เรื่องนี้ผมจะเกือบลืมไปแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมไม่ลืม...นั่นก็คือ "เธอ"

-------------------------------------------------------

5 ปีที่แล้ว

"เฮ้ย...เอโตะ"

"อะไรของนาย ? "

"พักนี้มาโรงเรียนสายจังนะ"

ช่วงนี้ผมรู้สึกแปลกๆเวลานอนหลับ ยิ่งเวลาผมฝันมันเหมือนจริงมากๆ ผมมักชอบฝันไปที่แปลกๆที่ผมไม่เคยได้ไป มันรู้สึกปล่อยวาง หลายคนชอบคิดเสมอว่างไม่มีที่ไหนสุขใจที่บ้าน ผมก็คิดเช่นนั้น

"เย็นนี้ไปร้านเกมเซ็นเตอร์ซะหน่อยมะ"

"สงสัยจะไม่ได้ยามาดะ"

"ช่วงนี้นายดูเหนื่อยๆนะ"

"ไม่หรอกสดชื่นจะตาย"

มันก็เหมือนทุกวันผมต้องมาปฏิเสธเพื่อนคนเดียวของผม ก็มันมีการบ้านต้องทำนี่นา ไม่รีบทำล่ะก็ผมจะอดดู anime ที่จะฉายตอนหัวค่ำ หลายคนชอบบอกว่า อายุ 15 แล้ว ยังมานั่งดูอะไรพวกนี้อีก บ้างพวกก็มองเป็น โอตาคุ น่ารังเกียจมั่งล่ะ แต่ผมรู้สึกเฉยๆกับเรื่องพวกนี้

กริ๊ง\~ กริ๊ง\~ กริ๊ง\~📞

เอโตะ "ว่าไงยามาดะ"

ยามาดะ "พรุ่งนี้แกจะมาเช้ารึเปล่าเนี่ย"

เอโตะ "ไม่รู้สิ ฉันไม่แน่ใจ"

ยามาดะ "ทุกทีเลย"

เอโตะ "ฉันขอทำการบ้านก่อนละกัน"

ยามาดะ "นี่ไม่อยากคุยรึเปล่าเนี่ย"

เอโตะ "เปล่าฉันกำลังรีบ"

ยามาดะ "ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้"

เอโตะ "เจอกัน"

ตอนแรกผมก็คิดว่าจะมีธุระอะไรที่ไหนได้ไม่มีอะไรเลย จากนั้นผมก็นั่งดู anime จนจบ

เอโตะ "อาบน้ำนอนดีกว่าวุ้ย"

เวลาที่ผมหลับมักจะฝันอะไรที่แปลกเสมอคราวนี้ก็เช่นกัน

"นี่นาย ตื่นสิ"

เอโตะ "หือ...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"

"ที่โรงเรียนไงเล่า"

เอโตะ "โรงเรียน ?"

ผมตื่นมาที่ไหนก็ไม่รู้ มองไปรอบๆก็มีแต่ทุ่งหญ้าโล่งๆ ไปหมด มีเพียงโรงเรียนอะไรก็ไม่รู้ตั้งอยู่ แล้วมีเด็กผู้หญิงคนนึงยื่นมือมาทางผม พร้อมรอยยิ้มอันสดใส ที่ใครเห็นก็ต้องใจละลาย

"ฉันชื่อ มิกิ นะ"

เอโตะ "ห้ะ...ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่"

มิกิ "เด็กใหม่เหรอ...ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"

เอโตะ "บ้าเหรอ...ฉันไม่รู้จักที่นี่ด้วยซ้ำ"

กริ๊งงงงงงงงงง\~ 🔔

มิกิ "ออดโรงเรียนดังแล้ว...รีบไปกันดีกว่า"

เอโตะ "ดะ...เดี๋ยวก่อน"

เธอจับมือผมพร้อมกับวิ่งเข้าโรงเรียน พริบตาแรกที่ผมเห็น มันสวยมากๆ มีเด็กนักเรียนเต็มไปหมด รอบโรงเรียนเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล ลมพัดโชย ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นนี้ ใจผมยังคิดอยู่ว่านี้คือฝันจริงๆหรือเปล่า

บ่ายวันนั้นเป็นช่วงเวลาพัก เธอมิกิก็ชวนผมไปเดินดูรอบๆโรงเรียน

เอโตะ "ฉันสงสัยอะไรอย่างนึง"

มิกิ "นายสงสัยอะไรเหรอ"

เอโตะ "ที่นี่ไม่มีบ้านคนเหรอ ทำไมมีแต่ทุ่งหญ้าโล่งๆเลย"

เธอเงียบไปพักนึงแล้วยิ้มที่มุมปากพร้อมกับพูดว่า

"พรุ่งนี้นายก็จะเห็นเอง" 😊

คำพูดพร้อมกับลมที่พัดมาทำให้เธอต้องเสยผมข้างๆขึ้น เธอสวยมากๆจนกระทั่ง

กริ๊งงงงง\~ กริ๊งงงง\~ กริ๊งงงง\~🕰

เอโตะ "หือ...แย่แล้ว 8 โมงแล้วเหรอเนี่ย"

สายตามระเบียบ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าคืนนี้ผมจะฝันเรื่องเดิมหรือเปล่า

22:00 🕰

"นี่นาย มาตอนตรงนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย"

เอโตะ "เฮือก...ตื่นแล้ว...ฉันตื่นแล้ว"

มิกิ "ไปเดินดูรอบๆแถวนี้กันมั้ย"

เอโตะ "ห๋า...มันมีแต่ทุ่งยะ...."

มันแปลกมากทุ่งหญ้ามันหายไป กลายเป็นงานฤดูร้อนไปแล้ว

มิกิ "พร้อมรึยัง

นายพร้อมหรือยัง ? เป็นคำพูดที่ผมไม่อาจจะปฏิเสธได้ งานฤดูร้อนที่ผมไม่เคยได้สัมผัสแม้แต่ครั้งเดียว ผมได้สนุกและเดินเที่ยวเล่นกับเธอ

มิกิ "เอโตะสนใจกินแอปเปิ้ลมั้ย"

เอโตะ "ก็ดีนะ งั้นฉันซื้อให้ละกัน"

มิกิ "นายมีตังงั้นเหรอ คริคริ"

เอโตะ "เออจริงด้วย"

มิกิ "งั้นเดี๋ยวฉันเลี้ยงนายเอง"

ผมรู้สึกสนุกมากๆถึงจะไม่รู้รสแอปเปิ้ลนั้นก็เถอะ จนค่ำคืนนั้นก็มาถึง เสียงดัง ปุ้ง!!! ขึ้นฟ้า เป็นประกายแสงสี ในยามราตรีที่สวยสดงดงามมาก ผมเห็นเธอมองอย่างใจจดใจจ่อ ตาของเธอเป็นประกายมากๆ เธอหันมาพร้อมกับร้อยยิ้ม

มิกิ "จริงสิ ไว้เรามาด้วยกันอีกมั้ย"

เอโตะ "ได้สิ ไว้มาด้วยกันอีก"

มิกิ "นายสัญญาแล้วนะ"

"ฉันสัญญา"

มันเป็นความรู้สึกแรกที่ผมไม่เคยสัมผัส เราเกี่ยวก้อยสัญญากัน จากตอนนั้นผมก็ฝันถึงเรื่องแบบนี้มาเรื่อยๆ ถึงแม้สถานที่มันจะไม่ซ้ำกันเลยก็ตาม บางทีก็ในเมืองบ้าน ชนบทบ้าง ทะเลบ้าง แต่สิ่งเดียวที่ผมไม่ได้สัมผัส คือความรู้สึก โดนแดดก็ไม่รู้สึกร้อน กินอะไรก็ไม่ได้รสชาติ แต่ไม่รู้ทำไม ในใจผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเวลามองหน้าเธอ

มิกิ "นายดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย เป็นอะไรหรือเปล่า"

เอโตะ "อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่เหนื่อยๆน่ะ"

ทุกช่วงเวลาของผมตอนนี้มันมีความสุขมากๆ จนกระทั่งวันนี้ผมได้บอกกับเธอ

เอโตะ "เรามีเรื่องจะบอกน่ะมิกิ"

มิกิ "อะไรเหรอ"

เอโตะ "ตลอดเวลาที่เจอเธอ เรามีความรู้สึกแปลกๆอยู่ตลอดเวลา"

มิกิ "ทำไมเหรอ"

เอโตะ "ฉันกำลังคิดว่าสิ่งที่ฉันเป็นน่าจะเกิดจากเธอ"

มิกิ "...."

เอโตะ "ฉัน...ชะ"

"เอโตะไปโรงเรียนกันเถอะเพื่อน"

เอโตะ "....ไอ้ยามาดะ ตูจะฆ่าเมิง"

ยามาดะ "โอ้ย...มาบีบคอฉันทำไม"

หลังจากวันนั้นมาผมก็ไม่ได้ฝันถึงเธอมาหลายวันเลย เป็นเพราะอะไรกันนะ ผมนั่งคิดแต่เรื่องนี้จนไม่เป็นอันทำอะไรเลย

อาจารย์ "เธอไปทำให้มันดีๆสิ้ เอโตะคุง"

ไม่นานผมก็ฝันถึงเธอ ผมตื่นขึ้นมาโดยทร่เธอไม่ได้มาเรียก ผมยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆว่าวันนี้จะเป็นสถานที่แบบไหน มันเป็นจุดชมวิวที่ไหนซักแห่งนึงในโลกความจริง ผมเห็นเธอยืนหันหลังให้

เอโตะ "มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เหรอ"

มิกิ "ฉันกำลังมองไปให้ไกลที่สุด"

เอโตะ "แปลกจังนะที่ไม่มาปลุกฉันแบบทุกทีน่ะ"

มิกิ "อยากให้นายได้ตื่นเองบ้าง"

เอโตะ "อย่างนั้นเหรอ แฮะ แฮะ"

พวกเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งผมได้รวบรวมความกล้าที่จะบอกกับเธออีกครั้งนึง

เอโตะ "มิกิ..."

มิกิ "มีอะไรเหรอ"

ผมหยุดมองไปที่หน้าเธอแล้วพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ

เอโตะ "ฉันชอบเธอมิกิ"

หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งมีคนมาปลุกผมให้ตื่น

--------------------------------------------

ฉันได้พบกับผู้ชายคนนึงมาซักพักแล้วเราพูดคุยกันจนสนิทมากขึ้น ไปไหนด้วยกันอยู่บ่อยๆ แต่เขาจะมาได้ไม่นานเท่าไหร่ เขาก็หายไป กว่าจะพบเขาก็นานอยู่ ฉันรู้สึกดีใจมากๆที่ไม่ได้พบใครมานานแล้ว ฉันเคยพบกับเขาตอนยังเด็กๆ เราวิ่งเล่นด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันฉันชอบที่มันจะเป็นแบบนี้ แต่แล้ววันนึงเขาก็มาบอกอะไรบางอย่างกับฉัน

"ฉันชอบเธอนะมิกิ"

มันอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับคนอื่น แต่ไม่ใช่กับฉัน

ฉันโดนบอกชอบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ฉันก็ไม่อาจจะรับความรู้สึกนั้นมาได้ ตั้งแต่วันที่เขาบอกชอบฉัน ก็ไม่ได้พบเขาเลย หลายวันมากแล้ว ฉันได้แต่นั่งคอยที่เขาจะมา มันอ้างว้างมากเหลือเกิน ฉันได้แต่นั่งกอดเข่าตัวเอง น้ำตาก็ไหลออกมา ฉันอยากจจะบอกเขา ฉันรอเขามาหา ฉันได้แต่นั่งรอ มันทรมานมากจริงๆการรอใครซักคน เวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน ฉันอยากเจอเขา ฉันอยากกอดเขา มันรู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก

-----------------------------------

ผมไม่ได้เจอเธอมาอาทิตย์นึงแล้ว ผมใช้ชีวิตอย่างปกติ

ยามาดะ "ขอบตานี่ดำมาเลยนะ"

เอโตะ "เฮ้อ...ฉันสบายดี"

ยามาดะ "เลิกเรียนแล้วนี่แกกลับเลยรึเปล่า"

เอโตะ "ฉันจะอยู่ทำไมล่ะ"

ยามาดะ "ฮ่า ฮ่า ฮ่า พรุ่งนี้อย่ามาสายล่ะ"

เอโตะ "รู้แล้วล่ะน่า"

ช่วงนี้ผมติวสอบจนดึกดื่น บางทีก็เกือบสว่าง เวลานอนผมก็นอนลง จนผมสอบผ่านไปได้ด้วยดี แล้วคืนนั้นแหละจะเป็นคืนที่ผมจะได้พบกับเธออีก

เอโตะ "หือ....มาโผล่โรงเรียนอีกแล้วเหรอเนี่ย"

ผมตื่นขึ้นมารอบๆตัวผมก็เหมือนเดิมกับวันแรกที่ฝัน แต่มันต่างกัน รอบนี้ผมตื่นขึ้นมาเหมือนมันเป็นเวลาเย็นแล้ว ประมาณพระอาทิตย์จะตกดิน แต่ทำไมรอบนี้ผมไม่เห็นเธอเหมือนทุกที ผมเดินตามหาเธอเท่าไหร่ก็ไม่เจอ คนอื่นก็หายไปกันหมด

สายตาก็มองไปทางประตูโรงเรียน มีอะไรอยู่ไกลๆมากจนเกือบมองไม่เห็น ผมตัดสินใจที่จะวิ่งไปดู

"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"

วิ่งมาไกลจนเหนื่อยผมจึงเห็นว่าเธออยู่ยืนแต่หลังหันให้กับผม

เอโตะ "งะ...ไงมิกิ"

เธอหันหน้ามาด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า น้ำตาเธอคลอ เธอยิ้มแล้วพูดกับผม

มิกิ "ไง...ไม่เจอกันนานเลย"

เอโตะ "เป็นอะไรรึเปล่า"

มิกิ "ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก"

เอโตะ "แปลกจังทำไมวันนี้ถึงมาโผล่โรงเรียนนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

เสียงลมที่พัดมาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆขึ้นมา

เอโตะ "จริงสิ พรุ่งนี้จะไปโผล่ที่ไหนอีกนะ"

เธอส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ

มิกิ "มันไม่มีพรุ่งนี้อีกแล้ว"

เอโตะ "ทำไมล่ะ ทำไมมันถึงไม่มีพรุ่งนี้"

เธอไม่พูดอะไรมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา

มิกิ "เราจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว"

เอโตะ "ไม่จริง...ทำไมล่ะ"

"ทำไมถึงไม่ได้พบกันอีก"

มิกิ "ฉันไม่ใช่ตัวจริงเอโตะ ฉันเป็นเพียงสิ่งที่นายจิตนการมา ฉันเป็นเพียงแค่ความฝัน"

น้ำตาผมก็ไหลออกมา โผลตัวเข้าไปกอดเธอ

เอโตะ "ไม่ใช่ เธอไม่ใช่แค่ความฝัน"

มิกิ "ยอมรับเถอะ ฉันไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกแล้ว" 😭

ผมไม่ยอมรับผมไม่เชื่อ ผมได้แต่ปฏิเสธสิ่งที่เกิดขึ้นมา

เอโตะ "ไม่เชื่อหรอก ฉันต้องเจอเธออีก"

มิกิ "วันสุดท้ายแล้ว เอโตะ เราจะไม่ได้พบกันแล้ว"

เอโตะ "ไม่...ฉันชอบเธอนะมิกิ"

ผมจูบเธอกอดแน่นผมไม่เคยได้สัมผัสความรักเลย ผมกลัว กลัวมากที่จะรักใคร

"ฉันก็รักนาย"

สิ่งที่ผมได้ยินเป็นครั้งท้ายก่อนที่ร่างกายของเธอค่อยๆหายไป ผมกอดเธอแน่น ร้องไห้โฮ ผมไม่อยากจากเธอไป ทุกช่วงเวลาที่ได้พบกับเธอมันได้สัมผัสมันในตอนสุดท้าย

------------------------

"ม่ายยยยยยยยยย"

"ฟื้นแล้ว เอโตะฟื้นแล้ว ไปตามหมอมาเร็ว"

ผมตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ผมเจอครอบครัวเพื่อน ทุกคนร้องไห้แล้วเข้ามากอดผม

"แม่คิดว่าลูกจะไม่ฟื้นแล้ว"

"เอิดอาอัยฮึ่ม"

"ใจเย็นๆนะเอโตะลูก"

"ทามัยเอียงขมเปงอี้"

ผมตกใจกับตัวเองว่าทำไมพูดแบบแปลกๆ ผมได้ประสบอุบัติเหตุเมื่อ 5 ปีก่อน ผมสลบมาตลอด 5 ปี ครอบครัวคิดว่าผมต้องเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดแล้ว

ที่ผ่านมาผมแค่ฝันไปหยั่งงั้นเหรอ มันเหมือนจริงเกือบหมดทุกอย่าง ผมจำอะไรแทบไม่ได้เมื่อ 5 ปีที่แล้ว แต่สำหรับเรื่องราวของผมกับมิกิ ยังจำได้ดี ผมหวังซักวันนึงว่าจะพบเธอบนโลกจริงๆที่ไหนซักแห่ง ผมจะคว้าเธอเอาไว้

"เราจะต้องได้พบกันอีก"