สวัสดีค่ะ..ฉันชื่อปานิสรา บุญแก้ว ชื่อเล่นชื่อโมเดล  ฉันอยู่ม.4แล้วค่ะอายุ16ปีฉันไม่สูงและก็ไม่ได้เตี้ยมาก ความสูงฉัน ก็ประมาณ165เซนติเมตร วันนึงพ่อของฉันก็ได้พาคนแปลกหน้าเข้าบ้านและมากกว่านั้นคนๆนั้นก็ยังจะเป็นคนที่ทำให้ฉันได้ลอง..ในเรื่องที่ไม่สมควรลองแหละค่ะ.. 

"โมเดล โมเดล ลูกไม่สบายรึป่าวทำไมนิ่งไป"เสียงเรียกของผู้เป็นพ่อดังขึ้นเรียกชื่อลูกสาว3-4ครั้ง "อะ..เอ่อ ค่ะพอดีหนูปวดหัวนิดหน่อย.."ปานิสราตอบกลับให้หายสงสัย "นี่ หนูคาเมลพ่อรับพี่เค้าเป็นลูกบุญธรรมให้มาดูแลเราไม่มีปัญหาใช่มั้ยลูก"พ่อบอก "ค่ะ ไม่มีปัญหา"โหหห คนตรงหน้าสูงเป็นบ้าดูท่าน่าจะ170+ จะบ้าตายสูงไม่ถึงตาด้วยซ้ำ คนหรือเป*ตว*เนี่ย "สวัสดีค่ะน้องโมเดล พี่ชื่อคาเมลนะคะ..คือ..พี่สูง172ค่ะ..คงตกใจสินะ...อายุ18ค่ะ ฝากด้วยนะคะ"คาเมลคนเป็นพี่ตอบ หึ ก็พี่ทั้งสวยทั้งสูงขนาดเนี้ย ละสายตาไม่ได้เลยล่ะสิท่า แต่น้องน่ารักดีอะพี่ล่ะเอ็นดูจริงๆไอต้าวเตี้ยฮ่าๆ 

 โมเดล อรั้ยย!! ไอพี่เมลทำไมต้องสวยด้วยวะแบบนี้ก็เกร็งแย่สิ แล้วพ่อก็ไปหาลูกบุญธรรมที่สวยกว่าลูกแท้ๆมาทำม๊ายยย!!พ่อเอ๊ยย!

"อะ ไปเข้าห้องเก็บของพาพี่เค้าไปลูก"พ่อกล่าว "ห่ะ..ห้ะ..ห้อง..หนูหรอคะพ่อ"ทำหน้าเหมือนไก่แตกตื่นอีกแล้วอีเดล "ก็ใช่น่ะสิลูกจะให้พี่เค้านอนไหนล่ะ ถามแปลกๆ"พ่อตอบ  ถึงห้องโมเดล "เอ่อ แนะนำตัวทางการก่อนนะ พี่ชื่อคาเมล สูง172อายุ18 พี่ช่วยหนูกวาดห้องทำความสะอาดห้องได้นะคะแล้วก็..พี่ชอบผู้หญิง..ไม่ต้องกลัว"คาเมลบอก "อะ..ค่ะ...หนูโมเดลสูง164นะคะอายุ16..."ปานิสราตัวสั่น 

ผ่านไปไม่นานพี่เมลก็ย้ายมาโรงเรียนเดียวกับฉันบอกเลยว่าวันแรกก้าวลงจากรถพ่อก็แทบไม่ได้แตะตัวไอพี่เมลเลยจะฮอตไปไหนเนี่ย ตอนเที่ยง..โครตช็อตฟิลเลย "พี่เมลไปทานข้าวด้วยกันนะคะ"ฉันเรียกพี่ "ดะ-"เมลจะตอบ "โทษนะครับพอดีคนเนี้ยพี่จองก่อน"ผู้ชายแปลกหน้าพูด (อีบ้า! จองบ้าบออะไรกันยัยนั่นชอบผู้หญิงย่ะอีกระจอกอี...ไปแ*กแกบไป๊!) "คิกๆ น่ารักจัง แต่ก็..เต้ให้น้องเรามากินข้าวด้วยนะ"เมลคุยกับเพื่อน "อ่าว..น้องหรอ ได้ดิ"เต้ตอบ  "...พี่เมลล ฮือออ"บ้าน่าไม่จริงๆ..คืออยู่กับพี่เมลไม่ถึงเดือนติดอย่างกะเห็บหมาเลยหวงพี่ด้วย "คิกๆ"กอดคนเป็นน้อง "ดูท่า..น้องจะติดเธอมากนะเนี่ย"เต้พูด "ก็ดูสภาพสิติดพี่ขนาดนี้แถมน่ารักอีกจะงอแงก็ดุไม่หรอก"ระหว่างพูดก็พลางลูบหัวคนน้องด้วยความเอ็นดู. จบก่อน

"ปะๆ ไปกินข้าวกับพี่นะ"เมลพูด (เมล) บอกได้เลยคำเดียวความรู้สึกตอนนั้นคือแบบว่า ฉันสำคัญกับน้องแน่ๆ ดีใจนะที่น้องไม่รังเกียจหรืออะไรกับเราอะ.. "พี่เมล พี่เมล พี่เมล!"เสียงเล็กๆพูดเรียกหลายรอบ "เมล เธอเป็นอะไรรึปล่าว"เต้เพื่อนชายจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากคนพี่ "หยุดตรงนั้นเลยนะ ไม่ว่านายจะเป็นใครมาจากไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะหน้าผากได้ง่ายๆแบบนี้แล้วอีกอย่างมือของนายไปจับอะไรมาก็ไม่รู้อาจจะทำให้หน้าพี่สาวฉันสิวขึ้นและที่สำคัญ ฉัน ไม่ ให้ จับ! จำเอาไว้"คนน้องสวดเพื่อนพี่สาวทำเอาหน้าแตกหน้าชาไปเลย "เอ่อ..อืมพี่ขอโทษครับ"เต้ตอบเบาๆ (เต้)คิดหรอว่าฉันจะยอมง่ายๆฉันจะต้องจีบยัยนี่และหลอกฟันทิ้งให้ได้เด็กใหม่ใจใสแบบพี่แกเนี่ยฉันชอบ หึ "เอ่อ..พอเถอะพี่ไม่ได้เป็นอะไร..โมเดลจะกินอะไรคะ"คาเมลถาม "เอาเป็น..เค้กช็อกหน้านิ่มแล้วก็สตอว์เบอรี่ร์ชีสเค้กปั่นขอแบบสมูทๆค่ะ"โมเดลพูด "เอ่อ..โมเดลนี่โรงเรียนนะไม่มีอะไรแบบนั้นที่เรากินกันหรอกเอาอะไรง่ายๆก่อนนะเดี๋ยวกลับบ้านไปพี่พาไปซื้อ"คาเมลพูดอธิบายน้อง (เต้) กินหรูๆแบบเนี้ยคงหลอกฟันอย่างเดียวไม่พอต้องหลอกตังด้วยสิ😏

"งั้นเอาก๋วยเตี๋ยวหมี่เหลืองลูกชิ้นไม่ผักนะคะขอเอาแห้ง"เดลตอบ "ได้ค่ะๆ รอแปปนะ"คาเมลเดินแยกไปซื้อ "นี่หนูน้อย..พี่ถามอะไรหน่อยสิบ้านที่หนูอยู่..หลังละเท่าไหร่หรอ"เต้หลอกถามฐานะทางบ้าน "7ล้าน บ้าน3ชั้นมีสระว่ายน้ำพ่อมีรถ2คัน คาเมล่ากับรถเก๋งธรรมดาส่วนรถเครื่องก็มี2คัน หนูจำยี่ฮ้อร์ไม่ได้แต่มีคัน1คันละล้านอีกคันรถธรรมดาและอีกอย่างบ้านพี่คงไม่มีขอเตือนไว้เลยนะถ้าจะมาหลอกเอาเงิน..หนูเรียนมวย"โมเดลพูดเชิงบอกฐานะที่บ้าน "หูว...แน่สิพี่ไม่หลอกหรอกพี่คนดีเชื่อได้"เต้พูดแต่ในใจรู้สึกว้าวมาก "มาแล้วๆ อะของหนูแล้วก็ของนายเต้"เมลพูด "ขอบใจ"

เต้พูดแล้วก็กิน "เอ่อ..พี่เมลของพี่ล่ะ"เดลถามพี่ "เอ่อ..พี่ไม่กินหรอกไม่เป็นไร" ความจริงเธอลืมเอาตังที่เหลือมาเมื่อเช้าเธอหยิบมาแค่50บาทลืม50ไว้ที่บ้านแต่อยากเลี้ยงน้อง "ทำไมล่ะ ไปซื้อมากินเลยนะ"เดลบอกพี่พร้อมทำหน้าไม่พอใจ "หรือเพราะพี่อยากเก็บไว้ทำอย่างอื่น"เดลสงสัย พูดกันมาหลายรอบคนพี่ก็ไม่ยอมคนน้องจึงล้วงกระเป๋าคนพี่และไม่เจอเงินเลย "พี่เมล! ตังไปไหนหมด!"เดลตะคอก "เอ่อ!..คือ..พี่..พี่..พี่ลืมเอาตังมาพี่ไม่รู้ว่าวันนี้พ่อให้แบงค์2ใบแล้วพี่หยิบไม่ดูคิดว่าร้อยนึง...แล้วพี่ก็แค่อยากเลี้ยงข้าวหนูแค่นั้นเอง.."เมลสดุ้งและคำในใจก็หลุดพรวดออกมา "ห้ะ! แล้วพี่ยอมอดข้าวเนี่ยนะทำแบบนี้ทำไมคะ!"เดลตกใจมากและรีบลุกจะไปซื้อข้าวให้พี่ "ไม่เป็นไรเดลพี่อดได้หนูกินไปเถอะไม่ต้องซื้อให้พี่"เมลคว้าแขนคนน้องแล้วพูด "พี่เมล..หนูเข้าใจนะว่าพี่อยากทำเพื่อหนูแต่พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะเราได้เงินมาเหมือนกันดังนั้นหนูมีตังพี่ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงในสถานะการ์ณแบบนี้ก็ได้มั้ยคะ"คนน้องกุมมือพี่สาวแล้วพูด "หนูเป็นห่วงพี่นะถ้าพี่ไม่อยากให้หนูซื้อให้พี่ พี่ก็กินกับหนูแล้วกันนะ มาเดี๋ยวหนูป้อนนะคะ"เดลพูดอธิบายอย่างอ่อนโยน ทำเอาหวั่นไหวเป็นบ้า "ขอบคุณนะเดล ทีหลังพี่จะไม่ลืมตังและพี่อยากทำอะไรเพื่อเรานะ"คนพี่พูด (คาเมล) คือแบบ..ทราบซึ้งมากน้องต้องรักหนูมากอะ หนูก็รักน้องนะแต่แบบ..ไม่ใช่แบบพี่น้องอะ