เสื้อเชิตสีขาวสะอาดที่ติดกระดุมทุกเม็ดเหลือเพียงช่วงอกและลำคอเพื่อโชว์ความยั่วยวนกับกางเกงยีนส์สีเข้มและเข็มขัดหนังสีดำที่สอดรับขับผิวกายของผู้สวมใส่และรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีดำแถบขาวยี่ห้อดังกำลังเดินก้าวฉับอย่างมั่นใจเข้ามาในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ทุกสายตาจดจ้องมาที่จุดๆเดียวเพราะความสง่าดุจดั่งพระเจ้าสร้างสรรค์มาให้ก็ไม่ปราน ร่างระหงษ์ยังคงเดินสาวเท้าอย่างมาดมั่นเพื่อไปยังจุดหมายโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้สักนิด

"สายนะมึงอ่ะ"

เสียงหนึ่งดังขึ้นเพื่อหยุดร่างสูงให้หยุดจากความเร่งรีบ

"เมื่อคืนดึกว่ะ"

"กูชวนกลับก็ไม่กลับ"

"ก็ลูกค้าเขายังติดลมอยู่จะให้กูปล่อยได้ไง"

"แล้วยังไงมึงส่งเขาถึงไหน"

ร่างสูงยกยิ้มแทนคำตอบ

"แหม!!มึงนี่นะไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ"

"เพลาๆลงบ้างมึงอ่ะเดี๋ยวก็ตายก่อนแก่หรอก"

ผมหันมองตามต้นเสียงที่ส่งมาหาทั้งคู่ที่กำลังเดินเข้ามาสมทบในวงสนทนา

"กูจะตายได้ไงยังหาลูกสะใภ้ให้ป๋ากับแม่ไม่ได้เลย"

เสี้ยวนาทีนั้นหัวใจผมเสียวแปลบขึ้นมาทันทีเพราะสายตาของอีกฝ่ายที่ส่งมาให้ผมถึงแม้ว่าจะเพียงแค่หางตาแต่ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเป็นแน่..เขามองมาที่ผม..

"ฟาเป็นไรป่าว"

เสียงหวานเล็กดังขึ้นดึงผมออกจากพะวัง

"ปะ..ป่าว เมื่อกี้เปรี้ยวพูดว่าอะไรนะ"

"เราถามว่าวันนี้รีบกลับหอรึเปล่า"

"วันนี้เราต้องกลับบ้านน่ะทำไมหรอ"

"เนี่ยลืมใช่ไหมวันนี้เรามีนัดกัน"

"นัด?.."

"วันนี้วันเกิดพี่เกลือไง"

"เออใช่เราลืมสนิทเลย"

"แล้วยังไง?"

"อืมมมมม..."

"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะเราเข้าใจ"

"เราขอโทษะนะเปรี้ยวเอาเป็นว่าเราจะรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเราจะรีบตามไปนะ"

"จริงป่ะเนี่ย"

"จริงสิสัญญากันแล้วนี่นา"

"พี่เกลือต้องดีใจมากแน่ๆเลย"

ผมมองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังฉีกยิ้มอย่างมีความสุขก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อผ่อนคลายสายตาและเป็นอีกครั้งที่หัวใจของผมแทบหยุดเต้นเพราะสายตาคู่คมคู่เดิมที่กำลังมองจ้องมา

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคออย่างยากลำบากก่อนที่สายตาจะถูกปรับให้เคลื่อนผ่านไปจากจุดเดิมอย่างยากเย็น

หัวใจของผมยังคงเต้นแรงเพราะภาพติดตาของดวงตาคมเฉี่ยวคู่นั้นที่จับจ้องตรงมาที่ผมเพราะอะไรกันผมก็ไม่อาจรู้ได้เพราะถึงแม้มันจะดูดุดันแต่มันก็ดึงดูผมมากเช่นกัน

"มองอะไรวะไอ้น่าน"

"....."

ไม่มีเสียงตอบจากคู่สนทนา

ถึงแม้ว่าผมจะยังคงยิ้มร่ากับเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่วายที่จะพยายามใช้ประสาทสัมผัสทางการได้ยินเพื่อรับรู้การสนทนาจากกลุ่มของเจ้าของสายตาคู่นั้น

"สัสทำหูทวนลม"

"....."

"แล้วยังไงมึงวันนี้มึงมีนัดไหนมะ"

"ไม่มี"

"แสดงว่ามึงไปกับพวกกูได้ดิ"

"คงงั้น"

"เอาดีๆนะโว้ยกูจะได้คอนเฟริมน้องๆเขา"

"น้องไหนของมึงไอ้เจมส์"

"ก็พวกน้องฝ้ายเด็กนิเทศไง"

"เกี่ยวไรกับน้องเขา"

"ก็กูชวนน้องเขาไว้แหม!มึงก็รู้ว่ากูจีบน้องเขาอยู่"

"แล้วเกี่ยวไรกับกู"

"ก็เพื่อนน้องเขาสนใจมึงไงถ้ามึงไปเพื่อนเขาก็ไปแล้วถ้าเพื่อนเขาไปน้องเขาต้องต้องตามไปด้วย"

"หึ!ไอ้สัสเล่นงี้เลยอ่อ"

"แน่นอนดิมึงก็รู้ว่าจุดขายของแก็งเราอยู่ที่มัน"

"งั้นกูไม่ไปละ"

"โธ่!!เพื่อนน่านคับกูขอล่ะเห็นใจกูหน่อยกูอยากได้น้องเขา"

สายตาอ้อนวอนปนกวนประสาทถูกส่งมาที่คู่สนทนาที่กำลังอมยิ้มเมื่อแกล้งเพื่อนได้สำเร็จ

"เออๆส่งโลมาแล้วกันเดี๋ยวกูตามไป"

"โอเคคับเพื่อน~~"

"กูไปส่งงานก่อน"

"อ้าวแล้วมึงไม่ไปกินข้าวกับพวกกูอ่อ"

"ไม่อ่ะกินกับพวกมึงไม่เจริญอาหาร"

"ฮั่นแน่!!!แสดงว่า.."

บ่าหนาถูกตบเบาๆพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเดินผ่านมาที่ผมอย่างช้าๆ

ในตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจและอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเพราะสายตาคู่เดิมที่กำลังมองมาที่ผมพร้อมกับกลิ่นหอมจากตัวของเขามันตอกย้ำให้ผมยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่า

..เขาตั้งใจมองมาที่ผม..

เหมือนกับว่าชั่วขณะนั้นเวลาได้เดินช้าลงเพราะตั้งแต่ที่สายตาของผมประสานกับสายตาของเขามันทำให้ผมรู้สึกว่าผมถูกสะกดให้ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลยถึงแม้ว่าจะพยายามหลบเลี่ยงแล้วก็ตามแต่เหมือนกับว่ายิ่งพยายามเท่าไหร่ร่างกายกลับยิ่งต่อต้านมากขึ้น

ในย่านสถานบันเทิงใจกลางกรุงในเวลาค่ำคืนที่เต็มไปด้วยสีสันของหลอดไฟสีต่างๆที่ประดับประดาเพื่อเชิญชวนผู้สัญจรไปมาให้เดินเข้าไปหาต่างเต็มไปด้วยลูกค้าที่แน่นขนัดเพื่อที่จะเข้าไปปลดปล่อยอารมณ์และสังสรรค์กันในช่วงก่อนวันหยุดสุดสัปดาห์

"บอกเหล้า"

คือชื่อร้านแห่งหนึ่งในย่านนี้ร้านเล็กๆที่อยู่ลึกเข้ามาจนเกือบจะสุดทางเดินของแหล่งท่องเที่ยวในยามราตรีบรรยากาศภายในร้านตกแต่งสไตล์ LoF โดยด้านหน้าเปิดเป็นลานกว้างไว้สำหรับให้ลูกค้าจอดรถเมื่อเดินเข้ามาจะเจอกับชั้นล่างที่เปิดเป็นลานกว้างโล่งมีเวทีเล็กๆที่ไม่ได้ยกสูงมากนักสำหรับนักดนตรีที่มีสมาชิกไม่มากได้ทำการแสดงถัดไปด้านข้างมีเค้าเตอร์และอุปกรณ์สำหรับดีเจเอาไว้เปิดเพลงในช่วงหลังจากดนตรีสดแสดงจบเพื่อให้ลูกค้าได้ปลดปล่อยอารมณ์ความสนุกตามแบบฉบับของร้านเหล้า

ที่ชั้น2ก็เปิดเป็นลานกว้างเช่นกันแต่โต๊ะเก้าอี้จะไม่มีมากนักและค่อนข้างเจาะจงเฉพาะสำหรับลูกค้าที่มาเป็นหมู่คณะหรือกลุ่มเพื่อนเสียมากกว่า

รถสปอตคันหรูหลายคันขับตามกันเข้ามาจอดเรียงรายประหนึ่งว่าจะประชันกันก็ว่าได้ก่อนที่เจ้าของรถแต่ละคันจะก้าวเท้าลงมาเพื่อที่จะเดินเข้ามาใช้บริการที่ด้านในของร้าน

"F2 ชื่อเกลือคับ"

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหน้าตาคมขำกล่าวพร้อมยื่นสมาทร์โฟนแสดงหน้าจอเพื่อแสดงหลักฐานการจองให้กับพนักงานของร้าน

"เชิญด้านนี้ครับลูกค้า"

พนักงานชายรีบเดินนำกลุ่มเพื่อนเดินผ่านฝูงชนด่านล่างเดินขึ้นบันไดเวียนเพื่อขึ้นมายังที่นั่งด้านบน

"10 ท่านนะครับ"

พนักงานเอ่ยถาม

"คับอาจจะมาเพิ่มเติมสัก2-3คนรบกวนขอเก้าอี้เสริมด้วยนะคับ"

"ได้ครับลูกค้า"

ผู้มาเยือนพยักหน้ารับก่อนจัดแจงหาที่นั่งตามอัธยาศัย

"เมนูครับสักครู่จะมารับออเดอร์นะครับ"

"ขอบคุณคับ"

"แหม!!!ชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟเลยนะมึง"

"มึงมองหาใครวะไอ้คุณเพื่อน"

"น้อง"

"น้อง?.."

"น้องไหนของมึงวะ"

"ก็น้องเปรี้ยวน้องสาวสุดที่รักของมันไง"

"อ้าวมึงชวนน้องเปรี้ยวมาด้วยหรอเนี่ย"

"ทำไมกูชวนมาไม่ได้?"

"กูก็ไม่ได้ว่าอะไร..ก็แค่สงสัยว่าถ้าแค่น้องเปรี้ยวทำไมมึงถึงต้องชะเง้อขนาดนั้น"

"มึงนี่ก็ไม่เคยที่จะฉลาดเลยนะไอ้ไปร์"

"เอ้า!!ก็กูไม่รู้กูผิดด้วยหรอ"

"ก่อนจะสนใจเรื่องของกูอ่ะสนใจสั่งของแดกก่อนมั้ย"

"กูอ่ะอะไรก็ได้ขออย่างเดียวเหล้าอย่าให้ขาด"

"อ่ะมึงพูดถูกไอ้รัก"

"พวกมึงนี่นะ"

"คุยอะไรกันอยู่คะหนุ่มๆ"

รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความสุขสมเกิดขึ้นทันทีหลังจากได้ยินเสียงหวานเล็กดังขึ้น

"อ้าวน้องเปรี้ยวสวัสดีคับมาๆนั่งข้างพี่เลยคับ"

"สวัสดีค่ะพี่ๆขอโทษที่มาช้านะคะพอดีเปรี้ยวแวะไปเอาของมาค่ะ"

"สุขสันวันเกิดนะคะพี่ชายสุดที่รัก"

ถุงของขวัญใบย่อมที่มีโลโก้แบรนด์สินค้ายี่ห้อดังถูกส่งให้คู่สนทนาพร้อมกับรอยยิ้ม

"ขอบใจนะน้องสาวสุดที่รักของพี่"

วงแขนเรียวยาวรวบกอดร่างเล็กด้วยความรักก่อนที่พวงแก้มขาวจะถูกหอมฟอดใหญ่

"โอ้ยพี่เกลือ~~ทำไรเนี่ยไม่อายเพื่อนๆบ้างรึไง"

"อายทำไมพี่น้องรักกันไม่เห็นน่าอายตรงไหนเลย"

"กูล่ะอยากมีน้องสาวน่ารักแบบนี้มั่งฉิบหาย"

"ทำไมวะน้องมึงไม่น่ารักรึไง"

"อย่าให้พูด!ทุกวันนี้มันจะเป็นแม่กูอีกคนแล้วเนี่ย"

เสียงขบขันดังขึ้นก่อนสายตาของร่างสูงจะมองผ่านไหล่เล็กไปยังด้านหลัง

"น้องฟา"

"สะ..สุขสันต์วันเกิดครับพี่เกลือ"

กล่องของขวัญถูกยื่นให้อย่างถนุถนอมพร้อมรอยยิ้มบางๆที่สายตาหลุบลงต่ำ

"ขอบคุณนะแค่น้องฟามาพี่ก็ดีใจมากๆแล้วครับ"

"อ๋อ!!กูรู้ละว่าไอ้เกลือมันชะเง้อหาใคร"

"หุบปากไอ้สัส"

เจ้าของวันเกิดอมยิ้มเล็กน้อยก่อนส่งสายตาเยิ้มไปยังเจ้าของกล่องของขวัญที่ยังคงหลบสายตาอย่างต่อเนื่อง

"เอ่อ..เชิญนั่งครับ"

เหมือนสถานการณ์บีบบังคับโดยความตั้งใจเพราะเป็นที่รู้กันว่าเจ้าของวันเกิดนั้นกำลังเทียวไล้เทียวขื่อเจ้าของของขวัญอยู่พักใหญ่แล้วและซึ่งเจ้าตัวเองก็ทราบดีเช่นกัน

ทั้งสองถูกจัดให้นั่งติดกันโดยมีเพื่อนๆแอบแซวและชงเข้มหยอดคำหวานส่งให้กันตลอดเวลาถึงแม้ว่าฟาจะไม่ได้นึกรังเกียจแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็รู้สึกอึดอัดไม่น้อยเลยกับสถานการณ์กดดันแบบนี้

"พอๆไอ้ห่าพวกมึงก็แซวกันเกินไปน้องเขาทำตัวไม่ถูกละเนี่ย"

คนตัวเล็กหันมองคนข้างๆด้วยสายตาขอบคุณอย่างสุดซึ้งก่อนส่งยิ้มให้เล็กน้อยแทนคำขอบคุณ

"มาๆๆชนแก้วฉลองกันหน่อยโว้ยวันนี้ไม่เมาเป็นหมาใครก็อย่างหวังจะได้กลับ"

"เอ้อ!!ชน!!"

เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นพร้องรอยยิ้มแห่งความสุขของทุกคนถึงแม้ว่าฟาจะไม่ได้ยินดีนักแต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่ไปสักเท่าไหร่

"ฟาเป็นอะไรรึเปล่าครับ"

"มึนๆครับสงสัยจะดื่มเยอะไป"

"งั้นพอแล้วดีกว่าเปลี่ยนเป็นน้ำผลไม้หรือน้ำอัดลมแทนดีมั้ย"

"ไม่เป็นไรครับพี่เกลือ"

"งั้นออกไปสูดอากาศข้างนอกมั้ยพี่ว่าจะไปผ่อนคลายนิดหน่อย"

ไหล่เล็กถูกโอบและลูบไล้เบาๆเจ้าตัวเอี้ยวตัวหนีเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เสียมารยาทและเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าตัวเองไม่ค่อยยินดีนัก

"ไม่ดีกว่าครับพี่เกลือไปเถอะฟาว่าจะไปห้องน้ำล้างหน้าสักหน่อย"

"งั้นพี่ไปเป็นเพื่อน"

"มะ..ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวฟาไปกับเปรี้ยวก็ได้"

"แต่ห้องน้ำมันไม่ใช่ห้องน้ำรวมนะครับน้องฟาชวนน้องเปรี้ยวไปด้วยก็เข้าคนละห้องอยู่ดี"

เสียงแหลมเล็กพูดแทรกแซวขึ้น

"แดกๆไปเลยมึงอ่ะไอ้บอสไม่ต้องเสือก"

"ฟาขอตัวก่อนนะครับ"

"โอ้โหไอ้เสี่ย!!กว่ามึงจะมาทำกูใจเสียเลยนะคับไอ้สลัด!"

เสียงจากโต๊ะด้านหลังดังขึ้นพอให้ได้ยินแว่วๆปนกับเสียงดนตรีสดที่กำลังเล่นอยู่ด้านล่าง

เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์จึงทำให้ที่ร้านมีลูกค้ามาอุดหนุนกันมากเป็นพิเศษจึงไม่น่าแปลกใจที่บริเวณชั้น2ของร้านจะแน่นขนัดไปด้วยกลุ่มนักท่องราตรีที่มารวมแก็งกันสังสรรค์เช่นกัน

ในทันทีที่ร่างเล็กกำลังกลับตัวเพื่อเดินเลี่ยงออกมาเขากลับชนเข้ากับบางสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว

"อุ๊ป!!"

ท้ายทอยสวยถูกรวบด้วยนิ้วเรียวยาวข้างหนึ่งและมืออีกข้างที่เหลือกำลังแกะกุมสะโพกเล็กของเขาอย่างอ่อนโยน

กลิ่นโคโลญอ่อนๆเตะจมูกชวนให้เขาเคลิ้มไปพักหนึ่งก่อนที่จะต้องสะดุ้งและผละตัวออกเมื่อสะโพกถูกปลายนิ้วเกลี่ยไล้เบาๆ

"ขะ..ขอโทษครับผมไม่ทันมอง"

ไม่รู้ว่าโลกมันกลมเกินไปหรือเพราะความบังเอิญแบบสุดๆถึงทำให้ฟาถึงกับหัวใจเกือบจะหยุดเต้นกับคนตรงหน้า

"!!!!..."

"เจ็บตรงไหรรึเปล่าครับ"

"มะ..ไม่เป็นไรครับ"

หัวใจของคนตัวเล็กเสียวแปล็บในทันทีเมื่อเขาเงยหน้าและสบตาคู่สนทนาอย่างใกล้ชิดโดยที่เอวเล็กยังคงถูกประครองด้วยปลายนิ้วมือเรียวสวย

ทุกสายตาจับต้องมองมาที่จุดเดียวแต่เหมือนกับว่าโลกจะหยุดหมุนไปชั่วขณะเพราะในตอนนี้ฟากกลับไม่รู้สึกถึงสิ่งรอบข้างเลยแม้สักนิดจะมีเพียงก็แต่สัมผัสอุ่นจากปลายนิ้วมือของอีกฝ่ายและสายตาคมกริบที่กำลังจดจ้องเขาเหมือนกำลังจะกลืนกิน

"ฟาเป็นอะไรรึเปล่า"

ทั้งสองผละออกจากกันด้วยเรียวแขนกำยำของเกลือคนตัวเล็กถูกดึงเข้าหาเจ้าของวงแขนและโอบไหล่ไว้ด้วยความหวงแหนพร้อมสายตาหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด

"มะ..ไม่เป็นไรครับ"

มือเล็กตอบพร้อมกับพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออกแต่กลับยิ่งทำให้วงแขนกระชับแน่นขึ้น

"ผมต้องขอโทษด้วยที่เดินไม่ระวัง"

ร่างเล็กตอบกลับร่างสูงที่กำลังส่งสายตาคมกริบมาที่เขา

"ไม่เป็นไรครับผมก็ไม่ทันมองเหมือนกัน"

"น่าน"

ฟาละสายตาและมองไปที่ต้นเสียงซึ่งเป็นชายร่างเล็กอีกคนที่ตอนนี้กำลังเกาะกุมวงแขนของคู่สนทนาอย่างแนบสนิทและมองมาที่เขาอย่างสงสัยแต่ยังคงส่งยิ้มหวานมาให้อย่างเป็นมิตร

ร่างสูงเปลี่ยนความสนใจทันทีกลางกระหม่องเล็กถูกยีเบาๆก่อนจะซบลงที่ต้นแขนของอีกฝ่าย

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวพาแฟนผมไปก่อนนะครับ"

"พี่เกลือ!"

"เชิญครับ"

ฟารู้สึกตกใจกับคำพูดของผู้ชายที่อยู่ข้างตัวถึงแม้ว่าจะรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายดีแต่เขาก็ไม่คิดว่าเกลือจะกล้าพูดคำนี้ต่อหน้าคนอื่น

"ฟา!!"

ฟาเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของเกลือเพราะความหงุดหงิดเกิดขึ้นในใจแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากที่เกิดเหตุทันที

"เดี๋ยวเปรี้ยวไปดูฟาก่อนนะ"

"อืมมีไรเรียกพี่นะ"

"ค่ะ"

สาวน้อยรีบเดินตามเพื่อนรักออกมาอย่างรวดเร็ว

"ฟา..ฟา!!เดี๋ยวก่อน!"

เสียงเล็กแหลมตะโกนเรียกพร้องคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเพื่อหยุดคยามเคลื่อนไหว

"ฟาโกรธพี่เกลือหรอ?"

"เปล่าฟาแค่ตกใจที่พี่เกลือพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น"

"เราขอโทษแทนพี่เกลือด้วยนะฟาอย่าโกรธได้มั้ย"

"เปรี้ยวไม่ต้องขอโทษเรา"

"แต่.."

"ฟาขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

เสียงเข้มตัดบทดังขึ้นแต่ยังคงยิ้มให้เล็กน้อย

"มึงมองหาไรวะเสี่ย"

"ไม่เสือกสิมึง"

"อ้าวไอ้นี่กูถามดีๆ"

"น่านสนใจคนเมื่อกี้หรอ"

"ถ้าน่านบอกว่าใช่?"

"ให้พอชช่วยอะไรมั้ย"

แขนแกร่งถูกซบแนบแน่นจากคู่สนทนา

"เนี่ย!!กูไม่รู้จะชวนมึงมาทำไมวะคับไอ้คุณน่านน้ำ"

"มึงเป็นไรอีกไอ้บอส"

"ก็มึงดูสิกูนี่ชวนมันมาเพราะน้องๆเขาอยากเจอแล้วมึงดู!มึงดูมันดันควงพอชมาเปิดตัวแบบนี้แล้วกูจะได้คะแนนจากน้องๆเขาได้ไงวะ"

"มึงจะเหมาทุกคนเลยไงล่ะไอ้เวร"

"เออกูก็หว่านๆไปอ่ะเผื่อได้สักคน"

เป็นอีกครั้งที่สายตาคู่คมต้องจับจ้องกับบางสิ่งที่กำลังมาในครั้งนี้มันไม่เหมือนกับทุกครั้งเพราะเขาใช้ดวงตาทั้งคู่พินิจพอเคราะห์บางสิ่งอย่างแน่วแน่และเจาะจงจนทำให้อีกฝ่ายถึงกับประหม่า

"ฟารู้จักเขาหรอ"

"ไม่เลยเปรี้ยว"

"แล้วทำไมเขาถึงมองฟาแบบนั้นเหมือนกับว่าเขาอยากจะบอกอะไรกับฟาเลย"

"ไม่หรอกมั้งเปรี้ยวเขาอาจจะมองคนอื่นก็ได้"

"แต่เปรี้ยวข้องใจนี่"

สาวน้อยพูดพร้อมก้าวฉับตรงไปที่เจ้าของสายตาทันเวลาที่มือเรียวคว้าข้อมือไว้ได้ทันเพราะเหมือนรู้ว่าเพื่อนกำลังจะทำอะไร

"เปรี้ยวกลับไปนั่งกันเถอะฟาขอนะ"

"ฟา!!"

ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนที่ทั้งสองจะกลับลงไปนั่งแต่ครั้งนี้กลับทำให้ฟายิ่งทำตัวไม่ถูกเพราะตำแหน่งที่นั่งในตอนนี้คือการที่จะต้องหันประจันกับอีกฝ่าย

ทุกอริยาบทของฟาล้วนเป็นได้ยากยิ่งเนื่องจากถูกสายตาของฝ่ายตรงข้ามจ้องมองตลอดไม่ว่าเขาจะทำอะไรสายตาคู่นั้นก็เหมือนกับจะอ่านกินเขาตลอดเวลา

"เบาได้เบานะมึง"

สารัฐชายร่างสูงขาวดูสง่าเดินเข้ามาทักทายเพื่อนรักจากด้านหลังก่อนจะหย่นก้นนั่งบนขอบโซฟาใกล้ๆเพื่อน

"สเป็คมึงเลยนี่"

ท่าทางกวนประสาทพร้อมรอยยิ้มผุดขึ้นเป็นอันรู้กันว่าฝ่ายตรงข้ามพูดจาถูกใจ

"เขามีแฟนไอ้สัสใจเย็น"

"กูว่าไม่ใช่"

"ไม่ใช่ได้ไงเขาก็พูดอยู่เต็มปากว่าแฟนเขา"

"มึงดูท่าทางของเขาดิตอนที่ไอ้หน้าปลากดบอกว่าเป็นแฟนอ่ะเขาทำหน้ายังไง"

"แหม!ช่างสังเกตุ"

"เมื่อเช้ากุเห็นเขาที่ ม."

"หืม?"

"เด็กนิเทศ"

"เย็ดเขร้!!"

"น้องที่มึงจีบก็อยู่นิเทศนี่หว่าไอ้เจมส์"

"เออถ้ามึงสนใจอ่ะเดี๋ยวกูถามเขาให้"

"ไม่ต้องอ่ะกูจัดการเองได้"

สายตายียวนยังคงส่งไปยังโต๊ะฝังตรงข้ามอย่างต่อเนื่องจนอีกฝ่ายยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้น

เลยเวลาหัวค่ำมามากโขแต่บรรยากาศภายในร้านกลับยิ่งคึกคักมาขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงที่ยิ่งดังกระหึ่มและเร้าใจจนนักท่องราตรีไม่สามารถที่จะนั่งอย่เฉยๆได้

"เพลงแม่งโคตรมันส์ไปติ๊ดกันพวกมึง"

หนุ่มหล่อชวนกันออกไปขยับแขนขาเรียกเหงื่อพร้อมกับหยิบแก้วเหล้าประจำตัวของตนติดมือออกไปด้วยเพื่อหวังตกเหยื่อที่ถูกใจ

"ไอ้น่านไปเร็ว!"

"มึงไปก่อนเลย"

"แล้วน่านล่ะ"

มือสวยเกลี่ยผมคนข้างๆแทนคำตอบทั้งสองสบตากันพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนจะรู้ใจของกันและกัน

ต้นแขนหนาถูกเอนซบและคลอเคลียแก้มขาวถูกเกลี่ยเล่นด้วยนิ้มมือของอีกฝ่ายแต่สายตายังคงไม่ละจากฝ่ายตรงข้ามเหมือนกับว่าเขากำลังยั่วยวนอีกฝ่าย

"หงุดหงิด!"

"หงุดหงิดอะไรเปรี้ยว"

"ฟาไม่รู้จริงๆหรอ"

"แล้วจะให้ทำยังไงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรนี่"

"โอ้ย!!แล้วจ้องขนาดนั้นอ่ะ"

"คุยอะไรกันอยู่คับ"

ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาทักจากด้านหลังพร้อมโอบไหล่เล็ก

"ก็!.."

"คุยกันเรื่อยเปื่อยคับ"

คนตัวเล็กพูดพร้อมปัดมือฝ่ายตรงข้ามออกอย่างอ่อนโยน"

"ไปเต้นกับพวกพี่มั้ย"

"ก็ดีนะไปกันเถอะฟา"

"เปรี้ยวไปเถอะฟาเริ่มจะมึนๆแล้วอ่ะขอนั่งดูดีกว่า"

"เอางั้นหรอ"

สาวน้อยเอ่ยถามพร้อมเหล่มองโต๊ะฝ่ายตรงข้าม

"อื้มไปเถอะเปรี้ยวอย่าหมดสนุกเพราะเป็นห่วงฟาเลย"

"งั้นเดี๋ยวมานะ"

"จ้า"

"ขอประทานโทษครับคุณลูกค้าโต๊ะนั้นฝากเครื่องดื่มมาให้คุณ"

บริกรหนุ่มหน้าตาดีเอ่ยปากพร้อมส่งแก้วเครื่องดื่มสีสันน่ากินให้

"ให้ผม?"

"ใช่ครับ"

ความลังเลเกิดขึ้นเล็กน้อยก่อนตัดสินใจหยิบแก้วจากบริกรหนุ่ม

"ขอบคุณครับ"

เจ้าของแก้วยกยิ้มพร้อมยกแก้วเชิญชวนให้อีกฝ่ายดื่มพร้อมกัน

ถึงแม้จะดูเป็นสีหวานแหว๋วและรสชาติดีแต่เครื่องดื่มแก้วนี้ก็แจ๋วไม่แพ้กันเพราะมันทำให้ฟารู้สึกได้ถึงดีกรีความแรงของแอลกอฮอลที่มีอยู่ในแก้วแต่ก็กลับทำให้อยากดื่มต่ออีกสักหน่อย

"ขอโทษครับขอแบบนี้อีกที่นึงครับ"

"สักครู่นะครับลูกค้า"

ไม่นานเกินรอเครื่องดื่มสีสันสดให้ก็มาเสริฟถึงที่ฟารับมาด้วยความพอใจจ้องมองสีสันในแก้วสักพักก่อนยกดื่มรวดเดียวจนหมด

เพราะแฮลกอฮอล์มีสรรพคุณในการขับปัสสาวะมันจะดูดน้ำจากเซลล์ต่าง ๆ เพื่อส่งไปที่กระเพาะปัสสาวะจึงทำให้อยากเข้าห้องน้ำบ่อยๆเพราะฉะนั้นหลังจากที่ดื่มไปหลายแก้วฟาจึงเริ่มมีอาการเหมือนๆกับคนดื่มแอลกอฮอล์ทั่วไป

"อุ๊ปส์!!!"

เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์บวกกับการต้องใช้พลังงานในการเดินไปห้องน้ำที่ค่อนข้างไกลจึงทำให้คนตัวเล็กจึงค่อนข้างจะเสียศูนย์และเซถลาตามประสาคนเมา

แผ่นอกหนากับกลิ่นน้ำหอมที่ฉุนทำให้โสดประสาทของเขายิ่งดำดิ่งและอ่อนไหวมากขึ้น

"ไหวมั้ยครับ"

"หวะ..ไหวครับ"

มือเล็กดันตัวออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายแต่ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะเจ้าของวงแขนแรงเยอะจึงทำให้เขาไม่สามารถสะลัดมันให้หลุดออกมาได้

"ไปหาน้ำดื่มสักหน่อยดีกว่าครับ"

วงแขนแกร่งกระชับประครองร่างเล็กให้เดินเลี่ยงออกมายังลานโล่งกว้าไร้ผู้คน

ถึงแม้ว่าฟาจะพยายามขัดขืนแล้วแต่กลับไม่เป็นผลใดๆเลยเพราะเรี่ยวแรงในตอนนี้มันเหลือเพียงแค่น้อยนิด

"ดื่มน้ำก่อนครับ"

"ไม่เป็นไรครับขอบคุณ"

ร่างเล็กผละตัวหนีแต่ก็ยังไม่สามารถทำได้

"ผมขอตัวกลับเข้าไปหาเพื่อนนะครับ"

"พักสักหน่อยเถอะครับแล้วค่อยกลับเข้าไป"

"ไม่เป็นไรครับขอบคุณมาก"

ร่างเล็กเบี่ยงตัวลุกขึ้นเพื่อหนีออกจากสถานการณ์บังคับ

วืดดดดดดด...

เพราะความรีบบวกกับเรี่ยวแรงที่มีเพียงน้อยนิดทำให้ตัวเซถลาไถไปกับราวระเบียงมือเล็กพยายามคว้าทุกสิ่งที่คว้าได้เพื่อพยุงตัว

!!!!!!!!!!