..."อย่า....ปล่อยฉันนะอย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง"เสียงหญิงสาวร้องดังออกมาจากห้องหนึ่งของโรมแรมหรู ที่กำลังตกเป็นเหยื่อ เมฆธาร ของชายอายุมากด้วย และประสบการณ์ชีวิต...

...หญิงสาวพยายามถดกายหนี เมื่อชายตรงหน้าขุมเข้าหาหนทางที่จะหลุดพ้นจากบ่วงกรรมนี้เริ่มมืดมนลงทุกที...

"อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง"ร่างบางพนมมือไหว้น้ำตาลหลั่งรินไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ปากบางๆก็พร่ำขอร้องชายตรงหน้าอย่างน่าเวทนาเป็นที่สุด

"ไม่เอาไม่ร้องนะหนูน้อย ป๋าจะไม่ทำอะไรให้หนูเจ็บ ป๋าสัญญา"ร่างท้วมเดินเข้ามาปลอบประโลมเด็กสาวหน้าตามอมแมน

คนหนึ่งที่ส่งมาให้บำรุงบำเรอชายคนนี้ ทว่า มือบางผลักชายคนนั้นสุดแรง ก่อนจะรีบวิ่งไปทรุดตัวนั่งลงที่มุมตู้ใหญ่

"ไม่!!!ออกไปนะ ออกไป"

หญิงสาวในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง พยายามต่อสู้กับแรงหมาศาลของบุรุษเพศแรงอันน้อยนิดของเธอคล้ายกำลังจะหมดลงทุกวินาที ความพยายามที่จะต่อสู้ดูไร้หนทาง ใบหน้าคร้ามของผู้ชายกักขฬะคนนี้ ลอยไปอย่างยั่วอารมณ์บ้าคลั่งที่อยู่ในตัวของเธอให้เพิ่มมากขึ้นทุกที

ดวงตาสีเหล็กวางโรจน์ 'เมื่อขอร้องดีๆไม่ให้ อย่างนั้นคงต้องตายจากกันไปข้างหนึ่ง'มือบางป่ายปัดไปมา คว้าศีรษะของชายวัยกลางคน โขกเข้ากับผนังห้องอย่างสุดแรงเกิด เลือดสีแดงสดหลั่งรินลงมาอาบตัว เท้าเรียวตั้งท่าจะหนีแต่ด้วยความแค้น หญิงสาวหันรีหันขวาง ส่องส่ายสายตาไปทั่วห้อง สายตาหวานพลันเหลือบไปเห็นขวดสุราใบสวยที่ตั้งอยู่ที่หัวเตียง คว้าขึ้นมาถือให้ถนัดมือตีเข้ากับศีรษะอาบโลหิตของชายคนนั้นอีกครั้ง

เพล้ง เศษแก้วกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ เลือกสีสดหลั่งรินอยู่แล้วทวีปริมาณขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัว

"อยากตายมากนักใช่ไหม ฉันจะสนองให้ อยากจะเป็นตาแก่ตัณหากลับมากนักใช่ไหม ได้! "ตุบตุบ ขวดแก้วที่แตกเมื่อครู่ กลับกลายเป็นอาวุธชิ้นดี ให้หญิงสาวแทงเข้าที่ลำตัวของชายวัยกลางอย่างเมามัน

"คัพ" เสียงผู้กำกับหนังเรื่อง "ชำระแค้น" ดังขึ้นตัดบทอันน่าโหดร้ายดังกล่าวให้สิ้นสุดลง

'เมริน'หรือ 'ริน' นางเอกสาวสุดร้อนแรงของเมืองไทยในขณะนี้ปาดเหงื่ออย่างโล่งอก ฉากที่จะเป็นต้องใช้อารมณ์อย่างมาก ทั้งหวาดกลัวและแค้นที่ต้องการชำระ ผสมปนเปกันไปอยู่ในตัวละครเอกของเรื่อง ทำให้เธอต้องทำงานนี้อย่างหนัก ซึ่งนั้นก็ไม่ทำให้ผู้กำกับอย่าง "วิวัฒน์"ต้องผิดหวัง

"ไม่ผิดหวังจริงๆ ผมดีใจจริงที่ได้นางเอกเรื่องนี้เป็นคุณ"

"แหม พี่วัฒน์ก็ รินก็แค่แสดงตามบทเท่านั้นแหละค่ะ"

หญิงสาวตอบกลับไปอย่างถ่อมตัว นิสัยเป็นเด็กๆช่างอ้อน พูดจาไพเราะของหญิงสาวทำให้ผู้ในวงการต่างชอบเธอกันทั้งนั้น

แต่ไม่มีใครคิดเลยว่า คนอย่าง ริน - เมริน นี่หรือ จะเป็นผู้หญิง

คนเดียวกับที่ลงข่าวว่าเธอมักจะปล่อยเนื้อ ปล่อยตัวกับชายไม่เลือกหน้า คบผู้ชายทีสามสี่คน จนอาจจะเรียกเธอได้ว่าเป็น

'คาสโนวี่ของเมืองไทย'เชียวแหละ

"น้องริน โทรศัพท์ค่ะ"

นึกในใจยังไม่ถึงสองนาที ก็มีโทรศัพท์มาขอสายเสียแล้ว

นี่แหละน้าคนสวย แต่ยังไม่เห็นชายคนไหน เด็ดดอกไม้ดอกนี้ไปครอบครองได้เสียที

"ใครคะ พี่ดา"มือบางของผู้ถือโทรศัพท์เครื่องเล็ก พูดเบาๆ กับหญิงสาวคนสวย

"คุณพีทค่ะ โทรหาน้องรินหลายรอบแล้วค่ะ"เมรินลอบถอนหายใจอย่างระอาก่อนที่มือบางจะยื่นไปรับโทรศัพท์มา กรอกเสียงหวานเจี๊ยบลงไปอย่างเอาใจ

"สวัสดีค่ะคุณพีท ขอโทษนะคะ ที่รินมารับช้า พอดีติดถ่ายละครน่ะค่ะ หวังว่าคุณคงไม่โกรธรินนะคะ"หญิงสาวส่งเสียงออดอ้อนคนในสาย

"ผมจะโกรธคุณได้ยังไงล่ะครับ...ที่รัก คุณทำงานที่คุณรักนะครับ ผมไม่ว่าอะไรคุณหรอก"ใบหน้าสวยเบ้เข้ากับประโยค

น้ำเน่าแต่ยังเห็นเงาจันทร์ของคนปลายสาย

"แหม.....ได้ฟังอย่างนี้ รินค่อยรู้สึกดีหน่อยนะคะ รินล่ะกลั๊ว กลัว ว่าคุณจะโกรธ ที่รินไม่รับโทรศัพท์คุณ"เมรอยยิ้มกว้างกับคำตอบรับของปลายสาย เพียงแค่เธอพูดจาหวานๆ ให้ ผู้ชายเหล่านั้นก็เชื่อเธอจนหมดใจ 'นี่แหละคืมารยาของหญิงสาว'

"นี่เพิ่งจะสี่ทุ่ม ไปหาเพลงเพราะๆฟังกันไหมครับ เดี๋ยวผมจะได้ไปรับคุณที่กองถ่าย"สิ่งที่ชายหนุ่มเสนอมาทำให้หญิงสาวถึงกับเบ้หน้าอีกครั้ง

"จะดีเหรอคะ คือว่ารินง่วงนอนน่ะค่ะ เป็นนางเอกตาจะเป็นหมีแพนด้าได้ยังไง ใช่ไหมคะ งั้นวันนี้รินขอผลักไปก่อนนะคะ ไว้วันหลังรินจะไปนะคะ"น้ำเสียงออดอ้อนบวกกับมารยาทหญิงสาวร้อยเล่มเกวียน ทำให้เธอหลุดพ้นจากผู้ชายคนนี้ได้ง่ายดาย อย่างน้อยมันก็ชั่วคราวแหละน่า

"เฮ้อ!ผู้ชายนี่ตื๊อไม่เลิก น่ารำคาญจริง ปากนี้หวานน่าจะเอาไปเชื่อมแทนน้ำตาลซะหน่อย หวานเสียจริง น่าเบื่อ...."

โครม! ร่างบางที่กำลังบ่นเป็นหมีกินผึ้งเดินชนเข้ากับสิ่งมีชีวิต

ร่างใหญ่เข้าอย่างจังจนเซ เกือบจะถลาลงไปจูบกับพื้นถนนที่ราดด้วยคอนกรีตเสียนี่ ยังโชคดีที่ยังมีมือของใครบางคนมาฉุดเธอไว้

ได้ก่อนแต่ในความโชคดีก็มีความโชคร้ายแฝง อยู่จนไม่รู้จะเอ่ยออกมาว่าอย่างไร

เพราะจังหวะที่เธอล้มลงไปนั้น ทำให้ริมฝีปากนุ่มละมุนประทับเข้าที่ริมฝีปากของเขาอย่างห้ามไม่ได้ หญิงตกตะลึงอย่างสุดตัว เรียกสติสัมปชัญญะของตัวเองกลับมาให้เร็วที่สุด เมรินดันตัวเองให้พ้นจากอ้อมกอดของเขาด้วยความรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากขอบคุณที่ช่วยรับเธอเอาไว้และขอโทษที่เกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นเมื่อครู่ ก็ได้รับคำพูดที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินจากของผู้ชายร่างใหญ่คนนี้เลย

"วันหลังไม่ลงทุนทุ่มสุดตัวแบบนี้หรอกนะ เพราะผู้ชายอย่างผมไม่ค่อยสนใจผู้หญิงที่ชอบทอดสะพานให้ใครต่อใครซักเท่าไหร่"

เมรินถึงอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ไม่ใช่ตกตะลึงเพราะความหล่อของเขาหรอกนะ แต่เพราะประโยคที่มาทักทายหล่อนเมื่อกี้ต่างหาก 'ทอดสะพาน'อย่างนั้นเหรอ นี่แสดงว่าเขากำลังคิดว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นั่น เกิดขึ้นเพราะเธออยากทอดสะพานเพื่อทำความรู้จักกับเขาอย่างนั้นสิ แล้วยิ่งสายตาเหยียดหยาบเช่นนี้ด้วยแล้ว เธอยิ่งทนไม่ไหว

"นี่นาย.......ปากนายทำด้วยอะไร ตัวเองผิดเต็มประตูแท้ๆมาว่าคนอื่นหาว่ามาทอดสะพานให้ตัวเอง ฮึ! ใครมันจะสิ้นคืนขนาดนั้น หน้าเป็นตุ๊กแกตกลูกแบบนายเนี่ยนะ ใครเค้าจะไปอ่อยไม่ทราบ หลงตัวเองมากเกินไปรึเปล่า"

"ก็มันจริงไหมล่ะ ผู้หญิงอย่างเธอ มันก็เป็นเหมือนกันทุกคนนั้นแหละแผนตื้นๆแบบนี้ เก็บใส่กรุไว้นะ เลิกเอามาใช้เถอะ ฉันขอร้อง"ด้วยความเขามักจะเจอผู้หญิงที่มักจะเดินเข้ามาชนเพื่อได้สนทนากับเขา หรือเพียงได้รับแค่คำขอโทษเท่านั้น ทำให้มักจะมองผู้หญิงที่เข้ามาชนเขาด้วยความเห็นเช่นนั้นอยู่เสมอแล้ว

ผู้หญิงสาวๆอย่างนี้ คงเป็นเหมือนกันทุกคน!