โปรดอ่านintroก่อนจะอ่านตอนที่1นะคะ

_______________________________

เมื่อสิบกว่าปีก่อน ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางที่มีจักระมหาศาล ได้อาละวาดทำลายหมู่บ้าน ผู้คนล้มตายไปมาก นินจาหลายคนที่อาสาไปปราบปีศาจต้องล้มตาย จนกระทั่ง โฮคาเงะรุ่นที่ 4 ประกายแสงสีทองแห่งโคโนะฮะ ได้อาสาไปจัดการปีศาจจิ้งจอกเก้าหางโดยลำพัง และสามารถผนึกจักระของจิ้งจอกเก้าหางเอาไว้ในร่างของเด็กทารกฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง แต่ก็ต้องเสียสละชีวิตของตนเองไปเช่นกัน เด็กทารกฝาแฝดชายหญิงคนนั้น ก็คือ อุซึมากิ นารุโตะ และ อุซึมากิ นาริ

อุแว้ อุแว้

ชั้นรู้สึกตัวอีกทีชั้นได้ยินเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย พอเธอลืมตาก็พบว่าเธอนอนอยู่เหมือนแท่นพิธีกับทารกอีกคนนึง เอ๊ะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็ถึงกับตกใจกับภาพที่เห็นข้างหน้า



“ตื่นแล้วหรอนาริ”

ภาพข้างหน้าคือพ่อแม่ของแฝดทั้ง2คนกำลังยืนอยู่ข้างหน้า โดยท้องทั้ง2คนโดนเล็บของจิ้งจอก9หางแทงอยู่ ทั้งคู่ๆยิ้มให้ทั้ง2อย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า

“พ่อแม่ขอโทษนะนารูโตะ นาริดูแลตัวเองดีๆนะ”

และแล้วทั้งคู่ก็หมดลมหายใจไป

อุแว้ อุแว้!!!!

เมื่อผนึก9หางไว้กับทารกฝาแฝดสำเร็จ ฝาแฝดทั้งคู่ก็แผดเสียงร้องไห้หนักกว่าเดิม ซักพักรุ่นที่3ก็โผล่มาพร้อมกับนินจาคนอื่น ๆ

“หลับให้สบายนะคุชินะ มินาโตะ เดี๋ยวชั้นจะดูแลนารูโตะกับนาริต่อจากพวกเธอเอง”

รุ่นที่3อุ้มทารกฝาแฝดขึ้นมาแล้วก็นำเด็กทั้งคู่ไปเลี้ยงดู

หลายปีผ่านไป

เด็กฝาแฝดทั้ง2ได้เติบโตขึ้น แฝดชายคนพี่ชื่ออุซึมากิ  นารูโตะ ส่วนแฝดหญิงชื่ออุซึมากิ  นาริ

ตอนนี้นาริเดินหายพี่ชายอยู่ตามลำพัง ผู้คนในหมู่บ้านต่างมองนาริด้วยสายตารังเกียจ ทั้งนาริทั้งนารูโตะต่างไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น

“โอ้ย นาจังหายไปไหนอีกเนี่ย”

ระหว่างที่นาริกำลังเดินตามหาก็โดนอะไรบางอย่างปาใส่ตัวเอง นั่นคือก้อนหินนั่นเอง

“โอ๊ย มันเจ็บนะ ทำไมต้องปาหินใส่กันด้วย"

เธอหันไปพูดกับเด็กกลุ่มนึงที่ปาหินใส่ตน

“ไปไกลๆเลยนะยัยปีศาจ พ่อแม่บอกว่าพวกแกเป็นปีศาจ555 ปีศาจต้องโดนกำจัด นี่แหน่ะๆๆ"

เด็กเหล่านั้นเริ่มปาหินใส่นาริเรื่อย ๆ

“ฉันไม่ใช่ปีศาจนะฮึกกกก"

นาริวิ่งหนีเข้าป่าจนมาแอบนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ริมลำธารคนเดียว เพื่ออัดอั้นความในใจ

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า"

อยู่ๆก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้า1ผืนให้เธอ เมื่อเธอเงยหน้ามาก็พบกับ…..

TBC

เจอใครน้า ติดตามตอนต่อไปนะคะ

BEE_POKO

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า"อยู่ๆก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้า1ผืนให้เธอ เมื่อเธอเงยหน้ามาก็พบกับ…..

เด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ มีผมสีดำ ที่เสื้อมีสัญลักษณ์ประจำตระกูลที่โดดเด่น มองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ขอบคุณนะ ฟืดดดดดด”

เธอสั่งขี้มูกเต็มผ้าเช็ดหน้าของอีกฝ่าย อีกฝ่ายถึงกับตกใจ และหัวเราะกับความน่ารักของนาริเล็กน้อยแล้วลงมานั่งข้างหน้านาริ

“แล้วเธอเป็นอะไรรึป่าวถึงมีแต่แผลเต็มตัวขนาดนี้ฮะยัยขี้แย”

“ฉันไม่ได้ขี้แยซะหน่อยนะเจ้าหัวเป็ด!!!”นาริถึงกับหยุดร้องไห้แล้วหันมาแหวใส่อีกฝ่ายทันที อีกฝ่ายถึงกับเหวอไปเลย

“โดนเรียกหัวเป็ดเลยแฮะ แต่ว่า555ปากบอกไม่ขี้แยแต่คราบน้ำตาเต็มเลยนะยัยขี้แย แถมสั่งน้ำมูกเต็มผ้าเช็ดหน้าชั้นอีก”เด็กชายผมดำชี้ไปที่ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองที่นาริถือเป็นคราบน้ำมูกของนาริ

“บอกว่าไม่ขี้แยไง ฉันก็มีชื่อของฉันนะ!!”

“งั้นเธอก็บอกชื่อของเธอมาสิ”

“ชั้นชื่ออุซึมากิ  นาริแล้วนายล่ะ”

“ฉันน่ะหรอ…. ชั้นชื่ออุจิฮะ  ซาสึเกะ ”



“จะว่าไปชื่อเธอคุ้นๆ…2พี่น้องปีศาจงั้นหรอ”

นาริทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ ทำให้ซาสึเกะมีสีหน้าเลิกลั่กทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว ดันทำผู้หญิงร้องไห้หนักกว่าเก่าอีก ใครจะไปทำตัวถูกกันเล่า และทั้งคู่ก็ยังเด๋กอยู่ด้วย

“เห้ย ฉันขอโทษ ๆ อย่าร้อง ๆ ถ้าเธอหยุดร้องชั้นจะเป็นเพื่อนเล่นกับเธอเองนะ”

“พูดจริงนะ นายจะเป็นเพื่อนกับนาริจริงๆนะ”

นาริหยุดร้องแล้วเงยหน้ามองซาสึเกะ

“จริงสิชั้นเป็นคนรักษาคำพูด”

“สัญญานะ”

นาริยกนิ้วก้อยขึ้นมา

“โอเค ฉันสัญญา”

ทั้งคู่เกี่ยวก้อยสัญญากันโดยมีพื้นหลังเป็นฉากพระอาทิตย์ตกดินพอดี เป็นคำสัญญาที่จะไม่มีทางจางหายตลอดไป



TBC

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ทำให้ไรต์เริ่มแต่งฟิค สมัยนั้นภาษาไรต์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ให้อภัยไรต์ด้วยน้าา ไม่อยากรีไรต์เพราะรับไม่ได้ แต่งหวานๆเยอะ555

แฮร่ จบไปอีกตอนแล้ว แต่งไปแต่งมากลายเป็นฉากแบบนี้เฉย

BEE_POKO

หลังจากนั้นชั้นก็กลับมาบ้านแต่ว่า….อยู่ๆ

“กรี๊ด ฉันทำแบบนั้นไปได้ไงโอ้ยชั้นไปเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องโดยไม่รู้ตัวเฉย”

นับวันความทรงจำของชาติก่อนของนาริเริ่มจางหายไปรวมถึงการ์ตูนที่เธอมาเกิดใหม่ด้วย ทำให้นาริคิดว่าคงเป็นเพราะพระประสงค์ของพระเจ้า นารินั้นเกิดใหม่แบบงงๆเพราะไอ้เปลือกกล้วยบ้านั่นแท้ๆ

“ไม่น่าร้องไห้ต่อหน้าหมอนั่นเลย”

นาริถึงกับหน้าแดง

“ไม่ได้ๆ นั่นของนาจังชั้นจะทำให้นาจังกับเกะจังได้กันให้ได้เลย*__*”

“นาริบ่นอะไรคนเดียว”

“อ้าวนาจังกลับมาแล้วหรอ นายหายไปไหนมาฉันตามหานายทั้งวันเลย”

“แฮะๆฉันไประบายสีรูปปั้นโฮคาเงะน่ะ แล้วโดนครูอิรูกะทำโทษนิดหน่อย”

“นายเนี่ยนะ ทำแบบนี้อีกแล้วนะนาจัง”

“ซักวันฉันจะทำให้คนในหมู่บ้านยอมรับให้ได้!!แล้วเธอต้องช่วยฉันด้วยนะนาริ”

“ได้แน่นอนอยู่แล้วเราต้องพยายามไปด้วยกัน”

“แล้วหน้าเธอไปโดนอะไรมานาริ”

“อ้อฉันหกล้มน่ะ”

“เธอโกหกไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะนาริฉันเป็นพี่เธอนะยัยบ้า!!! พวกนั้นทำอีกแล้วสินะ”

นารูโกะกัดฟันกรอดเมื่อสังเกตดีๆเห็นแผลตามตัวนาริ แล้วนารูโตะก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปจัดการ แต่นาริรีบห้ามไว้

“หยุดเลยนะนาจัง!!เดี๋ยวคนก็เกลียดพวกเรามากกว่านี้หรอก!!”

“แต่ว่า!!!”

“ไม่มีแต่”

“ก็ได้ งั้นเธอนั่งอยู่เฉยๆนะเดี๋ยวชั้นทำแผลให้”

นารูโตะลุกออกไปเพื่อไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้นาริ นาริยิ้มกับท่าทางของนารูโตะ

“ยิ้มอะไรน่ะยัยบ้า หยุดยิ้มเลยนะ”

“จ้าๆไม่ยิ้มก็ได้”

เมื่อทำแผลเสร็จทั้งคู่ก็ทำธุระส่วนตัวแล้วหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

หลังจากทั้งคู่หลับไปแล้ว

มีเงา2ร่างได้เข้ามาภายในห้องนอนของทั้งคู่โดยทั้งคู่ไม่รู้ตัว

“รอก่อนนะ เมื่อถึงเวลาพวกเราจะได้เจอกันนารูโตะ นาริ”

“สุดท้ายพวกเราก็ทนไม่ไหวเนอะ ทำได้แค่มาแอบดูเท่านั้น”

“นั่นสิ แต่ว่าพวกเราต้องไปแล้วฝันดีนะนารูโตะ นาริ”ทั้งคู่พูดพร้อมกับแล้วจูบขมับของเด็กทั้ง2อย่างออนโยน แล้วก็หายตัวออกไปจากที่นั่นทันที

TBC

ใครน้าาเงาปริศนาที่ว่า ไรต์ยังไม่เฉลยเร็วๆนี้หรอกอิอิ

Bee_Poko