คืนพระจันทร์สีเลือด

ที่ทุกคน ต่างหวาดกลัว

ในเมืองใหญ่ แต่ไร้ซึ่งผู้คน

ทุกๆคืนที่พระจันทร์สีเลือดปรากฏ

ชาวเมืองทุกคนต่างรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในคืนที่แสนน่ากลัวนี้

ทั้งพระจันทร์สีเลือด

ที่ว่ากันว่าน่ากลัวอยู่แล้ว

เพราะเมื่อไหร่ที่แสงที่สว่างที่สุดส่องลงมา

ทุกสถานที่ที่มีจุดกำเนิดแสงดวงใหญ่นี้อยู่

ทั่วทุกที่จะกลายเป็นสีแดง

ที่เหมือนกับเลือด

ผู้คนจึงพากันหวาดกลัวในคืนพระจันทร์สีเลือด

และคืนที่มีพระจันทร์สีเลือดทุกๆคนจะรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ

และไม่ออกจากบ้านกันในตอนกลางคืน

แต่ถ้ามีใครที่ไม่เกรงกลัวต่อพระจันทร์สีเลือดที่ดูมีอำนาจนี้

ใครที่บังอาจออกมาเพ่นพ่านข้างนอกในคืนนี้

ก็จะโดนฆ่าตกรคนนี้จัดการ

ทุกคนต่างรู้จักชื่อของเขาคนนี้ในนาม

Blood Devil

หรือ ปีศาจสีเลือด

ผู้ที่ออกล่าทุกครั้งเมื่อพระจันทรสีเลือดปรากฏ

เหมือนเป็นการฆ่าเพื่อบูชายัญให้กับคืนพะรจันทร์สีเลือด

ทุกๆครั้งที่พระจันทร์สีเลือดปรากฏ

จะต้องมีการบูชายัญอย่าน้อยคืนละ 1 ศพ

แต่ถ้าไม่มีคนตายในคืนพระจันทร์สีเลือด

จะมีคนที่คลุ้มคลั่งไล่ฆ่าฟันคนไปทั่ว

เหมือนกับโดนมนต์สกตของพระจันทร์สีเลือด

บังคับให้ทำ เพื่อสังเวยชีวิตคนนับร้อยให้พระจันทร์สีเลือดพอใจ

แต่ในครั้งนี้ กลับไม่ใช่แค่การฆ่าเพื่อสังเวยให้พระจันทร์

มันกลับเป็นการทำเพื่อสนองความโรคจิตของคนๆนึงเท่านั้น

เธอ ที่หลงไหลในพระจันทร์สีเลือดที่แสนสวยงามนี้

เธอได้ทำการหาข้อมูลเกี่ยวกับพระจันทร์สีเลือด

และศึกษาเกี่ยวกับพระจันทร์สีเลือดที่ปรากฏขึ้นนี้

วันนึง เธอได้ทำแท่นบูชายัญขึ้นที่ห้องใต้หลังคาบ้านของเธอ

ปกติเป็นห้องที่เธอไว้ใช้ศึกษาเรียนรู้ในสิ่งที่เธอชอบและสนใจ

แต่ครั้งนี้ เธอได้เปิดหน้าต่างรับแสงจันทร์สีเลือด

และวาดวงแหวนบูชายัญขึ้น

จุดเทียน แล้วรอให้แสงพระจนทร์ส่งอลงมาที่วงปหวนบูชายัญ

พอแสงจันทร์ส่องมาที่วงแหวนของเธอ

เธอจึงเข้าไปนั่งตรงกลางวงที่เธอวาดขึ้น

ร่ายคาถาพร้อมกับหยิบมีดมากรีดที่ข้อมือของเธอ

แล้วปล่อยให้เลือดไหลลงไปที่พื้น

เธอลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปที่ 4 ด้านที่เธอวาดอักขระเวทย์ไว้

ปล่อยให้เลือดไหลหยดลงไปที่กลางวงกลมแต่ละวง

พอครบทุกด้าน แสงสีแดงก็เริ่มสว่างขึ้น

เธอจึงกลับไปยืนที่กลางวงเหมือนเดิม

แล้วเลียแผลที่ข้อมือตัวเอง

เธอได้พูดประโยคนึงขึ้นก่อนที่จะวูบไป

"ข้าขอมอบวิญญานของข้าให้กับพระจันทร์สีเลือด ทุกคืนที่แสงสีแดงสาดส่องไปทั่วทุกหนแห่งและส่องลงมาที่ข้า ข้าพร้อมจะบูชายัญชีวิตน้อยๆของเจ้ามนุษย์ที่แปะเปื้อนเพื่อท่าน ขอท่านจงรับคำอธิถานของข้า จงส่องแสงที่เปรียบดังพลังที่ไร้ขีดจำกัดมาที่ข้า ข้าพร้อมจะรับใช้ท่านไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม"

แล้วเธอก็วูบไป

.

.

.

.

.

มาแล้ว นิยายเรื่องที่เราเคยบอกไว้ว่าจะแต่ง

แนวมืดมนๆหน่อย

ในเรื่อง มหาลัยป่วนกับก๊วนเด็กพิเศษ

เราเคยบอกไปว่าจะแต่งเรื่องแนวนี้อยู่

แต่คิดไม่ค่อยออกเลยว่าเนื้อเรื่องจะไปยังไงดี

แล้วเราก็คิดเรื่องใหม่ขึ้นมาซะงั้น

เป็นเรื่อง ภาระกิจจีบรุ่นพี่

นิยายเรื่องนั้นเลยได้ลงก่อน เพราะแต่งไว้เยอะมาก

แต่เรื่องนี้ที่แต่งก่อนกลับได้ลงทีหลังซะงั้น เพราะคิดเนื้อเรื่องไม่ค่อยออก

แต่ตอนนี้คิดออกล้ะ ในที่สุดก็ได้ลง

ยังไงก็ฝากติดตามนิยายของเราด้วยนะคะ

ถ้าเนื้อเรื่องมันแปลกๆยังไงก็ต้องขอโทษที่ทำให้งงๆสับสนกันนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า

ตึ่ง!!

เสียงนกบินตำกระจกห้องใต้หลังคา

ปลุกโมน่าให้ตื่น

.

.

โมน่า: //งัวเงีย

//ลุกขึ้นนั่ง+ปวดหัว

โอ้ยย //จับที่หัวตัวเอง

//ลืมตามองรอบๆห้อง

... มาท่า

//มองที่แขน

เธอทำสำเร็จ?

//นั่งมองสักพัก

//หันขึ้นไปมองที่หน้าต่าง

//นั่งมองนกตัวนั้นสักพัก

//ลุกไปเอาพรมมาปิดวงแหวนเวทย์

//ไปเปิดหน้าต่าง+เก็บศพนกเข้ามา

//ปิดผ้าม่าน

//ดูนาฬิกา

//เดินลงไปข้างล่าง

//ปิดประตูห้องใต้หลังคา+ล็อคประตู

//เอาศพนกไปไว้ในครัว

//ไปอาบน้ำ

.

.

ห้องใต้หลังคาอยู่ข้างบนห้องนอนของโมน่าและทางขึ้นก็อยู่ในห้องเธอ

โมน่าอยู่บ้านคนเดียว

และมีสัตว์เลี้ยงแปลกๆมากมายที่ห้องใต้ดิน

ทุกวันเธอจะเอาอาหารลงไปให้ลูกๆของเธอ

เช้านี้ก็เป็นเหมือนทุกๆวัน

.

.

โมน่า: //กำลังชำแหละศพนก

//เดินลงไปห้องใต้ดินพร้อมกล่องอาหารสำหรับสัตว์เลี้ยงของเธอ

//เปิดประตูห้องใต้ดิน

.

.

เสียงสัตว์แต่ละตัวร้องเสียงดัง

.

.

โมน่า:แม่มาแล้ว //ให้อาหารกับแต่ละตัว

.

.

เสียงสัตว์เริ่มเงียบลง

เหล่าสัตว์แต่ละตัวต่างพากันกินอาหารไปอย่างเงียบๆ

.

.

โมน่า: //เดินเข้าไปที่ตู้งู

//มองลูกๆกิน

ชอบใช่มั้ยล่ะ //แสยะยิ้ม

กินเยอะๆ

ถ้าชอบ

เดี๋ยวแม่จะเอามาให้อีก //เดินออกไป

//กลับขึ้นไปข้างบน

//ทำขนมปัง

//ออกไปข้างนอก

.

.

ที่โรงเรียน

โมน่าเป็นเด็กนักเรียนที่เงียบๆ

ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

แต่ก็ไม่ได้แปลกจนคนอื่นมองว่าเป็นคนไม่ดี

เธอมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย

และเพื่อนส่วนมากก็เป็นผู้ชาย

เพราะเธอชอบอะไรเหมือนๆกับผู้ชาย

ทั้งเล่นเกม

รู้เรื่องสัตว์แปลกๆมากมาย

เลยทำให้เพื่อนๆชอบ

เธอเป็นผู้หญิงเท่ๆ

หลายคนเลยสงสัยว่าเธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่

เพราะโมน่ายังชอบใส่เสื้อผ้าที่พรางหุ่นได้

เธอออกจะหุ่นดีแต่ไม่ชอบใส่พวกเสื้อผ้าที่เผยร่างกาย

ออกจะเป็นเสื้อโอเวอร์ไซส์กางเกงขายาว ต่างๆ

.

.

การ์เดียน: //วิ่งเข้ามากอดคอโมน่า

ไง

โมน่า:อืม //หน้านิ่ง

การ์เดียน:เมื่อคืนพระจันทร์สีเลือดก็มาอีกล้ะ

กูว่าจะไปเล่นบ้านไอ้ฟูจิ

แม่งไม่ได้ไปเลย

โห่ //เซ็ง

มันมีเกมใหม่ด้วย

พวกกูเลยอดเล่นเลย

โมน่า:พวกมึงค่อยไปวันนี้ก็ได้นิ

ไม่ใช่ว่าพระจันทร์สีเลือดจะมีทุกวันซะหน่อย //กินขนมปังต่อ

การ์เดียน:เออ ก็จริงแหละ

แต่มึงเข้าใจป้ะว่าเกมนี้แม่งดังไง

เมื่อวานไอ้ฟูจิยังโชคดีที่ไปซื้อทัน

คนแม่งเต็มร้านเกมเลยเว้ยตอนนั้น

พวกกูเกือบไม่ได้ล้ะ

โมน่า:อือ //กินต่อ

การ์เดียน: //ทำหน้าเซ็ง+เอามือออกจากไหล่โมน่า

ก็แม่งถ้าคนอื่นมันได้เล่นก่อนเดี๋ยวก็มาขิงใส่พวกกูอีกอ่ะ

รำคาญจะตาย

โมน่า:ปกติตอนพวกมึงได้เล่นก่อนคนอื่นก็ขิงเขาเหมือนกันแหละ

การ์เดียน:มึงไม่เข้าใจ

มันเหมือนการได้เป็นผู้ชนะเว้ย

ถ้ามึงได้ทำอะไรก่อนเขา มึงจะได้เป็นผู้ชนะเว้ย

โมน่า:งั้นมึงลองเป็นคนแรกที่สมัครใจผูกคอตายหน้า รร.ดิ

มึงจะได้เป็นผู้ชนะในเรื่องนี้ไง

การ์เดียน:บ้าหรอ

ใครมันจะไปกล้าทำ

โมน่า:ก็เห็นอยากเป็นผู้ชนะนักหนานิ

การ์เดียน:มันคนละเรื่องกันเว้ย

ถ้ามึงเห็นคนที่จะเป็นผู้ชนะในทุกอย่างขนาดนั้นมึงบอกกูด้วยนะ

กูก็อยากเห็นเหมือนกัน

โมน่า:งั้นถ้ามึงโดนจับไปแข่งฆ่าตัวตายแล้วมึงไม่ทำแต่คนอื่นทำ

มึงจะปล่อยให้เขาตายแล้วชนะป้ะ

การ์เดียน:ไม่อ่ะ

กูก็ต้องช่วยเขาดิ

ถึงชนะแต่ถ้าตายไปแล้วล้ะมันจะได้อะไรอ่ะ?

ตายไปแล้วก็เอาอะไรไปด้วยไม่ได้อยู่ดีนิ

โมน่า:ใช่

แต่เขาอาจจะขอให้คนในครอบครัวที่ป่วยอยู่ ได้รับการรักษาที่ดีจนหายดีก็ได้นิ

การ์เดียน:...ห้ะ?

โมน่า:ช่างที่กูพูดเหอะ

กูเอามาจากในหนัง

การ์เดียน:อ๋อ

ก็นึกว่าคนอย่างมึงจะเป็นห่วงคนอื่นเป็นด้วยซะอีก

โมน่า:ไม่มีทาง

.

.

แล้วทั้ง2 ก็ขึ้นห้องเรียน

.

.

.

.

.

09:20 น.

ขอขัดจังหวะการเรียนการสอนนะคะ

ตอนนี้มีฆ่าตกรโรคจิตบุกเข้ามาในโรงเรียนเรา

ทำร้ายเด็กนักเรียนและคุณครูไปแล้วหลายคน

ขอให้ทุกคนหลบอยู่ในห้องเรียนกันอย่างเงียบๆนะคะ

ใครที่หนีออกไปได้หรือติดต่อกับคนข้างนอกโรงเรียนได้ก็ทำเลยนะคะ

ช่วยกันหาคนมาช่วยพวกเราทุกคนให้ได้นะคะ

เพราะตอนนี้......

ตุ่บ!! //เสียงไมค์ตกลงพื้น

สัญญาณถูกตัดไป

การ์เดียน:เชี่ยไรวะ?

ฆ่าตกร?

แล้วมากี่คนวะ

แล้วทำไมไม่โทรเรียกตำรวจ?

แล้วทำไมไม่หนีออกจาก รร.?

ให้หลบทำไมวะ?

ก็โทรเรียกตำรวจสิ

โมน่า:ไม่ได้หรอก //ยืนอยู่หน้าประตูห้อง

ไม่มีสัญญาน

ออกไปจาก รร.ก็ไม่ได้

มันมากันเป็นกลุ่ม

ปิดประตู รร.หมดแล้วด้วย

แล้วหลัง รร.ก็เป็นป่า

รั้ว รร.ก็เป็นรั้วไฟฟ้าอีก

หลังป่าก็มีแม่น้ำ จะมีสัตว์อะไรบ้างก็ไม่รู้

ไม่มีสะพานให้ข้ามไปด้วย

ทำรั้วกันไม่ให้เด็กนักเรียนหนีออกจาก รร.ได้ซะด้วย

อืม

การ์เดียน:ห้ะ

โอ้ยยยย

แม่ง

ครู:เอาหละนักเรียน

มาอยู่ในห้องกันเงียบๆดีกว่าค่ะ

ปิดไฟ ปิดม่าน ปิดหน้า ต่างล็อคประตูด้วยค่ะ

โมน่า: //ปิดม่านที่ประตู+ล็อคประตู

//เดินเข้าไปรวมกับเพื่อนๆ

การ์เดียน: //ปิดไฟ

//ไปรวมกับทุกคน

ครู:ทำไมโทรศัพท์ถึงไม่มีสัญญานล่ะเนี้ย //หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

โมน่า:นั่นสิ...

//เริ่มเอะใจแปลกๆ+เดินไปที่หน้าต่าง

(ห้องที่เราเรียนอยู่ชั้น5 ชั้นที่สูงสุดในอาคารนิ)

(พอดีเป๊ะกับตอนนี้เลย)

//เปิดผ้าม่านออกดู

นั่นไง

(ฉันคิดไม่ผิดจริงด้วย)

(ไอ้พวกนี้นี่มันฉลาดดีนิ)

ครู:เธอทำอะไรน่ะ

เดี๋ยวพวกเราก็ซวยเอาหรอก //จะมาปิดผ้าม่าน

โมน่า:เดี๋ยวค่ะครู

ดูที่เสาส่งสัญญานตรงนั้นสิคะ //ชี้ให้ดู

ครู:อะไรของเธอเนี้ย? //มองตามที่โมน่าชี้

โมน่า:พวกนั้นมันเผาป่าหลัง รร.ที่มีเสาส่งสัญญานไฟฟ้า

ทำให้ไม่มีสัญญานโทรศัพท์ แล้วอีกหน่อยไฟก็คงดับกันหมดแน่

ฉลาดจริงๆ //พึมพำ

ครู:ตายแล้ว

ก็ว่าล่ะทำไมไม่มีสัญญานเลย

แล้วตอนนี้ไฟดับแล้วรึยังล่ะเนี้ย

เด็กนักเรียน: //เดินไปเปิดไฟ

ดับแล้วค่ะครู

เปิดไม่ได้เลย

ครู:เห้อ

งั้นไม่เป็นไร

พวกเรามารวมกันเหมือนเดิมเถอะ

โมน่า: //ยืนมองไฟที่ไหม้เสาไฟสักพัก

//ปิดม่าน

//กลับไปนั่งที่โต๊ะ

ครู:ครูว่า ถ้าเราอยู่กันเงียบๆเดี๋ยวพวกมันก็คงไปล่ะมั้ง

โมน่า:ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก //พึมพำ

การ์เดียน: //ได้ยินที่โมน่าพูดเพราะนั่งข้างๆ

ครูครับ

ผมว่า มันน่าจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะครับ

เราจะแน่ใจได้ไงว่าพวกนั้นจะไปกันจริงๆล่ะครับ?

พวกมันมากันเป็นกลุ่มนะ

แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่ามากี่คน

รร.เราก็มีคนตั้งมากมาย

แต่ทำไมไม่มีใครสู้อะไรพวกมันกันเลยล่ะ?

งั้นแสดงว่าพวกมันต้องมากันหลายคนกว่าที่เราคิดแน่ๆ

ครู:นั่นสิ...

โมน่า:และที่สำคัญ

มันอาจมีอาวุธมาด้วย

รร.เรามีคนเยอะก็จริง มีคนสู้เก่งๆก็จริง

แต่ถ้าเป็นเรื่องอาวุธ

เท่าที่จำได้ ไม่มีห้องไหนเรียนวิชาพวกนั้นตลอดทั้งช่วงเช้า

พวกนี้เล่นมาได้ถูกเวลาจริงๆ

.

.

.

.

.