วันหนึ่งโลกได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น

ทุกคนบนโลก เข้าสู่สภาวะหลับไหล

และเมื่อพวกเขาลืมตาตื่นขึ้นโลกที่พวกเขาเคยอยู่

ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

...***

ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น จากการหลับไหล ผมรู้สึกเหมือนพึ่งตื่นขึ้นจากความฝันอันยาวนาน...

"อ่า..."

"ที่นี่คือที่ไหนกัน"

ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ

เหมือนผมสูญเสียความทรงจำบางอย่างในอดีตไป

เหมือนผมลืมอะไรที่สำคัญมากๆ ไป คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

'อั่ก'

'ช่างมันเถอะ'

ผมหายใจเข้าและกวาดตามองไปที่รอบตัว

พบกับภาพบรรยากาศ สิ่งแวดล้อม และภูมิประเทศที่ไม่คุ้นตา

'ที่นี่มันไม่ใช่โลกที่ผมเคยอยู่'

ข้างหน้าของผมคือทุ่งหญ้าโล่งกว้าง

มีต้นไม้ขึ้นอยู่ประปราย ไกลออกไปมีภูเขารูปร่างแปลกตาโอบล้อมที่แห่งนี้เอาไว้

เหมือนกำแพงที่กั้นเขตแดนระหว่างประเทศ

เมื่อมองขึ้นไปเล็กน้อยจะเห็นหอคอยขนาดใหญ่ ล้อมรอบด้วยวงแหวนหลายชั้น

ความสูงของมันสูงมาก สูงจนมองไม่เห็นยอดหอคอยส่วนบนของหอคอยปกคลุมไปด้วยกลุ่มเมฆขนาดใหญ่

พร้อมลำแสงสาดส่องจากท้องฟ้า ถึงแม้ว่าระยะห่างของผมกับหอคอยนั้นอยู่ห่างไกลไกลจนสุดสายตา

แต่ผมก็ยังมองเห็นหอคอยนั้นอยู่ ดูเหมือนว่าหอคอยนั้นมีขนาดใหญ่มาก

ใหญ่ซะเป็นไปได้ว่าเราสามารถมองเห็นมันได้จากทุกที่บนดาวดวงนี้

ถ้าเปรียบเทียบกับโลกก็คงเหมือนกับดวงอาทิตย์ละมั้ง

'เอาล่ะ'

ผมลุกขึ้นและกำลังเดินสำรวจโดยรอบเพิ่มเติม

แต่อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น

-กรร....กรร..

ผมมุ่งหน้าไปในทิศทางที่มีเสียงดังออกมา

แล้วผมก็พบเข้ากับเงาของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่

และเมื่อผมมองหาตัวตนของมันนั้น ผมก็ได้พบกับ

สิ่งมีชีวิตครึ่งคนครึ่งสัตว์ ลำตัวคล้ายมนุษย์มีส่วนหางและหัวเหมือนวัวกระทิง

ร่างกายของมันใหญ่โตและสูงมากกว่า 3 เมตร

'นั่นมัน'

มันคือสิ่งมีชีวิตในตำนานของโลกที่ผมเคยอยู่ 'มิโนทอร์'

และที่อยู่รอบๆ นั่นคือ...

'คนงั้นเหรอ'

'จากที่เห็นน่าจะประมาณ 4-5 คน'

'พวกเขากำลังต่อสู้กับเจ้านั่นงั้นเหรอ'

'ผมจะเข้าไปช่วยดีไหมนะ?'

'ไม่ล่ะ รอสังเกตการณ์ดูก่อนดีกว่า'

แต่ผมก็รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นพวกเขา

'ผมไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวสินะ'

'ดีแล้วล่ะ...'

แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลที่เห็นมิโนทอร์เลยล่ะ

ทั้งที่ผมควรจะกลัวเจ้าตัวนั่นแท้ๆ ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้า เหมือนผมเคยเห็นมันจนชินตา ทั้งๆที่ผมพึ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรกแท้ๆ

ยิ่งนึกแล้วยิ่งปวดหัว ตอนนี้อย่าพึ่งไปคิดถึงมันดีกว่า

ผมส่ายหัวและเดินขยับเข้าไปใกล้กลุ่มคนมากขึ้น

ผมขยับเข้าไปที่หลังต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังของพวกเขาเพื่อคอยสังเกตุการณ์

หลังจากผมขยับเข้าไปใกล้กับกลุ่มคน ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคอยสั่งการอยู่ด้านหลัง

หญิงสาวสวมใส่ชุดสีขาวสวมกางเกงขาสั้นพร้อมห่อหุ้มด้วยเกราะทั่วตัว มีผมสีบลอนด์ยาวปานกลางพร้อมทั้งดวงตาสีน้ำเงินกลมโต

เธอเริ่มสั่งการต่อ

"อารอนใช้สกิลป้องกันและดึงความสนใจไว้"

ชายร่างใหญ่พร้อมโล่ได้พุ่งเข้าไปใกล้มิโนทอร์

และตะโกนตอบรับคำสั่งที่ได้รับมา

"ได้เลย"

เขาตั้งโล่ขึ้นพร้อมเปล่งเสียงดังออกมา

"โล่ศักด์สิทธ์ขั้นต้น"

"จงกางออก!!"

หลังจากนั้นได้มีออร่าสีทองปลกคลุมร่างกายของเขาไว้

'นั่นมันคืออะไรน่ะ...'

'เวทย์มนต์งั้นเหรอ'

'ไม่รู้เหมือนกันแต่น่าสนใจแหะ'

เซนมองดูแสงสีทองด้วยความรู้สึกประทับใจ

ผู้หญิงคนเดิมสั่งการอย่างต่อเนื่อง

"นักดาบอ้อมไปด้านหลังของมันและรอคำสั่งโจมตี"

ชายถือดาบขนาดใหญ่อ้อมไปที่ด้านหลังของมิโนทอร์ขณะที่อารอนนั้นดึงความสนใจองมิโนทอร์ด้วยออร่าสีทองของเขาอยู่

"นักเวทรักษาระยะห่างเอาไว้"

"และร่ายเวทรอเตรียมโจมตี"

หลังจากได้รับคำสั่งนักเวทเริ่มทำการร่ายเวทซึ่งน่าจะใช้เวลามากพอสมควรเลยทีเดียว

"นักบวชใช้เวทเสริมความแข็งแกร่งให้นักดาบกับนักเวท"

"ได้ค่ะ"

นักบวชชูคฑาเวทขึ้นบนท้องฟ้า พร้อมกับเปล่งเสียงออกมา

"เวทเสริมพลังขั้นต้น"

"ทำงาน!!"

แสงสีทองสาดส่องและได้โอบล้อมนักดาบกับนักเวทเอาไว้

"ตอนนี้แหละ!!"

"นักดาบโจมตี"

นักดาบได้ยกดาบขนาดใหญ่ขึ้นมาพร้อมจู่โจมและพุ่งโจมตีจากด้านหลังของมิโนธอร์

ดาบขนาดใหญ่ฟาดลงไปที่กลางหลังของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่

การโจมตีไม่ได้สร้างบาดแผลให้กับมิโนธอร์มากนัก แต่ก็ดีพอที่จะทำให้มันหยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง

"นักดาบ อารอน"

"ถอยออกมา!!"

"นักเวท.."

ผู้นำหญิงและนักเวทพยักหน้าให้กันเหมือนส่งสัญญาณว่าพร้อมแล้ว

"เวทไฟขั้นต้น"

"จงเบ่งบาน!!"

เปลวไฟสีส้มรูปร่างคล้ายดอกไม้บาน ได้ลอยเข้าหาตัวของมิโนทอร์ที่หยุดชะงักอยู่และโดนเข้าอย่างจัง หลังจากเปลวไฟกระทบเข้ากับตัวของมิโนทอร์ เปลวไฟที่อัดแน่นด้วยพลังเวทส่งเสียงราวกับระเบิด มีกลุ่มควันลอยไปทั่วทั้งพื้นที่ ทำให้ทุกคนมองไม่เห็นเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น ตอนนี้ไม่มีใครรู้ถึงสถานะการเป็นอยู่ของมัน

'สำเร็จไหม'

'...'

หลังจากกลุ่มควันค่อยๆจางลงได้ปรากฎเงาของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่

พวกเขาทำสีหน้าเมือนไม่อยากเชื่อสายตา และสิ้นหวังกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

'ไร้รอยขีดข่วน'

"ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ!!!"

"..แย่แล้ว"

"มัน...ไม่ได้ผลงั้นเหรอ"

ทุกคนหยุดนิ่งและสั่นด้วยความหวาดกลัว

'อ่า สถาณการน์เริ่มไม่ดีแล้ว'

'แย่แล้วไงผมคงต้องไปช่วยแล้ว'

เซนเห็นท่าทางไม่ดี

เขาเริ่มเตรียมตัวออกวิ่งและกำลังจะพุ่งเข้าใส่

'แล้วผมจะช่วยอะไรได้ล่ะ'

เขาทำหน้าตาโศกเศร้า

แล้วเอามือทุบเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้า

'โธ่เว้ย!'

'ผมจำวิธีต่อสู้ไม่ได้...ผมจำมันไม่ได้'

'มันคือสิ่งสำคัญที่ผมลืมไปงั้นเหรอ'

น้ำตาของเซนได้หยดลงสู่พื้น

แต่น้ำตานั้นเหมือนไปกระตุ้นบางอย่างภายในร่างกายของเขา

อยู่ๆก็มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา

มีออร่าสีทองและสีดำโอบล้อมเขาไว้ และมันได้หลั่งไหลเข้าไปในตัวของเขา

ความทรงจำบางอย่างหลั่งไหลเข้าสู่หัวของเซน

เขาเอามือกุมหัว ด้วยความเจ็บปวด

-อ๊ากกกกกกก!!!

เขาตะโกนออกมาด้วยความทุกข์ทรมาน

หลังจากเขาตะโกนจนสุดเสียง เซนหยุดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง

ตอนนี้ เขามองเห็นทุกอย่างรอบตัวของเขาช้าลง

เปรียบเสมือนเวลานั้นได้หยุดนิ่ง

'อ่า...'

'เกิดอะไรขึ้นกัน'

'ง่วงจังเลย'

เซนหลับตาลงอย่างช้าๆ

และอยู่ดีๆก็ได้มีเสียงของหญิงสาวปริศนาเข้ามาในหัวของเขา

[เซนเอ๋ย...เจ้าจงตื่นขึ้นเถิด]

"...ผมอยากหลับ...ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกแล้ว"

[เจ้าน่ะแข็งแกร่ง]

[เจ้าน่ะไร้เทียมทาน]

[จงทำลายล้างสิ่งที่เจ้าไม่ต้องการให้สิ้นซาก]

[จงทำลายศัตรูของเจ้าทำลายทุกอย่างที่ขัดขวางเจ้า]

[ถ้าดาวดวงนี้ขัดขวางเจ้าก็จงทำลายมันซะ]

[อย่าได้ลังเลที่จะทำลายสิ่งที่ขัดขวางเจ้าเลย]

[เซนเอ๋ย...จงตื่นขึ้นเถิด...นายเนื้อหัวของข้า]

เซนลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"..."

"ใช่แล้ว"

"ผมน่ะแข็งแกร่ง"

"ผมน่ะไร้เทียมทาน"

"ใช่แล้ว..."

-วรูมมมมม

เวลารอบตัวของเขากลับมาปกติอีกครั้ง

เซนพุ่งตัวเข้าหามิโนทอร์อย่างไม่ลังเล

หลังจากนั้นเขาหยุดลงที่ตรงหน้าของมัน

เขายื่นขาซ้ายไปข้างหน้าตั้งท่าพร้อมโจมตี

เซนง้างหมัดขวาและต่อยไปที่ท้องของมิโนธอร์อย่างรวดเร็วและทรงพลัง

หมัดของเขาทะลุทะลวงไปที่อีกฝั่งของร่างกายสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นี้อย่างง่ายดาย

เลือดของมิโนทอร์ได้หลั่งไหลและอาบไปทั่วร่างกายของเขา

หลังจากนั้นร่างกายอันใหญ่โตของมิโนทอร์ก็ได้ล้มลงแบบไร้การตอบสนอง

ลมหายใจของมันหยุดนิ่ง

ชีวิตของมันนั้นได้สิ้นลงแล้ว

ผู้คนที่อยู่รอบตัวของเขาต่างตื่นตะลึงกับภาพที่พวกเขาเห็น

พวกเขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ทุกคนที่เห็นภาพนั้นต่างอ้าปากค้าง

สิ่งมีชีวิตที่พวกเขาสู้แทบเป็นแทบตาย

ถูกโค่นลงด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ทุกคนอยู่ในความเงียบและจ้องมองไปที่เซน

'ผมเป็นใครกันแน่'

'แล้วเสียงผู้หญิงนั่นคือใครกัน'

เซนจ้องมองตัวเขาเองที่โชกไปด้วยเลือด

หลังจากนั้นเขาหันมาที่กลุ่มคนที่เขาพึ่งช่วยเอาไว้

ทุกคนสะดุ้ง และก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย ด้วยสัญชาติญาณความหวาดกลัว

"นี่ขอถามอะไรหน่อยสิ"

"..ค...คะ"

ระหว่างที่เซนกำลังถามหญิงสาวอยู่นั้น เลือดของมิโนทอร์ที่อาบท่วมตัวของเขาอยู่นั้น

ได้ถูกดูดกลืนเข้าไปในร่างกายของเขา คนรอบข้างเขาต่างทำสีหน้าช็อคและมองเซน

ด้วยแววตาดุจดั่งเขานั้นเป็นปีศาจ

ส่วนตัวเซนนั้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเคยมีเลือดเกาะทั่วร่างกายของเขาอยู่

"เธอรู้จักที่พักแถวๆนี้หรือป่าว"

เซนถามต่อด้วยสีหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หญิงสาวทำสีหน้าล่กลั่กเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยความกลัวในน้ำเสียง

"...ค่ะ"

"ข้างหน้ามีเมืองอยู่"

"ถ้าไม่ติดขัดอะไร"

"พวกเราจะนำทางให้นะคะ"

"ดีสิ"

"ถ้างั้นไปกันเถอะ"

เซนยิ้มให้กับหญิงสาวผู้นำกลุ่ม

'เขาจะไม่กินเราใช่ไหม'

'เฮ้อ..ค่อยยังชั่วนึกว่าเขาจะฆ่าพวกเราแล้วซะอีก'

ทุกคนในกลุ่มมองหน้ากันและยิ้มให้กันแบบพะอืดพะอม

กลุ่มคนที่เซนช่วยไว้ทำสีหน้าโล่งใจและอึดอัดใจในเวลาเดียวกัน

และแล้วเซนก็ได้ร่วมเดินทางกับกลุ่มนักพจญภัย เพื่อมุ่งเข้าสู่เมืองและหาที่พัก

ระหว่างเดินทางเซนเป็นคนนำขบวนคู่กับผู้นำกลุ่ม

"นี่เธอชื่ออะไรน่ะ"

"คะ...อะไรนะคะ"

"ฉันถามชื่อเธอน่ะ"

"อ่า..ฉันชื่อวิคตอเรีย"

"เป็นนักพจญภัยขั้นต้นค่ะ"

"นักพจญภัยเหรอมันคืออะไรน่ะ"

เซนถามพร้อมทำหน้าสงสัย

"เอ่อ..คือ...คุณไม่รู้จักนักพจญภัยงั้นเหรอคะ"

วิคตอเรียทำสีหน้าแปลกใจ

เซนตอบกลับด้วยการส่ายหัวไปมาเบาๆ

เธอมองไปหาคนในกลุ่มของเธอทุกคนยิ้มให้กันแบบแปลกๆ

ก่อนที่เธอจะหันมาหาเซน

"ถ้างั้น"

"ฉันจะอธิบายแบบคร่าวๆให้ฟังนะคะ"

"นักพจญภัยมีสมาคมนักพจญภัยคอยดูแล เป็นองค์กรณ์สำหรับนักผจญภัย ทำดารดูแลนักผจญภัยและมอบหมายงานตามความเหมาะสม และได้รับผลตอบแทนตั้งแต่น้อยไปจนมหาศาลเลยล่ะ"

'ผลตอบแทนงั้นเหรอ'

'น่าสนแหะ'

เซนทำสีหน้าพึงพอใจกับสิ่งที่เขาได้ยิน และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

หญิงสาวหยุดชะงักครู่หนึ่งหลังจากเห็นสีหน้าของเซน

'เขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่น่ะ...ถึงได้ยิ้มแบบนั้น'

"เล่าต่อสิ"

"..ค.ค่ะ"

"ทางองค์กรณ์จะทำการออกการ์ดให้โดยแบ่งตามความสามารถของนักผจญภัย"

E

D

C

B

A

S

SS

SSS

"ไล่จากระดับต่ำสุดก็จะประมาณนี้ และยังมีการแบ่งสีของแต่ละระดับอีก"

สีขาว

สีเขียว

สีฟ้า

สีแดง

สีทอง

"ไล่จากระดับต่ำไปสูงสุด"

"ระบบของนักพจญภัยก็มีประมาณนี้ มีอะไรสงสัยไหมคะ"

"อืม"

"แล้วพวกเธออยู่ระดับอะไรกันงั้นเหรอ"

"พวกเราเป็นนักพจญภัยขั้นต้นยังไม่ได้รับการจัดอันดับน่ะ"

"ตอนนี้พวกเราอยู่ต่ำกว่าระดับ E ซะอีก"

"ขนาดพวกเราสู้กับมิโนทอร์ระดับต่ำพวกเรายังเอาชนะไม่ได้เลย"

เซนทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย

'ต่ำที่สุดงั้นเหรอ'

'เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นน่ะนะ'

'โลกใบนี้มันเป็นแบบไหนกันแน่'

'...'

'เดี๋ยวค่อยถามเกี่ยวกับโลกนี้วันหลังแล้วกัน'

"แต่ต่อให้ได้รับการจัดอันดับแล้วการจัดอันดับครั้งแรกมากสุดได้แค่ระดับ E สีทอง"

"แต่ก็สามารถรับงานระดับสูงพอสมควรได้และได้ผลตอบแทนค่อนข้างดีด้วย"

"อย่างคุณน่าจะสอบขึ้นระดับ E สีทองได้แบบสบายๆเลย"

"อีก2-3วันก็จะมีการจัดอันดับแล้ว"

"ถ้าคุณสนใจเราจะนำทางไปสมาคมนักพจญภัยสาขาที่ใกล้ที่สุดให้"

"และถ้าคุณได้บัตรเมื่อไหร่"

"คุณสามารถนำแกนกลางของมิโนทอร์ที่คุณพึ่งจัดการมาไปแลกเป็นเงินได้ด้วยที่สมาคม"

หญิงสาวทำสีหน้าภาคภูมิใจเมื่อพูดถึงสมาคมนักพจญภัย

"แกนกลางเหรอ...มันคืออะไรน่ะ...ฉันเอามันมาด้วยงั้นเหรอ"

วิคตอเรียทำสีหน้าแปลกใจอีกครั้งหนึ่ง

"อ่า.."

'เขาไม่รู้อะไรสักอย่างเลยงั้นเหรอ'

เธอหันกลับมาที่เซนอีกครั้งและเริ่มอธิบายเกี่ยวกับแกนกลาง

"แกนกลางเป็นอัญมณีที่มีคุณค่าที่จะอยู่ในร่างกายของสัตว์ประหลาดหรือที่คนส่วนใหญ่เรียกว่ามอนส์เตอร์"

"ลักษณะและสีของแกนกลางจะแตกต่างกันไปตามแต่ละชนิดของมอนส์เตอร์"

"ส่วนแกนกลางของมิโนทอร์มีมูลค่าสูงพอสมควรแต่พวกเราเก็บกู้มาให้แล้ว"

"คุณไม่ต้องห่วงไปนะคะ"

"อ่า...งั้นเหรอ...ขอบคุณนะครับ"

'ผมเกือบทิ้งของมีค่าไปซะแล้วซิ'

'ผมอยากเห็นแกนกลางนั่นจัง...แต่รอไปที่สมาคมเลยดีกว่า'

ระหว่างคุยกันอยู่นั้นในที่สุดเราก็ได้เดินทางมาถึงหน้าประตูเมือง มีทหารคอยตรวจตราอยู่บริเวณโดยรอบ

'ทหารงั้นเหรอ'

'คงไม่ใช่นักพจญภัยสินะ"

ขอดูบัตรด้วยครับ

"นักพจญภัยขั้นต้นค่ะ"

หญิงสาวยื่นบัตรให้ทหารเฝ้าประตูดู

ทหารเช็คดูบัตรและหันมาที่ผม

"ส่วนเขา..."

"คือ.."

"ยังไม่ได้ทำบัตรน่ะค่ะ"

"อืม"

"ก็แค่พวกมือใหม่"

"เข้าไปก็ก่อเรื่องอะไรไม่ได้หรอก"

"มากสุดก็ถูกฆ่าทิ้ง"

"ฮา..ฮ่า"

กลุ่มทหารหัวเราะพร้อมทำสีหน้าดูถูก

"ไม่มีใครสนใจอยู่แล้วว่าพวกนี้จะเป็นอะไร"

"พวกนายเข้าไปได้"

เซนทำสีหน้าไม่สบอารมณ์

และกำลังจะก้าวไปหาทหาร

แต่วิคตอเรียได้หยุดเขาไว้

หญิงสาวได้จับชายเสื้อของเซนเอาไว้

เซนหันกลับมามองเธอ วิคตอเรียทำหน้าเศร้าและส่ายหัวเหมือนกำลังบอกเขาว่าอย่า

ผมหยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าเมืองอย่างสงบ

'ผมเองก็ไม่อยากมีปัญหาเหมือนกัน ครั้งนี้จะปล่อยไปละกัน'

พวกเราได้เดินทางเข้ามาในตัวเมือง

ภายในเมืองมีผู้คนพุกพล่าน ส่วนใหญ่น่าจะเป็นนักพจญภัย บางคนกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง

คนบางกลุ่ม พึ่งกลับมาจากข้างนอกพร้อมบาดแผลตามร่างกาย

'ลำบากน่าดูเลยแหะ'

ในไม่ช้าเราก็ได้เดินทางมาถึงโรงแรม จุดหมายที่ตั้งไว้

เราได้เดินเข้าไปที่ชั้นล่างสุดของโรงแรม

ภายในเต็มไปด้วยผู้คนและเสียงพูดคุยทั่วทั้งชั้น

โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่มีราคาถูกทั้งที่พักอาหารและเครื่องดื่ม

ไม่แปลกเลยที่จะมีคนมากมายขนาดนี้

"สวัสดีครับ"

ผมเข้าไปถามพนักงานต้อนรับ

สาวรูปงามผมสีดำยาวใส่เสื้อปกคลุมร่างกายมิดชิดพร้อมกระโปรงที่ยาวคลุมเข่า

เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงน่าฟัง

"สวัสดีค่ะ"

"ไม่ทราบว่าต้องการอะไรเหรอคะ"

"...เอ่อ"

"...คือ"

'อ่า..ผมควรจะพูดอะไรดีล่ะ'

"พวกเราจะสั่งอาหารแล้วก็เช่าที่พักน่ะค่ะ"

วิคตอเรียพูดแทรกขึ้นมา

"คุณเซนไปนั่งรอก่อนนะคะ"

"ทางนี้ฉันจะจัดการเอง"

"อ่า"

"ได้ครับ"

ผมเกาหัวเล็กน้อยเพราะทำอะไรไม่ถูก ทำไมผมถึงเป็นนั้นนะ คงจะเหนื่อยละมั้ง

เซนส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

หลังจากรอพักหนึ่ง อาหารก็ได้มาเสิร์ฟ

ค่าอาหารกลุ่มนักพจญภัย จ่ายในส่วนของผมให้เพื่อเป็นการขอบคุณ

หน้าตาอาหารถือว่าใช้ได้

ถึงจะเป็นอาหารที่ราคาถูกที่สุด แต่ตอนนี้ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน เริ่มกินกันเลยดีกว่า

ผมมองดูที่มันฝรั่งนึ่ง

'อ่า'

'ถ้าจะให้พูดเงินที่พวกเขามีตอนนี้'

'ก็คงซื้อได้ย่างเดียวนี่แหละ'

'ผมคงต้องรีบไปสมัครเป็นนักผจญภัยแล้วล่ะ'

ผมกินมันฝรั่งนึ่งตามด้วยน้ำเปล่า เพื่อลดอาการคอแห้ง

ขณะที่ผมกำลังทานอาหารอย่างมีความสุขอยู่นั้น

อยู่ดีๆด็มีคนพังประตูเข้ามา และตะโกนโวยวายอะไรซักอย่าง เหมือนมาหาเรื่องโรงแรมที่ผมนั่งอยู่ เศษประตูที่ถูกพังออก ได้กระเด็นใส่โต๊ะอาหารที่ผมทานอยู่

ผมก้มลงไปมองอยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่ค่อยสบอารมณ์กับสิ่งที่เห็นเท่าไหร่นัก

"นี่"

"นายน่ะ"

"ใครเป็นคนทำ?"

เซนพูดขึ้นพร้อมทั้งทำสีหน้าไม่พึงพอใจ

"ฉันนี่แหละเป็นคนทำนายมีปัญหาหรือไง"

ชายร่างกายสูงใหญ่ที่พังประตูเข้ามาพูดขึ้น

'เขาเป็นคนของกิลด์นกสีทองไม่ใช่เหรอ'

คนรอบข้างต่างซุบซิบแล้วก็พูดถึงชายที่พังประตูเข้ามา

"ตอนนี้ฉันยังอารมณ์ดีอยู่"

"ซื้อมันฝรั่งนึ่งใหม่ให้ฉันแล้วฉันจะอภัยให้นาย"

"ฮา ฮ่า ฮ่า"

"แค่มันฝรั่งนึ่งเนี่ยนะ"

"นายมันตลกดีว่ะ"

"ที่จริงฉันจะซื้อให้นายก็ได้นะ"

"เงินฉันซื้อให้นายกินได้ทั้งชาติเลย"

"แต่ฉันไม่ซื้อให้วะ"

"ฮา ฮา ฮ่า ฮ่า"

"นายอยากมีปัญหาใช่ไหม"

เซนพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

ชายร่างกายสูงใหญ่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไป

ที่ด้านหน้าของเซน เขายืนมือไปที่เซนพร้อมกับพูดขึ้น

"แกน่ะ"

"แกรู้ไหมว่าชั้นเป็นใคร"

"ต่อให้ฉันฆ่าแก"

"ทุกคนก็จะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"แต่ถ้าแกแตะฉันแม้แต่นิดเดียวแกจะถูกไล่ล่า"

"พวกของฉันไม่ปล่อยแกไปแน่"

"แกหาเรื่องผิดคนแล้วไอหนู"

"ก่อนแกตายฉันจะบอกแกให้"

"ชื่อกิลด์สุดสูงส่งของพวกเราน่ะ"

เซนขมวดคิ้วเข้าหากัน และหลังจากนั้นเขายิ้มที่มุมปาก

"คือ.."

"เซนพุ่งเข้าไปจับที่คอของชายร่างใหญ่แบบไม่ลังเล"

"อั่ก...อั่ก"

เสียงของชายร่างใหญ่ร้องออกมาด้วยความทุกข์ทรมาน

"แล้วแกรู้ตัวไหมว่าแกกำลังจะตายในมือฉัน"

เขาจับคอและยกร่างกายชายคนนี้ขึ้นอย่างง่ายดาย

"อั่ก...อย่าๆ นะ"

เซนเพิ่มแรงบีบขึ้น

"ฉันเป็นคนของ"

"ถ้าแกทำฉัน..."

"อ่อก...อั่ก"

เซนออกแรงบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด

-แคร็ก...แคร็ก

เสียงกระดูกคอที่เหมือกแตกละเอียดเป็นผุยผง

ได้กระจายไปทั่วโรงแรมชั้นล่าง

โรงแรมที่ครึกครื้นตอนนี้กลับเงียบสงัด

ผู้คนโดยรอบทุกคนต่างตื่นตะลึงกับภาพที่พวกเขาเห็น

ชายร่างใหญ่โตถูกทำให้นิ่งสนิทด้วยมือเปล่า

ลมหายใจของชายร่างใหญ่นั้นได้สิ้นลงแล้ว

วิคตอเรียที่เห็นเซนฆ่าคนอย่างเลือดเย็น

นึกในใจว่าจริงๆแล้วเขาคือเทพบุตรหรือจอมมารกันแน่

'...'

เซนหันหน้ากลับมาที่กลุ่มนักผจญภัย

"นี่"

วิคตอเรียอ้ำ อึ้ง ก่อนที่จะตอบ

"...คะ"

"คุณรู้ทางไปที่สมาคมนักผจญภัยใช่ไหม"

เซนถามเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"..ค่ะ"

"นำทางผมไป"

เซนค่อยๆลุกขึ้นและเดินออกไปจากโรงแรมอย่างช้าๆ

ทุกคนในโรงแรมก้มหน้าก้มตาและไม่มีใครกล้าสบตากับเขา

คนที่ขวางทางอยู่ก็หลีกทางให้เซนแต่โดยดี

เขามองไปที่พนักงานโรงแรมหญิงพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พนักงานหญิงถอนหายใจก่อนที่จะส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อจะสื่อว่าไม่เป็นอะไรหรอก

เซนยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากโรงแรมในที่สุด

หลังจากนั้นเสียงพูดคุยในโรงแรมก็ดังขึ้น

ทุกคนต่างพูดถึงเซนและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"เขาเป็นใครกัน"

"มีคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ในเมืองเราด้วยงั้นเหรอ"

"ไม่รู้สิฉันไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนเลย"

"บัตรนักพจญภัยก็ไม่มี"

"เหรอว่า จะเป็นคนจากแดนไกล"

"คนจากแดนไกลงั้นเหรอ..."

"แต่ว่านะเจ้าหนุ่มนั่นคงไม่รอดแน่ ดันไปหาเรื่องพวกนกสีทองเข้า"

"พวกนั้นไม่ปล่อยไว้แน่"

"เห้อน่าเสียดายจริงๆ"

"ยังหนุ่มอยู่แท้ๆ"

เซนเดินร่วมกับกลุ่มนักพจญภัยและกำลังมุ่งหน้าไปที่สมาคมนักพจญภัย

บรรยากาศของคนโดยรอบเต็มไปด้วยความอึดอัด เซนมองกลุ่มนักพจญภัยที่อยู่รอบตัวเขา

"ไม่ต้องกลัวหรอก"

"คะ"

"ผมจะไม่ทำอะไรพวกคุณ ถ้าพวกคุณไม่มาทำอะไรผมก่อน"

"...ไม่ๆ...นะ...คะ"

วิคทอเรียแบมือและส่ายไปมาพร้อมทั้งส่ายหัวของเธอด้วย

"พวกเราจะไม่ทำอะไรคุณแน่นอนค่ะ"

เซนยิ้มด้วยความอ่อนโยน

"งั้นก็ดีแล้วล่ะ"

วิคตอเรียจ้องมองไปที่เซน

'จริงๆแล้วคุณเป็นคนยังไงกันแน่นะ'

ในไม่ช้าในที่สุดพวกเขาก็ได้มาถึงสมาคมนักพจญภัย

สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่มหึมาลักษณะคล้ายโดมล้อมรอบด้วยเสาสี่ต้นขนาดใหญ่ ข้างหน้าเป็นประตูขนาดใหญ่พร้อมผู้คนเข้าออกมากมาย

วิคตอเรียได้เดินนำทางเซนเข้าไปในสมาคม ภายในเป็นโถงโล่งกว้างพร้อมทั้งมีการแบ่งชั้นเป็นชั้นใหญ่ 3 ชั้นบันไดเรียบหรูสวยงามพร้อมทั้งพรมแดงที่ดูสะอาดตา

ข้างในเต็มไปด้วยผู้คนมากมายต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

"คนพวกนี้เป็นคนที่จะสมัครหมดเลยงั้นเหรอ"

ผมหันไปถามวิคตอเรียที่อยู่ข้างๆ

วิคตอเรียส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

"ไม่ใช่หรอกค่ะ"

"มีคนที่มาทำอย่างอื่นด้วย เช่นเลื่อนขั้นบัตร ซื้อ-ขายแกนกลาง ขอใบอณุญาติ-ใบรับรองต่างๆ

และยังมีอีกหลายอย่างเลย"

'อ่าเข้าใจแล้วล่ะ..ไม่แปลกเลยที่คนจะเยอะขนาดนี้'

พวกเราได้เดินไปที่ปลายสุดของแถวและต่อแถวตามปกติ

แต่แล้วอยู่ๆก็มีคนสามคนที่ปกคลุมตัวด้วยผ้าคลุมสีดำ พยายามเข้าไปแซงข้างหน้า

กลุ่มคนที่กำลังถูกแซงนั่นพูดคุยกระซิบกันเบาๆ

'นี่ พวกเราจะทำยังไงดี'

'ตอนนี้อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามเลย'

'พวกเราไม่รู้ว่าคนที่อยู่ใต้ผ้าคลุมนั่นเป็นใครอย่าพึ่งไปยุ่งดีกว่า'

'แต่...'

'ปล่อยไปเถอะ'

'ถ้าเป็นคนของพวกกิลด์ใหญ่พวกเราจะซวยเอา...'

"นี่"

อยู่ดีๆเซนก็พูดขึ้นและทุกคนที่อยู่รอบๆก็หันมาที่เขา

"คนที่สวมผ้าคลุมสีดำน่ะ"

"ทำไมไม่ต่อแถวดีๆล่ะ"

'คุณเซนคะ'

วิคตอเรียพูดเบาๆข้างๆเซนพร้อมทำสีหน้าเป็นกังวล