'แกะเหลืองจูงมือปกะขาวเดินไปแกะขาวเหนื่อยล้า ขอขี่คอแกะฟ้าแกะฟ้าเมื่อยขา แวะนั่งพักสักเดี๋ยวแกะแดงเร่งเร้า ไม่ยอมให้หยุดนิ่งแกะเขียวแอบไต่เชือกลงจากเขาลำพัง ...พลบค่ำเเล้ว... เเว่วเสียงกรีดร้องดังมาแต่ไกลเหล่าแกะจอมโป้ปดเอ๋ย แม้พวกเจ้าจะหวาดกลัวเพียงไหน ก็มิยอมให้แกะตัวไหนรอดไป ฉะนั้นไซร้ห้ามคิดหนี!'

คำโฆษณาสีขาวค่อยได้ ปรากฏขึ้นทาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือสีดำหลังจากคำสุดท้ายได้จบลง ก็มีรูปหมาป่าตัวหนึ่งแสยะยิ้มหัวเราะ 'ฮี่ๆ' ชวนขนลุก

'เกมแกะโกหก' มันคือเกมออนไลน์ทางโทรศัพท์มือถือที่กำลังได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในปัจจุบัน

แม้มันจะไม่ใช่รูปวาดที่มีลายเส้นสวยงาม แต่ก้ไม่มีคำสั่งที่ยุ่งยากซับซ้อน หากจะพูดให้ถูกต้อง มันคือเกมที่วิเคราะห์หลักเหตุผลจากข้อความตัวอักษรนั่นเอง

ื กลุ่มสมาชิกผู้เล่นที่รวตัวกัน ทุกคนล้วนถูกเรียกว่า 'แกะ' แต่ระบบจะเลือกหนึ่งคนให้รับบทบาทเป็น 'หมาป่า' ซวึ่งซ่อนตัวอยู่

เกมนี้แม้เป็นเกมที่ง่าย แต่กลับได้อรรถรสความสนุกสนานและความท้าทายอย่างมาก ซึ่งกฎของเกมนี้ก็มีเพียงข้อเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ 'ห้ามแกะโกหกอย่างเด็ดขาด!' เพราะผู้ที่โกหกได้ต้องเป็นหมาป่าเท่านั้นเหตุผลกฅเพราะถ้าหากทุกคนต่างโกหกกันตาใจชอบ เกมนี้มีหวังคงได้เล่นกันไม่จบไม่สิ้นแน่

แน่นอนว่าเมื่อมันเป็นเกมที่ต้องมีเงินรางวัล เกมนี้ก็เช่นกัน รางวัลของเกมนี้ได้รับการสนับสนุนจากสปอนเซอร์โฆษณา โดยในทุกๆ เดือนจะมีการแจกรางวัลให้กับผู้ที่จับหมาป่าได้ก่อนจำนวน 1,000 คนแรกถึงแม้มูลค่าที่ได้จะไม่สูงมาก แต่นี่เป็นกลไกการตลาดอย่างหนึ่งที่ทำให้เกมนี้ได้รับคามนิยมมากขึ้น

ภายในห้อฃเรียนซึ่งเป็นช่วงพักกลางวันเช่นนี้เต็มไปด้วยเสียงดังอึกทึกครึกโครม แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง กระทบบนโต๊ะเก้าอี้ซึ่งถูกเรียงเป็นเเถวอย่างพร้อมเพรียง

ตั้งแค่ช่วงเริ่มพักที่ยง มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่มุมห้องไม่ยอมรับประทานอาหารกลางวัน ตรงกลางวงมีนักเรียนชายผมหยักศกถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ เเละกำลังอธิบายข้อมูลเกี่ยวกับ 'เกมแกะโกหก'

"สรุปว่า เกมนี้สนุกโครตๆ เลยแหละ แต่ว่า...คนโง่เล่นไท่ได้หรอก!"

เด็กชายคนนั้นโฆษณาอย่างเมามัน พร้อมบิลด์ชวนให้คนอื่นรู้สึกอยากเล่นดูบ้าง

เด็กชายร่างอ้วนที่นั่งน้ำมูกไหลย้อยอยู่ข้างไหน ตกหลุมพรางทันที เขาพูดออกไปอย่างมั่นใจ

"งั้นแกก็บอกตำแหน่ง IP มาสิ ฉันจะยอมพนันด้วยอาหารเจที่ยงสิบวันเลย ดูสิว่าใครจะจับแกะได้ก่อนกัน"

"เอางี้ก็ได้ ไม่มีปัญหา แต่ว่า..." ชายผมหยักศกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาพินิจพิจารณา "...แกอ้วนอน่างกับช้างน้ำขนาดนี้ ถ้าฉันเกิดแพ้ขึ้นมา เท่ากับว่าฉันต้องขาดทุนเป็นสองเท่าเลยสิเนี่ย"

"เฮ้ย! นี่แกกวนฉันหรอ "

เด็กน้ำมูกไหลย้อยทำเป็นโต๊ะเก้าอี้ที่อยู่ไก้ลงเท้า ทำเอาทุกคนฮาครึนแบะต่างเข้าคิวรอเล่นเกมกันเป็นเเถว แต่เสียงครึกครื้นเฮฮานี้อยู่เพียงมุมหนึ่งของห้องเท่านั้น ส่วนอีกด้านหนึ่งกลับเงียบสงบเป็นพิเศษ

นั่นคือมุมของนักเรียนหญิงสองคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง หนึ่งในนั้นดูโดดเด่นสะดุดตาด้วยเส้นผมดำขลับเป็นมันเงาเมื่อสะท้อนกับแสงแดดยิ่งดูเป็นประกายชวนมอง ถึงแม้จะไม่ได้สวยเลิศเลอปานนางฟ้า แต่ก็จัดได้ว่ามีความงามไม่เป็นรองใคร เธอกุมโทรศัพท์มือถือสีแดงไว้ในมือ แววตาอันอ่อนโยนเต็มไปด้วยความกังวลใจ...

ส่วนนักเรียนหญิงอีกคนมีใบหน้ารูปไข่ที่งดงาม ฟันเขี้ยวของเธอดูโดดเด่นน่ารัก แต่เพราะคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังโกรธเคืองใครอยู่ ทำให้

ชวนรู้สึกว่าเธอออกจะก๋ากั่นไม่เบา

"เหวินจื่อ ที่เธอพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ฉันฟังไม่เห็นจะเข้าใจเลย"

เสี่ยวซาน เด็กสาวเจ้าของฟันเขี้ยวทำหน้ามุ่ย เธอไม่ใช่เด็กนักเรียนห้องนี้ เธอเเค่ใช้เวลาช่วงพักกลางวันแวะมาสอบถามสิ่งที่คุยกับเหวินจื่อทางโทรศัพท์เมื่อคืนเท่านั้น

เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าเหวินจื่อ มี่ชื่อเต็มว่า 'กัวเหวินหมิน' เธอเป็นนักเรียนสายศิลป์ของโรงเรียนมัธยมปลายหลินหยาง ตอนนี้เธอกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น นั่งนิ่งครุ่นคิดอยู่นานกว่าจะยอมเอ่ยปาก

"คือ...พี่ชายของฉันเขาหายตัวไปเกือบเดือนเเล้ว ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้สิ ฉันอยากลองตามหาเขาจังเลยเสี่ยวซาน เธอพอจะมีไอเดียอะไรบ้างไหม" เธอหันขวับกลับมา จ้องมองเสี่ยวซานด้วยแววตาที่ร้อนรน

เสี่ยวซานได้ยินแบบนั้นถึงกับขมวดคิ้วด้ววยความสับสน

"เดี๋ยวนะเธอหมายถึงพี่ชายบุญธรรมที่เคยเล่าให้ฉันฟังน่ะหรอ ว่าแต่เธอมีเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า นี่มันไม่ใช่การตามหาลุกหมาลูกแมวที่ติดป้ายประกาศตามข้างถนนนะ อีกอย่างก็แจ้งความไปตั้งนานแล้วนี่ อ้อใช่...แล้วนี่ทำไมเธอต้องคอยกำมือถือไว้ตลอดด้วยเนี่ย"

กัวเหวินหมินหลุบตามองโทรศัพท์ในมือเเวบหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

"มันคือโทรศัพท์ของพี่ชายฉัน ที่ฉันรู้สึกรางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีน่ะก็เพราะโทรศัพท์เครื่องนี้แหละ ว่าแต่เธอรู้จัก 'เกมแกะโกหก' หรือเปล่า"

"อืม ก็เคยได้ยินมาบ้างแหละ แต่ฉันไม่ได้สนใจอะ พวกเรื่องที่ต้องใช้สมองมันไม่ค่อยเหมาะกับฉันเท่าไหร่" เสี่ยวซานตอบไปแบบงงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนมาคุยเรื่องนี้

"ก่อนที่พี่ชายของฉันจะหายตัวไป เขาบอกกันฉันใน MSN ว่าเขาจะไปร่วมกิจกรรมชุมนุมของกลุ่ม 'แกะโกหก' หลังจากนั้นเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่ามันจะเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า"

กัวเหวินหมินเห็นเสี่ยวซานทำหน้างง ตึงรีบอธิบายต่อ

"คือมันมีการก่อตั้งกลุ่มจึ้นมาโดยใช้ชื่อว่า 'กลุ่มแกะโกหก' หลังจากที่พีาชายหายตัวไป ฉันก็ลองไปเล่นเกมนั่นแทนเขา เพราะฉันอยากรู้ว่ามันจะมีเบาะแสอะไรเรื่องพี่ชายฉันบ้างไหม และตอนนี้พวกนั้นกำลังจะจัดกิจกรรมชุมนุมขึ้นมากัน..."

"เพราะงั้น...เธอเลยคิดจะไปเข้าร่วมด้วยอย่างนั้นใช่ไหม!?!" เสี่ยวซาจนถึงบางอ้อ รีบร้องคัดค้านเสียงดัง "ไม่ได้นะ ถ้าเป็นอน่างนั้นจริงก็หมายความว่าอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอก็ได้ ฉันไม่ยอมให้เธอไปเสี่ยงหรอก!"

"มองอะไร!?! ไม่เคยเห็นคนสวยกันหรือไง"

เธอถลึงตาใส่ ทุกคนจึงรีบหันไปมองทางอื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ความจริง ฉันอยากขอให้คนคนนึงช่วย..." กัวเหวินหมินพูดเสียงเบาลงเหมือนกำลังละอายใจอะไรอยู่

"ช่วย? หมายถึงใครน่ะ?" เสี่ยวซานแยกเขี้ยวกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีใครมองพวกเธออยู่ พอลองคิดดูอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ร้องอ๋อขึ้นมา "นี่อย่าบอกนะเธอกำลังหมายถึงไอ้ชั่วมู่จื้อหวี่?"

แล้วกัวเหวินหมินก็พยักหน้าระบอย่างเขินๆ ชื่อที่เสี่ยวซานเอ่ยถึงทำให้ขอบตาของเธอเเดงขึ้นมาทันทีทันใด

เสี่ยวซานถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเอือมระอาเป็นที่สุด ถึงแม้

กัวเหวินหมินภายนอกจะดูเงี่ยบๆ เรียบร้อย แต่นิสัยที่เเท้จริงกลับต่างจากสิ่งที่เห็นอย่างสิ้นเชิง เธอฉลาดเป็นกรด ชอบการผจญภัย หัวดื้อ และข้อเสียที่...

แก้ไม่ได้นั่นก็คือเธอชอบผู้ชายเลวๆ มากเป็นพิเศษ เมื่อกล่าวถึงความเลวแล้วมัธยมหลินหยางก็มีซาตานจอมโฉดคนหนึ่งที่ชื่อ 'มู่จื้อหวี่'

เมื่อพูดถึงมู่จื้อหวี่ ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขา นับตั้งแต่ก่อตั้งชมรมวิจัยขึ้นมานอกจากตัวเขาเองแล้ว จนป่านนี้ยังไม่มีสมาชิกชมรมเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่คนเดียวและทางโรงเรียนเองก็ไม่ถามไม่ไถ่ ปล่อยให้เขาใช้งบประมาณไปเฉยๆ แถมยังเป็นวงเงินสูงสุดในโรงเรียนอีกต่างหาก หนำซ้ำห้องชมรมของเขาจัดว่าเป็นหนึ่งในสถานที่อันตรายที่สุดในโรงเรียนอีกด้วย

ส่วนตัวเขาเองยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไปปรากฏตัวที่ไหนใครเห็นเป็นต้องหลบแต่ได้ยินชื่อมู่จื้อหวี่ก็เผ่นแนบแบบไม่ต้องคิดแล้ว!

'ไม่มีใครไร้ซึ่งควาลับ เมื่อมีความลับย่อมมีจุดอ่อน'

เพียงแค่ได้ยินเขาพูดคติพจน์ที่แสนเลือดเย็นนี้ ไม่ว่าใครเป็นต้องฝันร้ายไปสามวันสามคืนกันเลยทีเดียว

ชื่อเสียงของเขาเลื่องลือไปทั่วโรงเรียน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นด้านลบมากกว่าด้านบวก ส่วนเรื่องความสามารถนั้นไม่ต้องพูดถึง มู่จื้อหวี่จะไม่รับงานที่ไม่มั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ หรือพูดอีกอย่างก็คือ ขอแค่เขารับงาน...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็ต้องสำเร็จเสร็จสิ้นทุกราย

เสี่ยวซาคนและกัวเหวินหมินรู้จักกับเขาใรคดีของโรงเรียนคดีหนึ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ กัวเหวินหมินรู้สึกชอบเขา และถึงขั้นไปสารภาพรักกับเขา แต่กลับถูกปฎิเสธอย่างไร้เยื้อใยแถมยังโหดร้ายที่สุด

"เธอแน่ใจเหรอ ว่าจะไปหามันน่ะ"

เสี่ยวซานมองกัวเหวินหมนอน ย่างอึดอัดใจ แต่หากเจ้าตัวไม่รู้สึกอะไรเธอที่เป็นคนนอกก็คงพูดอะไรได้ไม่มาก อีกอย่าง...บางทีมู่จื้อหวี่อาจจะช่วยได้จริงๆ ก็ได้

"อืม หลังเลิกเรียนไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" กัวเหวินหมินยิ้อย่างอายๆ บ่งบอกว่าเธอโอเค ไม่เป็นอะไร

เสียงออดเจ้าเรียนดังสนั่นไปทั่ว เสี่ยวซาคนจึงยักไหล่อย่างเหนื่อยหน่ายใจแล้วเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเอง

........................................

นอกจากช่วงพักกลางวันแล้ว เหล่านักเรียนต่างขื่นชอบเวลาเลิกเรียนมากที่สุด สายตาทุกคู่ในห้องเรียนต่างจับจ้องไปยังนาฬิกาบนข้างฝาอย่างใจจดใจจ่อ พูดง่ายๆ ว่าเด็กนักเรียนเหล่านี้ นอกจากจดจ่ออย่ดูกับตาตารางเวลาการฉายรายการโทรทัศน์รายการโปรดเเล้ว ก็มีตอนเลิกเรียนนี่แหลละที่จะจดจ้องเวลากันอย่างตาไม่กระพิบ

พอออดดังขึ้น อย่าง่าเเต่ทำความเคารพเลย เพราะอาจารย์พูดยังไม่ทันจบคำ เหล่านักเรียนชายก็พากันเพ่งตัวออกไปนอกห้องราวกับติดปีกชั่วเวลาเพียงพริบตาก็พากันหาบแวบไปอย่างกับล่องหน เหลือก็แต่พวกนักเรียนหญิงและเด็นเรียนเพียงสองถึงสามคนที่กำลังทำความเคารพกันตามระเบียบ

กัวเหวินหมินเดินออกมาจากอาคารเรียน พลางยกมือขึ้นดูนาฬิกาโชคดีที่อาจารย์สอนเกินเวลาไม่มาก ตอนนี้จึงพึ่งเลยเวลาเลิกเรียนมาเพียงสิบนาทีเท่านั้น

ตามทางเดินผู้คนต่างเดินขวักไข่วไปมาเต็มไปหมด เธอมองเห็นเสี่ยงซานมาแต่ไกล ดูจากหน้าตาเซ็งอารมณ์ของเธอเเล้วก็เดาได้ว่าเธอคงมารออยู่นานแล้ว หูฟังสีขาวที่เสียบอยู่ตาหู คอยชำเลืองมองซ้ายทีขวาที จนเหลือบมาเห็นกัวเหวินหมิน จึงรีบกวักมือเรียกพร้อมกับหยิบเครื่องเล่น MP3 รูปคิตตี้

สีชมพูหวานแหววขึ้นมาโบก

เมื่อกัวเหวินหมินเดินเข้ามาไก้ล เสี่ยวซานก็เริ่มบ่นโดยทันที

"โหย...รอตั้งนานมาช้าจังเลย"