มันเป็นเพียงช่วงเวลาหนึ่ง ที่ได้รับความเจ็บปวดที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

เป็นความรู้สึกที่ว่ายังไงก็ไม่รอดอยู่ดีไม่ว่าจะช่วยยังไงก็ตาม

แล้วเหมือนกับว่าช่วงเวลานี้เป็นการทบทวนชีวิตที่ผ่านมาของตนเอง

ได้ทำในสิ่งที่ชอบ รักหรือความฝัน ให้กลายเป็นจริงได้สำเร็จไหม

เหอะ.....ชั่งน่าขันที่ชีวิตนี้ของฉันที่กำลังเป็นไปได้ดีที่นานๆทีจะมีครั้งหนึ่งกลับมีคนเล่นตลกใส่

จนไม่สามารถไปถึงความฝันนั้นได้

โลกที่มีโชคชะตาอย่างนี้ให้กลับคนคนหนึ่ง ที่ไม่มีทางสู้ได้เลย ชั่งน่าสมเพชจริงๆ

และในที่สุดก็ถึงวันที่ไม่ต้องทนอยู่กับโลกใบนี้อีกต่อไป

ถึงจะเป็นการ "ตาย" ที่น่าสมเพชแต่มันคือการปลดปล่อยให้กับคนคนหนึ่งที่อยากเป็นอิสระ

.

.

.

ได้จากโลกใบนี้ไป

.

.

.

ลาก่อน ตัวฉัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ทั้งๆที่คิดว่าตายไปแล้ว แต่ดันมาตื่นอยู่กลางป่า

.

.

.

.

.

.

น่าสมเพชสิ้นดีที่โชคชะตายังต้องการให้ฉันคนนี้ยังมีชีวิตต่อไปอีกถึงจะไม่ใช่ในโลกเดิมที่เคยอยู่ก็ตาม

.

.

.

.

.

.

.

.

.

________________________________________

ตัวละคร

ชื่อ นิโค

อายุ 14

วิชั่น สายฟ้า

อาวุธ มีดสั้น

ลักษณะของตัวละคร

มีผมหยักศกสีน้ำตาลยาวปิดตาทั้งสองข้าง นัยตาสีน้ำตาลอ่อนปิดตาข้างซ้าย เป็นครึ่งคนครึ่งสุนัข ผิวสีซีดร่างบาง สวมชุดเรียบๆไม่โดดเด่นมาก

ลักษณะนิสัยของตัวละคร

เงียบขรึม เฉื่อยชา แต่กลับปากเสีย เข้มแข็งแต่กลับอ่อนแอ บางครั้งก็ดูน่ากลัวแต่ก็มีมุมที่อ่อนโยนแต่ส่วนมากอยู่ที่การกระทำ เช่น ช่วยงานต่างๆแต่ก็ยังคงบ่นหรือด่าคนที่ขออยู่ตลอดและส่วนมากจะเป็นคำที่ไม่สุภาพซักเท่าไหร่

ประวัติ

เป็นผู้เกิดใหม่ที่ชีวิตจบลงอย่างน่าสมเพชแต่โชคชะตาเกิดสงสารจึงส่งมาในโลกของ Teyvat และได้ให้พรไปเพื่อความสะดวกสบายในการใช้ชีวิตโดยที่ไม่ได้บอกกับมนุษย์ตนนั้นเลย

_________________________________________

ตัวอย่างตอนต่อไป

ทั้งๆที่คิดว่าตายไปแล้วรู้สึกตัวอีกทีดันมานอนอยู่ที่กลางป่า 'อะไรกันเนี้ย!! ทำไมมานอนอยู่ที่กลางป่าได้ละ นี้มันเรื่องบ้าอะไร '

บรรยากาศรอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่เต็มไปหมด เหล่าสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่กำลังหาอาหารกันอย่างขยันขันแข็ง มีเพียงเขาเท่านั้นที่ยังไม่รู้ว่าควรตั้งสติยังไง

ทั้งๆที่คิดว่าตายไปแล้วแต่ทำไมยังรู้สึกตัวอยู่อีกละ แถมยังรู้สึกถึงแสงแดดที่แยงตา? ลมเย็นด้วย? อีกทั้งยังได้ยินเสียงนกร้องอีก

เด็กชายค่อยลืมตาขึ้นมาแต่แล้วก็ต้องตกใจในสิ่งที่เห็นก่อนจะเด้งตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เขากำลังนอนอยู่กลางป่า รอบด้านมีต้นไม้สูงใหญ่เต็มไปหมด

'อะไรกันเนี้ย!! ทำไมมานอนอยู่ที่กลางป่าละเนี่ย....นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน '

ทำไมเขาถึงมานอนอยู่กลางป่าได้ละ???

ตอนนี้ในหัวของเขาทั้งสับสนและมึนงงเป็นอย่างมาก

บรรยากาศรอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่เต็มไปหมด เหล่าสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่กำลังหาอาหารกันอย่างขยันขันแข็ง มีเพียงเขาเท่านั้นที่ยังไม่รู้ว่าควรตั้งสติอย่างไร

นี้มันบ้ามากที่เขายังมีชีวิตอยู่และวิวทิวทัศน์รอบตัวของเขาเปลี่ยนไป แต่ก็ยังคงดูคุ้นตาอยู่บ้างแต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

บางทีเขาอาจจะสติแตกจนเกิดภาพหลอนก็ได้....แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องจริง

เขาถูกส่งมาที่โลกแห่งนี้...แต่ไม่ว่าจะสาเหตุอะไรก็ตามที่ทำให้เขาต้องมาใช้ชีวิตต่อที่นี่เขาก็ยังคงต้องดิ้นรนเพื่อใช้ชีวิตต่ออีกงั้นหรอ??

ในโลกที่ไม่รู้จักแต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ดูคุ้นตาอยู่บางแต่เขายังคงไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน ทั้งผลไม้สีเหลืองที่อยู่ตรงพุ่มไม้หรือต้นพืชที่มีดอกสีฟ้าๆแซมอยู่

.

.

.

.

.

.

.

.

ใช่แล้วล่ะ...ที่นี่คือ โลกของเกมที่โด่งดังในโลกที่เขาจากมา แย่แล้วสิเขารู้แค่ว่าจะมีมอนสเตอร์กับคนบางส่วนที่มีสิ่งที่เรียกว่า วิชั่น

เด็กชายนั่งคิดรวบรวมสติและทบทวนสิ่งต่างๆภายในโลกใบนี้กฎเกณฑ์ต่างๆของโลกนี้เท่าที่เขาสามารถนึกออก

เนื่องจากเขาไม่เคยเล่นหรือติดตามเรื่องราวต่างๆของเกมนี้เลย ที่เขารู้ข้อมูลบางเล็กน้อยก็เพราะได้ยินผ่านหูมาบ้างแต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

แต่ใครจะไปนึกฝันว่าซักวันจะต้องมาอาศัยอยู่ในโลกนี้

เด็กชายมองไปรอบๆเพื่อหาแม่น้ำเพื่อที่จะเช็คว่าตอนนี้เขามีหน้าตาเป็นอย่างไร

การที่จู่ๆก็มาที่โลกนี้ต้องมีอะไรซักอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปและอาจจะรวมถึงหน้าตาของเราด้วยเช่นกัน

เด็กชายลูกขึ้นยืนและสำรวจตัวเองว่ามีของอะไรติดตัวมาบ้าง

เขาพบว่าตัวของเขาเปลี่ยนไปเป็นอย่างมากถึงจะยังไม่ได้ดูเงาสะท้อนของน้ำ อย่างแรกตอนนี้เขามีรูปร่างที่ดูเด็กลงคงจะประมาณ 12-14 ปีได้ มันไม่อะไรที่น่าตกใจไปกว่าการที่เขามีหูกับหางเหมือนของสุนัข

มันทำให้เขาค่อนข้างตื่นตระหนกเขาไม่แน่ใจว่าที่โลกนี้จะมีคนที่เป็นเหมือนเขาไหม เขารู้เกี่ยวกับโลกที่เพียงแค่ผิวเผินยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นอย่างไรถ้าเขาเข้าไปในเมือง

โอเค....ไม่เป็นไรถึงจะเข้าเมืองไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหาของป่าประทังชีวิตก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปร่วมสังคมอยู่กับพวกผู้คนหรอก

เด็กชายสำรวจตัวเองต่อไปเรื่อยแต่ก็ไม่มีอะไรมากชุดเป็นแบบโทนน้ำตาลแต่ดูเหมือนตาข้างซ้ายของเขาจะถูกปิดอยู่แต่ไม่ได้สนใจมาก ดูเหมือนว่ายังดีที่มีประเป๋าด้านหลังที่และดูเหมือนจะใส่ของได้ไม่จำกัด มันค่อนข้างจะน่าเหลือเชื่อแต่มันคงจะเป็นเรื่องปกติ.....ละมั้ง???

เด็กชายเริ่มออกตัวเดินไปเรื่อยๆ สำรวจบริเวณโดยรอบเพื่อหาแหล่งน้ำอย่างระมัดระวัง เพราะโลกนี้มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามอนสเตอร์อยู่เขาจึงจะประมาทไม่ได้ พอหิวก็เก็บผลไม้แถวนั้นมากินรองท้องส่วนที่เหลือก็เก็บไว้ในกระเป๋า

เขาไม่แน่ใจว่าตนเองอยู่พื้นที่ไหนของโลกนี้ รู้แค่ว่าที่นี้อากาศเย็นสบาย ท้องฟ้าปลอดโปรง ไม่มีเมฆฝนเท่านั้น

ถึงจะอยู่ในร่างที่ไม่คุ้นเคยแต่ก็ยังโชคดีที่มีประสาทการดมกลิ่นกับการฟังดีที่เกินกว่ามนุษย์ปกติจึงสามารถหลีกเลี่ยงพวกมอนสเตอร์ได้

ไม่นานก็พบกับแม่น้ำจึงรีบปรี่เขาไปดูหน้าตาของตนเอง หน้าตาของตนเองตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างมากแบบมากที่สุด

จากผมสีดำสนิทกลายเป็นสีน้ำตาลอีกทั้งยังยาวปิดตาจนเหมือนจะมองไม่เห็นทางด้านหน้า...แต่ก็ยังเห็นทางอยู่?? จากผมตรงกลายเป็นผมหยักศก จากดวงตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำกลายเป็นน้ำตาลอ่อนและยังมีหูสุนัขที่มีสีกลมกลืนไปกับผม บ่งบอกได้ว่าเป็นมนุษย์สัตว์

หน้าตาออกไปทางน่ารักมากกว่าถึงจะเป็นผู้ชายแต่อาจจะมีซักคนหนึ่งที่มองผิดจนต้องคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่ เขาไม่ค่อยพอใจกับหน้าตาที่ได้รับมาซักเท่าไหร่แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อยู่ดี

เด็กชายลุกขึ้นยืนและเริ่มเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย

_________________________________________

ตอนนี้ก็ผ่านมานานแล้วท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มการสำรวจยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยยิ่งเดินเหมือนยิ่งหลงแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่

เด็กชายเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาต้นไม้ที่เหมาะสำหรับขึ้นไปนอนซักคืนหนึ่ง

ไม่นานเขาก็เดินทะลุป่าออกมาและได้เจอกับต้นไม้ที่รอบๆมีแต่ที่โล่งตรงกลางเป็นต้นไม้ที่ใหญ่มากแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"ตรงนั้นนอนได้สบายมากแน่ๆ"พอพูดจบเขาก็รีบขึ้นไปบนต้นไม้ที่ว่าก่อนจะหาที่ว่างที่เหมาะสำหรับการนอน

ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้วแต่เขาก็ยังนอนไม่หลับแต่มุมที่เขาเลือกที่จะนอนนั้นสามารถมองเห็นดาวได้อย่างชัดเจน

เด็กชายใช้เวลาทั้งหมดในตอนที่ยังไม่หลับคิดทบทวนการเอาชีวิตรอดในโลกนี้โดยที่จะต้องไม่มีใครรู้ตัวตนของเขาเลย แต่จะทำได้ไหมก็อีกเรื่อง

"หาของป่าประทังชีวิตกับขโมยของในการขนส่งในตอนกลางคืนตอนที่พวกคนคุ้มกันหลับนิดหน่อย ก็เป็นความคิดที่น่าจะดีอยู่มั้ง"เขาสรุปความคิดทั้งหมดแล้วหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราไป

.

.

.

.

.

เช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น เด็กชายตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆบนอกของตนเอง เหมือนมีอะไรนุ่มๆอันเล็กๆหลายๆตัวนอนขดตัวเป็นก้อนนอนอยู่บนอกของตน

เด็กชายทนความสงสัยไม่ได้จึงลืมตาขึ้นมาดู เขาพบกับนกตัวกลมๆสามตัว นอนอยู่บนอกของเขาอย่างสบายใจ

เขาค่อนค้างหงุดหงิดนิดหน่อยที่มันทำให้เขาตื่นแต่ก็ไม่อยากถือสาอะไรกับนกมากหรอก จึงหยิบนกทั้งหมดที่นอนอย่างสบายใจไปวางไว้ที่อื่นแทน

เขาปรับสายตาซักพักก็โดดลงจากต้นไม้เพื่อล้างหน้าให้สดชื่น ดูจากท้องฟ้าตอนนี้ดูเหมือนจะอยู่ในช่วงเช้าตรู่

หลังจากนั้นเขาก็กวาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาของที่สามารถใช้งานได้ เพื่อพร้อมสำหรับการเดินทาง

เขามองไปรอบและได้พบกับรูปปั้นอันใหญ่ที่คาดว่าน่าจะมีคนดูแลรักษาเป็นอย่างดีเนื่องจากไม่มีฝุ่นเกาะเลย และฉุดคิดได้ว่าต้องมีคนมาทำความสะอาดอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งเป็นแน่จึงรีบเตรียมตัวการออกเดินทางต่อ

เด็กชายเริ่มออกตัวเดินไปเรื่อยๆและหยิบเเอปเปิลออกจากกระเป๋าที่มีเพื่อเติมพลังงานให้กับตนเอง โดยไม่ได้รับรู้ถึงสายตาทั้งสามคู่ ที่มองมาทางตนเอง

.

.

.

.

.

ตอนนี้เขาเดินทางมาซักพักแล้วแต่รู้สึกเหมือนมีคนตามมาตลอดทางที่เดินออกมาจากที่พักชั่วคราว พอหันไปดูด้านหลังก็ไม่เจออะไร แถมไม่ได้ยินเสียงเดินอีกด้วย มันยิ่งทำให้ระแวงเข้าไปอีก

นี้ก็ผ่านมาชั่วโมงกว่าๆแล้วที่รู้สึกระแวงตลอดทาง เขาเริ่มจับสังเกตได้นิดหน่อยพอเขาหันหลังไปทุกครั้งมักจะมีนกประมาณสามตัวอยู่ด้านหลังตลอด

ท่าทีของมันเหมือนกับนกปกติเลยแต่ไม่ปกติตรงที่ทุกครั้งที่เขาเดินพวกมันมักจะเดินตามตลอด ตอนแรกที่ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะหยุดเดินแล้วค่อยหันไปด้านหลังตลอด แต่พอเดินถอยหลังเท่านั้นแหละก็เห็นได้คาตาเลยว่า มีนกสามตัวเดินตาม

.

.

.

.

' ฉันควรจะรู้สึกยังไงดีเนี่ย ' ตอนนี้เขายืนจ้องตากับนกมา กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว!! มันเป็นอะไรที่แปลกมากที่จะมีนกเดินตามคน ขนาดตัวของพวกมันบ่งบอกได้ว่าอยู่ในช่วงโตเต็มวัยแล้ว

เด็กชายมองไปบนท้องฟ้าแล้วเดินหลบไปใต้ต้นไม้ใกล้ๆเนื้องจากตอนนี้พระอาทิตย์อยู่บนหัวแล้วคงเป็นเวลาเที่ยง เขาหยิบผลไม้ที่เก็บไว้มาเติมพลังงานและจะนั่งพักนิดหน่อย

แต่พอเจอสายตาที่นกทั้งสามตัวมองมามันรู้สึกกินไม่ลงจึงแบ่งผลไม้ที่มีอยู่ให้ไปจะได้เลิกมองแล้วไปสนใจอย่างอื่นแทน

แล้วเขาก็นั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนจะยืนขึ้นและออกเดินทางต่อ แต่นกทั้งสามตัวยังคงตามมาตลอดทางเขาจึงตัดสินใจหันหลังกลับไป และทำในสิ่งที่เขาคิดว่าน่าจะมีประโยชน์ในภายภาคหน้าถ้าสามารถฝึกพวกมันจนเชื่องได้

" เฮ้อ...มานี้ " เขาพูดพร้อมย่อตัวและยื่นมือไปหาให้นกทั้งสามตัวให้เดินขึ้นมาบนมือ

นกทั้งสามตัวไม่รีรอที่จะเดินขึ้นมาเหมือนกับว่า สนิทสนมกันมานานแสนนานและสามารถไว้ใจได้ทั้งที่พึ่งเจอกันได้ไม่นาน

เด็กชายจ้องมันซักพักก่อนจะจับนกทีละตัวไปวางไว้บนไหล่ข้างซ้าย-ขวา และบนหัว เขาคิดว่ามันคงง่ายต่อการเดินทางมากกว่าที่จะถือไปเดินไปจะได้ไม่ต้องเมื่อยแขนด้วย

พอจัดแจงแต่ละอย่างเสร็จเขาก็เริ่มออกเดินทางต่อพร้อมกับเพื่อนร่วมทางอีกสามตัวแต่ยังคงระวังตัวอยู่ตลอดเขาเชื่อว่าเรื่องไม่คาดคิดย่อมเกิดได้ทุกเมื่อ

_________________________________________