^^^นายและนางเดอร์สลีย์เจ้าของบ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเวต^^^

^^^ภาคภูมิใจนักที่จะบอกว่าเขาเป็นคนปกติธรรมดาที่สุด เชื่อเขาเลย!! พวกเขาจะเป็น^^^

^^^มนุษย์คู่สุดท้ายที่คุณคิดไม่ถึงว่ามีอะไรเกี่ยวข้องกับ^^^

เรื่องแปลกประหลาดหรือลึกลับ เพราะพวกเขาจะไม่มีวันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระแบบนั้นเด็ดขาด

นายเดอร์เซอรี่เป็นผู้อำนวยการบริษัทกรินนิงส์ซึ่งผลิตสว่าน เขาเป็นคนลำตัวใหญ่ คอสั้นจะเรียกว่าไม่มีคอ แถมยังไว้หนวดดกเฟิ้ม ส่วนนางเดอร์สลีย์นั้นผอมแห้งหลผมบลอนด์ และคอยาวเกือบจะเป็นสองเท่าของคนทั่วไป

...ซึ่งมีประโยชน์มากสำหรับเธอผู้ชอบใช้เวลาส่วนใหญ่ยืดคอข้ามรั้วสวนดอกไม้แอบสอดส่องดูเพื่อนบ้าน สามีภรรยาคู่นี้มีลูกชายเล็กๆ คนหนึ่งชื่อดัดลีย์ และในความเห็นของคนทั้งสอง ไม่มีเด็กคนไหนน่ารักน่าใคร่เท่าหนุ่มคนนี้อีกแล้ว

...

... ครอบครัวเดอร์สลีย์มีทุกอย่างที่เขาต้องการ แต่พวกเขาก็มีความลับอยู่เรื่องหนึ่ง และพวกเขากลัวที่สุดว่าใครเจอล่วงรู้ความลับนี้ พวกเขาคิดว่าคงทนไม่ได้ถ้ามีใครบังเอิญรู้เรื่องของครอบครัวพอตเตอร์ นางพอตเตอร์เป็นน้องสาวของนางเดอร์สลีย์ แต่ไม่ได้พบกันมาหลายปีแล้ว ที่จริงนางเดอร์สลีย์แกล้งทำเป็นไม่มีน้องสาว เพราะว่าน้องสาวของเธอและสามีที่ไม่เอาในนั้น เป็นคนแบบที่ไม่ใช่ "เดอร์สลีย์" โดยแท้ แค่นึกว่าเพื่อนบ้านจะคิดกันอย่างไรถ้าพวกพอตเตอร์มาปรากฏตัวเกิดมาปรากฏตัวที่ซอยนี้ สามีภรรยาเดอร์สลีย์ก็ตัวสั่นแล้วว่าเขารู้ว่าพวกพอตเตอร์มีลูกชายเล็กๆคนหนึ่งเหมือนกันแต่ยังไม่เคยเห็นตัว เด็กคนนี้ก็เป็นเหตุผลสำคัญอีกข้อหนึ่งที่ต้องการพวกพอตเตอร์ออกไปไกลๆ พวกเขาไม่อยากให้พ่อหนูดัดลีย์ใกล้ชิดกับเด็กแบบนั้น...

เมื่อนายและนางเดอร์สลีย์ตื่น ในเช้าวันอังคารทึบทึมซึ่งเป็นวันที่เรื่องของเราเริ่มต้นขึ้นนี้ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับท้องฟ้ามืดครึ้มที่จะบ่งบอกได้เลยว่ากำลังจะมีเรื่องแปลกประหลาดลึกลับเกิดขึ้นทั่วประเทศ นายเดอร์สลีย์ฮัมเพลงเบาๆระหว่างเลือกเนกไทที่ดูจืดชื่อน่าเบื่อที่สุดเพื่อผูกไปทำงาน ส่วนนางเดอร์สลีย์ก็นินทาคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยเปื่อยอย่างมีความสุข ระหว่างปลุกปลั้มเจ้าหนูดัดลีย์ที่แหกปากร้องลั่นให้นั่งเก้าอี้สำหรับเด็ก ไม่มีใครสังเกตเห็นนกฮูกสีน้ำตาลแดงตัวใหญ่ที่บินผ่านหน้าต่างไป

แปดโมงครึ่ง นายเดอร์สลีย์ หยิบกระเป๋าหนัง หอมแก้มนางเดอร์สลีย์พยายามจูบลาเจ้าหนูดัดลีย์แต่ไม่สำเร็จ เพราะดัดลีย์กำลังอาละวาดปาอาหารเช้าใส่ฝาผนัง "เจ้าหมาน้อยเอ๊ย" นายเดอร์สลีย์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อออกจากบ้าน เขาขึ้นรถและขับรถออกไปจากถนนทางเข้าบ้านเลขที่สี่

...เมื่อมาถึงหัวมุมถนนแล้วนั่นเองเขาถึงได้สังเกตเห็นสัญญาณแรกว่ามีอะไรบางอย่างพิกลขึ้น --- แมวตัวหนึ่งกำลังอ่านแผนที่ แวบแรกนายเดอร์สลีย์ยังไม่ทันนึกหรอกว่าเห็นอะไร --- แต่แล้วเขาก็หันขวับไปดูอีกครั้ง มีแมวลายตัวหนึ่งยืนอยู่ที่หัวมุมซอยพรีเว็ต แต่ก็ไม่เห็นมีแผนที่สักหน่อย นี่เขาคิดอะไรไปนะต้องเป็นเพราะแสงเงาแน่ๆ ที่เล่นตลก นายเดอร์สลีย์กระพริบตาและจ้องดูแมวตัวนั้นมันก็จ้องตอบกลับมา เมื่อนายเดอร์สลีย์ขับรถเลี้ยวหัวมุมถนนออกไป เขาจ้องดูแมวทางกระจกหลังเห็นมันกำลังอ่านป้ายถนนที่เขียนว่าซอยพรีเว็ต -- ไม่ใช่ แมวกำลังมองป้ายต่างหาก แมวอ่านแผนที่หรือป้ายออกที่ไหน...

...นายเดอร์สลีย์หัวไหล่ความคิดเรื่องเจ้าแมวออกไปจากสมอง ระหว่างขับรถเข้าเมืองเขาไม่คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากใบสั่งซื้อสว่านจำนวนมากที่เขาหวังว่าจะได้รับวันนี้...

แต่เมื่อเข้ามาใกล้เมือง เขาก็ลืมเรื่องสว่านไปเพราะมีเรื่องอื่นให้ต้องคิดแทนระหว่างนั่งอยู่ในรถที่จอดนิ่งท่ามกลางการจราจรอันติดขัดตามปกติตอนเช้านั้นเขาก็สังเกตว่ามีผู้คนแต่งตัวแปลกๆ ผ่านไปผ่านมาจำนวนมาก เป็นคนใส่เสื้อคลุมตัวหลวมยาว นายเดอร์สลีย์ทนพวกคนแต่งตัวตลกๆ ไม่เข้าท่าไม่ได้เลยประเภทเสื้อผ้าประหลาดพิสดารที่พวกหนุ่มสาวชอบแต่งกันนั่นแหละ!! เขาคิดว่านี้ก็คงเป็นแฟชั่นโง่ๆแบบใหม่อีกแล้ว เขาเคาะนิ้วบนพวงมาลัย สายตามองพวกเพี้ยนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พวกนั้นกระซิบกระซาบกันด้วยท่าทางตื่นเต้น นายเเดอร์สลีย์ รู้สึกหัวเสียเมื่อเห็นว่าสองคนในนั้นไม่ใช่คนหนุ่มสาวสักหน่อยตาผู้ชายนั่นต้องอายุมากกว่าเขาแน่ๆ แล้วยังใส่เสื้อคลุมสีเขียวมรกตอีก! เสียสติไปแล้วหรือไง! แต่แล้ว

นายเดอร์สลีย์อีกก็คิดมาได้ว่านี่อาจจะเป็นการเล่นสนุกที่ไม่ค่อยเข้าท่านักก็ได้ -- คนพวกนี้อาจกำลังเรี่ยไรเงินเพื่อทำอะไรสักอย่าง... ใช่แล้วต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ การจราจรค่อยๆเคลื่อนตัวและไม่กี่นาทีต่อมานายเดอร์สลีย์ก็ไปถึงที่จอดรถของบริษัทกรันนิงส์และเขาก็กลับไปคิดเรื่องสวานตามเดิม

นายเนอสเซอรี่นั่งทำงานหันหลังให้หน้าต่างห้องทำงานชั้น เก้าเสมอ ถ้าเขา