18:00

“ฮาโหลลล ยัยเฟยเป็นไงบ้างจ๊ะ ทำงานวันแรก”

เสียงใสของสาลี่ พูดขึ้นผ่านโทรศัพท์

“ก็เรื่อยๆอ่ะลี่ แต่เข้าวันแรกก็ให้งานเยอะเลยอ่ะแง”

เฟยพูดด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย เฟยกับสาลี่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก เฟยเองก็จำได้ดีว่าไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรหรือมีใครมารังแกตน ลี่จะเป็นคนแรกที่เข้ามาช่วยตลอด แม้กระทั่งตอนนี้ที่เฟยตกงานจากที่ทำงานเก่า หลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ สาลี่ก็เป็นคนที่ช่วยหาที่ทำงานให้ใหม่

“ต๊ายตาย วันแรกก็ใช้งานเพื่อนชั้นเลยหรอ เกินไปมั้ยเนี่ย”

สาลี่พูด พร้อมกับขำเล็กน้อย

“555 ไม่หรอกจ้าลี่ สนุกดีออกคนที่ทำงานก็น่ารักเฟรนลี่ดี ไม่เครียดเลย แกก็เวอร์”

“ให้มันแน่ ที่ทำงานเก่าแกก็พูดงี้ สุดท้ายก็โดนโยนงานมาให้ทำหมดจนน็อค”

“รอบนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้วจ้า ชั้นปฏิเสธคนเป็นแล้ว”

“ให้มันได้อย่างงี้สิเฟย ชั้นไปทำโอทีต่อก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวโทรไป กลับบ้านดีๆนะเฟย”

“จ้า แกก็ตั้งใจทำงานนะ”

ตู้ด ตู้ด….

สาลี่ได้วางสายลงตอนนี้เหลือเพียงเฟยที่นั่งรอรถประจำทางที่ใต้ต้นแปะก๊วย

18:46

เสียงลมพัดโหมกระหน่ำเหมือนจะมีพายุ ละอองฝนค่อยๆตกลงมา เฟยที่ยืนรออยู่ใต้ต้นแปะก๊วยจึงต้องรีบวิ่งเข้าไปในศาลา

—I fall asleep in my own tears— เสียงริงโทนของเฟยดังขึ้น ‘ใครโทรมาในเวลานี้กัน สาลี่หรอ’เฟยคิดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดู

‘ไม่ใช่ลี่ เบอร์ใครกันไม่คุ้นเลย’

“สวัสดีดีค่ะใครหรอคะ”เฟยพูดด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ

“เฟย พี่มารอเราที่ทำงาน อยู่ไหนเนี่ย”

“อ้าว พี่สี่มารับทำไมไม่บอกน้อง”

“พี่ก็ว่าจะมาเซอร์ไพรแก แต่แกดันเซอร์ไพรพี่กลับ แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนเนี่ย”

“ใต้ต้นแปะก๊วยค่ะพี่สี่ รอรถอยู่ หนูก็ไม่คิดว่าพี่จะมารับ”

“ได้ๆแกรอพี่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวพี่ไป อย่าไปไหนนะ”

“พี่เปลี่ยนเบอร์หรอ ทำไมไม่บอกน้อง หนูก็คิดว่าต้อกเกอร์ที่ไหน”

“จ่ะ พี่ก็เป็นได้แค่เรื่องอะไรแบบนี้ในสายตาแกนั่นแหละเนอะ”

“555พี่ก็เวอร์ทำตัวเหมือนลี่เลย”

“พี่วางสายก่อนนะ ขอเวลาตั้งใจขับรถแป๊ปปป”

ตู้ด ตู้ด ตู้ด….

‘พี่นะพี่เป็นแบบนี้ตลอดเลย’เฟยคิดพลางพับหน้าจอโทรศัพท์แล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพายข้างคู่ใจของตน

—I fall asleep in my own tears—

‘วันนี้วันอะไรกันโทรมาหลายสาย ไม่ได้พักจอเลยแงง’เฟยคิด

‘พี่สี่หรอโทรมาอีกทำไมง่ะ”

“พี่สี่มีอารายย โทรมาหาน้องทำไมอีกคะะ”

“เฟยอยู่ที่ไหนนะ”

"ศาลาใต้ต้นแปะก๊วยค่ะพี่"

“พี่ลองคนในพื้นที่แล้วเฟย แถวที่ทำงานเฟยไม่มีศาลาใต้ต้นแปะก๊วย”

“พี่อย่าแกล้งเฟยดิ ฝนตกอยู่พี่มองไม่เห็นเองรึเปล่า พี่ พี่สี่ ฮโห-”

ตู้ด ตู้ด…

‘สายตัดหรอ ไม่มีเน็ตหรอ เกิดอะไรขึ้น’เฟยคิดพลางเช็คโทรศัพท์ตน ฝนจากหนักค่อยๆตกปรอยๆ เสียงรถจากตอนแรกที่ดังก้องไปทั่วกลับเงียบลง พื้นที่รอบๆศาลาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ มีเพียงแสงสว่างจากโทรศัพท์เท่านั้นที่ส่องแสงอยู่ในตอนนี้

‘นิมิตหรอ’

เฟยเองรู้ดีเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ ตนเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ประจำหลังจากฟื้นจากอาการโคม่า แต่2ปีที่ผ่านมากลับไม่เคยเกิดเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น จนกระทั่งวันนี้

“นี่ ช่วยหน่อยได้มั้ย ฉันทำของหายหน่ะ”

เสียงแผ่วเบาดังขึ้น เฟยค่อยๆหันไปทางต้นเสียงอย่างช้าๆ จนพบกับเด็กสาวถือตุ๊กตาหมีอยู่ข้างหน้าตน

“ได้สิจ๊ะหนูทำอะไรหายเอ่ย”

“เฟยพูดพลางลูบหัวเด็กคนนั้น”

“รองเท้าค่ะ สีแดง หนูน่าจะทำตกแถวๆนี้พี่สาวเห็นมั้ยคะ”

“พี่ไม่เห็นเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยหานะคะ”

“ขอบคุณค่ะพี่สาว พี่เป็นคนแรกเลยนะที่ช่วยหนูหา และพี่ก็เป็นคนแรกเลยนะที่เห็นหนู”

“พี่รู้แล้ว หนูชื่ออะไรหรอ”เฟยพูดพลางคลำหารองเท้า

“หลี่เพ่ยค่ะ เรียกหนูว่าเพ่ยเพ่ยก็ได้”

“อ๊ะพี่เจอแล้ว นี่รองเท้าหนูใช่มั้ยจ๊ะหนูเพ่ย”

“ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่สาว พี่เดินไปตามแสงนั่นนะ พี่จะได้กลับบ้าน มีคนรอพี่สาวอยู่นะ”

“ขอบคุณนะจ๊ะเพ่ยเพ่ย พี่ไปก่อนนะ”

“บ๊ายบายค่าพี่สาว”

20:00

“เฟยหายไปไหนมาพี่รอตั้งนาน”

“นิมิตอ่ะพี่”

“อ่อ………ศาลานั่นก็นิมิตสินะ พี่ว่าแล้วทำไมไม่มีใครรู้ว่ามีศาลาแถวนี้”พี่สี่พูดพลางหยิบกุญแจรถออกมา

“ตอนนี้กลับบ้านกันก่อนเถอะพี่ หนาวจะตายแล้ว”

“จ้าไอ่เด็ก กลับถึงบ้านมาเล่าให้พี่ฟังด้วยว่านิมิตรอบนี้เจออะไร”

21:13

“พี่สี่มีอะไรกินบ้าง”

*เสี่ยวหลง หรือพี่สี่ พี่สาววัยทำงานอายุย่าง30 ปัจจุบันสถานะโสด ดูแลน้องสาวมาโดยตลอด*

“อาบน้ำเสร็จก็ถามหาของกินเลยนะย๊ะ ในตู้พี่ซื้อข้าวผัดมาไปเวฟกินนะ”

“ค่ะพี่สี่”เฟยพูดพลางเกินเข้าไปในห้องครัว

“อย่าลืมมาคุยกับพี่เรื่องนิมิตนะจ๊ะน้องเฟ-”

ปั้ง!

เสียงประตูดังขึ้น

“พี่สี่ น้องหิวแล้ว”

“เป่ยทำไมวันนี้กลับช้าย๊ะ”เสี่ยวหลงพูดพลางเดินเข้าไปช่วยยกของ

“ก็วันนี้พี่สองมาอ่า น้องก็เลยไปผลานเงินให้”

“วันนี้พี่โจวมาหรอ ทำไมพี่ไม่รู้”เฟยพูดพลางยกข้าวออกมาจากไมโครเวฟ

“มาสิพี่เฟย อยู่หน้าห้อง คุยกับใครก็ไม่รู้”

“แกก็ไปยุ่งเรื่องของไอ้โจวมัน ไปๆๆๆ ไปช่วยพี่เฟยเวฟข้าว”

“พี่สี่ใจร้าย!!!”

*เป่ย หรือเป่ยจูน้องชายคนเล็กสุดในบ้าน**โจว หรือโจวเยี่ยน หรือที่คนในบ้านเรียกเยี่ยนพี่รองฝาแฝดเสี่ยวหลงเพศชาย*

“ว่าไงจ๊ะเด็กๆพี่โจวคนนี้กลับมาแล้ว มีของฝากมากมายจากต่างแดนมาให้หนูๆได้ลิ้มลองเยอะแยะเลยนะจ๊ะ”

“แกก็ยังเบียวเหมือนเดิมเลยนะ”

“พี่สี่ก็ยังปากหมาเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ”

“แหม”เสี่ยวหลงพูดพร้อมกับตบหัวโจวเยี่ยน

“เด็กๆดูสิพี่สี่ทำร้ายร่างกายพี่”โจวพูดพลางทำน้ำเสียงอิดออด

“พี่สี่คะ วันนี้มีเป็ดย่างด้วยหรอ”

“แงง เฟยใจร้ายเมินพี่โจวคนนี้ได้ลงคอ ใช่มั้ยน้องเป่ย”

“พี่โจวก็โตแล้ว สมควรโดนเมิน”เป่ยพูดพลางตักเป็ดย่างเข้าปาก

“โถ่ ไม่น่าเลยโจว น้องไม่รัก”

“พี่สี่!!”

————————————————————————————————————————————————

ขอบคุณนึกอ่านทุกท่านที่อ่านมาจนจบนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกและตอนแรกที่แอดเขียน ยังไงก็ขอฝากเอาไว้ในดวงใจด้วยนะคะ เอว่าแต่น้องเฟยได้เล่าเรื่องนิมิตให้พี่สี่ฟังรึยังน้า

โปรดติดตามตอนต่อไป