หนึ่งเดียวที่ ซินเธีย(Luffy) เทพแห่งดวงจันทร์รอคอยคือการได้พบคนรักที่รักเธออย่างแท้จริงนั่นคือเทพของมหาสมุทร แพนธาลัสซา บลู (Law)
เป็นความรักที่บริสุทธิ์ดุจน้ำเพชร ทั้งคู่ครองคู่กันตลอดมานับหลายล้านปีแสงก่อนโลกจะเกิด แพนธาลัสซา เป็นคนที่สุขุมเยือกเย็น เขาทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่ในสายตาเทพแห่งดวงจันทร์และตามตื้อเธอไปยันสุดขอบจักวาล แม้กระทั่งเสียงคลื่นยักษ์ที่ซัดสาด จนซินเธียต้องก้มมองลงมาลองเปิดใจให้กับเขา และเธอตกหลุมรักแพนธาลัสซากับดวงตาสีน้ำเงินครามของเทพมหาสมุทรอย่างหมดใจทันที
แพนธาลัสซามอบหัวใจของท้องสมุทรให้เธอว่านี่คือแสดงให้เห็นว่ารักมากจนมิอาจควบคุมกาย สิ่งที่ซินเธียได้รับรู้คือความรู้สึกดีๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจากเทพองค์นี้ ความสงบภายใต้ความเร่าร้อนจากปากของเขาได้ทำให้เธอหวั่นไหวจนดวงจันทร์สั่นคลอนและเปล่งแสงสว่างไปทั่วจักรวาล
ซินเธียได้มอบน้ำเพชรในใจกลางของดวงจันทร์ให้กับแพนธาลัสซาทันทีอย่างไม่ลังเล
เธอปรากฏร่างให้เทพมหาสมุทรเห็นโดยมีเพียงแสงสว่างสีเงินปกคลุมร่างเท่านั้น ซึ่งเขาพึงพอใจอย่างมากที่มีเทพแห่งดวงจันทร์อย่างซินเธียอยู่เหนือหัวของตน เหงนหน้าขึ้นไปมองเมื่อไหร่ก็พบเจอ
วันเวลาผ่านไปแพนธาลัสซาปารถนาอยากจับต้องร่างกายและใบหน้าของผู้เป็นที่รัก เขาจึงอ้อนวอนต่อซินเธียให้เผยร่างจริงออกมา จิตใจของเธอก้ำกึ่งเหมือนมีอะไรปิดบังไว้อยู่ภายใต้แสงเงา
"ข้าอยากแสดงความรักที่ข้ามีต่อท่านได้มากกว่านี้ ให้ข้าสัมผัสท่านและได้ยินเสียงของท่านเถอะ"
น้ำเสียงแสนนุ่มนวลอบอุ่นทำให้ซินเธียยอมใจอ่อน เธอค่อยๆปรากฏจากเส้นผมสีขาวที่ยาวสยายสลับชุดบางพริ้วไหวไล่จากหัวลงมา ท่าทางของแพนธาลัสซาได้เปลี่ยนไปทันทีหลังได้เห็นร่างที่แท้จริงของเธอ
"ท่านคือบุรุษ.."
ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับของซินเธีย ร่างผอมบางแต่อกตั้งสง่าผิวนวลดุจสีเงินของแสงดวงจันทร์ ก็ไม่ช่วยให้แพนธาลัสซาหยุดสติแตก
"เราจะครองรักกันได้จริงๆงั้นหรือ"
นี่ไม่ใช่ความลับแต่อย่างใด เธอแค่ปกป้องตัวเองกับความงามที่มีภายในตัวอยู่แล้วเท่านั้นเอง
ดวงจันทร์ล่องลอยอยู่เฉยๆเธอทั้งรักสงบและมีนิสัยสันโดษ หนีทุกอย่างที่วุ่นวาย แต่จู่ๆก็มีเทพแห่งดวงดาวทั้งหลายมาคลั่งไคล้ในตัวเธอ
ความสุขมักผ่านไปไว แพนธาลัสซา กำลังหนีจากเธอเพราะเป็นสิ่งที่ทำใจยอมรับไม่ได้ เขาผิดหวังและมืดมน
แพนธาลัสรีบคว้าหัวใจแห่งท้องสมุทรของตนกลับคืนแล้วกระโดดลงน้ำจนลึกสุดด่ำของทะเลจนเป็นสีดำของสีคราม พร้อมกับหัวใจน้ำเพชรของเธอ
ซินเธียยอมรับกับสิ่งนี้ไม่ได้ เธอกรีดร้องออกมาจนเทพแห่งดวงดาวต่างๆที่อยู่ใกล้เคียงกลัวอานุภาพจากตัวเธอ เธอนั่งร่ำไห้บนดวงจันทร์และเผยแสงสีเงินประกายไปทั่วจักรวาลเพื่อตามหาแพนธาลัสซา
"เอาหัวใจมาคือข้าเถอะ"
พลิกจักรวาลหาเขาผู้นั้นก็ไม่ยอมออกมาเจอ ซินเธียสามารถระเบิดน้ำเพชรนั่นทิ้งเสียก็ได้ เพียงแต่เธอรักเขามาจนไม่อาจระเบิดทำลายหัวใจของตัวเองลง พลานุภาพของแรงระเบิดนั้นจะส่งผลให้แพนธาลัสซากลายเป็นผุยผงไปด้วย
เมื่อกาลเวลาผ่านไปอีกหลายล้านปีแสง เริ่มมีดาวดวงใหม่เกิดมาขึ้นมาเรื่อยๆและหนึ่งในนั้นถูกเรียกว่าโลก พลังชีวิตของเทพแห่งดวงจันทร์และสภาพของซินเธียตอนนี้เริ่มอ่อนลง น้ำตาที่เป็นกรดของเธอเริ่มกัดเซาะร่างกายให้เกิดหลุมบ่อจนกลายเป็นพื้นผิดที่ขรุขระ
ในเฮือกสุดท้ายก่อนตรอมใจสิ้นลม เธอได้ยินเสียงคนกลุ่มนึงยืนมุงและเรียกชื่อ แพนธาลัสซา บนดาวที่เรียกว่าโลก
"ในเมื่อเราครองรักกันที่นี่ไม่ได้ ก็ขอให้เราพบเจอกันอีก บนดาวดวงนั้น ข้าจะตามหาท่าน..."
ความสิ้นลมไปพร้อมกับความถวิลหาและแตกสลาย อีกทั้งยังมีความเคียดแค้นที่ไม่อาจให้อภัยได้
ณโลกปัจจุบันเวลา 23:00
สองครอบครัวตระกูลขุนนางก็ได้กำเนิดเด็กทารกสองคนในเวลาเดียวกัน
"แม่จะตั้งชื่อให้ลูกว่าซินเธียนะ แปลว่าเทพแห่งดวงจันทร์ภาษากรีก พ่อคิดว่าไงคะ"
"ก็ดีนะแม่ แต่ชื่อจะไม่ดูเป็นผู้หญิงไปหน่อยหรอ ลูกเราเป็นผู้ชายนะ"
"ลูกเราหน้าหวานออกขนาดนี้"
ครอบครัวขุนนางอีกห้องนึงได้ชื่อลูกว่าแพนธาลัส ที่มาจากเทพแห่งมหาสมุทรยักษ์
ส่วนอีกด้านนึงของขุมชนคนชั้นสูง ย่านของชนชั้นต่ำลงมา มีครอบครัวชาวสวนได้กำเนิดลูกอีกคนนึง เขาตั้งชื่อว่า บลู
12ปีผ่านไป
ซินเธียถูกเลี้ยงมาให้แบ่งชนชั้นกับสังคมอย่างชัดเจน และต้องเรียนรู้ทุกอย่างอยู่ในปราสาทเท่านั้น นั่นหมายความว่าเขาไม่เคยได้ออกไปไหนเลย อีกอย่างใครที่ต่ำต้อยหรือชนชั้นต่ำกว่าก็ห้ามเสวนาด้วยเป็นอันขาด เขาเป็นเด็กผู้ชายที่มีผมสีขาวและยาว มีกรอบของใบหน้าที่หวานงดงามไร้ที่ติ ใครเห็นก็ว่าเป็นผู้หญิงกันระนาว
"บลู มาช่วยพ่อยกดินขึ้นมาบนนี้หน่อย"
ซินเธียหันไปมองต้นเสียงไกลๆด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ เขาไม่ยอมออกไปไหนหรือแทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่เกิดมา เพราะในปราสาทขนาดย่อมแห่งนี้เต็มไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ ทั้งกอล์ฟ สวนน้ำ หอสมุด และสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ สังคมของซินเธียจึงมีแต่ลูกขุนนางระดับชนชั้นสูง แต่ใช่ว่าเขาจะชอบคนพวกนี้นัก
"คุณหนูคะ ได้เวลาอาบน้ำแล้วค่ะ"
ทุกอย่างอยู่ในขอบเขตไปหมด ฉันกลายเป็นคนไม่กล้าเข้าสังคมภายนอกและอยากรู้มากว่ามีอะไรที่อยู่หลังกำแพงนอกปราสาทนี้
"ซินเธีย ไม่ได้เจอกันนานเลย"
ฉันเกลียดไอหมอนี่
"ขอถ่ายหน้าเธอไปอวดเพื่อนหน่อยดิ เป็นคนรวยอะไรไม่เคยออกจากบ้าน"
เด็กอีกคนยกกล้องขึ้นมา แต่โดนซินเธียปัดตกจนแตก
"เห้ยย"
"กลับหลุมยาจกของแกไปซะ บอกพ่อแม่แกด้วยว่าอย่าเอาเชื้อของหนูโสโครกเข้ามาในบ้านฉันอีก"
เขาเดินออกมาจากเด็กผู้ชายสองคนนั้นทันที ลูกของเซลส์ขายของและเป็นลูกของเพื่อนสนิทพ่อมักจะชอบมาขายของให้บ่อยๆเวลาขาดเงิน
ซินเธียออกมาจากตัวอาคารเพื่อกลับห้องของตน เขาเดินสวนกับลูกชายชาวสวนที่มีดวงตาสีเหลืองทองเป็นเอกลักษณ์ แต่เด็กคนนั้นไม่มองเขาเลย
"บลู พยายามอย่ามองหน้าลูกสาวเจ้าของปราสาทนะ พ่อไม่อยากมีปัญหาตามมาทีหลัง เราทำงานจัดสวนกันอย่างสงบๆดีกว่านะลูก"
คงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงกันหมด ถ้าบอกว่าเป็นผู้ชายคงมีคนเข้ามาเล่นด้วยมากกว่านี้
ซินเธียรู้สึกเหงาและโดดเดียว เขามีนิสัยสันโดษคล้ายคลึงกับชื่อของตัวเอง ความทรงจำเมื่อครั้นในอดีต ก็ถูกลืมไปหมดด้วยเช่นกัน
1:00am.
เด็กผู้ชายในชุดนอนยาวสีขาวบางบนระเบียงของสวนชั้นสี่ เขาออกมาชมดวงจันทร์เพราะนอนไม่หลับ ซินเธียมองบนฟากฟ้าพรางยิ้มให้ราวกับว่าที่นั่นคือที่ที่จากมา แสงดวงจันทร์สาดส่องสะท้อนกับสีผมและผิวที่ขาวซีดโดดเด่นยามรัตติกาลทำให้เขาดูเหมือนออกมาจากโลกนิยาย
แต่หารู้ไม่ว่าบลูแอบถ่ายรูปเขาอยู่ไกลๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเก็บภาพสวยๆนี้ไว้ เขาจึงตัดสินใจออกไปทักทายเพราะอดใจไม่ไหวจริงๆ
"หวัดดี ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ"
"! ทำไมถึงอยู่ที่นี่"
"ฉันพักที่บ้านคนงานด้านหลัง เห็นระเบียงเปิดอยู่ฉันเลยถือวิสาสะเข้ามา เลยมาดูของที่ต้องทำพรุ่งนี้ด้วย"
"......"
"..เธอก็นอนไม่หลับหรอ"
ซินเธียหายใจถี่ขึ้นเพราะตื่นเต้นที่ได้คุยกับคนแปลกหน้ายามวิกาล และเขาต้องการตัดสินใจที่จะบอกอะไรบางอย่างกับเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้อย่างกล้าหาญ ความอึดอัดและอัดอั้นมานาน มันเป็นความกลัวและบททดสอบบางอย่างเขาต้องก้าวข้าม
"ฉันเป็นผู้ชาย"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงอยากบอกกับคนคนนี้
ใบหน้านิ่งเรียบไม่มีท่าทีแสดงอาการตกใจของบลู ทำเอาซินเธียตกใจไม่น้อย
"ไม่ตกใจหรอ"
"ก็ตกใจอยู่หรอก แต่มันจะสำคัญอะไร"
หัวใจดวงน้อยที่เต้นกำลังเต้นครึกโครมอยู่นี่มันคืออะไรกัน
"ฉันชื่อบลูนะ เธอคงชื่อซินเธีย"
"ที่นายถือคืออะไร"
"กล้องถ่ายรูป ไม่รู้จักหรอ"
"รู้จัก หมายถึงนายถ่ายอะไร"
"ส่วนมากก็ทั่วๆไปแหละนะ ผู้คน ถนนหนทาง ธรรมชาติ เอ๋ เธอมีโทรศัพท์รึเปล่า"
"มี แต่แม่ฉันจำกัดเวลาเล่น นายถ่ายข้างนอกหรอ"
"ใช่"
"ขอดูหน่อยได้ไหม"
"ได้สิ"
เข้มงวดจังครอบครัวคนรวยเนี่ย.. บลูได้แต่คิด เขาเปิดรูปถ่ายในกล้องให้ซินเธียดู คนตัวเล็กกว่าได้แต่ทำตาลุกวาว และตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็น
"ตึกสูงเต็มไปหมด"
"บลู!! "
เสียงเรียกของเด็กผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกของคนสวนอีกคนเดินขึ้นมาเรียกเขา แต่บลูกลับวิ่งหาที่แอบเด็กผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองคนนี้เติบโตมาด้วยกันจะสนิทกันก็คงไม่แปลกอะไร
"คุณหนูซินเธีย ทำไมยังไม่ยังไม่นอนละคะ"
เขารีบซ่อนกล้องไว้ด้านหลัง และแน่นอนว่าคนคนนี้ก็เห็นเขาเป็นผู้หญิงด้วยเช่นกัน
"กำลังจะนอน มีอะไร"
"เอ่อ คุณหนูเห็นบลูเดินมาทางนี้รึเปล่าคะ ตัวสูงๆ"
"ไม่รู้จัก"
เธอได้แต่ก้มแล้วเดินลงไป ก่อนที่บลูจะคลานออกมาจากซุ้มในสวน
"ฉันคงต้องไปแล้ว"
ซินเธียยิ่นกล้องให้เขาพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ
"เธอเก็บไว้ดูก็ได้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าเจอกันอีกค่อยเอาคืน"
จากสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์กลับกลายเป็นเหมือนหมาน้อยได้ของเล่น แววตาเป็นประกายกับหางที่กระดิกเหมือนลูกหมาของซินเธียทำให้บลูสนใจในตัวเขานิดๆ แต่ก็ไม่ลืมเก็บอาการจึงกลับนิ่งขรึมเหมือนเดิม
"ได้จริงหรอ"
"ได้สิ ฉันไปก่อนนะ"
"กู้ดไนท์"
"กู้ดไนท์ซินเธีย"
ทั้งคู่ต่างแยกย้ายกันเข้านอน ซินเธียกลับเข้าห้องหรูหราเต็มไปด้วยสิ่งของที่ทำจากเงินทอง ทั้งของแพงและแบรนด์เนม ส่วนบลูที่เดินกลับบ้านพักคนงาน ซึ่งก็ไม่แย่อะไรแต่ก็แบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน
"จริงสิ บ้าเอ้ย ฉันแอบถ่ายเธอไว้ด้วยนี่ ทำไงดี.. คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"
"ยลู นายอยู่นี่เอง ฉันตามหาสะทั่ว"
"แล้วจะมาตามฉันทำไมตอนดึกดื่น หืมยัยนี่"
"ก็ฉันทักไปแล้วนายเอาแต่อ่านแล้วไม่ตอบนี่นา ว่าแต่หายไปไหนมา"
"เดินสูดอากาศนิดหน่อย ปะ ไปนอนได้แล้ว"
"ก็ได้ๆ บลู"
"หืม"
"ฝันดีนะ"
"อื้ม"
ฉันนอนดูรูปถ่ายอยู่ในผ้าห่มทั้งคืน แต่ละรูปเหมือนถ่ายกันคนละที่ แสดงว่าเขาไปมาแล้วหลายที่สินะ น่าอิจฉา ฉันเองก็อยากออกไปบ้าง แต่นายคนนี้ก็ฝีมือดีอยู่นะเนี่ย
"เอ้ะ!"
นี่มันรูปฉัน
ฉันได้ถ่ายรูปไปทั่วห้องในคืนนั้น และหลับไปพร้อมกับกล้องของบลู พอตื่นมากลับพบว่าเขาได้ออกไปจากบ้านของฉันแล้ว และวันทั้งวันก็ได้มาเจอกับพ่อของเขาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"บลูไปไหน ฉันไม่เห็นเขาเลย"
"มีอะไรรึเปล่าครับคุณหนู บลูไปทำอะไรรึเปล่าครับ"
"เปล่า ฉันถามดู"
"เอ่อ เขาจะไม่มาที่นี่แล้วครับ เพราะแม่บลูมารับกลับไปเมื่อเช้ามืด คุณหนูมีเรื่องอะ.."
"ไม่มี"
ลุงเขาเสียอาการเล็กน้อยอาจเพราะฉันไม่เคยคุยกับใครเป็นประโยคได้ยาวเท่านี้มาก่อน แต่กล้องนายอยู่กับฉันนะ จะทิ้งของสำคัญไว้เชียวหรอ ดูนายเองก็รักกล้องตัวนี้มากๆด้วย แปลกจัง
อีกสามปีให้หลัง พ่อของบลูก็ลาออกจากการเป็นคนสวนที่บ้านฉัน โดยไม่ให้เหตุผลอะไรซักอย่าง
5ปีผ่านไป
ซินเธียในอายุ17 รู้แล้วว่าอาจไม่ได้เจอบลูอีกจึงตัดใจ เขาเก็บกล้องของลูกชายชาวสวนไว้อย่างดีและเปิดดูรูปทุกวัน
ซักวันฉันจะต้องออกไปเห็นเองกับตา สถานที่พวกนี้ แต่น่าเจ็บใจนะไม่มีแม้กระทั่งคำบอกลา เกลียดจริงๆพวกไปไม่ลามาไม่ไหว้
มื้อค่ำอันแสนโอชะ ซินเธียได้ขออนุญาตพ่อแม่บางอย่าง
"พ่อ ขออะไรอย่างได้ไหม"
"ถ้าเรื่องออกไปข้างนอกตัดใจได้เลย"
"ไม่ใช่ ฉันอยากเรียน Aerial silks"
"อื้ม~ได้หมด ถ้าไม่ใช่เรื่องออกไปข้างนอก"
พ่อยิ้มร่าต่างจากลูกที่หน้าบึ้งตึง
"ฉันอยากเริ่มพรุ่งนี้เลย"
ครั้งหนึ่งเมื่อตอนอายุสิบห้า ฉันได้ยินพ่อแม่กับคุยกับกลุ่มขุนนางว่า มีเหตุผลที่ไม่สามารถบอกใครได้ว่าฉันคือผู้หญิงหรือผู้ชาย เพื่อรอคนในวังหลวงประกาศงานอภิเษกสมรส และรอว่าใครจะแต่งก่อนระหว่างเจ้าหญิงกับเจ้าชาย ถ้าเจ้าชายประกาศแต่งก่อน พ่อจะส่งฉันเข้าไปไม่รู้จะส่งเข้าไปในเจตนาแบบไหน ส่วนถ้าเจ้าหญิงอยากแต่งก่อน ก็จะส่งฉันเข้าไปเป็นหนึ่งในตัวเลือกของคู่สมรส
พอได้ยินแบบนี้แล้วฉันก็สะอิดสะเอียนขึ้นมา จากนั้นเลยพยายามค้นหาข้อมูลการใช้ชีวิตข้างนอกและเส้นทางให้ได้มากที่สุด สังคมของโลกภายนอกต่างรู้จักพ่อแม่ของฉัน แต่ไม่มีใครรู้จักหรือรู้ว่าฉันมีตัวตนอยู่เลยด้วยซ้ำ แบบนี้ก็เข้าทางเราสิ
ครั้งล่าสุดที่ฉันได้ออกไปข้างนอกคือหลังจากรู้เรื่องพวกนั้น ฉันตั้งใจทำตัวเองตกบันไดและฟันหัก ด้วยความที่คลินิกเอกชนแถวนี้หรือหมอที่ถูกจ้างมารักษาให้ไม่ได้เพราะเครื่องมือไม่ครบ พสกเขาจึงพาฉันไปรักษาที่โรงพยาบาลไกลออกไปอีก นั่นวิเศษมาก..
ซินเธียได้เรียน Aerial silks จนถึงอายุ18 วัยรุ่นที่กำลังอยู่ในวัยต่อต้านครอบครัวก็ได้เริ่มขึ้น
"แบบนั้นแหละค่ะคุณหนู ใช้เท้าเกี่ยวผ้าอีกเส้นนึงค่ะ ..สูงไปรึเปล่าคะคุณซินเธีย ลงมาหน่อยค่ะ"
ตุ้บบบบบ!
"ว้ายยยยยยยย! เรียกรถพยาบาล!"
แผนการของฉันที่ต้องทำให้ตัวเองแขนหักจนผิดรูป คอมพลีทแล้ว
เสียงรถพยาบาลและเจ้าหน้าที่มาเคลื่อนตัวฉันออกไปโดยใช้เปล แน่นอนว่าฉันแกล้งเดินไม่ได้ด้วย พ่อกับแม่มีสีหน้าที่วิตกกังวลถึงขีดสุด ไม่ใช่ว่าเพราะเป็นห่วงหรอกนะ เพราะกลัวคนอื่นรู้ว่าฉันเป็นผู้ชายต่างหาก..
"เจ็บตรงไหนบ้างครับ"
"แขนกับขา"
"ซินเธีย เดี๋ยวแม่ตามไปนะลูก พ่อหาผ้ามาคลุมตัวให้ลูกหน่อย"
"พ่อจะรีบประชุมนะ"
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้ดูไม่มีใครสงสัยฉันเลยซักนิด
หลังอยู่ในรถพยาบาลแล้วแม่ก็ให้คนดูแลมาเฝ้าด้วยตลอดเวลา สาเหตุที่ท่านไม่มาเองก็เพราะติดงานสำคัญ งานที่สำคัญกว่าลูกอะนะ ฉันไม่น้อยใจหรอกเพราะมันเป็นสิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว
ก่อนเจ้าหน้าที่จะพาตัวฉันขึ้นรถ ฉันได้ให้ผู้หญิงในรถพยาบาลคนนึงหยิบกระเป๋าที่เตรียมไว้มาให้ด้วย ในนั้นมีทั้งหมวกแก๊ปและเสื้อผ้าสำหรับพลางตัว
ซินเธียหลับตาตลอดทางเพื่อคำนวณเส้นทาง เขาเป็นคนฉลาดกว่าที่ใครๆคิด สกิลการเอาตัวรอดก็คงไม่แพ้กัน
"ถึงโรงพยาบาลแล้วครับ พอจะขยับตัวได้บ้างไหม"
"ไม่ได้"
เส้นทางตามที่ฉันคิดไว้เป้ะ และชีวิตต่อจากนี้คือชีวิตที่ฉันต้องอยู่ด้วยตัวคนเดียว
พวกหมอลากฉันมาเอ็กซ์เรย์เข้าเครื่องสแกนต่างๆนาๆ พบว่าจุดๆเดียวที่หักคือแขน ส่วยขาก็มีแต่รอยช้ำ
"ขาปกติดีครับ อาจจะเคล็ดขัดยอก เราจะใส่เฝือกแค่แขนนะครับ"
ในหัวของฉันจดจ่ออยู่กับการหนี แผนผังโรงพยาบาลที่เห็นมันต้องมีประตูตรงนั้นไม่ใช่หรอ
"ตรงนั้นไม่มีประตูหรอ"
"อ๋อ ปิดไปแล้วครับ กั้นเป็นห้องเอกซเรย์ใหม่ ไปทราบมาจากไหนครับเนี่ย ปกติมีแต่หมอที่รู้"
"ก็เห็นๆว่ามันควรจะมีประตู คำนวณจากทิศทางน่ะ"
หมอยิ้มให้แล้วไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก หลังใส่เฝือกเสร็จหมอๆก็แยกย้ายกันไปจัดการเอกสารและยา จนในห้องพักฟื้นมีแค่ซินเธียคนเดียว
ออกไปกันหมดแล้ว ฉันลุกขึ้นตามทางที่หมอเดินไปแบบเงียบๆและหาที่เปลี่ยนชุด แต่เฝือกนี่ทำให้ฉันลำบากแหะ ..เจ็บมากด้วย
ซินเธียหลบเข้าไปในห้องของผู้ป่วยคนแก่ติดเตียงคนนึงเขาทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่หมวกและวิ่งออกทางประตูหลังไปอย่างแนบเนียนโดยไม่มีใครสังเกตุเห็น
"แท็กซี่"
โรงพยาบาลนี่มันเงียบผิดปกติสุดๆ สมกับเป็นโรงพยาบาลที่ค่ารักษาแพงเกินจริง นี่มันยุคเศรษฐกิจเงินเฟ้อค่าแรงต่ำค่าครองชีพสูงสินะ
"ไปลงไหนครับ"
"ขับไปก่อน"
ฉันพกกล้องของบลูมาด้วยและไม่ลืมที่จะถ่ายสภาพแวดล้อมตามทาง สุดยอดจริงๆ ถนนของจริง ตึกใหญ่บ้านเมือง จริงสิ
"ไปลงที่ห้างสรรพสินค้าข้างหน้า"
"ครับ"
ใจฉันเต้นแรงมาก จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง ฉันเป็นอิสระแล้ว.. แต่ต่อไปนี้คงต้องระวังตัวมากกว่าเดิม
"ถึงแล้วครับ 500 บาท"
ฉันพกเงินติดตัวมาเจ็ดแสนอยู่ในกระเป๋าสะพาย และแน่นอนว่าเงินจำนวนนี้มันอยู่ได้ไม่นาน ก่อนอื่นคงต้องซื้อโทรศัพท์ก่อน จากนั้นก็.. ตัดผมกับย้อมสีเป็นสีดำ
ซินเธีนรู้สึกเพลิดเพลินกับการช็อปปิ้งมาก เขาตัดผมประบ่าให้พอมัดรวบได้และย้อมสีดำสนิท เปลี่ยนเสื้อผ้าลุคการแต่งตัวใหม่ทั้งหมด
หมดเงินไปกับตัวเองรวมถึงโทรศัพท์ราวๆหนึ่งแสนบาท ตอนนี้เหลือหกแสนสำหรับที่พัก ฉันเปิดดูคอนโดฯดีๆหน่อยมันตกเดือนละสามหมื่น ส่วนอพาร์ทเม้นท์เดือนละเจ็ดพัน แถมไม่น่าจะมีใครมาตามฉันในสถานที่แบบนั้น ฉันเลยตัดสินใจเลือกที่พักที่ถูกที่สุดเพื่อประหยัดงบด้วย
ซินเธียเดินถือของเข้าตามซอกตรอกซอย ผ่านร้านอาหารญี่ปุ่นและร้านที่เปิดเฉพาะกลางคืนต่างๆมากมาย และสายตาก็จับจ้องไปที่ป้ายที่ติดตรงผนังอย่างหลากหลาย สิ่งที่เขามองอย่างเดียวคือป้ายรับสมัครงาน
เดินมาจนถึงอพาร์ทเม้นท์ เห็นป้ายรับสมัครงานเยอะมาก ฉันแกะมาป้ายนึงเขารับนักเต้น Aerial silks น่าสนใจที่สุดตั้งแต่ที่เห็นมา แต่แขนฉันไม่เอื้ออำนวย.. คงต้องประหยัดเงินกับระวังตัวเองจากคนที่บ้านไปอีกซักพักนึง พ่อแม่ฉันให้คนออกมาตามหาแน่นอน
"หนูใช่ไหมที่โทรมาเมื่อกี้"
"ใช่"
"จริงหรอเนี่ย ป้าไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆแบบนี้มานานแล้วสะด้วย มาๆ เดี๋ยวป้าพาไปดูห้อง"
เห้อ ผู้หญิงอีกแล้ว..
"ห้องเป็นยังไงลูก อยู่ได้ไหม"
สภาพห้องก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด มีมุมครัวแยกออกไปชัดเจน ห้องน้ำโอเคถึงจะโทรมไปหน่อย ฉันเลือกห้องที่อยู่ชั้นหก ป้าเค้าบอกว่าถ้าฝนตกหนักๆลิฟต์อาจจะมีค้างบ้างแต่ไม่เป็นอันตราย ไม่อันตรายก็บ้าแล้วลิฟต์ค้างตอนฝนตก นี่มันฝันร้ายชัดๆเลยไม่ใช่หรอ เอาเถอะ ก็ไม่ได้แย่..
"ฉันเอาห้องนี้แหละ"
ทำการจ่ายเงินเรียบร้อย ต้องจัดห้องอีกเยอะเลยนะเนี่ย แต่ก็กลัวเงินจะหมดอีก ของดีๆถูกๆคงจะมี ไม่ชินเลยแหะ หัวใจฉันเต้นแรงตลอดเวลาเลยด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ซินเธียรีบหลบและแอบส่องตาแมว เห็นเด็กผู้ชายน่ารุ่นราวคราวเดียว
"มีอะไร"
"ผมอยู่ห้องข้างๆครับ ผมอยากจะเตือนอะไรหน่อย"
ฉันเปิดประตูไปเผชิญหน้ากับเขาตรงๆเพราะอยากรู้ว่าต้องการอะไรกันแน่ อีกอย่างศิลปะป้องกันตัวฉันก็มีนะ
"ผมชื่อจูเลียต ทำไมถึงมาอยู่ชั้นหกละครับ ชั้นนี้มีแต่ผู้ชายนะ"
"...ฉันก็เป็นผู้ชาย"
เขาถลึงตาใส่ฉันเหมือนเห็นผี คนประเภทนี้น่ารำคาญ
"มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีฉันขอตัว"
ปังงง!
จูเลียตยืนอึ้งโดยไม่มีอะไรจะพูดต่อ เขาเดินกลับห้องตัวเองไปและจับหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองไปด้วย
ขอเขียนสกุลเงินเป็นบาทน้าา ง่ายดี แหะๆ เรื่องนี้จะออกดาร์กๆขมๆหน่อยๆ รอบทของพี่ลอว์หรือบลูได้เลย ดาร์กแน่นอนคนนี้ ตอนหน้าจะรู้แล้วว่าเขาหายไปไหน ❤️
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
