เหตุการนั้นเกิดขึ้นมาแล้ว15ปี แต่ว่าแม่ของฉันนั้นยังจำได้ดีเพราะเขาคือคนที่ห่วงใยแม่ของฉันมาก ฉันเคยเห็นพ่อของฉันแค่ในภาพถ่ายเพราะว่าเขาตายไปแล้ว แต่ว่าฉันกลับรู้สึกว่าคุ้นเคยและสนิทกันมาก เหมือนกับว่าเคยคุยกันอะไรอย่างนั้น

แต่ก็นั้นแหละมันเป็นแค่ความรู้สึกของฉัน ฉันไม่ได้ใส่ใจมันมากเท่าไหร่

แต่นี่ก็จะคํ่าแล้วทำไมพี่สาวยังไม่ออกมาสักทีนะ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด" ฉันเดินเข้าไปและก็เจอกับแมลงสาป ฉันไม่ชอบมันมากๆผิดกับพี่ฉันที่ชอบแมลงพวกนี้มากเลย

พี่ของฉันรีบวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันพึ่งสังเกตเห็นว่าเขาดูเป็นห่วงฉันมาก พี่เขาเหงื่อออกเยอะมาก ราวกับว่าไปเจออะไรร้ายๆมา ฉันเลยถามพี่เขาว่า"เป็นอะไรรึป่าวคะ"

แต่เขาก็ส่ายหน้ากลับมาแล้วก็จูงมือฉันเดินออกไปหาอะไรกินกัน ฉันคุยกับพี่สาวของฉันเรื่องคุณพ่อที่จากไป"พี่รู้เรื่องอะไรมั้ยคะ แม่ไม่ยอมบอกฉันสักคำเลย" พี่สาว:ฉันก็ไม่รู้

เขาตอบแบบส่งๆ แต่ฉันก็เข้าใจได้เพราะเรื่องมันค่อนข้างทำใจยากถึงจะนานมาแล้วก็เถอะ พวกเรากินเบอร์เกอร์กันก่อนจะกลับบ้าน ระหว่างทางมันดูน่ากลัวมากๆมีไฟติดๆดับๆตลอดทาง ฉันหันมองทางไปเรื่อยๆ ทางกลับมันค่อนข้างที่จะไกล และฉันก็เผลอหลับไประหว่างนั้น ฉันได้ยินเสียงกระซิบบางอย่างอยู่ข้างๆหูของฉันตลอดทาง ฉันจับใจความไม่ได้มากนักแต่เหมือนว่าจะเรียกชื่อฉัน แต่คิดว่าฉันคงหูแว่วไปเอง เมื่อถึงบ้านฉันเล่าเรื่องนี้ให้พี่สาวของฉันฟัง

เขาดูตกใจมาก เหงื่อไหลไม่หยุด ฉันเอ๊ะใจมากแต่ต่อให้ถามเขาก็็คงไม่บอก ฉันเลยไม่ได้ถามพี่เขาไป

และขณะที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นบรรไดไปทันใดนั้นพี่สาวฉันก็ตะโกนออกมา ฉันตกใจมากก่อนจะตกบรรไดลงไปก็สลบไปฉันได้ยินไม่ชัดว่าพี่ฉันตะโกนคำว่าอะไรออกไปฉันตื่นขึ้นมาในโรงบาล หมอบอกว่าอาการของฉันไม่หนักมากอีก3-4วันก็สามารถกลับบ้านได้แล้วพี่ของฉันกล่าวขอโทษที่ตนเองทำให้เกิดเรื่องขึ้น แต่ฉันก็ไม่ถือหรอก

กลางคืนที่โรงพยาบาลเวลา 02:4X

ฉันนอนไม่หลับฉันเลยลุกจากเตียงและออกไปเดินเล่นที่ชั้นล่างของห้องฉัน ซึ่งเป็นทางเดินยาวประมาณ200เมตรกว่าๆช่วงเวลานี้พยาบาลส่วนใหญ่ค่อนข้างยุ่งอยู่กับห้องฉุกเฉิน เพราะว่าพึ่งมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เป็นรถเก๋งชนท้ายรถบรรทุก10ล้อเเละเหมือนว่าจะมีคนเสียชีวิตด้วย ฉันเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องผีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ ฉันเดินเล่นไปเรื่อยๆจนสุดทาง ฉันได้ยินเสียงแปลกๆอีกแล้ว และครั้งนี้เหมือนพยามๆจะห้ามฉันไม่ให้เดินต่อไป แต่จู่ๆฉันก็ปวดตาขึ้นมาแล้ว

ฉันชะงักไปชั่วขณะ เหงื่อไหลท่วมตัว ตัวสั่น ฉันเห็นบางสิ่ง บางสิ่งที่เหนือหลักฟิสิกส์ ข้ามกฏเกณฑ์ทุกอย่างที่คนๆนึงจะรู้ บางสิ่งที่หลายคนคิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล่าหลอกเด็ก ฉันเห็น"มัน"เต็มตา "มัน"ที่ฉันเห็น ต่างจากมนุษย์ ฉันไม่เชื่อสายตาของตัวเอง "มัน"คอยาวมากหัวของมันก็ค่อนข้างเล็กกว่าลำตัว ใบหน้าเรียว ไม่มีหูตาจมูกหรือปาก ใบหน้าขาวซีด และ"มัน"ก็หันมาสบตากับฉันก่อนจะยิ้ม แบบใบหน้าที่ไม่มีปาก

ฉันช็อคยิ่งกว่าเดิมฉันทำตัวไม่ถูก ฉันเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องผีแต่พอเจอกับ"มัน"แล้วทำให้ฉันต้องเปลี่ยนความคิดฉันกลัวมากฉันอยากรีบกลับไปที่ห้องของฉันให้เร็วที่สุดแต่ทันทีที่ฉันหันหลังกลับทำให้ฉันแทบลืมหายใจ ทางเดินที่ฉันเดินผ่านมา มีสิ่งที่เรียกว่า"ผี"กระจัดกระจายเต็มทางเดิน ฉันช็อคจนแทบจะกรีดร้องออกมา และทันใดนั้นฉันก็ช็อคจนสลบไป

ฉันตื่นขึ้นมาในห้้องพักพิเศษ ฉันจำเรื่องก่อนหน้านั้นได้ แต่ฉันก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะคิดว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ฉันไม่ได้คิดถึงมันมากนัก ฉันเลยไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย

*3วันต่อมา*

ฉันไม่เจออะไรเลยใน3วันมานี้เสียงแปลกๆนั้นก็ด้วยฉันเริ่มคิดว่านั้นเป็นแค่สิ่งที่ฉันคิดไปเอง ฉันได้คุยกับแม่และพี่สาวของฉันแต่ว่าแม่ของฉันดูจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แต่แม่บอกฉันแค่ว่าตัวเองแค่ปวดหัวนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรหรอกฉันก็เลยไม่ได้อะไรมากนักแต่ทว่าพี่สาวของฉันดูจะลุกลี้ลุกลนมาก พี่ฉันชี้ไปทางหน้าต่างแต่ว่าฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร

*ตกเย็นวันนั้น*

ฉันท้องว่างมากหิวนั่นแหละ ฉันเลยไปหาขนมมากินเล่น "ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนอยู่ที่ร้านค้านะ" มีบอกกับฉัน ฉันหันหลังกลับไปดู และใช่ เขาคือ คิระเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน และดูเหมือนว่าเขาจะมาเยี่ยมฉัน

คิระ:เป็นไงบ้างยัยคนไม่ปกติ

เขาพูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับยิ้มชวนโมโห ฉันตอบเขาไปส่งๆว่า"ก็ดีนิ" เขาทำหน้ากวนๆก่อนจะยิงคำถามใส่ฉัน

คิระ: แล้วเธอจะกลับบ้านได้วันไหนหรอ

"ก็น่าจะพรุ่งนี้แล้วหล่ะ"

คิระ: แล้วเธอจะมาโรงเรียนมั้ย

ฉันเงียบและไม่ได้ตอบกลับไปเขาไม่ได้ถามอะไรฉันกลับมา

และเขาก็ยกมือที่ซ่อนอยู่ข้างหลังขึ้นมา เขาซื้อของฝากมาให้ฉันเหมือนกับว่ารู้ใจฉัน มันเป็นเกี๊ยวซ่าแล้วก็ขนมนิดๆหน่อยๆ ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเหมือนเขาจะสังเกตเห็นด้วย เขาล้อฉันว่า"ยัยชอบกินเอ้ย" ฉันก็ตอบกลับเขาไป"เรื่องกินเรื่องใหญ่ช่วยไม่ได้นะ"เขาทำหน้าเบื่อหน่าย แล้วฉันก็เดินไปที่ห้องพักพร้อมเขา หลังจากเข้าห้องพักมา ฉันก็ชวนเขาเล่นเกม เพราะฉันเล่นคนเดียวจนเบื่อแล้วไหนๆเขาก็มาเยี่ยมแล้วด้วย

คิระ:ยัยนี่ เธอเล่นเก่งชะมัดไม่ได้ไปโรงเรียน5วันเอาเวลามาฝึกเล่นเกมรึไง

"ก็ฉันไม่มีอะไรทำนี่หน่า" คิระ:ชั่งมันเถอะ นี่ฉันเอาใบงานมาให้เธอเรียนเก่งคงเข้าใจได้ไม่ยากหรอก ฉันจะกลับแล้วนะ

ฉันรับมาและโบกมือบายๆเขา หลังจากนั้นไม่นานก็1ทุ่มครึ่งแล้ว พยาบาลเอายามาให้ฉันกินก่อนอาหาร และอาหารเย็นเหมือนจะเป็นข้าวผัดกับของหวานอีกแล้ว ฉันเบื่อมันเต็มทีแต่ฉันก็ต้องกินไปก่อนเพราะมันเลือกไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ได้ออกไปแล้วเย่! ฉันโห่ร้องดีใจมาก ก่อนจะเปิดหนังดู ฉันเพลินมากก่อนจะเผลอหลับไป

เพล้งงงง!! ฉันได้ยินเสียงแปลกๆข้างห้อง ฉันกล้าๆกลัวๆที่จะออกไปดู แต่ฉันก็ฮึบไปดูเพราะว่าห้องข้างๆเป็นผู้สูงอายุเหมือนจะอยู่คนเดียวด้วยฉันจึงเป็นกังวลเอามาก ฉันเปิดประตูห้องตัวเองออกไปเรียกคนแก่ข้างห้องและแล้วฉันก็พบกับความจริง ฉัน"เห็น"สิ่งๆนั้นและครั้งนี้มันชัวร์มากว่าสิ่งที่เห็น3วันก่อนเป็นเรื่องจริง รอบนี้ฉันเห็นคนแก่ๆ2คนเดินตรงเป็นทางยาว แต่ทว่าคนแก่2คนนั้นไม่มีหัวฉัน"เห็น"แม้กระทั่งกระดูกคอเส้นเลือดเส้นเอ็นต่างๆถึงฉันจะช็อคมากแต่ก็คงสติตัวเองไว้ได้พอควร ฉันทำตัวให้นิ่งที่สุดพยามๆทำให้ทุกอย่างปกติ ฉันสำรวจรอบๆ และครั้งนี้ถึงจะเป็นแค่ครั้งที่2ที่ฉัน"เห็น"แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอะไรบางอย่างเอามาก ราวกับว่าเคยมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นปกติ ฉันไม่สนใจยัยแก่ข้างห้องและหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง เพราะยัยแก่ข้างห้องน่ะตายไปแล้วแต่ฉันก็เผลอเรียกไปเต็มๆ

ผียัยแก่: เธอมองเห็นฉันใช่มั้ยยัยหนูน้อย พร้อมยิ้มปากฉีกถึงหูฉันตกใจมาก และ"ผี"แถวนั้นก็หันมาหาฉันและกระโจนเข้าใส่ ฉันกรี๊ดดังมาก พยาบาลแถวนั้นวิ่งออกมาดูฉันพยามๆเรียกสติฉันและตอนนั้นหัวใจของฉันก็ได้หยุดเต้นไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย