– ชีวิตที่ผู้คนสรรเสริญและคิดว่าเป็นความสำเร็จ เป็นแค่ชีวิตรูปแบบหนึ่งเท่านั้น ทำไมเราจึงให้ค่าชีวิตเพียงหนึ่งเดียว จนต้องสละชีวิตในรูปแบบอื่น ๆ กันล่ะ? – เฮนรี่ เดวิด ธอโร

ผมขยี้เส้นผมแบบลวกๆ และลูบใบหน้าแห้งกร้านด้วยฝ่ามือ ความรู้สึกเปียกชื้นทำให้ใบหน้าที่ร้อนผ่าวเย็นลง ได้กลิ่นแชมพูจาง ๆ จากมือของตัวเอง ผมอาบน้ำด้วยเวลาไม่ถึงสี่สิบนาที สถานที่แห่งนั้นอยู่ใกล้บ้านเสียจนหยดน้ำบนเส้นผมสั้นยังไม่ทันแห้งสนิท ผมรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยเมื่อมาถึงสถานที่ตามที่อยู่ เพราะสำนักงานนั้นดูดีเกินคาด ผมจินตนาการถึงบันไดเหล็กสนิมเขรอะล้อมรอบด้วยกำแพงอิฐแดงกับอพาร์ตเมนต์น่าสงสัยที่เต็มไปด้วยชายหญิงขายบริการและยาเสพติด แต่สำนักงานกลับสร้างอยู่ในคฤหาสน์ที่หรูหราเสียจนความตั้งใจของผมผู้ซึ่งออกจากบ้านมาด้วยความมุ่งมั่นจะไปสู่หลุมพรางดำมืดเกิดสั่นคลอน เมื่อผมลงจากรถแท็กซี่ หญิงสาวที่นั่งอยู่บนบันไดหินแกรนิตเงาวับด้านหน้าก็ลุกขึ้นทันที “เอ็ด?” หญิงสาวที่เรียกชื่อผมด้วยรอยยิ้มเป็นคนที่ผมเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ในสถานที่แบบนี้กันนะ แถมยังเป็นผู้หญิงที่รู้ชื่อของผมด้วย เมื่อเห็นว่าผมกำลังมองเธอด้วยแววตางุนงง หญิงสาวก็ยิ้มจนเห็นแนวฟันที่เรียงเป็นระเบียบ “เจนีน คีตัน ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” “…คุณมารับผมหรือครับ” “ใช่ค่ะ” ผมจับมือกับหญิงสาวที่ยื่นมือมาโดยไม่รู้ตัว มือเล็ก ๆ นุ่มนิ่มของเธอให้ความรู้สึกที่ดี “ว้าว คุณตัวสูงจังเลยค่ะ” หญิงสาวที่แนะนำตัวว่าเจนีนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองผมชัด ๆ ผมไม่รู้จะตอบอย่างไรดีจึงได้แต่มองเธอเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ผมว่าส่วนสูงเกือบหกฟุตไม่ใช่รูปร่างที่น่าชื่นชมอะไรขนาดนั้น ผมเบนสายตาหนีดวงตาที่เหลือบมองมาของเธอ “ร้อนไหมคะ” “ครับ” “ตามฉันมาสิคะ ฉันจะหาเครื่องดื่มเย็น ๆ ให้คุณ” ผมพยักหน้าโดยไม่ตอบคำถาม เจนีนพึมพำพลางเงยหน้ามองผมด้วยสายตาแปลก ๆ “ดูเหมือนจะเป็นสเตรท [1] เลยแฮะ” ไม่รู้ว่าเธอพูดคนเดียวหรือพูดให้ผมได้ยินด้วย แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร เพราะผมเป็นสเตรทอย่างที่เธอพูดจริง ๆ ภายในไม่หรูหรา แต่ก็ไม่ได้เรียบง่าย มันดูคล้ายบ้านของชาวนิวยอร์กที่เห็นผ่านตาบ่อย ๆ ตอนทำงานเป็นบอดี้การ์ด เมื่อขึ้นลิฟต์มาผมก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจขณะมองดูสตูดิโอที่เชื่อมกัน คงจะเป็นเศรษฐีเงินล้านสินะ ภายในห้องที่เชื่อมต่อกับลิฟต์โดยไม่มีทางเดินกั้นนั้นดูดีมาก หน้าต่างกระจกมีขนาดใหญ่และเงาวับ ห้องก็ได้รับการตกแต่งแบบที่เห็นในนิตยสารตกแต่งบ้าน “รอตรงนี้นะคะ” ผมพยักหน้าพลางนั่งลงบนโซฟา มันไม่ใช่โซฟาหนังราคาถูก ๆ แต่เป็นโซฟาหนังควาย เมื่อผมนั่งลงบนโซฟาที่มีความยืดหยุ่นและเงยหน้ามองหญิงสาว เธอก็เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “คุณจะดื่มอะไรดีคะ” “ผมขอกาแฟดีแคฟ [2] ครับ” ดูเรื่องมากเกินไปหรือเปล่านะ ผมเหลือบมองหญิงสาว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจ กาแฟก็ดีอยู่หรอก แต่ช่วยไม่ได้ที่เครื่องดื่มกาเฟอีนจะทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเปิดตู้รื้อของและเริ่มชงกาแฟตามที่ผมขอ ผมมองด้านหลังของหญิงสาวพลางลูบใบหน้าแห้งกร้านด้วยมือหยาบกระด้าง ผมรู้ว่ามันออกจะรู้ตัวช้าเกินไปสักหน่อย ที่เธอเรียกผมว่าเอ็ดทันทีที่เห็นผมลงจากแท็กซี่ นั่นก็เพราะรูปถ่ายไม่กี่รูปที่ผมส่งให้พวกเขานั่นเอง ผมส่งภาพมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว จุดเริ่มต้นมาจากการที่ผมได้ยินคำพูดเรื่อยเปื่อยของพวกผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในบาร์ที่ผมกับเพื่อนร่วมงานแวะไปบ้างบางครั้งเมื่อคิดถึงเบียร์หลังเลิกงาน ผู้ชายคนนั้นพูดย้ำหลายรอบว่าตนเองเป็นสเตรทอย่างแน่นอน ขณะที่กำลังชักชวนคนที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนหรือไม่ก็เพื่อนร่วมงาน เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาถ่ายคลิปโซโล่สำหรับกลุ่มเกย์ มันทำให้เขาหาเงินได้จำนวนมากเลยทีเดียว คราวนี้เขาใช้เงินไปกับการเปลี่ยนรถ และพูดว่าหากพวกนายสนใจก็ลองทำดูได้ คนที่ได้ฟังเรื่องราวก็สงสัยว่าเขาร้อนเงินอย่างนั้นหรือ และถามเกี่ยวกับความอันตรายของงานอย่างละเอียดพร้อมกับทำสีหน้าเหยเก แต่ชายหนุ่มที่ตอบคำถามนั้นบอกอย่างไม่พอใจนักว่าไม่มีอะไรอันตราย ดูท่าคนที่ถ่ายทำคลิปนั้นจะมีแฟนสาวที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ผมไม่ได้ยินเรื่องราวหลังจากนั้นอีก เพราะย้ายไปนั่งกับเพื่อนร่วมงานที่ทำงานในบริษัทรักษาความปลอดภัยเดียวกัน แต่เรื่องของผู้ชายคนนั้นก็ยังคงติดอยู่ในหัว กลายเป็นผมที่ถูกชักนำไม่ใช่เพื่อนของเขา ระหว่างทางกลับบ้านผมนึกถึงรถยนต์มือสองที่ส่งเสียงดังและสตาร์ตไม่ติดอยู่บ่อย ๆ กับอพาร์ตเมนต์ราคาถูกที่เหลือระยะเวลาในสัญญาเช่าอีกไม่นานเท่าไหร่ขึ้นมา และยังนึกถึงเงินเดือนอันน้อยนิดของผมที่หมดไปกับหนี้สินเชื่อจำนองติดลบกับการกู้ยืมเงินเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธทุกครั้งที่ผมไปธนาคาร เมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็เปิดกูเกิลค้นหาเว็บไซต์ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับที่ผู้ชายในบาร์คนนั้นพูดเอาไว้ เว็บไซต์ส่วนใหญ่ไม่สามารถเข้าดูได้ถ้าไม่จ่ายค่าสมาชิก มีหลายโฮมเพจที่รับสมัครนายแบบและออดิชั่น แต่ผมปิดทิ้งไปเกือบหมดเพราะหน้าโฮมเพจไม่น่าดูนักและมีมัลแวร์มากมายนอกจากนี้เพราะดูภาพเปลือยของพวกผู้ชายจึงเริ่มรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนราวกับต้องเห็นในสิ่งที่ไม่อยากเห็น ผมดูพวกเขาพลางนึกสงสัยว่าการสำเร็จความใคร่ของเกย์เป็นอย่างไร ผมพิจารณาเกี่ยวกับพวกเขาอย่างจริงจังผมเปิดหน้าเว็บหลายครั้งและกังวลว่างานนี้คงไม่ใช่ทางของผม ผมสะดุดตาเข้ากับ ซึ่งเป็นเว็บที่ดูค่อนข้างจะสร้างสรรค์ มันแตกต่างกับหน้าจอที่เต็มไปด้วยผู้ชายท่าทางเหมือนคนติดยาในเว็บไซต์ที่เห็นก่อนหน้านี้ พวกชายหนุ่มหน้าตาดียืนเปิดเผยเรือนร่างช่วงบนอันสมบูรณ์แบบ พวกเขากำลังเล่นฟุตบอลหรือไม่ก็ว่ายน้ำดูเหมือนผมจะมาผิดที่ แต่แล้วก็เห็นคำเตือนขนาดใหญ่เขียนด้วยตัวอักษรสีเหลืองด้านล่างของเว็บไซต์ * [เว็บไซต์นี้มีภาพเปลือยของผู้ชายและมีการกระทำที่เกี่ยวข้องกับเพศรวมไปถึงกิจกรรมทางเพศสำหรับเพศเดียวกัน หากท่านอายุต่ำกว่า 18 ปีหรือต่อต้านพฤติกรรมเหล่านี้ กรุณาออกจากเว็บไซต์] ผมเป็นหนึ่งในคนที่รู้สึกต่อต้านพฤติกรรมตามคำเตือนที่ว่านั้น แต่ก็คลิกปุ่มเอ็นเทอร์โดยไม่ลังเล คนที่เปิดเผยว่าตนเองเป็นสเตรทกำลังจูบกับผู้ชาย แต่ไม่มีภาพโชว์ของลับหรือการร่วมเพศทางทวารหนักแบบในเว็บไซต์อื่น ๆ เมื่อลองพิจารณาถึงเงินในกระเป๋า ถ้าเป็นสถานที่ที่ดูดีแบบนี้ มันก็น่าจะลองดูสักครั้งดีไหม หลังจากส่งอีเมลสมัครเป็นนายแบบด้วยเนื้อหาสั้น ๆ แล้ว ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาผมก็ได้รับการตอบกลับ พวกเขาบอกให้ถ่ายภาพโคลสอัพหนึ่งรูปและภาพเปลือยท่อนบนหนึ่งรูปแนบรวมไปกับรูปถ่ายเต็มตัวลงในอีเมล ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที แม้จะบ่นพึมพำว่าจำเป็นต้องทำขนาดนั้นด้วยหรือก็ตาม ผมถ่ายรูปใบหน้า รูปเปลือยท่อนบนหน้ากระจกในห้องน้ำและรูปเต็มตัวที่สวมเสื้อผ้า สีหน้าในภาพดูทึ่มทื่อนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้สนใจผมส่งอีเมลไปและได้รับการตอบกลับทันที หลังจากนั้นเรื่องราวก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงสถานการณ์ในตอนนี้ ในขณะที่ผมกำลังนั่งดื่มกาแฟเงียบ ๆ หญิงสาวก็เดินเข้ามาและนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนกะพริบดวงตาสีเขียวมองมาที่ผม เจนีนเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน “ฉันเป็นแฟ็กแฮ็ก [3] แบบที่คุณกำลังคิดอยู่ตอนนี้นั่นแหละค่ะ” ผมซึ่งกำลังดื่มกาแฟร้อน ๆ ตกใจกับคำพูดของเจนีนจนเพดานปากเกือบจะถูกลวก อันที่จริงแล้วผมไม่ได้คิดอะไรเลย เพียงแต่สับสนที่เธอเปิดเผยว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่นิยมชายรักชาย แต่ดูท่าแล้วเจนีนจะไม่คิดแบบนั้น “ไม่ตกใจเลยหรือคะ” “…” ถึงจะไม่ได้แสดงสีหน้า แต่ว่าผมก็ตกใจนะ เพียงแต่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดออกไป “ฉันแค่บอกไว้ เผื่อคุณจะกำลังคิดว่าทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้ชายแบบนี้” “เต็มไปด้วยผู้ชายหรือครับ” “อ๋อ…ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ชั้นล่างค่ะ กำลังจะขึ้นมา พวกเขามาช้าเพราะต้องขนอุปกรณ์นิดหน่อย ก็เลยให้ฉันมาแทนค่ะ” เมื่อผมพยักหน้า หญิงสาวก็ลุกขึ้น “รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันมา”

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ หญิงสาวลงลิฟต์ตัวที่เชื่อมต่อกับสตูดิโอหายไปชั้นล่างก็ยังไม่กลับมาต่างจากที่บอกเอาไว้ นอกจากกลอกตาไปมากับดื่มกาแฟให้หมดถ้วยแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทำอีก ดังนั้นผมจึงลุกขึ้น ถึงแม้ภายในห้องกว้างที่เปิดเป็นห้องเดี่ยวนั้นจะไม่ได้เปิดไฟ แต่ก็สว่างจ้าเพราะแสงแดดยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามา มีโซฟากับเก้าอี้ตัวยาว รวมไปถึงเตียงนอนและเฟอร์นิเจอร์ถูกจัดวางไว้ทั่วห้องดูสะดวกสบาย แต่เหมือนไม่มีใครอาศัยอยู่ ดูแล้วราวกับห้องตัวอย่าง ผมค่อย ๆ เดินพลางลูบโต๊ะไม้หรูหราด้วยปลายนิ้วและสัมผัสโซฟาหนังควายทนทาน ถัดจากโทรทัศน์ที่อยู่ห่างจากหน้าต่างมีตู้ที่เต็มไปด้วยหนังสือและวิดีโอกับดีวีดีทุกประเภท ผมมองหนังสือที่อัดแน่นเต็มตู้จากนั้นก็ดึงออกมาดูหน้าปก ส่วนใหญ่เกี่ยวกับการสอนหรือความรู้เบื้องต้นเรื่องการผลิตภาพยนตร์ การผลิตภาพยนตร์งั้นหรือ แน่นอนว่าหนังโป๊เกย์ก็จัดอยู่ในประเภทของภาพยนตร์สำหรับผู้ใหญ่ หนังสือเล่มหนาถูกแทรกอยู่ระหว่างชั้นหนังสือถัดมาเป็นดีวีดีที่ผมไม่คุ้นชื่อและไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเลยถูกสอดเอาไว้ท่าทางเจ้าของสถานที่จะชอบภาพยนตร์มาก ผมรู้สึกดีที่เรามีส่วนหนึ่งที่คล้ายกัน ผมเคาะกล่องดีวีดีด้วยปลายนิ้วพลางอ่านชื่อเรื่อง มันเป็นหนังเก่าหรือเปล่านะ ชื่อเรื่องชัดเจน ถ้าเป็นภาพยนตร์ก็ต้องมีผู้กำกับและนักแสดงที่ผมรู้จักบ้าง แต่นี่เป็นภาพยนตร์ที่ผมเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ผมหยิบสองสามกล่องในนั้นมาเปิดดู มีเหตุผลที่ชื่อเรื่องเหล่านั้นแปลกตา พวกมันคือหนังโป๊เกย์ ชื่อเรื่องชวนให้จินตนาการแปลก ๆ ว่า ‘รอว์ มีท’ [1] มีผู้ชายรูปร่างดียืนเปลือยท่อนบนอยู่ใต้หน้าปกสีทึบ เป็นความโดดเดี่ยวที่น่าประทับใจมาก ด้านหลังของกล่องมีภาพเล็ก ๆ ที่ถูกตัดมาจากในหนังบางส่วน ไม่ว่าผมจะเป็นคนเฉยชาแค่ไหน แต่พอได้เห็นภาพแบบนี้ก็ไม่สามารถทำใจได้ดูรูปเล็ก ๆ ของพวกผู้ชายที่กอดก่ายกัน ผมก็ได้แต่เก็บมันกลับเข้าชั้นไปด้วยสีหน้าแข็งทื่อ ปกดีวีดีด้านล่างมีรูปของผู้ชายสวมสูทและมีพื้นหลังเป็นสีดำ มันทำให้นึกถึงภาพอาหารค่ำมื้อสุดท้าย ชายหนุ่มที่สวมสูทสีดำกับเน็คไทสีไชน่าบลูอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้ชายที่แยกเป็นสองฝั่ง แสดงออกถึงความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งและความกลัดกลุ้มของแต่ละคนได้ชัดเจน ใบหน้าของผู้ชายที่ยกมือทั้งสองเหนือโต๊ะสีขาวดูโดดเด่นที่สุดในบรรดาคนทั้งสิบสาม มุมปากบิดเบี้ยวตรงข้ามกับร่องรอยความเศร้าโศกที่ฉายชัดในดวงตา ด้วยความคิดบางอย่างที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ ใบหน้าที่ดึงดูดของเขาช่างสมบูรณ์แบบราวกับประติมากรรมของมีเกลันเจโล ชื่อของภาพยนตร์เรื่องนี้คือ ‘จิ๊กโกโล่’ [2] ตัวอักษรบนหน้าปกที่ทำให้นึกถึงภาพอาหารค่ำมื้อสุดท้ายเนี่ยนะ สีหน้าเหม่อลอยหม่นหมองของชายบนหน้าปกบ่งบอกบางอย่างเป็นการเย้ยหยันความเคร่งครัดศาสนาหรือเปล่านะ ผมครุ่นคิดพลางพลิกด้านหลังของกล่อง แน่นอนว่าด้านหลังก็สนุกสนานกันใหญ่ “…อืม” ผมเดาะลิ้นพลางคิดว่ามันคงจะเป็นหนังโป๊ที่มีความหมายลึกซึ้งมากจากนั้นก็วางมันลงบนชั้นอย่างรวดเร็ว หน้าปกของดีวีดีที่อยู่ใต้กล่องเรื่องจิ๊กโกโล่เป็นภาพเปลือยที่โจ่งแจ้งที่สุดในบรรดาหน้าปกที่ผมเห็นมาทั้งหมด ชายหนุ่มบั้นท้ายหนั่นแน่นกำลังคุกเข่าและหันหลังมองมายังกล้องทั้งที่อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นดี ชื่อเรื่องว่า ‘แอดดิกต์ทูแอสโฮล’ [3] ‘แอดดิกต์ทูแอสโฮล’ งั้นหรือ “…อืมม” น้ำเสียงครุ่นคิดเล็ดลอดออกมาจากลำคอแหบแห้ง คนเราจะเสพติดตรงนั้นแบบที่ชื่อเรื่องบอกไว้ได้อย่างไรกันนะ ผมหลับตาลงและนวดกระบอกตาด้วยปลายนิ้ว ผมไม่กล้าพอที่จะพลิกดูด้านหลังของกล่องนี้ด้วยซ้ำ ผมรีบวางกล่องลงบนชั้นหนังสือและสังเกตเห็นโลโก้สีขาวที่จุดบอดสายตา ด้านในวงรีมีโลโก้ ‘แม็คควีนเอนเตอร์เทนเมนต์’ เขียนเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นเสพติดก้น จิ๊กโกโล่ หรือเนื้อดิบ รวมไปถึงเรื่องอื่น ๆ นอกเหนือจากนี้อีกหลายเรื่อง ดูเหมือนจะสร้างจากบริษัทเดียวกันสินะในระหว่างที่กำลังครุ่นคิดผมก็นึกขึ้นมาได้ เกล็นแม็คควีนดอทคอมคือชื่อโฮมเพจที่ผมคลิกดูเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ท่าทางบริษัทจะใหญ่กว่าที่ผมคิดทำให้ผมเข้าใจบ้านอิฐสีแดงน้ำตาลขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ในที่ดินราคาแพงของนิวยอร์ก “เศรษฐีหนังโป๊ละมั้ง” ผมยักไหล่พลางยื่นมือไปหยิบดีวีดีแผ่นอื่น ถัดจากจิ๊กโกโล่ก็สะดุดตาเข้ากับชื่อเรื่องที่คุ้นเคย นี่อาจจะไม่ใช่หนังโป๊ ไม่ว่าจะแตะตรงไหนก็เป็นกับระเบิดไปเสียหมด ผมขมวดคิ้วพลางดึงกล่องออกมา มันคือ ‘ลาสเยียร์แอทเมเรียนแบด’ [4] ของผู้กำกับอแลง เรอเนส์ มันเป็นภาพยนตร์กระแสคลื่นลูกใหม่ที่ทำลายกรอบเดิม ๆ ของภาพยนตร์ หนังเฉพาะกลุ่มกับภาพขาวดำที่งดงามบนจอภาพยนตร์และบทพูดในเชิงปรัชญาของพระเอกผู้เฉื่อยชาเป็นผลงานที่น่าประทับใจ เพราะเป็นหนังที่ยากเกินไปสำหรับภาพยนตร์ฝรั่งเศส ดังนั้นถึงจะดูหลายรอบก็ยังไม่เข้าใจเจตนาของผู้กำกับอยู่ดี บางทีหนังของตัวเองก็อาจจะเข้าใจยากเกินไปเหมือนกัน ต่อให้เป็นตัวผู้กำกับเองก็เถอะ ตอนที่กำลังก้มดูหน้าปกที่มีรูปด้านหน้าของเดลฟีน เซริก ซึ่งเป็นนางเอก กับด้านข้างที่เหมือนนักสู้ของจอร์โจ อัลแบร์ตัซซี เงียบ ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีคนกำลังเข้ามาใกล้ “เดลฟีน เซริก ก็สวยดีนะครับ แต่ว่า” เสียงแหบต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อรู้สึกถึงสายตาและหันกลับไปมองก็เห็นผู้ชายตัวสูงกำลังมองมาที่กล่องในมือของผม “โดยส่วนตัวแล้วผมชอบบทพูดที่โดดเดี่ยวและเฉื่อยชาของจอร์โจอัลแบร์ตัซซี มากกว่า เสียงของเขาเซ็กซี่มากเลยละครับ” ชายแปลกหน้าคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและสีหน้าเฉยชา เมื่อเห็นเขา ผมก็นึกถึงปกดีวีดีเรื่องจิ๊กโกโล่ที่เพิ่งเห็นเมื่อครู่นี้ขึ้นมาผมรู้สึกว่าเขาคงจะเฉื่อยชาและเฉยชาสมกับชื่อจิ๊กโกโล่ที่บิดเบี้ยวและน่าหดหู่ แต่น่าจะต้องปรับความคิดก่อนหน้านี้เสียแล้ว ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าหล่อเหลาก็จริง แต่ก็มีรังสีของความน่ากลัวที่เหมือนจะเชือดเฉือนกันอยู่ความคิดมากมายแวบผ่านไป แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น “เกล็น แม็คควีน ครับ เอ็ดใช่ไหมครับ” “ครับ” “ตัวจริงดูดีกว่าในรูปนะครับ” เขาพูดเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงเฉยชาโดยไม่ได้ทำอะไรเลย ผมทำหน้ายู่นึกขึ้นได้ เขาเป็นเกย์จริง ๆ ผมตอบกลับนิ่ง ๆ ราวกับเพิ่งรับรู้ “งั้นหรือครับ” เขาเอียงคอไปตามลาดไหล่พลางทอดสายตามองผม เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “รอนานไหมครับ” “ไม่ครับ” “ดื่มกาแฟไหมครับ” “ผมดื่มไปแล้วครับ” ชายคนนั้นถอยหลังไปเล็กน้อยและขยับไหล่ ผู้ชายที่แนะนำตัวว่าเกล็น แม็คควีน คงจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้และเป็นเจ้าของเว็บเกล็นแม็คควีนดอทคอมและแม็คควีนเอนเตอร์เทนเมนต์ ผมยืนเหม่อเพราะไม่รู้ว่าต้องทำอะไร เขาจับหลังคอและขยับศีรษะช้า ๆ ท่าทางคงจะปวดคอ “เอ็ด ทัลบอต เป็นชื่อจริงใช่ไหมครับ” “ครับ” “ไม่ใช้ชื่อจริงจะดีกว่า คุณควรจะคิดชื่อในวงการไว้นะครับ” เขาลูบหลังคอ ใช้ดวงตาปรายตามองผมหัวจรดเท้าพลางพูด ผมก็ไม่ได้คิดจะใช้ชื่อจริงอยู่แล้ว จึงบอกชื่อที่ผมคิดขึ้นได้ระหว่างทางที่นั่งแท็กซี่มานี่ออกไป “ผมคิดชื่อไว้แล้วครับ ทอมมี่ รอสส์” “ไม่ต้องคิดนามสกุลก็ได้นะครับ…อืม” เขายักไหล่พลางฉีกยิ้ม รูปร่างภายนอกและบรรยากาศรอบตัวของเขาไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ทำให้ผู้คนสบายใจ นอกจากนี้เขายังไม่ได้ทำอะไรให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกสบายใจอีกด้วย เขาน่าจะพูดอะไรที่นุ่มนวลกับผมซึ่งยืนงุนงงอยู่ แต่เขาเพียงแต่หยิบกล่องดีวีดีที่ผมถืออยู่ในมือไปพลิกดูและเก็บไว้บนชั้นวางหนังสือ “ผมคิดมาตั้งแต่ตอนที่ได้รับอีเมลแล้ว ผมแปลกใจนิดหน่อยที่คุณเอ็ดส่งอีเมลมา” เขาพูดพลางกวาดตามองดีวีดีและหนังสือบนชั้นอย่างละเอียด “ผมรู้ว่ามีคนที่เข้ามาดูโฮมเพจและสมัครเป็นนายแบบ แต่ไม่ค่อยมีคนเอเชียส่งอีเมลมาในหมวดภาพยนตร์สำหรับผู้ใหญ่แบบนี้เท่าไหร่” “…” ผมยักไหล่กับคำพูดของเขาโดยไม่ตอบอะไร ผมไม่รู้ว่าต้องตอบรับอย่างไรและไม่ค่อยอยากจะตอบสนองเท่าไหร่นัก ผมรู้สึกตั้งแต่ตอนที่ดูหน้าโฮมเพจแล้ว ถึงจะมีคนที่ดูเหมือนลูกครึ่งท่ามกลางผู้ชายเกือบร้อยคนแต่ก็ไม่เห็นคนเอเชียแบบผม หรือว่าคนเอเชียก็ถูกแบ่งแยกในวงการธุรกิจแบบนี้เหมือนกัน ในขณะที่ผมกำลังคิดแบบนั้น เขาก็เดินไปนั่งตรงที่เจนีนเคยนั่งก่อนหน้านี้ “มาทางนี้สิครับ ผมมีคำถามสองสามข้อ” ผมนั่งลงตรงข้าม ชายหนุ่มซึ่งนั่งตัวตรงอยู่บนโซฟานุ่มและทนทานหยิบสมุดบันทึกบนโต๊ะขึ้นมาวางบนขาพร้อมกับจับด้ามปากกาพลางเอ่ยถาม “สูงเท่าไหร่ครับ” “6 ฟุต” “ขนาดอวัยวะเพศล่ะ” “…6.7” “ขริบแล้วหรือว่ายังไม่ขริบ”