ซาน่า หญิงสาววัย 30 ปี ผู้อาภัพในเรื่องของความรัก (โดนหักอกครั้งเดียวจดจำไปทั้งชีวิต) และนั่นก็ทำให้เธอจะต้องตั้งเป้าหมายขึ้นมาว่าเธอจะโสด! จนมาถึงปัจจุบันนี้ เธอก็ยังไม่สนใจในเรื่องรักใคร่และไม่เคยคิดอยากจะผูกมัดใครไว้ด้วย..ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เคยเบื่อ และยังเอาเวลาที่เหลือของเธอไปทำงานรับจ้างทั่วไป ส่วนใหญ่จะเป็นงานการแสดง รองลงมาคืองานลับๆ ที่จำเป็นจะต้องใช้ความเหลี่ยม และความลื่นไหลในการทำงานนี้ ทุกอย่างมันควรจะผ่านไปอย่างราบรื่น

ทว่า..ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร? พระเจ้าถึงไม่เมตตาชีวิตน้อยๆ ที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา พระองค์ถึงขั้นเล่นตัดชะตาชีวิตของเธอไปเสียดื้อๆ นั่นก็ทำให้ซาน่าจะต้องเสียชีวิต ในขณะที่ทานอาหารค่ำกับสาวสวย แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยและไม่มีสาเหตุการตายที่แน่ชัด(-_-;)

แต่ก่อนจะได้ไปดี พระเจ้าก็ทิ้งภารกิจพร้อมกับปริศนาไว้ให้! แถมพอเธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีก ก็ดันมาอยู่ในโลกที่ไม่รู้จัก ทุกอย่างกลับตาลปัตร นั่นจึงทำให้ซาน่า พยายามหาสาเหตุของจุดประสงค์นั้น และพยายามฆ่าตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เผื่อว่าจะได้กลับไปยังโลกเดิมแต่ก็ทำไม่สำเร็จ โชคชะตาเล่นตลกอะไรกันแน่!

ถึงในโลกนี้พระเจ้าจะทดแทนชีวิตที่ตัดไปแล้วของซาน่า โดยให้ทรัพย์สมบัติมากมายแก่เธอ แต่ก็ไม่ยอมถามกันเลยว่าอยากจะได้ไหม? ชีวิตร่ำรวยมีสุขไปอี๊ก!

...แล้วทำไมหญิงสาวที่ชื่อว่า มิอุระ ฮารุ จะต้องมาเอ็นดูเธอด้วย ทั้งที่เธอก็ไม่ได้เป็นสาวที่น่าจะเอ็นดูอะไร แถมฮารุก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซาน่าไม่ชอบเพศตรงข้าม!...

...ยังมี ซาซางาวะ เคียวโกะ ที่คอยเอาอกเอาใจดูแลในฐานะเพื่อนสาวตลอด แต่บางทีมันก็ดูแลเกินไป เกินกว่าที่ซาน่าจะรับไหวแบบนี้ก็งานงอกแล้วสิ!!...

...แล้วยังจะมีตัวประกอบที่เป็นสาวน้อยน่ารัก สาวชาวบ้านยากจนที่มีครอบครัวไม่สมบูรณ์ แถมยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับมาเฟีย พร้อมกับปริศนามากมายที่แอบซ่อนไว้ เธอนั้นมีชื่อว่า เอมิโกะ แต่เธอคือคนที่คอยช่วยเหลือซาน่าตั้งแต่ต้น ความสัมพันธ์ที่มีให้ระหว่างกันก็ลึกซึ้งไปอีก!...

...ไม่จบแค่นั้น..ยังมีตัวประกอบสาวอีกคนที่ไม่ถูกเอ่ยชื่อในเรื่อง แต่เป็นหญิงสาว ที่เป็นถึงประธานบริษัทหัวดื้ออย่าง เฮเลน่า มาเรีย หญิงสาวตระกูลดีมีชื่อเสียงในเรื่องการค้าก็ยังจะคอยตามมายุ่งวุ่นวายอีก! แถมยังเป็นฝ่ายรุกเหมือนกัน!...

แบบนี้ถ้ามีสาวๆมาอยู่ใกล้ๆซาน่าทุกวี่ทุกวัน บางทีหัวใจที่ถูกปิดตายอาจจะเปิดขึ้นมาอีกครั้ง ใครจะรู้กันล่ะ^^~

______________________________________

#หนุ่มๆ หลบไป! ซาน่าจะเดิน!! อิอิ นิยายเรื่องนี้ตัวละครเอกอย่างซาน่าที่เป็นคนโลกปัจจุบัน จะมีสกิลการโกงแบบพิเศษ รวยแบบที่สุดแต่ทำตัวพอมีพอกินไม่เปิดเผยให้ชาวบ้านเขารับรู้นะคะ!

#นิยายของไรท์ ยังคงคอนเซ็ปต์หักมุมตามเดิม แหวกแนวตามเคยนะคะ! หากมีอะไรผิดพลาด ก็จะต้องขออภัยด้วยน้าา!~

ว่ากันว่าโชคชะตามักจะเป็นตัวกำหนดเส้นทาง กำหนดชีวิต กำหนดแทบทุกสิ่ง และผู้คนก็มักจะคิดแบบนั้น(ส่วนใหญ่) ทั้งที่คนกำหนดคือตัวเราเองแท้ๆ และนั่นก็คือสิ่งที่หญิงสาวอย่าง ซาน่า คิดมาเสมอ..

......แต่ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าโชคชะตาตัวดี ดันใช้สกิลแหกกำแพงเหล็กของเธอเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเส้นทางชีวิตอันแสนจะสงบสุข แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อล่ะ???......

...........

....

..

ณ ประเทศอิตาลี

เวลา 19.00 น.

ซาน่า Talk

หึๆ เปิดเรื่องมาก็ได้กลิ่นความบรรเทิงเลยแหะ เอาล่ะ! ฉันขอแนะนำตัว ฉันชื่อ ซาน่า อายุของฉันคือ 30 ปี พอดิบพอดี (ฉันยังไม่แก่นะ-_- )

ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่ เกิดมาก็กำพร้า จำเป็นจะต้องมาเกาะตายายกินเพื่อจะได้รีบโตรีบใช้ชีวิต ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้ ท่านก็..เสียกันไปหมดแล้ว

ทำให้ในชีวิตฉันก็เหลือแค่ตัวของฉันเอง ส่วนเพื่อน..เหอะ! ทั้งชาตินี้หรือชาติหน้าฉันก็ไม่อยากจะมีหรอก วุ่นวายจะตายไป!

แก๊ง!

"เอ๋~ นี่คุณคิดอะไรอยู่น่ะคะ ซาน่า^^"

คิดยังไม่ทันจะจบเรื่อง เสียงหวานแจ๋วของคู่เดทในวันนี้ก็ดังขึ้นมาแทรก ฉันก็ค่อยๆขยับสายตาไปมอง หญิงสาวที่สุดแสนจะเซ็กซี่ตรงหน้า

เธอมีเรือนผมสีดำขลับแต่กลับถูกย้อมไปด้วยสีแดง แถมยังถูกจับดัดลอนอย่างสวย เข้ากันกับใบหน้าและแววตาสุดแซ่บ ปากยังแดงอวบอิ่ม ที่มันแดงก็เพราะว่ามันถูกเคลือบด้วยลิปสติก หึๆ~ อีกอย่างนะ..

"อ่าา.."

เธอคนนี้ยังสวมชุดเดรสสีดำรัดรูป รัดซะเห็นสัดส่วนอย่างชัดเจน จนเนินอกปลิ้นออกมาให้เห็น แค่กๆ! ฉันเปล่าโรคจิตนะ~

อะแฮ่ม! เอาล่ะเธอมีชื่อว่า ลิต้า อายุ 30 ปี ก็อายุเท่ากันกับฉัน แล้วเธอก็ยังเป็นเพื่อนร่วมงานที่จ้องจะกินฉันมานานแล้วด้วย^^

"ก็..คิดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรให้น่าคิดไปมากกว่าเธอแล้ว^^"

ซาน่าแอบหยอดระเบิดเลเวล1 ไว้นิดหน่อย ถึงจะแค่นิดเดียว แต่สำหรับลิต้าแล้วมันมากมาย เพราะเธอรู้แล้วว่าหญิงสาวผมสีเงินตรงหน้า ผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าครามอันแสนจะเจ้าเล่ห์ กำลังจ้องจะเล่นเธออยู่แล้ว..

"งั้นเหรอคะ แต่ฉันก็แอบเสียดายนะคะเนี่ย.."

"เสียดาย?"

ลิต้ายกยิ้มกรุ่มกริ่มทันที พอเห็นใบหน้าสวยที่แสนจะคมคายฉายแววสงสัยขึ้นมา..

ใครๆ ก็หลงรักซาน่าทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่เพศเดียวกันหรือเพศตรงข้าม และมันก็ช่างโชคดีที่ซาน่า ไม่สนใจเพศตรงข้าม..

"ในขณะที่คุณกำลังนั่งอยู่กับฉันในห้องนี้ ที่มีแค่เราสองคนแท้ๆ แต่คุณกลับมีเวลาคิดเรื่องอื่นได้ ฉันล่ะเสียดายจริงๆ.."

ฉันแอบยกยิ้มในใจ แหม่..ดูหล่อนพูดเข้าสิ กะจะให้เวลาที่เหลือทั้งหมดที่ฉันมี ทุ่มเทให้กับเธอคนเดียวเลยสินะ ช่างเป็นผู้หญิงที่..น่าเบื่อจริงๆ..

"ขอโทษนะ ฉันจะไม่คิดเรื่องอื่นต่อหน้าเธออีกแล้วล่ะ"

น้ำเสียงหวานทุ่มเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่ส่งไปให้อย่างจริงใจแต่ก็แอบแฝงความเจ้าเล่ห์ไว้ไม่น้อย เพียงแค่นั้นลิต้าก็ไม่คิดอะไรเพราะตนก็แค่ต้องการความสนใจจากซาน่าที่นั่งฝั่งตรงข้ามเท่านั้นเอง

"ค่าาา~ ถ้าคุณคิดอีกล่ะก็..คราวนี้เราคงจะต้องเสียเงินสำหรับกิจกรรมพิเศษแล้วล่ะนะ คิกๆ"

ริมฝีปากอวบอิ่มแดงฉ่ำน่ากด ถูกขบกัดเข้าหากันอย่างจงใจ ซาน่าที่เห็นแบบนั้นก็เข้าใจถึงเจตนาของอีกฝ่ายที่สื่อออมา..ใกล้แล้วที่เหยื่อจะติดเบ็ด..

"อืมม..ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็อยากจะคิดเรื่องอื่นต่อเลยล่ะนะ"

เฮ้อออ~ มันดูน่าเบื่อ..ใช่ไหมล่ะ? แล้วทำไมฉันจะต้องมากนะหนุงกระหนิงกับยัยลิต้านี่น่ะเหรอ หึ..มันก็แค่การแสดงที่อยู่ในส่วนของการพนัน แท้จริงแล้วแม่สาวสุดแซ่บคนนี้ ไม่ใช่แค่พนักงานหรือเพื่อนร่วมงาน แต่เป็นคุณหนูที่ต้องการจะเข้ามาเล่นกับฉันต่างหาก แต่น่าเสียดายที่เธอเองก็ไม่ทันฉัน..

ฟุบ..

"อีกแล้ว คิดเรื่องอื่นอีกแล้วนะซาน่า"

ยังไม่ทันจะคิดอะไรมากไปกว่านี้ ลิต้าก็เข้ามาหาฉัน แถมยังขึ้นมานั่งบนตักของฉันโดยไม่ขอ

หึ! ไวมากจริงๆ ไอ้เรื่องแบบนี้..แต่ก็นะ ฉันเจอคนประเภทนี้มามากเท่าไหร่แล้ว? ก็นับไม่เคยจะถูกสักที จริงๆ ก็นับไม่เคยจะถ้วนเลยต่างหาก(⁠-⁠_⁠-⁠;⁠)

"ทำไมคุณถึงไม่เปิดใจให้ฉันบ้างล่ะคะ? ในเมื่อเราก็นอนด้วยกันหลายครั้งแล้วแท้ๆ~"

"เรื่องนั้นก็ไม่รู้สิ อีกอย่างเราก็แค่นอนด้วยกันเท่านั้นเองนะ^^"

"นับไม่ได้เหรอคะ โถ่..คุณก็จับนู้นจับนี่ไปทั่วหมดแล้ว มันต้องนับสิ~"

ลิต้ายังคงเอ่ยต่อ ด้วยน้ำเสียงที่ดูหวานหยดย้อยแถมมือของเธอก็ยังซุกซนอีกต่างหาก มันก็เป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับฉันมากๆ แต่ถ้าฉันชนะการพนันนี้ ฉันจะได้เงิน 1 ล้าน!!! เป็นการพนันของพ่อเธอ..

ซึ่งแน่นอนว่า..เงินมาก่อนทุกสิ่ง สำหรับฉันแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่านี้แล้ว ยกเว้นชีวิตนะ ฮ่าๆ!!

"ไม่นับหรอกนะ^^"

"โถ่! แบบนี้อีกแล้ว ทำไมล่ะคะ>∆

"หึๆ ไม่บอกหรอกน่าาา~"

"เหอะ!!"

ลิต้าหน้าบูดบึ้งใส่ฉัน เฮ้อออ~ นี่ก็ไม่ใช่รอบแรกหรอกที่เธอจะขอฉันคบแบบเปิดเผย เพราะถ้าเธอคบกับฉันได้สำเร็จ..เธอก็จะชนะพนันเพื่อนของเธอ

คิดว่าฉันจะไม่รู้รึไง? ทุกครั้งที่ฉันคิดจะเล่นพนันกับใคร ฉันจะค้นหาข้อมูลมันก่อนทุกครั้ง ก่อนที่จะตกลงเล่น อย่างน้อยก็เพื่อชีวิตและทรัพย์สินของฉันที่จะอยู่รอดปลอดภัยน่ะนะ..

"ไม่เป็นไร..ฉันรอได้ค่ะ คุณจะบอกตอนนี้หรือตอนไหน ฉันก็จะรอคำตอบ^^"

"อืมมม^^ ขอบคุณนะ"

ฉันจะยังไม่ให้เธอจบเกมส์นี้ง่ายๆหรอกน่า เล่นแล้วก็ต้องเล่นให้สุดสิ ชีวิตนี่มีแค่ครั้งเดียวนี่นะ!!! อีกอย่าง จ้างให้ตายฉันก็ไม่ตอบรับเธอง่ายๆ หรอก!

เพราะมันเป็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนมากสำหรับฉัน เรียกว่าเป็นปมที่ร้ายแรงเลยก็ว่าได้..

ฉันจะเล่าให้ละกันนะย้อนความไปสักนิด มันเริ่มตั้งแต่ฉันอายุ 20 ต้นๆ ฉันเริ่มที่จะทำงานโดยคิดว่าจะไม่เรียนต่อ..

ในตอนนั้นฉันก็กำลังมีความรักกับชายคนนึง ฉันยอมใจเขาทุกอย่าง แถมยังทำให้ทุกอย่างด้วย ยอมจมอยู่กับความโง่เขลาอยู่นาน จนวันนึงเขาก็มากับสาวคนใหม่พร้อมเรื่องกลั่นแกล้งฉัน โดนการใช้ของมีคมมาทำร้ายฉัน ดูเหมือนละครเนอะ แต่มันเป็นความจริงที่ฉันเจอมา..

และในตอนนั้น..คุณตาคุณยาย พวกท่านก็เป็นคนเข้ามาช่วยฉันไว้ และพยายามเอาเรื่องไอ้พวกเลวนั่น แต่มันจะได้อะไรในฐานะที่พวกมันรวย เรื่องราวที่แสนจะโหดร้าย ก็ไม่สามารถหาความยุติธรรมมาได้ จนฉัน..

.....จะต้องเป็นคนหาความยุติธรรมนั่นมาเอง.....

แน่นอนว่า..ฉันเลือกที่ฆ่าพวกมัน แต่ก่อนหน้านั้น ฉันยอมตกนรกหมกไหม้เพื่อที่จะได้ทรมานพวกมันอย่างกับที่พวกมันทำกับฉัน รวมถึงครอบครัวของพวกมัน

ฉันจัดการทุกอย่างเพียงคนเดียว โดยไร้เส้นสาย ไม่ให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับบาปที่ฉันคิดจะก่อไว้ แล้วจัดการยึดทรัพย์สมบัติของพวกมันมาตั้งเป็นฐานให้ฉันเหยียบเพื่อสร้างตัวให้ได้ในระดับนึง..มันไร้สาระ ถ้าคิดในอีกมุม แต่ฉันกลับไปแก้ไขมันไม่ได้อีก..

ถึงมันจะดูชั่วช้ามากก็ตามน่ะนะ มันก็เป็นสิ่งที่ฉันสนใจอะไรที่ไหนล่ะ? มันอยู่อย่างมีความสุข ฉันอยู่อย่างทุกข์ทรมาร ก็อย่าหวังว่ามันจะสุขได้..

.....แน่นอนว่าฉันล้างโครตล้างเผ่าพันธุ์มันไปแล้ว จนปัจจุบันนี้ ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรเลยกับไอ้คำว่า ความรัก เพราะมันน่าขยะแขยงที่สุด.....

"เหอะ.."

' อีกไม่นานเจ้าก็จะรู้เอง '

กึก..

ฉันรีบออกมาจากวังวนแห่งการย้อนความในอดีต เมื่อฉันได้ยินเสียงของใครก็ไม่อาจจะรู้ได้แทรกแซงเข้ามาในหัวฉัน!! เดี๋ยว..มันเป็นผีสางที่ไหนกันเนี่ยห๊ะ!!!

"หืม? เป็นอะไรไปน่ะคะ?"

ลิต้าหยุดชะงักไป เมื่อเห็นซาน่าหยุดไปกระทันหัน ดวงตาคู่นั้นก็ดูตกใจไม่น้อยราวกับคนเห็นผี แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ..

"ป..เปล่า ทำต่อเถอะ"

ฉันยกมือขึ้นมานวดขมับนิดๆ เมื่อกี้มันเสียงอะไรกันแน่? หรือจะเป็นวิญญาณที่ฉันฆ่าไปตามมาวนเวียนอยู่รอบตัว? เหอะ..ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันไม่มีวันหลอนเพราะเรื่องแค่นี้หรอก ฉันอยากจะสาปแช่งอีกด้วยซ้ำไป!!

' สาปแช่ง? จิตใจยังดำมืดไม่เปลี่ยนเลยนะ เจ้ามนุษย์ตัวน้อย.. '

"ห้ะ!! ใครวะ!!!"

"เฮือก!"

ฉันเผลอหลุดความสงสัยนี้ออกมาเป็นคำพูด จนลิต้าที่กำลังนัวเนียฉันอยู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้ฉันจะหลอนแล้ว ก็เพราะมันไม่ใช่เสียงของพวกที่ฉันฆ่าไปเลยสักคนน่ะสิโว้ยยย!

"ป..เป็นอะไรไปกันคะซาน่า! ไหวหรือเปล่า!"

"ฉัน..เอ่อ เธอได้ยินเสียงอะไรไหมลิต้า?"

"ก..ก็..ไม่นี่คะ แต่ว่าสีหน้าคุณในตอนนี้ มันดูไม่ดีเลยนะซาน่า คุณเป็นอะไรกันแน่คะ?"

ลิต้าใช้มือของตัวเองมากุมแก้มของฉันไว้ ดูทำเข้าเถอะไม่รู้ว่าในใจตอนนี้จะคิดอะไรอยู่บ้าง เหอะ..

"อ่า ช่างเถอะ..ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีนิดหน่อย"

"ถ้างั้นเรากลับคอนโดกันก่อนดีไหมคะ?"

ลิต้ารีบติดกระดุมเสื้อให้ฉันทันทีหลังจากพูดจบประโยค เอาเข้าจริงเธอก็ไม่ได้ร้ายกาจซะทีเดียว ก็ดูมีสนใจจริงๆ แต่ในขณะที่ฉันจะอ้าปากตอบตกลงเท่านั้นแหละ..

' ข้าจะให้เจ้าได้รับรู้ในสิ่งที่เจ้ารังเกียจ..'

"ห..ห้ะ.."

"ซาน่า?"

ลิต้ารู้สึกว่าซาน่าดูผิดปกติไปมาก มือเรียวทำท่าจะเอื้อมไปสัมผัสแก้มขาวนวลนั่นอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักไปกลางคันเมื่อจู่ๆ..

ฟุบ!

"?!!!!"

อย่าว่าแต่ลิต้าที่ตกใจ ฉันอ่ะ! โครตจะตกใจ!! พอสิ้นเสียงของคนปริศนาที่ฉันคาดว่ามัน-ไม่ใช่-คน-แน่นอน! ไม่รู้หรอกว่าใคร!! แต่มันต้องโดนฉันสาป!

ตุบ!!

"ซ..ซาน่า!!!"

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ? ฉันก็ไม่รู้หรอก..รู้แค่ว่าอยู่ๆ ทั้งร่างมันก็ไม่สามารถจะทรงตัวได้อีก ราวกับคนไร้กระดูกหรือที่ค้ำจุนอะไรทำนองนั้น และนั่นมันก็ทำให้ฉันร่วงหล่นลงมาจากเก้าอี้โชคดีที่ลิต้ารับได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็โชคร้ายที่ฉัน...

' หายใจไม่ออก!!! '

"ล..ลิต้า..ม..มันเกิดอะไร..ข..ขึ้นกับฉัน--แค่กๆ!!"

"ซาน่า!! คุณเป็นอะไร!! ทำใจดีๆไว้นะคะ!!"

ทำใจยังไงเล่า!! ฉันหายใจไม่ออก อ๊ากกก!! โรคประจำตัว ก็ไม่มีนี่หว่า!! หรือว่าร่างกาย!? ร่างกายก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ เข้ารับการตรวจทุกครั้ง!!

ร..หรือจะเป็นอาหาร? อาหารก็ไม่ได้กิน!! มันจะไปติดคอได้ยังไงฟะ!! โว้ยยย!! ก็มีแค่ไอ้เสียงบ้านั่นแล้ว!!

"ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที!!"

ฉันไม่ได้เล่นนะ มันทรมานมาก..แล้วฉันก็ดันกลั้นหายใจได้นานอี๊ก!! ทรมานนานไปอีกเอ้า!! ก็มีแค่ไอ้สิ่งเดียวแล้วที่ทำให้ฉันจะต้องเป็นแบบนี้ ถึงมันไม่อยากจะเชื่อก็เถอะ!!

...ไอ้พระเจ้าเวรซันไล!!!!...

' ม..ไม่ไหวแล้ว '

"ซาน่า!! อย่าหลับตานะคะ!"

' ให้ฉันลืมตาตายรึไงเล่า!! '

ขอโอดครวญในใจสัก 5 วินาทีเถอะ! ฉันยังไม่ได้สัมผัสเงิน 1 ล้านของการพนันเลย! แถมคฤหาสน์ที่จะกลายเป็นบ้านแสนรัก ฉันก็ยังไม่ได้เข้าไปอยู่เลยอะ!!

อีกอย่างฉันยังไม่ได้สร้างวีรกรรมสุดท้าทายเลย!! อย่างเรื่องบนเตียง!! ให้ฉันอยู่ก๊อนนนน!!! (รีบไปเถอะซาน่า(⁠─⁠.⁠─⁠|⁠|)//ไรท์)

' แต่ก็..บ้าเอ๊ย..ไม่ไหวแล้วสิ '

ตุบ!!..

สุดท้ายตาของฉันมันก็เริ่มพร่ามัวจนได้..ความทรมานเริ่มหายไปแล้ว พร้อมกับสัญญาณของการมีชีวิตที่หยุดไปด้วย ฉันโกรธนะ ที่อยู่ๆ..มาตัดชีวิตฉันแบบนี้!!!

' ฮ่ะๆ! โวยวายไปเถอะเจ้ามนุษย์ แล้วเจ้าจะขอบคุณข้า แต่ว่า.. '

' อะไรอีก! ไหนมันเป็นใคร!! มาจากไหนกล้าดียังไง!! ฉันจะบินไปทุบยันเทือกเขาโอลิมปัสเลย!!! '<<<ตำนานเทพกรีก!

' หึ..โอหังซะจริงแต่ก็ช่างเถอะนะ โลกใหม่ของเจ้า..เจ้าจะต้องเข้าใจในสิ่งที่เจ้าไม่ชอบ เข้าใจในที่นี้คือ เข้าใจอย่างลึกซึ้ง '

' ไม่ทำโว้ย!! เอาชีวิตฉันมา!! เอาม๊าาาาาา!!! '

' เจ้าจะมีทุกสิ่งในโลกนั้น ทดแทนที่ข้าทำให้ชีวิตนี้ของเจ้าจะต้องตายไปอย่างไร้สาเหตุ(ไร้ค่า) '

' แกเป็นใคร ไม่สิ! พระเจ้าองค์ไหน!! ฉันสาบานบวกกับเอาประตูสามบานมาเป็นพยานเลยว่า ฉันจะไม่บูชาแก๊! '

...' 1 คนคือคู่ชีวิต 1 คนคือศัตรู 1 คนคือยารักษาและ 1 คน..คือเครื่องสังเวย '...

' หมายความว่ายังไง? เครื่องสังเวย? มันหมดยุคบูชายัญชาวบ้านแล้วนะเห้ย!! '

เหมือนฉันเถียงอยู่กับความมืดมิด ไม่เห็นแม้กระทั่งแสงสว่างหรือตัวใครเลย บ้าจริง! ไม่นานนักไอ้เสียงนั่นมันก็ตอบฉันมา..

' เครื่องสังเวย..คือกุญแจที่เจ้าจะสามารถกลับมายังโลกเดิมของเจ้าได้..ชีวิตเดิม..ชะตากรรมเดิม..ทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับคืนสู่สภาวะปกติทั้งสิ้น '

' แล้วถ้าไม่ล่ะ? '

' เจ้าก็จะต้องอยู่โลกใหม่พร้อมกับชีวิตใหม่ของเจ้าชั่วกัลปาวสาน.. '

' ห้ะ!? มันยังไง ใครมันจะไปอยู่ยันตอนอวสานฟะ!! '

ชักจะมึนตึบซะแล้วสิ สรุปไอ้เจ้าพระเจ้าเฮงซวยนี่ ที่ไม่ทราบว่าหนังหน้ามันเป็นยังไง อยู่ๆ ก็มาสั่งให้ไปทำบทเรียนซะงั้น แล้วก็ทิ้งปริศนาไว้ให้ บ้าจริงๆ!!

' หึ..คิดซะว่ามันเป็นบาปของเจ้าแล้วกันนะ เจ้ามนุษย์ตัวน้อย ข้าก็หวังว่าเส้นทางใหม่ของเจ้าจะไม่พังพินาศไปซะก่อนนะ เพราะไม่ว่ายังไง..เจ้าจะไม่มีวันหลุดพ้นจากสิ่งที่เจ้ารังเกียจแน่นอน '

' !!!!??? '

แวบบบบบ!!!

และก็ตามสเต็ปแสงสว่างอันเจิดจ้าส่องสว่างกระแทกเข้าเบ้าตา รับประกันได้ถ้าหากคุณลืมตาขึ้นมาล่ะก็ คุณจะตาบอด100000% รุนแรงกว่าแสงของดวงอาทิตย์อี๊กก!!!

แต่ถ้านี่เป็นการไปโลกใหม่ของฉันจริงๆ มันก็คงจะเจ็บปวดน้อยกว่า..

การที่ถูกรถบรรทุกขาประจำที่แสนจะฮิตๆ ชนตายพาข้ามมิติอะนะ!! แต่ไม่ว่าจะเป็นวิธีไหนก็ตาม หึๆ~ ฉันน่ะนะ..

...' ไม่อยากไป๊!!! '...

...___________________________________________...

# หากผิดพลาดตรงไหนไรท์ต้องขออภัยด้วยนะคะ!!!(⁠≧⁠▽⁠≦⁠)

ซ่าาา..ซ่าาาา..

อืม..ไม่รู้เลย..ไม่รู้เลยเจ้าค่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากแสงของโซลาอันเจิดจ้านั่น ฉายเข้าเบ้าตาดิฉันเต็มๆ เหอะๆ ตาบอดแล้วกระมัง-_-

ตึก..ตึก..ตึก..

นอกจากเสียงของลมและความเย็นของธรรมชาติที่พัดผ่านมากระทบกับผิวกายของฉัน ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของบุคคลอื่นที่ฉันไม่รู้ ไม่เห็น เพราะลืมตาไม่ขึ้น\=^\=)

กึก!..

หืม..ตาบอดแต่หูไม่ดับก็ถือว่าดีอยู่นะ ว่าไป~ หึๆ..ดีบ้านไหนเล่า!! แต่ว่ามันลืมตาไม่ได้นี่แหละ ไม่น่าบอดหรอก ถ้าบอดนะฉันจะไปทุบรูปปั้นอ้ายเทพตนนั้นทิ้งงง!!!

' ตายแล้ว!! '

ยังไม่ตายคร๊าาา!! ฉันยังหายใจอยู่นะ!! เอ๊ะ..แต่เสียงนุ่มใช่ย่อยเลยนี่น่า..คนสวยหรือเปล่าเนี่ย (ดูแค่น้ำเสียงได้ซะที่ไหนเล่า(⁠-⁠_⁠-⁠;⁠)!!//ไรท์)

' ค..คุณคะ! คุณ! '

เสียงเรียกอันแสนหวาน เฮ้อออ..เสียดายจัง เปลือกตามันหนักเกินไปที่จะลืมขึ้นมาดู เสียงหวานละมุนขนาดนี้..ความรู้สึกของฉัน มันคงไม่พลาดที่จะสแกนเบ้าหน้าผิดไปแน่ๆ เธอคนนี้จะต้องน่ารักมากม๊ากแน่นอน!! ฉันรับประกันได้!

แต่ว่านะ..ตอนนี้อยู่ๆ สติมันก็จะดับไปจริงๆ แหะ ความรู้สึกมันง่วงเหมือนคนไม่ได้นอนมาเป็นสัปดาห์-_-

' พี่อาโออิ!! มาช่วยหน่อยสิคะ!! '

อย่างน้อยฉันก็หวังไว้สูงว่าตื่นมา ฉันจะได้พบเจอกับนางฟ้าน่ะนะ ฮ่ะๆ~ แบบนั้นให้ตายฉันก็จะไม่กลับไปหรอก วู้วว~Zzzzzzz

.

.

.

.

.

1 ชั่วโมงต่อมา

"อะจ๊ากกกกกก!!!!!!"

โครม!!!

พ่อแก้วแม่แก้ว!! ช่วยลูกอ๊อดด้วย!!!

"จะไปไหนเล่ามาทานยาก่อนสิคะ!! หุๆ!"

"ไม่!!! ปล่อย!! ปล่อยฉ้านนนน!!!"

"มานี้มา! มาให้พี่อาโออิป้อนยาสิสุดหล่อ!!"

"ปล่อยให้ฉัน(ตู)ไปใช้ชีวิตเถอะ!!! อ๊ากกกก!!"

โครม!! เคร้ง!!

ฮืออออ~ หัวใจแทบวายเกือบจะได้กดลิฟท์ลงไปพบยมบาลอย่างแท้ทรู!!

นึกว่าลืมตามาจะได้พบเจอนางฟ้าคนสวย ผู้เป็นเจ้าของเสียงนั่น แต่ใคร!! มันจะไปคิดว่าจากนางฟ้าจะกลายเป็นนางฟักเล่า!! เผือกเสียงหวานซะด้วย!! ร้อยวันพันปีไม่เคยพบไม่เคยพลาด! โฮกกกก!!!

ย้อนกลับไป 15 นาที่แล้ว

' พี่อาโออิ พี่แน่ใจนะคะว่าเขาจะไม่เป็นอะไร? '

' หุๆ แน่ใจสิน้องสาว '

งืมม~ คราวนี้อะไรอีกล่ะ..ตอนนี้ฉันได้ยินแค่เสียงบทสนทนาของหญิงสาวสองคน ส่วนที่ฉันวูบไปพอตื่นขึ้นมา..ร่างกายมันก็รู้สึกเบาหวิวกว่าคราวที่แล้วเลยล่ะนะ สบายๆ เต็มอิ่ม~ ฮ้าาาา~

' ถ้าอย่างนั้นก็ฝากดูแลด้วยนะคะ หนูคงจะต้องขอตัวไปขายของต่อแล้ว '

' *ไม่เป็นไรๆ ไว้ใจพี่ได้เลยนะเอมิโกะจัง*!~ '

' รบกวนด้วยนะคะ '

เสียงเอมิโกะ..สินะ เอมิโกะ..เอมิโกะ จะต้องจำไว้ซะแล้ว!! ส่วนเสียงของอาโออินี่ก็..หวานใสใช่ย่อยเลยแหะ ไม่แน่นะ อาจจะเหมือนเอมิโกะแน่นอน!!

ฟุบ..

' อ๊ะ!! ลืมตาได้แล้ว!! '

ฉันคิดในใจ และค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ตอนแรกที่เห็นก็ยังไม่ค่อยจะชัดเจนนักมันยังมีความมัวๆ ฉันก็พยายามจะปรับสายตาสุดท้าย ก็ยังไม่ได้!! โว้ย!! จะบ้าตาย!

"หืม? ฟื้นแล้วเหรอคะ?"

เสียงสวรรค์อาโออิ! ฉันรีบกระพริบตาและพยายามจะปรับให้เร็วที่สุด จนกระทั่ง..

...เห็นแล้ว!!...

ฉันเห็นเงาของคนที่ชื่ออาโออิ!! เอ่..แต่เป็นเพราะยังปรับสายตาไม่ได้มันเลยดู..มีหลายร่างเลย5555+ แต่รู้อะไรไหม ถ้าฉันเลือกได้..ฉันขอเลือกสายตาพร่ามัวแบบนี้ต่อไปตลอดชีวิต..

"เอ๊อะ..(⁠・⁠–⁠・)" <<<ซาน่า

"เอ๋?(⁠・⁠_⁠・⁠;⁠)" <<<อาโออิ

พอสายตาของฉันปรับได้เข้าที่เข้าทาง ความเงียบและความอ้างว้างในใจของฉัน มันก็เข้ามาเยือนอย่างรุนแรงราวกับสึนามิจะซัดถล่มทลายทั่วทั้งทวีปให้จมหายไปจนหมดสิ้น ม..ไม่จริง..ไม่จริงน่า..!!

"ว้าววว~ หน้าหล่อจริงๆ เลยนะคะเนี่ย หุๆ! คนหล่อๆแบบนี้มาอยู่ใจกลางป่าเขาได้ยังไงกันน้ออ!!"

"!!!!!"

ดวงตาสีฟ้าครามถึงกับสั่นระริก เมื่อสตรีในฝันถูกฝ่ามืออรหันต์ของพระเจ้าตบทิ้งไปอย่างไม่ใยดี และถูกแทนที่ด้วยสตรีผู้มีเรือนร่างผอมแห้งหนังติดกระดูกดูน่ารักตะมุตะมิพิลึกกึกกือเข้ามาแทน!!! แต่จะไม่ว่าเลย ถ้าซาน่าสแกนถูก แต่การสแกนผิดพลาดนี่มัน รับไม่ได้!!!!

"อ.."

"หืม??"

"อ๊ากกกกกกกกกกก!!!"

ฉันร้องออกมาอย่างสุดเสียงแบบสุดเหวี่ยง!! ตั้งแต่ฉันอายุ 22 ฉันก็ไม่เคยตกใจอะไรรุนแรงแบบนี้มาก่อน!! ไหน!! ไหน!! ใครบอกตื่นมาจะเจอคนสวยคนหล่อ!! ไม่จริง ไม่จริ๊งงงงง!!! ซ่อมเครื่องสแกนด่วนเลยซาน๊าาาาา!!!

กลับมาปัจจุบัน

"จ..จริงเหรอคะ เขาทำร้ายพี่เหรอ!!"

"ใช่ เฮ้ออ..เหมือนลูกแมวที่เลี้ยงไม่เชื่องเลยล่ะ ไม่รู้สิ เอมิ เขาจ้องหน้าพี่แล้วเขาก็กรี๊ดลั่นบ้าน หน้าพี่ก็ไม่มีอะไรติดนี่น่า(⁠-⁠_⁠-⁠;⁠)"

"เอ่อ..(⁠ꏿ⁠﹏⁠ꏿ⁠;⁠)"

เอมิโกะ หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลังดัดเป็นลอนสลวย รับกับใบหน้าเรียวดูดี ดวงตากลมโตหวานน่ารัก นัยน์ตาสีเหลืองทองอำพันเปล่งประกายแวววาว ริมฝีปากบางอมชมพูหวาน ตัดกับผิวพรรณขาวนวล..

เธอเป็นลูกสาวของชาวไร่ชาวสวนยากจนทั่วไป อาศัยอยู่ในชนบทห่างจากตัวเมือง..และเป็นคนที่พบซาน่าคนแรกด้วย..

"ดูสิ ยาก็ไม่ยอมทาน พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงด้วย"

"ไม่เป็นไรค่ะ ให้หนูจัดการเองเถอะนะคะ^^"

"จะไหวเหรอเอมิโกะจัง?"

"^^"

เอมิพยักหน้าให้อาโออิ พลางส่งยิ้มให้พี่สาวไม่แท้ไป นั่นจึงทำให้อาโออิมั่นใจและวางใจได้ อย่างน้อยก็หวังว่าหญิงสาวผมสีเงินจะยอมทานยา..

ฉันสาบานเลยว่า จะไม่มีวันออกจากใต้ผ้าห่มที่กลายเป็นถ้ำให้ฉันหลบซ่อนตัว!! ในหัวของฉันตอนนี้พยายามจะรีเซ็ตทุกอย่างอยู่! ฉันไม่ได้รังเกียจคนที่ไม่ได้สวยนะ ฉันแค่ตกใจ ตกใจจริงๆ!!! คิดสภาพหนังตลกในหนังผีสิ!!

"คุณ..คุณคะ ออกมาก่อนได้ไหมคะ?"

นี่คงเป็นเสียงเอมิโกะสินะ ไม่รู้ล่ะ! จะอาโออิโออิชิ เอมิโกะที่ไหนก็ไม่เอา ไม่ออก!! เอาสาวมาอ้อนมาอ่อยก็ไม่อ๊อก!!

"เฮ้อออ..แล้วจะให้ฉันทำยังไง คุณถึงจะออกมาล่ะคะเนี่ย?"

ฉันก็ไม่อยากออกไปอยู่แล้ว!

ฟุบ..

เอ๊ะ..แต่ว่านะ..มีอะไรเย็นๆ ไม่สิ..รู้สึกมีอะไรกำลังเข้ามาสัมผัสที่ช่วงหลังของฉัน..

หมับ!!!

"!!!!/!!!??"

การกระทำไปก่อนความคิดจนได้ และแล้วความกลัวในใจฉันก็หายวับไป เครื่องสแกนก็ไม่ได้ถูกทำลายซะทีเดียว แต่ฉันคงจะไม่กล้าใช้กับโลกใหม่นี่อีกต่อไปแล้ว เข็ด!!

"อ..เอ่อ ขอโทษนะคะ แต่ฉันคิดว่าคุณน่าจะร้อนก็เลยจะเอา..ผ..ผ้าเช็ดตัวให้เท่านั้น!><"

ฉันกระพริบตาปริบๆ และค่อยๆหรี่ตาลงมองผ้าเช็ดตัวที่ถูกชุบน้ำหมาดๆที่เธอคนนี้ถือ..เอ่อ..ฉันให้อภัย10000% โลกนี่ก็ใช่ว่าจะโหดร้ายซะทีเดียวน่ะนะ¶~¶

"ดูสิ คุณเหงื่อแตกหมดแล้วนะ"

"ด..เดี๋ยว"

ซาน่าไม่ทันตั้งตัวเอมิโกะก็เข้ามาใช้ผ้าซับเหงื่อบนใบหน้าของตนซะแล้ว นั่นจึงทำให้เจ้าตัวจะต้องหลับตาหนีไปข้างนึง ใบหน้าก็แดงก่ำไปถึงใบหูกันเลยทีเดียว

"ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่น่า..ทำไมถึงหน้าแดงได้ขนาดนี้กันนะ"

เธอพึมพำเบาๆ แต่ฉันได้ยินเต็มๆ ถ้าจะให้ตอบก็เพราะเธอนั่นแหละ!! ผู้หญิงอะไรสวยก็สวย น่ารักอย่างกับนางฟ้านางสวรรค์!! สาวใสน่ารักอ่อนหวานแน่นอน ไม่ผิดพลาด..แต่ว่าตัวเล็กกว่าฉันซะด้วย อุ้มได้สบายเลยนะเนี่ย~ (ไม่ได้เล็กขนาดนั้นนะ!//เอมิโกะ)

กึก..

"คุณชื่ออะไรเหรอคะ?"

"เอ่อ..ซาน่า..ฉันชื่อซาน่าน่ะ"

ฉันแอบสั่นนะเนี่ย..ถึงจะอวดไปว่าพบเจอมาเยอะก็เถอะ แต่สาวตรงหน้าฉัน สมกับเป็นโลกใหม่จริงๆ นั่นแหละดีไม่ดี โลกที่ฉันอยู่อาจจะแข่งขันกันเรื่องความสวยความงามก็เป็นได้นะ!(คิดไกลไป1!!)

"ฉันชื่อเอมิโกะนะคะ^^"

"อ..อืม ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน"

"คิก! ก็ต้องช่วยอยู่แล้วสิคะ แต่ดูๆ แล้ว คุณซาน่า..ไม่น่าจะใช่คนเอเชียนะคะเนี่ย"

หน้าฉันมันดูฝรั่งแถบยุโรปขนาดนั้นเลยเหรอ -_-

"อืมมม~"

"(⁠─⁠.⁠─⁠|⁠|)"

เหงื่อแตกพลั่กๆ ก็นะเอมิโกะเล่นจ้องฉันอย่างกับจะจ้องให้เห็นถึงยันตับไตไส้พุงอะไรทำนองนั้น แต่..เอ๊ะ..เอมิโกะ..อาโออิ..มันชื่อญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ!!? (พึ่งรู้เรอะ!!!//ไรท์)

"อ..เอมิโกะ ท..ที่นี่ที่ไหนเหรอ?"

"อ๊ะ! จริงด้วย! ฉันนี่แย่จริงที่ไม่ได้บอก"

"ไม่เป็นไร.."

ฉันลุ้นอย่างใจจดใจจ่อขอให้ไม่ใช่อย่างที่คิด ขอให้ไม่ใช่แถบเอเชีย! ก็ภาษาน่ะสิ!! แต่ว่าการที่คุยกันรู้เรื่องแบบนี้ ก็ไม่น่าจะเป็นภาษาแปลกใหม่อะไร ฉันคงผ่านพ้นการเรียนมาแล้วบ้าง..เพราะไม่งั้นก็คงจะคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก--

"นี่คือประเทศญี่ปุ่น และที่นี่ก็เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีชื่อว่า อิจิกะ ตั้งอยู่ห่างจากตัวเมืองน่ะค่ะ!^^"

เพล้ง!!!

ญี่ปุ่น..ญี่ปุ่นเหรอ!! ภาษาที่ฉันเรียนลงทุนมาเกือบครึ่งชีวิตคือ ฝรั่งเศส อิตาลี อังกฤษ เยอรมัน โห้ๆ!! อีกแถบของฝากฝั่งโลกทั้งนั้น!! แต่เดี๋ยวนะถ้านี่ญี่ปุ่นแล้วภาษาญี่ปุ่น ฉันคุยรู้เรื่องได้ยังไงก่อน!!!

"ทำไมเหรอคะ?"

"ป..เปล่าๆ! แล้ว..เอ่อ"

"อ๋อ! ลืมไปเลยค่ะ นี่คือกระเป๋าของคุณใช่ไหมคะ?"

ฉันนั่งเอ๋อไปชั่วขณะ เมื่อแม่นางร่างน้อยอันแสนบอบบางอย่างเอมิโกะ ลากกระเป๋าเดินทางสีดำใบยักษ์มาให้ฉัน โอ้โห..ถ้ากระเป๋านั่นคือของฉันและเล่นใหญ่ขนาดนี้นะ ถ้าไม่ติดพาสปอร์ตมาให้ฉันด้วยคงได้มีมวยอะเอาตามตรง!!

"ค..คงใช่ ขอบคุณนะ"

"ค่ะ!^^ ฉันเห็นมันวางอยู่ข้างคุณพร้อมกับโน๊ตนี่ด้วยน่ะค่ะ"

เอมิโกะยื่นกระดาษโน๊ตใบเล็กน่ารักสีชมพูหวานแหววให้ ฉันเกลียดสีชมพู!!! ช่างเถอะ! ไหน!!

...' หิ้วไปด้วยนะ อิอิ จากใจกระเป๋าเดินทาง^^ '...

"(⁠ノ⁠｀0´⁠)⁠ノF***k!!!!"

"0-0!!??"

ฉันจะขยี้ไอ้กระดาษเฮงซวยนี่ต่อหน้าสาวน้อยที่อุตส่าห์เก็บมาให้ก็ดูไม่ดีไม่ควรอีก!! กะจะเขียนประมาณว่ากระเป๋าอย่างฉันก็มีหัวใจรึไง! บัดซบ!!! รอก่อนเถอะแกจะไม่เหลือแม้แต่ผุยผง!!

"ถ้างั้นก็มาทานยาเถอะค่ะ"

เอมิโกะรีบคว้าขวดยามาในทันที เพราะกลัวว่าซาน่าจะปฎิเสธตนเพราะเรื่องยา แต่ทว่า..

"เอมิโกะจัง~ ป้อนหน่อยสิ พอดีแขนฉัน..จู่ๆ มันก็อ่อนแรงกระทันหัน อ..โอ้ยย¶∆¶"

ดวงตาสีฟ้าครามของซาน่ากำลังคลอไปด้วยน้ำตาแห่งการขอร้องอ้อนวอนนิดๆ แถมยังส่งประกายความน่าสงสารโจมตีเอมิโกะไม่ยั้งแต่ถึงอย่างนั้นก็..

"ค่ะ^^ ได้สิคะ อ้าปากนะคะ~"

"อ้ามมม~"

นี่แหละชีวิตใหม่อันแสนสุขสันต์ แม้ว่ายาที่เธอป้อนจะขมแค่ไหนฉันก็ไม่สนใจหรอกน่าาา ฮ่ะๆ!! และจะไม่มีวันหลุดออกไปจากปากฉัน---!

"เอมิจางงง สุดหล่อทานยาหรือยังจ๊ะ!!"

พรวดดดดด!!!!

"พี่อาโออิ0-0?!!"

"อุ๊ยต๊ายตาย!!"

"༎ຶ⁠‿⁠༎ຶ..."

หมด..หมดกันบรรยากาศ..ยาเกือบเข้า..ปากสุดท้ายก็ถูกอัญเชิญออกไปอย่างไม่ได้เต็มใจ จะเปิดมาทำไมแม่คุณ!! ตกกะใจหม๊ด!!! ฮืออออออ!!!

...___________________________________________...

# หากผิดพลาดตรงไหนไรท์ต้องขออภัยด้วยนะคะ!!

# ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยค่ะ!555+ แต่สำหรับซาน่าที่เคยอยู่ในแวดวงชั้นสูง ติดนิสัยความเอาแต่ใจก็แอบจะชอบเลือกสักเล็กน้อยยย ตามสไตล์เลยค่า!!555+