ในโลกใบนี้ตั้งแต่เริ่มเดิมทีแล้วทั้งวัฒนธรรม ประเพณี วิถีชีวิตคนนั้น ต่างพึ่งพาทั้งเทคโนโลยีและความรู้เพื่อใช้ชีวิต แต่มันมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพัฒนาได้เร็วขึ้นนั้นก็คือ "พลังวิเศษ" มันมีอยู่ในตัวเราทุกคน

ตู้ม!!!

ในพื้นที่รกร้าง เป็นเศษซากของการต่อสู้ของชีวิตและอีกหนึ่งตน ตลอดเวลาหลายนาทีได้เกิดระเบิดขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่เว้นช่วง

"กึก! ร้ายไม่เบาแหะ"

"จะลีลาท่ามากไม่ได้แล้วน่ะ เมสัน"

"รู้แล้วหน่า โคล"

สองชายหนุ่มได้กระเด็นออกมาจากควันระเบิดและได้ตั้งตัวขึ้นมาพรางปัดเช็ดเสื้อของพวกเขาเอง ทั้งสองผมสั้นสีดำสนิท แต่นัยน์ตาคนล่ะสี คนหนึ่งสีดำทมิฬและอีกคนสีน้ำตาลอ่อน

"กรรร!!!"

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือมังกรเกราะเหล็กทั้งตัว สีเงินแวววาวแต่บนตัวของมันนั้นมีคราบเลือดและอาวุธมากมายรวมถึงรอยไหม้

"เอาหละ จบเรื่องกันดีกว่า"

ชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนได้กล่าวออกมา ร่างของเขาเริ่มมีละอองสีทองบริสุทธิ์ปรากฏขึ้น

"โปรดบรรดาให้ข้า ขจัดมลทินนี้ด้วยพลังแห่งพระองค์...."

.

.

.

.

[เมื่อหลายปีก่อน]

ตุบ!!

เสียงของต้นไม้ที่โค่นล้มลงกระแทกกับพื้นดังสนั่นลั่นป่าไม้ แสงยามรุ่งอรุณสอดส่องลงมาถึงพื้นป่าเพียงน้อยนิดเพราะเป็นป่าทึบ แต่ในป่าแห่งนี้มีเด็กหนุ่มสองคนกำลังวิ่งไปทั่วจากการหนีบ้างอย่างที่มีขนาดใหญ่ไล่ตามพวกเขาด้วยโทสะมากๆ

"เหวอ! โคล! เร็วๆหน่อยสิ! มันจะตามทันแล้ว!"

"เจ้าต่างหากไปทางไหนเฮ้ย!?"

"เอ๋?"

เด็กชายที่นามว่า เมสัน ได้พูดเสียงดังคล้ายตะโกนเร่งให้เพื่อนอีกคนของเขาชื่อว่า โคล รีบวิ่งหนีจากหมูป่ายักษ์ที่ไล่ตามพวกเขาด้วยความบ้าคลั่งสุดๆ แต่ว่าเมสันนั้นบอกเพื่อนให้รีบวิ่ง เขากลับวิ่งตรงไปหาหมูป่าซะงั้น

"เจ้าบ้านี้"

"แย่แล้วๆ!"

ก่อนที่เมสันจะโดนหมูป่าชนกระแทกจนตัวเละไม่เหลือชิ้นดีนั้น ได้มีเงาโผล่รัดตัวของเขาเหวี่ยงตัวหลบข้างขวาได้ทันแบบเฉียดฉิว

ตึง!!

และหมูป่ายักษ์ตัวนั้นได้ชนกับต้นไม้ใหญ่ไปแบบเต็มๆ ทำมันมึนไปเลยทีเดียว

"งั้นก็เอาตัวแม่ด้วยเลยล่ะกัน ขอโทษน่ะ!"

หลังจากที่เมสันหลบได้ เขาได้รวบรวมอณูพลังสีทองอร่ามไว้ที่หมัดขวาของเขาและดวงตาได้เปลี่ยนเป็นสีขาวทั้งหมดเพียงชั่วครู่

"อู๊ด!?!?"

"ย๊าากกก!!"

พึ่บ! ผัวะ!! ตึบตึง!!!

เมสันง้างหมัดต่อยสุดแรงเข้าที่แก้มขวาหมูป่า เกิดแรงลมตกกระทบตามมาจนต้นไม้แถวนั้นหักโค่นลงและร่างของหมูป่าได้กระเด็นไปไกลก่อนจะลงนอนกับพื้นด้วยสภาพที่เขี้ยวหัก หมดสภาพ

"ฟู่ว...เกือบไปแล้วไหมล่ะ"

โป๊ก!

"ซะทีไหนล่ะ อาจารย์ฆ่าพวกเราแน่"

เด็กที่ชื่อโคลได้มาเขกเข้าหลังหัวเมสันไปแรงๆทีหนึ่ง พร้อมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เมสันที่โดนเข้าไปก็ถึงขั้นไปนั่งกุมขมับหัวตัวเองอยู่กับพื้น

"โอ้ย...ไม่เห็นต้องรุนแรงกันแบบนี้เลยนิ?"

"สมควรแล้วล่ะที่เจ้าจะโดน"

เมื่อโคลพูดเสร็จก็เดินไปที่ศพของหมูป่ายักษ์และเงาใต้เท้าเขานั้นผิดรูปผิดร่างขยายตัวใหญ่ขึ้นมากปกคลุมร่างหมูป่าสูบกลืนลงไปที่พื้น เมสันก็เดินตามหลังโคลไปติดๆ

"ความสามารถนายสะดวกจังเลยนะ"

"ก็ดีกว่าเจ้าที่เก่งเรื่องทำลายข้าวของ"

"รู้แล้วหน่าๆ เจ้าพ่อคนสำเนียงโบราณๆ"

"ก็ไม่ได้โบราณขนาดนั้น"

พวกเขาทั้งสองคนพี่น้องเถียงกันไปเถียงกันมานานกินไปเกือบครึ่งชั่วโมง มันเป็นเรื่องปกติของพี่น้องหลายๆคนแต่คู่นี้จะแปลกนิดๆหน่อยๆ เช่น ตอนนี้...

"กลับกันเถอะ อาจารย์คงเตรียมไม้รอเรากลับไปแล้วล่ะ"

"ไม่ตายดีแน่ๆเลย"

โคลนั้นได้เดินกลับไปทางที่จะออกจากป่าทึบแห่งนี่ ซึ่งเมสันก็ตามไปแต่มันติดตรงที่ว่าเมสันนั้นตามไปสักพักก็จะเลี้ยวขวาเลี้ยวซ้ายหรือไม่ก็เดินสวนทางเสียดื้อๆ และสุดท้ายก็จบด้วยการที่โคลลากเมสันออกจากป่าทึบแล้วมุ่งหน้าไปโบสถ์ ที่ที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของพวกเขาทั้งสองคน

[โบสถ์]

โบสถ์ใจกลางหมู่บ้านชนบท ผนังกำแพงตัวโบสถ์นั้นเป็นสีขาวสะอาดไร้ร่องรอยขีดข่วนหรือสิ่งสกปรกต่างๆ มีการตกแต่งด้วยงานจิตรกรรมฝาผนังมากมาย รวมถึงกระจกบานใหญ่ขาวดำหน้าโบสถ์บานใหญ่ที่เป็นรูปชายสองคนหันหลังให้กัน ซึ่งแสดงว่าสถานที่นี้ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีและเป็นสถานที่ที่เงียบสงบ

"เจ้าพวกเด็กบ้า!!!!"

แต่ก็ใช่ว่าจะสงบเสมอไป ถึงจะเป็นในเวลายามค่ำคืนที่คนส่วนใหญ่ได้เวลาหลับไหลกันไปแล้ว

"ขอโทษครับ/ค้าบ"

เด็กน้อยสองคนเมสันกับโคลคุกเข่าอยู่หน้าโบสถ์โดยที่ตรงหน้าทั้งสองนั้นคือผู้ชายใส่ชุดบาตรหลวง ไม่มีผม เป็นคนอายุราวๆ 80 แล้ว และตอนนี้กำลังมีท่าทีหงุดหงิดเอามากๆ

"เวลาดึกดื่นเท่านี้แล้ว พวกนายไปไหนมา!?"

"คือว่า...."

"เจ้าเมสันหลงทางไปอยู่หลังหมู่บ้านครับ"

"แฮะๆ"

"เม...สัน...! อาร์มันโด้..!!!"

"จ๊ากกกก!"

พอบาตรหลวงแก่คนนี้ได้ยินก็ของขึ้นกว่าเดิมอีก จ้องไปที่เมสันจนเด็กน้อยต้องร้องกลัวตกใจเอามากๆ ส่วนโคลนั้น...

"หึ"

ก็ไม่ได้สนอะไรสักนิดเลย คงเป็นเรื่องปกติที่เกิดกับพวกเขาแล้ว รวมถึงเรื่องการหลงทางของเมสัน

"เอ๊ะอ่ะโว้ยอะไรกันอีกเนี่ย?"

หญิงสาวผมบลอนด์ทองคนนึงเปิดประตูโบสถ์ออกมาดูความวุ่นวายที่เกิดขึ้นและหันมองไปยังเมสันที่กำลังโดนบาตรหลวงจับหัวยกขึ้นขาลอยจากพื้นด้วยมือเปล่าๆข้างเดียว

"หยุดก่อนเถอะค่ะพ่อ นี้ก็ได้เวลานอนแล้ว"

".....เฮ่อ ก็ได้"

"ขอบคุณมากครับอาจารย์!"

บาตรหลวงได้ปล่อยหัวเมสันลงและยอมกลับไปในโบสถ์อย่างง่ายดาย ไม่ทำอะไรต่อ

"โคล นายไปนอนได้แล้ว"

"ครับ"

"หึหึ~"

โคลนั้นโค้งตัวเคารพหญิงสาวผมทองก่อนจะเดินเข้าไปในโบสถ์และมีเมสันตามหลังมาด้วย

"ใครให้นายเข้าไป"

เมสันที่เดินเข้าโบสถ์ได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องโดนดึงกลับด้วยการจับหัวและดึงกลับมา หน้าเมสันได้เหงื่อออกหน้าซีดเรียบร้อย

"มาคุยกันหน่อยสิ เมสัน"

"อึก..."

[30 นาทีต่อ]

"โอ้ยหูแทบแตกเลย"

เมวันเปิดประตูเข้ามาในห้องของเขาพรางบ่นเบาๆหลังจากโดนเจ้ใหญ่เทศนายาวเหยียดเป็นครึ่งชั่วโมง

"ทำไมนายไม่โดนเหมือนกับฉันล่ะโคล กลับดึกมาพร้อมกันแท้ๆ"

"ที่กลับดึกไม่ใช่เพราะข้า"

โคลที่นอนอ่านหนังสือที่เตียงชั้นบนได้ตอบเมสันด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ไม่รู้สึกรู้สาอะไร เมสันที่ได้ยินการตอบกลับแบบนั้นก็ชวนให้เขาหงุดหงิดนิดๆแต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่เขาเองเป็นคนที่ทำให้กลับโบสถ์ดึกดื่นขนาดนี้

"เฮ่อ....ก็จริงของนาย"

ด้วยความเหนื่อยล้าทั้งการออกไปฝึกล่าสัตว์และโดนเทศนายาว เมสันได้ทิ้งตัวลงนอนหน้าคว่ำกับเตียงด้านล่างของเขา

"......"

"เมสัน"

"ว่า...?"

"อย่าลืมเป้าหมายที่เราสัญญากันไว้ล่ะ"

"......"

เด็กน้อยผมดำเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนได้เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพลิกตัวมองเตียงด้านบนของโคลและยกยิ้ม

"หึ แน่อยู่แล้วจะลืมได้ไง การพิชิตเพื่อการผจญภัยของพวกเรา"

โคลที่ได้ยินแบบนั้นก็แอบยิ้มไม่น้อยและปิดหนังสือพร้อมกับปิดไฟห้อง

"อ่า จำได้ก็ดีแล้ว แต่เจ้าจำทางไว้บ้างก็ดี"

"อ้าวเห้ย หลอกด่ากันนี้หว่า นายเองก็หัดพูดสำเนียงปกติได้แล้ว"

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแซวแกล้งเล่นกันไป คนนึงดูมีหัวคิดกว่าส่วนอีกคนดูบื้อๆตรงๆ

"นอนล่ะ"

"เดี๋ยว คุยกันก่อน"

"......."

หลังจากโคลบอกไปก็ได้นอนไปเลยไม่ตอบกลับเมสัน เมสันที่รู้แบบนั้นก็ไม่ตามตื้อต่อและนอนตามแต่ก่อนจะนอนหลับนั้นก็คิดหลายๆอย่างไปด้วย

.

.

.

.

.

[ปฐมบทที่ 1 : พิชิต 4 จัตุรัส | ตอนที่ 0 : เริ่มต้น (จบ) ]