*สถานที่เเละบุคลไม่มีอยู่จริง ไม่ได้กล่าวหรือเจาะจงสถานที่หรือบุคคลใดๆทั้งสิ้น เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น *****

ณ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเเห่งหนึ่ง...

"เอาล่ะ...คุณเตรียมเด็กเอาไว้เเล้วใช่ไหม?"

"เตรียมเสร็จเเล้วค่ะท่าน..."

"ดีมาก...ไปเอาเงินมา..." ฉันหันไปบอกเลขาฯของฉัน

"ครับ" เขารับคำเสร็จก็เดินไปหยิบกระเป๋าเงิน

"ครั้งนี้มีเด็กผู้ชาย 12 คน ผู้หญิง 18 คนค่ะท่าน"

"ฉันจะเอาตัวเด็กไปวันนี้ บอกพวกเด็กๆ ด้วยล่ะ"

"รับทราบค่ะท่าน..."

'''ว้ายยยยยย!!!!'''

จู่ๆ ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงร้อง

"นี่พวกคุณทำร้ายน้องผมทำไม!!??" เสียงเด็ก ผู้ชายตะโกนด่าเสียงดัง

"เกิดอะไรขึ้น...?" ฉันเลิกคิ้วถามผอ.ที่เป็นเจ้าของที่นี่

"เด็กๆ คงทะเลาะกันค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะกลับมานะคะ" เธอลุกขึ้นเตรียมออกไป

"ไม่ต้อง...ฉันจะไปเอง..." ฉันพูดพลางลุกขึันเดินออกไป

"แต่ท่านค่ะ...!" เธอพูดรั้งฉันไว้

"เธอกล้าขัดใจฉันเหรอ..."

"ไม่กล้าค่ะ..." เธอตัวสั่นอย่างเเรง

"ดี...งั้นฉันไปล่ะ" ฉันเดินออกยังสวนหญ้า

ฉันเห็นเด็กผู้ชายกำลังยืนปกป้องเด็กหญิงที่มี รอยพกชํ้าตามเเขนเเละขา

"อย่าเข้ามานะ ไอ้พวกหน้าตัวเมีย! ทำร้ายได้เเม้เเต่เด็กผู้หญิง พวกเเกมัน..."

' พลั่ว!!! '

"หยุดเดี๋ยวนี้..."ฉันเดินเข้าไปห้าม

พวกเด็กๆพากันหนีกระจาย เหลือเเค่เด็กสองคนที่ถูกรังเเก

"เป็นอะไรไหมริน...เจ็บตรงไหนอีกไหม..."

"ไม่ค่ะพี่ทีน รินไม่เจ็บตรงไหนเลยค่ะ"

เด็กผู้หญิงคนนี้ทั่งที่เจ็บมากขนาดนี้ยังกล้าบอกว่าตัวเองไม่เจ็บอีก...

"ขอบคุณค่ะพี่สาวที่ช่วยพวกเรา" เด็กหญิงโค้งตัวเพื่อขอบคุณฉัน

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่น้องคู่นี้น่ารักจังเลย ชื่ออะไรกันบ้างจ้ะ" ฉันถามเเบบยิ้มๆ

"ผมชื่อทีนครับ เเละนี้น้องสาวผมชื่อนะรินครับ...เมื่อกี้ขอบคุณคุณมากนะครับที่ช่วยเหลือพวกเราจะตอบเเทนคุณวันหลังนะครับ"

"ไม่ต้องตอบเเทนอะไรฉันหรอกนะเด็กน้อย...งั้นฉันไปล่ะ บาย..." ฉันยิ้มให้เด็กชาย

ฉันเดินออกไปเพื่อจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน

จู่ๆก็มีเสียงเรียก

"พี่สาวครับๆ!!!"

"มีอะไรหรอ เด็กน้อย..."

"คือว่า...อยากจะขอร้องพี่สาวช่วยรับน้องของผม...ไปเป็น...เอ่อออ...'' เขามีท่าทีลังเลอย่างมาก

"มีอะไรก็พูดมาเถอะ" ฉันรีบพูดเร่งรัดเขา

"คือว่า...ช่วย...ช่วย...ร.รับน้องสาวของผมไปเป็นลูกบุญธรรมได้ไหมครับ!?"

"ฮึ..." ฉันอดยิ้มไม่ไหว จริงๆเลยนะ ฉันเพิ่งอายุ เเค่ 18 ปีให้ฉันเป็นเเม่คนเนี่ยนะ

เเต่ฉันก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ

"โปรดให้คำตอบด้วยครับ!!!"

"ไปพาน้องนายมานี่สิ..."

เด็กชายคนนี้ถือว่าไม่เลวเลยเเฮะ

"ค.ครับ!" เขารีบวิ่งไปในบ้านทันที

"บอสครับ คุณจะรับเลี้ยงพวกเขาหรอครับ?"

"รับไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ฉันถูกใจเด็กสองคนนี้จริงๆ"

"ตามใจบอสเเล้วกันครับ (บอสไม่เคยถูกใจไคร

มาก่อน เเต่ทำไมมาถูกใจเด็กพวกนี้กันนะ?)"เลขาพูด

"มาเเล้วครับพี่สาว"

"พี่ทีน..."

"ไปเถอะริน..."

"พี่...รินไม่ไปค่ะ! รินจะอยู่กับพี่!"

"เเต่ริน...!"

"เอาล่ะๆ เด็กน้อย ขึ้นรถมาได้เเล้วเดี๋ยวฉันจะพาไปโรงพยาบาลก่อน"

ถ้าไม่พาไปโรงพยาบาลก่อนพวกตำรวจคงคิดว่าฉันเเอบลักพาตัวพวกเขามาเเน่ๆ

"ครับพี่สาว..."

"เเต่พี่..."

"ขึ้นมาเถอะจ้ะ ไม่ต้องกลัว..."

เด็กน้อยสองคนขึ้นรถมานั่งข้างๆ ฉัน

"ฉันชื่อ โครว อาร์ ต่อจากนี้พวกเธอเรียกฉันว่าเเม่เลยนะ" ฉันต้องเป็นเเม่คนด้วยอายุเเค่นี้เหรอ

ดีเหมือนกันจะได้ไม่เหงาเหมือนเเต่ก่อน

"เเต่พี่สาวยังสาวอยู่เลยนะครับ" เด็กชายพูด

โอ้ว น่าสนใจดีจังเลยเด็กคนนี้ ชักจะชอบขึ้นมาเเล้วสิ

"ก็จริงอยู่ที่ฉันเพิ่งจะอายุ18 เเต่ฉันอยากมีลูกมานานเเล้ว ถือว่าพวกเราเป็นเเม่เป็นลูกกันเถอะนะ"

"เเต่ว่า..."

"ชั่งเรื่องอายุไปเถอะนะ เอาตามนี้นะ"นี่ฉันพูดบ้าอะไรไปเนี่ย เเต่ก็ช่างเถอะ เด็กพวกนี้ก็ไม่เลวเลยเเฮะ

"เเต่ว่าพี่สาวครับ..."

"ต่อไปพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันเเล้ว มัมจะเปลี่ยนชื่อให้ลูกนะ "

ต่อไปพวกเธอจะต้องมาอยู่กับฉันในฐานะผู้สืบทอดตระกูลโครว พวกเธอจะต้องเป็นคนใหม่

"เอ๋ะ!? เปลี่ยนชื่อด้วยหรอครับ?"

ถึงเเม้พวกเธอจะโต้เเย้งหรือจะคัดค้าน เเต้ยังไงพวกเธอก็ต้องเปลี่ยน มันเป็นกฏ ให้ตายสิ ที่จริงเเล้วต้องอบรมสั่งสอนตั้งเเต่พวกเขาเกิด เเต่ไม่เป็นไร

"ใช่เเล้ว..ว่าไหมเด็กน้อยน่ารัก'' ฉันหันไปถามเด็กหญิง

"ได้ค่ะ รินอยากมีเเม่มานานเเล้ว"

ว้าวใสซื่อดีจังเลยเเฮะ บริสุทธิ์ขนาดนี้ไม่อยากให้เขาเข้าตระกูลเลยเเฮะ

"เฮ้ออออ..." เด็กชายถอนหายใจอยากเหนื่อยใจ

"งั้นเธอชื่อ โครว นารินนะ^^"

เเต่ฉันลืมไปเลยเเฮะว่าตัวเองตั้งชื่อคนไม่เป็น

"ค่า~ มัมมัม"เด็กหญิงยิ้มสดใส

น่ารักจังเลย...

"อุ้ยน่ารักกกกก" ฉันเผลอกอดเด็กหญิงอย่างไม่รู้ตัว

"เอ่ออ ( ชื่อของรินมันเปลี่ยนตรงไหนหรอ ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหม)"

"เเล้วพี่ชายรินล่ะค่ะ?"

"อืมมมม...อ้อ...ชื่อโครว ทีทีนไหมจ้ะ"

เอาชื่อเดิมเลยเเล้วกัน

"เเล้วเเต่เลยครับ"

"งั้นก็โอเคร..."

"..."

ฉันพาเด็กๆ มาโรงพยาบาล ให้หมอตรวจร่างกายของเด็ก หมอบอกว่าไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง

ฉันให้หมอตรวจร่างกายเด็กๆอย่างละเอียด ว่ามีโรคประจำตัวอะไรไหม ผลปรากฏว่า พวกเขาปกติดีไม่มีโรคประจำตัวอะไร

เมื่อเสร็จธุระจากโรงพยาบาล ฉันก็ได้พาเด็กไปที่งานทะเบียนราษฎรในเมือง ซึ่งเเน่นอนว่ามีปัญหามากมาย ทั้งเรื่องที่ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ เเละยังเรื่องที่เด็กอายุต่างกันกับฉันเพียงเเค่ไม่กี่ปี

"พวกเเกกล้าขัดใจฉันเหรอ?"ฉันพูดอย่างเย็นชา

พวกนี้น่ารำคาญชะมัด ฆ่าทิ้งให้หมดเลยได้ไหมนะ

พวกเขาคงสัมผัสถึงความไม่พอใจของฉันได้ จึงยอมฉันเเต่โดยดี

"ข.เข้าใจเเล้วครับ พวกเราจะทำตามที่ท่านสั่งเดี๋ยวนี้ครับ..."

"เข้าใจเเล้วก็ดี..."ฉันพูดพลางมองไปทางเด็กน้อยที่กำลังเล่นอยู่กับเลขาของฉันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ของเด็กๆ นั้นทำให้ฉันยิ้มออก

น่ารักจริงๆ นั่นเเหละ

4ปีผ่านไป...

"ไชโย่~" นารินร้องด้วยความดีใจ

"สุขสันวันเกิดนะ ริน..." ทีนอวยพรวันเกิดให้รินพร้อมส่งของขวัญให้ริน

"รินดีใจสุดๆ เลยที่พี่ทีนกลับมาทันวันเกิดริน"

"ต้องกลับมาทันอยู่เเล้วสิ"

"เอาล่ะๆ วันนี้เป็นวันครบรอบที่เราสามคนได้เจอกันเหมือนกัน มัมดีใจมากที่มีลูกที่น่ารักอย่างนี้..." ฉันพูดเสร็จก็หันไปกระซิบบอกทีนว่า "มัมอวยพรก่อนทีน ทีนเเพ้เเล้ว..."

"ขี้โกงงงงงง'' ทีนเเกล้งทำหน้ามุ้ย

"ฮ่าๆๆๆๆ"

พวกเราสามคนหัวเราะพร้อมกัน ไม่มีครอบครัวไหนมีความสุขเท่าเราอีกเเล้วว

"วันนี้รินก็ครบรอบอายุ 10 ปีเเล้ว เราไปเที่ยวกันเถอะ วันนี้รินอยากไปไหน เราจะตามใจรินเลย" ฉันพูด

"งั้นผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดซักครู่นะครับ" ทีนพูดจบก็เดินขึ้นบันไดไปห้องนอนของตัวเอง

"มัมเขียนตารางที่เราต้องไปในวันนี้เเล้ว มีเเต่ที่ลูกเลือก..."

"มัมค่ะ...รินมีเรื่องอยากจะถามค่ะ...?''

"หืม...มีเรื่องอะไรหรอลูก..."

"มัมต้องตอบนะค่ะ"

"จ้ะ มัมจะตอบ"

"คือว่า...ทำไม มัมถึงยอมมาเป็นเเม่ให้พวกเราค่ะ"

"ตอนเเรกมัมเเค่สนใจในตัวพวกลูก เเต่หลังจากที่มัมได้รู้จักพวกลูกมากขึ้น จากสนใจก็กลายมาเป็น...ความรัก... " ฉันเขินมากตอนนี้

"อุ้บ!" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างบน

ฉันรีบหันขึ้นไปก็เห็นว่า มีทีนอยู่ด้านบนเเละกำลังกลั้นหัวเราะ

"ลงมานี่..." ฉันเคืองเล็กน้อย

"ครับ..."

''มัมค่ะ อย่าดุพี่ทีนเลยนะคะ..."

"ทีน...ลูกหัวเราะอะไร?"

"ป.ป่าววววว"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"ฉันระเบิดหัวเราะออกมา ทำไมลูกของฉันถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ ฉันคือบุคคลที่โชคดีที่สุดในโลกคนหนึ่งที่พระเจ้าประทานพรให้

ถึงเเม้ตอนเเรกที่ได้เจอพวกเขาฉันจะยังไม่ค่อยรักเเละเอ็นดู เเต่ตอนนี้ไม่เหมือนตอนนั้น ตอนนี้พวกเขาคือบุคคลที่ฉันรักเเละจะไม่ยอมให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมานเหมือนฉันในอดีตอีกเเล้ว

"เราไปเที่ยวกันเถอะค่ะ จะสายเเล้ว"

"อืม..."

"ไปกัน..."

หลังจากวันเกิดผ่านไป ฉันก็ต้องเตรียมตัวไปงานครบรอบการก่อตั้งเเก๊งใหญ่ที่สุดในเมืองเเห่งนี้ คือเเก๊งสายเลือดมังกรดำ

การบริหารเเก๊งสายเลือดมังกรดำ จำเปนต้องมีผู้บริหาร 7 คน โดยเเบ่งตำเเหน่งที่เป็นระเบียบ โดยผู้บริหารหมายเลข 1-3 เปนผู้บริหารชั้นต้น มีหน้าที่ควบคุมกิจการ เเละเป็นที่ไว้วางใจของของท่านหัวหน้าเเก๊งใหญ่

ผู้บริหารหมายเลข 4-5 เป็นผู้บริหารชั้นกลาง มีหน้าที่ตรวจสอบบัญชี เเละสนธิสัญญาต่างๆของเเก๊ง

เเละผู้บริหารชั้นสุดท้าย หมายเลข 6-7 มีหน้าที่ควบคุมกำลัง เเละกฏต่างๆของเเก๊ง

โดยผู้บริหารเเต่ละบุคคลจะมีชื่อเเก๊งเป็นของตัวเอง เเต่ต้องทำตามคำสั่งของเเก๊งใหญ่เสมอ

ฉันคือผู้บริหารชั้นต้น ลำดับที่1 เเก๊งอีกาเหล็กที่เเข็งเเกร่งที่สุดในบรรดาเเก๊งทั้ง7

"ถึงเเล้วครับ บอส..." เลขาฯหันมาบอกฉันที่นั่งเล่นกับลูกๆ อยู่

"ไปกันเถอะลูก..."

"ค่ะมัม "

"มัมครับ พารินมาจะไม่เกิดเรื่องจิงหรอครับ?"

ทีนกระซิบถามค่อยๆ

"ไม่เป็นไรหรอก เชื่อมัม..."

'' ครับ''

"พร้อมไหมทีน..."

''ผมเตรียมตัวมาเเล้ว ไม่ต้องห่วงครับ''

"งั้น...มัมขอบอกอีกเป็นครั้งสุดท้าย...ระวังตัวด้วยนะ"

"ครับ"

ไม่อยากให้เขาทำภารกิจเเบบนี้เลย เเต่ก็ต้องยอมเพราะเขาเป็นคนเลือกเอง ไม่สามารถหยุดเขาได้ ทำได้เพียงส่งคนไปป้องกันหลังให้เขาเพียงเท่านั้น...

เจ็บใจ...ฉันรู้ว่าต่อไปทีนจะต้องมาสืบทอดตำแหน่งต่อจากฉันเเน่ๆ เเต่ฉันกลับไม่อยากให้เขาสืบต่อเพราะ

มันอาจจะทำให้เขาต้องเจอเเต่เรื่องที่ทำให้เขาทุกทรมาณ เจ็บปวด เเละ....

อาจจะทำให้เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวในอีกสักวันเหมือนกับฉันที่ต้องอยู่คนเดียว....

เราที่สามเดินเข้ามาในงานอย่างผ่าเผยวันนี้เป็นวันประชุมของเเก๊ง โดยมีงานเลี้ยงบังหน้า เเล้วเป็นวันรวมตัวของผู้บริหารทั้ง7ได้รวมตัวกันอย่างยิ่งใหญ่...

"ทีน...ลูกรู้เเล้วใช่ไหมว่าต้องทำอะไร...?" ฉันหันไปถามทีนด้วยสีหน้าจริงจัง

"ครับ"

"มัมฝากด้วยนะ"

"ไว้ใจผมได้เลยครับ"ทีนตอบอย่างหนักเเน่น

ฉันหันไปส่งสัญญาณให้เลขาของฉัน เขาพยักหน้ารับ

ฉันเป็นห่วงทีนมาก เเต่ก็ต้องเชื่อมั่นในตัวของเขาด้วยเช่นกัน กังวลมากๆเลย เขาที่เพิ่งอายุเเค่14ปี เเต่กลับมีความสามารถในการควบคุมอารมณ์ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ เเละมีฝีมือการพัฒนาตัวเองสูงมากกว่าเด็กปกติ

เขาเป็นเด็กอัจฉริยะอย่างเเท้จริง...เเต่ฉันก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี

"เฮ้อออออ" ฉันถอนหายใจ

"มัมครับ ไม่ต้องห่วงผมนะ ผมทำได้ครับ!" เขาดูออกว่าฉันกำลังคิดมากเรื่องเขาอยู่เลยพูดปลอบ

"จ้ะ มัมจะเชื่อลูก..."

"โอ้โห้...ไม่น่าเชื่อสายตา หัวหน้าเเก๊งอีกาเหล็กที่ด้วยจะเยือกเย็นสุขุมคนนั้น จะมีด้านอ่อนโยนกับเขาด้วย..."

นี่คือเสียงของ...

"คุณชายใหญ่...ดิฉันหัวหน้าเเก๊งอีกาเหล็กทำความเคารพ คุณชายใหญ่ค่ะ" เขาคือ บุตรคนโตของท่านหัวหน้าเเก๊งสายเลือดมังกรดำ

"ไม่เห็นจะต้องมากพิธีเลย สวัสดีธรรมดาก็ได้นี่..."

"มิบังอาจค่ะท่าน...''

"หึ...ก่อนหน้านี้คุณยัง..."

"ขอทำความเคารพคุณชายใหญ่เเห่งสายเลือดมังกรครับ..." ทีนพูดตัดเขาอย่างเยือกเย็น

"นี่คงจะเป็นเด็กอัจฉริยะของตระกูลโครวสินะ...

เเละนี่คงจะเป็นลูกสาวของคุณสินะ...หนูชื่ออะไรหรอ..."เขาคุกเข่าคุยกับริน

"ม.มัมค่ะ รินกลัว..." รินตัวสั่นเเล้วกอดฉัน

"คุณชายค่ะ ได้โปรดอย่ามายุ่งกับครอบครัวฉันจะได้ไหมค่ะ ?"

"ผมก็เเค่ทักทายเขาเองนะ!?"

"ก็คุณน่าเกลียด ไม่มีไครอยากยุ่งด้วยนี่ค่ะ เเละความน่าเกลียดของคุณมันส่งผลทำให้เด็กๆกลัว

ค่ะ..." ฉันพูดเหน็บเเหนมเขา

"อุ้ป....!" พี่เด็นพยายามกลั้นหัวเราะ

"นี่คุณโครว คุณจะหาเรื่องผมหรอ!?'' ดูเหมือนว่าเขาจะสติเเตกเเล้ว ยั่วโมโหง่ายจริงๆ

"ฉันบอกหรอค่ะว่าจะหาเรื่องคุณ "

"ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!"

นี่คือคำพูดที่ต้องพูดกับผู้หญิงสินะ

เขาพูดจบก็เดินจากไป...

"มัมครับ ผมจะไปเเล้วนะครับ''

"จ้ะ..."

ทีนเดินจากไปพร้อมกับผู้คุมกฏของเเก๊งฉัน ฉันเองก็ถึงเวลาแระชุมเเล้วเช่นกัน

"รินลูก ไปกินขนมอยู่ตรงนู้นกับพี่เด็นนะ อย่าดื้อล่ะ เข้้าใจไหม?"

"ค้าาา"

"โอเคร เดี๋ยวมัมจะกลับมานะ''

"ค่ะ"

1ชม.ผ่านไป ...

ณ ที่ประชุม...

"เอาล่ะรายงานก็จบเพียงเท่านี้นะ คุณโครว อาร์ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว ตามผมมาที่ห้องทำงานผมด้วย..."

"ค่ะ ท่าน..."

"เเยกกันได้..."

"ลาก่อนครับที่หัวหน้า...!" ทุกคนในห้องพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน

ฉันเดินตามท่านหัวหน้าเเก๊งมาที่ห้องทำงาน ในห้องทำงาน มีคุณชายใหญ่นั่งอยู่ที่โซฟาด้านข้าง

"ขอเคารพคุณชายใหญ่ค่ะ..."

"เอาล่ะๆ คุณโครว เชิญนั่งครับ..."

"ขอบคุณค่ะ"

"ที่ผมเรียกคุณมาเพราะผมมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วย"

"มีเรื่องอะไรค่ะท่าน..."

"คุณยังจำใบสัญญาตอนที่คุณทำตอนเข้าเเก๊งได้ไหมครับ...?"

"จำได้ค่ะ "

"ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ ผมจะให้คุณเเต่งงานกับคุณ ชายใหญ่เเห่งตระกูลสายเลือดมังกรดำครับ"

"...."

*ห้ะ อะไรนะ*

"นี่มันเรื่องอะไรครับคุณพ่อ ทำไมผมต้องเเต่งงานกับยัยน้ำเเข็งนี้ด้วยยย!!!!!!????"

"แกไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ..."

"เเต่...นี่ยัยบ้าพูดอะไรหน่อยสิ อย่าเป็นใบ้!" เขา โหวกเหวกโวยวายเสียงดังมาก ส่วนฉันนิ่งอึ้งอ้าปากค้าง

"ค.คือว่า...ท่านค่ะฉันไม่ต้องการที่จะเเต่งงานค่ะ

เพราะว่าฉันมีลูกเเล้ว ชีวิตเเต่งงานจึงไม่จำเป็นสำหรับฉันค่ะ"

อะไรเนี่ยยยยไครจะไปยอมกันเล่า!!!!???

"จำเป็นสิ คุณต้องเเต่งกับลูกชายของผมเพราะไม่มีใครเหมาะสมไปมากกว่าคุณเเล้ว"

"เจ้าหญิงต่างเมืองก็มีนี่ค่ะ!?''

ไม่ยอมยังไงก็ไม่มีวันยอมเด็ดขาด

"เอาล่ะๆ ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องปฏิเสธเเน่นอน ผมจึงมีข้อเสนอ ให้พวกคุณอยู่ด้วยกันเปนเวลา 1ปี ถ้าพวกคุณไม่รักกัน พวกคุณก็จะสามารถยกเลิกงานเเต่งนี้ได้ เเต่เน้น พวกคุณต้องอยู่ด้วยกัน เท่านั้น"

"เเต่ว่า..."

"ผมจะให้ลูกของผมไปอยู่ที่ตระกูลโครว ถือว่านี่คือภารกิจของคุณ ให้คุณช่วยปกป้องลูกชายผมเป็นเวลา 1ปี ส่วนลูกชายผมให้เขาไปทำงานที่บริษัทคุณ ในตำเเหน่งผู้ช่วยของคุณ เเค่นี้โอเครไหม?"

"เเต่ว่า..."

"ไม่มีเเต่...ในสัญญาคุณต้องทำตามที่ผมขอ1ข้อ

อย่าลืมสิ..."

"ค่ะท่าน "

ฉันนี่โง่จริงๆ ไม่น่าไปเซ็นสัญญานั้นเลยยยย

"เเต่พ่อครับ...."

"เเกก็เหมือนกัน ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด!"

"ค.ครับ"

"อาทิตย์หน้าวันจันทร์ผมจะส่งลูกชายผมไปที่บ้านของคุณ..."

"ค่ะท่าน..."

"งั้นคุณกลับได้เเล้วล่ะ"

"ค่ะท่าน ฉันขอตัว"

วันนี้คงจะเป็นวันที่โชคร้ายวันหนึ่งสินะ