คุณหมาป่าผู้คลั่งรัก
บทที่ 1
ณ ห้องวิจัยลับใต้ดินเมือง A
แกร็ก..แอ๊ดดเสียงเปิดประตูดังขึ้น
โอมะ
หึ..ต้องการอะไรจากฉันอีก ไอ้พวกทรยศ!
กรีน
ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่จะเอาเพื่อนเดินทางมาแนะนำนะ
โอมะ
ฉันไม่ต้องการปล่อยฉันไว้คนเดียวอย่ามายุ่ง!!
กรีน
หน่าๆ พวกนายทั้งสองก็เป็นตัวทดลองเหมือนๆกันคงคงเข้ากันได้ดี
กรีน
อะนี้มารุต มารุตนั้นโอมะทำความรู้จักกันเอาไว้ละ
พูดเสร็จก็พลักมารุตเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตู
มารุตพูด้วยเสียงที่เบามากๆเนื่องจากร่างกายที่ไม่ค่อยแข็งแรง
ปั้งงง..กรีนปิดประตูเสียงดังลั่นก่อนจะเดินหายไป
มารุต
วะ...หวัดดีผมชื่อมารุตนะ
พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาและหวาดกลัวอีกฝ่าย
โอมะ
อะ..เอ่ออ ฉันชื่อโอมะนะยินดีที่ได้รู้จัก
โอมะ
(มนุษย์อะไรทำไมน่ารักได้ขนาดนี้เนี่ยยยยยย)
คิดในใจก่อนที่ใบหน้าจะเห่อแดง
มารุต
อะ..อืมยินดีที่ได้รู้จะ- แค่กๆๆ
พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาก่อนจะไอออกมาอย่างต่อเนื่อง
โอมะ
ปะ..เป็นอะไรรึเปล่า ให้ฉันช่วยอะไรไหม
พูดอย่างยากลำบากเพราะไอไม่หยุดก่อนจะหยิบยาขึ้นมา
กินยาไปสักพักก่อนจะหลับไป
โอมะ
( ไม่เป็นไรแน่เหรอ แต่จะว่าไปมนุษย์คนนี้ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้ )
คิดชื่นชมความงามของร่างบางที่นอนหลับอยู่อย่างไม่หยุดหย่อน
หลังจากชื่นชมความงามของร่างบางสักพักก็พล็อยหลับตามและนอนลงอยู่ข้างๆของร่างบาง
ละเมอและตัวสั่นด้วยความหนาว
มองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงก่อนจะก้มมองร่างบาง
โอมะ
อาา..เอาแบบนี้ไปก่อนแล้วกันนะ
เขยิบตัวเข้ามากอดและเอาหางของตัวเองมาคลุมตัวของร่างบาง
ละเมอพูดออกมาเล็กน้อยก่อนจะหลับไป
โอมะ
ดีจังเลยนะที่มันใช้ได้
โอมะ
แต่ให้อยู่แบบนี้มันก็อาาาา
หน้าแดงด้วยความเขินก่อนจะพยายามข่มตาหลับ
โอมะ
( ตัวหอมจังเลยน้าาา )
ดมกลิ่นหอมจากต้นคอนายเอกและพล็อยหลับไป
แอดเองง
เป็นไงชอบกันบ้างรึเปล่า
แอดเองง
ชอบหรือไม่ชอบตรงไหนติชมกันได้น้าแอดจะได้นำไปปรับปรุง เพื่อต่อยอดผลงานต่อปายย~~
แอดเองง
แอดไม่สวบทุกคนแน่นอน แอดซีดวัคซีนกันบ้าแล้วสบายใจได้
แอดเองง
ติชมผลงานยังไงก็ได้ แต่อย่าว่าแอดก็พอนะแอดจิตใจบอบบางยิ่ง
แอดเองง
ขอบคุณที่เข้ามารับชมนะค้าบ ;)
บทที่ 2
บิดขี้เกียจก่อนจะจับอะไรบางอย่าง
เอาหน้ามุดสิ่งที่นุ่มนั้น
โอมะ
จะ..เจ้ามนุษย์ทำอะไรนะ
มารุต
หืมมม จะ..ขอโทษนะเราไม่ได้ตั้งใจ
รีบขอโทษขอพายเพราะกลัวอีกฝ่ายจะฆ่าเอา
โอมะ
( อ้อเจ้ามนุษย์ผู้น่ารักนี้เอง คิดว่าไอ้พวกนักวิจัยวิปริตซะอีก )
คิดในใจอย่างโล่งอกก่อนที่จะสังเกตว่าอีกคนนั้นกำลังตัวสั่นอยู่
โอมะ
นี่เจ้ามนุษย์เป็นอะไรรึเปล่า
ลนลานเพราะกลัวว่าอีกคนจะเป็นอะไรไป
มารุต
ยะ...อย่าฆ่ากันเลยนะ
โอมะ
เห้อออ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกสบายใจได้
กอดปลอบอีกคนอย่างเป็นห่วง
เงยหน้าขึ้นมามองทั้งที่ตีวยังสั่นอยู่เล็กน้อย
แกร๊ก...เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับชายปริศนาสามคนที่เดินเข้ามา
พูดออกมาด้วยเสียงที่ทรงพลังก่อนที่จะมองไปที่คนน้อง
มารุต
ฮึก..ฮึกอย่าทำอะไรผมเลย ฮรืออออ
ตัวสั่นด้วยความกลัวเพราะกลัวจะถูกนำกลับไปทดลอง
กรีน
คนพวกนี้เขามาก็เพื่อพาเธอออกจากที่นี่ก็แค่นั้น
เดินเข้ามาในห้องเพื่อดูความเรียบร้อย
กรีน
เห็นทีว่าคงไม่ดีไม่งั้นเด็กคนนี้อาจเป็นอะไรไปก็ได้นะ
ยังคงร้องไห้พร้อมกับตัวสั่น
โอมะ
ชิ!! แกก็ยังทำตัวเหมือนเดิมสินะ
หยุดการกระทำและยอมทำตามอย่างว่าง่าย
กรีน
จุ๊ๆ เราจะไม่พูดเรื่องที่มันผ่านมาแล้วหรอกนะ
กรีน
เพราะฉันเองก็จำไม่ค่อยได้หรอกเพราะมันค่อนข้างหลายหมู่บ้านละนะ
กรีน
ยังไงก็ตามแกเคยบอกว่าให้ปล่อยแกใช่ไหมนี่ไงฉันกำลังจะปล่อยแกอยู่นี่ไงหละ
กรีน
เอาหล่ะทีนี้ก็บ้ายบ่ายละนะ
เดินมาจนถึงเครื่องบินลำเรียงสินค้า
พูดก่อนจะฉีดยาสลบใส่ทั้งคู่
ตื่นจากผลของยาบนบางสิ่งบางอย่าง
โอมะ
ตื่นแล้วเหรอเจ้ามนุษย์
มองอีกคนที่หนุนหัวนอนอยู่บนตักของตน
โอมะ
อืมม.เหมือนว่าที่นี่จะมีเมืองของพวกที่ถูกจับมาทดลองแล้วเขี่ยออกมาหน่ะ
พูดไปพร้อมกับมองหน้าอีกคนไปด้วย
มารุต
เอะ..จะว่าไปร่างกายของผมเหมือนจะแข็งแรงขึ้นเลยหล่ะ
ลุกขึ้นยืนก่อนจะทำท่าสำรวจร่างกาย
โอมะ
อืมใช่เพราะว่าหมอของที่นี่รักษาร่างกายให้ระหว่างที่เจ้าหลับไปน่ะ
มารุต
ว่าแต่ผมหลับไปนานเท่าไหร่เหรอ
โอมะ
ประมาณ 1 อาทิตย์ได้ ที่มันนานเพราะว่าร่างกายเจ้าอ่อนแอเกินไป
โอมะ
จนระหว่างที่หลับอยู่เจ้ามีไข้สูงมากจนต้องพาหมอมาเลยหล่ะ
พูดด้วยหน้าหง่อยๆเพราะตอนนั้นตัวเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยที่เดียว
มารุต
จริงเหรอครับ! ผมนี่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยแถมยังสร้างปัญหาอีกด้วย
โอมะ
เอาหน่าๆอย่าคิดมาก ว่าแต่เจ้าไม่กลัวข้าแล้วเหรอ
มารุต
ไม่แล้วครับ เพราะว่าเอาจริงๆคุณก็ไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรมากหน่ะคับแถมคุณยังเป็นคนดีอีกด้วย
พูดไปพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส
หน้าแดงเพราะเขินรอยยิ้มน้อน
โอมะ
(หน่ะ...น่ารักเกินไปแล้ววว)
โอมะ
เจ้าหน่ะอย่าไปทำแบบนี้กับใครหล่ะ
ถามพร้อมกับใบหน้าที่สงสัย
โอมะ
หน่าๆ...อย่าไปทำแบบนี้กับใครก็พอเข้าใจมั้ย
แอดเองง
จะมีใครเข้าใจไหมนะ
แอดเองง
ว่าพี่โอมะของเราห่วงรอยยิ้มของน้อนอยู่หน่ะ
แอดเองง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะงับ…ᘛ⁐̤ᕐᐷ
ตอนพิเศษ
เนื้อเรื่องต่อไปนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักแต่อย่างใด เป็นเพียงแค่การสนองนีทผู้แต่งเท่านั้น
แล้วทั้งสองก็นอนกอดกันอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางวันที่อากาศหนาว
แอดเองง
ขอฝากคำท้ายบทไว้เล็กน้อย อ่ะแฮ่ม..
แอดเองง
อิจฉาหล่ะซี่ ไอ้พวกไม่มีคนกอด!! (หยอกเฉยๆ งดมาม่านะฮะ)
แอดเองง
แต่แอดเองก็ไม่มีเช่นกันแหละ ಥ‿ಥ
แอดเองง
ไว้เจอกันนะจ๊ะ 〜(꒪꒳꒪)〜
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
