ผม ณนนท์ ศิริทนงค์ เรียกนนท์ ก็ได้ เป็นหลานของ ปู่เมฆ ผมเคยสงสัยว่าทำไมปู่เมฆถึงไม่แต่งงาน แต่ปู่ไม่เคยตอบผมเลย แถมชอบบอกว่ายังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องความรักถ้ายังอยากรู้อยู่**ไว้ตอนโตปู่จะเล่าให้ฟัง

ที่ผมมาบอกทุกคนในวันนี้เพราะว่ามันถึงเวลาแล้วตอนนี้ผมอายุ 18 ปีละ แล้วตอนนี้ก็กำลังเดินทางไปหาปู่กับพ่อแม่เพื่อทวงสัญญา เอ่อลืมบอกทุกคนไปบ้านปู่เราอยู่จังหวัดเชียงใหม่นะ เพราะงั้นผมมาได้แค่ช่วงปิดเทอมนานๆจะมาที ปู่ผมอยู่กับ เยว่ซิน เขาเป็นรุ่นพี่ผมนะอายุห่างกัน 2 ปี ชื่อเขาเรียกยากมากสมัยตอนผมเป็นเด็ก ผมเลยเรียกพี่เขาว่าชิน ^-^ ตอนนี้เลยติดเรียกอย่างนั้น

...ณ บ้านเมฑา เมฆ...

"ปู่ค้าบบบบผมมาเเล้ว" นนท์รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน

ตึง!! ผมเดินชนเข้ากับคน คนหนึ่งอย่างจัง ผมเงยหน้าไปมองคนที่ผมชน

"(⁠>⁠0⁠<⁠；⁠)พิพิพิพี่ชิน" นนท์ทำหน้าตกใจเพราะตอนนี้พี่ชินเขาตัวใหญ่และสูงมาก แถมหน้าตาดีจมูกโด่ง รูปใบหน้าดูดี แต่ยังคงเดิมยังพอจำได้ ถึงจะไม่ได้มา มา 3 ปีแล้ว

"คิดถึงพี่จัง(⁠^⁠^⁠)" ผมเอื้อมมือไปกอดพี่เขาด้วยความคิดถึง

"....." กอดกลับ

สักพักผมก็คลายกอดออกพร้อมกับถามพี่เขาว่า

"ปู่อยู่ไหนคับ" ผมถามพี่ชิน

"อยู่บนห้องนอนอ่ะ"

"ผมไปหานะ" :^⁠)

"อืม"

ผมรีบวิ่งไปหาปู่ทันที เปิดประตูเข้าไปเห็นปู่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่ระเบียงห้อง

"คุณปู่ค้าบบบ" ผมเข้าไปกอดท่านทันที

"เอ้ามาได้ไงเนี่ย คิดว่าจะไม่มาหากันล่ะ" ปู่บ่นนนท์ทันทีเพราะเขาไม่มาหาเขาเกือบสามปีแล้ว

"ก็ผมไม่ว่างนี่คับ แถมๆพ่อแม่ไม่ว่างมาส่งด้วย(⁠｡⁠•́⁠︿⁠•̀⁠｡⁠)"

"ปู่เข้าใจ แค่แกล้งเล่นๆ เลิกทำหน้าหงอยๆได้แล้ว"

"หึಥ⁠_⁠ಥ คิดถึงที่สุด"

"คิดถึงเหมือนกันคิดว่าจะไม่ได้เจอกันกับหลานคนนี้ซะแล้ว"

"ปู่พูดแบบนี้ได้ไงอ่ะ ไม่พูดๆ" เขาไปกอดอีกครั้ง

"ปู่ก็แก่แล้วเหมือนกันนะ แค่กลัวว่าจะไม่รักษาได้ทำตามสัญญาที่บอกไว้ว่าจะเล่าเรื่องความรักของปู่ให้ฟังน่ะ"

"ผมมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ •⁠ᴗ⁠• หึๆ" ผมยิ้ม

"ปู่ว่าเราไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวกันก่อนเนอะ"

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ผมกับพี่ชินพาปู่กลับห้องนอน ส่วนแม่กับพ่อผมก็กลับห้องที่ปู่เตรียมไว้ให้ส่วนผมพาไปส่งปู่ที่ห้องเสร็จรีบกลับมาอาบน้ำเพราะวันนี้จะไปนอนกับปู่พร้อมกับได้ฟังเรื่องความรักของคุณปู่ที่ผมอยากฟังมานาน คิดแล้วผมตื่นเต้นรีบไปอาบน้ำดีกว่า

*****ผ่านไปซักพัก*****

"ปู่ค้าบบ มาแล้วคับ" ผมเปิดประตูเข้าไปคือผมเห็นพี่ชินอยู่กับปู่ด้วย ผมแอบตกใจ อย่าบอกนะปู่จะเล่าให้พี่เขาฟังด้วยอ่ะ หึ😤

"ปู่ค้าบบ ปู่จะเล่าให้พี่ชินฟังด้วยหรอคับ"

"อืม ปู่จะเล่าให้พี่ซินเขาฟังด้วยเล่าพร้อมกันปู่จะได้ไม่ต้องเล่าหลายรอบ" ปู่เมฆบอกหลานเขา

"พี่เขาจะนอนที่นี้ไหมคับ" ผมมองพี่เขาหน่อยก่อนถามปู่

"เอ้า อยากรู้ก็ถามพี่เขาสิ " หัวเราะเบาๆ

"พี่จะนอนนี่ไหม" ผมหันไปถาม

"ดูก่อน"

"😤" ผมขึ้นไปบนเตียงนอนของปู่แล้วนอนข้างๆปู่ส่วนพี่ชินนั่งเก้าอี้น้างเตียงปู่

"ปู่เล่าเลยคับผมอยากฟัง ว่าทำไมปู่ถึงไม่แต่งงานแต่ปูก็มีลูกเป็นพี่ชินได้"

หึหึ ปู่เมฆหัวเราะ

"ปู่บอกไปแล้วนะว่าพี่เมฆอ่ะ ปู่รับเลี้ยงไว้ แต่ก็ใช่ที่พี่เขาเป็นลูกปู่ แถมปู่รักลูกคนนี้มากด้วย" พูดพร้อมมองหน้าหลานที่ตอนนี้หน้าบูดมาก

"อ่าาาา เสียเวลามามากแล้ว ปู่จะเล่าแล้วน่ะ ตั้งใจฟังด้วยล่ะ" พูดจบมองหน้าหลานและลูก

"ครับ"

"ครับ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เมื่อตอนเรียนมหาลัย

ปู่เป็นคนเรียนเก่งเลยตั้งใจที่จะเรียนคณะแพทย์เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ แล้วปู่ก็ได้เรียนคณะแพทย์อย่างที่ฝัน ปูตั้งใจเรียนไม่เคยคิดเรื่องความรักเลย จนตอนปู่อยู่ปีสี่

"นี้เรียนปู่เก่งขนาดนั้นเลยหรอคับ" ผมอดที่จะพูดแซวไม่ได้

"อยู่แล้วเรียนเก่งหล่อมากด้วย" ปู่เมฆอวยตัวเอง

"แล้วปูได้เป็นเดือนคณะไหมครับ" ผมถาม

"ใช่ปู่ได้เป็นแถมได้เป็ยเดือนมหาลัยด้วย" พูดจบแล้วยิ้มให้หลานรักของตน

"แล้วสี่ปีที่ผ่านมาปู่ไม่เคยมีแฟนเลยหรอครับ"

"อืม ใช่ไม่เคยมีแล้วปฏิเสธทุกคนที่เข้าหาปู่ด้วย"

ตอนปีสี่ตอนนั้นปู่ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ พ่อบอกว่าแม่ไม่สบายอยากให้ปู่กลับไปหาท่านบ้าง ปู่ฟังแล้วรู้สึกตกใจมากที่พ่อบอกว่าแม่ไม่สบาย ปู่เลยบอกว่าจะกลับไปหาทุกอาทิตย์ ตอนนั้นทั้งเรียนเยอะงานเยอะแต่ปู่ก็พยายามไปหาแม่ให้บ่อยที่สุด เพราะคุณหมอบอกว่าแม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายเหลือเวลาอีกสามเดือน ตอนนั้นทุกอย่างเหมือนจะพังลงมาถล่มเข้ามาใส่ปู่รู้สึกปวดร้าวทั้งก่ยและใจแต่คนที่เก็บซ้อนความรู้สึกทุกอย่างไว้มากกว่าปู่ก็คือพ่อปู่ เวลาอยู่กับแม่พ่อจะร่าเริงทำให้แม่ยิ้มได้ค่อยอยู่คอยดูแล แต่หลังจากแม่นอนพ่อปู่ชอบแอบไปร้องไห้บ่อยๆ ปู่เห็นทุกครั้งที่ท่านร้อง บางครั้งก็เข้าไปปลอบอยู่คุยด้วยกันกับพ่อ แต่สามเดือนมันผ่านไปเร็วอย่างกับโกหก แม่ปู่ก็จากไปอย่างสงบปู่ก็ดีใจนะที่ท่านไปเพราะจะได้ไม่ต้องทรมานตัวเอง เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือนหลังจากแม่ปู่จากไปปู่ก็ยังกลับไปหาพ่ออาทิตย์ล่ะครั้งเหมืนเดิมกลัวท่านจะเหงา การที่ปู่ไปกลับทุกอาทิตย์เวลามีงานกลุ่มเลยไม่ค่อยได้ช่วยจนครั้งหนึ่งเพื่อนลืมใสชื่อปู่ทั้งที่ปู่ก็เป็นคนออกเงินค่าใช้จ่ายที่ต้องทำงานแต่เพื่อนกลับลืม ตอนรู้จากอาจารย์ว่าเราไม่ได้ทำงาน

กลุ่มกับเพื่อนหรอเศร้ามากทั้งที่ปู่ออกเงินแล้วหาข้อมูลช่วยให้เงินออกมาดีแต่กลับไม่มีชื่อ แต่เพื่อนก็ไปอธิบายให้อาจารย์ฟังนะ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือทำงานชิ้นใหม่คนเดียวดังนั้นปู่เลยต้องทำ ปู่เศร้ามากทำไมชีวิตถึงต้องเจออะไรแบบนี้ปู่เหนื่อยมากๆมากจนร้องไห้ออกมา ปู่มานั่งร้องไห้ที่สวนสาธารณะจนดึกโชคมันก็ยังทำร้ายปู่อยู่โดยการสั่งให้ฝนตก ตกหนักมากจนปู่ยิ่งร้องหนักมากกว่าเดิมเสียงฝนมันดีตรงกลบเกลื่อนเสียงร้องไห้ของปู่ได้ปู่เลยร้องไห้ต่อ

"ปู่ยังเสียใจอยู่ไหมครับ เรื่องแม่" ผมถามปู่

"ไม่แล้วล่ะเพราะมีคน คนหนึ่งบอกว่าเหนื่อยท้อมีเรื่องเศร้าอยากร้องไห้แค่ร้องออกมาร้องให้สุดแล้วก็ไม่ต้องร้องกับเรื่องนั้นอีก กับคนที่รักจากเราไปเขายังอยู่กับเราเสมอเขาแค่ย้ายจากชีวิตเราไปอยู่ในความทรงจำและหัวใจของคนที่รัก" ปู่เมฆพูดพร้อกับเอามือไปที่วางไว้ที่อกของผมและหันไปลูบหัวพี่ชิน

"ถ้าปูไม่อยู่แล้วมาหาพี่เขาบ้างนะ ส่วนซินดูแลน้องเขาด้วยล่ะ"

"ไม่เอา นนท์ไม่ให้ปู่ไปไหนทั้งนั้น" ทุกคนดูปูพูดดิ

"อย่าร่างปู่ไว้เลยปู่ยากไปมานานแล้ว ก็อย่างที่ปู่บอกปู่จะอยู่ในใจพวกหนูเสมอ" ยิ้ม.

ผมกอดปู่แน่และคิดว่าถ้าตอนนั้นตอนที่ปู่ร้องไห้มีผมอยู่ผมจะกอดไปปลอบปู่เอง

"แต่ถึงอย่างนั้นโชคก็ไม่ได้ใจร้ายกับเราขนาดนั้นหรอก" ปู่เมฆเล่าต่อ

ตอนที่ฝนตกหนักและปู่นั่งร้องไห้อยู่นั้นก็มีร่มใบหนึ่งกางให้ปู่ ปู่เงยหน้าขึ้นไปมองเขาคนนั้น เขาคนนั้นเป็นผู้ชายที่หน้าตาน่ารักตาที่ดูสดใส ใบหน้าที่เรียบเนียน จมูกที่ดูดีเหมาะกับใบหน้า ปากที่มีอมชมพูถึงจะดึกแล้วปู่กลับเห็นใบหน้าเขาชัดเจน เขายัดร่มใส่มือปู่พร้อมกับกระดาษหนึ่งแผ่นปู่ไม่ทันพูดอะไรเขาก็วิ่งตากฝนกลับไป ในตอนั้นปู่คิดว่าทำไมเขาถึงมาให้ปู่แล้วตัวเองก็กลับวิ่งตากฝนกลับบ้านสักงั้น ในตอนนั้นปู่ก็เปิดดูกระดาษที่เขายัดใส่มือให้ ในกระดาษเขียนว่า

"คือผมมานั่งตรงนี้สักพักแล้วก่อนคุณจะมาอีก เห็นคุณร้องไห้อยากเข้าไปปลอบมากเลย แต่อยู่สมองผมกลับสั่งว่าบางทีเขาอาจจะอยากอยู่คนเดียวแล้วอีกอย่างคือผมเป็นคนแปลกหน้าด้วยเข้าไปคงดูไม่ดี แล้วตอนนี้รีบเขียนมากเพราะคุณตากฝนอยู่โดยไม่มีร่ม ยังไงก็ตามอย่าร้องไห้กลางสายฝนนานนะครับเดี๋ยวไม่สบาย รีบกลับนะครับ กลับไปถึงก็รีบอ่านน้ำแล้วกินยาด้วยนะครับเดี๋ยวไม่สบาย เป็นห่วงคุณนะครับ☺️"

จากที่ปู่ได้อ่านข้อความนั้นมันทำให้ยิ้มออกมารู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาปู่เลยรีบกลับหอพร้อมกับอาบน้ำแล้วกินยาอย่างที่เขาบอก พอตอนเช้าก็ไปเรียนตามปกติ เพราะมีงานเดี๋ยวที่อาจารย์สั่งให้ในตอนนั้นเลยขอพ่อว่าจะไม่กลับอาทิตย์เพื่อทำงานให้เสร็จ แต่ในขนาดที่เดินไปซื้อแครปร้านโปรด ที่ไม่ได้ไปมานานมากแล้วตั้งแต่แม่เสียเพราะไม่ค่อยมีเวลาเดินกลับมาทางนี้ ระหว่างที่ปู่สั่งก็มีคนมายืนข้างๆพร้อมกับพูดว่า

"เหมือนเดิมครับ"

ผมหันไปตามเสียง สิ่งที่ทำให้ตกใจคือเขาคือคนที่เขาร่มมาให้ปูคืนนั่น