[Fic] หนีออกจากบ้านมาเป็นนักสืบ
ไว้เจอกัน
เรย์เลโอเนีย ทรีดิซี่ เบียงโค่
/ดาคุไทกะ เรย์
อายุ 12
ส่วนสูง 148
น้ำหนัก 23
ฉายา เซอร์ล็อคโฮมแห่งยุค
สิ่งที่ชอบ ปริศนา เล่นไวโอลิน ของอร่อย เมล่อน
สิ่งที่ไม่ชอบ ??
ความสามารถ หลากหลาย
เรย์เลโอเนีย ทรีดิซี่ เบียงโค่
นั้นคือชื่อของฉัน แต่อีกเดี๋ยวก็ไม่ใช่แล้วล่ะ
ฉันเป็นนักฆ่า รุ่นที่13 ของเบียงโค่ ตระกูลของเราคือนักฆ่า นักล่าสังหารเป้าหมายแลกเป็นเงินนั้นแหละ สิ่งที่พวกเราทำ
ถึงจะว่าแบบนั้น ในตระกูล ก็เหลือแค่ฉันกับปู่ พ่อหายสาปสูญ ที่เหลือก็ไม่อยู่แล้ว มีแต่เถ้ากระดูกให้ดูต่างหน้า สรุปแล้ว ฉันเป็นทายาทที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว
เรย์
'อืมม แล้วไง เรื่องสืบทอดในตระกูลก็รอพ่อมาก่อนสิ ฉันไม่เอาด้วยหรอก '
เรย์
'ก็คนมันอยากออกไปข้างนอกบ้างนี่นา ปู่ไม่ยอมปล่อยฉันออกไปเลย จะออกไปได้ ก็มีแต่ตอนทำงานเท่านั้น ทำตัวราวตาแก่หวงไข่ไปได้ '
เรย์
แต่วันนี้แหละ ขอหยุดยาวหน่อยละกันนะ
ฉันเซ็คของในกระเป๋าสพายตัวเก่งของตัวเอง
เรย์
เครื่องเล่นเกมส์ พร้อม
เรย์
บัตรยืนยันตัวตนใหม่ พร้อม
เรย์
บัตรวงเงินไม่จำกัด พร้อม
เรย์
อะ! ใช่ ที่ขาดไม่ได้เลย คู่หูของฉัน ไวโอลิน สตราดิวาเรียส เยี่ยม พร้อมเเล้ว
เรย์
ไปกันเถอะ อะ! เดี๋ยว จดหมาย ใช่ ให้ไว้หน่อยแล้วกัน
เดี๋ยวหาว่าไปแล้วไม่บอก
ฉันเริ่ม หยิบปากกาเขียนจดหมายถึงปู่
.
.
.
.
.
จาก
เรย์เลโอเนีย หลานสาวที่คุณปู่รัก
เรย์
อืม เรียบร้อย รีบไปก่อนที่ตาแก่นั่นจะกลับมาดีกว่า บ๊ายบายนะทุกคน ไว้เจอกัน
ฉันวางจดหมายไว้บนโต๊ะแล้วซ่อนเร่นกายไปกับเงามืดเดินทางไปยังเป้าหมาย โดยไม่สนพวกบอดี้การ์ดกับคนรับใช้ที่เดินตรวจตราอยู่รอบๆบ้าน
ไรท์เตอร์
'ฉันว่ามันเป็นคฤหาสน์มากกว่านะ'
เจรจาการค้า
ใช่เวลาไม่เกินวัน เครื่องด่วนพิเศษที่ฉันนั่งมาก็ลงจอดอย่างสวัสดิภาพ
เรย์
'นานแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่ ตั้งแต่ที่แม่จากไปตอนฉันอายุ4ขวบ ก็ไม่มีอะไรเหลือในญี่ปุ่นอีกเลย '
เรย์
คงต้องหาที่อยู่ใหม่แล้ว
ฉันที่ตัดสินใจได้ดังนั้นก็รีบเรียกแท็กซี่ไปจังหวัดที่ฉันเคยอยู่กับแม่ตอนเด็กๆ
เรย์
'ถึงจะไม่มีบ้านแล้ว แต่อยู่ในที่คุ้นเคยก็ดีกว่าใช่มั้ยล่ะ ส่วนบ้านค่อยหาซื้อแถวนั้น '
เรย์
'อืมม ต้องซื้อของอีกเยอะเลย ก็ไม่แปลกมาตัวเปล่านี่นา'
ฉันจ่ายตังค์ค่าโดยสารและลงจากรถ ก่อนที่แท็กซี่ที่ฉันนั่งมาจะแล่นออกไป ลูงคนขับทักขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง
คนขับแท็กซี่
ระวังตัวด้วยนะหนูน้อย
หลังจากที่แท็กซี่ขับออกไปจนลับสายตาฉันก็เดินหาบ้าน ไม่นานก็เจอเข้ากับป้ายประกาศขาย ฉันไม่ลังเลที่จะติต่อตามเบอร์ที่อยู่บนป้ายนั้น
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด กำลังเรียกสาย
ฮากะเนะ
สวัสดีครับ ฮากะเนะ พูดสายครับ
เรย์
สวัสดี ฉันสนใจซื้อบ้านที่ป้ายประกาศนี้น่ะค่ะ
ฮากะเนะ
ทำเสียงเด็กจัง อายุเท่าไหร่หรอครับ
เรย์
เรย์ ชื่อ ดาคุไทกะ เรย์เลโอเนียค่ะ อายุ12 พึ่งมาจากอิตาลี่ ต้องการที่พักด่วนสำหรับวันนี้ค่ะ
ฮากะเนะ
หืม ? ..12 ไม่เด็กไปหน่อยหรอก พ่อแม่ล่ะ
เรย์
"แม่ไปบนสวรรค์แล้วค่ะ พ่อหายสาปสูญ
เรย์
ไม่ต้องห่วงหรอก เรย์มีทรัพย์สินมากพอที่จะซื้อบ้านของคุณ
เรย์
คุณฮากะเนะ เรย์ ต้องการที่อยู่ค่ะ
เรย์
เด็กผู้หญิง อายุ 12 ตัวคนเดียวอย่างเรย์มายืนในที่เปลี่ยวแบบนี้เพียงลำพัง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเรย์ นั้นเป็นเพราะคุณนะคะ
เรย์
คุณที่ไม่ยอมขายบ้านให้เรย์สักที คุณฮากะเนะ ต้องรับผิดชอบชีวิตน้อยๆ อย่างเรย์ด้วยนะคะ อาจจะได้ขึ้นศาลเลยก็ได้
ฮากะเนะ
เออ .. คือ ขะ เข้าใจแล้ว เธออยู่ตรงป้ายนั้นใช่มั้ย เดี๋ยวฉันจะรีบไปหา
เรย์
'ก็เข้าใจอยู่หรอก แต่มันหน้าหงุดหงิด นี่เห็นว่าเป็นเด็กทำอะไรไม่ได้รึไง ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงไม่ว่านอนสอนง่ายกันบ้างนะ'
ยืนรอได้ไม่นาน ก็มีรถต์สีดำมาจอดเที่ยบข้าง ฉันหันไปหาคนขับที่เลื่อนกระจกรถลง ฉันคำนับเล็กน้อยเป็นการทักทายตามวัฒนธรรมของที่นี่
เรย์
เรย์ คือคนที่ติดต่อไปเมื่อครู่ เรย์เลโอเนียค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณลุง
ฮากะเนะ
อีกอย่างฉันพึ่งอายุ24 ไม่ใช่ลุง
ฮากะเนะ
ขึ้นมาได้เเล้วเดี๋ยวจะพาไปดูบ้าน จะได้เซ็นสัญญาอะไรให้เรียบร้อย
ฮากะเนะ
'เด็กนี่ใช่คนเดียวกับคนที่ขู่ฉันเมื่อกี้แน่หรอ ไหนว่ามาจากอิตาลี่ ไหวพูดญี่ปุ่นคล่องปรื๋องี้ล่ะ'
ฉันขึ้นรถนั่งข้างคนขับทันที พร้อมเปิดให้ ก่อนจะหันไปบอกข้อเท็จจริงบางอย่างให้อีกฝ่ายได้รู้
เรย์
แต่ตามปกติแล้วอายุคนที่ขึ้นเลขสองก็บรรลุนิติภาวะแล้ว
เรย์
สำหรับระยะห่างมากกว่า10ปี ฉันสามารถเรียกคุณฮากะเนะ ว่าลุงได้ค่ะ
เรย์
ฉันคิดว่าทฤษฏีนี้ถูกต้องนะคะ
ฮากะเนะ
'เด็นคนนี้เป็นใครกันแน่? ความคิดไปไกลกว่าอายุมาก '
ฮากะเนะ
'นี่ฉันคุยอยู่กับเด็กแน่หรอ'
ฮากะเนะ
เรียนฉันว่าพี่ฮากะเนะซะ
เรย์
//มองฮากะเนะ กระพริบตาปริบๆ
ฮากะเนะ
คาดเข็มขัดด้วย ฉันจะออกรถแล้ว
ฮากะเนะ
เฮ้อออ~ //ถอดหายใจ
เรย์
'ไม่ไหวเลยนะคุณลุง ขับรถแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว'
ไรท์เตอร์
ฉันว่าเขาเหนื่อยเพราะเธอกว่านะ
ใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะถึง เบื้องหน้าฉันคือบ้านสองชั้นใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นๆอยู่นิดหน่อย ใกล้เคียงกับคฤหาสน์ บ้านออกสไตล์ยุโรปร่วมสมัย มีสวนดอกไม้รายล้อม ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพดี จัดแต่งภายในก็ดูมีราคาไม่น้อย
เรย์
ฉันตกลงซื้อบ้านหลังนี้ค่ะ
เรย์
47.5ล้าน สินะคะ เดี๋ยวจะโอนให้หลังได้รับโฉนดที่ดินและบ้าน พร้อมสัญญานะคะ
ฮากะเนะ
ฉันเตรียมมาให้แล้ว
ฮากะเนะ
แต่เธอรู้ละเอียดจังเลยนะ
เรย์
//กำลังโอนเงินค่าบ้านเข้าบัญชีฮากะเนะ
กำลังทำการดำเนินการโอนเงิน
เรย์
คุณลุงฮากะเนะสามารถตรวจสอบได้เลยค่ะ
เรย์
เพื่อเป็นการยืนยันสัญญาซื้อขาย ต้องเก็บหลักฐานให้เรียบร้อย
เรย์
//ถ่ายรูป หน้าจอโทรศัพท์หลักฐานการโอนเงินของเรย์และรับเงินของฮากะเนะ
เรย์
//ถ่ายรูป สัญญา โฉนดบ้าน,ที่ดิน
เรย์
//ถ่ายรูปคุณลุงฮากะเนะกับบ้านหลังนี้
เรย์
..กันไว้ดีกว่า จริงมั้ยคะ
ฮากะเนะ
หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนล่ะ
เรย์
ขอบคุณที่เป็นธุระให้คะ
เรย์
ขอให้กลับอย่างสวัสดิ์ภาพค่ะ
ฉันเดินไปส่ง คุณลุงฮากะเนะ ที่หน้าประตู
เรย์
//มองรถขับออกไปจนรับสายตา
ยินดีที่ได้รู้จัก
ก่อนจะเข้าไปพักในบ้านใหม่ ไปห้องนอนคือสิ่งเเรกที่ฉันอยากทำ ฉันจัดการวางคู่หูที่เป็นสัมภาระเพียงอันเดียว วางไว้บนเตียงไซส์บิ๊ก ก่อนจะเดินออกไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีของอีกเยอะที่ต้องซื้อ
เรย์
//มองนาฬิพกที่ตัวเองมักจะติดตัวไว้เสมอ
เข็มนาฬิกาวินาทีเดินตลอดเวลา เข็มสั้นหยุดอยู่ตรงที่เลข12 เข็มยาวชี้ไปที่เลข4 บ่งบองเวลาอย่างแม่นยำ
ฉันเดินมาตามทางเห็นร้านค้ามากมาย และคนที่มุงดูอะไรสักอย่างเพราะเสียงเอะอะ
เรย์
เท่าที่ฟัง ดูเหมือนว่า คุณลุงคนนั้นจะเข้าใจผิด เเถยังไม่ฟังอีกฝ่ายเลยด้วย
เรย์
เงินนั่นคงสำคัญมากสินะ
ฉันเดินเข้าไปใกล้กลุ่มเป้าหมายที่มีคนมุงกันอยู่รายล้อม ไม่นานพี่สาวที่อยู่แถวๆอีกฝากของถนนก็เดินเข้ามาพร้อมร่ายจำนวนเงินแบบเปะๆ
เรย์
//ยืนมอง สังเกตสถานะการ
มินามิ เมงุมิ
หนึ่งแสนหนึ่งหมื่นแปดพันเยน
มินามิ เมงุมิ
คือจำนวนที่เขาทำตกเมื่อกี้ค่ะ
มินามิ เมงุมิ
ถ้าพูดให้ละเอียด
มินามิ เมงุมิ
แบงค์หนึ่งหมื่น เก้าใบ
มินามิ เมงุมิ
ห้าพัน ห้าใบ
มินามิ เมงุมิ
หนึ่งพัน สามใบค่ะ
มินามิ เมงุมิ
คุณตำรวจรองนับเงินนั้นดูสิคะ
ตำรวจทั่วไป
เออ .ขอโทษนะครับ
ตำรวจทั่วไป
//หยิบเงินจากเจ้าของไปนับดูพิสูจน์จำนวน
ฉันที่ดูเหตุการณ์ตรงหน้าไปพลางๆ ในระยะสายตาฉันสะดุดเข้ากับร่มคันหนึ่งที่คุณลุงเจ้าของเงินพกติดตัวมาด้วย
ตำรวจทั่วไป
จริงด้วยอย่างที่บอกเลย
มินามิ เมงุมิ
ถ้าอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้เอาไปค่ะ
นาคาจิม่า
ฉันพึ่งถอดเงินมาเมื่อกี้แสนหนึ่ง ใบละหมื่น จะมีเก้าใบได้ยังไงกัน
ฉันเดินเข้าไปใกล้ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่
เรย์
//สะกิดที่เเทนคุณลุงเจ้าของเงินเบาๆ
นาคาจิม่า
//มองเด็กน้อยอย่างงงๆ
เรย์
ขอยืมร่มหน่อยได้มั้ยคะ
นาคาจิม่า
//ยื่นร่มให้อย่างง่ายดาย
แม้จะสงสัยในตัวเด็กน้อยน่ารักที่จู่ๆก็เข้ามา แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร
ไรท์เตอร์
คงเห็นเป็นแค่เด็กละมั้ง
เรย์
'อืม เป็นคุณลุง ที่ว่าง่ายดีในเรื่องบางเรื่อง'
เรย์
//หันไปหาพี่ชายคู่กรณี
เหมือนเขาจะสังเกตเห็นเรื่องเดียวกันกับฉัน จึงรับมันไปโดยทันที
หลังจากที่ร่มคันนั้นถูกกางออกมาโดนเด็กชายในเวลาเดียวกันก็มีธนบัตรแบงค์หนึ่งหมื่เยนหล่นลงพื้น
เร็นโจ คิว
//ก้มลงเก็บเเบงค์หมื่นเยนที่ล่วงตกลงมาจากในร่มคืนให้เจ้าของ
นาคาจิม่า
//รับมาเก็บเข้าในกระเป๋าสตางค์
เร็นโจ คิว
ค่อยยังชั่วที่เจอเนอะ
หลังจากที่ได้เงินคืนอารมณ์ของคุณลุงก็สงบลงขึ้นมาก กลายเป็นคุณลุงใจดีทันที
เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติคุณตำรวจเลยให้คนที่มุงดูอยู่แยกย้ายจนเหลือแค่พวกเราสี่คน คุณลุงคนนั้นพาพวกมานั่งในร้านคาเฟ่แถวนั้น เป็นการขอโทษ และ เลี้ยงขอบคุณ
นาคาจิม่า
ต้องขอโทษด้วยนะที่เมื่อกี้โมโหซะขนาดนั้น
นาคาจิม่า
เพื่อแทนคำขอโทษ สั่งได้ตามสบายเลย
มินามิ เมงุมิ
ถ้าอย่างงั้น หนูเอาซ็อกโกแลตคาเฟ่ค่ะ
นาคาจิม่า
//พยักหน้าให้เมงุมิ
เร็นโจ คิว
แม่ผมทำกับข้าวรออยู่แล้วล่ะครับ
นาคาจิม่า
แล้วข้าวของแม่มาเกี่ยวอะไรด้วยเล่า
นาคาจิม่า
ยังหนุ่มอยู่เลย กินแค่นี้จะเป็นไรไป
เร็นโจ คิว
ก็..ซ็อกโกแลตคาเฟ่ครับ
นาคาจิม่า
มันต้องอย่างงั้นสิ
นาคาจิม่า
เธอด้วยนะยัยตัวเล็ก
นาคาจิม่า
วัยกำลังโตต้องกินเยอะๆนะรู้มั้ย
เรย์
'จะเลี้ยงขนมเรย์ด้วยหรอเนี้ย นิดหน่อยคงไม่เป็นไร'
เรย์
งั้นไม่เกรงใจแล้วนะคะ
เรย์
เรย์เอาเมล่อนคาเฟ่เพิ่มวิปครีมกับเชอร์เคลือบซ็อกโกแลตค่ะ
เร็นโจ คิว
'ไม่เกรงใจจริงด้วย'
นาคาจิม่า
กินเข้าไปเยอะๆจะได้โตไวๆ
นาคาจิม่า
//หันไปทางพนักงานที่รอรับออเดอร์
นาคาจิม่า
เออ ฉันไม่อยู่กินด้วยนะ
พนักงานร้านคาเฟ่
//พยักหน้า
พนักงานร้านคาเฟ่
ขอทวนรายการที่สั่งนะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
ซ็อกโกแลตคาเฟ่สองที่
พนักงานร้านคาเฟ่
เมล่อนคาเฟ่เพิ่มวิปครีมกับเชอร์รี่ซ็อกโก นะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
รายการที่สั่งมีเท่านี้ใช่มั้ยค่ะ
พนักงานร้านคาเฟ่
กรุณารอสักครู่นะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
//เดินออกไปส่งออเดอร์ให้เคาน์เตอร์ร้าน
นาคาจิม่า
เดี๋ยวฉันจะต้องไปซื้อตั๋วที่สถานีอะนะ
มินามิ เมงุมิ
จะไปเที่ยวหรอคะ
ฉันฟังพวกเขาคุยกันเงียบๆไม่ได้ขัดอะไร กับ บทสนทนา เรื่องทั่วไป รอแค่คาเฟ่ที่สั่งเท่านั้น
เรย์
'ที่ญี่ปุ่นจะมีรสชาติเป็นยังไงนะ'
เรย์
'ถึงจะเห็นฉันไม่สนใจฟังอะไรเลยแบบนี้ ก็ใช่ว่าจะไม่รับรู้'
เรย์
'เพราะสมองของฉันจะจดจำทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาได้เองโดยอัตโนมัติ และสามารถรับรู้ได้มากกว่าคนทั่วไป'
เรย์
'ทั้งสัญชาตญาณ
ทั้งประสาทสัมผัส
ที่ถูกขัดเกลาเฉียบแหลมตั้งแต่เด็ก'
เรย์
'มันก็ช่วยไม่ได้นะ อีกอย่างก็ไม่แย่อะไร ที่รับรู้สิ่งรอบๆตัว '
เรย์
'ถึงจะหน้ารำคาญไปบ้างในบางครั้ง แต่ สำหรับฉันทั้งหมดคือข้อมูล'
นาคาจิม่า
จะไปงานแต่งงานลูกสาวฉันที่ฮอกไกโดน่ะ
นาคาจิม่า
เงินเมื่อกี้นี้จะเอาไปใช้เรื่องนี้แหละ
เรย์
'อ้อ งี้เอง ถึงว่า ก็ไม่แปลก ที่จะโมโหขนาดนั้น'
นาคาจิม่า
อา เอาล่ะ ขอโทษจริงๆนะ
นาคาจิม่า
เดี๋ยวจะจ่ายเงินไว้ให้ กินกันตามสบายก็แล้วกัน
นาคาจิม่า
//ลุกเดินออกจากร้านทันที
เรย์
//มองคุณลุงที่เดินออกจากร้านจนลับสายตา
เรย์
//หันไปมองอีกทางตรงเคาน์เตอร์ มีพี่สาวคนที่รับออเดอร์เมื่อกี้รออยู่
เรย์
'คงใกล้เสร็จแล้วสินะ'
เรย์
//หันมาสนใจเสียงพูดของพี่สาวที่นั่งข้างๆพร้อมสำรวจทั้งสองคนไปพลางๆ
เรย์
'พี่สาวทวินเทลหัวชมพู กับ พี่ชายหัวสนามหญ้าสีเขียวเข็มมีสีขาวตรงกลางด้วยเหมือนหิมะเลย'
เรย์
//เลิกสนใจทั้งสองคนที่ตัวเองมองอยู่และกลับไปสนใจเคาน์เตอร์มองพี่สาวรับออเดอร์ที่กำลังถือถาดที่มีคาเฟ่วางอยู่
พนักงานร้านคาเฟ่
//กำลังเดินไปเสริฟคาเฟ่ที่โต๊ะลูกค้า
เร็นโจ คิว
//หันมามองเด็กผู้หญิงตาสีขาวที่นั่งข้างๆ
ก่อนที่คิวและเมงุมิจะพูดอะไร พี่สาวพนักงานที่คอยรับออเดอร์ที่โต๊ะของพวกเขาก่อนหน้านี้ ก็เดินมาถึงโต๊ะพร้อมวางคาเฟ่ตามรายการที่สั่งลงตรงหน้าให้กับพวกเขาอย่างมืออาชีพ
พนักงานร้านคาเฟ่
ขอโทษที่ให้รอนะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
ชุดคาเฟ่รายการตามที่สั่งค่ะ
มินามิ เมงุมิ
อ่า ไหนๆแล้วนี่ กินเลยก็แล้วกันนะ
ส่วนสาวน้อยอย่างเรย์ก็เริ่มตักกินคาเฟ่ทันทีตั้งแต่ได้ของที่รอมานาน โดยไม่สนปฏิกิริยาสองคนข้างๆอีก
ไรท์เตอร์
แต่ก็ยังรับรู้ได้อยู่ใช่มั้ยล่ะเรย์
เรย์
'อืม นั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว'
เร็นโจ คิว
//มองคนกินไอติมข้างๆ
เร็นโจ คิว
ฮาฮ่า ฉันชื่อ คิว อายุ13 ยินดีที่รู้จัก
มินามิ เมงุมิ
ฉันชื่อ มินามิ เมงุมิ อายุ13เหมือนกันน่ะ
เร็นโจ คิว
อะไรกัน อายุเท่ากันหรอเนี้ย
เร็นโจ คิว
นึกว่ารุ่นพี่ซะอีกแหนะ
มินามิ เมงุมิ
นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยหรือยะ
เรย์
'อายุ 13 หรอเนี้ย มากกว่าแค่ปีเดียวเอง แต่ดูสูงกันจังนะ'
ฉันที่ฟังพวกเขาแนะนำตัวกันอยู่ ก็เริ่ม แนะนำตัวเองบ้าง เป็นมารยาทที่ดี
เรย์
'ถึงไม่บอกเดี๋ยวก็ถูกถามอยู่ดี'
เรย์
ดาคุไทกะ เรย์เลโอเนีย เรียกเรย์ก็ได้
เรย์
เป็นคนธรรมดา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ทั้งสองคน
มินามิ เมงุมิ
//มองเรย์อย่างแปลกใจ
เรย์
'พวกเขามองฉันทำไม ไม่รีบกิน เดี๋ยวก็หมดอร่อยก่อนหรอก'
ไรท์เตอร์
ฉันว่าเธอไม่รู้น่าจะดีกว่านะ
เร็นโจ คิว
'12 หรอเนี่ย นึกว่า7,8ขวบซะอีก
มินามิ เมงุมิ
'เด็กว่าอายุมากเลย ตัวเล็กจัง ส่วนสูงคงไม่ถึง150เลยล่ะมั้ง'
มินามิ เมงุมิ
ยินดีที่ได้รู้จักนะเรย์จัง
เร็นโจ คิว
ยินที่ได้รู้จักเหมือนกันนะเรย์
ฉันไม่สนใจอะไรอีก แต่ก็รับรู้ได้ว่า คิวกับเมงุมิกำลังกินอยู่เหมือนกัน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
