นับดาว โอเมก้าหน้าสวยคนหนึ่ง(?)ที่ตอนนี้กำลังเก็บของเข้กระเป๋าดินทางใบใหญ่

"หม่ามี้ เเน่ใจหรอคะว่าจะพาเฟยเฟยกับไอน้ำไปหาป้ะป๋า.."

เสียงของเด็กหญิงวัย5ขวบเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนที่นับดาวจะก้มลงมาพูดกับเฟยเฟยว่า

"ใช่เเล้วค่ะเฟยเฟย" นับดาวยิ้ม(?)เเม่ภายในใจลึกๆขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่า พ่อของเด็กสองคนนี้จะรับได้หรือเปล่า

กึก

"เเม่ฮะ..จะไปไหนกันหรอ?" เสียงของลูกชายวัย6ขวบของนับดาว ไอน้ำ เดินงัวเงียออกมาจากห้องนอน

"เราจะไปหาป้ะป๋ากันไงจ้ะ"

"เห๋ ทำไมไอน้ำไม่รู้เรื่องเลยล่ะฮะ.."

"ก็พี่ไอน้ำเอาเเต่นอนนี่คะ" เสียงของเฟยเฟยพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

"ก็เมื่อคืนเป็นเธอเองไม่ใช่หรือไงที่บ่นว่าให้ฉันนอนก่อน"

"ฉันเปล่านะพี่!"

พอเห็นเเบบนี้เเล้วนับดาวก็ปริรอยยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

"เอาล่ะไอน้ำไปอาบน้ำได้เเล้วนะครับ"

"คร้าบๆ"

.

.

.

.

'เฮ้อทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย..ก็เเค่เรื่องเข้าใจผิดเอง'

นับดาวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับพ่อของเด็กสองคนนี้

"อื้อ..เเม่ฮะ..ถึงหรือยังฮะ"

จนเสียงของไอน้ำเรียกสติของเขากลับมา

"ยังเลยครับ ไอน้ำนอนรอไปก่อนก็ได้นะ.."

พอเขาพูดจบไอน้ำก็หลับฟุ่บลงไปทันที จนเขาเองก็เริ่มจะง่วงเเล้วเหมือนกัน

.

.

.

.

"พี่คะ!!"เสียงของเฟยเฟยผู้เป็นน้องสาวทำให้ไอน้ำสะลึมสะลือจากการนอนพักขึ้นมา

"อื่อ..ถึงเเล้วหรอ.."

"ใช่เเล้วครับ"

"บ้านป้ะป๋าใหญ่จัง"

นับดาวมองเด็กสองคนนี้ก่อนจะทำหน้าเศร้าจนไอน้ำสังเกตุเห็นเลยทักขึ้นมาว่า

"หน้าเเม่ดูเศร้าจังเลยฮะ..เพราะผมหรือเปล่า"

นับดาวมองหน้าลูกชายตัวน้อยก่อนจะยิ้มเเล้วพาเดินไปยังหน้าประตู

.

.

.

.

.

"ไง.." เสียงชายปริศนาดังขึ้น

"ป้ะป๋า?" เฟยเฟยทำหน้าฉงนก่อนอีกฝ่ายจะเดินมาอุ้มเฟยเฟยขึ้น

"เด็กผู้หญิงคนนี้น่ะ..ให้มานอนกับผม"

"ทำไมหรอครับ?"

นับดาวทำหน้างงก่อน*ไอยเรศ*จะเริ่มหงุดหงิด

"เเล้วจะทำไม..นายน่ะเอาเด็กนั่นไปอาบน้ำได้เเล้ว"

คุณหมออย่างไอเรศ พูดจบเเล้วก็หันหลังเดินเข้าห้องทันที

"หม่าม๊าคะ...ป้ะป๋ารักหม่าม๊าไหมคะ.."

นับดาวนิ่งไปจนผิดสังเกตุ

"ไม่ร้สิคะ..."

.

.

.

วันต่อมา นับดาวรีบตื่นเเต่เช้เเล้วพาลูกไปส่งที่โรงเรียน ก่อนจะตรงดิ่งไปทำงาน

'ไม่สายเเน่ๆ..' นับดาวได้เเต่ภาวนาในใจ เพราปรกติต้องเข้างาน7โมงครึ่ง เเต่นี่มันจะครึ่งเเล้ว

.

.

.

.

"มาช้าอีกเเล้ว??" ไอยเรศถามอย่างหัวเสียใส่นับดาวก่อนที่นับดาวจะขอโทษ คุณหมอไป

"นี่เธอจะเอาเเต่ขอโทษฉันหรือไง? ไม่มีงานหรอ!"

ไอยเรศตวาดใส่นับดาวอย่างเเข็งกร้าว เเละใช่นับดาว ก็อั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ทำไมคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกถึงได้ใจร้ายใจมารกับเขาจัง..

"เเค่นี้มันยังไม่สาสมกับที่เเกทำกับภรรยาของฉันหรอก"

ไอยเรศเดินผ่านนับดาวที่น้ำตากำลังไหลอาบใบหน้าสวยอย่างไม่ใยดี

'ใจร้ายที่สุดเลย...'

.

.

.

.

.

พอถึงเวลาพักเที่ยงของวันนี้ นับดาวก็เอากล่องข้าวที่ห่อมาเเต่บ้านออกมากิน

ทุกคนในโรงพยาบาล ต่างก็ซุบซิบนินทาว่าร้ายนับดาวต่างๆนาๆ ว่าด้วยเรื่องที่อ่อยหมอไอยเรศ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริงเลยเเม้เเต่น้อย โดยเฉพาะสาวๆหรือโอเมก้าในโรงพยาบาลก็ต่างพากันกลั่นเเกล้งนับดาว

.

.

.

.

'จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าไอยเรศใส่ถุง..'

.

.

.

.

พอตกเย็นนับดาวก็ไปรับลูกทั้งสองของเขา

"เเม่ฮะ..ผมโดนล้อว่าไม่มีพ่อ..."

"หนูเองก็โดนเหมือนกันค่ะ..ฮึก.."

นับดาวเอาเเต่นิ่งเงียบ เพราะว่าความลับของพ่อสองเด็กคือห้ามบอกใครเด็ดขาด

"มีสิ..พวกหนูมีพ่อนะ"

.

.

.

.

.

.

เป็นอีกวันที่ไม่สดใสของสามเเม่ลูก

"หลับเเล้วก็เอาไปนอน" ไอยเรศชงกาเเฟเเล้วยกขึ้นไปที่โต๊ะทำงานของเขา

'ไอยเรศเป็นห่วงลูกงั้นหรอ'

นับดาวพยักหน้าเเล้วอุ้มเด็กทั้งสองไปนอน

โดยมีสายตาของไอยเรศที่มองตามเขาเเล้ววิเคราะห์

'อืม..รอบเอวน่าจะประมาณ23-24...'

คุณหมอหยุดคิดเเล้วหันกลับมาทำงานต่อจนดึกโดยที่ไม่เห็นเเม้เเต่เงาของนับดาว

.

.

02:07

.

"คุณไอยเรศ.."

"ฉันไม่ง่วง..อีกอย่างฉันรำคาญช่วยไปให้พ้นที"

พอได้ยินดังนั้นนับดาวก็หงอยทันที

"อายุก็ไม่ใช่น้อยๆนะ...อย่ามาทำตัวเหมือนเด็ก"

ไอยเรศดุเบาๆก่อนที่จะไล่ให้อีกฝ่ายไปนอนได้เเล้ว

.

.

.

'ด..ดีจัง..' นับดาวนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอย่างกับคิดอะไรอยู่"

.

.