( เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องแต่ง เหตุการณ์ทั้งหมดภายในเรื่องเกิดจากจินตนาการของคนเขียนทั้งสิ้น )

2013 / 1 / 21

06 : 37

.

ภายในห้องผ่าตัด

. . .

...' การผ่าตัดดัดแปลงเสร็จสิ้น '...

หมอผ่าตัดคนหนึ่งภายในห้องที่มีแสงไฟสลัวๆอยู่ตรงกลางพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้าเต็มทน ท่ามกลางผู้ช่วยอีก5-6คนที่ยังคงเงียบขรึม และอีก1คนซึ่งเป็นเด็กหนุ่มที่นอนหงายหน้าอยู่บนเตียงผ่าตัดในสภาพที่เปลือยท่อนบนโดยท่อนล่างถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยผ้าเขียวขนาดพอดีตัวกับเด็กชายที่นอนอยู่

ถึงแสงไฟที่สลัวๆนั้นจะอยู่ตรงหน้าเด็กก็ตามแต่ก็ดูจะไม่ได้ช่วยให้เด็กคนนี้รู้ตัวและคืนสติได้เลย

สิ้นประโยคของหมอผ่าตัดไปไม่นานนักเสียงของประตูที่เปิดออกก็ดังขึ้น

...* เเอ๊ด . . . . *...

เป็นชายร่างสูงกำยำในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมทั้งตรงมาทางปลายเตียงของคนที่ยังนอนอยู่

...' การผ่าตัดหมายเลข2ราบรื่นดีใช่ไหม ? '...

...' ใช่ครับ . . แต่ทว่า . . '...

?

...' มีอะไร ? '...

ชายกำยำหันไปมองหมอผ่าตัดอย่างช้าๆ

...' ตอนนี้ขั้นตอนการล้างสมองของเจ้าเด็กนี่ เสร็จสิ้นไปเพียงแค่ 40% เท่านั้นครับ . ....

ซึ่งนั่นหมายความว่า ภายในตลอดเวลาที่เด็กคนนี้กำลังคงสภาพร่างมนุษย์เอาไว้ นั่นก็เท่ากับว่าเจ้าเด็กคนนี้จะไม่รู้ถึงองค์กรของเราอย่างแน่นอน

ซึ่งเราสามารถใช้ประโยชน์ตรงจุดนี้ในการอำพรางตัวตนที่แท้จริงของพวกเราไม่ให้รั่วไหลออกไปภายนอกได้ครับ

ถึงตอนนี้เจ้าเด็กนี่จะยังอายุน้อยอยู่ คงไม่สามารถคุมพลังที่มีอยู่ได้100% และคงเป็นการยากมากที่ร่างที่แท้จริงของเจ้าเด็กนี่จะสามารถปรากฏออกมาได้โดยที่เจ้าเด็กคนนี้จะไม่ต*ยไปเสียก่อน

แต่ทันทีที่ร่างกายของเจ้าเด็กนี่พร้อมแล้วและร่างที่แท้จริงของเด็กคนนี้ปรากฏขึ้น เฮอะๆๆ . . . . '

ใบหน้าของหมอผ่าตัดเริ่มที่จะฉีกยิ้มกว้างออกอย่างช้าๆในแววตาที่ดูวิกลจริตจ้องมองลงไปที่เด็กชายที่ยังคงไม่ได้สติอยู่น้ำลายเริ่มเอ่อล้นปาก ผู้ช่วยทุกคนรีบพยายามเข้าไปคุมสติของหมอเอาไว้

...* บั้ก !!! *...

ก่อนที่เสียงมือหนาจะกระทบลงบนบ่าของหมอผ่าตัดอย่างหนักเรียกสติของเขากลับคืนมา

...' ขออภัยครับ . . '...

หมอที่เริ่มจะคุมสติตัวเองได้แล้วก็จัดการใช้ผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋ากางเกงปาดคราบน้ำลาย รวมถึงของเสียต่างๆที่ไหลออกมาจากหน้าของเขาออกไปจนหมด

' ก็คือ หากว่าเด็กคนนี้สามารถนำร่างที่แท้จริงออกมาใช้ได้ จนถึงตอนนั้นเขาจะสามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเราได้สินะ ? '

ชายกำยำเริ่มทำความเข้าใจสิ่งที่หมอบอก

...' ถูกต้องครับ แต่ว่าด้วยการล้างสมองของเราทำให้ถึงจะอยู่ในร่างมนุษย์เด็กคนนี้ก็ยังจำเป็นต้องเรียนรู้เรื่องพื้นฐานใหม่หมดเลย '...

.

.

.

...' เรื่องนั้นฉันนึกถึงผลกระทบของมันไว้อยู่แล้ว ดังนั้นฉันถึงได้เตรียมโรงเรียนที่เหมาะจะให้เด็กคนนี้เข้าไปเรียนรู้เอาไว้แล้ว '...

ได้ยินแบบนั้นคุณหมอก็ถึงกับ

...' อ . . เอ๋ !? ต แต่ว่าที่นี่เราเองก็มีเปิดหลักสูตรสำหรับเหล่ามนุษย์ดัดแปลงนี่ครับ !? ทำไมคุณถึงเลือกที่จะส่งเจ้าเด็กนี่ไปใช้ชีวิตอยู่กับมนุษย์ล่ะ !? '...

...' เพราะเป็นแบบนี้แหละหมอ ฉันถึงเลือกโรงเรียนที่มีหมายเลข1เรียนอยู่ด้วยเอาไว้แล้ว '...

...' ม . . หมายเลข1เหรอ . . '...

...' ใช่แล้ว หมายเลข1ที่คุณหมอที่ได้ขึ้นชื่อว่าเก่งที่สุดในญี่ปุ่นและทีมผู้ช่วยระดับแนวหน้าได้ร่วมช่วยกันสร้างขึ้นมาน่ะ '...

หมอผ่าตัดที่ได้ยินดังนั้นจู่ๆก็เริ่มคอตกลง ทีมผู้ช่วยเองก็ดูพยายามจะหลบหน้าชายกำยำที่กำลังพูดอยู่ในตอนนี้

...' อย่ารู้สึกแย่ไปเลย ถึงจะเป็นผลงานที่ผิดพลาด แต่ถ้าผมไม่ไว้ใจคุณล่ะก็หมายเลข2ก็คงจะเกิดขึ้นมาได้โดยไม่ได้มาจากฝีมือของคุณ '...

' . . . '

...' เอาเถอะ ที่ผมจะพูดคือผมจะส่งหมายเลข2หรือเจ้าเด็กคนนี้เข้าไปเรียนรู้จากหมายเลข1ทั้งในฐานะมนุษย์ และมนุษย์ดัดแปลง...

ฟังดูอาจจะเป็นอะไรที่เปลืองเวลา แต่เมื่อลองเอามาเทียบกับมนุษย์ดัดแปลงหลายสิบตัวในระยะเวลา5ปีที่ผ่านมาที่ถูกหมายเลข1ที่มีอายุแค่10ปีกำจัดไปจนหมด

...ดังนั้นการจะลองวิธีนี้ที่ค่อนข้างเสี่ยง แต่หากผลลัพธ์ที่ได้มานั้นดูดีขึ้นกว่าเก่าล่ะก็ ผมยอมเสี่ยง '...

หลังจากฟังแผนการของชายกำยำทั้งหมอและผู้ช่วยก็นิ่งเงียบไม่ส่งเสียงอะไรออกมา

อาจจะเพราะเห็นด้วยหรือมีข้อแย้งเต็มไปหมดกันนะ ?

__________________________________

ผ่านไปสองวัน

06 : 10

ในห้องทำงานที่ดูเรียบง่ายมีวิวนอกกระจกเป็นเมืองขนาดใหญ่ที่สามารถมองเห็นแทบจะทุกพื้นที่ในเมืองนั้น

ชายกำยำคนเดิมที่ด้านหลังโต๊ะทำงานกำลังนั่งจิบกาแฟต้อนรับเช้าที่สดใสโดยที่ภายในมืออีกข้างถือเอกสารการทดลองที่เขียนรายละเอียดเอาไว้ค่อนข้างจะเยอะ แต่สายตาเฉี่ยมคมคู่นี้ก็เพ่งเล็งไปที่ประโยคๆหนึ่ง พร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม

...' หมายเลข 2...

...โฮคุโตะ ไดสุเกะ ( 15 )...

...Code name JUNGLER...

...เสร็จสมบูรณ์ '...

__________________________________

2013 / 1 / 23

7 : 00

. . .

W A K E U P

ที่นี่ที่ไหน . . ?

คำถามแรกที่เกิดขึ้นในใจหลังจากที่เด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมอาการมึนหัวและร่างกายที่หนักอึ้งจนแทบขยับไม่ได้ และพบว่าเขากำลังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ค่อนข้างจะแคบ มีประตูที่ถูกล่ามโซ่ตรงกลอนไว้ทางฝั่งที่เขานอนหันหัวไปก่อนหน้านี้และแสงสว่างจุดเดียวที่มี ในห้องนี้ก็ถูกสาดผ่านกระจกขุ่นๆของประตูบานนั้นนั่นเเหละ

...* ตึก . . ตึก . . . ตึก . . *...

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆจากห้องที่เขาอยู่

เขาชำเลืองตาไปมองยังกระจกประตูที่มีแสงลอดผ่านมาอย่างช้าๆและจ้องค้างไว้อย่างนั้นอยู่นานจนกระทั่ง

...* ตึก . . ตึก . . . *...

ไม่ต้องเดาก็สัมผัสได้ว่าเสียงฝีเท้านั้นมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าห้องของเขาแล้ว

...* แอ๊ด ---- *...

เสียงของประตูที่ถูกเปิดออกดังขึ้นพร้อมชายร่างสูงสวมเสื้อกาวน์ทับเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากางเกงสแลคสีดำและรองเท้าคัทชูสีดำเงามัน ในมือของชายคนนั้นถือเอกสารบางอย่างไว้อย่างหลวมๆ แววตาที่อยู่ใต้แว่นตาคู่นั้นจ้องลงมาที่เขาซึ่งกำลังนั่งอยู่บนพื้น

..." . . . "...

ตาประสานตาแต่เขาเป็นฝ่ายที่เบี่ยงสายตาไปมองทางอื่นด้วยความหวาดกลัวซะก่อน

ทว่าชายอีกคนนั้นยังจ้องตรงเขม็งมาที่เขาอย่างไม่ลดละ ก่อนที่จะค่อยๆย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งพร้อมยกเอกสารในมือขึ้นมามองคล้ายว่ากำลังอ่านข้อมูลอะไรบางอย่าง

...' โฮคุโตะ ไดสุเกะ...

...อายุ15ปี...

...ส่วนสูง 165 cm....

...น้ำหนัก 47 kg....

วันเกิดไม่มีระบุเอาไว้ในข้อมูลแต่มีเพียงแค่ปี 1998 ที่ถูกระบุเอาไว้พร้อมเครื่องหมายคำถาม ? . .

ชอบยิมนาสติก และมีความสามารถในด้านศิลปะการต่อสู้หลายแขนง ในข้อมูลระบุไว้ว่านายฝึกมาตั้งแต่เด็กจนสามารถโค่นนักเรียนม.ปลายสามคนที่เข้ามารุมได้แบบสบายๆ '

..." . . . อะไ - "...

...* เพี๊ยะ !!! *...

เสียงของฝ่ามือหนาฟาดลงบนใบหน้าที่นุ่มอย่างแรงจนร่างของเขาปลิวไปกระแทกกับผนังอย่างจัง

...' จุ๊ๆ . . ร่างทดลองอย่างนายควรเก็บพลังงานเอาไว้ให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะไปทำการทดสอบนะ...

และใช่ แม้แต่พูดก็ไม่ควร '

..." . . "...

เขาล้มลุกคลุกคลานพยายามจะลุกขึ้นมาในท่าเดิม แต่ร่างกายในตอนนี้ก็หนักอึ้งใช่เล่น

ก่อนที่ชายอีกคนจะยกเอกสารขึ้นมาอ่านอีกครั้ง

...' ไหนดูซิ ?...

สิ่งที่ไม่ชอบ มอเตอร์ไซค์ ?

พละกำลัง A

ความเร็ว A-

คาดว่าในร่างที่แท้จริงสมรรถภาพทางกายภาพจะถูกพัฒนาขึ้นอย่างมหาศาล . . '

...' หึๆ '...

เสียงหัวเราะของชายอีกคนดังขึ้นในลำคอ

...' ยอดเยี่ยมจริงๆ สมกับเป็นเกรดความสามารถที่ถูกคัดเลือกว่าเหมาะสมกับการเป็นJunglerมากที่สุดจากเด็กในวัยเดียวกันทั้งหมด4คนแล้วเรียบร้อย '...

ชายอีกคนดูสีหน้าของเขาที่ดูจะจับใจความได้นิดหน่อยจึงได้เริ่มอธิบายเพิ่มเติม

...' ส่วนเด็กอีก4คนพวกนั้น อืม . . . แน่นอนว่าพวกเขายังมีชีวิตนะ...

.

.

.

ในหลอดน่ะ '

...' เอาล่ะ ฉันไม่อยากให้ร่างทดลองเกิดข้อผิดพลาดซ้ำเป็นครั้งที่สองอีก ดังนั้นฉันจะบอกให้ฟังถึงสิ่งที่นายจะต้องทำก่อนที่จะโดนล้างสมองในเรื่องของวันนี้ '...

" . . . "

เขาพยักหน้าเบาๆ แต่สีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่เข้าใจทำให้ชายอีกคนถอนหายใจเล็กน้อย

...' ฮื่ม . . '...

...' ถึงหลังการทดสอบนายจะถูกล้างสมองไป . . แต่ว่าจากการคาดการแล้วระยะเวลาที่นายจะสามารถควบคุมJunglerอย่างสมบูรณ์ได้นั้นจะอยู่ที่ราวๆ3ปี . . อ่า ฉันกำลังจะบอกว่านายจะรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรก็ต่อเมื่อสามารถใช้ร่างกายJunglerได้ นั่นเอง...

ซึ่งในช่วงเวลานั้น ถึงแม้ท่านผู้นั้นจะให้เวลากับนายมากพอสมควร แต่ฉันที่เป็นคนพัฒนาสายพันธุ์นายขึ้นมาใหม่จะต้องทำให้นาย . . กำจัดหมายเลข1ให้ได้ก่อนจะครบกำหนด3ปีซะ

แต่อย่ากังวลไป ตลอดระยะเวลานั้นฉันมีมนุษย์ดัดแปลงมากความสามารถอีกเป็นกองทัพที่จะช่วยนายกำจัดหมายเลข1ที่เป็นคนทรยศองค์กรของเรา '

เขาได้แต่พยายามทำความเข้าใจกับคนที่มาพูดอะไรที่เขาไม่รู้เรื่องให้ฟังและถึงจะไม่เข้าใจนิดหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้ถึงชะตาของตัวเองแล้วว่าจะต้องพบเจอกับอะไรหลังจากนี้

มันคือชะตาที่ไม่อาจเลี่ยงได้ . . .

...' เอาล่ะ จะถึงเวลาทดสอบแล้ว...

...จงใช้พลังของนายโค่นหมายเลข1แล้วเอาชัยชนะมาสู่องค์กรของเราซะ !!!! '...

น้ำเสียงหนักแน่นของชายอีกคนถูกเปล่งออกมาอย่างมีความหวังพร้อมมือหนาตบลงมาบนบ่าของเขาอย่างหนักแน่น ทว่าหลังสิ้นเสียงอันหนักแน่นรอยยิ้มอันมีเลศนัยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายอีกคน

ขณะที่ชายอีกคนจะเดินออกจากห้องไปเสียงของเครื่องจักรทำงานก็ดังสนั่น

...* ครืนนนนน !! *...

...' ไปสิ ไปโชว์ความสามารถให้ท่านผู้นั้นเห็นว่าผลงานของฉันไม่มีทางพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง !! ฮะฮะฮ่าาาา !!! '...

__________________________________

!

การทดสอบร่างทดลอง Jungler ในร่าง มนุษย์

พละกำลังหมัด , เตะ : 11ตัน , 20 ตัน

แรงกระโดดสูงสุด : 10 เมตร

ความยืดหยุ่นของร่างกาย : ดีมาก

ีระยะเวลาสูงสุดที่สามารถอยู่ในใต้น้ำ : 6นาที

. . .

...' ถึงระยะเวลาดำน้ำในร่างนี้จะสั้นไปนิด...

แต่Junglerจะสามารถต่อกรกับหมายเลข1ในกรณีที่ต้องสู้กันในมิติน้ำของหมายเลข1ได้อย่างแน่นอน '

เสร็จสิ้นการทดสอบ

____________________________________

.

.

.

.

" ฉันคือ . . ? แล้วที่นี่คือ ? "

2013 / 1 / 24

8 : 45

. . .

เขตสลัม

\* แป๊นนนนนนนน !!! \*

เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงจากการหลับไหล โดยเสียงดังแหลมที่ลากยาว

ดวงตาลืมขึ้นและพยายามหันไปรอบๆ

นี่ไม่ใช่ห้องนี่นา ?

...' เฮ้ย มานอนอะไรกลางถนนวะ หลบไปโว้ย !! '...

เสียงโหวกเหวกของชายกลางคนที่โผล่หัวออกมาจากรถยนต์คันใหญ่ที่จอดตรงหน้าเด็กหนุ่มพร้อมโบกมือส่งสัญญาณให้หลบไป

ถึงสายตาจะยังพร่ามัว แต่มันก็ชัดมากพอที่จะรู้ว่านี่มัน

กลางถนน

^^^" ทำไมเรา . . ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ? "^^^

ร่างเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ลุกขึ้นมานั่งในสภาพที่งัวเงียและยังดูงงๆอยู่ ซึ่งมันขวางทางจราจรที่แออัดของรถเล็กใหญ่ในชุมชนสลัมเช่นนี้

...' มัวทำอะไรฟระ ออกไปสิเห้ย !!! '...

^^^' แกนั่นแหละไอบ้า มัวแต่บ่นอยู่นั่น ทำไมไม่เบี่ยงซ้ายไปละห๊ะ !? '^^^

...' ทำแบบนั้นก็เกยฟุตบาตสิฟระไอแก่ ! '...

...' แกว่าใครแก่ห๊า !!!! '...

สถานการณ์ของผู้สัญจรแทบจะวางมวยกันแล้ว ทั้งเสียงแตรเสียงผู้คนเสียงเครื่องยนต์ นี่มันแทบจะทำให้ประสาทเสียได้ง่ายๆเลยไม่ใช่รึไง

มือทั้งสองยกมาอุดหูในทันใด ราวกับเสียงทั้งหมดมันดังกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยินมา

ทันใดนั้นสายตาคู่นี้ก็ไปสะดุดเข้ากับชายในชุดกาวน์สีขาวดูมีภูมิฐานที่ขัดกับสภาพแวดล้อมในย่านนี้

แว๊บแรกที่ได้เห็น เขาก็เหมือนจะรู้ว่านั่นคือใคร . . แต่เขาก็ไม่สามารถจะนึกได้ออกได้อยู่ดี

..." เดี๋ยว ! "...

ร่างเด็กหนุ่มลุกขึ้นวิ่งตามร่างสูงในชุดกาวน์ไป โดยที่ร่างสูงนั้นเพียงแค่เดินอย่างเนิบๆเท่านั้น

แต่ถึงแม้จะวิ่งไล่ตาม แต่ก็กลับรู้สึกว่าความเร็วที่ทำได้นั้นไม่ได้ช่วยให้เข้าใกล้ร่างสูงเลยสักนิด หนำซ้ำยังรู้สึกว่าร่างสูงนั้นทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆอีกต่างหาก

..." ทำไมกัน !? "...

เด็กหนุ่มพยายามออกแรงวิ่งด้วยกำลังทั้งหมดที่พอจะมีในตอนนี้ ซึ่งไม่สำเร็จผล

เขาเริ่มรู้สึกว่าระยะห่างของเขากับชายในชุดกาวน์เริ่มจะมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งตัวเขายังลอยขึ้นเหนือจากพื้นดินอีก

. . . นี่มันอะไรกัน !!!!?

จนความสงสัยนั้นถูกตอบด้วยสายตาที่เผลอมองลงไปที่เอวของเจ้าตัว ซึ่งถูกเหนี่ยวรัดแน่นโดยบางสิ่งที่ดูคล้ายกับแส้แต่มีขนาดใหญ่กว่า

สายตาไล่มองไปตามต้นทางของสิ่งที่ยังรัดเอวเขา

...' ฮ่า !!! '...

ร่างประหลาดสูงใหญ่ที่ส่วนหัวและลำตัวเหมือนกิ้งก่าทว่ามีมือขวาที่ดูเหมือนแส้กำลังยื้อยุดฉุดกระชากกับตัวเขาให้ลอยขึ้นไปหามันซึ่งยืนอยู่บนหลังคาบ้าน

..." อ๊าก !!!! "...

เสียงโอดครวญของเด็กหนุ่มดังขึ้นประกอบกับแส้ที่รัดแน่นขึ้นราวกับจะบีบรัดเครื่องในของเด็กหนุ่มให้แหลกละเอียด ณ ตรงนั้นเลย

..." ข . . แขน . . ขาขยับไม่ได้ . . อั่กๆ ! "...

เขาดิ้นต่อต้านแรงรัดอย่างสุดความสามารถทว่านั่นไม่ได้ช่วยให้แส้ที่รัดอยู่คลายออกเลย

...' จงต*ยอย่างทรมานซะ ! '...

การหายใจเริ่มติดขัด มือที่อุ่นนุ่มตอนนี้กลับเปลี่ยนสีเป็นเขียวอมม่วงอันเย็นเฉียบ

สายตาที่พร่ามัวจ้องไปทางร่างประหลาดที่ดูอภิรมย์ใจเมื่อสามารถพันธนาการเด็กหนุ่มให้อยู่ในการควบคุมได้

...' ฮ่าๆๆๆ ! '...

ก่อนที่มันจะเหวี่ยงเขาให้หลุดออกจากพันธนาการแล้วไปกระแทกกับหลังคาบ้านจนทะลุลงไปในบ้านหลังนั้น พร้อมหัวเราะร่าออกมาเหมือนกำลังเพลิดเพลินกับของเล่นชิ้นใหม่อยู่

...' อะไรอ่ะ !? '...

...' มาจากไหนเนี่ย ? '...

...' แม่ !? '...

คู่รักในบ้านหลังนั้นซึ่งทานข้าวร่วมกันอยู่พร้อมกับลูกน้อยได้แต่งุนงงที่มีเด็กหนุ่มทะลุมาจากบนหลังคาจนเป็นรูกว้าง

..." แค่กๆๆๆ . . หนีไป . . "...

เด็กหนุ่มทุรนทุรายลุกขึ้นมาจากซากอิฐปูนที่กองลงมาทับตัวเขาอยู่ แต่ยังเงยขึ้นมาพูดกับครอบครัว

ทว่ายังไม่ทันสิ้นประโยค

...* ปั้ง !!!! *...

ประตูไม้ปลิวมากระแทกกับคนเป็นพ่อจนลอยไปกระแทกกับกำแพงอิฐพร้อมกับประตู

...' ? '...

...' ที่รัก !! '...

...' . . แง !! แม่หนูกลัว !! '...

ทั้งสองตื่นกลัวสุดขีด ในขณะที่ตัวประหลาดตัวนั้นเดินเข้ามาในบ้านพร้อมเสียงหัวเราะ

' ฮ่าๆๆๆ ~ !! จงกลายเป็นศwอยู่ที่นี่ซะ โฮคุโตะ ไดสุเกะ ! '

เด็กหนุ่มพยายามลุกขึ้นมายืนได้สำเร็จในสภาพที่สะบักสะบอมสุดๆ

..." แกเป็นใครกันแน่ !? . . "...

ตัวประหลาดมันไม่ตอบ มันตอบด้วยแส้ยาวที่ฟาดใส่เด็กหนุ่มอย่างแรง ทว่าจังหวะนั้นเด็กหนุ่มใช้แรงที่ยังฟื้นฟูไม่หมด กระโจนทะลุกระจกออกจากบ้านหลังนั้นไป !

...' หนีได้หนีไป หมายเลข2 !! '...

ภาพสุดท้ายที่เด็กหนุ่มหันกลับมาเห็นคือเจ้าตัวประหลาดนั้นค่อยๆเดินเข้าไปทางสองแม่ลูกที่กำลังหวาดกลัว คนเป็นแม่กอดลูกไว้แน่นทั้งส่งเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวน

...' ช่วยด๊วยยยยย !!!! '...

ถึงใจเด็กหนุ่มจะรู้สึกสงสาร แต่เขาก็เลือกจะกัดฟันแล้ววิ่งหนีออกไปจาดบริเวณนั้นอย่างไร้จุดหมาย

ทิ้งแม่ลูกคู่นั้นไว้กับตัวประหลาดเพียงลำพัง . .

...' แกหลบได้ แต่แกหนีไม่ได้หรอก หมายเลข2 ฮะฮ่าๆๆๆๆ ! '...

...' กรี๊ดดดดดดดดดดด !!!!! ——— '...

__________________________________

.

.

.

.

เวลาล่วงเลยมาพักใหญ่

9 : 30

เขตชุมชน

เด็กหนุ่มวิ่งหนีตุยมาจนออกมาจากเขตชุมชนแออัดได้สำเร็จ จนมาพบกับเขตชุมชนเล็กๆซึ่งติดกับแม่น้ำ . . ซึ่ง ณ เวลานี้ผู้คนกำลังเริ่มปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของตนเองกันเลย

..." . . คงหนีพ้นแล้วล่ะ . . เฮ่อออ ! นั่นมันตัวบ้าอะไรกันฟะ . . "...

" แต่จากที่มันพูด . . มันต้องกลับมาอีกแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำยังไงดีล่ะ ? "

หันกลับไปทางที่วิ่งมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วก็ลงไปนั่งกับพื้นดินสากๆข้างๆบ้านไม้ที่ดูเก่าแก่หลังหนึ่ง ทำเอาผู้คนในชุมชนซึ่งขวักไขว่ไปมาแถวนั้นก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

..." แฮะๆ . . . "...

ไม่รู้จะรับมือกับสายตาเหล่านั้นยังไงก็หัวเราะส่งๆไปงั้น

..." เราจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ . ....

ว่าแต่แล้วเราจะไปอยู่ไหนดีล่ะเนี่ย . . "

เขาไม่ได้อคติกับพื้นที่แบบนี้หรอก แต่ใจเขาเพียงอยากจะรู้ว่าตัวเองมาจากไหน ที่ซุกหัวนอนอยู่ที่ใด

..." แล้วทำไมสมองถึงจำอะไรไม่ได้เลยฟะ นึกให้ออกหน่อยสิ !! "...

มือทั้งสองกุมหัวทั้งเกาทั้งหยิกจนหัวยุ่งไปหมด แต่จู่ๆเด็กหนุ่มก็นิ่งไม่ไหวติง เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างออก

..." บางที . . คนที่ทางเหมือนหมอคนนั้น อาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับเราก็ได้ . . !...

จริงด้วย !

. . . แต่ จะหาเขาเจอได้ที่ไหนล่ะ . . อ๋า "

เหมือนจะมีความหวังแต่ก็ไม่ ได้แต่นั่งกอดเข่าเอาหน้ามุดเข่าอย่างหมดอาลัย

.

.

.

..." จะว่าไปแล้วครอบครัวนั้นจะปลอดภัยมั้ยนะ . . . ขอให้ปลอดภัยทีเถอะ . . ขอร้องล่ะ "...

ความรู้สึกผิดต่อตนเองก่อกำเนิดขึ้นในใจ เขาน่าจะอยู่ตรงนั้นเพื่อช่วยเหลือพวกเขาก่อน

" แล้วทำไมเราถึงต้องมาพัวพันกับเรื่องน่าปวดหัวอะไรพันธ์นี้ด้วยเนี่ย . . "

.

.

.

.

...' นี่เธอโอเคหรือเปล่า ? มีอะไรให้ช่วยมั้ย ? '...

เสียงหวานนุ่มดังอยู่เบื้องหลังเด็กหนุ่มในระยะกระชั้นชิด

..." เหวอ !! นี่เธอเป็นใคร !? "...

เด็กหนุ่มหันมาโป๊ะเช๊ะกับสาวน้อยในชุดนักเรียนมัธยมปลายผมดำขลับสั้นประบ่า หน้าตาน่ารักชวนดึงดูด และทันทีที่สายตาทั้งสองประสานกัน

..." . . . @_@ . . . "...

ณ วินาทีนั้น โฮคุโตะเหมือนตกอยู่ในภวังค์เขาไม่สามารถจะละสายตาออกจากใบหน้าเด็กสาวได้ ความคิดร้ายต่อตนเองถูกชำระล้างด้วยใบหน้าของเด็กสาวงั้นเหรอ ?

...' โอ๊ะ— ฮะๆๆ '...

มือที่อ่อนช้อยของเธอโบกผ่านตาเด็กหนุ่มหลายรอบเหมือนพยายามเรียกสติเขากลับมา

กว่าจะเรียกสติเขากลับมาได้ ก็เล่นเอาแขนของเด็กสาวเกิดอาการเมื่อยใช่เล่น

..." ธ . . เธอ ป . . เป็น ค . . ใคร น . . น่ะ ? "...

วิธีการพูดที่แตกต่างจากเดิม บนใบหน้าที่แดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด สายตาที่ก้มต่ำเบือนหนีไปทางอื่น

เห็นได้ชัดเลยว่าเด็กหนุ่มกำลังเกิดอาการเขินอย่างขีดสุด

...( " ความรู้สึกนี่มันบ้าอะไรเนี่ย ? ไม่เข้าใจจริงๆเลย !! " )...

เสียงจากความคิดของเขากำลังสับสนอย่างรุนแรง

...' นั่นสินะ ~ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย '...

...' อืม . . '...

เด็กสาวทำท่าเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก

...' ! 💡! อากิโกะ ! ฉันชื่อ อากิโกะ !...

ทีนี้ตานายบอกชื่อมาบ้างแล้ว ! "

..." ชื่อเหรอ ? "...

...' ใช่ ! ชื่อนายน่ะ ชื่อๆ '...

..." เอ . . "...

...' ชื่อเอเหรอ ? '...

..." ไม่ๆ . . "...

สายตามองไปเรื่อย เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองชื่ออะไร

แต่จู่ๆเด็กสาวก็คว้ามือขวาเขาไป

...' นี่หรือเปล่า !? '...

รอบข้อมือของเขาถูกพันด้วยเทปหนาพร้อมข้อความที่สลักไว้บนเทปนั้น

...' โฮคุโตะ . . ไดสุเกะ No.2 . . ! นี่ต้องเป็นชื่อของนายแน่ๆ ! '...

..." อะ . . ช ใช่ๆ ใช่ๆๆๆ นั่นชื่อฉันเอง ! "...

ชื่อใครนะ ? น่าจะเป็นชื่อเขาแหละ แต่นามสกุลบ้านใครเขาพ่วงท้ายด้วย No.2 นะ?

...' ดีล่ะะะะ ! แล้วนายอยู่โรงเรียนอะไรล่ะ ! '...

..." โรงเรียน ? "...

...' แต่ดูจากชุดนายแล้ว เราอยู่โรงเรียนเดียวกันไม่ใช่เหรอ งั้นไปด้วยกันเถอะ ! '...

..." เฮ้ เดี๋ยว ! — "...

เขาก็สวมยูนิฟอร์มของโรงเรียนอยู่จริงๆถึงจะสบักสบอมไปนิดก็เถอะ แต่ไม่ทันจะได้รู้เรื่องไปมากกว่านี้ ต้นแขนก็ถูกมืออ่อนนุ่มจูงให้เขาต้องลุกเดินไปพร้อมกับเธอ

.

.

เดินออกจากตัวหมู่บ้านนั้นได้สักระยะ

..." นี่ . . เราจะไปไหนเหรอ ? . . "...

...' โรงเรียนไง ! เรากำลังจะไปเรียนด้วยกัน ! '...

..." ทำไมเธอถึงทำดีกับฉันล่ะ ? . . เธอไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ "...

...' รู้จักสิ ! โฮคุโตะ ไดสุเกะ เรารู้จักกันนะ ! เมื่อกี้นี้ไง '...

..." ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นมั้ย . . "...

...' อันดับแรกเดี๋ยวไปดูห้องกัน ! ว่าเราได้อยู่ห้องเดียวกันมั้ย ! '...

..." ให้ฉันเข้าไปเรียนในสภาพแบบนี้อ่ะนะ ? "...

...' ทำไมล่ะ ฉันว่ามีสไตล์ออก '...

..." . . . ช่างเถอะ ฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก "...

( " ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆกับเธอคนนี้อย่างบอกไม่ถูกนะ . . หรือว่า . . )

บทสนทนาทั้งสองเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางไปโรงเรียน บนเส้นทางลาดยางที่รอบข้างอุดมไปด้วยธรรมชาติ แต่ในใจของเด็กหนุ่มไม่ได้โฟกัสที่จุดนั้นเลยสักนิด

เธอคนนี้เป็นใครกันแน่ ?

คำถามนี้ยังคงดังก้องในใจตลอดทางเดิน

ทว่าขณะที่ทั้งสองกำลังดื่มด่ำอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอยู่เพลินๆจนเวลาก็ล่วงเลยจนมาถึง

. . . 10 : 03

...' ตๅยแล้ว ! สายสุดๆเลยไม่ใช่รึไง ! . . '...

เธอยกแขนที่สวมนาฬิกาข้อมือขึ้นมาเช็ค เธอPanik และKalmลงในเวลาอันรวดเร็ว

...' ได้เวลาปีนรั้วโรงเรียน ! '...

..." เอาจริงดิ . . "...

. .

แล้วพวกเขาจะรู้มั้ยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องลงมาจากบนดาดฟ้าตึกของโรงเรียน

. . .

...' หนีได้ แต่หลบสายตาฉันไม่ได้หรอกนะ . . . '...

.

.

.

To be continue

__________________________________