เช้าที่แสนสดใสของลูกสาวคนโตเพราะมันเป็นวันเสาร์วันหยุดสุดสบายของลูกสาว

"ยูริมาหาแม่หน่อยลูก"

"ค่ะแม่~"

เสียงหวานที่เอ่ยเรียกเด็กสาวน่ารักนั้นคือแม่ของเธอ(นามากิ ยูมิ) อายุ38 แม่เธอสาวกว่าที่คุณครูและอาจารย์หลายคนทักว่าเป็นพี่สาวของยูริแต่นั้นจริงๆนั้นแม่เธอ เธอมักจะโดนทักว่านั้นแม่เธอหรอยูริ

*ห้องครัว*

"ยูริหนูมีประชุมผู้ปกครองไม่ใช่หรอ"

"ห๊ะ!?ใครบอกแม่อ่ะ"

"ยูตะบอกแม่"

ยูมิเดินไปเช็ดมือหลังจากทำอาหารเสร็จยูริผู้เป็นลูกสาวเดินนั่งที่โต๊ะทานอาหารด้วยอาการงอนๆเพราะไม่อยากโดนพวกครูผู้ชายตามถามเรื่องแม่และก็ครูผู้หญิงก็ชอบถามว่าทำไมแม่หนูถึงดูเด็กจังเลย

"ยูริบอกแม่ได้ไหมทำไมถึงไม่อยากให้แม่ไปประชุมผู้ปกครอง?"

"โธ่แม่แม่รู้ไหมเวลาแม่ไปทีไรครูทุกคนก็จะชอบถามถึงแม่ตลอดเลย"

"แล้วมันจะเรียกพูดประชุมผู้ปกครองไหมถ้าแม่ไม่ไป?"

"แม่หนูอุตส่าห์เป็นนักเรียนดีเด่นทำดีทุกอย่างกับน้องนะ"

"แต่ยูริประชุมผู้ปกครองมันสำคัญมากถ้าสมมุติแม่ไม่ไปมันจะดูว่าแม่เสียมารยาทเกินไปนะ"

"ค่ะ..."

เด็กสาวก้มหัวแล้วทำสีหน้าเศร้าสร้อยเพราะว่าไม่อยากให้แม่ของตนไปเพราะว่าตนคิดว่าไม่มีใครคู่ควรกับแม่ของตนแม่ของตนทำงานทุกอย่างเพื่อตน

"แม่ครับยูตะกลับมาแล้ว"

"มากินข้าวมาลูก"

"ครับแม่"

ยูตะได้มองหน้าพี่สาวของตนเองรู้ได้ทันทีว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอนเขาเดินมานั่งที่โต๊ะเด็กหนุ่มวัย17ปีถามออกไปด้วยน้ำเสียงงง

"เป็นอะไรกันหรอครับ"

"แม่รู้ว่าเรามีประชุมผู้ปกครองไง"

"ห๊ะ!?แม่รู้ได้ไง"

"อ่าวพี่นึกว่า..."

";)เร็วไปที่จะโกหกแม่นะจ๊ะ"

"เชอะ"

"โถ่วแม่อ่ะ"

หลังจากนั้นทั้งสามก็ได้กินข้าวกันอย่างมีความสุขแล้วทั้งสามก็ได้มานั่งดูทีวีด้วยกันเรื่องที่ดูคือตํานานจอมยุทธ์ภูตถังซานยูริชอบดูเรื่องเอามากๆอัพปุบดูปับตลอดจนบางครั้งยูมิก็เหนื่อยใจ

ยูริถึงจะเป็นเด็กสาวที่เก่งเรื่องการเรียนแต่เธอเรียนสายอาชีพเพราะเบื่อการเรียนแบบสายสามัญเธอไม่ชอบครูหลายๆท่านส่วนยูตะก็เป็นคนที่เก่งเรื่องคอมมากๆการต่อสู้ก็เก่งแต่ไม่ค่อยเขาใจผู้หญิงคนอื่นนอกจากแม่และพี่สาว

ส่วนคนเป็นแม่ก็โดนลูกๆสั่งห้ามให้มีสามีเพราะว่าผู้ที่เข้ามาในชีวิตแม่แต่ล่ะคนก็ไม่ใครดีเท่าพ่อที่จากไปของพวกเขาแต่ถ้าว่ามีคนดีๆไหมก็มีแต่เพราะคนนั้นเป็นผู้หญิงเลยไม่สามารถมาเป็นได้จริงๆ

*ดูตํานานจอมยุทธ์ภูตถังซานไปถึงตอนที่15*

เกิดแสงบางอย่างเกิดขึ้นทำเอาทั้งสามที่นั่งดูการ์ตูนอยู่ถึงกับอุทานออกมาว่า...

"เหี*ยยย!!!"

_________________________________________

เรื่องแรกในเว็บนี้นะคะ ฝากติดตาม

เด็กหนุ่มและเด็กสาวได้ตื่นขึ้นมาด้วยมึนงงแต่สิ่งที่น่าแปลกใจไปมากว่านั้นคือแม่ที่พวกเขารักและดูแลอย่างดีหายตัวไปไหนไม่รู้ว่าหายตัวไปไหนพวกเขาพยายามตามหาผู้เป็นแม่่ที่หายตัวไปเพราาะแสงอะไรบางอย่างทำให้แม่พวกเขาหายไปแอบไม่มีแม้แม่ฝุ่น

หลังจากนั้นได้มีเสียงเท้าคนเดินมา่เหมือนเป็นหน่วยกองอะไรสักอย่างมที่มากันประมาน10คนที่เดินมาทางพวกเขาพวกเขาพยายามที่จะหนีแต่เสียงเท้ามันก็เข้ามาใกล้จนหนีไปไหนไม่ได้เพราะร่างกายไม่ไปตามใจต้องการมีผู้ชาย2คคนนึงใส่ชุดสีทองและสีดำเดินมาทำเอาพวกเขาตัวสั่นเพราะออร่าที่ดูน่ากลัวแบบแปลกๆแต่ยูตะผู้เป็นน้องได้ตีแขนยูริให้รู้ตัวยูริที่รู้ได้ตั้งสติ

ยูตะได้หันไปแล้วเหวียงขาเตะไปที่คอมารอสูรแต่มารอสูรรับอย่างง่ายดาายและขำออกมาพร้อมพูด้วยเสียงนิ่งเฉยทำเอาเด็กนุ่มไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว

“นี่จ้าหนูแค่ลูกเตะโง่ๆจะทำอะไรฉันได้"

“ลืมไปรือเปล่าครับว่าผมมี2คน”

“เห๋…”

“หิ:)”

เบศจมาศได้มองไปที่เด็กแต่เด็กสาวกับหายไปไหนไม่รู้และไม่สามารถสัมผัสเด็กสาวได้เตะไปทีี่เบญจมาศและมารอสูรที่ด้านหลังสงสัยว่าเธอมาจากทางไหนเด็กสาวน้องชายล่อความสนใจของทั้งสองส่วนเธอวิ่งไปหาที่เข้ามาทำการโจมตีเพื่อความอยู่รอดปลอดภัยของตัวเอง

แต่ขณะที่จะซํ้าลูกเตะไปที่ทั้งสองเธอก็โดนผู้หญิงผมสีชมพูดึงเข้าไปหาตัวแล้วผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงเย็นชาถามเด้กทั้งสองด้วยสายตามองแรง

“พวกเจ้าเป็นใครกันแน่”

“เสือกค่ะอีแก่”

“..”

“ฮิ”

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าไงนะ?”

“อีแก่ไงไม่เคยได้ยินหรอ”

“เป็นเด็กหน้าตาก็ดีแต่ปากนี่น่าทำโทษ”

“หมายความว่าไงน่ะห๊ะ”"

“เจ้ายังไม่ต้องรู้หรอก”

“เดี๋ยว-…”

“ทำอะไรพี่ฉัน-…”

ยูริได้โดนสับไปที่คอแล้วน้องชายสลบลงไปตามพี่สาวและก็มีผู้หญิงผมสั้นประบาเดินออกมาจากเงามืดแลอุ้มเด็กหนุ่มแล้วเดินไปที่รถม้าส่วนบนรมีผู้ชาย2คนนั่งอยู่บนรถอยู่แล้วซึ่งคนคนนั้นคือเซี่ยเยว่และเยียนส่วนคนรที่อุ้มยูตะมาคือน่าน่าหรือหูเลี่ยน่าเด็กสาวได้พูดขึ้นว่า

“ผู้ชายอะไรตัวเล็กน่ารักจัง”

“เจ้าจะเอาเขาจริงๆหรอ”

“ใช่ค่ะท่านพี่”

“ข้าคงไม่มีท่านสู้เขาได้หรอก”

“รู้ตัวนิ”

เซี่ยเยว่พูดพร้อมกับหัวเราะลั่นเพราะว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเพื่อนรักจะไม่มีคนสนใจเพราะว่าเป็นคนใมจร้อนมากเวลาชอบใครก็จะจีบไม่สนใมจอะไเลยเขาก็หวังว่าจะไม่ได้เมียคนเดียวกับเพื่อน

#เกาะเทพสมุทร

ได้มีผู้หญิงร่างกายงามวิ่งหนีอะไรสักอย่างที่มิอาจรู้ได้แต่ตามร่างกายของหญิงเต็มไปด้วยลอยที่คนรักของเธอทำมันลงไปโดยไม่ถามเธอ

หญิงสาวได้วิ่งไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าเหมือนหนุที่พยายามจะหาที่ซ่อนจากงูที่พยายามจะกินเหยื่อของตนเองโดยมีความหิวสูงแบบห้ามไม่ได้แต่ก็มีเสียงพูดดังขึ้นเป็นเสียงพูดของผู้หญิงผมสีขาว

“ตัวเล็กอยุ่ไหนค่ะ”

“ถ้าอยู่แล้วพี่หาหฯููเจอคงรู้สินะ”

“1….2…3…”

เหญิงสาวผมขาวได้เดินปห้องอื่นหญิงสาวที่ซ่อนอยู่ในตู้้ถอนหายใจออกมาด้วยนํ้าเสียงหอบแห้งแต่อยู่ดีๆประตูตู้ได้ถูกเปิดขึ้นด้วยหญิงสาวผมสีขาวพร้อมกับรอยยิ้มแสนเจ้าเหล่

“เจอตัวแล้วสิ”

“ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะท่านผู้ทำพิธีป๋อไซซี”

“ข้าให้เจ้าเรียกข้าว่าอะไร”

หญิงร่างเล็กได้โดนจับไปที่หน้ากับการโดดบีบปากทำให้พูดไม่ได้แต่อยู่ดีๆป๋อไซซีได้อุ้ทมหญิงร่างเล็กกลับไปที่ห้องพร้อมกับการโยนหญิงสาวลงไปบนเตียง

“ซีเอ๋อร์”

“ว่าไงค่ะ”

“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้…”

“ข้ามีลูกแล้ว…”

“ลูกเธอก็คือลูกฉันไง”

โปรดติดตามตอนต่อไป