ข้ามีนามว่า "เรเน่ วาเรนทีเซียร์" อายุ18ปีวันอังคารเดือนธันวาเป็นวันเกิดของข้าเเละก็เป็นวันที่ข้าสูญเสียคนสำคัญไปด้วยในคราเดียวถึงสองคน...

ข้าเสียคนรักเพียงหนึ่งเดียวที่คบหากันมา4ปี เสียท่านเเม่ที่รักเเละห่วงใยข้า ท่านเเม่จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถม้าในวันเกิดปีนี้ของข้า...

จริงสิข้าเสียคนสำคัญถึงสามคนต่างหาก...เพื่อนสนิดคนเดียวของข้าเพื่อนรักเพียงหนึ่งเดียวที่ข้าคบหาเป็นเพื่อนมาตั้งเเต่เด็กน้อยทั้งที่เป็นเพื่อนกันมา18ปีเเต่วันนี้เขาทรยศข้าเเอปมีอะไรกับคนรักของข้ารับหลังข้ามายาวนานถึง2ปี โดยที่ข้าไม่เคยรู้ว่าโดนสวมเขา

โดยเพื่อนเเละคนรัก

ที่ซ้ำร้ายกว่านั้นคือคุณพ่อที่เคยดีมาโดยตลอดตอนนี้กลับหลบหนีหนี้ร้อยล้านที่ติดจากการพนันเเละเงินกู้ หนี้สินของพ่อได้ตกลงมาเป็นของข้าทั้งหมดพี่น้องพ่อเเม่ต่างพากันรังเกียจข้าเเละมีเเต่คนคิดจะครอบครองตำเเหน่งอันสูงส่งที่ข้ายืนนี้ จะมีก็เเต่ท่านปู่ที่ยังคงคอยรักเเละห่วงใยข้าคนนี้ ข้าหนะเฝ้าฝันมาเสมอว่าตนเป็นลูกรักของพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าท่านประทานความสุขนี้ให้ข้าเเละมันจะอยู่กับข้าตลอดไปความสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้ากับท่านพ่อท่านเเม่ท่านปู่มีเพื่อนสนิดที่รักเเละมีคนรักที่เรอค่า เเต่ทุกสิ่งกลับพังพินาทไปในวันเกิดวัย18ปีของข้า...

ทั้งที่เฝ้าคอยอ้อนวอนพระเจ้ามาเป็นเวลาถึง5ปีว่าอย่าพรากท่านปู่เพียงคนเดียวของข้าไปอีกเลยจนตอนนี้อายุของข้าก็มาถึง23ปีเป็นปีที่ข้านั้งฉลองวันเกิดพร้อมน้ำตาเเห่งความเสียใจเพื่อนรักหยามเกียจกันถึงที่เหยียบย้ำหัวใจที่เเหลกสลายไม่เป็นชิ้นดีของข้าอย่างถึงที่สุดด้วยจดหมายเชิญร่วมงานเเต่งหนี้สินของคุณพ่อที่ไม่ว่าจะทำงานหนักไม่หลับไม่นอนยังไงก็ใช้ไม่หมดข้าเองก็ท้อเเท้กับชีวิตเป็นนะ...

"พระเจ้าท่านนะ... มีอยู่จริงบนโลกอันโหดร้ายใบนี้หรือข้ากระทำตัวดีมาตลอดไม่เคยคิดเข่นฆ่าเเม้เเต่มดเหตุใดเล่าท่านถึงไม่รับฟังคำอธิฐานเเม้เพียงประการเดียวของข้า!"

ข้าหนะ...ทำตามวิธีที่ท่านบอกมาเสมอเเท้ๆให้เมตามนุษย์เเละสตว์ร่วมโลกน้อยใหญ่ทุกตัวรู้จักอภัยให้เเก้พวกเขา... เเละจงศรัธาในองค์พระผู้เป็นเจ้าเพียงผู้เดียว

ทำไมกันท่านถึงทำร้ายจิตใจของข้าคนนี้เหยีบย้ำความสรัจธาของข้าที่มีต่อตัวท่าน

มาคลาวนี้ข้าจะไม่ขอนับถือท่านเป็นพระเจ้าเเละเป็นที่พึ่งของข้าอีกเเล้ว....

"เจ้าหนะ... สนใจที่จะมารับใช้ซาตานอย่างข้าหรือไม่หละมนุษผู้อ่อนเเอ พลังกายเเฝงไปด้วยความบริสุทธ์เเต่เกียจชังในพระเจ้าฮ่าๆ"

ซาตานที่นับเป็นสตูรของท่านเป็นผู้หยิบยื่นเส้นทางหลุดพ้นนี้เเก่ข้านับจากนี้ข้าจะจงรักพักดีเเด่ซาตานผู้เป็นนายของข้าผู้ปลดปล่อยข้าจากความทุกทั้งกายเเละใจนี้เพราะตัวข้าไม่มีอะไรจะเสียอีกเเล้วชีวิตที่ไร้ค่า...

"ข้า เรเน่ วาเรนทีเซียร์ ขอสังเวยกายนี้เพื่อบูชาเเด่ซาตานที่ข้าเคยคิดว่าโหดร้ายสมควรตายนับจากนี้ไปข้าเป็นทาสของท่าน"

พระเจ้าได้ทอดถิ้งข้ามานานเเล้ว!

เสียงฝนตกกระทบพื้นลมหนาวพัดผ่านประตูวิหารที่เปิดกว่าง ไร้ซึ่งเสียงหัวเราะมีเเต่เพียงเสียงร้องไห้ของข้า... ที่เเห่งนี้ไร้ซึ้งความอบอุ่นมีเเต่ความหนาวเย็นเป็นวันที่ชะตาชีวิตข้าจะไม่มีวันเหมือนเดิม

"เรเน่ วาเรนทีเซียร์ พวกเรามาตามตัวท่านเพื่อชดใช้ในสิ่งที่อดีตท่านมาร์ควิสเป็นคนทำ ได้เวลาที่สัญญากันไว้เเล้ว"

ตัวข้าในเวลานี้... ช่างหน้าสมเภชยิ่งนักฮ่าๆๆ..

เวลานี้คงได้เเต่หัวเราะในใจอย่างหมดเเรง

"นำตัวข้าไปตามสบายเถอะ..."

ข้าเหนื่อยเหลือเกิน...

"นำตัว มาร์เชอเนสขึ้นรถม้าตามข้า"

คำสั่งส่งๆ ของชายฉกรรจ์ตรงหน้าจบลงร่างกายที่เดิมที่เริ่มทรุดโทรมก็ถูกชุดกระชากให้เดินตามอย่างเร่งรีบทันที เวลานี้ข้าเจ็บเหลือเกิน...พระเจ้าท่านทอดถิ้งข้าผู้นี้เเล้วหรือ..

"เดินตามมาเร็วๆ"

หากข้าอ้อนวอนขอเวลาเพียงนิดให้ได้ยืนยันว่าพระเจ้ายังไม่ทอดทิ้งข้าผู้นี้จะได้หรือไม่... อีกทางพระเจ้าท่านจะช่วยทำให้สิ่งที่ข้ากำลังภเชิญนนี้เป็นเพียงความฝันเสียจะได้หรือปล่าว?

"...ฮ่าๆๆ...น่าขันยิ่งนักมนุษย์"

เสียงหัวเราะเเละคำพูดที่เเฝงไปด้วยน้ำเสียงดูถูกขำขันในตัวข้าดังขึ้นจากความมืดรอบข้างก่อนที่จะปรากฏเป็นชายสวมชุดดำคนนึง ที่ค่อยๆเดินออกจากเงาของต้นไม้ที่บดบังสายฝนที่เคยกระน่ำตกลงมากลับหยุดลงก่อนจะปรากฏดวงจันทร์เต็มดวงสีเลือดอันหน้ากลัว...

"ซะ...ซา...ซาตาน!"

"...โอ้..มานุษย์อย่างพวกเเกกล้าเเตะต้องของปีศาจอย่างข้า...อย่าคิดจะมีชีวิตรอด"

ชายคนนั้นเหมือนพูดบางสิ่งออกมาเเต่ข้ากลับไม่สามารถได้ยินมัน...

"พะ..พวกข้าผิดไปเเล้วจะไม่!...."

"อ้ากกก!"

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของเหล่าชายฉกรรจ์ดังขึ้นทั่ววิหารเพทเเห่งเเสง...

ตัวข้าเองคงจะไม่รอดเเล้วเช่นกัน..

"เจ้านะ...ฮึๆ..สนใจมาเป็นลูกสมุนของข้าสักหน่อยมั้ย"

"อะ..."

เขาเหตุใดจึงมิฆ่าข้า

"เพระเจ้ามีประโยชน์ต่อข้ายังไงเล่า..."

"ข้านะหรือ..."

"ใช่เเล้วละ...มนุษย์ผู้มีกายเเละวิณญานศักสิทธ์...ที่พระเจ้าจะต้องรักมากเเท้ๆ...ฮ่าๆๆพระเจ้านะหน้ารังเกียจเสียจริง!"

...พระเจ้าเหตุใด...คนที่ช่วยข้าในเวลานี้กลับไม่ใช่ท่าน...

"..ข้า.."

"เจ้ายังมัวรังเลอันไดอยู่ละ..เวลานี้เจ้าต้งรีบไขว้คว้าโอกาสนี้ไว้นะ..หญิงสาวผู้เหลือตัวคนเดียว... ที่จะตายตอนไหนไม่มีคนทราบ"

นั้นสินะ...ข้าในตอนนี้สูญสิ้นยศสูญเสียเเทบทุกอย่าง

การเที่ข้าเอาเเต่เฝ้ารอพระเจ้าที่ไม่เเม้เเต่จะฟังข้ามันจะมีประโยชน์อันใด...

"...คิกๆ..ฮ่าๆ..สาบานมอบกายใจเเละวิณญานนั้นเเก่ข้าเสียสิ..ข้านะจะช่วยเจ้าเอาคืนพระเจ้าเอง...ฮึๆ"

...ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจภายหลังอีกเเล้ว...

"ข้า เรเน่ วาเรนทีเซียร์ ขอสาบานด้วยนามเเห่งข้าด้วยเลือดเนื้อเเลพวิณญานข้าผู้นี้..จะขอรับใชซาตานที่อยู่ตรงหน้าจนกว่าจะหมดเวลาชีวิต"

"ฮ่าๆๆๆ! ดี!มาก"

"...ที่นี่...คือ"

"ยินดีต้อนรับสู่ดินเเดนทางเหนืออคาลาทด์ นะคะ ท่านหญิง"

ดินเเดนทางเหนือ... อคาลาทด์ เมืองเเก่งนรกงั้นหรอ..

ตึก!ๆ ตึก!

"คิกๆ... เจ้าเองสินะ เรเน่ วาเรนทีเซียร์ ภรรยาคนใหม่ของท่าน ลอร์ด เวลต์ตัน คาทาริกเซ่..."

"...ภรรยา...คนใหม่?"

ข้าไม่เข้าใจภรรยาคนใหม่..อะไร ข้าไม่ภรรยาใครนะ..

"ดูถ้าหล่อนคงมิทราบสินะ ฮึ! ไม่รู้เเต่ก็ยังสเออะมาเป็นเมีย ..."

ข้าไม่ได้บอกว่าจะเป็นภรรยาใครนะ..?

"พอก่อน เถอะ อีลิน ปล่อยให้เธอได้พักสักหน่อย...จริงมั้ย เรเน่ ตอนนี้เจ้าเองคงเหนื่อยมาไม่น้อย.."

รอยยิ้มอ่อนๆของผู้หญิงตรงหน้าข้า...ถ้ามองผ่านๆเป็นเพียงรอยยิ้มที่อยากจะผูกมิตร... เเต่ถ้ามองดีๆ...รอยยิ้มนั้นเหมือนกับคำเตือน...

"อื่อ... ข้ายังอยากนอนพักอีกสักนิด..."

ข้าในตอนนี้คงทำได้เเค่ตอบเสียงเบาเท่านั้น... สถานะการในตอนนี้มันคืออะไรกัน...

"เเต่ท่านพี่หญิงคะ! ถ้าปล่อยไว้หล่อนต้องเเย่งควมรักของท่านลอร์ดไปจากพวกเราเเน่เลยนะเพคะ!"

...ความรัก..จากลอร์ด ความรัก...เเย่ง...!?!

"ข้าไม่ได้เเย่งใครนะ!...เเละข้าจะไม่ทำด้วย! ข้าเกลียพวกเเย่งคนรักเป็นที่สุด!!"

ข้า..ควบคุม ตัวเองไม่ได้..ข้าไม่ได้เเย่งใครทั้งนั้น!...

"ข้าไม่มีทางเชื่อลมปากพวกสาวกพระเจ้าจอมหลอกลวงหรอกนะ!"

สาวก พระเจ้า...ข้า...

"เมื่อก่อน.. ข้า อาจจะเป็น...เเต่ตอนนี้ข้าเกรียจพระเจ้ามากเสียจน.. "

...พระเจ้า ข้าสัทธาในคำสอนของท่าน...ท่านกล่าวเเก่ข้าถ้าทำดีทำตามที่ท่านต้องการ..ท่านจะปกป้องดูเเลครอบครัวข้า....เหตุใด....!

หยดน้ำ...น้ำตา ข้า..มันไหลมาเองอีกเเล้วยิ่งต่อหน้าพวกเขา... ข้าจะร้องไม่ได้

"เจ้าหุบปากซะอีลิน!..."

ผู้หญิงที่เคยส่งรอยยิ้มอัมหิตตอนนั้น..ทำไมอยู่ๆถึงตัวสั่นอย่างนั้น...

"นี่ท่านพี่หญิง..ท่านด่าข้าเพื่อผู้สัทธาพระเจ้าคนนี้หรือ!"

"ข้าบอกให้พอพวกเราควรกลับกันได้เเล้ว!"

อยู่ๆผู้หญิงคนนั้นกลับลากอีลินออกไป...

"..พักผ่อนต่อเถอะ..."

น้ำเสียงที่คุ้นเคยนี้มัน... ซาตาน!

"ท่าน..."

"เจ้าควรเรียกข้าว่าสามี..."

สะสามมี...หมายความว่ายังไง?

"ข้าคือดยุกเเดนเหนือยังไงละหรือที่ริเลียน่าเรียกว่าลอร์ดคาทาริกเซ่... "

หรือว่า...

"ท่านมีสายเลือด...อุ๊บ!"

มือของเขาที่เดิมทียังวางบนโต๊ะอยู่ๆก็รีบมาปิดปากข้าทันที...

นี้ หมายความว่า..

"มีเเค่เจ้าเเละเซเฟิรส์เท่านั้นที่รู้"

เวลต์ตัน...กระซิบบอกข้าเสียงเเพ่ว

"เจ้าต้องเก็บมันเป็นความลับ..."

ความลับ..

"... ท่านช่วยข้าเเละให้ข้าทำสัญญา..ผูกวิณญาณเพราะเหตุใด?"

"เพราะข้าต้องการควมช่วยเหลือจากเจ้ายังไงเล่า"

ข้าจะช่วยเขา...เเล้วเรื่องใดกันที่ข้าสามารถช่วยได้?

"ข้าต้องการเลือดทุกๆคืนจันทร์เต็มดวง"

"ท่าน...รู้ได้ยังไงว่าข้าสงสัย!"

เขารู้ได้ยังไงกัน...

"สีหน้าเจ้าฟ้องข้ายังไงเล่า"