\*การทำความรู้จัก\*
...****************...
...****************...
...----------------...
......................
......................
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...****************...
......................
เสียงของคนสองคนสู้กัน เสียงดังสนั่น ทั่วมหาสมุด ขณะนั้นก็เกิดคลื่นลูกใหญ่ ชายสองคนนั้นสู้กันกลางมหาสมุด อยู่ๆ ก็มีชายหนึ่งคนในนั้นพลาดท่าถูกคลื่นซัดเข้าฝั่ง
เขาเห็นผู้คนมุงดูอะไรกันอยู่ จึงลองไปซิว่าคืออะไร เเล้วเขาก็เห็นบุรุษผิวกายขาวสะอาด จมูกโด่ง ใบหน้าคมสัน รูปร่างงามราวกับว่าเป็นสตรีเสียอย่างไรอย่างนั้น เเต่ว่า!! 'หางนั้นเขาเป็นมัจฉางั่นหรือ' เขาอึ้งไปสักพักก่อนขะพูด "ไม่คิดว่าข้าจะได้เห็นมัจฉาอีก"จากนั้นจึงหันมาพูดกับชาวบ้าน"พวกท่านมิต้องกังวน ข้าจะดูเเลเงือกตัวนี้เอง"เขาพูด
"พวกข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเจ้าจะมินำเจ้าเงือกตัวนี้ไปขาย"ชาวบ้านผู้หนึ่งกล่าวขึ้น
"ข้าเป็นเซียนที่บำเพ็ญตนนะ เหตุใดข้าต้องนำเจ้าเงือกไปขายด้วยเล่า"แล้วต่อว่า"เชื่อข้าเถอะข้าจะดูแลเจ้าเงือกเป็นอย่างดี"ว่าแล้วก็อุ้มเจ้าเงือกกลับไปยังบ้านบนภูเขา
...----------------...
...****************...
...****************...
...----------------...
เขาก็ไม่รู้หรอกว่าเจ้าเงือกตัวนี้ชื่ออะไรนะ เเต่เขาก็หวังว่าเจ้าเงือกตัวนี้จะเป็น......ผู้ที่เขากำลังตามหาหรือไม่ เพราะคนที่เขาตามหานั้นเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา เขาเเละเพื่อนของเขามีมิตรภาพที่ดีต่อกันเหลือเกิน ณ ตอนนั้นคงจะเป็นช่วงเวลาที่ดีมากสำหรับเขาสินะ ถึงทำให้เขาต้องลงจากสวรรค์มาเพื่อตามหาเพื่อนของเขาเเล้วชายผู้นั้นที่เขาตามหามีนามว่า'ซื่อฉี'และเขาก็หสังว่าเจ้าเงือกตัวนี้ที่เขาช่ายไว้จะเป็นคนเดียวกับที่เขาตามหาเป็นแน่ อีกครั้งของความทรงจำที่ผุดขึ้นเมื่อเขาเห็นรอยเเผลเป็นนั่น ซื่อฉีกับเฉิงนี้ทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน โดยเพราะฉนั้น นั้นยากที่จะจากลาก็คงจะทำได้ยากเช่นกัน แต่ก็ไม่ทำให้เขาลดละความพยายามได้ลง ตอนนี้เขาก็มีความรู้สึกว่าความพยายามของดขาใกล้จะสำริดผลเเล้ว
\*ความเป็นมิตรสหายจะเปลี่ยนเป็นความรัก\*
\*ความรักจะกลับกลายเป็นความอิจฉาริษยา\*
\*ความรักแปลเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง\*
แต่จงอย่าลืมว่าบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นก็เกิดจากความรู้สึกที่เรียกว่า รัก นำพาสู่การตัดสินใจนั้น
*ความไว้วางใจ*
...****************...
...****************...
...----------------...
......................
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...****************...
...----------------...
......................
ตุบ!! "ข้าอยู่ที่ใดกัน"เจ้าเงือกถามขึ้น
"เจ้าตื่นเเล้วรึ"เขาพูด"แล้วเหตุใดเจ้าจึงถูกคลื่นซัดมาถึงฝั่งได้เล่า"ทั่งที่ความจริงเงือกอย่างเจ้าควรอยู่ที่ นครตงไห่ "หรือว่าเจ้าถูกทำร้าย"
"ทำไมเจ้าถึงต้องดูแลข้า"เจ้าเงือกถาม
.......(เงียบ)เขาไม่ตอบ แล้วยกถ้วยข้าวต้มมาถึงเตียงแล้วพูด"เจ้ากินนี่ก่อนเถอะ"
เเต่เจ้าเงือกกลับส่ายหน้า
เขาจึงพูด "เจ้าไม่ไว้ใจข้าหรือ"
เจ้าเงือกจึงว่า"ข้ายังไม่รู้จักท่านเลย"
"ถ้าเช่นนั้น ข้าชื่อ สวี่เฟิง แล้วเจ้าล่ะ"
"ขะ..ข้าชื่อ...หนี่หลาน"เจ้าเงือกพูด
"เจ้าเป็นเงือกชั้นสูงรึ"สวี่เฟิงพูด
"เปล่าๆ ข้าเป็นเเค่เหงือกสามัญชนเดละถ้าข้าเป็นเงือกชั้นสูงจริงคงไม่มาอยู่นี่หรอก"
เขาว่า"งั่นหรือ"
เจ้าเงือกถาม"แล้วท่านล่ะ"
"ข้า เออ..ข้าเป็นเพียงเซียนกระจอกกรอกร้อยเท่านั้นเเหละ"
เจ้าเงือกพูด"งั้นหรือ"
เขาว่า"เรารู้จักกันเเล้ว กินซะ"
"ไม่ ข้าไม่หิว"
"ถ้าหากไม่กินแล้วเมื่อไหร่เจ้าจะได้กลับตงไห่เล่า"
......(เงียบ)
"ถ้าไม่กินก็..."
"นายท่านมีอสูรทะเลมาบุกอีกแล้วครับ"ชายผู้หนึ่งพูดขึ้น
"มันอยู่ที่ไหน"เขาว่า
"ทางชายหาดครับ"
"ไปกัน ..เออเจ้าเงือกอยู่ดีๆล่ะ"เขาเดินออกมาจากบ้านไป
"อสูรทะเล งั้นรึ"เจ้าเงือกพูด เขาจึงรีบออกมาจากบ้านบนภูเขา แล้วรีบวิ่งไปตามเสียงคำรามของอสูรทะเล แต่ปล้วเจ้าเงือกก็พบว่าทุกคนสลบกันหมด
"จื่อไท่ ทำไมถึงได้เกียวกราดต่อมนุษย์อย่างนั้นเล่า"เจ้าเงือกพูด"ท่านพ่อบอกเจ้ากี่ครั้งกี่หนแล้ว"
"ซื่อกง ให้ข้ามาตามหาท่านกลับตงไห่ และยังมีจดหยาดขอโทษจากเฉิงเซียวด้วยขอรับ"อสูรทะเลว่า
...****************...
...----------------...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
......................
......................
...----------------...
"เอาจดหมายนั้นมา แล้วโกหกท่านพ่อไปว่าตามหาข้าไม่พบ"เจ้าเงือกพูด "อ๋อ นอกจากนี้ เจ้าอย่าให้ข้าเห็นว่าเจ้าไปทำร้ายมนุษย์อีกล่ะ"
"ขะ..ขอรับ"ว่าแล้วเจ้าอสูรก็รีบวิ่งกลับลงไปยังทะเล
ทันทีที่หนี่หลานยังคงเก็บจดหมายที่เฉิงเซียวเขียนมาไว้กับตัว
ผ่านไปไม่นาน เขาก็ตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเอง เขาเดินออกมาที่หน้าบ้าน เห็นเจ้าเงือกกำลังเหมอลอยจึงว่า
"เจ้าคิดถึงใครกันรึ แล้วคิดสิ่งใดอยู่งั้นหรือเจ้าเงือก"
เเล้วถามต่อด้วยเรื่องอสูร"แล้วอสูรยังอาลวาดอยู่หรือไม่"เขาถามมาเป็นชุด
"ไม่แล้วล่ะ คงไม่กลับมาอีกแล้ว"
"แล้วเจ้าไปทำอย่างไร"เขาถาม
"ข้าก็เพียงสอนว่าสิ่งที่เขาทำเช่นนี้มันไม่ดี อสูรทะเลคงจะไม่กลับมาอีก"
" จริงหรือ"เขาถามอีกครั้ง
"จริงสิ อ๋อ เจ้าช่วยเรียกข้าด้วยชื่อจริงได้หรือไม่"เจ้าเงือกพูด
"ได้สิ ว่าแต่!! เจ้าชื่ออะไรนะ"เขาถามเพราะจำไม่ได้
"ข้าชื่อว่า ชื่อ...ออหนี่หลาน"เจ้าเงือกพูด
"นี่ หนี่หลาน ข้าเห็นเจ้าเกินไปไหนมาไหนได้เจ้าหายปวดขาเเล้วรึ"เพราะถ้าหากเป็นเงือกสามัญชนจะไม่หายเร็วขนาดนี้แต่ถ้าเป็นเซียนเงือกหรือชนชั้นสูง เขาสงสัย
"ข้าก็พอจะมีวิชาบ้าง"เจ้าเงือกตอบอย่างมีพิรุธ
"เเต่ถ้าเพียงเเค่มีวิธีรักษาคงรอเป็นวัน เเต่เข้ารักษาโดยใช้เวลาเพียง2-3ชั่วครู่ยาม เจ้าเเน่ใจหรือว่าเต้าเป็นเเค่สามัญชน"เขาถามอีกครั้ง
"ขะ..ข้าก็เป็นศิษย์ของสำนักหยางโจว"เจ้าเงือกเอ่ย"ข้าพอก็ฝึก และอีกอย่างข้าฝึกนานแล้ว"เจ้าเงือกแก้ตัว
"งั้นหรือ"เขาพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก
"นี่!! ถ้าเจ้าตื่นเเล้วก็ไปทำอาหารได้เเล้ว ข้าหิว"เจ้าเงือกพยายามเปลี่นเรื่อง
"อ้าว ไหนเจ้าว่าไม่ไว้ใจข้าไง"เขาแย้ง
"แต่ตอนนี้เจ้าไว้ใจข้าได้เแล้ว"เขาตอบอย่างไม่เต็มใจนัก
...****************...
......................
......................
...***************...
(ตอนเด็ก)
เสียงพินบรรเลงขึ้นก้องกังวาน "ไพรเราะเหลือเกินซื่อฉี(ชื่อจริงๆของหนี่หลาน)"เสียงของเขาพูดขึ้น
ติดตามตอนต่อไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
