...ทำความเข้าใจเครื่องหมาย...

[ ] ข้อความระบบ

( ) คิดในใจ

" " คำพูด

* * ข้อความต่างๆ

{} คำพูดประกาศ

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนและผมตั้งใจมากๆหากมีคำติคำชมสามารถบอกได้เลย!

หากทุกท่านเข้าใจแล้วเราไปเริ่มตอนที่ 1 กันเลย

Enjoy!

โลกที่ทั่วโลกนั้นมีเวทมนต์ปกครุมอยู่ทั่วทุกทวีป ทั้งโลกได้ค้นหาคำตอบว่าสิ่งอัศจรรย์เหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไรแต่ก็ยังไม่พบคำตอบที่แน่ชัดบ้างก็ว่ามันเกิดขึ้นเองบ้างก็ว่าทวยเทพต้องการเห็นสงครามจึงทำให้โลกนี้มีเวทมนต์เกิดขึ้น เหล่ามนุษย์ที่มีคุณสมบัติจะถูก ปลุกตื่นให้มีแก่นของมานาในร่างกายและมานานั้นจะแตกต่างกันออกไปโดยมานานั้นจะแบ่งได้เป็น 9 ระดับ

ไล่จากแย่สุดไปดีที่สุด

แดง ส้ม เหลือง เขียว ฟ้า น้ำเงิน เทา ขาว และทอง

และหน้าประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนไปเมื่อวันนี้มาถึงวันที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงเมื่อ โนมุระ เกิดขึ้นมา

.

.

.

.

ณ หมู่บ้าน ลอสเวน ครอบครัวทาคาดะก็ได้ให้กำเนิดลูกชายที่ชื่อ โนมุระออกมา พ่อชื่อ โนมุระได้กำเนิดขึ้นได้รับการปลุกตื่นให้มีแก่นมานาในร่างกายและเมื่อโนมุระอายุ12ปีก็ได้เข้าโรงเรียนเซนต์ วันที่ไปสมัครก็ได้เจอกับศาสตราจารย์จินโซลเป็นผู้ชายเผ่าเอลฟ์รูปร่างสูงสมส่วนผมยาวสีบรอนเข้ามากล่าวทักทายเด็กหนุ่ม

"เป็นไงบ้างที่จะได้รู้แก่นมานาของตัวเองว่าจะเป็นสีอะไรคงจะตื่นเต้นใช่ไหมล่ะไม่ต้องกังวลไปหรอก"

เขาทั้งยิ้มและพูดอย่างสุภาพโนมุระที่ได้เห็นดังนั้นก็พูดต่อ

"ใช่ครับ....มันค่อนข้างที่จะตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะได้เห็นว่าแก่นมานาของผมเป็นสีอะไร"

ทันทีที่ศาสตราจารย์ได้ยินก็ทั้งยิ้มและเอ็นดูเหมือนเด็กคนอื่นๆที่มาทดสอบยกเว้นเด็กที่เกเรและทำตัวไม่สุภาพกับเขา

"ถ้าอย่างงั้นแล้วเรามาเริ่มทดสอบกันเลย ตามข้ามาสิ"

เด็กหนุ่มเดินตามศาสตราจารย์จินโซลไปยังห้องที่มีคริสตัลอันใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางห้องก่อนศาสตร์ตราจารย์จะอธิบายต่อ

"ลองเอามือแตะที่คริสตัลนี้แล้วลองเพ่งสมาธิส่งมานาไหลผ่านฝ่ามือไปยังคริสตัลแล้วคริสตัลจะเรืองแสงสีแก้นมานาของเจ้าออกมาเอง"

ทันทีที่ได้ยินคำแนำนำของศาสตราจารย์โนมุระก็ได้แตะฝ่ามือลงบนคริสตัลอันใหญ่ตรงกน้าพร้อมเพ่งสมาธิส่งมานาเข้าไปยังคริสตัลอันใหญ่นั้น

(มันเป็นแบบนี้รึป่าวนะ....ส่งผ่านมานาเข้าไป....ฮึบ!!!....)

ในขณะที่โนมุระหลับตาเพ่งสมาธิไปยังคริสตัล คริสตัลได้เรืองแสงออกมาเป็นสีแดงทำให้ศาสตราจารย์ค่อนข้างตกใจเพราะที่ผ่านมานั้นส่วนใหญ่มีแต่คนได้ส้มไม่ก็เหลืองกันทั้งนั้นแต่ของโนมุระนั้นกลับต่างกันออกไป

(หืมม...สีแดงอย่างงั้นหรอทำไมเขาถึงมีแก่นมานาที่กักเก็บมานาน้อยขนาดนี้กัน)

"เสร็จแล้วเจ้าลืมตาได้....เจ้ามีแก่นมานาระดับแดงในร่างกายน้อยคนมากที่ข้าจะพบคนที่มีมานาระดับน้อยขนาดนี้"

เด็กหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นจึงถินหายใจออกมาพร้อมกับพูดตอบศาสตราจารย์

"แสดงว่าผมไม่มีคุณสมบัติในการเป็น player ที่ดีหรอครับ"

ทันใดนั้นเองจินโซลก็ยิ้มแล้วพูดตอบไปว่า

"แก่นมานาน่ะมันพัฒนาได้ เจ้าจงอย่าหยุดพัฒนาตัวเอง"

"โอ้!......และอีกอย่างที่สำคัญ ว่างๆเธอก็ไปนั่งอัพ Stats ของเธอให้เหมาะกับตัวเธอล่ะโชคดีพ่อหนุ่มน้อยแล้วเราจะได้พบกันอีกครั้ง"

ดวงตาของเด็กหนุ่มได้แวววาวเป็นประกายพร้อมมีไฟที่จะพัฒนาตัวเองยิ่งขึ้นพร้อมกับกลับบ้านไปเตรียมตัวที่จะเข้าพิธีต้อนรับการศึกษาที่จะจัดขึ้นในอีกสองวัน

"ไหนลองเปิดหน้าต่างสเตตัสหน่อยแล้วกัน"

[โนมุระ คลาส unknow แรงค์ F LV.1]

HP:50 MP:10

Stats

Strength:0

Agility:0

Dexterity:0

Vitality:0

Intelligence:0

Charisma:0

Sense:0

แต้มคงเหลือ 84 แต้ม

(นี่มันยังไม่ได้ใช้แต้มเลยนี่นางั้นเราจะอัพแบบนี้แบบเน้แบบนี้....ฟึ้บๆๆ)

[โนมุระ คลาส unknow แรงค์ F LV.1]

Stats

HP:110 MP 52

Strength:20

Agility:14

Dexterity:12

Vitality:12

Intelligence:7

Charisma:7

Sense:12

แต้มคงเหลือ 0 แต้ม

...-2 วันต่อมา-...

...-วันที่ 24 เดือน 9 ปีนอทต์ที่ 170...

พิธีต้อนรับการศึกษาของเด็กใหม่ก็ได้มาถึงโนมุระแต่งชุดของสภาบันเซนต์เต็มยศเสื้อแขนยาวสีแดงมีกระดุมพร้อมกับเนคไทด์พร้อมเสื้อทับในสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำและรองเท้าผ้าใบสีดำเด็กหนุ่มที่กำลังเดินทางไปเขาก็คิดในใจไปต่างๆนาๆว่าโรงเรียนเซนต์ที่เขากำลังจะไปนั้นจะมีคนเยอะแค่ไหนกัน

(ตื่นเต้นจริงๆ จะมีคนเยอะไหมนะและพวกPlayerแรงค์Sล่ะถ้าได้เจอจริงๆอยากลองเห็นความแข็งแกร่งของพวกเขาดูสักครั้งจริงๆเห้อกว่าเราจะไปถึงระดับนั้นได้เราคงตายไปเป็น10ชาติแน่ๆคิดแล้วก็ขำ)

ในขณะที่เข้ามาในสถาบันเซนต์เด็กหนุ่มก็ได้พบเข้ากับ ครึ่งเอลฟ์มนุษย์ผู้หญิงผมสีขาวใบหน้าของเธอสวยและมีเสน์ห์ใส่ชุดสีแดงแขนยาวเช่นกันและเสื้อทับในสีขาวและมีกระโปรงสีดำมาพร้อมกับคนแคระที่ไม่เตี้ยมากสูงเท่ากับเธอเลยด้วยซ้ำใบหน้าของเขานั้นไม่ได้หล่อมากแถมยังขี้อาย

"นี่เธอน่ะพึ่งเข้าเรียนมาวันแรกเหมือนกันใช่ไหม ฉันดาห์เลียนะยินดีที่ได้รู้จัก"

เธอพูดพร้อมยิ้มแล้วยื่นมือไปเพื่อจับมือทำความรู้จักทันใดนั้นเองคนแคระที่เขินอายก็ทำท่าทีล่กลนพร้อมกับยื่นมือไปจับพร้อมทักทายด้วยความเขินอาย

"ยะ..ยินเช่นกันครับ....ผะ...ผมเซลดิสครับ!"

ทั้งสองก็เหมือนจะไม่ได้สนิทมากโนมุระที่หาโอกาสที่จะหาเพื่อนเวลานั้นก็ได้มาถึงแล้วเด็กหนุ่มที่หาโอกาสอยู่ก็ต่างคิดในใจว่าจะเริ่มยังไงดีแต่แล้วเขาก็ตัดสินใจจนได้

(อืมม....ดูเหมือนพวกเขายังไม่ได้สนิทกันมากไม่สิอาจจะพึ่งเจอกันด้วยซ้ำอย่างนี้ก็เป็นโอกาสดีเลยล่ะเอาไงดีจะจะเดินเข้าไปทักเลยไหมหรือว่าจะรอแล้วก็ค่อยทักอืมมม...เดินไปทักเลยแล้วกัน)

เด็กหนุ่มเดินไปทักทั้งสองคนที่กำลังคุยกันอยู่พร้อมแนะนำตัวให้ได้รู้จักด้วยความที่อยากมีเพื่อนแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง

"นี่พวกนาย...พึ่งมาเรียนที่นี้ใช่ไหมคือว่าเรากำลังหาเพื่อนน่ะแล้วเรายังไม่มีเพื่อนสักคนเลยคือ ให้เราเป็นเพื่อนด้วยจะได้ไหมแฮะๆ"

ทั้งสองได้ตอบรับโนมุระอย่างเป็นกันเองพร้อมทั้งยินดีให้เขาเป็นเพื่อนด้วย

ดาห์เลีย:"ได้สิ...ฉันดาห์เลียนะ"

เซลดิส:"แน่นอนอยู่แล้ว ผมเชลดิสนะ"

เด็กหนุ่มได้ยิ้มตอบยินดีแล้วพูดตอบอย่างสบายใจ

"ดีเลย...งั้นเราโนมุระนะยินดีที่ได้รูัจักทั้งคู่เลย"

{ประกาศ ประกาศพิธีการรับการศึกษากำลังจะเริ่มต้นขึ้นขอให้ทุกท่านเข้าไปยังหอประชุมด้วยค่ะ}

เด็กหนุ่มที่ได้ยินประกาศจึงชวนเพื่อนๆไปหอประชุมตามที่ประกาศ

โนมุระ:"งั้นพวกเราไปกันเถอะ ดาห์เลีย เซลดิส"

ดาห์เลีย:"ฮิฮิ...ไปกัน"

เซลดิส:"โอ้วววว"

เมื่อทั้งสามมาถึงหอประชุมมันกว้างมากและที่นั่งยังเป็นสโลปไล่ขึ้นไปด้านบนอีกและมีเก้าอี้ที่รองรับคนได้ประมาณ 300-400 คนเลยทีเดียว ทั้งสามได้นั้งแถวกลางๆความสูงประมาณกลางๆพอให้เห็นหน้าคนที่จะพูดตรงโพเดียมตรงกลางได้ชัดๆ ในที่สุดเวลานั้นก็มาถึงเมื่อมีคนคนหนึ่งไปยืนเวทีตรงกลาง

"สวัสดีทุกท่านที่สมัครเข้ามาสถาบันเซนต์ของเราอย่างแรกเลยต้องขอขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างมากที่เลือกสถาบันของเราและไว้ใจเราให้คณะศาสตราจารย์ของเราสอนพวกท่านทุกคนแต่ก่อนอื่นเลยผมขอแนะนำตัวผมให้พวกท่านรู้จักกันก่อนกระผม ผู้อำนวยการโรงเรียนเซนต์ แกรนโนรา วิททึม ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่าน"

ทันทีที่เขาพูดจบทุกคนก็ต่างปรบมือเพื่อเป็นเกียรติให้แก่เขาที่แนะนำตัวเสร็จทั้งสามคนก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ปรบมือต้อนรับเขา

"วันนี้ผมจะมาชี้แจงสิ่งที่พวกท่านต้องทราบกันก่อนนะครับอันดับแรกเลยคือการศึกษาของสถาบันเรานั้นทุกคนจะเรียนจบในอีก 6 ปีข้างหน้าหรือทุกคนอายุ 18 นั้นเอง อย่างที่สองทุกท่านจะได้พบการเรียนรู้การใช้ดาบต่างๆ คฑารวมไปถึงการใช้เวทมนต์และคนที่คนพบว่าตัวเองถนัดอะไรก็สามารถเลือกวิชาต่อยอดความสามารถได้ด้วยตนเองในปีที่ 2 นั้นเอง ส่วนกฏอืื่นๆผมจะแจกให้เดี๋ยวนี้เลยครับ"

ทันใดนั้นเองวิททึมก็ได้ดีดนิ้วเสกกระดาษกฏต่างๆเพิ่มเติมให้กับทุกคนในหอประชุม

* 1.ห้ามต่อสู้กันในสภาบันหากมีความจำเป็นต้องทำการต่อสู้จริงๆควรมีศาสตราจารย์ดูการประลองอย่างใกล้ชิด

2.ห้ามใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนในทางที่ผิดไม่ว่าจะกรณีใดๆก็ตาม

...หากมีการฝ่าฝืนโทษร้ายแรงคือไล่ออก *...

"และอย่างสุดท้ายขอให้ทุกคนมีความสุขในการเรียนที่สถาบันของเราขอขอบคุณทุกท่านที่ตั้งใจฟังกระผมขอตัวลา"

และวิททึมก็ใช้เวทย์เทเลพอร์ตออกจากเวทีทันที

ทุกคนในหอประชุมต่างก็แยกย้ายกันเยี่ยมชมสถาบันและทั้งสามก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกันจนกระทั้งพวกเขาได้พบกับกลุ่มเด็กหนุ่มผู้มีฐานะดีที่กำลังกดขี่เด็กหนุ่มครึ่งคนครึ่งแมวที่ฐานะย่ำแย่กว่าตัวเองเป็นอย่างมากทั้งดูถูกไล่ให้ออกห่างตัวเองแล้วไม่อยากจะเป็นเพื่อนด้วย

"นี่ขอร้องล่ะถ้าจะมาเป็นเพื่อนกับผมน่ะนะก็ดูตัวเองก่อนไหมว่าตัวเองน่ะมีเงินรึเปล่า"

"เป็นทั้งครึ่งคนครึ่งสัตว์อีกน่าขำว่ะ เอาจริงๆนะแค่เข้ามาใกล้ก็เหม็นกลิ่นความจนละว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ดาห์เลียที่ทนไม่ไหวก็ได้เข้าไปชี้หน้าต่อว่าทันทีพร้อมช่วยเด็กหนุ่มที่โดนรังแก

"คิดว่ารวยนักรึไงเห็นเพื่อนเป็นอะไรกันแน่ นี่ก็คนเหมือนกันนะเว้ย!"

"มีหัวใจบ้างรึป่าววะ หรือว่าวันๆเอาแต่อวดรวยแล้วมีแต่เพื่อนรวยๆสนับสนุนไรงี้อ๋อ"

"ไปเรียนมารยาทมาบ้างนะก่อนจะมาว่าคนอื่น"

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นเขาก็ฉุ่นทันทีแล้วสวนตอบไปพร้อมทั้งเดินปรี่เข้ามาง้างมือเตรียมจะตบดาห์เลีย ดาห์เลียมี่เห็นว่ามือกำลังจะโดนหน้าก็หลบหน้าเอามือป้องหน้าไว้

"เห้ย!..พูดมากน่ารำคาญอยากช่วยมันมากหรอห้ะ!"

เมื่อสถานการณ์เริ่มแย่ทันใดนั้นเองโนมุระก็เข้ามาจับข้อมือเด็กเวรคนนั้นพร้อมใช้สายตาที่เอาจริงเอาจังสุด

"เราว่าแกน่ะหยุดได้แล้วล่ะ..."

...-จบ-...

...ฝากติชมด้วยนะค้าบขอบคุณค้าบ...