เฮนรี่ - เฮนเดอรี่

เฮนรี่กำลังไม่ชอบใจ

เขาเกลียดทะเลยามแปรปรวนเช่นคืนนี้ คืนจันทร์เต็มดวงที่เปรียบเสมอฝันร้ายฝังรากลึกในจิตใจอันบอบช้ำของเฮนรี่ ผ้านวมผืนหนาและผมสีบอร์นทองยาวของเขาคือเกราะป้องกันที่ห่อหุ้มร่างเล็กในห้องใหญ่จากอาการหวาดกลัวได้ดี นามสกุลหนุ่มราพันเซลที่ได้จากชาวบ้านที่เกลียดชังต่อความประหลาดของเขาไม่เคยเกินจริงสำหรับเขาเลย เพราะผมที่ไม่เคยคิดจะตัดมันยาวเหมือนเจ้าหญิงในโลกปรำปรานั้นจริงๆ

เปรี๊ยง!!!!

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นผืนทะเลใกล้ที่พักเขา เนื้อตัวเขาสั่นเทากว่าเก่า น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลกับไหลอาบสองแก้มอย่างห้ามไม่ได้ ริมฝีปากบางถูกคมเขี้ยวของตัวเองกัดจนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโพรงปาก ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเหมือนเกิดแผ่นดินไหวในอกเพราะความหวาดกลัวที่มากเกินกว่าจะต้านทาน

ค่ำคืนที่โหดร้ายต่อเฮนรี่สงบลงในช่วงเวลาก่อนรุ่งสางสองชั่วโมง ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะข่มตาหลับหลังพายุความน่ากลัวของทะเลในค่ำคืนนี้สงบลงแท้ๆ แต่ความง่วงงันกลับไม่มีแม้แต่น้อยเลย ขาคู่ยาวพาเฮนรี่ก้าวออกจากตัวบ้านสู่พื้นทะเลใกล้เคียงอย่างไม่รู้ตัว

'เดินมาทำไมนะ'

เฮนรี่ฉงนต่อสมองของตนนัก ทั้งๆ ที่พึ่งร้องไห้อย่างหนักเพราะกลัวพื้นน้ำสีดำตรงหน้าแท้ๆ ฝ่าเท้าเปล่าเดินเหยียบย้ำไปตามพื้นหาดทราย ลมจากทะเลยามกลางคืนพัดผมยาวของเฮนรี่ไปตามกระแสลม ถ้าใครก็ตามมาเห็นคงนึกเป็นอื่นไม่ได้นอกจากสตรีสักนางที่ดูเหงาในคืนจันทร์เต็มดวง

'ตลกตายล่ะ'

เฮนรี่สะบัดหัวไล่ความคิดพิลึกพิลันต่อตนเองออกจากหัว มีหรือที่บุรุษเพศจะมารู้สึกด้วยกันเอง บ้าบอที่สุดตั้งแต่เขานึกออกมาได้ ดวงตากลมโตทอดมองหาดยาวสุดสายตาอย่างเหม่อลอย แต่ก็ต้องสะดุดกับเรือนผมสีแดงที่เด่นเตะตาอย่างประหลาดในคืนพายุโหมกระหน่ำ

'ใครกัน?

มนุษย์หรือผีสาง'

เฮนรี่ไม่รอให้มีคำตอบกับคำถามที่นึก ขายาวพาเจ้าของร่างเดินก้าวเร็วไปหาสิ่งตรงหน้า

ยิ่งใกล้ยิ่งชัดเจน

มนุษย์เพศชายผมแดง

เฮนรี่รีบกุลีกุจอเข้าหาคนหมดสติ มือเล็กเขย่าร่างอีกคนหวังให้ตื่น ใบหูไร้เครื่องประดับแนบลงอกของชายปริศนาเพื่อเช็ดการเต้นของหัวใจ มือบางอังที่ปลายจมูกโด่งเป็นสันของชายปริศนาเพื่อเช็คการหายใจ

'ยังไม่ตาย โชคดีจังแหะ'

เฮนรี่คิดพลางพยายามพยุ่งอีกคนขึ้นจะน้ำทะเลนั้นไปพื้นที่แห้ง ร่างสมบูรณ์ผิวขาวซีดเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิด เรือนผมสีแดงเปียกลู่ลงปกปิดดวงตาที่หลับสนิท ใบหน้างดงามคล้ายคลึงรูปปั้นในวิหารเทพสักองค์ที่เมินเฉยต่อเขา สะดุดเพียงอย่างเดียวที่ไม่เหมาะกับมนุษย์ตรงหน้าคือหางปลาสีมรกต

หางปลาใหญ่สีมรกตสะท้อนแสนจันทร์เด่น เหมือนหยกราคาแพงของกษัตริย์ที่ล้ำค่า

'เป็นอะไรกันแน่'

เฮนรี่ทำได้เพียงแต่นึกคิดและฉงนใจเก็บเอาไว้ในความคิด การพาอีกคนที่ไร้สติกลับบ้านหลังน้อยคือสิ่งแรกที่เขาต้องการ ถ้ามีผู้คนมาพบบุรุษตรงหน้าต้องถูกสาปส่งว่าเป็นปีศาจเช่นเขาแน่ๆ ขอเพียงเขาที่เจ็บปวดสุดในโลกนี้คนเดียวเป็นพอ เขาไม่ต้องการให้ใครต้องโชคร้ายเช่นเขา เพราะความเชื่อที่แปลกประหลาดนั้น

TBC

เฮนรี่ - เฮนเดอรี่

เจสัน - เจโน่

*[มีฉากลักหลับและฉวยโอกาสกับคนไร้สติ]*

แสงอำไพของอาทิตย์ยามรุ่งเช้าปลุกเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงให้ลืมขึ้น ดวงตาสีฟ้าคล้ายพื้นทะเลทอดมองสถานที่ไม่คุ้นตา บนกายหยาบมีผ้าห่มผืนหนาคลุมปกป้องอากาศหนาวเย็น ข้างตัวสมบูรณ์ของเขามีร่างปริศนาฟุบหน้าลงกับพื้นที่นอนที่เขานอนอยู่ มือที่เล็กกว่ายังกุมมือเขาไว้ยังคงไม่ปล่อยแม้เขาจะขยับหนี 

"เธอ" เสียงทุ้มเพราะเอ่ยเรียกร่างปริศนา ดวงตาที่หลับพริ้มขยับเล็กน้อย ก่อนดวงตาสีน้ำตาลเข้มจะลืมขึ้นจากนิทรา

"ตื่นแล้วรึ เธอช่วยฉันหรอ" เจสันกล่าวอย่างอ่อนโยนกับคนพึ่งตื่น ใบหน้าคมคายโน้มใกล้อีกคน เจ้าของบ้านเรือนหน้าสวยที่พึ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงพยายามขยี้ตาเพื่อให้เห็นเจ้าของเสียงได้ชัด แต่มือที่ดูใหญ่กว่ากับจับรั้งเอาไว้

"ขยี้ตาแบบนั้นก็เจ็บตากับพอดีสิ เธอเป็นมนุษย์จริงมั้ยเนี่ย" เสียงทุ้มนุ่มที่เฮนรี่คิดว่าเป็นเสียงกล่อมนอนของคนที่แสวงหามานาน ทำชายหนุ่มน้ำตารื่นอย่าห้ามไม่ได้ เพราะแรงคิดถึงบางอย่างทำใจที่อ่อนไหวให้นึกคิดถึงอดีตอันเจ็บช้ำ เจสันที่เฝ้ามองใบหน้าเนียนปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม เขาโอบกอดอีกคนไว้เพื่อปลอบประโลนน้ำตาที่ไหลริน

นานนับชัวโมงกว่าที่เฮนรี่จะสลบน้ำตาลง เขาอ่อนเพลียเจอกว่าจะตื่นมาทำกิจวัตรประจำวันในยามเช้า เจสันที่ไม่ได้รับรู้อะไรมากเกี่ยวกับเจ้าของบ้าน เขาทำได้เพียงโอบอุ้มอีกคนนอนลงบนเตียงและกกกอดไว้เพื่อป้องกันฝันร้าย

'น้ำตาไม่เหมาะกับเจ้าของเรือนหน้าสวยนี้เลย' เจสันได้เพียงแต่นึกคิดและเผลอหลับตาลงตามอีกคน

น้ำฝนจากความโกรธของเทพพระเจ้าบางองค์ยังคงเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย เจสันยังคงท่องเที่ยวเล่นนิทราแม้จะกอดอีกคนอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แรงสั่นสะท้านเพราะความกลัวของคนในอ้อมกอดปลุกให้เจสันตื่นจากนิทราแสนหวาน ดวงตาสวยของเฮนรี่ยังคงหลับพริ้มเช่นเดิมมีแต่แรงสั่นของร่างกาย เหงื่อที่ไหลตามโครงหน้าคม และคิ้วที่ขมวดเหมือนฝันร้าย เจสันเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว เขาไม่เคยต้องมาปลอบคนฝันร้ายที่ดูหวาดกลัวเช่นนี้ มือที่วางไว้บริเวณหลังของเฮนรี่เริ่มลูบเบาๆ จุมพิตที่หน้าผากเพื่อปลอบเหมือนที่เขาเคยได้รับจากมารดาในเยาว์วัยคือสิ่งที่เขาทำกับอีกฝ่าย

ฝนที่ห่าลงมามันแสนสั้นเพียงเสี้ยวนาทีที่เขาตื่น แต่กลับยาวนานเมื่อเขาเริ่มปลอบอีกคนจากฝันร้าย 

กลิ่นกายหอมของเฮนรี่เหมือนกลิ่นของดอกไม้ในวันตฤดูที่เจสันโปรดปรานเป็นพิเศษ ใบหน้าสวยที่หลับในอ้อมกอดเริ่มถูกริมฝีปากบางของเจสันไล่จุมพิตอย่างปรารถนา จากหน้าผาก ไล่มาสันจมูกโด่ง พวงแก้มที่ขึ้นสีเพราะอากาศเปลี่ยน เปลือกตาที่หลับสนิท วนซ้ำอย่างคนไม่รู้จักพอ จนเมื่อเขารู้สึกถึงแรงบีบที่ต้นแขน เจสันเลื่อนเปลี่ยนเป้าหมายเป็นริมฝีปากสีชมพู มันเนินนานแต่ไม่ลุกล้ำ 

เจสันเหมือนคนโลภมาก มัวเมาในรสจูบแสนหวานและฉาบฉวยที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเฮนรี่ถูกจ้องมองโดยดวงตาสีน้ำทะเลของเจสันอย่างปรารถนาที่รุนแรงซึ่งปิดไม่มิด มือที่ใหญ่กว่าของเจสันยังคงลูบใบหน้าคมสวยอย่างทะนุถนอมเปรียบเสมือนเป็นตุ๊กตากระเบื้องราคาแพงที่พร้อมแตกสลายหากเผลอจับแรงเกินไป เรือนผมยาวที่เขาพึ่งสังเกตถูกเขาจูบอย่างรักใคร่ต่อหน้าเจ้าของมัน 

เหมือนแรงกิเลสบางอย่างฉุดรั้งให้ทั้งสองยังคงนอนจ้องหน้าและลูบไล้กันอย่างหลงใหลบนเตียงแคบ ไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างทั้งคู่แม้แต่น้อย แต่ความคุ้นเคยที่ประหลาดทำให้เหตุการณ์เริ่มเลยเถิดกว่าที่ควร มือเจสันเริ่มลุกล้ำเข้าเสื้อนอนสีขาวของเฮนรี่อย่างเอาแต่ใจ แผ่นหลังกว้างสัมผัสถึงอุณหภูมิร้อนที่แผ่ออกมาจากมือที่ลูบไล้ ใบหน้าสวยซบลงที่ซอกคอขาวของเจสันอย่างเขินอาย แรงจิกที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเจสันเจ็บแปลบขึ้นมา กายของเฮนรี่เริ่มบดเบียดหาเจ้าของสัมผัส สติของเฮนรี่หายไปไกลเกินกว่าจะเรียกกลับมาคืนในเวลานี้แล้ว มีแต่เจสันที่รู้ถึงสติตนเองและการกระที่ฉาบฉวยและดูเอาแต่ใจที่กำลังเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ 

'วันนี้ลูกทำเรื่องผิดบาปอีกประการแล้วท่านแม่' เจสันนึกคิดและเริ่มมัวเมาในสัมผัสที่ได้รับจากคนในอ้อมกอด

'อภัยให้ลูกด้วย'

TBC

บาปหนึ่งประการสำหรับบุตรชายแห่งท้องทะเล

เจสันรับรู้ถึงบทลงโทษที่ตนได้รับเป็นอย่างดี การสมสู่กับมนุษย์ถือเป็นบาปที่ไม่ควรให้อภัย การถูกล่วงรู้ถึงการมีอยู่เองก็เช่นกัน มันคือบาปมหันต์ที่แม้จะเป็นบุตรก็ไม่อาจยกเว้นได้ เวลาชีวิตของเจสันกำลังถูกนับถอยหลัง

ความจริงที่แสนเจ็บปวดยังคงทำให้เจสันรู้สึกเศร้าไปทั้งหัวใจ เจสันจดจำเจ้าของเรือนผมงามผู้นั้นได้ดี เจ้าของเสียงขับกล่อมพร้อมพินเก่าแก่ที่เขาเคยแอบเฉยชมเมื่อครั้งเคยขึ้นจากมหาสมุทรกับแม่ผู้เป็นที่รัก ใบหน้างามที่เคยมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะในยามนี้ถูกทำลายโดยฝีมือของสิ่งมีชีวิตที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ร่วมโลก ความเชื่อเรื่องแม่มดส่งผลกระทบให้เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสูญเสียเสียงไปตลอดกาล

"เธอไม่ร้องไห้ได้ไหม"

"…"

ใบหน้าขาวส่ายหนี เจสันขยับกายกอดปลอบอีกครั้งเพื่อให้เฮนรี่ปล่อยน้ำตาอย่างไม่ต้องอดกลั้น เมื่อครู่ก่อนเริ่มอาหารเช้าชายผู้อ้างตนว่าเป็นบุตรของหัวหน้าหมู่บ้านอันใกล้เคาะประตูไม้เพื่อเรียกเจ้าของบ้าน เจสันรู้ดีว่ามันแปลกประหลาดแต่ทันทีที่กายขาวปลดกลอนประตูชายผู้นั้นก็พุ่งเข้ามาหวังขืนใจเฮนรี่ต่อหน้าเขา กลิ่นของสุราข้าวคละคลุ้งจนฉุดจมูก เฮนรี่ไม่ขัดขืนเสียด้วยซ้ำแต่เลือกจะปล่อยน้ำตาเหมือนมันไม่ใช่ครั้งแรก เจสันที่ถูกห้ามไม่ให้ออกมาจากที่หลบซ่อนก็เป็นฝ่ายที่ทนซ่อนตัวไม่ได้เสียเอง มีการปะทะเกิดขึ้นกันเล็กน้อยแต่มีหรือที่บุตรชายแห่งท้องทะเลจะเป็นผู้พ่ายในครั้งนี้

เพราะเฮนรี่ไม่สามารถพูดคุยโต้ตอบเจสันได้ทันที สมุดเล่มเล็กที่ไม่เคยผ่านการใข้งานจึงถูกเขียนแทนคำพูดต่าง ๆ ของเฮนรี่ เจสันกลายเป็นชายพูดมากเพื่อทดแทนความเงียบจากเฮนรี่ ไม่มีใครพูดกล่าวถึงคืนวันฝนตกวันนั้นเพราะเป็นเฮนรี่ที่จดจำเจสันไม่ได้แม้เพียงเสี้ยวเดียว มีหลายครั้งที่เฮนรี่เลือกจะเงียบเมื่อเจสันเริ่มพูดถึงการออกไปจากที่นี่ เขาแค่ใกล้หมดเวลาที่จะได้อยู่ใกล้อีกคนแต่เพราะกลัวเจ้าของใบหน้าสวยนึกโทษตัวเองว่าเป็นเหตุของการหายไปของเขา แต่เพียงแค่มือสวยสัมผัสที่มือเจสันคล้ายต้องการขอโทษก็คลายความน้อยเนื้อต่ำใจให้มลายสิ้น

"ถ้าวันหนึ่งเราหายไป เธอจะอยู่ยังไงเฮนรี่"

"…"

ใกล้เวลาทิ้งแสงทองอำไพ เสียงทุ้มนุ่มที่ปลอบประโลมเฮนรี่มาตลอดสามฤดูที่ฝ่าฟันเอ่ยคำถามที่ไม่น่าฟังขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีทะเลที่เริ่มหมองลงเหลือเพียงสีดำทมิฬไร้แววชีวิตที่เริ่มดับมองทอดยาวสุดสายไปที่ขอบฟ้าไร้สิ้นสุด ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่เคยหยอกเย้า นี้คือสัญญาณที่ไร้เสียงถึงการจากลาที่ไม่มีทางให้เฮนรี่ตั้งตัว

"อย่ามองหน้าเราอย่างนี้ เธอเขียนตอบเราสิ"

เจสันหันจ้องมองเฮนรี่ที่นั่งนิ่งและดวงตาฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตา มือเล็กพยายามประคองให้มือที่สั่นเทาเขียนตัวอักษร

'อย่าไปไหน ขอร้อง'

"เป็นไปได้ยาก วันหนึ่งเราก็ต้องตายจากเธอ ไม่ช้าก็เร็ว"

ยิ่งเอ่ยออกมาร่างงามยิ่งสั่นเทากว่าครั้งเก่า

'ทำไม อยู่ด้วยกันไม่ได้'

'คุณกับผม สองคน'

เพียงประโยคที่ออกมาจากความรู้สึก ความเงียบก็ปกคลุมคนทั้งสองที่จ้องใบหน้ากันและกัน มันเงียบมากพอให้ได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดไปกับพื้นทรายสีทองในยามอาทิตย์อัสดง เสียงลมหนาวของกลิ่นฝนพัดกระทบกิ่งไม้ในป่าใหญ่ เสียงพายุของฤดูฟ้าลงโทษที่คืบคลานใกล้เข้ามา แม้แต่เสียงร่ำไห้ในจิตใจทั้งสองดวงที่กำลังพยายามกลั้นความเสียใจตะโกนกู่ร้องออกมา

"เจ้านกน้อย มันใกล้หมดเวลาของเราแล้ว แต่เราอยากให้เธอเชื่อมั่นในรักของเรา ว่าเรารักเธอสุดหัวใจ"

เสียงทุ้มยังคงพูดปลอบแม้เสียงจะเริ่มแผ่วเบาลงคลายเสียงกระซิบ มือหนาสัมผัสน้ำตาที่เริ่มไหลเลอะแก้มขาวทั้งสองข้างของร่างสวยที่ยังคงสะอื้นไร้เสียง ดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้าจองท้องทะเลค่อย ๆ หายไปทีละนิดเมื่อแสงใกล้ดับลง

"อย่าเสียน้ำตาให้การจากลาของเราเลย แม้กายของเราจะไม่อยู่ให้ไออุ่นกับเธอแต่จิตวิญญาณของเราจะโอบกอดเธอเอาไว้เสมอเฮนรี่"

แหวนสีมุกขาวนวลถูกสวมใส่ลงนิ้วเพื่อหมายหมั้นเป็นเจ้าของ จุมพิตสุดท้ายยังคงหอมหวานและติดตรึงใจทั้งสอง หยดน้ำตาของบุตรแห่งท้องทะเลหยดลงบนฝ่ามือทิ้งไว้เป็นไข่มุกเม็ดน้อยก่อนดวงตาจะหลับลง ร่างที่เคยทิ้งตัวให้เฮนรี่กอดเป็นครั้งสุดท้ายสลายหายไปกับลมหนาวของฟ้าฝน ทิ้งหัวใจดวงน้อยให้โอบกอดอากาศที่เคยมีร่างของคนรัก

เราขอโทษที่ไม่สามารถบอกเธอได้ว่าเคยเจอเธอเมื่อครั้งยังเยาว์ เสียงพิณที่ขับกล่อมพร้อมเสียงของเธอไพเราะยิ่งกว่าเสียงของนางสวรรค์ที่เคยฟัง เป็นไปได้ครั้งสุดท้ายเราอยากได้ยินเสียงของเธออีกครั้งเฮนรี่ แต่ชะตากำหนดให้เราได้อยู่กับเธอเพียงเท่านี้ ของขวัญชิ้นสุดท้ายของเราไม่ใช่แหวนที่มอบให้ หรือจุมพิตที่ไม่เคยหมดรสหวานของเธอ แต่คือเสียงที่สวรรค์พรากมันไป เราหวังว่าเธอจะไม่เสียน้ำตาให้เราอีกครั้งเมื่อเธออ่านถึงตรงนี้

เฮนรี่ที่รัก เธอคือรักแรกของเราและเป็นผู้ช่วยชีวิตเราแต่เธอไม่ใช่สาเหตุที่เราต้องจาก เรายังคงอยู่ในใจของเธอเสมอ และเราไม่เคยตายจากกัน หวังว่าเธอจะเข้มแข็งและอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีเรา

ด้วยรัก

เจสัน

"คุณจะรู้บ้างไหม ว่าผมจำคุณได้เจสัน"

END

talk : (1)

มาแล้วนะคะสำหรับตอนสั้นของเราಥ_ಥ เพราะมันจบแบดแบบนี้เราเลยไม่กล้าเขียนมันออกมาค่ะ เราลดทอนรายละเอียดลงไปงเยอะมาก เพราะกลัวตัวเองร้องไห้ออกมาก่อน นี้ถือว่าเป็นตอนสั้นเรื่องแรกของโน่เฮนที่เขียนและเป็นตอนสั้นเรื่องแรก ๆ ที่เป็นแบดเอนดิ้งของเราที่เราเองก็ไม่กล้าเขียนด้วย ༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽

ยังไงก็ฝากทุกคนช่วยรักคุณเฮนรี่ต่อจากเจสันด้วยนะคะ  กฎก็ต้องเป็นกฎ แม้เจสันจะเป็นบุตรของเจ้าแห่งทะเลก็ต้องโดนลงโทษเหมือนกันค่ะ เฮนรี่ไม่ร้องนะลูก(╥﹏╥)

talk : (2)

อันยองอีกครั้งค่าาาาา อาจจะแปลกใจนิดหน่อยที่มี 2 talkน้าาา เราเคยลงไปในแอปอื่นแล้วค้าาแต่แค่พาน้องเฮนรี่และพี่ๆคนอื่นมาลงที่นี่ค้าบบบ ฝากไรท์เตอร์ตัวเล็กๆคนนี้หน่อยน้าาา💖🤟😔