ความทรงจำสุดท้ายที่ 'กู้หลี่หนาน' จำได้คือแสงไฟจากรถบรรทุกที่สาดส่องเข้ามา หากเป็นในการ์ตูนสักเรื่อง เขาคงจะถูกส่งให้ไปต่างโลกไปแล้ว แต่นี่คือชีวิตจริง เป็นไปไม่ได้ที่เรื่องไร้สาระพวกนั้นจะเกิดขึ้นได้ รวมถึง...

'ระบบกำลังดำเนินการถ่ายโอนข้อมูลโฮสต์ชั่วคราว'

...เรื่องที่มักจะเกิดขึ้นในนิยายก็ด้วย

'กำลังดำเนินการปลุกโฮสต์'

เดี๋ยว! นี่มันเรื่องอะไร!

"ได้โปรด ตื่นขึ้นมาเถิด"

เสียงนุ่มนวลของชายหนุ่มคนหนึ่งปลุกกู้หลี่หนานให้ตื่นขึ้น นัยน์ตาสีเปลือกไม้หันมองรอบกายอย่างตื่นตระหนก สถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้เป็นเพียงพื้นที่โล่งๆ สีขาวที่ไร้จุดสิ้นสุด

"อะไรวะเนี่ย..."

"ท่าน"

"เฮ้ย!"

หลี่หนานสะดุ้งโหยงเมื่อได้เห็นใบหน้าของเจ้าของเสียง ใบหน้าที่เหมือนกันราวกับถูกแกะออกมาทำให้ร่างบางตกใจถอยหลัง เมื่อมองดูดีๆ บนใบหน้างดงามของอีกฝ่ายมีจุดแต้มชาดแดงเป็นรูปดอกโบตั๋น การแต่งกายก็ราวกับย้อนกลับไปในอดีต

"คุณเป็นใคร?"

"ข้าชื่อหลี่หนาน แซ่กู้"

"นั่น..."

"ชื่อของข้า และท่านเหมือนกัน ข้าทราบดี"

หลี่หนานนิ่งเงียบไป อีกฝ่ายเพียงส่งยิ้มเบาบางมาให้ มือเรียวแตะที่ใบหน้าของหลี่หนานด้วยความอ่อนโยน แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และเจ็บปวด

"ข้าไม่อยากให้เรื่องราวมันเป็นเช่นนี้เลย"

"เรื่องราวอะไร?"

"ท่านต้องไปให้ชีวิตแทนข้า"

"หา!?"

"ถูกต้องแล้ว ท่านจะถูกส่งไปใช้ชีวิตแทนข้า ข้าไม่อยากให้มันเป็นเช่นนี้ ข้าไม่อยากให้ท่านต้องไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวบัดสบเช่นนั้น"

'เหลือเวลาเพียง3นาที'

เสียงดังก้องขึ้นทั่วบริเวณ ชายคนนั้นคว้ามือของหลี่หนานขึ้นมากุมเอาไว้ แล้วแสดงสีหน้าจริงจัง

"ท่านอย่าไว้ใจครอบครัวเด็ดขาด อย่าไว้ใจใครทั้งสิ้น"

"นี่มันเรื่องอะไร..."

"หลังจากนี้ร่างกายของข้าเป็นของท่านแล้ว ได้โปรดมีความสุขกับมัน ทำทุกอย่างที่ท่านต้องการ ออกไปใช้ชีวิตอย่างที่ท่านอยากให้เป็น ไม่ต้องสนใจเรื่องข้า"

"เดี๋ยวก่อน..."

"เวลาข้าเหลือน้อยมากแล้ว ข้าจะต้องไปในไม่ช้า"

'เหลือเวลาอีก1นาที"

"คุณ"

"ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุข อย่าได้ทุกข์กับสิ่งใดเลย"

'เหลือเวลาอีก30วินาที'

"ลาก่อน"

สัมผัสแผ่วเบาแตะลงบนกลีบปากของหลี่หนาน ก่อนจะได้โวยวายอะไรออกไป ร่างกายก็รู้สึกร่งกับถูกดูดออกห่างอีกฝ่าย ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้คือภาพของตัวเองอีกคนมองมาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง

"ท่านพี่... ข้าหวังว่าท่านจะได้ใช้ชีวิตของตัวเองเสียที"

ความรู้สึกโคลงเคลงไม่คงที่ปลุกให้กู้หลี่หนานตื่นขึ้นมา จากที่เป็นพื้นที่โล่งสีขาวเป็นห้องไม้แคบๆ ที่กำลังเคลื่อนไปมา ตรงหน้ามีผ้าสีแดงผืนบางบดบัง ทำให้มองข้างหน้าได้ไม่ชัดเท่าใดนัก แต่ก่อนจะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดออกไป ความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามาในหัวเสียก่อน

ความทรงจำมากมายปรากฏขึ้นมามากมายเสียจนกู้หลี่หนานรับไม่ไหว มือเรียวยกขึ้นกุมหัวตนเองเอาไว้ เหงื่อมากมายผุดขึ้นตามกรอบหน้างดงาม แม้อยากที่จะกรีดร้องออกมามากเพียงใด แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ทำได้เพียงกัดปากตัวเองเอาไว้

สิ่งที่ได้รับรู้จากความทรงจำมากกว่า16ปีของร่างกายนี้ คือหลี่หนานเป็นลูกชังของตระกูลกู้ เกิดมาเป็นเกอที่งามล่มเมือง แต่เพียงเพราะเป็นบุตรของอนุที่มาจากชนเผ่าต่างแคว้น ทำให้ไม่ได้รับความสนใจใยดีจากประมุขกู้มากนัก มารดาก็ตัดสินใจปลิดชีพตนเอง ทิ้งให้หลี่หนานเผชิญกับความยากลำบากเพียงผู้เดียว แต่ถึงอย่างนั้น หลี่หนานก็รับรู้ถึงความยากลำบากของมารดา ทั้งถูกพรากจากบ้านเกิด ซ้ำยังต้องแต่งกับผู้ที่ไม่ได้รัก ความขมขื่นที่ต้องมาเลี้ยงดูบุตรที่เกิดจากคนผู้นั้นกระทำอย่างไม่ยินยอม การที่ยอมเลี้ยงดูจน10หนาว นับว่านางยังคงรักหลี่หนานอยู่บ้าง

หลังจากไร้มารดาแล้ว หลี่หนานก็เป็นได้เพียงคนไร้ค่าในจวน จากที่เคยอาศัยในเรือนเล็ก กลับถูกผลักไสให้อยู่ในเรือนที่เล็กกว่าเดิมมากโข ซ้ำยังถูกพี่น้องคนอื่นรังแก

แต่เท่านั้นคงไม่ทำให้สวรรค์เห็นใจ ความโหดร้ายยังคงเกิดขึ้นซ้ำๆ บิดาที่เหมือนจะเมตตา แท้จริงกลับสนใจเพียงใบหน้าที่เหมือนมารดาก็เท่านั้น ความคิดน่าขยะแขยงแทบจะทำให้หลี่หนานสำรอกอาหารที่ทานเข้าไปออกมา คนผู้นี้ไม่สมควรจะได้เป็นบิดาของใครทั้งนั้น!

ฮูหยินรองที่ได้ยินเรื่องนี้ก็ตรงเข้ามาทำร้ายหลี่หนานทันที แต่ฮูหยินเอกกลับต่างออกไป แม้ไม่พอใจ แต่เพราะครอบครัวนางเป็นถึงชนชั้นสูง ทำให้นางทำเช่นฮูหยินรองไม่ได้ แต่นางเองก็ไม่ได้อยากได้ยินชาวบ้านครหาว่าตระกูลกู้ที่นางแต่งเข้ามา สมสู่กันเองในบ้าน อีกทั้งบุตรชายของนางก็ดูจะสนใจน้องชายต่างมารดาผู้นี้ไม่น้อยไปกว่าบิดาของเจ้าตัว

สิ่งที่ฮูหยินเอกจัดการ หลี่หนานนับว่ามันเป็นความเมตตาเดียวที่นางจะให้ได้ แม้สิ่งที่เกิดขึ้นคือการส่งตนไปแต่งงานกับผู้ที่ได้ชื่อว่าปีศาจที่ใครต่างเกรงกลัว ถึงนี่จะไม่ต่างอะไรกับการส่งไปตาย แต่หากนี่เป็นหนทางเดียวที่ทำให้หลุดพ้นจากจวนตระกูลกู้ หลี่หนานก็ยอมรับมันแต่โดยดี

ฮูหยินเอกใช้อำนาจที่ตระกูลตัวเองมีจัดการเรื่องทุกอย่าง และวันนี้เป็นวันที่กู้หลี่หนานจะถูกส่งตัวไปแต่งงานกับปีศาจผู้นั้น ไม่รู้ว่านับเป็นโชคร้าย หรือโชคดีที่หลี่หนานได้จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีทางหวนคืน แต่กลับได้‘กู้หลี่หนาน’อีกคนมาแทน

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ"

กู้หลี่หนานกุมหัวตัวเองหลังจากได้รับรู้เรื่องราวที่ผ่านมาของอดีตเจ้าของร่าง ความรังเกียจปรากฏขึ้นในดวงตา ครอบครัวบัดสบนั่นไม่สมควรจะถูกเรียกว่าครอบครัวด้วยซ้ำ

ก่อนจะได้คิดอะไรต่อไป รอบกายของหลี่หนานก็หยุดนิ่ง รถม้าที่โคลงเคลงเองก็หยุดอยู่กับที่ เสียงที่เคยดังก็ค่อยๆ เบาลงจนไม่ได้ยิน สีสันรอบกายราวกับถูกดูดออกไป เหลือเพียงตนที่อยู่ในชุดแต่งงานเท่านั้น

‘ยินดีต้อนรับโฮสต์ชั่วคราวเข้าสู่โลกECH20051 ผมคือระบบปฏิบัติการที่จะช่วยคุณในครั้งนี้ รบกวนโฮสต์แจ้งชื่อให้ผมได้ทราบ’

เสียงติดจะโมโนโทนดังขึ้นรอบกาย พร้อมกับกรอบสถานะที่ขึ้นซับให้ได้อ่าน

"อย่างกับเล่นเกม" กู้หลี่หนานบ่นพึมพัมเบาๆ

‘ระบบไม่เกี่ยวข้องกับเกม เพียงแต่คล้ายกันก็เท่านั้น ผมมีหน้าที่ในการช่วยโฮสต์ให้ใช้ชีวิตในโลกใบนี้ได้ง่ายขึ้น เพียงแต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวโฮสต์ ผมทำได้เพียงแนะนำก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเกิดขึ้น แต่หากมันเกิดขึ้นแล้ว ผมไม่สามารถพาโฮสต์ย้อนกลับไปเปลี่ยนอดีตได้’

หลี่หนานพยักหน้าตาม ตนพอเข้าใจในสิ่งที่ระบบพูดอธิบาย เพียงแต่ยังคงมีคำถามมากมายอยู่ในใจ

"ถ้าจบโลกนี้แล้วฉันต้องไปโลกอื่นเหมือนในนิยายที่เคยอ่านมั้ย?"

‘โฮสต์เป็นเพียงโฮสต์ชั่วคราวเท่านั้น หลังจากจบโลกนี้แล้ว โฮสต์ไม่ต้องเดินทางไปหลายโลกเพื่อทำภารกิจ โลกใบนี้คือโลกดั่งเดิมที่โฮสต์ควรอยู่ ชีวิตต่อจากนี้ที่โฮสต์ต้องเผชิญคือชีวิตจริงๆ ของโฮสต์ ผมทำได้เพียงชี้แนะ และแนะนำก็เท่านั้น’

"อย่างนั้นเองหรอ" กู้หลี่หนานยอมรับสิ่งที่ระบบอธิบายได้ เขาเองก็ไม่ใช่พวกเข้าใจอะไรยาก ซ้ำยังไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงว่าผู้คนในชีวิตที่ผ่านมาจะอยู่ไม่ได้โดยไม่มีเขา เพราะนั่นคงเป็นสิ่งที่พวกมันต้องการให้เกิดขึ้น มันน่าสมเพชดีที่อดีตเจ้าของร่าง และตัวเองมีหลายๆ อย่างที่คล้ายกัน "โอเค เรียกฉันว่ามิสเตอร์เคแล้วกัน"

‘ระบบบันทึกชื่อของโฮสต์ไว้ในระบบเรียบร้อยแล้ว’

"แล้วฉันต้องเรียกแกว่าอะไร?" กู้หลี่หนานเอนหลังพิงรถม้า จ้องมองหน้าต่างสถานะตรงหน้าที่นิ่งไป

‘ขึ้นอยู่กับความต้องการของโฮสต์’

"ถ้างั้นฉันจะเรียกแกว่าหลิงซาน (03) แล้วกัน"

‘ครับ’

กู้หลี่หนานไม่ได้ตั้งชื่อส่งๆ ไปอย่างนั้น เพียงแต่ในชีวิตก่อน ตนมีมือขวา และมือซ้ายผู้ซื่อสัตย์คอยรับใช้ คนหนึ่งชื่อหลิงอี้ (01) อีกคนชื่อหลิงเอ้อ (02) แม้จะดูเป็นชื่อที่สิ้นคิดเกินไปหน่อย แต่มันง่ายต่อการจดจำ และเขาเองก็ชอบมัน

‘ผมขออธิบายเพิ่มเติมให้มิสเตอร์เคได้ทราบ’

"ว่ามา"

‘เพราะว่าทางเราดึงมิสเตอร์เคเข้ามาโดยไม่ได้รับคำยินยอม อีกทั้งมิสเตอร์เคยังเป็นโฮสต์ชั่วคราว ทางเราจึงมีของชดเชยให้ มูลค่ารวม100,000 คอยน์ เป็นยาฟื้นฟูพลังปราณ ยาฟื้นฟูร่างกาย ยารักษา กระเป๋ามิติ และคอยน์อีกจำนวนหนึ่ง หากมิสเตอร์เคต้องการซื้อของในร้านค้าของระบบ ผมมีส่วนลดพิเศษให้มากถึง99% ยกเว้นของพิเศษบางอย่างที่จำเป็นต้องจ่ายเต็มจำนวน’

"อืมๆ การหาคอยน์เพิ่มคงจำเป็นต้องทำภารกิจที่แกให้มาสินะ"

‘ถูกต้องแล้วครับ’

"อืม"

‘ผมต้องขอตัวไปก่อน หากมิสเตอร์เคมีอะไรเพิ่มเติม สามารถเรียกผมออกมาได้เสมอ’

"อืม"

หน้าต่างสถานะเลือนหายไป รอบกายเริ่มกลับมาเป็นดังเดิมอีกครั้ง ขบวนเจ้าสาวเดินทางใกล้ถึงบ้านเจ้าบ่าวแล้ว กู้หลี่หนานรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยที่ได้แต่งงานครั้งแรกในทั้ง2ชีวิต ยิ่งเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายที่ได้ชื่อว่าปีศาจ เป็นถึงชินอ๋องที่เป็นรองเพียงฮ่องเต้เท่านั้นก็ยิ่งปิดประกายความตื่นเต้นไว้ไม่ไหว

ฉายาของอีกฝ่ายทำให้กู้หลี่หนานอดคิดถึงอดีตชาติของตัวเองไม่ได้ ผู้ที่เคยได้ชื่อว่าอสูรโลหิต กับชินอ๋องปีศาจกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์ร่วมกัน หลี่หนานไม่มั่นใจนักว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีสำหรับบ้านเก่าของเจ้าของร่าง

เหม่อลอยมาได้ไม่นาน ขบวนเจ้าสาวก็เดินทางมาถึงบ้านเจ้าบ่าวเรียบร้อย จะว่าบ้านก็ไม่เชิง เรียกเป็นจวนน่าจะถูกกว่า

พิธีวิวาห์ถูกจัดอย่างรวบรัด ผู้ที่มาร่วมงานมีแทบจะนับได้ด้วยมือเดียว ญาติฝ่ายเจ้าสาวมีเพียงแม่นมที่ฮูหยินเอกส่งมาเท่านั้น เป็นงานแต่งที่เรียบง่ายยิ่งกว่างานใด ทั้งงานมีเพียงความเงียบงันจนน่าอึดอัด หลี่หนานเหลือบมองเจ้าบ่าวข้างกาย อีกฝ่ายมีผมสีเงินยาว มีหน้ากากปกปิดใบหน้าครึ่งบนเอาไว้ แม้จะไม่เห็น แต่ก็คาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายคงหล่อเหลาเอาการ

การส่งเจ้าสาวเข้าหอผ่านไปอย่างเรียบง่าย ฝ่ายเจ้าบ่าวพูดคุยเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะตามเข้ามาในห้องหอ

กู้หลี่หนานมองอีกฝ่ายทุกการกระทำ ตั้งแต่เดินเข้ามานั่งข้างกัน แล้วเลิกผ้าคลุมหน้าขึ้นเพื่อมองใบหน้าของผู้ที่กำลังจะเป็นภรรยาของตน

เฉิงหยางจวิ้นหาน หรือชินอ๋องจวิ้นหาน นิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นแววตาของคนตรงหน้า ใบหน้าที่งามล่มเพียงอย่างเดียวไม่อาจดึงความสนใจจากชินอ๋องที่พบเจอผู้คนมามากมาย มีก็แต่แววตาแห่งความมุ่งมั่นที่ดึงความสนใจนั่นไป ทั้งนี้ภายในดวงตางดงามยังแฝงไปด้วยหลายสิ่งที่คนในวัยเดียวกันไม่มี แววตาที่ราวกับผ่านโลกมามากมายดึงความสนใจไปจากชินอ๋องได้อย่างง่ายดาย

"ดื่มสุรามงคลก่อน แล้วค่อยถอดชุด"

"ขอรับ"

เสียงชี้แนะของระบบดังขึ้นในหัวของหลี่หนาน เวลาหยุดชั่วคราวเหมือนที่เคยเกิดขึ้นในรถม้า ระบบออกมาเพื่ออธิบายเกี่ยวกับบรรดาศักดิ์ของคนตรงหน้า หลี่หนานแอบกลอกตา เรื่องพวกนี้ใช่ว่าตนจะไม่รู้ สำหรับคนที่เกิดมาในตระกูลที่บ้าลำดับขั้น เรื่องพวกนี้เป็นเพียงเรื่องพื้นฐานก็เท่านั้น

เวลากลับมาเดินเช่นเคย หลี่หนานรินสุราใส่จอกให้สามีหมาดๆ ก่อนจะรินให้ตัวเอง สองแขนคล้องเข้าด้วยกัน หลี่หนานสบตาอีกฝ่าย แล้วดื่มสุรามงคลเข้าไป

รถเข้มของเหล้าเพียวๆ ทำให้หลี่หนานแทบจะสำลัก แม้ในชีวิตก่อนจะเคยดื่มเหล้าบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าเหล้าดองสมัยก่อนจะแรงมากขนาดนี้

"ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ"

จวิ้นหานปาดเหล้าที่เลอะมุมปากของหลี่หนานออกด้วยความเอ็นดู มือหนาค่อยๆ ปลดเครื่องศีรษะให้หลี่หนานออกทีละชิ้น เมื่อเครื่องหัวหนักๆ พวกนั้นถูกปลดออก หลี่หนานก็รู้สึกเบาหัวขึ้นมาก

"ขอบคุณท่านมาก เช่นนั้นข้าจะช่วยท่านบ้าง"

จวิ้นหานพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะก้มตัวลงเล็กน้อยให้อีกฝ่ายช่วยแกะเครื่องหัวที่มีอยู่น้อยนิด หลี่หนานที่ไม่เคยทำเช่นนี้กับคนอื่นขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้จะรู้สึกขัดใจอยู่มาก แต่ก็ยังคงคงบรรจงแกะปิ่น และกวานให้อีกฝ่ายออก

จวิ้นหานแปลกใจไม่น้อยเมื่ออีกฝ่ายกลับมานั่งเช่นเดิม ถูกต้องที่หลี่หนานแกะเอาปื่น และกวานบนหัวออกไปหมดแล้ว เพียงแต่แปลกใจที่คนตัวเล็กไปได้แกะหน้ากากที่ปกปิดใบหน้าตนเอาไว้

"ข้าคิดว่าท่านมีเหตุผลที่สวมหน้ากากเอาไว้ ข้าจึงไม่อยากปลดโดยพลการ อย่าวน้อยก็จำเป็นจะต้องถามความยินยอมจากท่านก่อน"

"ข้าใส่เพราะความเคยชินก็เท่านั้น อีกอย่าง..." จวิ้นหานค่อยๆ แกะปมเชือก หน้ากากสีทองที่เคยปิดใบหน้าครึ่งบนค่อยๆ ถูกถอดออก "เจ้าคงเคยได้ยินข่าวลือไม่ดีของข้ามามากนัก รวมถึงเรื่องที่ข้าอัปลักษณ์ด้วยเช่นกัน"

หลี่หนานเลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ ใบหน้าซีกขวาของจวิ้นหานมีรอยแผลเป็นจากการถูกเผาไหม้ แต่แม้ตะเป็นเช่นนั้น ก็ไม่สามารถบดบังความหล่อเหลาของอีกฝ่ายได้แม้แต่น้อย

"หากเจ้ากลัวมัน..."

"ข้าไม่กลัวขอรับ..." หลี่หนานยื่นมือจะไปแตะใบหน้าข้างที่มีรอยแผลเป็น แต่จวิ้นหานกลับถอยหนี "ข้าขอโทษขอรับ"

"ตอนนี้ข้ายังไม่พร้อม"

"ข้าเข้าใจขอรับ ต้องขอโทษท่านด้วย"

"ไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องขอโทษหรอก"

"เช่นนั้นก็พักผ่อนเถิดขอรับ ท่านคงเหนื่อยมากแล้ว"

จวิ้นหานพยักหน้าตอบรับ แล้วค่อยๆ ถอดเสื้อตัวนอกออก ก่อนจะช่วยหลี่หนานถอดชุดเจ้าสาวหลายชั้น แค่หัวถึงหมอน หลี่หนานก็ถูกบังคับให้หลับไปในทันที จวิ้นหานมองใบหน้างดงามของอีกฝ่ายแล้วคลี่ยิ้ม

"บางที เจ้าอาจจะมีดีกว่าที่ข้าเคยได้ยินมา"