วิศวะ

ธัน

จุน

กันต์

เคน

สถาปัตย์

ภาพ

แซค

ทีน

ท็อป

บุคคลที่เป็นกลาง

ยูริ

ตัวละครทั้งหมดนี้เป็นบทบาทสมมุติ ไม่มีเจตนาทำลายชื่อเสียง หากผิดพลาดต้องขออภัยอย่างสูง

เรื่องนี้เป็นเรื่องทดลองลง

[ภาพ]

วันนี้เป็นวันปิดเทอมของฉัน ที่จะได้นอนโง่ๆในหอพักแต่ไม่เลย

"โหล"

'ภาพไอ้แซคมีเรื่องกับพวกไอ้ธัน มาเครียหน่อยสิ'

"จิ๊!...เออเดี๋ยวออกไปส่งโลเคชั่นมา"

ฉันจะไปมองมันยังไง ขายังสั่นพั่บๆเลย ไอ้เหี้ยนั่นล่อซะยืนแทบไม่ไหว ทั้งที่เป็นครั้งแรกแท้ๆดันโดนคู่อริ ได้ไปซะเนี้ย

แต่ฉันก็ผิดเองแหละ ที่หลงใหลสัมผัสบ้าบอนั่นจนโงหัวไม่ขึ้น

"มีอะไรกัน"

ฉันลงจากรถBMWสีขาว ก่อนจะมาหยุดข้างๆไอ้แซค ไอ้ตัวปัญหา

"ไอ้เหี้ยนี่แม่งเชี่ยวรถกู ยังไม่ทำอะไรให้เลย"

"อ่าวพูดงี้ได้ไงวะ มึงจอดรถยังไงมึงดูสิไอ้ควาย"

ฉันมองรถของไอ้แซค ไอ้นี่แม่งก็จอดได้บรรลัยเหมือนกัน จอดคร่อมเส้นซะขนาดนั้น

ฉันหันไปสบตากับธัน หัวหน้าของพวกนั้น ทำไม่ได้...รู้สึกว่าจะหน้าแดงเอามากๆ ฉันดันไปชอบสัมผัสแบบนั้นได้ไง ทุเรศจริง ฉันรู้ว่ามันมองตั้งแต่หัวจรวดเท้า แต่มันก็หยุดมองที่ริมฝีปากและมองลงต่ำเรื่อย

"เพราะมึงรู้ว่ารถกูใช่ไหมล่ะ ไอ้จุน"

"ใครจะสนใจ"

เห้อ..ฉันจะบ้าตายกะจะนอนยาวๆให้ลืมทั้งหมดไปแล้วแท้ๆ แต่นี่ไม่เหมือนปิดเทอมเลย ทุกคนในแก๊งไอ้ธันและฉันอยู่ครบ ทะเลาะกันเหมือนเดิม ไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร เด็กสถาปัตย์กับวิศวะมันจะคุยรู้เรื่องได้ไง ตั้งแต่โปรเจคทำตึกแหละ ไอ้ธันแม่งดันได้ความดีความชอบไปเต็มๆ เพราะญาติแม่งจีนกันทั้งนั้น มันเลยรู้ฮวงจุ้ยดีกว่า

"มึงจะเอาไง ไอ้ธัน"

ถึงฉันจะเป็นเด็กผู้หญิงตัวนิดเดียว แต่ก็ไม่กลัวมันเลยสักนิด...หมายถึงเมื่อก่อนนะ ตอนนี้แทบไม่อยากจะสบตาเอาตรงๆไม่เจอหน้าแม่งก็ดีกว่า

"จ่ายค่าเสียหายไป"

ง่ายจัง...แปลกๆนะ ฉันว่ามันแปลกคนในแก๊งเดียวกับมันยังตกใจเลย แต่ก็เอาเงินมาให้ตามคำสั่งหัวหน้าของมัน

"เรียกประกันมาคุยดีกว่านะ"

เคนหนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักพูด ฉันเห็นด้วยกับเขา 

น่ารักจังวะ ไอ้บ้าเคนเอ้ย

"มึงก็ผิดนะไอ้แซค"

"เอ่...ภาพ"

"ขอโทษไอ้จุนด้วย"

ไอ้แซคขอโทษแบบลวกๆแต่ไอ้จุนแม่งก็ไม่ว่าอะไร แต่ก็ขอโทษกลับ ไม่รู้ว่าทำไมมันยอมง่าย ปกติต้องต่อยกันสักหมัดก่อนจะรู้เรื่อง ถ้าพวกมันไม่ผิดหรือผิดก็เหอะ มันจะเอาชนะถึงที่สุดเลย ฉันก็ด้วยแต่วันนี้มันอ่อนข้อให้  ฉันก็ต้องอ่อนตาม

"เห้ออ...อย่าเรียกออกมาตอนปิดเทอมจะได้ไหมเนี้ย"

ฉันหลบตาไอ้บ้านั่นหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็สังเกตได้ว่ามันเอาแต่มองสะโพกของฉัน อยากเข้าไปตบสักสามที น่าโมโหชิบ จะมองให้มันทะลุเลยรึไง

"หมดเรื่องแล้วไหม พวกมึงมีไรอีกป่ะ"

ทุกคนหันไปที่หน้าไอ้คนไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด นิ่งยังไงยังงั้น ฉันรอมันพูด แต่มันก็เอาแต่มองร่างกายของฉันตั้งแต่ฉันยืนตรงนี้ จนเขินไปหมดแล้ว

"จะมึงยังอมเหรียญอยู่ ก็เรื่องของมึง"

หมดความอดทนกับสายตาหยาบคายนั่น ไอ้ธันมันก็ไม่พูด

"มึง…"

ฉันชะงักไป มันไม่ได้บอกใครเรื่องคืนนั้นถูกไหม?...ชักกลัวแล้วนะ

"ป่าว"

อะไรของมันวะ

"ไอ้แซคจัดการให้เรียบร้อย ส่วนมึงไอ้ท็อปอยู่กับมันนี่แหละ"

"เอาจริงดิ ภาพ!"

อยู่ตั้งนานไม่มีการห้ามกัน พากันเหลวไหลไปทั่ว

"ค่ะ หรือว่าคุณออนท็อปอยากได้อะไรพิเศษหรือคะ"

แก๊งของฉันรู้ดีว่าท่าทางยิ้มแย้มจอมปลอมเป็นกับดักชั้นดี พวกมันส่ายหน้ารัวๆ แล้วไล่ให้กลับไป

[ธัน]

ผมมองผู้หญิงที่หลบตาผมทุกครั้งที่ผมพยายามสบตาด้วย

"มึงจะอมเหรียญอยู่ ก็เรื่องของมึง"

ผมสำรวจร่างกายยัยภาพมากพอที่จะรู้ว่าเธอหงุดหงิดผม สายตาโมโหปิดไม่มิด

"มึง.."

ผมอยากจะรั้งไว้อีกสักนิด แต่ท่าทางแบบนั้นคงไม่เป็นอะไรหรอก แล้วจะห่วงทำไมวะ

"ป่าว"

ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วภาพมันก็ไปสั่งคนในแก๊งถาปัตย์ ผมยังมองมันแบบนั้น

"ค่ะ หรือว่าคุณออนท็อปอยากได้อะไรพิเศษหรือคะ"

น่ารักชิบหาย ถึงจะเป็นรอยยิ้มจอมปลอม แต่โครตน่ารัก ผมมองเธอกลับขึ้นรถขับออกไป BMWสีขาวไปไกลแล้ว ผมไม่อยากยอมมันหรอกนะ แค่เห็นท่าทางหวาดๆผมก็อยากขำแล้ว

ผมไม่ได้อยากจะกัดด้วยซะหน่อย ตัวเท่าลูกหมาแต่ห้าวด่อง

[ภาพ]

เหมือนโลกเหวี่ยงเบาไปหน่อย ฉันมาเจอมันในบ้านอาจารย์ที่พึ่งเรียกฉันมากับพวกเพื่อน

แก๊งฉันมี แซค ท็อป ทีน ยูริ...แต่ยูริไม่ได้เรียนถาปัตย์ เธอเรียนดีไซน์ ฉันไม่อยากดึงมาอยู่ด้วยแต่เพราะสงสารก็เลยเอามาดูแลด้วย

"มองเหี้ยไรนักหนา"

ทนไม่ไหวแล้วโว้ยย เอาแต่มองริมฝีปากของฉัน พอมองต่ำลงไม่ได้เพราะติดโต๊ะแม่งก็มองริมฝีปากฉัน อยากต่อย!!

"เป็นผู้หญิงแท้ๆไม่อ่อนหวานเล้ย"

"แบบนี้จะมีผัวไหมนะ"

ถึงไม่มีแต่ก็มีคนหน้ามืดมานอนกับฉันแล้วไง ไอ้ควายตรงหน้าเนี้ย หัวหน้ามึงไง ไอ้สัสอยากพูดแต่มันก็มีแค่ฉันที่เสียคนเดียว

"อ้าว ไอ้จุน ไอ้กันต์อยากมีเรื่องหรอ"

ทีนออกมาปกป้องฉันทันที ซึ่งต่างจากฉันที่นั่งฟังมันด่า

"ปากไม่ดีเท่าฉันยังหาเมียไม่ได้ก็อย่ามาพูด"

"เห้อพอแล้วทั้งหมดเลย"

เคนพ่อพระแทรกบทสนทนาก่อนจะได้มีเลือดออกกันบ้าง

"มากันครบนะ"

อาจารย์ที่เข้าห้องน้ำมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ

"ทำไมเรียกออกมาช่วงปิดเทอมคะ"

กระดาษม้วนยาวกางบนโต๊ะ ฉันและทุกคนช่วยกันจับ แล้วดูว่ามันคืออะไร

"ไม่อยากจะยุ่งหรอนะ แต่ช่วยอาจารย์หน่อยได้ไหม"

"ถ้าพูดขนาดนั้นก็ได้ครับ ว่าแต่อะไรครับ"

ธันมองแผนโครงบ้านที่ไม่ได้วัดสัดส่วนไม่ได้แยกอะไร คือคร่าวๆมาก อาจารย์อยู่คหกรรมนี่นะ จะเอาอะไรกับภาพวาดแบบนี้

"คือ..ฉันจะแต่งงานเร็วๆนี่น่ะ อยากจะสร้างเรือนหอก็ไม่รู้จะพึ่งใครดี พวกเธอพอจะช่วยได้รึป่าว"

"ทำไมไม่จ้างละครับง่ายกว่าเยอะ พวกเราถึงจะมีประสบการ์ณแต่ก็น้อยเกินไปนะ"

กันต์ออกความคิดเห็นให้

"มันแพงน่ะสิ..อีกอย่างต้องประหยัดให้กับเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมาด้วยสิ"

อ่อ ประมาณว่าใช้พวกฉันได้ ฟรีถูกไหมเนี้ยต้องทำงานกับพวกมันอีกแล้วหรอวะเนี้ย

"มันไม่มีปัญหา"

ไอ้ธันรับปากไป มันคิดบ้างไหมเนี้ย

"ภาพ หนูล่ะว่าไง?"

ฉันมองพวกเพื่อนตัวเอง ฉันเห็นใจคนอื่นและให้ความสำคัญกับความรู้สึกคนอื่นด้วยเสมอ

"พวกเราตามใจลูกเพ่!"

ท็อปยิ้มให้ฉัน ทุกคนก็พยักหน้าตามคำพูดของท็อปมัน ฉันมองแก๊งวิศวะ พวกมันก็ไม่ได้สนใจอะไร โดยเฉพาะไอ้ธัน

"จะทำงานร่วมกันอีกจะเป็นไรไป หนูช่วยเองค่ะ"

"งั้นฝากด้วยนะ ไว้งานแต่งอาจารย์จะเชิญเรามานะ"

เรื่องนั้นไม่ได้สนสักเท่าไหร่เลย

"มึงจะเอาไง"

"ไปออกแบบมาสิเดี๋ยวฉันจะตามเก็บงานทีหลัง"

"เออ ฉันจะไปคุยสไตล์ของเขาแล้วจะร่างแบบที่ดีกว่านี้มาให้พรุ่งนี้"

พูดไปแบบนั้นแต่จะทำได้ดีไหมก็ไม่รู้สิ 

"ทันหรอ"

ดูถูกกันรึไง ฉันยังมีเจ้าพวกนี้อยู่ด้วยนะ

"นายกำลังพูดกับใครรู้ตัวรึป่าว"

ฉันขึ้นชื่อเรื่องการทำงานเร็วและเป็นระเบียบสวยงามเสมอ จนโด่งดังมากกว่าดาวคณะซะอีก

"เหอะ นั้นสินะ พรุ่งนี้กี่โมงล่ะ"

"เที่ยง"

"งั้นเจอกันที่ร้านBLACK2U"

ฉันตกลงไปแล้วรีบจัดแจงแบ่งงานให้พวกที่เหลือทำ คืนนี้อีกไกลแน่ๆ