อลัน ชายหนุ่มที่ตอนนี้มีอายุถึง 32 ปี เลยทีเดียวเขาเป็นชายที่เพ้อหาความรักตั้งแต่ตนเองมีอายุ 15 ปี แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกว่าไปตนเองมีความรัก เขาเป็นชายคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งเขาได้ตำแหน่ง ผู้จัดการ ในบริษัทนั้นๆ เขามีรถ มีบ้านเป็นของตนเอง เขาพร้อมที่จะมีครอบครัวแล้ว แต่ก็เหมือนสวรรค์จะไม่เป็นใจ เขาโสดมาตั้งแต่ อายุ 15ปี จนตอนนี้เขามีอายุ 32 ปี เชียวนะ ถ้านับมาตั้งแต่อายุ 15 ปี ตอนนี้เขาโสดมาได้ 17 ปีะ ตอนนี้เพื่อนๆของเขาคงมีภรรยา แล้วลูกกันหมดแล้ว แต่เขานี่สิแม้แต่ภรรยาก็ยังไม่มีเลย ชีวิตของอลันมันช่างเศร้า

——————————————————————————

```

เวลาผ่านได้ประมาณ 1 วันหลังจากที่ อลันเลิกงาน เขาก็ได้มาเที่ยวเล่นที่ห้องสมุดแถวๆคาเฟ่ใกล้หมู่บ้านที่เขาอยู่ ช่วงนี้ดูเหมือนว่าอลันจะสนใจการอ่านหนังสือนิยายมาก อย่างเช่นนิยายวาย อลันกำลังรู้สึกว่าตนเองได้รู้สึกถึงสิ่งที่ตนเองชื่นชอบแล้ว อลันนึกในใจว่า หลังเลิกงานแล้วเขาจะมาอ่านนิยายวาย ที่ห้องสมุดแห่งนี้ทุกวันเลย

```

อลันอ่านนิยายวายเล่มหนึ่งเสร็จใช้เวลาไปประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าๆ ตอนนี้เขารู้สึกปวดท้องอย่างมาก แต่เขาไม่รู้ว่าห้องน้ำของห้องสมุดแห่งนี้อยู่ที่ไหนกัน เขาได้เดินไปอย่างช้าๆเพราะต้องกลั้น....

ที่เหมือนจะต้องการ การปลดปล่อย เขาได้เดินไปเรื่อยๆ จนพบกับห้องหนึ่งด้วยความสงสัย และอาการเร่งรีบ เขาจึงได้เปิดประตูห้องๆนั้นออกพอเปิดเข้าไปก็พบว่า ในห้องนั้นเหมือนจะเป็นห้องเก็บของ อลันนึกสงสัยว่า พนักงานที่นี่เขาไม่ล็อคห้องเก็บของกันรึ แถมภายในห้องนี้ยังเต็มไปด้วยฝุ่น ที่เหมือนไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายปีเลยทีเดียว อลันกวาดสายตาไปมาเพื่อนสำรวจห้อง และในขณะหนึ่ง สายตาอลันได้สดุดกับสิ่งๆหนึ่ง ที่มีรูปร่างเหมือนหนังสือ ด้วยความสงสัยอลันได้หยิบสิ่งๆนั้นเพื่อมาดูว่ามันคืออะไร พบว่ามันคือหนังสืออย่างที่เขาสงสัยจริงๆ อลันได้ปัดฝุ่นออกเพื่อนดูชื่อของหนังสือว่ามันเกี่ยวกับอะไร พออลันปัดฝุ่นออกจนสามารถมองเห็นชื่อเรื่องได้ หนังสือเล่มนั้นมีชื่อเรื่องว่า “สตรีมเมอร์หวานใจของนายเย็นชา”

อลันสนใจชื่อเรื่องของหนังสือเล่มนี้มากจึง ถือติดมือกลับไปด้วยโดยไม่ได้ขออนุญาตใคร พออลันปิดประตูห้องนั้นจนสนิท ก็เห็นพนักงานเดินมา อลันก็ได้โอกาสถามความสงสัยทั้งหมดที่เขามีปละยังไม่ลืมถามว่าสมุดนิยายเล่มนี้เขาสามารถไปอ่านได้หรือไม่หรือย่างไร พนักงานคนนั้นก็ได้ตอบอลันว่า “เอาไปอ่านได้ครับ สมุดเล่มนั้นแต่ก่อนเคยให้เอาออกมาอ่านได้ครับ แต่ก็ไม่มีใครสนใจหรืออ่านเลยก็เลยได้มาไว้ที่ห้องเก็บของครับ ส่วนห้องเก็บของที่ไม่มีใครมาทำความสะอาดเลยก็เพราะว่า ห้องนั้นเป็นห้องของเจ้าของห้องสมุดคนเก่าครับ เจ้าของห้องสมุดคนเก่าท่านบอกว่าไม่ให้ใครมาทำความสะอาดห้องของท่าน ยกเว้นแต่คนที่ท่านสนิทด้วย ส่วนคนที่ท่านสนิทด่วยก็ไม่รู้จะเอาห้องนั้นเป็นห้องอะไรเลยได้เป็นห้องเก็บของครับ และผมได้ยินเขาว่ากันว่าหนังสือเล่มนั้น เจ้าของห้องสมุดคนเก่าเป็นคนแต่งด้วยครับ”

   อลันได้แต่พยักหน้า และก็รู้สึกคลี่คลายกับเรื่องที่ตนเองไม่เคยได้รับรู้ และอลันก็ยังไม่ลืมถามทางไปห้องน้ำ เพราะตอนนี้เขาจะกลั้น....ไม่อยู่แล้ว อลันจึงรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่าเร็วไวตอนนี้อลันรู้สึกสบายใจที่ตนเองได้ปลดปล่อยในสิ่งที่ตนเองอัดอั้นมานาน ตอนนี้ในมือของอลันก็ยังพกหนังสือ นิยายที่ตนเองได้มาจากห้องเก็บของไว้ตลอด ด้วยความที่อลันอดใจไม่ไหวก็เลยเปิดอ่านด้วยความสนอกสนใจเมื่ออลันอ่านจบ อลันนั้นสรุปมาได้ย่อๆคือ นายเอกของเรื่อง ชื่อว่า ปลาวาฬ (โอเมก้า) มีชื่อจริงว่านาย นรินทร์ บุษยวิทย์ ส่วนพระเอกมีชื่อว่า สีคราม (อัลฟ่า)ชื่อจริง คือ นาย ศิริวรรณ เสรีรัตน์ริศรา ทั้งสองคนพบรักกันที่ห้างสรรพสินค้าของพระเอกนายเอกเป็นเด็กนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ส่วนพระเอกเป็น เจ้าของห้างสรรสินค้าชื่อดังของโลก นายเอกทำงานเป็นสตรีมเมอร์หาเลี้ยงชีพตนเอง เพราะตนเองไม่อยากให้พ่อแม่ลำบาก หาเงินมาเลี้ยงตนเอง จึงขยันหมั่นเพียรในการพยายามหาเงิน ส่วนพระเอก เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้า มีึู่แข่งคือ ปริณซ์ (อัลฟ่า)ตัวร้ายของเรื่อง มีชื่อจริงว่า นาย ธาริตซาลอน วิลเลียมพาเลซ ปริณซ์เป็นลูกครึ่งสหรัฐฯ กับไทย แม่ของปริณซ์ เป็นคนไทย ส่วนพ่อของปริณซ์เป็นคน สหรัฐฯ ครอบครัวขลองปริณซ์มีฐานะที่ร่ำรวยยิ่งกว่าสีครามพระเอกของเรื่อง สีครามจึงมองว่าปริณซ์เป็นคู่แข่งของตนเอง

——————————————————————————

เอาเป็นว่าจบไว้เท่านี้กันก่อนนะคะ♥️

ขอบคุณที่รับชมนะคะ🤍

...ยังไม่แก้คำผิด!!...