ภรรยาที่เขา[ไม่]รัก
สามี
หญิงวัยกลางคนหันไปถาม ร่างบางที่ยืนหอบอยู่ที่หัวบันได
รินรดา
วันนี้ก็ไม่ทันอีกแล้วหรอคะ
ป้าอ่อน
วันนี้นายออกไปทำงานแต่เช้าน่ะค่ะ
ร่างบางได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ สายตากวาดมองไปรอบๆบ้าน
'วันนี้ครบรอบ1ปีที่แต่งงานกันรึป่าวนะ'
ภาพจำในวันแรกที่ตัวเองก้าวขาเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ยังฉายชัดเจนในสมอง
แก้วที่หล่นจากมือของสาวใช้กระทบลงพื้นเสียงดังอย่างตั้งใจ สายตาของสาวใช้มองมาที่เธออย่างเหยียดหยาม
ร่างบางรีบทดกายหนีจากเศษแก้วทันที
เธอจำได้ดีว่าคนในคฤหาสน์นี้ไม่ชอบเธอมากแค่ไหน แม้แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น'สามี'ก็ตาม
ป้าอ่อน
คุณรินไม่เอาไปให้นายที่บริษัทล่ะคะ
ป้าอ่อน
ไปเถอะค่ะ ไม่มีใครกล้าว่าอะไรคุณรินหรอก
รินรดา
งั้นรินขอเอาข้าวกล่องไปส่งคุณปัณณ์ก่อนนะคะ
หญิงวัยกลางคนได้แต่พยักหน้าและส่งยิ้มให้กับรินรดา
นัท
เข้าไปคุยที่ห้องทำงานใช่ไหมคะ
ปัณณทัต
อีกนานไหมกว่ามันจะมา
มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูห้องทำงานของตน สายตานิ่งค้างไปครู่นึงเมื่อเหลือบไปเห็นใครบางคนนอนหลับอยู่บนโซฟา
มือหนาปิดประตูลงก่อนจะหันหน้ามาสั่งงานกับเลขา
ปัณณทัต
บอกให้ไอ้อาร์ทไปรอที่ห้องรับรอง
นัท
เอ่อ..มีปัญหาอะไรรึป่าวคะ
น้ำเสียงเยือกเย็นถูกเปร่งออกมา จนผู้ฟังรู้สึกสั่นกลัว
เลขาสาวเดินจากไปด้วยความเร่งรีบ ปัณณ์ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานของตน
เสื้อสูทราคาแพงถูกถอดออกคลุมร่างของใครอีกคนที่นอนหลับสนิท
ปัณณ์หย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ราคาแพง สายตาถอดมองร่างบางที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ครู่นึง ก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นเอกสารต่อ
ปัณณ์เอ่ยถามออกไปทั้งที่ยังก้มหน้า
รินรดา
รินเอาข้าวกล่องมาส่งค่ะ
รินรดา
เมื่อเช้ารินตื่นสายก็เลยเอาให้ไม่ทัน
ปัณณทัต
ฉันออกไปทานข้างนอกได้
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความประหม่า
รินรดา
งะ..งั้นเดี๋ยวรินเอากลับ--
ปัณณทัต
ถ้าเธอเอากลับไปใครจะกินเสียของเปล่าๆ
ปัณณทัต
คงไม่มีใครกินข้าวกล่องของเธอหรอก
มือบางชูเสื้อสูทขึ้นเล็กน้อย
ปัณณทัต
เอาไว้กับเธอนั้นแหละ
ปัณณทัต
มันร้อนฉันไม่อยากใส่
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างบางเตรียมลุกขึ้นจะไปเปิดประตูแต่ก็ต้องนั่งลงดังเดิมเพราะเสียงปรามของปัณณ์
ปัณณทัต
นั่งลงไม่ต้องลุกไปเปิด
นัทเอ่ยบอกกับเจ้านาย ไม่วายสายตาเหลือบไปมองคนที่นั่งก้มหน้ากุมมือตัวเองอยู่บนโซฟา
รินรดา
งั้นรินขอกลับก่อนนะคะ
ปัณณทัต
นั่งเล่นอยู่ในห้องนี้ไปก่อน
ปัณณทัต
ฉันคุยงานไม่นานหรอก
ปัณณ์พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที เหลือเพียงร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่ในห้อง
คำพูดของปัณณ์เป็นเหมือนคำสั่งเด็ดขาดของรินที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
สายตาสวยกวาดมองไปรอบๆห้องจนไปสะดุดกับประตูเล็กๆเหมือนเป็นทางเชื่อมไปอีกห้อง
มือบางถือวิสาสะเปิดเข้าไปดูภายในห้อง
รินรดา
มีห้องนอนในห้องทำงานด้วย
รินเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าสีดำคลุมโทนที่ตั้งอยู่ไม่ห่างมากนัก
รินรดา
ทำไมเสื้อสูทตัวนี้ถึงยับขนาดนี้นะ
รินรดา
ตัวอื่นๆยังดีอยู่เลย
ดวงตาสวยไล่มองเสื้อสูทตัวอื่นๆที่ถูกแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบ
ปัณณทัต
ใครให้เธอเข้ามาในห้องนี้
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยกับน้ำเสียงอันเยือกเย็นของอีกคน
ปัณณทัต
ช่างเถอะ เรามีที่ที่ต้องไป
ขายาวเดินก้าวออกไปจากห้องทำงาน โดยมีรินรดาเดินตามอยู่ไม่ห่าง ในมือบางถือเสื้อสูทของปัณณ์ไว้แน่น
รักบ้างรึยัง
ปัณณทัต
รีบเดินเถอะท่านรู้อยู่
รินรดาได้แต่เดินตามอีกคนไปอย่างเงียบๆ
น้ำผึ้ง
มาแล้วเหรอจ๊ะลูกม๊า
น้ำผึ้งลุกขึ้นยืนก่อนจะตรงไปสวมกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตน
น้ำผึ้ง
หนูริน มาหาม๊าหน่อยค่ะ
น้ำผึ้งอ้าแขนออกกว้างรอรินรดาเดินเข้าไปสวมกอด ร่างบางก็ไม่รอช้าตรงเข้าไปสวมกอดน้ำผึ้งทันที
น้ำผึ้ง
อยู่ในห้องทำงานค่ะ
ปัณณทัต
งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ
ปัณณ์เอ่ยบอกมารดาก่อนจะเดินผ่านทั้งคู่ไป ดวงตาหวานได้แต่มองตามอีกคนตาละห้อย
น้ำผึ้ง
เข้าครัวกับม๊าดีไหมคะ
ปฐวี
แล้วนี่พาหนูรินมาด้วยรึป่าว
ปัณณทัต
มาครับอยู่ข้างล่างกับม๊า
ปฐวี
รู้สึกรักเค้าบ้างรึยังล่ะ
ปฐวีจ้องมองไปที่ใบหน้าเรียบนิ่งของลูกชายอย่างต้องการคำตอบ
ปฐวี
เจ้าสองตัวนั้นกลับมารึยัง
ปฐวี
เรารีบลงไปหาม๊ากันดีกว่าปะ
ปัณณ์กวาดสายตามองรอบๆห้องนั่งเล่น เมื่อเดินเข้ามาแล้วไม่เจอใครอีกคน
ปฐวี
อ้าว..หนูรินไปไหนแล้วล่ะ
น้ำผึ้ง
หนูรินขอตัวไปเยี่ยมพี่ชายเค้าน่ะ
ขายาวรีบสาวเท้าเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ตรงไปยังคฤหาสน์อีกหลังที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
รินรดาชะงักเล็กน้อยเมื่อมีคนเอ่ยทักตน
พีรพงศ์เดินลงมาจากบันไดสายตาจ้องมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
พีรพงศ์
แกกลับมาทำอะไรที่นี่
รินรดา
ระ..รินเอาขนมมาให้เฮีย
พีรพงศ์ยื่นมือไปคว้ากล่องขนมในมือของรินรดา ก่อนจะเขวี้ยงไปเฉียดใบหน้าสวย
รินรดาร้องออกมาด้วยความตกใจ
น้ำอุ่น
คุณพงศ์!!คุณทำอะไรคะ
น้ำอุ่นรีบวิ่งเข้ามาห้ามพีรพงศ์ไว้ ก่อนที่อีกคนจะทำอะไรไปมากกว่านี้
พีรพงศ์
แกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!
ดวงตาสวยสั่นไหวด้วยความเจ็บปวด สองขาค่อยๆถอยหลังเดินออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่
ใบหน้าสวยของรินรีบหันไปมองตามเสียงทันที ปัณณ์กำลังยืนกอดอกและมองมาที่เธอ
ปัณณทัต
จะกลับแล้วอย่าช้าล่ะ
ว่าแค่นั้นปัณณ์ก็รีบสาวเท้าเดินนำหน้าไปทันที
เวลมองไปที่เจ้านายของตนอย่างนึกเป็นห่วง
รินรดา
รินไปก่อนนะคะป๊าม๊า
รินรดายกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินตรงไปที่รถที่ปัณณ์ยืนรออยู่
รินรดาขยับเข้ามานั่งที่นั่งข้างคนขับ ทันทีที่ร่างบางนั่งลง เสื้อสูทที่ปัณณ์ถือก็ถูกคลุมลงที่เข่าลงรินอย่างพอดิบพอดี
สายตาหวานหันมองอีกคนอย่างนึกสงสัย แต่ก็ได้เพียงความเงียบตอบกลับมา
ปัณณทัต
ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลย
ปัณณทัต
หัวจะโขกกับประตูรถอยู่แล้วยังจะเถียง
ความเงียบเข้าครอบคลุมภายในรถ ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรทั้งสิ้น
ดวงตาคู่คมเหลือบมองคนข้างกายเมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไป
เบาะรถถูกปรับให้เอนลงไปด้านหลังเล็กน้อย เสื้อสูทตัวใหญ่คลุมร่างกายบางจนเกือบมิด ใบหน้าสวยหันหน้ามาทางปัณณ์ เปลือกตาปิดลงสนิท
เจ็บไหม
รินรดา
คุณปัณณ์พรุ่งนี้มีประชุมไหมคะ
ปัณณทัต
ไม่มี ไม่ได้ออกไปเจอลูกค้าด้วย
มือบางบรรจงจัดเตรียมเสื้อผ้าที่จะใส่ไปทำงานในวันพรุ่งนี้ให้กับอีกคน
ร่างกายกำยำท่อนบนเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดน้ำ ท่อนล่างมีผ้าขนหนูพื้นเล็กปกปิดอยู่
มือหนาหยิบคว้าผ้าพื้นบางขึ้นมาเช็ดกลุ่มผมที่เปียก
รินรดาร้องออกมาเสียงเบา เมื่อชนเข้ากับแผงอกแกร่ง ร่างบางเซไปด้านหลังเล็กน้อยยังดีที่มีมือหนาคอยพยุงอยู่ที่เอวบาง
เรียวนิ้วเกลี่ยลงบนแก้มนุ่มที่ขึ้นรอยแดงเป็นทางเล็กน้อย
ดวงหน้าหวานเหลือบมองไปที่กระจก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือหนายื่นมาจับใบหน้าหวานให้หันไปมองหน้าตน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ ปัณณ์ก็เดินออกจากห้องแต่งตัวตรงไปที่ประตูและเปิดออกทันที
กาย
ส่วนไอ้พอร์ชเดี๋ยวมันตามมาทีหลัง
กล่าวบอกกับลูกน้องแค่นั้นก่อนจะปิดประตูลงช้าๆ
ปัณณ์หย่อนกายนั่งลงที่ปลายเตียงนอนทั้งที่ยังไม่แต่งตัว รินรดาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าปัณณ์
เจ้าตัวค่อยๆแทรกตัวเข้ามาที่กลางหว่างขาของปัณณ์ มือบางหยิบผ้าขนหนูในมือหนาขึ้นมาบรรจงเช็ดผมให้กับคนตรงหน้า
ดวงตาหวานรีบตวัดมองไปที่ประตู สองขาเตรียมจะก้าวเดินออกไปที่ประตู
ปัณณ์บรรจงทายาลงบนแก้มขาวอย่างระมัดระวังเหมือนกลัวใครอีกคนจะเจ็บ
ริยรดาได้แต่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ
ปัณณทัต
ทีหลังก็ระวังตัวด้วยล่ะ
รินรดา
ขอบคุณที่ทายาให้นะคะ
รินรดา
คุณปัณณ์ไปแต่งตัวเถอะค่ะ
ปัณณ์ได้แต่มองตามหลังอีกคนไป
หญิงวัยกลางคนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
ป้าผ่อง
คิดว่าตัวเองเป็นใครกันห๊ะ!!
หญิงสาววัยกลางคนตะคอกเสียงดังก่อนจะเดินชนไหล่รินออกไป
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความประหม่า มือผสานเข้าหากันด้วยความกังวล
กาย
เฮียเรียกผมมาตอนนี้มีอะไรรึป่าวครับ
ปัณณทัต
พรุ่งนี้เรียกประชุมคนในบ้านทั้งหมด
ปัณณทัต
ถ้าไม่เคารพกันมันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้
ปัณณ์เอ่ยพูดกับลูกน้องด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังผิดปกติ จนขนาดกายเองยังนึกกลัวขึ้นมา
แคท
ให้ดิฉันผูกเนคไทให้ไหมคะ
ป้าอ่อน
คุณรินนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะ
รินหันมองตามเสียงฝีเท้าที่กระทบลงบนพื้น
ก็นะ..จะเป็นใครไปได้ล่ะ...
รินรดา
ยังไม่ผูกเนคไทหรอคะ มาค่ะเดี๋ยวรินผูกให้
มือบางเอื้อมไปข้างหน้าเพื่อหยิบเนคไท ปัณณ์ย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้อีกคนผูกเนคไทได้สะดวก
ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสวยหวานอย่างไม่อาจละสายตาได้
และเพราะร่างบางมักจะกลัวการเผชิญหน้ากับสายตาเย็นชานี้
จึงไม่รู้ว่าอีกคนมองมาที่ตนด้วยสายตาเช่นไร
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
