ณ บ้านหลังเล็กย่านนอกเมือง

    "ไอ้พี่เบส"    เสียงใสแจ้วของหญิงสาวตัวเล็กที่ดังมาจากในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง

    "ว่าไงยัยออม"    ชายหนุ่มตอบรับเสียงดัง

    "พี่เห็นที่เป่าผมหนูมั้ย"    หญิงสาวถามด้ยน้ำเสียงที่ดุดัน

    "อยู่ห้องพี่"

    "พี่เอามาคืนหนูเดี่ยวนี้นะ"    ฉันบอกไอ้พี่เบสด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเพราะไอ้พี่เบสชอบเอาที่เป่าผมฉันไปใช้แล้วไม่ชอบเอามาคืนต้องเป็นฉันที่ต้องไปเอาเองทุกครั้ง

    "เข้าไปเอาสิพี่ทำกับข้าวอยู่"    ไอ้พี่เบสตอบฉันด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

    "ได้ ทีหลังอย่าเอาของหนูไปใช้แล้วกัน"    ฉันเดินกระทืบเท้าไปที่ห้อของไอ้พี่เบสด้วยความหงุดหงิด

หลายชั่วโมงถัดไป

    "ยัยออมมากินข้าว"

    "จ้า"    ฉันเดินออกมาจากห้องและเดินตรงไปที่โต๊ะอาหารที่มีของกินสองสาวอย่างวางอยู่

    "พี่ หนูว่าหนูจะไปหางานทำที่กรุงเทพ"    ฉันพูดจบพี่ก็มองหน้าฉันนิ่ง

    "หนูคิดมาดีแล้ว หนูอยากทำงานอยากหาเงินด้วยตัวเอง อายุหนูก็จะยี่สิบแล้ว ไม่อยากเป็นภาระพี่"

    "พี่ไม่เคยคิดว่าแกเป็นภาระพี่เลยนะพี่เต็มใจที่จะหาเงินเลี้ยงแก"

    "แต่หนูก้อยากจะทำงานอะ นะพี่ นะ"    ฉันอ้อนพี่ชายด้วยท่าทางสุดแบ๊วเท่าที่ทำได้

    "ไม่ พี่ไม่ให้แกไป"    พี่ฉันเขาทำหน้าาโหดมากๆ จนฉันรู้สึกกลัวแต่ฉันไม่กลัวหรอก ตอนนี้ฉันรู้สึกน้อยใจพี่มากกว่า ฉันจึงลุกขึ้นและเดินออกไปจากโต๊ะอาหารทั้งๆที่ยังไม่ได้กินอะไรเลย

    "ยัยออม ยัยออม!!!!!"    ไอ้พี่เบสตะโกนตามหลังฉันมา แต่ฉันไม่สนหรอกเพราะฉันกำลังโกรธอยู่

ในห้อง

ตอนนี้ฉันนอนแผ่อยู่ที่เตียงด้วยอารารมณ์ฉุนเฉียว

    "ไอ้พี่เบสนะ ไอ้พี่เบส ยังไงฉันก็จะไปทำงานให้ได้"

    "หิวอะ ข้าวก็ยังไม่ได้กินโอ้ยยยยย"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก    (เสียงเคาะประตู)

    "ออม เปิดประตูให้พี่หน่อย"    จ้างให้ฉันก็ไม่เปิดหรอกตอนนี้ฉันกำลังงอนอยู่

    "ออม ได้ยินพี่มั้ย เปิดประตูให้หน่อย"

    "พี่จะมาพูดเรื่องที่แกจไปทำงาน"    พอฉันได้ยินเรื่องไปทำงานฉันก็รีบวิ่งไปที่ประตูทันที

    "พี่จะให้หนูไปทำงานหรอคะ พี่ใจดีที่สุดเลย"    พี่ยังไม่ได้เอ่ยปากฉันก็โผลเข้ากอดพี่ทันที

    "แต่แกต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าแกจะยังไม่มีแฟน"

    "แค่นี้เองสบายมาก จุ๊บบบ"    ฉันหอมแกมพี่ชายไปฟอดใหญ่

    "ว่าแต่แกจะไปทำงานอะไรละ"    นั่นสิฉันจะไปทำงานอะไร

    "........"

    "หึ มีแต่อยากจะไปทำงานแต่ยังไม่รู้ว่าจะทำงานอะไร"

    "โห่ ไอ้พี่เบสยังจะมาว่าอีก ก็คนมันยังหางานไม่ได้นี่นา"    ฉันตอบ

    "ถ้าหนูหาที่ทำงานได้หนูจะบอกพี่ก็แล้วกัน"    ฉันพูดเสร็จก็ปิดประตูห้องทันที ฉันจะทำงานนอะไรนะ แล้วที่ไหนเขาเปิดรับสมัครนะ จากนั้นฉันก็งุ่นอยู่กับการหางานทำจนตีสาม ในที่สุด ฉันยิ้มจนตาหยีเพราะฉันได้งานแล้ว

    "เย้!!!!"    ฉันตะโกนเสียงดังจนไอ้พี่เบสตะโกนถาม

    "เป็นอะไรยัยออม"

    "หนูได้งานแล้ว"    ฉันรีบวิ่งออกไปหาพี่ทันที

    "หรอ งานอะไรละ"

    "พนักงานเสริฟที่ร้านเหล้าชื่อดังของกรุงเทพค่ะ"

    "อะไรนะ"    พี่มองหน้าฉันด้วยสีหน้าเข้มขรึม ฉันส่งยิ้มแห้งให้พี่ไปหนึ่งที

    "พี่...."    ฉันพูดลากเสียง

    "แกไม่ต้องไปเลยนะร้านเหล้ามันอันตราย ถ้าหากแกโดนฉุดไปทำอะไรขึ้นมาจะทำไง"    ตอนนี้พี่ชายฉันโมโหมากที่รู้ว่าที่ที่ฉันจะไปทำงานเป็นร้านเหล้า ฉันก็โมโหเหมือนกันจะอะไรนักหนากะอีแค่ทำงานเสริฟที่รร้านเหล้า ฉันดูแลตัวเองได้อยู่แล้วแหละ

    "พี่คิดว่าหนูอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรอ กว่าหนูจะหางานได้มันยากมากเลยนะ แล้วพี่ยังจะไม่ให้หนูไปอีก"    ฉันไม่รอฟังสิ่งที่พี่พูดฉันรีบวิ่งเข้าห้องทันที ทำไม่พี่ไม่เข้าใจฉันเลยอะ กว่าฉันจะหางานได้มันลำบากมากเลยแถมที่นี่เขายังให้เงินเดือนดีอีกต่างหาก ฉันนอนร้องให้จนผลอยหลับไป

เช้าวันถัดมา

    "ออม ออกมากินข้าวได้แล้ว วันนี้พี่ทำของโปรดแกด้วยนะ"    ชายยหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

    "ออม เปิดประตูให้พี่หน่อย"    ฉันนอนอยู่ในห้องฟังเสียงพี่เรียก เชอะเรียกให้ตายฉันก็ไม่ออกไปหรอก

    ชายหนุ่มเคาะประตูเรียกน้องสาวอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววที่ประตูจะเปิดออกเลยจนชายหนุ่มถอดใจและเดินกลับไปที่ห้องนั่นเล่น ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาร์และถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ชายหนุ่มได้นอนหลับอยู่บนโซฟาร์

ด้านออม

    "หิว จังเลย ไปหาไรกินดีกว่า"    ฉันตัดสินใจเดินออกมากจากห้องและเดินตรงไปหาของกิน แลฉันก็เห็นพี่ชายฉันนอนอยู่บนโซฟาร์ ฉันหยุดแล้วเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ชายที่หลับอยู่อย่ารู้สึกผิด หรือว่าฉันจะไม่ไปทำงานที่นั่นนะ

    "พี่...."    ฉันกำลังจะปลุกพี่ แต่พี่ดันตื่นก่อน

    "ออม"    ตายละ พูดไม่ออกเลยอะ ไปดีกว่าฉันหมูนตัวกำลังจะเดินหนี

    "ออมพี่มีเรื่องจะคุยด้วย"    ฉันหยุดเดิน

    "พี่จะให้แกไปทำงานที่นั่นแต่แกต้องดูแลตัวเองดีๆนะ"

    "พี่จะให้ออมไปทำงานที่นั่นจริงๆหรอคะ"    ฉันยิ้มจนแก้มจะฉีก

    "ใช่ แกต้องดูแลตัวเองดีละ"

    "ค่ะ หนูรักพี่ที่สุดเลย"    ฉันกระโดดเข้าไปกอดพี่สุดแรง

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก (ก็โกหกนั่นแหละ55555)

    "พี่หนูไปก่อนนะคะ ถ้าถึงแล้วหนูจะโทรหานะ"    ฉันบอกลาพี่ชายครอบครัวเพียงคนเดียวของฉัน

    "อย่าลืมละ^-^"

    "ค่ะ ไปก่อนนะคะ^-^"    ฉันเดินขึ้นรถที่มารับไปทำงาน ฉันมองพี่ชายที่มายืนรอส่งฉันจนพ้นสายตาด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

                                                                                    จบตอนที่1

ฉันได้เดินทางไปยังห้องพักที่พี่ชายซื้อไว้ ฉันเก็บของเข้าห้องอย่างทุลักทุเล เวลาผ่านไปนานจนฉันเก็บกวาดห้องเสร็จ ฉันจึงอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปซื้อของ ชดที่ฉันใส่เป็นสื้อยืดตัวใหญ่สีดำกับกาเกงขาสั้นสีขาวฉันรวบผมขึ้นเหมือนหางม้า

ณ    ตลาด

    "เล่เข้ามาเล่เข้ามา วันนี้ร้านเรามีปลาสดๆมาขายในราคาย่อมเยาว์"    เสียงพ่อค้าแ่ค้าในตลาดดังสนั่น

    ฉันเดินตรงไปที่ร้านขายหมู เพราะวันนี้ฉันคิดว่าจะทำผัดกระเพรากิน ขณะที่ฉันกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ร้านขายหมูนั้นก็ได้เดินชนคนคนหนึงเข้าจนฉันเซเกือบจะล้ม

    "ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"    ฉันยกมือขึันไหว้พร้อมกับมองหน้าคนๆนั้น เขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กแต่งตัวสวยผิวขาวตากลมโตผมสีน้ำตาลยาาวถึงหลัง

    "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินไม่ดูทางเองค่ะ"    เขาตอบฉันก่อนจะมองหน้าฉันแบบอึ้งๆ

    "เอ่อ....มีอะไรรึป่าวคะ"    ฉันถามเขาด้วยสีหน้างงๆ

    "ออม ออมใช่มั้ย"    เขายิ้มให้ฉัน ว่าแต่เขารู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย

    "ใช่ค่ะ ว่าแต่คุณรู้จักชื่อฉันได้ไงคะ"

    "แกจำฉันไม่ได้หรอ"    ฉันส่ายหน้าทันที

    "ฉันเจนไง จำได้มั้ย ที่ฉันแอบชอบพี่ชายเธอไง"    ฉันนิ่งไปสักพัก

    "อ๋อ จำได้แล้ว"

    "ไม่ได้เจอกันนานเธอสวยขึ้นตั้งเยอะ"    ฉันเอ่ยชมเจน

    "ฉันก็แทบจำเธอไม่ได้^-^"

    "แล้วเธอมาทำอะไรที่กรุงเทพละ"    เจนถามฉันต่อ

    "ฉันเข้ามาทำงานอะ"

    "หรอ แล้วเธอทำที่ไหนละ"    เจนถามต่อ

    "ที่ร้านAนะ"

    "อ่อ ฉันก็เคทำงานที่นั่นเหมือนกัน เป็นร้านดังเชียวนะ"    ฉันส่งยิมให้เจน

    "เจนฉันไปก่อนนะต้องซื้อของเข้าห้องนะ"

    "จ้า เอ่อออมฉันขอไลค์แกหน่อยดิเผื่ออยากเจออีก"    ฉันหยิบเอามือถือของเจนมาแล้วเอาไลค์ให้

    ฉันเดินไปซื้อของที่ต้องใช้จนครบ และฉันกำลังจเดินกลับห้อง

    "อ้าวออม"

    "เจน แกพักที่นี่ด้วยหรอ"    ฉันถามด้วยความแปลกใจ นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้วนะ

    "ใช่ แกอยู่ห้องไหนหรอ"

    "ฉันอยู่ห้อง306นะ แกละ"

    "307ข้างๆแกเลย"

    ฉันยืนคุยกับเจนอยู่สักพักก่อนจะขอตัวเข้าห้อง จัดเก็บของทุกอย่าที่ซื้อมาให้เข้าที่ จนค่ำ ตอนนี้ฉันเหนื่อยและอ่อนเหลียมากจึงผลอยหลับไป

20:30น.

    ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองนาฬิกาบนหัวเตียง นี่ฉันนอนนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ฉันอาบน้ำทำกับข้าวเสร็จฉันก็เดินไปหาเจนที่ห้อง

ก๊อก ก๊อก  (เสียงเคาะประตู)

    "ว่าไงออม"

    "เอ่อ ฉันว่าาจะมาชวนแกไปกินข้าวที่ห้องนะ ฉันทำอาหารไว้เยอะเลย"

    "ข้าว ฉันกำลังหิวพอดีเลย"    เจนพูดพร้อมดึงแขนฉันกลับห้อง

    "ว้าววว 0๐0"    พอเจนเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะก็ถงกับร้องว้าว

    "น่ากินมาก แกทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ"    ฉันพยักหน้า

    "มากินกันเถอะเดี๋ยวอาหารเย็นหมด"    เราสองคนนั่งกินข้าวจนอิ่ม เจนช่วยฉันเก็บถ้วยจานไปล้างจนเสร็จ แล้วนั่งคุยกันจนดึก เจนจึงขอตัวกลับห้องเพราะง่วงมาก ฉันเองก็ต้องรีบพักผ่อยเพราะพรุ่งนี้ทำงาน......

จบตอนที่2

9:00น.

    วันนี้ฉันฉันจะได้เริ่มงานเป็นวันแรกฉันต้องไปถึงที่ร้านในเวลา 18:00 น. ตอนนนี้ฉันตื่นเต้นมากเพราะฉันยังไม่เคยทำงานในร้านเหล้าเลย เออฉันลืมว่าต้องออกไปซื้อเสื้อนิ

ห้าง A

    ฉันเดินเข้ามภายในห้างที่เต็มไปด้วยข้าวของมามายผู้คนต่างพากันเดินเลือกซื้อของ ส่วนฉันก็เดินตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิงที่อยู่โซน B ฉันเลือกซื้อเสื้อมาสองสามชุด ปวดฉี่อะ ห้องน้ำอยู่ไหนนนนนนน(กรีดร้องในใจ)

    "เฮ่อ โล่งสบาย"

    "โอ้ย!!!"    ฉันชนเข้ากับอะไรไม่รู้แข็งๆจนฉันเซถลา แต่พอฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับ หนุ่มหล่อผมสีดำเข้ม คิ้วหน้า รูปตาคล้ายกับตาเหยี่ยว จมูกโดงเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูระรื่น

    "มองพอรึยัง"    เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เรียกให้ฉันตื่นจากภวัง

    "หิวมากรึไง"    ขึ้นค่ะ ตอนนี้ฉันขึ้นสุดๆเลยพอได้ยินหมอนั่นพูด นิสัยผิดกับหน้าตาจริงๆ

    "หิวอะไร ของนาย"

    "ก็ฉันเห็นเธอ จ้องฉันเหมือนจะกินฉันลงไปทั้งตัวขนาดนั้น"    นี่เขาคิดว่าเขาเป็นใครมาจากไหนกัน มาว่าคนอื่นมั่วๆแบบนี้พ่อแม่เขาไม่สั่งสอนรึยังไงกัน

    "หึ หน้าอย่างนายน่ะหรอ ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหน"    ฉันพูดอออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรเลย

    "หน้าเธอดีตายหละ"    เขาพูดจบก็เดินออกไป ส่วนฉันก็ยืนนิ่งเพราะสมองฉันประมวณผลไม่ทัน

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ถึงเวลาที่ฉันต้องไปทำงานแล้ว ฉันใส่เสื้อยืดสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนขากระบอก รวบผมยกสูง แต่งหน้าบางๆให้เป็นธรรมชาติ

ร้านเหล้า

    "ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจองโต๊ะไว้รึป่าวคะ"    พนักงานหญิงถามฉัน

    "เอ่อ ฉันมาทำงานค่ะ คือฉันสมัครไว้แล้วเขาติดต่อให้มาทำงานวันนี้ค่ะ"

    "อ่อ งั้นตามฉันมา"    ฉันเดินตามพนักงานหญิง

    เดินเข้ามาภายในห้อง เป็นห้องสี่เหลี่ยมแสงภายในห้องสลัวๆ ฉันเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ พอพนักงานคนนั้นส่งฉันเสร็จก็เดินออกไป

    "เธอที่สมัครงานไว้ใช่มั้ย"    เสียงทุ้มดูน่าเกรงขามเอ่ยขึ้น

    "ใช่ค่ะ'    ฉันตอบเขา ถึงแม้ฉันจะพยายามเท่าไหร่ก็มองหน้าเขาไม่ชัด นี่ทำไมเขาถึงไม่ให้เห็นหน้านะ หรือว่าหน้าเขามีแผลเป็นคงใช่แหละ

    "เธอไปเอาเสื้อที่ห้องพนักงานมาเปลี่ยนนะ"

    "หน้าคงมีแผลเป็นแหละ"    ตายละฉันดันเผลอพุดความคิดตัวเองออกไป ทำไงดี ฉันเงยหน้าไปมองหน้าเขาถึงจะมองเห็นไม่ค่อยชัดแต่ก็รับรู้ได้ถึงรังสีอัมหิตจากตัวเขาเขาจ้องฉันเหมือนกับว่าเขาจะกลืนกินฉันไปทั้งตัวแนะ

    'เอ่อ  ฉันไปเปลี่ยนเสื้อนะ"    พูดจบก็วิ่งใส่เกียรหมาเลยสิคะ ไม่รู้หรอกนะว่าเขาทำหน้ายังไง ฉันกลัวเขาฆ่าฉันอะT-T

.

.

.

.

    ฉันเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็ไปทำงาน และฉันก็ได้เพื่อนคนหนึ่งเธอชื่อริน

    "รินฉันขอถามอะไรหน่อยดิ"

    "อะไรหรอ"

    "คือเจ้าของที่นี่อะทำไมเข้าไม่ให้เเห็นหน้าอะ หน้าเขามีแผลเป็นหรอ"

    "ออม...."

    "หรือเขาไม่หล่อ เขามีปัญหาที่ใบหน้าแน่"

    "ออม..."    อะไรของยัยรินนิ เรียกอยู่ได้ ฉันหันหน้าไปตามทางที่ยัยรินชี้

    "OoO"

    "เขามาตอนไหนอะ"    ฉันหันไปกระซิบถามริน

    "ตั้งแต่แรก"

    "ทำไมแกไม่บอกฉัน"

    "ฉันพยายามบอกแกแล้ว แต่แกไม่ฟัง"

    "จะคุยกันอีกนานมั้ย และอีกอย่างหน้าฉันไม่มีแผลเป็น งานนะจะทำมั้ย"

    "ทำค่ะ"    ฉันกับยัยรินตอบพร้อมกัน เขาพูดเสร็จก็เดินออกไป

    "เขาจะได้ยินที่ฉันพูดมั้ยอะ"

    "ได้ยินสิเขาเดินมาตั้งแต่ที่แกเริ่มเล่า"

    "จริงอะ"    ยัยรินไม่พูดเพียงแค่พยักหน้า

    ฉันทำงานจนถึงเวลาเลิกโดยที่ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น พอกลับถึงบ้านก็หลับฟุบไปกับเตียงเลย

                                                                                จบตอนที่3