สวัสดีเราชื่อมินามิ

อายุ 3 ปี

วันนี้เราเข้าโรงเรียนอนุบาลครั้งแรก เรากำลังจะเข้าอ. 1 ค่ะ

โรงเรียนอนุบาลดังโงะ

ไม่ต้องสงสัยนะคะว่าชื่อโรงเรียนอนุบาลแปลกๆเพราะมินามิสงสัยแทนทุกคนแล้ว

อืม.......สงสัยเจ้าของโรงเรียนอนุบาลคงจะหิวมั้ง เหตุผลน่ะหรอคะที่เลือกโรงเรียนอนุบาลนี้

แม่บอกใกล้บ้านดี

วันแรกที่เข้าไปฉันแปลกตามากเพราะห้องตกแต่งไปด้วย

ตุ๊กตาดังโงะสติ๊กเกอร์ดังโงะ เต็มไปหมด ที่นี้ไม่ต้องสงสัยแล้วนะคะ

เจ้าของ น่าจะชอบกินดังโงะจริงๆ

อาหารกลางวันที่โรงเรียนมี

ผัดผัก ไส้กรอก ไข่ดาว

ส่วนอาหารว่างก็.............ดังโงะ.............

กลับบ้านไปแม่ก็ซื้อขนมมาฝากลุ้นมากเลยค่ะว่าจะเป็นขนมอะไร

..............ดังโงะ..........

หลอนไปหมดแล้วอะไรๆก็ ดังโงะ

ตอนกลางคืน :

ก่อนที่เรากำลังจะเข้านอนฉันก็เห็น

ดังโงะอยู่บนโต๊ะ ด้วยความหิวฉันเลยหยิบมันขึ้นมากิน สักพักมันก็พาฉันไปที่อาณาจักรดังโงะ ที่นั่งกว้างใหญ่

มีดังโงะเต็มไปหมดหน้าต่างก็เป็นรูปดังโงะประตูก็เป็นรูปดังโงะทุกอย่างเป็น

ดังโงะ

สักพักฉันก็เห็นมนุษย์ดังโงะเดินมาหาฉันแล้วบอกด้วยความยินดีว่ายินดีต้อนรับสู่อาณาจักรดังโงะเธอสามารถทำอะไรก็ได้ในอาณาจักรดังโงะนี้เรา

ต้อนรับคุณตลอดเวลา

สิ้นสุดเสียงฉันก็ได้กลับมาบ้าน

ฉันดีใจที่สุดเลย หลอนไปหมดแล้วเนี่ย

ไม่รู้มันคือความฝันหรือชีวิตจริงแต่ฉันก็มีความสุขมากถ้ามีโอกาสฉันก็อยากที่จะกลับไปในอาณาจักรดังโงะอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น:

แม่ส่งฉันไปที่โรงเรียนอนุบาลดังโงะนี่คือวันที่ 2 ที่ ฉันเข้ามาเรียนในโรงเรียนอนุบาลดังโงะ

ฉันมีเพื่อนแล้วววววว

เพื่อนของฉัน

ชื่อซายูริ อายุ 4 ปี

เพิ่งเข้ามาครั้งที่ 2 เหมือนกับฉัน

เขาเป็นเพื่อนที่ดีมาก ใจดี มีน้ำใจ

เวลาเขามีขนมเขาก็แบ่งให้ฉันกิน

ฉันมีขนมฉันก็แบ่งให้เขากิน

เราทั้งสองรักกันมาก

ถึงแม้ยังเป็นเพื่อนกันไม่นานนะ

แต่ฉันก็เห็นความดีของเธอ

เราทั้งสองมีน้ำใจต่อกัน เล่นด้วยกัน

เมื่อถึงเวลาจะกลับบ้าน

ฉันก็บอกซายูริว่า พรุ่งนี้เจอกันใหม่น้า

กลับบ้านไป

เเม่ : ว่าแต่ไปโรงเรียนมา 2 วันแล้วมีเพื่อนหรือยังลูก

มินามิ : มีแล้วค่ะ ใจดี เเถมน่ารักด้วย

เเม่ : ว่าแต่เพื่อนหนูชื่ออะไรจ๊ะ

มินามิ : ชื่อ ซายูริค่ะ

เเม่ : ชื่อน่ารักจัง

กลางดึก :

มินามิ : รีบนอนดีกว่าตื่นมาจะได้เจอซายูริและไปเล่นด้วยกันอีก

มินามิ : คร๊อก คร๊อก (เสียงกรน)

เเม่ : เสียงใครกรนเนี่ย (พูดกับตัวเอง)

เเม่ : (เปิดประตู) (ตกใจ) ห๊ะะะะะะ

มินามิ กรนนนนน อยู่เเค่อ.1 เอง กรนได้ด้วย สงสัยจะหลับลึก หลับสบายละสิ

โปรดติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ

: มินามิ :

เช้าวันรุ่งขึ้น:

มินามิมองไปรอบๆ(ตกใจ)

นี่เรามาติดอยู่ในอาณาจักรดังโงะอีกแล้วหรอ

เดี๋ยวนะ

อะไรหนักๆบนหัว(มอง)

นี่เรามีมงกุฎตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

สักพักหนึ่งฉันก็เห็นตัวอักษรค่อยๆปรากฏลงบนมงกุฎ

เขียนว่า

รา..............ชิ....................นี.................ดัง.....

.................โงะ ห้ะ !!!!

ราชินีดังโงะ

อย่าบอกนะว่า.......................................

ยังพูดไม่ทันจบก็มีมนุษย์ดังโงะเดินมา

พร้อมกับพูดว่า"ถวายบังคมแก่ท่านราชินีดังโงะ"

ทันใดนั้นเอง

เสื้อของฉันก็เปลี่ยนเป็นชุดหรูหรา

เปรียบเสมือนฉันเป็นเจ้าหญิงเหมือน

ในโลกแห่งความฝัน

มินามิเดินไปหน้าอาณาจักร:

เห็นผู้คนมากมายกำลังคุกเข่า

เหมือนกับว่าฉันเป็นราชินี

ทันใดนั้นเอง

ผู้คนมากมายก็พูดว่า" มินามิ ราชินีแห่งอาณาจักรดังโงะ"

เป็นราชินีที่มีอายุน้อยที่สุด

หน้าตาน่ารัก ใจดี มีเมตตา

คำพูดนั้นทำให้ฉันใจฟู

นี่ฉันได้เป็นราชินีแห่งอาณาจักรดังโงะแล้วจริงๆหรอเนี่ย(พูดในใจ)

แล้วฉันจะได้กลับบ้านไปหาแม่ไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ถึงแม้ฉันจะดีใจที่ได้เป็นราชินีแห่งอาณาจักรดังโงะ

แต่ฉันก็แอบเสียใจอยู่บ่อยครั้ง

ที่ได้พลัดพรากจากแม่

" หวังว่าเราจะได้กลับบ้านนะ" (พูดในใจ)

(น้ำตาคลอ)

คิดถึงเเม่

คิดถึงโรงเรียน

คิดถึงเพื่อนที่โรงเรียน

คิดถึง ซายูริ

คิดถึง ..................ดังโงะ

เห้ย (ตกใจ) ไม่ใช่และ

(เสียงท้องร้อง) คร็อก คร็อก

หิวก็หิว

ฉันเลยเดินกลับไปที่ห้อง

ทันใดนั้นเองฉันก็เห็นอาหาร

หน้าตาน่ากินมากๆ

มีทั้งไก่งวง แฮมเบอร์เกอร์ เฟรนฟราย

และอื่นๆ

แถมยังมีของหวานอีกด้วย

ว้าววววววววว

น่ากินมากๆๆ

มีทั้งเค้กสตอเบอรี่ เค้กส้ม คัพเค้ก

และอื่นๆ

และก็.......... ดังโงะ

ห้ะ!!!!ดังโงะอีกเเล้วหรอ

หลอนอีกแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าอาหารทั้งหมดเป็นของใคร

แต่ด้วยความหิวของฉัน

ทำให้ฉันกินมันอย่างรวดเร็ว

จนทำให้อาหารทั้งหมดนั้น

หมดไปในพริบตาด้วยฝีมือของฉันเอง

"ก็คนมันหิว"(พูดในใจ)

แต่เหลือของหวานอย่างนึงที่ฉันยังไม่ได้กินคือดังโงะ

เพราะฉันคิดว่า

ถ้ากินไปแล้วจะเกิดเหตุการณ์วุ่นวายอะไรเกิดขึ้นอีก

แต่อีกใจหนึ่งฉันก็คิดว่าถ้ากินแล้วเราจะสามารถกลับบ้านได้

มินามิลังเล

สักพักมินามิก็เผลอหลับไป

โปรดติดตามตอนต่อไป

: มินามิ :

ในที่สุด...............

มินามิก็ได้ออกจากอาณาจักรดังโงะได้เเล้ว

มินามิ: เห้อกลับมาสักที คิดถึงเเม่

คิดถึงเพื่อนที่โรงเรียน คิดถึงซายูริ

คิดถึงครอบครัว คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

มินามิ: กลับบ้านดีกว่า ห้ะ ถนนโล่งจัง

ไม่มีสักคนหนึ่ง ร้านทุกร้านก็ปิด

เกิดไรขึ้นเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

( เดิน )

ถึงบ้าน:

มินามิ: ห้ะ เเม่อยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนน

ทำไมทุกคนหายไปหมดเลยทำเหมือนกับว่าโลกนี้มีแค่เรา

ทำไมมีแต่เรื่องนิ

โอ๊ย ลองไปโรงเรียนดีกว่า

ระหว่างทางไปโรงเรียนไม่เห็นใครสักคนเลย

ณ โรงเรียนอนุบาลดังโงะ:

มินามิ: ( เรียก ) คุณครูขาาาาาาา

เพื่อนๆๆๆๆๆๆ ซายูริ

ไม่เห็นใครในโรงเรียนสักคน

มินามิ: เริ่มกลัวเเล้วนะ ทำไมไม่เห็นใครเลย เหงาก็เหงา ( น้ำตาคลอ )

ทำไงดี ??

สักพักมินามิก็เผลอหลับไป

ตื่นขึ้นมา

เดียวนะคุ้นๆ ห้ะ!!!!!!!!!!!!!

อาณาจักร ดังโงะ

ไม่นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ

มินามิ: ทำไมคนเยอะเเยะเต็มไปหมด

เดี๋ยวนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ

เเม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มินามิ: ทำไมเเม่มาอยู่ที่นี่คะ

เเม่: อ้าว!! นี่ลูกไม่รู้หรอ สงสัยจะหลับไป

เค้าประกาศเปลี่ยนโลกกันเเล้วนะ

เปลี่ยนมาอยู่ในอาณาจักรดังโงะ

มินามิ: ไม่นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ

มินามิ: อย่าบอกนะว่า เราจะต้องอยู่ในอาณาจักรดังโงะไปตลอดชีวิต

เเม่: ใช่เเล้วจ้า เเม่คิดถึงลูกมากกกกๆๆๆๆๆ ไม่รู้ว่าไปไหน ที่เเท้ก็ยังไม่รู้เรื่องนี่เอง

มินามิ: ว่าเเต่เเม่เห็นซายูยิไหมคะ

อ้าว!! ยังพูดไม่ทันจบ

ก็เดินมานั้นเเล้ว

ซายูริ : อ้าวหวัดดีมินามิ เธอไปไหนมา

ทำไมมาช้า

มินามิ: เราตื่นมาไม่ทันการเปลี่ยนโลกน่ะ

ซายูริ: ขี้เซาจริงๆเลยเพื่อเรา

มินามิ: อย่าบอกนะว่าต้องเปลี่ยนโรงเรียนอ่ะ โชคดีนะที่ไม่ใช่ โรงเรียนอนุบาลดังโงะ

โปรดติดตามตอนต่อไป:

: มินามิ :