ในวันเปิดเทอมวันที่สองของภาคเรียนครั้งที่1 ที่ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะได้มาพบกับเพื่อนๆแต่ต่างจากผม 

ตึก ตึก 

"เห้ยแกนั้นไง" 

"ไหนๆคนไหนที่แกเล่าให้ฟัง"

"คนนั้น"

เสียงซุบซิบนินทาผมดังขึ้นเมื่อผมเดินก้าวขาเข้ามาในรั้วโรงเรียน

"เห้ย!ไอ้คนประหลาดมาแล้ววะ555" 

ผมหันไปมองต้นเสียงก็พบกลับกลุ่มของ ออสติน

ผมหันกลับมาก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของผม เสียงซุบซิบนินทาเกี่ยวกับผม ดังตลอดเวลาที่ผมเดินผ่านผู้คน

ถ้าพวกคุณยังคงสงสัยว่าความลืออะไร เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง

วาบ! แสงวาบผ่านตาของผมก่อนที่ผมจะเห็นหญิงสาวที่กำลังยกของกำลังเดินลงบันได ผมรีบเดินตรงไปหาเธอก่อนจะประคอง

"ถือของระวังหน่อยสิเดี๋ยวก็ตกบันไดเอาหรอก"

ผมพูดก่อนจะเอามือออกและเดินขึ้นบันไดไป  เอาล่ะกลับเข้าประเด็นเลยดีกว่า

 ข่าวลือที่ว่าคือ เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ชอบพูดจาแปลกๆบางก็พูดอะไรออกมาก็ตรงตามที่เด็กหนุ่มคนนั้นพูดทุกอย่าง จนมีแต่คนไม่ค่อยชอบ อีกทั้งยังเคยพูดว่า โรงเรียนจะไปทันศึกษาที่ไหนขนาดครูในโรงเรียนก็ยังไม่รู้ ก็ตรงอย่างไม่น่าเชื่อ 

"เห้ย! ไอ่แปลกแยก มานี้ดิ " 

เสียงของชายหนุ่ม ออสติน พูดตะโกนเรียกผมให้ไปหา ผมยืนหยุดนิ่งก่อนจะหันเดินไปหาออสตินที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ฮึก! 

ภาพตรงหน้าของผมมีรังสีสีดำ แผ่ออกมาจากตัวของออสติน ทำเอาผมรู้สึกอยากจะอ้วก

"เห้ย มึงเป็นไรวะหรือมึงเห็นอะไร?"ออสตินพูดถามผม ผมนิ่งเงียบก่อนที่ออสตินจะเดินตรงมาข้างหน้าผม 

กึก! 

"เห้ยมึงเป็นไรวะกูถามก็ตอบดิวะ "ออสตินพูดก่อนจะผลักที่ไหล่ผม อย่างแรง

"ต้องรีบออกไปจากที่นี้.."ผมคิดในใจก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบตัว

ผมละสายตากลับมาจ้องหน้าของออสตินเหมือนเดิม เพราะรอบๆตัวของผมผมเห็น เงาดำที่แผ่กระจายไปทั่วและ ดวงตาสีแดงอันมากมายกำลังจ้องมองมาทางผมและออสติน

"ตอบกูสิ ตอบกู!!!"ออสตินพูดตะคอกใส่ผมอย่างดังจนห้องอื่นๆที่อยู่ตรงนั้นถึงกลับหันมามองที่พวกผม

"น่ารำคาญ...ทำไมถึงน่ารำคาญแบบนี้.."ผมคิดในใจพลางก้มหน้าลง ผมคิดในใจแบบนั้นหลายๆรอบ 

เสียงของออสตินยังคงพูดแบบนั้นซํ้าๆจนน่ารำคาญ

"เห้ย!"

"หุบปากซักทีจะได้มั้ย!!!"ผมพูดตะโกนใส่หน้าของออสตินทำเอาเขาหน้าเหวอไปซักพักก่อนจะแปลงเปลี่ยนเป็นความโกรธ

"มึงบอกให้ใครหุบปากนะ!!"ออสตินพูดพลางกระชากคอเสื้อของผม

กึก! แสงวาบผ่านตาของผมอีกครั้งในตอนที่ออสตินกระชากคอเสื้อของผม ผมเห็นภาพในอนาคต ที่มันไม่น่าเชื่อที่สุด คือผมกับออสตินได้จับให้อยู่ด้วยกันตลอด1เดือน

"ภาพอนาคตโคตรแย่!! ต้องไม่ให้มันเกิดแบบนั้นขึ้น! "ผมคิดในใจด้วยความกระวนกระวาย

" อ่ะ..เอ่อขอโทษๆ เมื่อกี้แค่อารมณ์เสียน่ะเลยตะโกนออกไปแบบนั้น.." ผมพูดพลางหันหน้าหนีออสติน

"ครูครับนั้นไงครับ! "เสียงตะโกนของเพื่อนร่วมห้องอย่าง ปอเช่ หัวหน้าห้องของผมตะโกนบอกครู

ชิบหายแล้ว!!!!

"พวกเธอทั้งสองคน!"ไม่นานเสียงของครูประจำชั้นก็เดินมา

"หยุดเดี๋ยวนี้และไปพบครูที่ห้องพักครู!!"

หลังจากเสียงของครูประจำชั้นพูดจบ พวกผมสองคนจึงหันมามองหน้ากันก่อนที่ชายร่างใหญ่จะปล่อยมือจากคอเสื้อของชายร่างบาง

ร่างใหญ่เดินนำชายร่างเล็กออกไปก่อนทิ้งให้ร่างบางยืนอยู่ตรงนั้น

ชิบหาย!ชิบหายหมดแล้ว!!! ผมคิดในใจแบบนั้นก่อนจะทำใจเดินจากออสตินไป

@ห้องพักครู

ร่างเล็กยืนอยู่หน้าประตูห้องก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบกับ ชายร่างหนากับครูประจำชั้นที่นั่งรออยู่

"ช้าจังนะ วิธวิทน์(วิด – ทะ – วิน)"ครูสาวพูดทักชายร่างบางที่พึ่งจพมาก่อนจะชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ตรงหน้า 

ชายร่างบางเมื่อเห็นดังนั้นจึงก้าวเท้าตรงมาพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆออสติน

"พวกเธอทะเลาะกันเรื่องอะไร"

ผมหันหน้าไปมองยังออสตินก่อนจะหันกลับมาพลางก้มหน้าลง

"ตอบสิ ไม่งั้นครูจะให้พวกเธออยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดทั้งเดือน"

ผมสะดุ้งจนเงยหน้ามองหน้าครูสาวเมื่อครูพูดแบบนั้นถึงจะรู้แก่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมหันหน้าไปมองออสตินอีกครั้งก็พบกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข

ห๊ะ...ยิ้มทำไมเป็นบ้าแน่ๆ อยู่ๆก็ยิ้มใช้แน่ๆ

ผมคิดในใจพลางทำหน้าที่งงสุดๆ

"ในเมื่อไม่มีคนตอบครูงั้นก็ตามที่ครูพูดไปเมื่อกี้ว่าให้พวกเธออยู่ด้วยกัน1เดือน ไปได้ล่ะ"

"ครับ!" เสียงของทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมกันก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องพักครูไป

"ฝากตัวด้วย ใยเตี้ย" ออสตินพูดใส่ผมก่อนจะเดินจากผมไป

"..เห้ย!!!!ว่าใครเตี้ย!สู้ตั้ง170!" ผมพูดบอกออสตินด้วยท่าทางที่ไม่พอใจสุดๆ ออสตินเมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้นก็หยุดเดินก่อนจะเอียงหัวและหันหน้ามาทางผมและกล่าวคำๆหนึ่งออกมา

"โทษทีนะแต่กูสูง180" ออสตินพูดก่อนจะหันหน้ากลับพร้อมกับเดินจากผมไป

อ่ะลืมเลย ว่า เด็กหนุ่มที่ผมเล่าไปตอนแรกเป็นใคร คนนั้น คือผมเอง คาร์เตอร์

จบตอนแรก!🥳🎉

กินพลังงานอยู่นะเนี่ย

ออสตินแกมันร้าย!!!

ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ เรื่องแรกของเราเลย อาจจะบรรยายได้ไม่ดีเท่าไหร่หรืออยากให้เราปรับปรุงอะไรคอมเม้นท์พูดคุยกันได้นะ🥰

เช้าอีกวันหนึ่ง วันนี้เป็นวันแรกที่ผมต้องอยู่กับออสติน ตอนแรกที่เดินเข้ามาในโรงเรียนทุกคนต่างมองมาที่พวกผมเนื่องจาก ออสติน

“คาร์เตอร์!" เสียงของชายหนุ่มร่างหนาตะโกนเรียกชื่อชายร่างบาง

"...ขอร้องล่ะออสตินอย่าตะโกนเรียกชื่อผมแบบตะโกนเสียงดังแบบนั้น"ชายร่างบางพูดด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

ทั้งสองเดินเข้าโรงเรียนด้วยกัน สายตาคนทั้งโรงเรียนจ้องมองกันมาด้วยสายตาเดียวกัน พลางเอาไปซุบซิบนินทากัน

ร่างบางหันมองไปยังกลุ่มเพื่อนผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง กลุ่มนั้นเป็นกลุ่มดาวโรงเรียนมีแต่คนไม่ค่อยชอบเนื่องจากเป็นกลุ่มที่หยิ่ง ขี้นินทา และหวงสวยสุดอีกอย่างหัวหน้าแก๊งนั้นคือ แนนซี่ดาวติ๊กต๊อกที่มีผู้ติดตามเป็นล้านและมีอาชีพเสริมเป็นนางแบบ

คาร์เตอร์ทำเป็นเมินไม่สนใจเพราะไม่ค่อยสนใจเรื่องที่คนอื่นนินทาเท่าไหร่แต่กลับไม่ใช่กับอีกคน อย่าง ออสติน

ออสตินหันมองตามคาร์เตอร์ที่มองไปยังกลุ่มของแนนซี่ ก่อนจะหันกลับมามองที่ร่างบาง

"คาร์เตอร์ นายรู้จักแก๊งนั้นมั้ย?" ออสตินทักถามร่างเล็กก็ที่ร่างเล็กจะหันหน้ามามองด้วยหน้าตาที่ตกใจ

"ออสติน.."คาร์เตอร์เอ๋ยเรียกชื่ออีกคน

"ห๊ะไร"ออสตินพูดตอบกลับด้วยความแปลกใจนิดหน่อย

"มีคนโดนรังแกหลังตึกวิท"คาร์เตอร์คิดในใจก่อนจะก้าวเท้าวิ่งตรงไปยังตึกวิท ทำเอาออสตินงงที่จู่ร่างเล็กก็วิ่งออกไปดั้งนั้นจึงรีบวิ่งตรงไป

ต้องรีบไปช่วย!

@หลังตึกวิท

กรี้ดดดดดดด!!!ช่วยด้วย!!! เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังออกมา คาร์เตอร์ที่วิ่งมาถึงจึงรีบวิ่งไปด้านหลังก็พบกับกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังรังแกหญิงสาวคนหนึ่งอยู่

คาร์เตอร์เมื่อเห็นดังนั้นจึงวิ่งเข้าไปผลักหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังจะเทนํ้าใส่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้น

ปัก! กึก!

"แก!เป็นใคร!" 

"เป็นคนในโรงเรียน"

"กวนตีน!!!"

"นี้!..พวกหล่อน"ไม่นานเสียงของหญิงปริศนาก็พูดเอ๋ยขึ้น  ทุกคนในบริเวณนั้นหันมามองที่ต้นเสียง ก็พบกับ 

แนนซี่!!!

"พวกเธอทำอะไร เธอคนนั้น"แนนซี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบพลางจ้องไแยังหญิงสาวทั้ง3คน

ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับมา แนนซี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นจึงเดินตรงมายังทั้งสามคน 

"พวกนายพาเธอออกไป"แนนซี่พูดก่อนจะยกมือพลางตบไปที่หน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง ก่อยที่หญิงสาวจะล้มลง แนนซี่ก้มลงพลางยกมือจับที่ผมของหญิงสาวคนนั้น

โห้ววว แนนซี่น่ากลัวจัด จะว่าไปคนนี้เหมือนแนนซี่เลย..เอ๊ะ!เดี๋ยว คาร์เตอร์คิดในใจก่อนจะพยุงตัวของหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาและพาออกไป

คาร์เตอร์หันหน้ามามองที่แนนซี่ ก่อนพบกับภาพที่แนนซี่ยืนอยู่เหนือกว่าหญิงสาวทั้งสามคนที่ก้มกราบเท้าของแนนซี่อยู่

น่ากลัวซะจริง ร่างเล็กเผลอคิดในใจก่อนจะหันกลับไป 

เมื่อเดินออกมาได้ซักพักแล้วจึงพยุงตัวหญิงสาวให้นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะทักถามหลายๆอย่าง

"เอ่อ..นี้เธอชื่ออะไรหรอ" ร่างเล็กทักถามหญิงสาวก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็คให้กับหญิงสาวตรงหน้า

"เอ่อ..เราชื่อ.."ไม่ทันที่เธอจะพูดก็มีเสียงเข้ามาแทรกซักก่อน

"นางนั้นชื่อ ไอรีน  เป็นพี่สาวฝาแฝดของฉัน"แนนซี่พูดก่อนจะเดินตรงมายังข้างหน้าของไอรีน ก่อนจะเอ๋อปากพูด

"พี่ โดนแกล้งบ่อยเกินไปแล้วนะ! "

" แนนซี่ใจเย็นสิพี่แค่ไม่อยากทำร้ายคนอื่นน่ะ" ไอรีนพูดตอบกลับแนนนซี่น้องสาวฝาแฝดของตน แนนซี่เมื่อได้ยิน ไอรีนพูดแบบนี้จึงไม่พอใจจึงจ้องมองไปยังพี่สาวของตน

"....เอ่อ.."ร่างเล็กกลางเสียงเหมือนจะเอ๋ยบางอย่างออกมาแต่กลับไม่พูด แนนซี่หันหน้ามามองที่ร่างเล็กก่อนจะเอ๋ยจะปากพูด

"พูดออกมาสิ จะอำๆอึ้งๆอยู่ได้ "แนนซี่พูดออกมาไม่พอใจจึงพูดเอ๋ยปากออกไปแบบนั้น 

"คือเรารีบไปเข้าเรียนกันได้แล้วนะ ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว" 

"เอ๊ะ!ลืมเข้าแถว!!" 

"ไม่ตายหรอกลืมเข้าแถววันหนึ่งอ่ะ" แนนซี่พูดก่อนจะเดินจากไป  ไอรีนที่นั่งก้มหน้ามองพื้นอยู่ตรงนั้น ร่างเล็กจึงก้มลงพูดกับหญิงสาวตรงหน้า

"ไอรีน ไปกันเถอะ "

"อืม"

ทั้งสามคนจึงเดินขึ้นห้องพร้อมกัน 

"เธออยู่ห้องไหนหรอ"ร่างเล็กพูดทักถามหญิงสาว พลางเดินตรงไปยังห้องเรียนของตน ก่อนที่หญิงสาวจะหยุดเดินและพูดเอ๋ยออกมา

"ห้องนี้แหละห้องเรา ห้อง5/7" ไอรีนพูดก่อนจะเอ๋ยอีกครั้งหนึ่งว่า “ขอบคุณนะพวกนายสองคน" ก่อนที่ไอรีนจะเดินเข้าห้องของตนไป พลางทิ้งไว้แต่เพื่อ ชายหนุ่มทั้งสอง 

ทั้งสองคนเดินตรงไปยังห้องของตัวเอง นั้นก็คือห้อง 5/8 

"ไอรีนเรียนเก่งเหมือนกันนะเนี่ย"ร่างเล็กพูดบทสนทนาขึ้นระหว่างเดินตรงไปยังห้องของตน 

"เหอะปกติแหละนางนั้นเป็นท็อป1ของโรงเรียนรองก็เป็นแนนซี่" ออสตินพูดก่อนจะหยุดและยกมือขึ้นโบกมือให้กับร่างเล็ก

.

.

.

.

.

.

.

จบ~

เย้🎉🥳ตอนที่สองก็กินพลังงานอยู่นะแต่แต่งคาแรคเตอร์ตัวละครได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

คอมเม้นพูดคุยกันได้นะคะ