คัตจัง ก็บอกเล้วไงว่ามีเเต่ยังไม่ปรากฎ"ประโยคที่สองมิโดริยะพูดเสียงเบาลง

..............

.

.

.

.

........

หลายปีผ่านไป ตอนนี้มิโดริยะอายุ 15 ปีเเล้ว

ณ ห้องเรียนมัธยมต้นปี 3 A

ไงทุกคนผมมีอัตลักษณ์เเล้วนะอัตลักษณ์ของผมคือ จินตนาการ ถ้าผมรู้จักอัตลักษณ์ไหนผมก็จะใช้อัตลักษณ์นั้นได้ เเต่อัตลักษณ์หลัก ผมคือ หยุด

อัตลักษณ์จินตนาการ วิธีใช้ก็ อย่างเช่นถ้าผมรู้ว่าคุณมีอัตลักษณ์ดิน ผมก็จะใช้อัตลัษณ์คุณได้เเค่รู้เเล้วจิตนาการขึ้นมาก็ใช้ได้ กี่เเบบก็ได้ที่รู้

อัตลักษณ์หยุด วิธีใช้ก็ อย่างเช่นถ้าผมใช้อัตลักษณ์ ตาของผมก็จะเรืองแสงทุกสิ่งทุกอย่างภายในขอบเขตที่ผมมองเห็นก็จะหยุด ตอนนี้เวลาใช้ก็จะเป็นสีเขียวมรกต อีกระดับนึงก็ต้องรอดูว่าจะเป็นเเบบไหน

.

.

.

.

.

"เอาละ วันนี้จะให้ทุกคนเขียนสถานที่เรียนต่อ ม.ปลาย"คุณครู

"เเต่ทุกคนก็คงเข้าเเผนกฮีโร่ทุกคนสินะ~~"

"ครับ,คะ"นักเรียน(เกือบ)ทุกคนพูดเเละเเสดงอัตลักษณ์ออกมา

บึ้ม!!!

"ไม่เอาน่าครูอย่าเอาผมไปเปรียบกับพวกตัวประกอบสิ!"บาคุโก

"บาคุโกจะไปต่อ ม.ปลายที่ UA สินะ"ครู

"จริงดิ UAนั้นเข้ายากมากไม่ใช่หรอ"นักเรียนทุกคนเริ่มคุยกัน

"เพราะงั้นฉันเลยเรียกพวกเเกว่าตัวประกอบไง!"บาคุโก

"มิโดริยะก็จะต่อ UA ด้วยนี้น่า"ครู

"..."ทั้งห้องเงียบกริบ

"หา!!มิโดริยะเนี่ยนะมีสมองอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ"นักเรียนคนนึงพูด

"นั้นสิมิโดริยะ"นักเรียนอีกคนพูด

บึ้ม!!

"เดกุ!! นี้เเกกล้ามายืนข้างฉันงั้นหรอ!!"บาคุโก

"หืม~~~อะไรละเนี่ย"เสียงงัวเงียของคนทีถูกเรียก

"มีไรอะ คัตจัง"มิโดริยะ

"เเกจะไปต่อUAงั้นหรอ!!"บาคุโก

"ก็ใช่นะสิ.."มิโดริยะ

"หึ!อย่างเเกหรอจะไปUA อย่ามาต่อUAเชียวนะคนที่จะได้ไปต้องมีเเค่ฉันเฟ้ย!!"บาคุโก

"ยุ่งน่า~~~"นอนต่อ

"หนอยเเน่เเก!!!"บาคุโก

"อย่าทะเลอะกันในห้องสิ"ครู

"ชิ!!"บาคุโก

.

.

.

.

.

.

เลิกเรียน

ตอนนี้ทุกคนกลับบ้านกันหมดเเล้ว เหลือก็เเต่มิโดริยะที่นั้งอยู่ไหนห้อง

"เรายังคุยกันไม่จบนะ เดกุ!!"บาคุโก

บาคุโกเเละเพื่อนผู้ชายอีก 3 4 คนเดินเข้ามาหามิโดริยะ

"อะไรเนี้ยเเกยังไม่หยุดจดหนังสือนี้อีกหรอ"บาคุโกเเย่งสมุดของมิโดริยะมา

"เอาคืนมานะ คัตจัง"มิโดริยะพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย(ก็คนมันจะหลับอะนะ มิโดริยะเรื่องนี้ก็จะขี้เกียจหน่อย เเต่เก่ง+ฉลาดมากกกก)

"อะไรนะบาคุโก"เพื่อนที่มาด้วยพูดขึ้น

"สมุดวิเคราะห์อัตลักษณ์"บาคุโกเอาสมุดให้ดู

"เอาจริงดิ555"เพื่อน

"ยุ่งจังเลยน่า~~~"มิโดริยะลุกขึ้นเเละหยิบสมุดกำลังเดินออกจากห้องเพื่อกลับบ้าน

"เเก!!ไอ้เดกุ!!!อย่าให้เห็นวันสอบUAเชียวละ!!"บาคุโกตะโกนไล่หลัง

"ปัญญาอ่อนจังนะ คัตจัง `ผมไม่ไปเเผนกน่ารำคาญที่มีนายอยู่หรอก`//มิโดริยะพูดประโยคหลังเบาลงเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน

.

.

.

.

.

.

จบ

ไว้มาต่อนะเเล้วก็ขอโทษที่ดอง เรื่องอื่น😥