ฝืนชะตา บัญชาสวรรค์
ตอน 1
เกิดปรากฏการณ์ดาวตกสองสาย มุ้งไปคนละทิศทาง
ดวงนึงไปยันแคว้นต้าอวี่ ตกใส่ครรภ์องค์ฮองเฮาในวันมีพระประสูติ เกิดแสงสว่างเรืองรองปลกคลุมท้องกลมๆของนาง ทำเอาหมอหลวงที่กำลังทำคลอดอยู่ถึงกลับผงะหงายหลังล้มตึงกับพื้นแทบเป็นลม มือชี้มายันท้องกลมๆขององค์ฮองเฮาไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง
หมอหลวง
เด็ก! เด็ก! เด็ก! //มองอย่างตกใจ
หมอหลวงที่กำลังทำคลอดอยู่ยังไม่ทันได้แตะต้องครรภ์ด้วยซ้ำ เด็กทารกเพศชายก็ใหลออกจากครรภ์มารดามาเสียแล้ว ไม่ต้องให้หมอทำคลอดเลยสักนิด
ฮองเฮา สวีหรัน
หมอหลวง! ลูกข้าเป็นอะไรหรือ?
นางมองสีหน้าหมอหลวงอย่างหวาดหวั่นในใจ ลูกนองนางคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ เมื่อกี้ยังเจ็บท้องคลอดอยู่ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ทำไมนางไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดละ
ฮองเฮา สวีหรัน
ลูกแม่! //ยิ้มละไม
นางดีใจที่ลูกคลอดออกมาได้สำเร็จ แต่หมอหลวงนางนั้นกลับเป็นลมไปแล้ว
เสียงเด็กร้องจ้าดังกึกก้อง องค์ฮ่องเต้ที่รออยู่ด้านนอกอย่างกระวีกระวาดก็ยิ้มร่าทันทีที่ได้ยินเสียงเด็กร้อง
ฮ่องเต้ อวี่ไฉเสวียน
ลูกข้า! ใยหมอหลวงไม่ออกมาสักทีเล่า //ดีใจ
นางกำนัล
ทูลฝ่าบาท ประสูติพระโอรสเพคะ //อุ้มทารกน้องออกมาให้ดู
ฮ่องเต้ อวี่ไฉเสวียน
พลังลมปราณแข็งแกร่งยิ่ง! //จับเส้นชีพจรทดสอบปราณให้ลูกชาย
ฮ่องเต้ อวี่ไฉเสวียน
ดี! ดีเหลือเกิน! ฮองเฮาเป็นอย่างไรบ้าง
นางกำนัล
ฮองเฮาปลอดภัยดีเพคะ
ฮ่องเต้ อวี่ไฉเสวียน
หมอหลวงเล่า ใยเป็นเจ้าอุ้มองค์ชายออกมา ไม่ดูแลฮองเฮารึ
นางกำนัลถึงกลับไปไม่เป็น เมื่อฝ่าบาทถามถึงหมอหลวง ที่จริงนางเองก็ยังตกตะลึงไม่หาย เห็นองค์ชายน้อยใหลออกมาแบบสบายๆ ไม่ทรมานผู้เป็นมารดาเลยสักนิด พอนางตั้งสติได้ ก็เห็นหมอหลวงสลบเหมือดไปแล้ว
รอได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นตอนพระโอรสมีพระประสูติ องค์ฮ่องเต้ถึงกับอยู่ไม่สุข เชิญท่านโหราจารย์มาทำนายดวงชะตายกใหญ่
ฮ่องเต้ อวี่ไฉเสวียน
เป็นเช่นไรท่านโหนหลวง
โหราจารย์
ทูลฝ่าบาท ดวงชะตาดียิ่งพะยะค่ะ
โหราจารย์
พระโอรสเป็นเซียนสวรรค์กลับชาติมาเกิดโดยแท้ ภายภาคหน้าจะเป็นใหญ่เหนือใต้หล้าแน่นอนพะยะค่ะ //ลอบปาดเหงื่อเบาๆ
โหราจารย์
(บุญศักดิ์ใหญ่เหนือใต้หล้า แต่วาสนาไร้บุตรไร้คู่ครอง พูดไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!) //คิดในใจอย่างหวาดหวั่น
ฮ่องเต้ อวี่ไฉเสวียน
ดี!! ดีมาก… ตกรางวัล //ดีใจสุดๆ
โหราจารย์
ขอบพระทัยพะยะค่ะ
ดาวอีกดวง ตกลงสู่ครรภ์ของฮูหยินเอก ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายแคว้นเหลียง นางเจ็บปวดทรมานอยู่ค่อนคืน ตกเลือดลอบที่สอบแล้ว แต่เด็กก็ยังไม่ออกมา
ฮูหยินเอกหลิวหลิน
โอ้วเจ็บ~ ข้าไม่ไหวแล้ว~ //อ่อนแรงมาก
หมอตำแย
เบ่งอีก ออกแรงอีกเจ้าค่ะนายหญิง!! //พยายามทำคลอดอยู่
ฮูหยินเอกหลิวหลิน
ไม่~ ไม่ไหวแล้ว ~ //สลบไสล
ในเวลานั้นเอง จู่ๆก็ปรากฏแสงสว่างวูบหนึ่ง ทำเอาหมอตำแยผงะตกใจกลัว รีบถอยหลังทันที ไม่กล้าทำคลอดต่อแล้ว นางตกใจมากจริงๆ เพราะตอนนี้ฮูหยินก็หมดลมหายใจไปแล้วเช่นกัน
และในขณะนั้นเอง เด็กทารกในครรภ์ ก็ใหลออกมาตอนที่แสงสว่างวูบนั้นปรากฏ
เสียงเด็กร้องจ้า หมอตำแยค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปดู ก็เห็นเป็นเด็กทารกน้อยคนนึงนี่นา ทั้งยังน่ารักน่าเอ็นดูยิ่ง
นางค่อยๆยื่นมือไปจับเส้นชีพจรให้ฮูหยิน จึงพบว่าฮูหยินจากไปแล้ว นางจึงหันกลับมาอุ้มเด็กทารกน้อย แล้วเดินออกจากห้องไปหาเสนาบดีที่กำลังรออยู่นอกห้องได้ดู
มู่ตงฟาง
ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง //ถามอย่างรีบร้อน
อนุเจียง
ใจเย็นก่อนสิเจ้าคะท่านพี่ ฮูหยินต้องไม่เป็นอะไรแน่นอนเจ้าค่ะ
หมอตำแย
เออคือ~ //กระอักกระอ่วน
หมอตำแย
ฮูหยิน~ นางสิ้นแล้วเจ้าค่ะ //ตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
มู่ตงฟาง
ว่าไงนะ!! //ตกใจมาก รีบวิ่งเข้าไปดูในห้องทันที
อนุเจียง
ท่านพี่เจ้าคะ รอน้อยด้วยเจ้าค่ะ //ลอบยินดีอยู่ในใจ
ในเวลานี้ ไม่มีใครมีความสุขเท่านางอีกแล้ว นางนั่งนับวันนับคืน รอวันที่ฮูหยินหลิวหลินจะคลอด แล้วลอบวางยาขับเลือดก่อนกำหนดคลอด หวังอยากให้ตายทั้งแม่ทั้งลูก จากนั้นก็ไม่มีใครสงสัยแล้วว่ามีใครเล่นตุกติก เพราะคิดว่านางคงคลอดยาก แล้วตายทั้งกลมไปเท่านั้นเอง
แต่ไม่คิดเลยว่าเด็กจะรอดออกมาได้ แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อฮูหยินตายไปแล้ว เหลือเด็กน้อยไว้คนเดียว จะเลี้ยงให้โตได้รึเปร่าก็ยังไม่แน่นักหรอก
อนุเจียง
หึ //สายตาของนาง มีความร้ายกาจแวบผ่านไปวูบนึง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
อนุเจียง
มานี่มา ให้ข้าอุ้มหน่อย น่าชังเชียว //อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาในอ้อมกอด มองอย่างรักใคร่เอ็นดู
อนุเจียง
จ่ายศิราทิพย์ให้ท่านหมอเสีย //หันไปสั่งข้ารับใช้
สาวใช้
เจ้าค่ะ //ยื่นศิราทิพย์ให้หมอหนึ่งถุง
อนุเจียง
ท่านพี่เจ้าคะ อย่าเสียใจไปเลยเจ้าค่ะ ฮูหยินไปดีแล้ว ยังเหลือคุณชายน้อยไว้ให้อีกนะเจ้าคะ //เดินเข้ามาใกล้ แล้วส่งเด็กให้ดู
มู่ตงฟาง
//สายตามองไปที่เด็กน้อย ก่อนจะค่อยๆรับมาอุ้มไว้
ในห้องเงียบสงัด มู่ตงฟางเสียใจกับการจากไปของภรรยามาก แต่สักพักเขาก็ขมวดคิ้ว หันมามองเด็กน้อยในอ้อมกอดของตนอีกครั้ง แล้วจับเส้นชีพจรของเด็กทารกน้อย
อนุเจียง
ไม่มีอะไรหรือเจ้าคะท่านพี่
มู่ตงฟาง
พลังปราณ! เด็กคนนี้ฝึกปราณไม่ได้ เป็นแค่เด็กธรรมดาชัดๆ //ออกอาการหงุดหงิด
อนุเจียง
(ห๊ะ!! ฝึกปราณไม่ได้หรือ นี่มันขยะชัดๆ ไม่คิดเลยว่าสวรรค์จะเข้าข้างข้าเช่นนี้) //ในใจยินดีมาก แต่ต้องตีหน้าเศร้าไว้เพื่อให้สามีเห็น
มู่ตงฟาง
เด็กคนนี่เจ้าเอาไปเลี้ยงเสีย!!
มู่ตงฟางรีบยื่นเด็กให้อนุเจียงทันที ในใจไม่สบอารมณ์นัก เด็กคนนี้เกิดมาก็ทำให้ผู้เป็นมารดาต้องตาย ซ้ำร้ายยังฝึกพลังปราณไม่ได้อีก น่าโมโหนัก นี่มันตัวกาลกิณีชัดๆ มู่ตงฟางยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กคนนี้ เขาก็คงไม่ต้องเสียภรรยาไปหรอก!!
มู่ตงฟาง
เจ้าเอาตัวกาลกิณีไปเสีย อย่ามาให้ข้าเห็นหน้ามันอีก!!
มู่ตงฟางตะวาดลั่น ยิ่งมองก็ยิ่งไม่ชอบหน้า ส่งจิตคลุกครามใส่เด็กน้อยจนแทบหายใจไม่ออก
เด็กน้อยรับรู้ถึงอันตราย จึงแผดเสียงร้องดังลั่น ทำเอามู่ตงฟางรำคาญหนักยิ่งกว่าเดิม
อนุเจียง
เจ้าค่ะๆ //รีบจากไปพร้อมกับเด็กน้อยทันที
นางกระยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ มองเด็กน้อยในอ้อมกอด หึหึ!! เจ้าเด็กขยะนี่อยู่ในอุ้มมือของนาง นางจะเลี้ยงให้โตได้รึเปร่าก็ขึ้นอยู่กับนางแล้ว แต่ถึงจะโตได้ เจ้าเด็กนี่ก็ไม่มีสิทธิ์เป็นผู้สืบทอดตระกูลได้อีกแล้ว ตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลนี้ ตกเป็นของลูกชายนางแน่นอนแล้ว สวรรค์เมตตาข้าผู้นี้เสียจริง
ตอน 2
ที่ห้องเล็กๆหลังจวนเสนาบดี ชีวิตการเป็นอยู่ของเด็กน้อยไม่ค่อยดีนัก บิดาไม่สนใจเด็กน้อย แม่เลี้ยงปล่อยปะละเลย ท่านปู่ท่านย่า ก็ไม่เหลียวแล พี่สาวพี่ชายก็ไม่เคยใยดี คนรับใช้ในจวนยิ่งแล้วใหญ่ ทำตัวเป็นนายว่าขี้ข้าพลอย เหตุเพราะเด็กน้อยเป็นแค่ขยะในสายตาของคนในจวน
ลี่จือ
คุณชายสี่เจ้าคะ รีบกินเถอะเจ้าค่ะ วันนี้มีเท่านี้ รีบกินก่อนที่คุณชายใหญ่กับคุณชายรองจะมานะเจ้าคะ //รีบยื่นอาหารให้
มู่ฉินซี (5ขวบ)
พี่ลี่จือ พี่กินรึยัง
ลี่จือ
คุณชายกินก่อนเถอะเจ้าค่ะ
มู่ฉินซี (5ขวบ)
ขอบใจพี่ลี่จือมากนะ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ขนะน้อย ข้ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ เจ้ากินก่อนข้าแล้วหรือ //ยืนพิงประตูมองเด็กน้อย
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ตกใจอะไร!! //ปล่อยจิตสังหารข่ม
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
น้องสี่ วันนี้รับศิราทิพย์ เจ้าอยู่จวนก็ไม่ได้ใช้อะไร เจ้าแบ่งมาให้ข้าใช้ดีหรือไหม //พูดยิ้มๆ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
//สะบัดมือส่งพลังปราณตบหน้าลี่จือ
ลี่จือ
โอ้ย!~ //เลือดกลบปาก
มู่ฉินซี (5ขวบ)
พี่ลี่จือ! //รีบเข้าไปหา
มู่ฉินซี (5ขวบ)
พี่ใหญ่ อย่าทำร้ายลี่จือนะ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
เจ้าขยะ เจ้ากล้าสั่งข้าหรือ? //เดินเข้าหา กระชากแขนเด็กน้อยอย่างแรง
มู่ฉินซี (5ขวบ)
พี่ใหญ่ ข้าเจ็บ //น้ำตาคลอ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
หึ! เจ็บหรือ…งั้นก็เองศิราทิพย์ของเจ้ามาให้ข้าสิ
มู่ฉินซี (5ขวบ)
แต่นั้นเป็นของข้านะพี่ใหญ่
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ไม่ให้รึ! //หยิกเนื้อแรงๆ
มู่ฉินซี (5ขวบ)
โอ้ย!! พี่ใหญ่ ข้าเจ็บ ฮือๆ 😭
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
หุบปาก! เอาศิราทิพย์ของเจ้ามา //บีบหน้าเด็กน้อย
ลี่จือ
คุณชายสี่! คุณชายสี่! //รีบเข้ามาหา
ลี่จือ
คุณชายใหญ่ อย่าทำอะไรคุณชายสี่นะเจ้าคะ //ดึงเด็กน้อยออกจากมือมู่จือถง
มู่ฉินซี (5ขวบ)
ลี่จือ เอาศิราทิพย์ให้พี่ใหญ่เถอะ
ลี่จือ
ไม่ได้ ถ้าให้ไป แล้วเราจะใช้อะไรละเจ้าคะ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ดี! ส่งมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ //แบมือรอ
ลี่จือ
คุณชายใหญ่ //วิงวอน
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
เอามาให้ข้า!! //ตะคอก
ลี่จือ
//ส่งให้อย่างไม่เต็มใจนัก
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
//รับมา แล้วส่งปราณตรวจนับศิราทิพย์ในถุง
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ศิราทิพย์500ก้อน ดีมาก เดือนหน้า ข้าจะมาใหม่ละกัน //ยิ้มร่าเริง
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
เด็กดี เชื่อฟังพี่แบบนี้แหละดีแล้ว //ลูบหัวเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป
ลี่จือ
คุณชายสี่ พวกเราต้องอดมื้อกินมื้ออีกแล้วหรือเจ้าคะ //น้ำตาคลอ
มู่ฉินซี (5ขวบ)
ข้ายังเด็ก กินน้อยหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกพี่ลี่จือ
ลี่จือ
โถ! คุณชาย //รู้สึกสงสาร
คล้อยหลังลี่จือ ที่กำลังเก็บจานอาหาร เด็กน้อยหันไปมองทางประตูตามแผ่นหลังของมู่จือถง ประกายตาสีแดงแวบผ่านวูบนึง ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทดังเดิม
จิ้งเซียว
เจ้าหนู โดนแกล้งมาอีกแล้วหรือ //กระโดดมาหา
จิ้งเซียว
บอกกี่ครั้งแล้ว ข้าไม่ได้ชื่อเจ้าแมว //มองบน
มู่ฉินซี (5ขวบ)
ข้าก็ไม่ได้ชื่อเจ้าหนู
จิ้งเซียว
เหอะ! เจ้านี่ช่างยอกย้อนนัก… เอ้านี่รับไป //โยนถุงศิรามารให้
มู่ฉินซี (5ขวบ)
//รับมาเปิดดู ก่อนที่จะส่งปราณมารตรวจนับศิรามาร
มู่ฉินซี (5ขวบ)
ได้มาห้าหมื่นก้อนหรือ
จิ้งเซียว
ศิรามารห้าหมื่นก้อนนี้พอให้มารน้อยเช่นเจ้าเลท่อนระดับรวมปราณขั้นปลายถึงระดับก่อตั้งรางฐานขั้นต้นได้เลยนะ
จิ้งเซียว
เจ้าหนู เจ้ารีบดูดซับศิรามารเถอะ รีบเก็บตัวเลื้อนระดับเสีย
มู่ฉินซี (5ขวบ)
เข้าใจแล้ว… ฝากทางนี้ด้วย
ว่าจบก็หอบถุงศิรามารเดินลงไปยันห้องใต้ดินที่จิ้งเซียวสร้างขึ้นมา เพื่อให้เด็กน้อยใช้เป็นห้องเก็บตัวฝึกฝน
จิ้งเซียวมองตามแผ่นหลังน้อยๆ คิดถึงเมื่อสองปีก่อน ที่เขามาพบกับเด็กน้อยคนนี้ ตอนนั้นเด็กน้อยถูกสั่งให้อดอาหาร ข้าวปลาไม่ได้กิน ตามเนื้อตัวมีแต่รอยเขียวช้ำ น่าสงสารยิ่ง ในใจอดคิดไม่ได้ว่า เผ่าพันธุ์ปีศาจเช่นพวกเขา ใยต้องมาตกระกำลำบากในโลกมนุษย์เช่นนี้ด้วย ต้องถูกพวกมนุษย์น่ารังเกียจกลั่นแกล้งเช่นนี้ เขารับไม่ได้จริงๆ พวกมนุษย์ต่ำช้า น่าฆ่าให้ตายนัก
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
เจ้าหนูเก็บตัวครั้งนี้ คงไม่ต่ำกว่าสองเดือนกระมัง //แปลงกลายเป็นมู่ฉินซีตัวน้อย
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
เหอะ!! เจ้ามู่จือถง กล้ารังแกเผ่าปีศาจของข้าหรือ แม้เจ้าหนูจะใช้ศิราทิพย์ฝึกฝนไม่ได้ แต่ก็ใช้ซื้อของในโลกมนุษย์ได้นะเว้ย มาดูกันว่าข้าจะแก้แค้นเจ้าเช่นไร หึ!! //ยกยิ้มมุมปาก
ตอน 3
ในตรอกเล็กๆ มู่จือถงเดินผ่านทางเพื่อไปโรงพนันปี้สุ่ย
บ่าวรับใช้
คุณชาย วันนี้จะไปเล่นอีกแล้วหรือขอรับ วันก่อนเราเพิ่งจะเสียไปตั้งห้าร้อยศิรานะขอรับ //สีหน้าลำบากใจ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
หุบปาก! วันนี้ข้ารีดไถไอ้เด็กขยะนั้นมาได้ ก็ต้องไปไถ่ทุนคืนสิ //ยิ้มกริ่ม
บ่าวรับใช้
ไม่ดีมั้งขอรับ คุณชายเอาศิราทิพย์ไปฝึกฝนไม่ดีกว่าหรือ เดี๋ยวคุณชายรองก็ชิงดีชิงเด่น เกินหน้าเกินตาคุณชายใหญ่หรอกขอรับ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
เจ้านั้นมันกล้าหรือ ต่อให้มันกล้าแล้วอย่างไร ตำแหน่งผู้สืบทอดสกุล ก็ต้องเป็นของข้าอยู่ดี //ยิ้มเยาะ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ไปๆ วันนี้ข้าจะเอาทุนคืนให้ได้ ฮ่าๆ
ในมุมมืด จี้เซียวยืนดูนายบ่าวคู่หนึ่งเดินไปคุยไปอย่างสนุกสนาน
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
เหอะๆ เจ้าเด็กชั่วช้า วันๆเอาแต่สรรหาสารพัดวิธีมากลั่นแกล้งเจ้าหนู
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
แล้วยังคิดจะเสพสุขกับชีวิตอีกหรือ ฝันไปเถอะ
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
จิ้งขวน //เอยลอยๆ
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
ต่อไปนี้เจ้าต้องไปปล้นทรัพย์เจ้าเด็กมู่จือถงนั้น มันออกจากบ้านเมื่อใดก็ปล้นเมื่อนั้น ปล้นทุกครั้งที่ออกจากบ้าน
จิ้งขวน (ร่างมนุษย์)
//แปลงกลายเป็นร่างมนุษย์ แล้วหายวับไป
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
//นั่งรออยู่หน้าห้องฝึกฝน
มู่ฉินซี (5ขวบ)
//เดินออกมาจากห้อง
มู่ฉินซี (จิ้งเซียวแปลงกลาย)
ไม่เลวนี่ไอ้หนู เลื้อนระดับได้ภายในสามเดือน ช่างมีพรสวรรค์ยิ่งนัก ไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นเผ่ามาร
จิ้งเซียว
//เปลี่ยนเป็นร่างแมว
มู่ฉินซี (5ขวบ)
เจ้าบอกว่าข้าเป็นมาร…เช่นนั่นเหตุใด ข้าจึงมาเกิดในครอบครัวมนุษย์ได้เล่า
จิ้งเซียว
//ชะงักไปสักพัก มองไปทางเด็กน้อยที่ถามตนเองด้วยสายตาว่างเปล่า
จิ้งเซียว
ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว เจ้าแค่อาศัยครรภ์มนุษย์มาเกิดเท่านั้น แต่เจ้าหาได้มีสายเลือดของมนุษย์ครอบครัวนี้ไหลเวียนอยู่ไม่
จิ้งเซียว
ส่วนเหตุใดเจ้าจึงมาเกิดในครรภ์มนุษย์นั้น เมื่อถึงเวลาที่เจ้าควรรู้ เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง
มู่ฉินซี (5ขวบ)
(ตอบเช่นนี้อีกแล้ว) //หลุบตาต่ำมองพื้น
จิ้งเซียวยืนมองเด็กน้อยนิ่งเฉย เขารู้ว่าตอนนี้เด็กน้อยสงสัยในตัวเองมาก ตนเองเป็นมาร แต่มาเกิดในครรภ์มนุษย์นั้น มันผิดปกติ แต่จิ้งเซียวก็ตอบอะไรไม่ได้เช่นกัน มันยังไม่ถึงเวลาที่เด็กน้อยจะรู้ เมื่อใดที่ถึงเวลา เมื่อนั้นเด็กน้อยจะรู้เอง
จิ้งเซียว
(กงกรรมกงเกวียนของเจ้า เมื่อถึงเวลา มันจะเวียนมาหาเจ้าเอง) //มองเด็กน้อยอย่างสลดใจ
มู่ฉินซี (5ขวบ)
ช่วงที่ข้าไม่อยู่ ในจวนมีเรื่องอะไรบ้าง
จิ้งเซียว
เหอะๆ! เจ้าหนู มีเรื่องสนุกๆจะบอกเจ้าด้วยละ //ภาคภูมิใจ
มู่ฉินซี (5ขวบ)
หืม…//สงสัย
ในห้องหนังสือของเสนาบดีมู่ตงฟาน
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ท่านพ่อ ยังจับโจรที่ปล้นทรัพย์ลูกไม่ได้อีกหรือขอรับ ทุกวันนี้ลูกไม่กล้าออกจากจวนแล้ว ออกจากจวนทีไรก็ถูกปล้นทุกที
มู่ตงฟาง
ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เจ้าขยันฝันฝน เจ้าก็เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ สู้เจ้ารองก็ไม่ได้ ตอนนี้เจ้ารองอยู่ระดับสาม ดวงปราณขั้นกลางแล้วนะ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
เหอะ! //เหลือบตามองมู่เชวียนจี
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
พี่ใหญ่ ข้าแค่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เลยฝึกฝนไปเท่านั้นเอง //หลุบตาต่ำ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
จริงหรือ? //แคลงใจ
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
จริงสิขอรับ //ใสสื่อ
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
(ถุย! เจ้าคนไร้ประโยชน์ วันๆเอาแต่เที่ยวเล่น แล้วยังจะกลัวคนอื่นได้ดีเกินหน้าเกินตาอีกหรือ เหอะ!) //แอบมองบน
มู่ตงฟาง
เอาละๆ…ข้าแจ้งเรื่องโจรนั้นกับศาลไท่อีแล้ว
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
แต่ผ่านมาสามเดือนแล้วก็ไม่ได้เรื่องได้ราวนี่ขอรับ //ฉุนเฉียว
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ท่านพ่อไปร้องเรียนกับกรมยุติธรรมเลยไม่ดีกว่าหรือ
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
(หึหึ! เจ้าโง่) //ยิ้มเยาะ
มู่ตงฟาง
เจ้าโง่หรือ เรื่องลักเล็กขโมยน้อยเช่นนี้ เจ้าคิดว่ากรมยุติธรรมว่างงานหรือ!! //โมโห
มู่ตงฟาง
เจ้าโจรนั้นมันแค่ขโมยทรัพย์สินแต่ไม่ได้ทุบตีเจ้าจบบาดเจ็บด้วยซ้ำ หายข้ายื่นเรื่องกับกรมยุติธรรม แล้วศาลไท่อีจะไม่หาว่าข้าข้ามหน้าข้ามตาเขาหรือ //โมโห
มู่ตงฟาง
เหอะ! เจ้าเป็นลูกคนโตเหตุใดจึงได้โง่เช่นนี้ หากเจ้าฉลาดเหมือนเจ้ารองสักนิดข้าจะไม่กังวลเลยที่จะยกตำแหน่งเจ้าตระกูลให้เจ้า!!
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ท่านพ่อ!! //ร้อนรนขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคนเป็นพ่อพูด จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองมู่เชวียนจีผู้เป็นน้อยรอง
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
(ข้าเป็นลูกคนโต ตำแหน่งเจ้าตระกูลต้องเป็นของข้าสิ หึ! เขวียนจี เจ้าอย่าหวังแม้แต่จะคิด) //มองอย่างมาทร้าย
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
//แม้จะแอบดีใจอยู่ลึกๆ แต่พอเห็นสายตาที่มู่จือถงมองตนอย่างอาฆาตมาทร้าย ก็รีบเก็บความปิติยินดีลงไป แล้วแสร้งทำคิ้วขมวดก่อนเอ่ยคัดค้านผู้เป็นพ่อ
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
ท่านพ่อใยจึงพูดเช่นนั้นเล่าขอรับ ตำแหน่งเจ้าตระกูลก็สมควรเป็นพี่ใหญ่สืบทอดอยู่แล้ว //พูดอย่างจริงใจมาก
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
(ให้มันจริงเถอะ!)
มู่ตงฟาง
เอาละๆ พวกเจ้าจะไปทำอะไรก็ไปเสียเถอะ อย่ามากวนข้าจะพักผ่อนแล้ว //ออกปากไล่
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
ขอรับท่านพ่อ
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
ขอรับท่านพ่อ
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
//พอเดินออกมาจากห้องหนังสือได้สักพักก็หยุดเดิน แล้วหันไปมองมู่เชวียนจี
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
พี่ใหญ่มีอะไรหรือ //เห็นมู่จือถงมองตนอยู่จึงเอ่ยปากถาม
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
เจ้าอย่าได้หวังตำแหน่งเจ้าตระกูลเชียว มันไม่ใช่ของเจ้า!
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
…
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
ขอรับพี่ใหญ่ ข้าเข้าใจแล้ว //กำหมัดแน่น
คุณชายใหญ่ มู่จือถง (11ปี)
เข้าใจก็ดี! //ว่าจบก็เดินจากไป
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
//มองแผ่นหลังของมู่จือถงไม่วางตา
คุณชายรอง มู่เชวียนจี (9ปี)
เหอะ! ก็เป็นแค่ลูกอนุเหมือนกัน คิดว่าตัวเองเป็นลูกฮูหยินรึไง ถุย! เจ้าตัวไร้ประโยชน์ ทำตัวอวดดีไปเถอะ ข้าจะเอาตำแหน่งเจ้าตระกูลมาเป็นของข้าแน่!!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
