อุจิวะ ฮิคาริ

8ขวบ

สูง 138

หนัก21+20(จากที่ถ่วงน้ำหนักข้างละ10โล)

นิสัย นิ่งๆ (ตามคนเลี้ยง และประสบการที่พบมา)

ขีดจำกัดสายเลือด

เนตรสีขาว ตระกูลโอสึซึกิ จากฝั่งแม่

เนตรวงเเหวน ตระกูลอุจิวะ จากฝั่งพ่อ

จักระพิเศษ ตระกูลเซนจู จากฝั่งปู่

ธาตุจักระ

ไฟ ดิน น้ำ ไม้ สายฟ้า

สิ่งที่ชอบ ของอร่อย ต่อสู้กับคนเเข็งแกร่ง

สิ่งที่ไม่ชอบ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

งานอดิเรก ฝึกฝน ค้นคว้า เรียนรู้ คาถานินจา

มีระบบติดตัวเชื่อมกับวิญญาณโดยตรงที่ได้รับมาจากพระเจ้า ชื่อ คาคูริน เกิดมามาพร้อมกับฮิคาริ เป็นข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์

ความสามารถ

จำแนก แจกเเจง ประมวลผล วิเคราะห์ ช่วยควบคุมปริมาณจักระ ตรวจจับอันตรายในระยะ300เมตรโดยรอบ

ข้อมูลของโลกนี้ที่พระเจ้าให้มา

......

สัตว์อัญเชิญประจำตระกูลโอสึซึกิ ทำสัญญาต่อจากแม่ตอนสามขวบ(พี่เลี้ยง)

เทพอสูญจิ้งจอกเงิน7หาง ฮะสึเนะยาฉะ

ธาตุ ลม อัสนี

เกิดมาพร้อมกับสัตว์หาง เป็นสัตว์พิทักษ์

นิสัย อบอุ่น นิ่งๆ หยิ่งยโสนิดๆ

ความสามารถ

ร่างเเยกเงาตามหาง

ขนาดจริงพอๆกับคารุมะ

ความเร็วดุจสายฟ้า

บอลจักระตามหางในแต่ละครั้ง

เดินเหินอากาศ

ค่อยปกป้องและอยู่ข้างๆฮิคาริเสมอ

....

มุโซวคุ ดาบไร้สี

เป็นดาบต้องสาบ ที่งดงามที่สุด ถูกครอบครองโดยฮิคาริ

เป็นดาบโปรงแสง ถ้าไม่สังเกตดีๆจะไม่เห็นใบดาบ ด้ามดาบและปลอกดาบมีสีขาวบริสุทธิ์งดงามรวดลายแปลกตาเป็นอักขระแปลกๆมีความยาวประมาณ2เมตร

ความสามารถ

มีจักระในตัวเอง ธาตุพิเศษความเย็น ไม่แตกหักไม่ถูกทำลาย ซึมซับจักระของฝ่ายตรงข้างทุกครับที่ฟัน ปลดปล่อยจักระ ทำให้บริเวณนั้นเยือกเเข็งในขอบเขตที่มีน้ำ กระจายจักระทำให้เกิดหมอกหนาอุณหภูมิต่ำ

ที่ขึ้นชื่อว่าดาบต้องสาบ เพราะดาบมักจะเลือกเจ้านายด้วยตัวมันเอง ถึงจะถูกสร้างขึ้นมาแต่คนสร้างก็ไม่สามารถใช้ได้ เป็นดาบสามร้อยปีที่ไร้เจ้านายอย่างแท้จริง (จนกระทั่งได้พบกับฮิคาริ) หากไม่ใช่เจ้านายของดาบก็ไม่สามารถถอดฝักดาบออกได้ หากฝื่นเปิดจะถูกแซ่แข็งทันที หรือไม่ก็จะถูกดูดจักระไม่เหลือ เลยเชื่อกันว่าเป็นดาบต้องสาปที่งดงาม จะทำลายก็ไม่ได้จะจับต้องก็ไม่ได้ เลยถูกทิ้งไว้มาสามร้อยปีในร้านอาวุธนินจา

ในอนาคต จะถูกจัดเป็นสุดยอดดาบอยู่ในกลุ่มเจ็ดดาบนินจา กลายเป็นกลุ่มแปดดาบ

"อย่าพึ่งหลับนะฮิคาริ เดี๋ยวก็ถึงโคโนฮะแล้ว"

"อืม ไม่ต้องห่วงหรอกฮะสึเนะร่างกายกำลังฟื้นฟูอยู่"

"เข้าใจแล้ว อย่าฝืนล่ะ ถึงยังไงเจ้าก็ยังเป็นเด็กอยู่"

"อืม ขอบใจนะ วันนี้รู้สึกเหนื่อยมากๆ"

ร่างจิ้งจอกเงินเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงมุ่งหน้าไปสู่หมู่บ้านนินจาโคโนฮะ โดยมีเด็กสาวตัวน้อยนอนอยู่บนหลัง เสื้อผ้าฉีกขาดร่องรอยจะการถูกฟันและคาถานินจา เปือเปลื่อนไปด้วยเลือด ดวงตาที่ฉายความโกรธแค้นที่ปิดไม่มิด ตาสีแดงฉานสัญลักษณ์ของอุจิวะเผยออกมา รวดลายเนตรวงแวนที่ทำเงื่อนไขโดยสมบูรณ์ น้ำตาสีเลือดที่ไหลไม่หยุด แม้น้ำเสียงที่พูดคุยกับฮะสึเนะยาฉะจะเรียบนิ่งสักแค่ไหนแต่คลื่นอารมณ์กลับตรงกันข้าม

'ริน'

[ค่ะ มาสเตอร์]

'จำนวนพวกมันล่ะ'

[27คน หนีรอด2คน ที่เหลือทั้ง25คนถูกสังหารเรียบร้อยแล้วค่ะ ]

'งั้นหรอ'

[จะไล่ตามไปมั้ยคะ]

'ไม่ล่ะ ตอนนี้พวกเรายังไม่พร้อม ถ้าฉันยังไม่ตายสักวันฉันจะกำจัดพวกมันเอง กวาดล้างพวกมันให้ไม่เหลือสากโทษฐานที่แยกสิ่งสำคัญไปจากฉัน'

[มาสเตอร์...ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะค่อยสนับสนุนมาสเตอร์อย่างเต็มที่ขอสัญญาว่ามาสเตอร์จะไม่ตายอย่างแน่นอน]

ในช่วงเวลานั้นคาคูรินได้สาบานว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องมาสเตอร์ของตนให้จงได้ไม่ว่าจะเเลกกับอะไรก็ตามจะไม่ยอมให้มาสเตอร์ของตนต้องตายอย่างแน่นอน

'อืม ขอบใจนะ ฉันอยากจะพักสายตาสักหน่อย'

[รับทราบค่ะ ^ ^ ราตรีสวัสดิ์นะค่ะ ]

"เกิดอะไรขึ้นเด็กน้อยคนนี้เป็นใคร"

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามคนของตนอย่างร้อนรนหลังจากที่ได้เห็นสภาพของเด็กผู้หญิงที่โฉกไปด้วยเลือดนอนไม่ได้สติอยู่บนหลังอสูรจิ้งจอกเงินที่พบเห็นได้ยากเป็นอสูรในตำนานที่บันทึกอยู่ในคัมภีร์เท่านั้น

"ไม่ทราบเหมือนกันครับท่านโฮคาเงะ"

"ดูเหมือนเธอจะบาดเจ็บนะ"

"ครับ แต่พวกเราเข้าใกล้ไม่ได้เลยครับ อสูรตัวนั้นคอยกันไม่ให้พวกเราเข้าใหล้เด็กคนนั้นได้เลย"

....

[ทำการปลุกมาสเตอร์ในสิบวินาที]

[.9...2..1..อรุณสวัสดิ์ค่ะมาสเตอร์]

'...อรุณสวัสดิ์ ..เสียงดังจริง เกิดอะไรขึ้น?'

[พวกเรามาถึงโคโนฮะแล้วค่ะ และดูเหมือนว่าพวกนินจาโคโนฮะจะกังวลเกี่ยวกับมาสเตอร์นะคะ เพราะถูกท่านฮะสึเนะยาฉะกันไว้ พวกเขาเลยไม่สามารถรักษามาสเตอร์ได้]

'เข้าใจล่ะ'

ฮิคาริที่นอนอยู่บนหลังนุ่นๆของฮะสึเนะยาฉะค่อยลืมตาขึ้นช้าๆดวงตาสีแดงฉานสัญลักษณ์เนตรวงแหวนเผยออกมาให้เห็นจากอารมณ์ขุ่นมัวที่ยังลงเหลืออยู่ เธอลูบขนฮะสึเนะยาฉะเบาๆราวกับปลอบโยน

"อรุณสวัสดิ์ฮะสึเนะฉันไม่เป็นไร"

"ฮิคาริตื่นแล้วหรอ อรุณสวัสดิ์เจ้าทำให้ข้าเป็นห่วงมากเลยนะรู้มั้ย"

"โทษทีนะที่ทำให้เป็นห่วงไว้เรามากินขนมอร่อยๆด้วยกันหลังจากนี้นะโอเครมั้ย"

"ได้เลยข้าตกลง"

พวกฮิคาริพูดคุยกันเบาๆ ก่อนจะกระโดดลงจากร่างกายของฮะสึเนะยาฉะ

ฟุบ

"หืม?"

"ท่านโฮคาเงะเธอฟื้นแล้วครับ"

"อืมฉันเห็นแล้ว เธอชื่ออะไรหรอเด็กน้อย ฉันชื่อซารุโทบิ ฮิรุเซน จะเรียกปู่ก็ได้นะ"

".....ฮิคาริ"

ฮิคาริมองไปรอบๆสถานที่แปลกตาที่ตัวเองตื่นขึ้นมามีนินจา5-6คนในห้องนี้ และคนที่บอกให้เรียกปู่ด้วยตัวเองชื่อซารุโทบิ ฮิรุเซน

'รินที่นี่อยู่ส่วนไหนของโคโนฮะ'

[ห้องทำการโฮคาเงะค่ะ]

'โฮคาเงะ...!! ผู้นำหมู่บ้านนินจาแห่งไฟ'

[ค่ะ มาสเตอร์คนที่ชื่อซารุโทบิ ฮิรุเซน คือโฮคาเงะรุ่นที่3

'รุ่นที่3..หนึ่งในแคว้นใหญ่อย่างฮิโรคุนิไม่คิดว่าผู้นำจะผลัดเปลี่ยนรุ่นแค่รุ่นที่3 ทั้งที่มีประวัติยาวนาน'

[มาสเตอร์คะ ความจริงแล้ว มีอีกคน คนที่เป็นโฮคาเงะรุ่นที่4 นามิคาเสะ มินาโตะ แต่เสียชีวิตลงเมื่อ11ปีก่อน]

'หืม..? ปีเดียวกันกับที่ท่านพ่อเล่าให้ฟังเลยนะ 9หางคงถูกผนึกไปแล้ว อยากเจอจังนะ'

[ไม่ได้นะคะมาสเตอร์ ปีศาจจิ้งจอก9หางเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายมันอันตรายเกินไป]

'อย่าห่วงเลย ฉันก็แค่อยากเห็นเฉยๆว่าจะเหมือนฮะสึเนะรึเปล่า'

[.... ค่ะ]

"ตานั้นมัน เนตรวงแหวน"

"ทุกคนออกไปก่อน ฉันจะคุยกับเด็กคนนี้เอง"

"แต่ว่า..เข้าใจแล้วครับ"

ฉันมองพวกเขาที่ทะยอยเดินออกไปจากห้องจนตอนนี้เหลือแค่ปู่ฮิรุเซน ฮะสึเนะ และฉัน (คาคูรินด้วย)

"คาคาชิ"

ฟุบ

"ครับ"

|คาคาชิ พาทย์|

ฉันที่นั่งอ่านหนังสือยอดฮิตอย่างอะจึ่ยสวรรค์รำไรที่เคยอ่านอยู่เป็นประจำอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นก็ถูกขัดจากเสียงท่านโฮคาเงะเรียก

"ครับ"

ฉันปรากฏตัวต่อหน้าท่านโฮคาเงะ และก็เด็กผู้หญิงที่ไม่เคยเห็น สภาพโชกเลือดไปทั้งตัวดูท่าจะเจ็บหนักหน้าดู แต่เด็กคนนั้นก็ยังยืนได้อย่างสบายเหมือนไม่เจ็บอะไรเลย 'แปลก' นั้นคือคำนิยายที่จะสรรหาได้ในตอนนั้น

"เรียกอิทาจิกับฟุงาคุมาให้ที"

"ครับ"

ตอนแรกก็สงสัยอยู่แต่พอมองเด็กคนนี้ก็พอเข้าใจได้ ผิวสีขาวเผือก เนตรวงแหวน ผมยาวสีดำ เอกลักษณ์ชัดเจนขนาดนั้น มีแต่คนจากตระกูลอุจิวะเท่านั้นแต่แปลกที่ฉันไม่เคยเห็นคนนอกหมู่บ้านรึไง

[จบ พาทย์ คาคาชิ]

ฉันที่นั่งรออยู่กับฮะสึเนะเล่นหางนุ่นๆฆ่าเวลาไม่นานก็มีบุคคลสองคนเข้ามาในห้องหนึ่งในนั้นคือคนที่ฉันรู้จักดี

"ท่านโฮคาเงะมีอะไรรึเปล่าครับ"

"อืม เด็กคนนั้นน่ะฉันอยากจะให้พวกเธอดูแลให้หน่อยได้รึเปล่า"

ทันทีที่พวกเขามองมาทางฉันทั้งคู่ก็เบิกตากว้าง

"ท่านอา"

ฉันเรียกหนึ่งในนั้นเบาๆอย่างเคย

"ฮิคาริ ทำไมถึง เกิดอะไรขึ้น"

ฟุงาคุรีบเดินไปหาฮิคาริทันที่ที่เห็น สภาพของหลานสาวตัวน้อย ร่างกายเปลื้อนเลือด เสื้อผ้าฉีดขาด ดวงตาสีแดงของเนตรวงแหวนแววตาขุ่นมัวต่างจากปกติที่เป็นสีขาวมีประกายชีวิตชีวาในตัวเอง

"ท่านอาหนูตัวเปลื้อนอยู่"

ฉันที่กำลังถูกอาฟุงาคุอุ้มอยู่ก็ทักบอกไปแบบนั้นกลัวว่าตัวของอาจะเปลื้อนไปด้วยถึงเลือดบนตัวบางส่วนจะเริ่มแห้งแล้วก็ตาม

"ไม่เป็นไรได้อาบน้ำเดี๋ยวก็สะอาดแล้ว"

"อืม.."

ฉันพยักหน้าปล่อยให้ถูกอุ้มไปทั้งอย่างนั้น

"พ่อครับ"

ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง ชายที่คล้ายๆอาฟุงาคุ ในชุดหน่วยลับ

"อิทาจิ เด็กคนนี้ชื่อฮิคาริ ต่อไปจะเป็นน้องสาวของลูกฝากดูแลเธอหน่อยนะ"

"น้องสาว....! ครับ "

ฉันถูกส่งต่อให้คนที่มาเป็นพี่ชายของฉันอุ้มตามบทสนทนาของพวกเขา ฮะสึเนะที่เห็นว่าเป็นฟุงาคุก็โล่งใจปล่อยฮิคาริให้พวกฟุงาคุนอนอยู่นิ่งๆอย่างสงบสเงี่ยมค่อยเฝ้ามองฮิคารอยู่ห่างๆ

"สวัสดีฮิคาริฉันอิทาจิหลังจากนี้จะเป็นพี่ชายของเธอยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"ค่ะ พี่อิทาจิ"

"เเล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้นครับท่านโฮคาเงะ"

"ฉันเองก็ยังไม่รู้ ฉันเจอเด็กคนนี้เมื่อกี้นี้เองสภาพหน้าเป็นห่วงแต่ก็เข้าใกล้ไม่ได้เพราะอสูรตนนั้น"

"ฮะสึเนะยาฉะ!!"

"รู้จักสินะ"

"ครับเธอเป็นหลานสาวของผมเองอาศัยนอกหมู่บ้านใกล้เขตชายแดน"

"งั้นหรอ กันไว้ก่อนฉันจะให้ฮิบิกิตรวจสอบความทรงจำเด็กคนนี้คงไม่ว่ากันนะ"

ฟุงาคุหันไปมองฮิคาริที่อิทาจิอุ้มอยู่ เธอพยักหน้าให้เบาๆ

"ครับ"

"ฮิบิกิ"

"ผมรออยู่เลยครับ"

'แผลนั้น'

[มาสเตอร์ เขาเป็นหน่วยข่าวกรองเป็นเรื่องธรรมดาที่จะถูกทรมานเค้นเอาข้อมูลจากแคว้น]

'อืม คงเจ็บน่าดู'

อิทาจิวางฮิคาริลงกับพื้นอย่างเบามือหลังจากที่ฮิบิกิเข้ามาในห้อง

"ท่านอา นี่ของท่านอาที่ท่านพ่อฝากไว้"

ฉันเดินเข้าไปใกล้ฮาแล้วยืนคัมภีร์ที่บันทึกตัวอกษรายมือของท่านพ่อที่เขียนบางอย่างเอาไว้ข้างใน แทนจดหมาย อาฟุงาคุยื่นมือรับเอาไว้

"คัมภีร์ แล้วฟุงาชิล่ะ"

ฟุงาคุที่เผลถามถึงพี่ชายตัวเองจากหลานสาวจนลืมไต่ตรองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บรรยากาศภายในห้องอึดอัดขึ้นทันทีตามความเงียบของเด็กสาวตัวน้อยหนึ่งเดียวในห้อง

"...."

ฉันที่ได้ยินชื่อของพ่อออกมาจากปากอาฟุงาคุก็ชะงักทันที และมองไปที่สองมือตัวเองที่ยังหลงเหลือคราบเลือดติดอยู่ ความทรงจำเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ฉายซ้ำอีกครั้ง