...คำเตือน: มี คำหยาบ เนื้อหาออกรุนแรง โปรดใช้...
...วิจารณ์ในการรับชม...
......................
"ที่นี่ ที่ไหน กัน"
..........
เมื่อ2ปีที่แล้ว
...เรื่องราวนั้นเริ่มต้นที่หญิงสาวนั้นที่มีเพื่อนคนหนึ่งนั้นได้นามว่า ฝน และ ตัวของหญิงสาวเองนั้นนามว่า แพรว และชายหนุ่มที่นามว่า วินนั้นได้ขึ้นต้นสถานะเดียวกับฝนนั้น แต่สิ่งที่แพรวเก็บมันไว้คือ...
...'เธอนั้นที่แอบชอบ' วินนั้น แต่เธอทำได้เพียงแอบชอบ เพราะถ้าเพื่อนเธอนั้นรู้นั้นจะจบ...
...หญิงสาวสองคนนั้นที่ออดมาเล่นกันแต่ไม่ทันระวังตัว...
...และเรื่องราวนั้นไม่ได้เพียงแค่ ทุกอย่างนั้นก็เริ่มจบลงไป...
...ตู้ม!!...
^^^หญิงสาวที่นามว่าฝนนั้นได้อุบัติเหตุเกิด เพราะการช่วยแพรวนั้น^^^
...และไม่นาน ความแค้นใจของวินที่โกรธ เกลียดชัง คนเป็นที่รักของเขานั้นเสียไป เขาที่ไม่ชอบกลายเป็นเกลียด และ ไม่เกลียดธรรมดาแต่เกลียดสุดๆ...
โรงพยาบาล
......................
...แพรวที่รอดูอาการของฝนนั้นด้วยความเสียใจ และ...
^^^เป็นเวลาไม่นานนั้นหมอและพยาบาล ได้ออกมาด้วยการแสดงความเสียใจให้เธอนั้น และไม่ใช่ คนเดียว วินนั้นก็เสียใจและแค้นมาก^^^
...เขาเองที่จะเอาคืนเธอ...
และชายหนุ่มที่โกรธอย่างจังนั้นทำให้มีปากเสียง
"ถ้าไม่มีมึงชีวิตกูคงดี" ที่ โกรธอย่างจัง และ โว้ย วายอย่างหนักทำเอาให้หมอและบุคคลากรต่างๆต้องคุ้มระงับของชายหนุ่มที่เสียใจกับการที่ต้องเสียคนรักไป
"แล้วจะให้ทำไง..อึก ฉันเองก็ไม่ได้จะให้ฝนต้องจากไปนิ..อึก" หญิงสาวนั้นที่ร้องไห้นั้นเธอก็รู้สึกผิดและเสียใจไม่แพ้กันกับชายหนุ่มที่เขาเสียใจถ้าเป็นเธอที่ตายได้เธอก็จะให้เพื่อนเธอนั้นใช้ชีวิตต่อไป
" มึงนี่แม่ง"
" มึงจำคำของกูไว้ กูจะเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่กูต้องเสีย"
"วันนั้น มึงจะไม่มีวันได้มีความสุข"ชายหนุ่มนั้นได้เอ่ยบอกและความเกลียดชัง เขาที่จะรอวันเอาคืนกับสิ่งที่ต้องเสียไป
และได้เดินออกไป
หลังจบบทสนทนา
...เรื่องราวต่างได้จบลง หญิงสาวแพรวเองนั้นได้ไปอาศัยที่อื่น ทำให้เรื่องราวดูจบลงไป...
......................
......................
ตัดมาปัจจุบัน
หลังบ้าน
ท้อง ฟ้า สีครามและสายลมที่เย็นสบาย ทำให้หญิงสาวนั้นนึกถึงอดีตต่างๆเรื่องราวที่ผ่านมา
"ฝน..เธอเป็นไงบ้างน่ะ"
"อยู่ที่นั้นสบายดีมั้ย" หญิงสาวที่คิดถึงเพื่อนเธอนั้นแทบใจจะขาดอยากให้เพื่อนเธอนั้นกลับมาแต่เธอเองก็รู้ว่าเธอนั้นก็ได้แค่คิดถึง เพราะเพื่อนเธอนั้นที่เสียไปไม่สามารถกลับมาได้
"คิด จัง...เธอน่าจะอยู่ไม่น่าช่วยเราเลย" หญิงสาวที่เอาแต่นึกถึงอดีตที่เกิดและจบไปนั้นเธอยังยึดติดกับอดีตไม่เลิก
..."เอา แบบนี้ดีกว่าฉันจะซื้อของไปให้เธอของที่เธอชอบแล้วกันน่ะ^^" นั้นได้หันมายิ้มและเก็บของที่อยู่หลังบ้าน แต่เธอนั้นที่ถูกคนปริศนาที่จับจ้องมองเธออยู่แต่เธอเองที่ไม่รู้สึกว่าถูกมองเพราะใจจดจ่อไปที่บ้านเธอ...
......................
......................
...รุ่งเช้าอรุณ ที่ต้อนรับสู่เช้าวันใหม่...
"วันนี้หลังเลิกงานค่อยไปซื้อน่ะฝน ฉัน สัญญาจะซื้อให้แน่ไม่ต้องห่วง^^"
...****************...
...****************...
ร้านงานกาแฟ
"สู้ " หญิงสาวนั้นที่กำหมัดและเป็นกำลังใจตัวเองนั้น ทำให้ชายหนุ้มคนหนึ่งถึงกับอมยิ้มให้หญิงสาวนั้นด้วยความเอ็นดูเธอ
" แพรว เธอนี่น่ารักดีน่ะทำตัวแปลกตลอดเลย" ชายหนุ่มที่มองเธอนั้นทั้งยิ้มและขำเธอไป
" อย่ามา บูลรี่น่ะเร็น" เธอนั้นที่แก้มพองใส่เขานั้น ทำให้เขาหน้าแดงไปเลยที่เดียว ใช่เขาเองก็'แอบชอบเธอ' แต่เขากับเธอนั้นเป็นเพื่อนกันเขาเลยไม่กล้าบอกเธอเลยซะนิดเลยเพราะเขากลัวเธอจะเสียใจทิ้งความเป็นเพื่อนไป
"หน้าแดง ยังกะ มะเขือเทศเลย" เธอนั้นที่ไร้เดียงสาเอาให้เขายิ่งชอบเธอไปใหญ่
"บูลรี่"
"นายนั้นแหละเร็น นายเริ่มก่อน" เขากับเธอนั้นได้ ย่อ ล้อกันด้วย ความสนุกสนามกัน
"ไปทำงานเลย"เขานั้นที่เตะก้นหญิงสาว และเอ็นดูเธอ
"เจ็บ น่ะ "
"ไปเลย"
"ชิ"
"หึ" ชายหนุ่มนั้นที่ยิ้ม และ แอบ หวังบ้างที่เธอจะหันมาชอบเขา แบบที่เขาเป็นอยู่
......................
......................
...กลางวันแสกๆ...
...คือช่วนเวลาของเขากับเธอทั้งสองที่จะได้พักกัน และได้ใช้เวลาที่มีอยู่นั้นกับเธอ เขานั้นชวนเธอคุยเรื่องราวต่างๆใน เขาและเธอที่คุยกับไปกันมาด้วยความสนุกสนามกัน เขาเองที่มองเสียงหัวเราะจากหญิงสาวผู้ที่รักนั้น เสียงหัวเราะที่ นุ่มนวล อ่อนหวาน...
เวลานั้นเขาอยากจะหยุดเวลาให้ได้มองเธอและรอยยิ้มของเธอนั้นไปจนพอใจเลย
"ไปหาอะไรกินกันไหม" คนตัวเล็กนั้นเอ่ยคำชักชวนเขา
"...."
"เร็น..เร็น!"
เขานั้นที่เหม่อยลอยจนทำให้คนตัวเล็กนั้นถึงกับเสียงดังใส่เขาเลย ทำให้ สะดุ้งโหยงเลย
" ห๊ะ ห่ะ แพรวเธอเสียงดังทำไมตกใจหมด"
"เรียกไม่ตอบไปกินแล้ว"
"ไปด้วย"
ชายหนุ่มนั้นได้วิ่งตามเธอไป
......................
......................
...ท้องฟ้านั้นเริ่มกลายเป็นสีครามและงานที่จะเลิกงานนั้น...
"แพรวจะไปไหนต่อ"
"ว่าจะไปซื้อของอ่ะ"
"มืดค่ำเนี่ย น่ะ ไปซื้อวันพรุ่งนี้ดีกว่าเถอะ"
"และอัตราด้วย"
"ไว้ซื้อพรุ่งนี้ดีกว่า กลับและบายน่ะ"ร่างเล็กนั้น โบกมือลาเพื่อนเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนของเธอ
"ไปกับชั้นไหม"
"ไม่ล่ะ"
"เดินทางปลอดภัยน่ะ"
"อืม^^"
เธอนั้นก็เดินออกไป
......................
...เส้นทางที่ ร่างเล็กเดินมานั้นมันชังเปลี่ยวซะเหลือเกิน มันทั้งเงียบและไม่มีคน แต่เธอนั้นต้องจำใจเดินมาเส้นทางไปบ้านที่ใกล้สุดก็เป็นทางที่เธอเดินอยู่...
ความรู้สึง สังหรณ์ใจไม่ดี ทำให้เธอเริ่มระแวงอย่างหนัก และความมืด ปกคลุมไปนั้นเธอนั้นก็ถูกคนปริศนาเอาถุงขอบหัวเธอ ทำให้เธอนั้นมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง และทำให้เธอสลบไปในที่สุด
......................
......................
เช้า อรุณแสงสว่างยามเช้าได้ ผ่าน ผ้าม่านสีสวยราคาแพงนั้น
สิ่งแวดล้อมและสถานที่ไม่คุ้มเลย ร่างเล็กนั้นได้ตื่นขึ้นในห้องสวยหรูที่หนึ่ง เธอนั้น ที่ไม่รู้ว่าอาศัยที่อยู่ที่ใด
ื "ที่นี่ ที่ไหนกัน"
"ตื่นแล้วหรอ"
"เอ๊ะ"
"ยังจำ ได้หรือเปล่าน่ะ" ชายหนุ่มร่างสูงยาวนั้นที่ยิ้มอย่างโรคจิตทำให้ร่างเล็กนั้นดูขนลุกเลยที่เดียว
"วิน"
"ไง ฆาตกร"
"ฉันไม่ใช่ฆาตกรน่ะ"
"หรอ แล้วใครล่ะที่ ทำลาย ชีวิตกู" ชายหนุ่มร่างสูงยาวนั้นได้บีบคางคนร่างเล็กจนเป็นรอยมือของเขานั้นมันมาด้วยความเกลียดชังที่สะสมมาตลอด2ปี
"จะให้ ทำไง มันเป็น อุบัติเหตุ"
"อุบัติเหตุหรือ.."
"ฆาตกรรม"
"ปล่อย"
"กูเองก็ไม่ได้อยาก จับนัดจับหนาหรอน่ะ"
"แล้วใครบอกให้จับล่ะ"
"มึงอย่ามากวนกู!" ชายหนุ่มร่างสูงจับศรีษะกดกับที่นอนอย่างจัง
"อึก" ใบหน้าร่างเล็กที่ได้กระทบกับที่นอนนั้นอย่างจัง
"มึงอย่าคิดว่ากูจะปล่อยมึงไป" ชายหนุ่มร่างสูงที่มีใบหน้าแห่งความโกรธแค้นเธอไปแบบเต็มเปี่ยม
"อึก"
"หึ" เขาได้ ผลักมือออกจากศรีษะร่างเล็กอย่างทันที่
หลังจากการกระทำของเขา ได้เดินออกไปจากห้องและให้คนเฝ้าประตูห้องเขาไว้อย่างดี..
คำเตือน: มีเนื้อหารุนแรง มีคำหยาบคาย
......................
หญิงสาวนั้นที่ถูกขังไว้เพียงในห้องหนึ่งนั้น เธอที่พยายามหาวิธีหาทางหนีออกไปจากที่นี่นั้นมันไม่ง่สน ทำให้เธอนั้นที่ต้องคิดนานเอาเรื่อง แต่เธอนั้น ตัดสิ้นใจ..เธอนั้นได้เพียง"แอบ"
" คงดีที่สุดแล้วล่ะ"
เวลานั้นได้ ล่วงเลยผ่านไป ทำให้ภายในห้องดูเงียบสงบลง และเสียงฝีเท้านั้นก็ได้ใกล้ขึ้น
...ตึกๆ ๆ...
แอ๊ด..ปึง
และเขาที่เข้ามาในห้องนั้นมองหาทั่วห้อง เขามองหาตัวเรา
........
อยู่เขา..มองมาที่ตู้นั้นที่ฉันอยู่..
เวรแล้วเขาเดินมาที่ตู้นี่ จบแน่
"อึก"
" เธอคิดหรอว่าจะแอบได้หรอ.."เสียงที่ทุ้มนั้นและความน่ากลัวของจ้องมองมาในตู้
".."
"จะออกมาดีหรือจะให้ใช้กำลัง...ถ้ากูนับถึงสามมึงยังไม่ออก มึงเจอหนัก"
"[ทำไงดี ทำไงดี จะทำไงดีโดนจับได้แล้ว]" หญิงสาวที่คิดในหัวของเธอนั้น เธอที่จะหาทางหนีไปจากชายหนุ่มนั้นให้ได้ไม่จะยังไง
"หนึ่ง"
เธอนั้นที่คิดไปคิดมากจนตั้งสติไม่ทั้นชายหนุ่มนั้นได้นับเลข"หนึ่งไปถึงจะสามแล้ว"
"สาม"
...หมับ!...
"!!"
"เสียเวลาชิบ"
"เจ็บน่ะ"ชายหนุุ่มนั้นบีบข้อมือของเธอจนเป็นรอยนิ้วของเขา
...source of ideas[แพรว]...
เขาจับข้อมือฉันออกจากตู้ ไปและลากฉันและเหวียงไปที่เตียงอย่าง ไปแบบ ไม่ปรานีเลยสักนิด
"จะทำบ้าอะไรน่ะ!"
"มึงอย่ามาขึ้นเสียงใส่กู " หลังบทสนทนาเขาก็อุ้มคนตัวเล็กกว่าเขาไป
.
.
...ห้องโทนสีมืดมน...
เขา อุ้มคนตัวเล็กพาดบ่าเขา ไปอย่างง่ายและเข้าในห้องหนึ่งที่มีสีมืดมนและไม่ใช่ห้องใครเลยนอกจาก"วิน" เขาอุ้มคนที่ตัวเล็กในเขตนั้นไปและทำการล็อคประตู
"อย่าดิ้นดิว่ะ"
เขานั้นโว้ยวายรำคาญเธอนั้นเอาแต่ดิ้นไปมาจนทำให้เขาหัวเสีย
"ปล่อยดิ"
เธอนั้นไม่ยอมแพ้และโว้ยวายใส่เขาไปและทำงการดิ้นอยู่บนบ่าเขาเหมือนเดิม
"มึงตกมากูไม่รู้ด้วยล่ะ"
"ก็ปล่อยดิ"
" อย่าดิ้น! "
น้ำเสียงเขานั้นตะคอกไปเลยทันที่ไป
สาวน้อยนั้นหยุดชะงัก เธอนั้นกลัวคนมาตะคอกใส่เธอทำให้หยุดชะงักไปทันที่
ในห้องสีมืดนั้นที่คุ้นเคยเป็นห้องที่เธอเคยหนีมันและนั้นก็ทำให้เธอรู้ได้ทันที่ว่าห้องนี้ของใคร
......................
......................
......................
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
