ในโลกที่มีการแบ่งชนชั้น

อัลฟ่า [α] คือเหล่าคนที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร พวกเขาเกิดมาพร้อมกับความสามารถและพรสวรรค์ จึงได้รับการยกย่องจากคนสังคมเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะ ทรูอัลฟ่า ถือเป็นอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์ที่หากได้ยากและมีความพิเศษเป็นอย่างมาก มีความแข็งแรงทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ เปี่ยมไปด้วยความเป็นผู้นำ และมีความสามารถด้านการรับรู้กลิ่นของเพศรองได้มากกว่าอัลฟ่าปกติทั่วๆ ไป ทรูอัลฟ่ามีความพิเศษกว่าอัลฟ่าทั่วไปอย่างชัดเจน ไม่ใช่แค่โอเมก้าเท่านั้นที่ทรูอัลฟ่าสามารถมีลูกด้วยได้ ยังสามารถมีลูกกับอัลฟ่าและเบต้าได้อีกด้วย แตกต่างจากอัลฟ่าปกติ อัลฟ่าปกติไม่ว่าชายหรือหญิงก็สามารถทำให้โอเมก้าตั้งครรภ์ได้

โอเมก้า (Ω) ที่สามารถตั้งท้องได้แม้จะเป็นผู้ชาย โอเมก้ามักมีร่างกายที่อ่อนแอและทุกเดือนพวกเขาจะมีช่วงฮีท จึงทำให้ยุ่งยากในการทำงานหรือกิจวัตรประจำวันพวกเขาจึงถูกมองว่าเป็นเครื่องมือผลิตลูก และไม่เป็นที่ยอมรับของสังคมสักเท่าไร โดยเฉพาะเพียวโอเมก้าที่มักมีรูปร่างแสนสวยงามเย้ายวนใจผู้คน แน่นอนว่าเพียวโอเมก้านั้นมีความพิเศษและหาได้ยากมากกว่าโอเมก้าทั่วไป เช่นเดียวกันกับที่ทรูอัลฟ่าที่มีความพิเศษมากกว่าอัลฟ่าปกติ ทั้งเสน่ห์ที่ดึงดูดใจ รูปลักษณ์ที่ดูงดงามและ ร่างกายที่แข็งแรงเหมาะสมต่อการมีลูกมากกว่า จึงทำให้พวกเขาโดดเด่นกว่าโอเมก้าทั่วไป

และใช่ผมคือเพียวโอเมก้า และร่างกายของผมไม่ได้อ่อนแอเหมือนโอเมก้าทั่วไปที่มักจะมีร่างกายอ่อนแอ เป็นเพียวโอเมก้าที่มีกลิ่นบลูเบอร์รี่และผมไม่เคยมีอาการฮีทเลยสักครั้งเดียวเพียวโอเมก้าเมื่อเกิดอาการฮีทขึ้นมาก็มักจะมีอาการรุนแรงกว่าโอเมก้าธรรมดา แต่ผมกลับโชคดีที่ไม่เคยมีอาการฮีทเกิดขึ้นเลยสักครั้ง เป็นเพียวโอเมก้าที่มีร่างกายแปลกประหลาดอย่างมากผมที่เติบโตขึ้นมาในองค์กรนักฆ่าตั้งแต่ยังเล็กเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่ เป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเพียงเพื่อให้เป็นนักฆ่าขององค์กร

เด็กหนุ่มที่มีรูปร่างเล็ก อายุ25ปี ส่วนสูงที่มีมากถึง174เซนติเมตร ผมดำสลวยผิวขาวราวหิมะจมูกโด่งรับกับริมฝีปากเล็กดูน่ารัก ใบหน้าเรียวสวยดวงตาสีน้ำตาลดำเป็นประกายน่ามอง บุรุษผู้มีใบหน้างดงาม ' เคย์ ลิเวอร์ตัน หรือที่ถูกเรียกกันในองค์กร โค้ดเนมBlack ‘ เขาเติบโตมาพร้อมกับเพื่อนสนิทที่เป็นอัลฟ่าอีกคน ‘ซีบาร์ ‘ เพื่อนเพียงคนเดียวของเขาในองค์กรแห่งนี้

พวกผมถูกเก็บมาเลี้ยงโดยองค์กรที่มีชื่อว่า ราตรีทมิฬ องค์กรที่ได้ขึ้นชื่อว่าไม่เคยทำงานผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียวแต่ในวันนี้กลับมีข้อมูลรั่วไหลไปถึงฝั่งของศัตรู เกรงว่าคงมีไส้ศึกหรือไม่องค์กรก็หักหลังพวกเขา ขายพวกเขาให้กับศัตรู และภารกิจที่ได้รับมาในครั้งนี้ กลับมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลตั้งแต่แรกเป็นผมเองที่ไม่ได้เอะใจ จนทำให้ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

' ปังๆๆ ..ปังๆๆ'

เสียงปืนดังกระหน่ำไปทั่วผืนป่า

ชายหนุ่มทั้งสองที่ถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูมากมายหมดหนทางให้หลบหนีมีเพียงวิธีเดียวที่จะรอดไปได้ ต้องเสียสละอีกคนเพื่อให้ตัวเองรอด แต่ผมจะไม่มีวันทำแบบนั้น ตอนนี้เหลือเพียงตัวเขาและซีบาร์เท่านั้น ทีมของผม

ต้องมาจบลงตรงนี้จริงๆ หรือ ก่อนจะได้คิดไปมากกว่านี้ก็ได้ยินเสียงของซีบาร์ได้เรียกสติเขากลับมา

“เคย์นายหนีไป ผมจะถ่วงเวลาพวกมันไว้ให้”

แม่งเอ๊ยข้อมูลรั่วไหลไปได้ยังไงวะ หรือองค์กรจะหักหลังพวกเขาจริงๆ ผมหันไปมองซีบาร์ พยายามพยุงแขนของอีกฝ่ายให้วิ่งตามไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่อีกด้าน

“จะไปก็ไปด้วยกันซีบาร์ จะให้ผมทิ้งคุณไว้คนเดียวได้ไง”

' ปังๆๆ .... '

เสียงปืนยังคงดังต่อเนื่องไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ผมทำได้เพียงยิงตอบโต้กลับเพียงเท่านั้น ตัวเขาจะมาตายอยู่ที่นี่ไม่ได้ เขายังมีอะไรที่อยากจะทำอีกตั้งเยอะ

“ฉันคงจะไปกับนายไม่ได้แล้วล่ะ”

ซีบาร์ใช้มือกำหน้าท้องจุดที่ตัวเองโดนยิงเอาไว้มันไม่มีประโยชน์อะไรถ้าเขาจะหนีไปด้วยกันตอนนี้ เขาเสียเลือดมากเกินไป ไม่มีทางรอดออกไปได้หรอก

“ไม่นะ”

เคย์เอื้อมมือที่สั่นเทาแตะไปที่หน้าท้องของซีบาร์เบาๆ น้ำตาไหลหลั่งรินอาบแก้มชายหนุ่มผู้มีใบหน้างาม

“อย่าร้องสิ...เดี๋ยวหมดสวยกันพอดีหรอก อึกอัก "

ชายหนุ่มสำลักเลือดออกมา เขายกมือข้างที่ไม่เปื้อนเลือดเช็ดน้ำตาให้ชายหนุ่มใบหน้างามตรงหน้าอย่างเบามือ ก่อนจะใช้แรงผลักดันเคย์ให้ออกห่างจากเขา

“ไม่ซีบาร์ ไหนนายบอกจะอยู่ข้างๆ ผมไง”

“ขอโทษ. ที่ทำตามสัญญาไม่ได้..ไปซะเคย์รอดไปให้ได้นะ”

“ไม่ นายต้องไปกับผม “ซีบาร์ฝ่ายหัวให้ชายหนุ่มเบาๆ

“ก่อนจะตายผมอยากบอกเคย์เรื่องหนึ่ง ผมแอบชอบเคย์มาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ”

เคย์ที่ตกใจกับคำสารภาพของซีบาร์ จึงไม่ทันที่จะได้รั้งซีบาร์ไว้ ซีบาร์ก็วิ่งออกจากต้นไม้ที่พวกเขาใช้หลบเพื่อล่อศัตรูให้วิ่งตามเขาไปอีกทาง

เคย์ที่เห็นว่าเพื่อนของเขาวิ่งล่อศัตรูออกไปไกลแล้วก็ได้หันหลังวิ่งไปอีกทางเพื่อหลบหนีไม่นานเขาก็หลบหนีออกมาจากป่าได้สำเร็จ เคย์หันหน้ากลับไปทางที่ตัวเขาวิ่งออกมา พร้อมกับเอ่ยเบาๆ ท่ามกลางเสียงของลมพัดผ่าน

“ขอบคุณนะซีบาร์ ฉันจะจดจำนายตลอดไป”

หยาดน้ำตาที่ไหลรินไร้เสียงสะอื้นใดๆ ออกมามีเพียงแค่หยาดน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มงามเพียงเท่านั้น

ณ สนามบิน

' โปรดทราบเครื่องบินของสายการบิน TGA เที่ยวบินที่ tj142 พร้อมออกเดินทางไป อิตาลีขอเชิญผู้โดยสารทุกท่านขึ้นเครื่องได้ ณ ทางออกหมายเลข 12 ขอบคุณค่ะ '

“ลาก่อน อเมริกา”

ชายหนุ่มรีบเร่งไปทางออกหมายเลข 12 จึงไม่ทันระวังชนเขากับชายหนุ่มร่างสูงจนล้มลงก้นกระแทกพื้นอย่างแรง

“เป็นอะไรไหมครับ”

' เฟลิกซ์ หรือ เฟลิกซ์ ดาร์เลียน ' หนุ่มนักธุรกิจไฟแรงในวัย39ปีเจ้าของโรงแรมGroveโรงแรมห้าดาวชื่อดังยื่นมือของเขาไปทางเด็กหนุ่มใบหน้าหวานตรงหน้า เด็กคนนี้น่ารักจังแฮะตัวเล็กเอวบางแถมยังมีใบหน้าหวาน ระหว่างที่เด็กหนุ่มจับมือเขากลับได้กลิ่นของบลูเบอร์รี่จางๆ ลอยมาเตะจมูกทรูอัลฟ่าอย่างเขาเข้า เด็กคนนี้เป็นเพียวโอเมก้าสินะกลิ่นถึงได้ดูดึงดูดเขาที่เป็นทรูอัลฟ่าได้ขนานนี้

“ไม่เป็นไรครับ”

เคย์เงยหน้ามองชายร่างสูงที่ตนวิ่งชนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผู้ชายคนนี้สูงจัง อย่างต่ำหน้าจะสูงถึง190ได้เลย แถมยังมีหน้าตาที่หล่ออีก เคย์ที่เอาแต่จ้องหน้าของอีกฝ่าย จนทำให้อีกฝ่ายยิ้มมองอย่างเอ็นดู เฟลิกซ์เอียงตัวขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มไพเราะออกไป

“มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่าครับ”

เคย์ได้แต่ยิ้มเล็กน้อยให้อีกฝ่ายเมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองทำตัวเสียมารยาทจ้องหน้าเขาไปก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษที่ตัวเขาเสียมารยาท

“ขอโทษนะครับ...อ๊ะ!...ผมต้องรีบไปขึ้นเครื่องแล้ว”

ชายหนุ่มรีบโค้งตัวให้อีกฝ่ายก่อนหันหลังวิ่งไปทางขึ้นเครื่องอย่างเร่งรีบเขาไม่อยากจะอยู่ที่สนามบินนานเกินไป ตอนนี้ทางองค์กรคงคิดว่าเขาตายไปในภารกิจที่ล้มเหลวไปแล้วแน่ๆ แต่ก็ดีที่ทางองค์กรคิดว่าเขาได้ตายไปแล้ว เขาจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่เขาอยากจะทำสักที เขาเคยวาดฝันไว้ว่าจะเปิดร้านคาเฟ่ เล็กๆ สักที่แล้วใช้ชีวิตอย่างอิสระที่นั่น ชีวิตที่ไม่มีข้อผูกมัด ไม่ต้องมือเปื้อนเลือด เขาเคยคิดแบบนั้น แต่มันก็แค่ เรื่องวาดฝันเพียงเท่านั้น

ภายในสนามชกมวยใต้ดินเวทีมวยที่ตั้งอยู่ตรงกลางถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์ดังกระหึ้มไปทั่วฮอร์ นักมวยที่ขึ้นชกก็เป็นเพียงสิ่งบันเทิงสำหรับพวกเขาเหล่านี้ เป็นเหมือนหมูในคอกให้พวกเขาดูชมเพื่อความสนุกสนาน

และตั้งแต่ผมเดินทางย้ายมาใช้ชีวิตอยู่ที่อิตาลี นี่ก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว เขาอาศัยเพียงห้องเช่าเล็กๆ ในตรอกซอยเปลี่ยว ประทังชีวิตด้วยการชกมวยใต้ดินหาเลี้ยงชีพเลย มีเพียงแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่เขาพอจะถนัด เขาพยายามลองทำอย่างอื่นแล้วแต่มันก็ล้มเหลวและโดนไล่ออกมาอยู่ดี จนในวันหนึ่งเขาพบว่ามีการชกมวยใต้ดิน แถวบริเวณหนึ่งเข้า ถ้าเขาไม่ทำคงต้องอดตายอยู่ที่เมืองแห่งนี้เข้าสักวัน

ในตอนแรกพวกเขาไม่ยอมให้ผมขึ้นชกเพียงเพราะเป็นโอเมก้า แต่สุดท้ายเขาก็ได้ขึ้นไปชกบนสังเวียนเมื่อมีการชกต่อยชนะครั้งแรกพวกเขากลับมองว่าเป็นสิ่งประหลาดผู้ชมเริ่มที่หันมาสนใจในตัวเขาที่เป็นโอเมก้าแต่กลับเอาชนะผู้คนบนสังเวียนเดือดได้ และแล้ววันนี้คู่ต่อสู้ของเขากับมีรูปร่างที่ใหญ่โตกว่าตัวของเขาเป็นเท่าตัว

' และแล้ววันนี้ก็มาถึง คู่ต่อสู้ของวันนี้ เคย์ vs คิงแมน ใครจะเป็นผู้ชนะในศึกวันนี้

เคย์ ปะทะ คิงแมนนน '

ในเวลานี้เขายืนอยู่ในสังเวียนพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายที่มีร่างกายที่ใหญ่โตกว่าเขา แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องล้มอีกฝ่ายให้ได้ภายในสามนาทีไม่งั้นคนที่จะแย่คงไม่พ้นเป็นตัวเขาเอง

“1”

“2”

“3”

“เริ่มได้”

เขายกสองมือขึ้นตั้งการ์ดก่อนที่จะเริ่มย่อหลบหมัดของอีกฝ่ายที่ปล่อยหมัดชกมาที่เขาอย่างรวดเร็ว คิงแมนที่เห็นว่าเขาหลบได้ก็เริ่มเดินเข้าหาเขา เคย์ปล่อยหมัดใส่อีกฝ่ายแต่โชคไม่ดีอีกฝ่ายหลบได้ก่อนจะสวนหมัดกลับมาดีที่เขาเบี่ยงตัวหลบไปอีกด้านก่อนจะสวนหมัดกลับไปที่บริเวณใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะเซเลย

“โห่ๆๆๆ ... หู้ๆๆ ....เย้ๆๆ ..”

เสียงผู้คนส่งเสียงโห่ร้องเชียร์ดังขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความชอบใจ

อีกฝ่ายพยายามเดินเข้าหาเขาอีกครั้งพร้อมออกหมัดรัวซ้ายขวาใส่ตัวเขา แต่เขาก็พยายามหลบมันพ้นจนได้ แต่ไม่ทันได้ระวังโดนอีกฝ่ายเตะเข้าที่ขาข้างซ้ายอย่างแรง

ชายหนุ่มถอยหลังก้าวออกมาก่อนจะเตะไปที่บริเวณหน้าท้องของอีกฝ่ายพร้อมสวนหมัดเข้าที่ปลายคางของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรงทำให้อีกฝ่ายเซถลาถอยหลังไปสอมเก้าไม่รอช้าเขากระโดดเตะเข้าที่หัวของอีกฝ่ายจนล้มลงนอนหมดสติ

“เห้ๆๆๆ ..เคย์..เคย์ ..เคย์ เคย์”

เสียงผู้คนด้านล่างเริ่มตะโกนเรียกชื่อเขา และเป็นอีกครั้งที่เขาเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ในสังเวียนแห่งนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะลงจากสังเวียนแล้วแต่ผู้คนยังส่งเสียงเรียกชื่อเขาไม่หยุด

หลังห้องพักที่

ผู้จัดการสนามมวยใต้ดินก็ได้นำเงินรางวัลเป็นเงินสดมาให้เขา

“นี่เงินของนายทั้งหมดสองหมื่น”

เคย์ยื่นมือไปรับเงินก่อนจะเดินออกไปทั้งอย่างนั้น วันนี้เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว เขาอยากจะนอนพักที่เตียงมันซะตอนนี้เลยถ้าไม่ติดว่าห้องพักของเขาอยู่ไกลจากสนามมวยใต้ดินมากแถม รถเที่ยวสุดท้ายของวันนี้ก็น่าจะหมดลงไปแล้วคงต้องเดินกลับอีกเช่นเคย

ระหว่างทางที่เขากำลังเดินกลับที่พักเขากลับพบเห็นกลุ่มชายชุดดำหลายคนกำลังจะลักพาตัวชายหนุ่มร่างสูงที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น

แต่ทำไมเขากลับรู้สึกคุ้นๆ หน้าชายที่นอนอยู่ที่พื้นคนนั้นจัง อ๊ะ!..นึกออกแล้วนั่นมันคนที่สนามบินวันนั้นนี่ เขายังจำใบหน้าหล่อนั้นได้

“เร็ว ๆ ..สิวะรีบเอามันขึ้นรถเดี๋ยวมีคนมาเห็นหรอก”

ชายชุดดำร่างใหญ่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเตะเข้าไปที่ชายชุดดำอีกคน

ลักพาตัวคนไปแบบนี้ก็ได้เหรอ เคย์คว้าแมสในกระเป๋าขึ้นมาสวมปกปิดไปหน้าเอาไว้ และไม่ลืมที่จะคว้าท่อนไม้ที่อยู่บริเวณแถวนั้นติดไม้ติดมือไปด้วย

“เห้ย..นั่นแกเป็นใครวะ”

ชายชุดดำที่หันมาเห็นว่ามีบุคคลลึกลับโผล่ออกมายืนอยู่ด้านหลังของพวกมัน ก็ตะโกนถามด้วยความตกใจ เคย์ได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ตอบคำถามของพวกมัน เมื่อเห็นดังนั้นเหล่าชายชุดดำก็เลือกที่จะเดินเข้ามาหาเขา

“เอาไงดีพี่”

“ฆ่ามันทิ้งซะ”

สิ้นสุดคำสั่งชายร่างใหญ่ เหล่าชายชุดดำก็เริ่มเดิน มาทางเขาพร้อมกับถือมีดในมือ

“อ่า..เสียดาย..ที่วันนี้มีแค่ท่อนไม้โง่อันเดียว”

เขาฟาดไม้ เข้าที่หน้าชายชุดดำที่วิ่งเข้ามาหมายจะแทงเขาจนสลบไป ก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของอีกคนจนล้มลงไปกองกับพื้น เหล่าชายชุดดำที่เห็นว่าเอาชนะไม่ได้ก็เลือกที่จะวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกัน แต่ไม่นานพวกมันก็ล้มลงไปกองกับพื้นตามๆ กัน เหลือเพียงชายชุดดำร่างใหญ่ ที่ควักมีดออกมาหันใส่เขา

“มึงเป็นใคร มึงเป็นคนของมันสินะ”

มันยังคงตั้งคำถามไร้สาระกับเขาพร้อมกับถือมีดเล็งมาทางเขา เขาเลือกที่จะนิ่งเงียบไม่ได้ตอบคำถามของอีกฝ่าย เคย์เลือกที่เดินเข้าไปหาอย่างช้า ๆ ชายชุดดำเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มเดินเข้ามาใกล้ตัวมัน มันขยับมีดหวังจะแทงเขาแต่ก็ช้ากว่าเขาที่ฟาดท่อนไม้เข้าใส่บริเวณหัวของมันจนลงไปกองกับพื้นหมดสติไป

เคย์ก้มลงมองใบหน้าของชายหนุ่มร่างสูงที่สภาพที่มีรอยเลือดและรอยแดงตามเนื้อตัวบางๆ

“เฮ้อ..นี่คุณตื่นสิ”

มือที่เขย่าร่างสูงไปมาหวังให้เขาตื่นหาทางเอาตัวรอดเอาเอง แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงอีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาให้เขาเลย จะพาไปส่งโรงพยาบาลตอนนี้มันก็ไกลเกินไป จะโทรเรียกรถพยาบาลแบตมือถือของเขาก็มาหมดอีก

“เวรกรรมอะไรวะเนี่ย แบกไปที่ห้องเขาก่อนละกัน เฮ้อ”

เคย์ได้แต่ส่ายหัวไปมาเขาเข้าไปยุ่งกับเรื่องยุ่งยากหรือไงนะ ก่อนจะนำชายหนุ่มร่างสูงขึ้นหลังแบกออกไปยังที่พักของตัวเอง

เช้าวันต่อมา

เฟลิกซ์รู้สึกตัวขึ้นในเช้าวันใหม่ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตอนขากลับจากงานเลี้ยงที่โรงแรมของเขา มีรถเอสยูวีสีดำสองคันขับตามประกบรถของเขาจนเสียหลักชนเข้ากับเสาไฟฟ้า ก่อนที่กลุ่มชายชุดดำจะลงมาจากรถ พร้อมไม้เบสบอลในมือ ดีที่ตอนนั้นเขายังพอมีสติหลบหนีวิ่งเข้าไปแถวซอยเปลี่ยวไป ก่อนจะหมดสติไป ตอนนั้นเขาไม่มีแรงพอที่จะปลดปล่อยฟีโรโมนทรูอัลฟ่าของเขา ถ้ารถเขาไม่เสียหลักชนเข้ากับเสาไฟฟ้าพวกนั้นก็ไม่ต่างกลับมดปลวกสำหรับเขาเมื่อเฟลิกซ์คิดขึ้นได้ก็พันลุกขึ้นจากเตียงนอนขนาดเล็กแล้ว แล้วเดินสำรวจห้องที่ตัวเขาอยู่ตอนนี้ ห้องขนาดเล็กที่มีเพียงแค่เตียงนอนตั้งอยู่กลางห้อง เดินไปอีกหน่อยก็เป็นเพียงห้องน้ำขนาดเล็ก เฟลิกซ์ใช้เวลาสำรวจห้องเล็กๆ ดูว่าพอมีสิ่งที่ทำให้เขาใช้ติดต่อใครได้บ้าง แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ค้นห้องเล็กนี้ ก็มีเสียงไขประตูห้องเข้ามา

‘แกร๊กๆๆ’

เสียงคนเปิดประตูทำให้เฟลิกซ์หันขวับไปมองที่ด้านประตูก่อนจะพบเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักเดินตรงเข้ามาหาเขา หืม..กลิ่นนี้มันเพียวโอเมก้านิ หรือว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะจ้างคนมาลักพาตัวเขาหวังจะรวยทางลัดสินะ เคย์มองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่กลางห้องของเขา เช้านี้เขาต้องออกไปหาซื้อยามาให้ผู้ชายตรงหน้า กลัวว่าจะมาตายอยู่บนห้องของเขาหรอกถึงซื้อให้

“นายเป็นใครจับฉันมาทำไม..อยากจะได้อะไร”

หาไอ้หมอนี่คงไม่ได้คิดว่าเขาลักพาตัวเขามาหรอกใช่ไหม อ๊า..จะคิดก็ไม่แปลกนี่น่าก็หมอนี่เล่นสลบไม่ฟื้น ผมเดินเข้าไปใกล้ตาลุงตรงหน้าพร้อมกับยื่นถุงยาให้เขาไป

“นี้ถุงยาคุณ อ่อและอีกอย่างผมก็ไม่ได้ลักพาตัวคุณมาหรอกผมแค่ บังเอิญช่วยคุณมาจากพวกชุดดำเมื่อคืน”

หรือเขาจะเข้าใจเด็กหนุ่มตรงหน้าผิดไปว่าแต่เด็กคนนี้ เฟลิกซ์มองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างนึกหลงใหลในใบหน้าหวานอย่างกับผู้หญิงแถมผิวที่ขาวราวกับหิมะนั่นอีกแต่เฟลิกซ์กลับรู้สึกว่าเขารู้สึกคุ้นๆ ใบหน้าของเด็กหนุ่ม เคย์ที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมรับถุงยาไปซะทีเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่เลิก

“นี่คุณ! ถุงยา รับไปแล้วก็ไปซะ”

เคย์จับยัดถุงยาใส่มือให้เขาไป อย่างหงุดหงิดก่อนจะนั่งลงที่บนขอบเตียงของตัวเอง เพราะพื้นที่ในห้องนั้นเล็กนิดเดียวจึงไม่มีที่ให้วางเฟอร์นิเจอร์อย่างอื่นนอกจากเตียงขนาด3.5ฟุตที่อยู่ในห้อง ด้วยความที่ห้องมีขนาดเล็กเคย์จึงได้กลิ่นวิสกี้ออกมาจากตัวของตาลุงตรงหน้ามันเป็นกลิ่นที่พร้อมจะมอมเมาเขาให้เผลอไผลไปกับชายตรงหน้าได้ง่ายๆ

“ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยผมไว้”

เฟลิกซ์ที่โดนยัดถุงยาใส่มือก็ได้แต่อมยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย หืม..ตอนเวลาทำหน้าหงุดหงิดก็ช่างน่าแกล้งเสียจริงๆ อยากจะรู้จักชื่อเด็กคนซะแล้วสิ

“ไม่ทราบว่าผมจะขอรู้ชื่อคุณได้ไหม”

เฟลิกซ์ที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคือเพียวโอเมก้าคนเดียวกับที่ชนเขาที่สนามบินในวันนั้น อ่าากลิ่นฟีโรโมนที่หอมเหมือนกับบลูเบอร์รี่ มันทำให้เขาอยากจะตะครุบเด็กหนุ่มตรงหน้าเสียแล้ว

ตึกตักๆ ตึกตักๆ

อะไรเนี่ยโตมา อายุขนาดนี้แล้วกับยังมาใจเต้นเพียงแค่ได้กลิ่นจากตัวของเด็กหนุ่มตรงหน้าเนี่ยนะ ให้ตายเถอะเขาคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ เด็กหนุ่มครุ่นคิดสักพักก่อนจะยอมบอกชื่อของตัวเองให้กับเขา