พวกเราคือแวมไพร์ที่ ต้องคอยตามหาดอกไม้ของเรา พวกเราไม่ใช่ผีดูดเลือดตามตำนาน พวกเราเป็นเพียงมนุษย์เหมือนทุกคน เพียงแต่ พวกเราไม่รู้จักคำว่า รัก ในสายตาของพวกเราทุกคนเหมือนๆกันหมด พวกเราปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเท่าเทียมไม่มีใครวิเศษกว่าใคร ยกเว้นคนที่เป็นดอกไม้หรือลิ่มของพวกเรา

ข้อมูลเบื้องต้น

-ดอกไม้ คือ ผู้ที่เหล่าเเวมไพร์จะให้ความรักเเก่พวกเขา

-ลิ่ม คือ ผู้ที่เหล่าเเวมไพร์เกลียดพวกเขา พวกเขาในที่นี้จะเป็นทั้งคน สัตว์ สิ่งของ ฯลฯ ผู้ที่ถูกเรียกว่าลิ่มนั้น เปรียบเทียบกับลิ่มที่ใช้ตอกหัวใจของแวมไพร์นั้นเอง

แสงสีแดงอมส้มของยามสนทยา สะท้อนอยู่ในดวงตาสีน้ำเงินที่ว่างเปล่า ซิลเวอร์ คือชื่อของเธอ แวมไพร์สาวคนเดียวในห้อง 2/A อย่างที่รู้เธอในตอนนี้กำลังตามหาดอกไม้ของเธออยู่เหมือนกัน

ดวงตาว่างเปล่าสีน้ำเงินเหมือนท้องมหาสมุทรหลับตาลงก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในห้อง A แห่งนี้มีเพียงตัวเธอคนเดียว เธอค่อยๆบรรจงเก็บของบนโต็ะและใต้โต็ะอย่างเงียบๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง

กลับไปที่ๆเธอไม่อยากกลับเลยสักนิด บ้านของเธอในตอนนี้นั้นมันก็ไม่ต่างจากนรกดีๆนั้นเอง... แม่ของเธอเป็นคนธรรมดา ครอบครัวเธอไม่มีพ่อและยังเป็นลูกคนเดียว แม่ก็ดูเหมือนจะเป็นโรคประสาทคุ้มดีคุ้มร้าย และยังชอบมาถามเธออีกว่าตัวตนของเธออะไร?

ใช่แล้ว...ตัวตนของแม่ในตอนที่ฉันมองเธอก็ไม่ต่างจากลิ่ม แม่คือลิ่มของฉัน แต่ทว่า...ฉันก็ต้องกัดปากพูดออกไป

"แม่คือดอกไม้ของเธอใช่ใหม???ซิลเวอร์" เสียงอ่อนหวานเอื้อนเอ่ยออกมา มันไม่ต่างกับเสียงที่กำลังล้างสมองของเธอเลย

"ใช่ค่ะ...แม่คือดอกไม้ของหนูค่ะ" เสียงเรียบนิ่ง เอ่ยออกมาขณะที่เธอยิ้มขึ้นเเต่ดวงตาของเธอกลับว่างเปล่าราวกับผิวน้ำที่สงบนิ่งไม่อาจรู้ได้ "แม่ค่ะหนูจะขึ้นไปอ่านหนังสือนะค่ะ อย่ามากวนล่ะ"

เธอไม่รอให้แม่อนุญาตเธอก็วิ่งขึ้นชั้นสองไปแล้ว...

คำพูดที่ว่าจะอ่านหนังสือนั้นเธอก็โกหกเหมือนกัน เธอเดินตรงไปที่เตียงใหญ่แล้วล้มลงตัวนอนลง ดวงตาสีน้ำเงินที่เหมือนท้องมหาสมุทรถูกปิดไปแล้ว...

ในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้นั้นถึงจะเป็นห้องเธอ แต่มันกลับไม่ใช่สถานที่ที่ปลอดภัยเลยสักนิด

เธอหลับไปจนถึง 1 ทุ่ม ในตอนนี้แม่ก็คงหลับไปแล้ว เธอได้แต่จ้องมองเพดานสีขุ่น เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างไรก็ไม่รู้ ไอ้ความรู้สึกนี้คืออะไรกันเธอไม่เข้าใจเลยสักนิด เธอไม่อยากตื่นมาอีกเลย อยากจะ...อยู่ในความฝันสีดำนั้นตลอดไป...

05:03 เวลาในตอนนี้ก็ไม่ถือว่ามืดมาก เธอตื่นมาจัดแจงธุรระของเธอ แล้วเดินไปโรงเรียนระยะทางที่เธอเดินเริ่มมีคนสวนทางกับเธอมากขึ้นเพราะผู้คนเริ่มไปทำงานกันแล้ว ทุกวันของเธอนั้นเป็นวันที่ว่างเปล่าเสมือนหัวใจของเธอ มัน...ว่างเปล่าเหลือเกินเหมือนขวดโหลแก้วเปล่าๆ ฉันเกียจมัน...

silver mera (เอารูปมาสตัวเองมาลงล่ะกัน555)

(ชื่อจริงๆเนี่ยไม่ใช่ ซิลเวอร์ มีร่า หรอกนะ แต่ชื่อว่า ซิลเวอร์ ดู เฟ่โน่ silver do fryno)

เวลาตอนเช้าๆของโรงเรียนเฟ่โน่ก็อาจจะมีเรื่องราวน่าประหลาดใจกันบ้าง โดยเฉพาะวันอังคารแน่นอนมันจะเป็นกิจกรรมเลยก็ได้ กิจกรรม "ลอกการบ้าน" \(ลินทำทุกวันเลยตอนอยู่ ป.5\-\_\-\*\) เพราะว่าเมื่อ วันจันทร์ครูวิชาภาษาฝรั่งเศษได้สั่งการบ้านมหาโหดเจ็ดชั่วโคตร

นั้นจึงทำให้ตอนเช้าๆ ของห้องAคึกคักกันไปตามๆกัน และตัวเลือกที่น่าใช้มากที่สุดของห้องAก็คือ... ตัวของเธอ ทุกคนรู้ คุณครูรู้ เธอก็รู้ เพราะเธอคือ แวมไพร์ ลักษณะที่เด่นๆของแวมไพร์ก็ไม่มีอะไรมาก หน้าตาดี ฉลาด มีความสามารถมากมาย และที่ตัวของเธอเป็นตัวเลือกสุดท้ายเพราะว่าถ้าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องอย่างไรพวกเขาก็จะมาของความช่วยเหลือจากเธอ

'นี่ๆรู้ไหม วันนี้เหมือนจะมีนักเรียนมาใหม่ด้วย...'

'เอ๋...?ผู้หญิงหรือผู้ชายกันล่ะ???'

'เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...สิ่งที่ต้องรู้คือนักเรียนใหม่น่ะเป็นแวมไพร์หรือเปล่า ต่างหาก'

'แหม...ชีวิตนี้ฉันจะสามารถเป็นดอกไม้ของแวมไพร์ได้หรือเปล่าน้าาาาา'

'เธอเกิดใหม่แล้วตายเจ็ดชาติก็ไม่มีวาสนาล่ะม้างงงงง~~~'

'โธ่:('

ฉันก็อยากรู้เหมือนกันแฮะเพราะว่าใน ม.2คนที่เป็นแวมไพร์มีแค่ฉันคนเดียว

ไม่นานเกินรอคุณครูก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมเด็กใหม่ เขา...เป็นผู้ชายรูปร่างที่ดูดีๆเหมือนคนขี้โรค ผิวซีดขาวจนเห็นเส้นเลือด ดวงตาสีขี้เถ้าที่เฉยชาต่อทุกสิ่ง เขาเลือนสายตาไปมาในห้องก่อนจะหยุดมามองที่เธอ

อีกหนึ่งดวงตาสีน้ำเงินที่มีแต่ความอ้างว้าง และดวงตาอีกคู่ที่มีแต่ความเย็นชา ดวงตาทั้งสองคู่ที่กำลังสะท้อนตัวตนของทั้งคู่ ความว่างเปล่ากับความเย็นชามักอยู่ด้วยกันเสมอ

เธอคือแวมไพร์ที่ในอกมีแต่ความว่างเปล่าแต่ทว่ากลับเข้าใจทุกคน กับเขาแวมไพร์ที่เย็นชาไม่สนใจใครแต่กลับมีเกือบทุกอย่าง สิ่งที่ไม่มีคือ 'ดอกไม้'

"สวัสดี" เสียงของทุกคนเอ่ยออกมา ก่อนที่จะเข้ามาทำความรู้จักเขา

"รีเวิร์ส ทรานเนีย" เสียงด้านชาเอ่ยออกมาก่อนที่พยางค์หลังจะเอ่ยออกมา "เป็นแวมไพร์"

ทุกคนเงียบ...แต่ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอัดอึด แต่เป็นความเงียบที่ทุกคนรู้อยู่เเล้ว

"ไม่เป็นไรน่า~~~ ในห้องก็มีแวมไพร์อีกคนนะ" ทุกคนหันมาหาเธอที่นั่งจ้องมองเขาอยู่ เธอรับรู้ว่าทุกคนนั้นกำลังจ้องมาทางเธอ ในตอนแรกนั้นเธอก็ไม่สนใจอะไรแต่ทว่าทุกคนจะจ้องเธอนานกว่าปกติ

"มีอะไรเหรอค่ะ" เสียงใสของเธอพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ

"เปล่าๆๆๆ ไม่มีหรอกซิลเวอร์ก็ รีเวิรส์น่ะก็เป็นแวมไพร์ด้วย!!!" เสียงของหัวหน้าห้องพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม "อ้อ...ค่ะ" เสียงของเธอหายไปก่อนจะหันไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่างอีกครั้ง

เวลากลางวัน บนดาดฟ้าที่มีเพียงรั่วสีขาวกั้นกันนักเรียนตกลงไป

เธอรับรู้ว่ามีคนยืนมองเธออยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร 'เด็กใหม่??? หัวหน้า??? ประธาน???' เมื่อเห็นว่ายื่นอยู่นิ่งๆไม่ได้ช่วยอะไรเธอจึงหันไปเผชิญหน้ากับคนที่อยู่หลังเธอ

รีเวิร์สยักคิ้วมองเธอ "ฉันยังไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร" เสียงของเขาเอ่ยออกมา "ฉันรู้แค่เธอชื่อ ซิลเวอร์" เขาหยุดพูดเพื่อรอคำตอบของเธอ

"ซิลเวอร์ มีร่า" เธอตอบออกไป