ยอดหญิงถล่มปฐพี
ตอนที่ 1 ป่าต้องห้าม
เสียงฝีเท้าดังสวบสาบกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางป่าอย่างร้อนรน ฝูงนกแตกตื่น เพราะไม่มีมนุษย์คนใดกล้าล่วงล้ำเข้ามาที่นี่นับร้อยปี มืออันชื้นเหงื่อหอบหิ้วตะกร้าอย่างระมัดระวัง
หญิงรับใช้
เหตุใดนายหญิงถึงมีคำสั่งเช่นนี้นะ
หญิงรับใช้หยุดพักหายใจชั่วครู่ก่อนเดินทางต่อ ตนเป็นหญิงรับใช้ที่จงรักภักดี นายหญิงของตนก็รักนางเหมือนน้องสาวแท้ๆ แต่การให้นางเข้ามาที่ป่าแห่งนี้ ก็เหมือนกับการสั่งให้นางไปตาย
อย่างไรเสียเธอไม่มีวันโทษฮูหยินเด็ดขาด ถ้าไม่ใช่เพราะพรรคมารอัคคีล่ะก็.. หญิงสาวกัดฟันลุกขึ้นยืนอีกครั้งและก้าวเดินต่อไป แม้ตกตายก็ไม่เสียดายชีวิต
ชั่วก้านธูปไหม้หมดดอก ก็ถึงจุดที่เป็นใจกลางป่า บริเวณนี้ไม่มีต้นไม้ปกคลุมเป็นวงกว้างราว1ลี้ (500เมตร) ทำให้หญิงรับใช้ฉุกคิดถึงตำนานที่ว่า เมื่อครั้งอดีตมีจอมมารผู้ทรงอิทธิฤทธิ์ท้าประลองกับยอดฝีมือหนึ่งในใต้หล้า ณ ที่แห่งนี้ ไม่มีใครรู้ผลแพ้ชนะ เล่าลือกันว่าจอมมารได้ใช้วิชาประหลาดขังจอมยุทธยอดฝีมือไว้ในป่าแห่งนี้ วิชาที่เล่าขานกันปากต่อปาก วิชาที่ทำให้ทุกสิ่งที่ก้าวเท้าเข้ามาในป่าแห่งนี้ ไม่อาจกลับออกไปหากดวงตะวันลับขอบฟ้า
เพียงตกอยู่ในความคิดชั่วขณะก็ต้องรีบตื่นตัวเพื่อระแวดระวังอีกครั้ง ไอเย็นเริ่มแผ่ปกคลุมไปทั่วผืนป่า
หญิงรับใช้กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ด้วยรู้ชะตากรรมของตน ห่วงก็แต่สิ่งที่อยู่ในตะกร้าจะเป็นอันตราย
หญิงรับใช้
เราน่าจะเอาไปฝากกับคนในหมู่บ้าน โธ่เอ้ย
ยิ่งดวงอาทิตย์เคลื่อนคล้อย ความเย็นก็ยิ่งจับขั้วหัวใจ หญิงรับใช้วางตะกร้าลงตรงพื้นที่โล่งใจกลางป่า ก่อนจะแหงนมองท้องฟ้าด้วยแววตาหดหู่
หญิงรับใช้
ถึงวิ่งกลับตอนนี้ก็คงไม่ทัน ข้าควรทำอย่างไรดี ทำอย่างไรดี..
ฟ้าค่อยๆมืดลงจนเห็นดวงดาราที่ส่องประกายเหนือใจกลางป่า
ทุกสรรพสิ่งตกอยู่ในความเงียบงันชั่วขณะ เงียบจนนางแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตนเอง
บางอย่างในตะกร้าเริ่มเคลื่อนไหว และไม่มีทีท่าจะสงบลงง่ายๆ
นายหญิงน้อยได้ตื่นขึ้นมาแล้ว..
ตอนที่ 2 นายหญิงน้อย
ชั่วครึ่งก้านธูป บังเกิดเสียงแปลกพิสดารไปทั่วผืนป่า แผ่นผิวหนังของสัตว์บางชนิดเกิดการปริแตก เสียงพวกมันคร่ำครวญอื้ออึง เกล็ดที่แข็งราวเหล็กงอกขึ้นมาแทนที่ กระทั่งฟันของพวกมันยังหลุดร่วงและงอกใหม่แหลมคมและใสราวผลึกแก้ว ดวงตาของพวกมันทอประกายสีแดงเลือด จะงอยปากของวิหคคมดุจใบมีด อสรพิษเกล็ดทองคำ พยัคฆ์สามหัว ทั้งหมดล้วนผิดแผกไปจากสัตว์ป่าในยามปกติ
หญิงรับใช้
คุณหนูไม่ร้องนะคะ
หญิงรับใช้
แบบนั้นแหละค่ะเด็กดี
สาวใช้เลิกผ้าคลุมตะกร้า เผยให้เห็นทารกอวบอัดจิ้มลิ้ม นางลูบหัวจนทารกเคลิ้มหลับไปอีกครั้งก่อนจะปิดผ้าคลุมผืนบางไว้ที่เดิม
จมูกของหมาป่าตัวหนึ่งฟุดฟิด มันก้าวมาถึงใจกลางป่าเป็นตัวแรก น้ำลายของมันยืดย้อยดูน่าสะอิดสะเอียน หญิงรับใช้สั่นสะท้านไปทั่วร่าง หยิบมีดคมกล้าที่ซุกซ่อนไว้ในอกเสื้อออกมาป้องกันตัว
หญิงรับใช้
ชีวิตทั้งชีวิต มดสักตัวข้ายังไม่กล้าเหยียบ หากเพื่อปกป้องคุณหนูแล้วล่ะก็ ต่อให้เป็นมังกร ข้าก็จะลองสู้ดูสักตั้ง!
ยังไม่ทันได้สู้ หางของแมงป่องยักษ์ก็แทงทะลุกลางลำตัว พิษร้ายแล่นไปทั่วร่าง สาวใช้กัดฟัน หมุนตัวกลับฟันฉับจนปลายหางขาดสะบั้น
หญิงรับใช้กระอักเลือดออกมาคำใหญ่ แต่ก็นับว่าโชคชะตาไม่เลวร้ายเกินไปนัก มีดเล่มนี้เป็นของฮูหยิน ผิวหนังของพวกอสูรตัดขาดไม่ได้ง่ายๆ แต่มีดนี้กลับตัดหางของแมงป่องยักษ์ได้ราวหั่นเต้าหู้
เลือดของนางไหลซึมจนเปียกชุ่ม ชุดสีขาวถูกย้อมจนเป็นสีแดงฉาน พิษประหลาดไหลรวมกับเส้นลมปราณ อาการปวดเจียนตายเริ่มทวีขึ้นมาเรื่อยๆ
ทารกน้อยเริ่มร้องขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ หญิงรับใช้เก็บพลังชีวิตเฮือกสุดท้ายไว้เพื่อการนี้ นางออกวิ่งเข้าไปในป่า พร้อมร้องตะโกน
หญิงรับใช้
ทางนี้! มาทางนี้สิ บัดซบเอ้ย!
สัตว์ร้ายจำนวนมากล้วนพุ่งเป้าไปที่นางแทนทารกน้อย นางหวังเพียงจะช่วยถ่วงเวลาจนกว่าดวงอาทิตย์จะขึ้น แต่นางรู้ดีว่า ร่างกายในตอนนี้ คงไม่อาจทนได้เกินครึ่งชั่วยาม
สัตว์ร้ายตัวหนึ่งไม่ได้วิ่งตามนางไป เล็บของมันจิกลงบนชายผ้าที่ยาวเลยตะกร้าครูดไปกับพื้น เผยให้เห็นทารกหญิงอวบอัด ปากสีชมพูระเรื่อ ผิวทอประกายระยิบระยับเล็กน้อย เรืองแสงจางๆในความมืดมิด ราวกับพระจันทร์ดวงเล็กกลางป่า
สัตว์ร้ายที่หิวจนหน้ามืดไม่มีจิตคิดสงสาร น้ำลายเหนียวหนืดยืดย้อย พร้อมๆกับเสียงท้องของมันร้องโครกคราก นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่มีอาหารน่ากินหลงเข้ามาในป่า
เด็กหญิงพลิกตัวและส่งเสียงหัวเราะเล็กๆแบบชอบอกชอบใจ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าชะตาของตนกำลังจะถึงฆาตในไม่ช้า
กระแสพลังประหลาดแผ่ออกจากภายในตะกร้า พลังทำลายล้างเป็นวงกว้าง สัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นละอองเลือดเล็กๆนับหมื่นละออง พลังชีวิตของมันถูกดูดเข้ามาเติมเต็มในร่างของทารกน้อย
เด็กน้อยดูดนิ้วโป้งและเข้าสู่นิทราอีกครั้ง
ตอนที่ 3 ยอดฝีมือผู้หายสาบสูญ
ชายชราเปิดประตูบ้านไม้ออกช้าๆ กลิ่นอากาศวันนี้แปลกประหลาด เหมือนเจือด้วยกลิ่นเลือดจางๆ
จางหลี่เจี๋ย
คงมีคนโชคร้ายหลงเข้ามาแล้วกลับออกไปไม่ทันเป็นแน่
ชายชราเดินตามกลิ่นเลือดไปเรื่อยๆ
ป่าแห่งนี้ต้องสาป ยามกลางวันทุกชีวิตล้วนปกติ แต่สัตว์จะกลายเป็นอสูรยามค่ำคืน เขาเข้ามาในป่าแห่งนี้ตั้งแต่สมัยยังหนุ่มแน่น เป็นช่วงเวลาที่ป่าแห่งนี้ยังไม่ถูกสาป ช่วงเวลาที่ไม่มีใครไม่รู้จักชื่อของเขา 'จางหลี่เจี๋ย' จอมยุทธในตำนานผู้หายสาบสูญ
เขาเล็งเห็นว่าถ้าเป็นที่นี่เขาจะไม่ถูกรบกวน ไม่ถูกท้าประลองจากยอดฝีมือทั่วทุกสารทิศ เพื่อแย่งตำแหน่งหนึ่งในใต้หล้า และแย่งชิงเคล็ดวิชา 'จันทราสยบอัคคี' ที่เขาคิดค้น หลี่เจี๋ยตั้งปณิธานว่า ใครก็ตามที่รอดชีวิตจากสัตว์ร้ายมาพบเขาได้ เขาจะรับเป็นศิษย์เอก และถ่ายทอดวิชานี้ให้เพียงผู้เดียว
ชายชราบังเกิดความฉงน เมื่อมาถึงใจกลางป่า
รอยเลือดบนผ้าสีขาวกับ.. ตะกร้า?
กลิ่นน่าสะอิดสะเอียนนี่ ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเลือดของสัตว์อสูร แต่ไม่มีแม้แต่ซากหลงเหลือเลยสักชิ้น ชายชราสร้างเกราะปราณคุ้มกายแล้วเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
ชายชราอ้าปากค้างด้วยความงุนงง
ชายชราเกาหัวแกรกๆ นึกสงสัยว่าตนควรทำอย่างไรกับเด็กคนนี้ดี หลี่เจี๋ยก้มมองดูใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นอีกครั้งแล้วพยักหน้าเบาๆ
ทารกน้อยตาใส เอื้อมมือไปทางหลี่เจี๋ยอย่างน่าเอ็นดู
จางหลี่เจี๋ย
ดีล่ะ ในเมื่อเจ้าเป็นผู้เดียวที่รอดชีวิตจากสัตว์อสูรนั่น.. งั้นเจ้าก็จงมาเป็นศิษย์เอกของตาเฒ่าคนนี้เถิด
ชายชราหยิบตะกร้าขึ้นมา และเดินทางกลับที่พักของตนด้วยความร่าเริง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
