[อย่าลืมกดหัวใจและอย่าลืมคอมเม้นแล้วกดติดตามข่าวสารตอนใหม่ด้วยนะ อาจเขียนไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็จะพยายามต่อไปน่ะ]

เมืองสีเหล็กกำลังลุกไหม้ เมืองเทียมที่รวบรวมเทคโนโลยีชั้นยอด ถูกเผาอย่างน่าสังเวช และพังทลาย

 ท้องฟ้าเป็นสีแดงภายใต้ไฟและทะเลถูกย้อมเป็นสีแดงเข้ม อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความทรุดโทรมในระดับนั้น มีความนิ่งเงียบอย่างน่าอัศจรรย์อยู่เต็มเมือง

 ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นเสียงคร่ำครวญ ร้องไห้คร่ำครวญ 

เมืองนี้ไม่มีผู้คนที่ร่ำไห้ถึงความล่มสลายของเมืองนี้ เมืองที่ครั้งหนึ่งเคยมีประชากรหลายแสนล้านคนกลับกลายเป็นซากปรักหักพัง ในมุมรกร้างที่ไม่มีใครอยู่นี้ คนหนุ่มสาวและเด็กสาวคนสุดท้ายที่เหลืออยู่เผชิญหน้ากัน

 "โอลีเวียทำดีที่สุดแล้ว"

 คาสึโตะ ซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์มองไปที่หอกสังหารพระเจ้าที่เจาะหน้าอกของเขาและพูดเบา ๆ ต่อหน้าเขาคือ โอลีเวีย สกาเล็ตผู้ซึ่งแทงอาวุธสังหารพระเจ้าบนหน้าอกของ คาสึโตะ นั้นแม่นยำสิ่งที่เธอถืออยู่ในมือคืออาวุธที่พัฒนาขึ้นจากการรวมพลังแห่งกฏเข้าด้วยกันและสามารถทำลายจักรวาลได้อย่างง่ายดาย

 "อาจารย์...คุณ...ทำไม..."

 เมื่อมองไปที่ความเคร่งขรึมที่การล่มสลายของมิติดวงตาของ โอลีเวีย เป็นประกายด้วยแสง เธอเป็นลูกศิษย์ของเขา และในฐานะอาจารย์ เขาจัดการร่างกายของ โอลีเวีย มันคือเขาสั่งบังคับให้ โอลีเวียแทงตัวเองด้วยหอกสังหารพระเจ้าใส่ตัวเอง

 “เธอไม่อยากรู้หรือว่าการเป็นพระเจ้าองค์เดียวคืออะไรแต่ก่อนอื่นยินดีด้วยที่มาไกลถึงขนาดนี้สมควรแก่การยกย่องที่เป็นลูกศิษย์ของฉันฮ่าฮ่า…”

 เมื่อได้ยินคำถามของโอลีเวีย คาสึโตะที่เป็นเทพแห่งเวทย์มนต์ก็แสดงรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาและไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา เขาใช้พลังเวทย์รักษาลูกศิษย์อย่างใจเย็น

 หลังจากรักษาไปบัลลังก์ก็หายไปเขาพิงกับซากปรักหักพังที่ใกล้จะพังทลาย อวัยวะที่สำคัญก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และพลังเวทย์จำนวนมากก็เริ่มย่อยสลายอย่างต่อเนื่อง

 “ฉันไม่ต้องการมันอาจารย์!อาจารย์ควรรักษาตัวเองก่อน!”

 โอลีเวีย ตะโกนอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เลือดและน้ำตาแห่งความเสียใจและความทุกข์ใจ หอกที่ตกลงสู่พื้นส่งเสียงทื่อ ๆ มันคือหอกสีเงินที่ปกคลุมไปด้วยเลือ

[โอลีเวีย]

 "ทำไม...อาจารย์ถึงทำแบบนี้ทำไม! อาจารย์!"

 "ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันต้องการจะทำ"

ชายที่ได้รับบาดเจ็บแสดงรอยยิ้มและพึมพำ รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน ไฟสีขาวถูกควบคุม โดยเขา ในไฟสีขาวนี้คือพลังเวทย์ของ คาสึโตะ ทั้งหมดถูกกักไว้ และเขาก็มอบไฟสีขาวให้โอลีเวีย

 “ฉันมอบพลังของฉันให้แก่เธอพร้อมกับมันและความหวังของโลกนี้ฉันไม่สามารถมอบมันให้ใครได้นอกจากเธอโอลีเวียลูกศิษย์ของฉันสำหรับอลิซและคนอื่นๆพวกเธอแบกภาระหนักเกินไปแล้ว"

 “ไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้เหรออาจารย์?”

 โอลีเวีย คุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มที่ถือไฟสีขาวเธอต้องการจะคืนให้เขาแต่เธอล้มลงกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำอีกส่งเสียงคมชัดมองไปที่หญิงสาวที่กำลังร้องไห้เขาส่ายหัวอย่างเห็นอกเห็นใจ

 “เปล่าประโยชน์ฉันอยู่มานานเกินพอแล้วแค่นี้ก็พอแล้วอีกไม่นานเธอจะเข้าใจว่าการล่มสลายของมิติและการเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ต่อต้านกันเสมอไปแต่อย่างที่เอวากล่าวพวกเขาเติบโตและเอาชนะซึ่งกันและกันและทั้งสองก็ขาดไม่ได้ แม้ว่าจะไม่มีเทพแห่งเวทมนต์ทั่ง7อยู่แล้ว, มนุษยชาติจะยังคงตายในลักษณะอื่นๆ การเป็นพระเจ้าองค์เดียวคือการฆ่าเทพแห่งเวทมนต์ทั่ง7แล้วเธอจะกลายเป็นพระเจ้าองค์เดียว"

 "ดังนั้นรับพลังของฉันโอลีเวียแล้วเธอจะเป็นพระเจ้าองค์เดียวและใช้มันทำให้โลกนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องการให้เป็น!"

 ชายหนุ่มยิ้มอย่างจริงใจ เงยหน้าขึ้น และเท่าที่เขาเห็นคือจักรวาลที่กำลังพังทลายตราบใดที่ โอลีเวีย รวมพลังของเขาเข้ากับร่างกายของเธอ การล่มสลายของจักรวาลนี้จะหยุดแล้วมนุษยชาติจะเข้าสู่รุ่งอรุณใหม่

 "อาจารย์...คุณจะฟื้นคืนชีพไหม..."

 โอลีเวีย เงยหน้าขึ้นมอง คาสึโตะ ด้วยน้ำตา

 “เทพแห่งเวทมนต์ไม่ใช่พระเจ้าแต่เป็นมนุษย์ที่ได้รับพลังของเทพเจ้ามิฉะนั้นจะไม่มีอาวุธของพระเจ้าใช่ไหม พระเจ้าเท่านั้นที่เป็นหนึ่งเดียวมันไม่เปลี่ยนแปลงมีเพียงพระเจ้าองค์เดียวเท่านั้นที่คงอยู่ตลอดไป "

"ชื่อเวทย์มนตร์ของฉันคือ 'BEAST'999 ไม่ว่าจะเป็นปาฏิหาริย์หรือโชคซะตาก็ไม่มีวันหยุดได้จากการก้าวข้ามทุกสิ่ง!"

 “กฎของจักรวาลความลึกลับของวัฏจักรชีวิต ที่ซึ่งแก่นแท้และรากทั้งหมดก่อตัวขึ้น ชั่วขณะนิรันดร์ จุดกำเนิดของอวสานแหล่งกำเนิดของสัจธรรมและกฎทั้งปวงเท่านั้น กฎแห่งความว่างเปล่า มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถเปิดประตูสู่พระเจ้าองค์เดียวได้มันถูกกำหนดมาตั่งแต่แรกที่เธอเกิดขึ้นมาแล้ว"

คาสึโตะ

 แสงระยิบระยับส่องให้เห็นร่างของคาสึโตะ จากเส้นแนวนอนที่ย้อมสีแดงเข้ม ดวงอาทิตย์มองออกมาจากมุมหนึ่งของท้องฟ้า และท้องฟ้าก็ใกล้จะรุ่งสาง เมื่อมองไปที่รูปร่างของชายหนุ่มที่ดูดีและน่าดึงดูดใจของสาวๆ

คาสึโตะและโอลีเวียทั่งคู่ก็จูบกัน

 “ช่างงดงามเหลือเกินนี่เป็นรุ่งอรุณของมนุษยชาติงั้นหรือโอลีเวียยินดีด้วยเธอสำเร็จการศึกษาแล้ว…เธอกลายเป็นผู้โดดเด่น...ผู้หญิง...นักสู้...พระเจ้าองค์เดียว...."

 ด้วยการแสดงออกที่ไร้เดียงสาและไร้เดียงสาของชายคนนั้นกระซิบ และร่างของเขาอาบแสงแดด ค่อยๆ สลายไปราวกับทราย

 "ลาก่อน โอลีเวียขอให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในโลกที่เธอต้องการ"

 "อาจารย์!!!!!!! ม่ายยยย!"

[รอติดตาม]