นี้คือเรื่องราวของผู้กล้าราอุสกับการเดินทางครั้งสุดท้ายของเขา
-จอมมารแห่งความมมืด ลูซิก้า นี่จะเป็นสุดจบของเจ้า
-งั้นหรอผู้กล้าสุดท้ายของข้าผู้นี้ อย่าให้ขำหน่อยเลยน่าผู้กล้า
ข้าเนี้ยนะจะพ่ายแพ้กับอิแค่มนุษย์อย่างพวกเจ้า ข้าคือเจ้ามาร
ผู้ปกครองปีศาจทั้งมวลจะแพ้ให้กับเจ้า เจ้าดูถูกข้าเกินไปมั้งผู้กล้า
-งั้นเจ้าจะได้ตายด้วยพลังของมนุษย์ที่เจ้าดูถูกว่าด้วยกว่าตน
ข้าจะไม่ยอมแพ้เจ้าอย่างเด็ดขาด
ทั้งสองได้ต่อสู้กันเป็นเวลาสองวันติดต่อกัน
-(เสียงเหนื่อย) เจ้าชั่งแข็งแกร่งนักผู้กล้าราอุสข้าได้พ่ายแพ้
ต่อเจ้าแล้วผู้กล้า
-เจ้าก็เช่นกันจอมมาร (เสียงเหนื่อย)
-นับเป็นเกียรตินักที่ข้าพ่ายแพ้เจ้าผู้กล้า
-งั้นหรอเจ้ามารงั้นลาก่อนนะเจ้ามารเอ๋ย
เสียงฟันที่ดังไปทั่วปราสาทเป็นสัญญาณจะบอกว่า
ผู้กล้าได้ปราบเจ้ามารได้สำเร็จ
เมืองแห่งแสง ฟาราคาส เมืองหลวงของประเทศศักดิ์สิทธิ์ โคราคาส
เสียงพุด้วยสนั่นไปทั่วทั้งเมืองผู้คนต่างดีใจ
ที่เจ้ามารได้ถูกกำจัดผู้คนต่างพากันเฉลิมฉลอง
ไม่เว้นในปราสาทของกษัตริย์เองก็ตาม
-ผู้กล้าเอ๋ยของยินดีกับเจ้าด้วยที่สามารถปราบเจ้ามารได้
สำเร็จ
-ขอบพระทัยฝ่าบาท ถ้ามันทำให้ครอบครัว
ของกระหม่อมปลดภัยละก็กระหม่อมก็ยินดี
ที่จะทำมัน
-งั้นหรือ ผู้กล้าเจ้าชั่งเป็นคนที่มีจิตใจดียินนัก
-แต่ว่านะผู้กล้าภารกิจของเจ้ายังไม่จบแค่นี้หรอก
-ท่านหมายความว่าอย่างไร
-ดาบศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าที่ข้าเป็นคนมอบให้นะแต่เดิมที่เป็นของ
เทพแห่งแสง ออโรร่า พวกข้าได้หยิบยืมจะท่านมา
และเมื่อเจ้าทำปราบเจ้ามารสำเร็จพวกเราก็มีหน้าที่
ที่จะคือสิ่งที่ได้หยิบยืมมาจากท่าน
-แล้วมีปัญหาอะไรหรอพะยะค่ะ
-ปัญหาคือพวกข้าไม่สามารถนำดาบไปเก็บ
ไว้ที่เดิมได้ เพราะว่าตอนนี้ดาบศักดิ์สิทธิ์นั้น
เต็มไปด้วยเลือดเจ้ามารที่ต้องสาป คนธรรมดาอย่างพวก
ข้าไม่สามารถจับได้เลย หากได้ไปจับละก็
พวกข้าอาจถือตายได้
-แต่ว่าข้ากระหม่อก็สามารถจับได้ปกตินะเพคะ
-เพราะว่าเจ้ามีพลังงานศักดิ์สิทธิ์ในตัวอย่างไรละ
มันทำหน้าที่ปกป้องเจ้าจากความชั่วร้ายทั้งมวล
รวมไปถึงเลือดของเจ้ามารด้วย ฉะนั้นในโลกนี้
มีแค่เจ้าเท่านั้นที่สามารถจับดาบเล่มนั้นได้
-ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมก็คงไม่มีทางเลือกนอกจะ
นำดาบศักดิ์สิทธิ์ไปเก็บไว้ยังที่เดิม
-ข้าขอโทษด้วยผู้กล้าเอ๋ยที่ได้เอาภาระนี้
ไปไว้ที่เจ้า
-ไม่เป็นไรฝ่าบาในเมื่อมันเป็นนายที่ของผู้กล้า
ข้าก็จะทำ
-งั้นหรอผู้กล้า งั้นข้าของอวยพรเจ้าให้เดิมทาง
ได้สำเร็จด้วยเถิด
-ขอบพระทัยฝ่าบาท ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องรีบเดิมาทางแล้วละ
-งั้นหรือเช่นนั้นลาก่อนละผู้กล้า แต่ว่าเจ้าอย่างได้ลืมซะละ
ว่าประเทศนี้จะต้องรับเจ้าเสมอเมื่อเจ้ากลับมา ของให้โชคดี
ละผู้กล้าเอ๋ย
นี้คือเรื่องราวของผู้กล้าราอุสกับการเดินทางครั้งสุดท้ายของเขา
-จอมมารแห่งความมมืด ลูซิก้า นี่จะเป็นจุดจบของเจ้า
-งั้นหรอผู้กล้าจุดจบของข้าผู้นี้ อย่าให้ขำหน่อยเลยน่าผู้กล้า
ข้าเนี้ยนะจะพ่ายแพ้กับอิแค่มนุษย์อย่างพวกเจ้า ข้าคือจอมมาร
ผู้ปกครองปีศาจทั้งมวลจะแพ้ให้กับเจ้า เจ้าดูถูกข้าเกินไปมั้งผู้กล้า
-งั้นเจ้าจะได้ตายด้วยพลังของมนุษย์ที่เจ้าดูถูกว่าด้วยกว่าตน
ข้าจะไม่ยอมแพ้เจ้าอย่างเด็ดขาด
ทั้งสองได้ต่อสู้กันเป็นเวลาสองวันติดต่อกัน
-(เสียงเหนื่อย) เจ้าชั่งแข็งแกร่งนักผู้กล้าราอุสข้าได้พ่ายแพ้
ต่อเจ้าแล้วผู้กล้า
-เจ้าก็เช่นกันจอมมาร (เสียงเหนื่อย)
-นับเป็นเกียรตินักที่ข้าพ่ายแพ้เจ้าผู้กล้า
-งั้นหรอเจ้ามารงั้นลาก่อนนะเจ้ามารเอ๋ย
เสียงฟันที่ดังไปทั่วปราสาทเป็นสัญญาณที่บอกว่า
ผู้กล้าได้ปราบจอมมารได้สำเร็จ
เมืองแห่งแสง ฟาราคาส เมืองหลวงของประเทศศักดิ์สิทธิ์ โคราคาส
เสียงพุดังสนั่นไปทั่วทั้งเมืองผู้คนต่างดีใจ
ที่จอมมารได้ถูกกำจัดผู้คนต่างพากันเฉลิมฉลอง
ไม่เว้นในปราสาทของกษัตริย์เองก็ตาม
-ผู้กล้าเอ๋ยของยินดีกับเจ้าด้วยที่สามารถปราบจอมมารได้
สำเร็จ
-ขอบพระทัยฝ่าบาท ถ้ามันทำให้ครอบครัว
ของกระหม่อมปลดภัยละก็กระหม่อมก็ยินดี
ที่จะทำมัน
-งั้นหรือ ผู้กล้าเจ้าชั่งเป็นคนที่มีจิตใจดียินนัก
-แต่ว่านะผู้กล้าภารกิจของเจ้ายังไม่จบแค่นี้หรอก
-ท่านหมายความว่าอย่างไร
-ดาบศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าที่ข้าเป็นคนมอบให้นะแต่เดิมที่เป็นของ
เทพแห่งแสง ออโรร่า พวกข้าได้หยิบยืมจากท่านมา
และเมื่อเจ้าทำปราบเจ้ามารสำเร็จพวกเราก็มีหน้าที่
ที่จะคือสิ่งที่ได้หยิบยืมมาจากท่าน
-แล้วมีปัญหาอะไรหรอพะยะค่ะ
-ปัญหาคือพวกข้าไม่สามารถนำดาบไปเก็บ
ไว้ที่เดิมได้ เพราะว่าตอนนี้ดาบศักดิ์สิทธิ์นั้น
เต็มไปด้วยเลือดจอมมารที่ต้องสาป คนธรรมดาอย่างพวก
ข้าไม่สามารถจับได้เลย หากได้ไปจับละก็
พวกข้าอาจถึงตายได้
-แต่ว่าข้ากระหม่อก็สามารถจับได้ปกตินะเพคะ
-เพราะว่าเจ้ามีพลังงานศักดิ์สิทธิ์ในตัวอย่างไรละ
มันทำหน้าที่ปกป้องเจ้าจากความชั่วร้ายทั้งมวล
รวมไปถึงเลือดของจอมารด้วย ฉะนั้นในโลกนี้
มีแค่เจ้าเท่านั้นที่สามารถจับดาบเล่มนั้นได้
-ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมก็คงไม่มีทางเลือกนอกจะ
นำดาบศักดิ์สิทธิ์ไปเก็บไว้ยังที่เดิม
-ข้าขอโทษด้วยผู้กล้าเอ๋ยที่ได้เอาภาระนี้
ไปไว้ที่เจ้า
-ไม่เป็นไรฝ่าบาทในเมื่อมันเป็นหน้าที่ของผู้กล้า
ข้าก็จะทำ
-งั้นหรอผู้กล้า งั้นข้าของอวยพรเจ้าให้เดินทาง
ได้สำเร็จด้วยเถิด
-ขอบพระทัยฝ่าบาท ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องรีบเดินทางแล้วละ
-งั้นหรือเช่นนั้นลาก่อนละผู้กล้า แต่ว่าเจ้าอย่างได้ลืมซะละ
ว่าประเทศนี้จะต้องรับเจ้าเสมอเมื่อเจ้ากลับมา ขอให้โชคดี
ละผู้กล้าเอ๋ย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
