ย้อนไป เมื่อ ตอนเด็กผมเคยถูกรังแก ด้วยการถูกกลั่นแกล้งปวดร้าวร่างกายจากการถูกข่มขู่ราวทาส รับใช้ และคำว่าเพื่อน ผมก็ไม่อยากตอบโต้บและด้วยความกลัวตัวสั่น และถ้ามีเรื่อง พวกเขา ก็โยนมาให้ รับผิดคนเดียว กลับบ้านด้วยความเจ็บกายเจ็บใจ กลับไป มีเรื่องทะเลาะกับครอบครัว ถ้ามีโอกาศปลีกตัวออกห่างทุกคนได้ จะไปโดยไม่คิด แม้ทั่งกับครอบครัว ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ชอบไปอยู่มุมที่ ไม่มีคน คนที่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงคงเข้าใจดี ไม่เคยรู้จักกับคำว่ายิ้มแบบจิงใจเลย

คิดว่า ต่อให้ยิ้ม มันก็แค่หน้ากาก ที่ไว้ใส่ต่อหน้าผู้คนเท่านั้น ไม่มีใคร จะยิ้มตลอดหรอก คนอื่นที่มองเห็นรอบข้างก็คิดว่าหยิ่งแต่จริงๆก็ไม่รู้จะเข้ากับใครได้ ชวนคุยไม่เก่งแต่ ก็ยังอยากเข้ากับทุกคนหรอกนะ ความรู้สึกตอนนั้นไม่มีอะไรในหัวเลยว่างเปล่าเหมือนกระดาษขาวที่ไม่ได้มีอะไรเขียนเลย เวลาเรียน ก็เรียนๆๆไป พอเวลาพักก็ไปอยู่คนเดียว 55555ชีวิตเหมือนหนังเลยว่ามั้ย รอบข้างทุกครั้งที่ต้องอยู่กับผู้คน ก็มีแต่โทรศัพท์รึไม่ก็สมุดกับดินสอหนึ่งเเท่ง และรอบข้างดำมืด ต่อให้รอบข้างจะเจี้ยวจ้าวเสียงดังดั่งตลาด และนั้นคือช่วงวัยเด็กที่อึดอัดจริง เพราะถ้าพูดให้ใครฟัง เขาก็จะพูดต่อไปเรื่อยๆ นี้สินะ โลก แต่ตอนนี้ ผมม.ปลายแล้วละ ถือว่าปรับตัวได้มากกว่าตอนนั้นมากเลย แต่ก็ไม่หมด ยิ้มได้ แต่สายตาที่สิ ดูเหมือนหาเรื่องตลอดเวลา จันทร์-ศุกร์ ก็ไปโรงเรียนตามปกติเช้าวันพฤหัสบดี ที่สว่างจ้า ลมพัดเย็นสบาย เดินชมวิว จนไปเจอ...!!!!. (ผี??หรอ กลางวันก็มีผีด้วยแหะ) ผมตกใจนิดหน่อยแล้วพรางพูดในใจอย่างเยือกเย็น แล้วผมก็หันหน้าหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

"ขอโทษนะครับจะไม่สนใจหน่อยหรอ" เสียงชายปริศนาตอบกลับ แต่ผมก็ไม่คิดจะสนใจ เขาเข้ามาใกล้ผมมากๆ จนหน้าจ่อกัน ผมรู้สึกไม่ไหว เลยผลักเขาออกจากข้างผม แสร้งทำเป็นตบยุง "แปะ!!!" พยายามจะเดินหนีเท่าไหร่ ก็ยิ่งตาม ผมเลยคิดจะโดดเรียน แล้วไปคุยกับเขาดีๆ แค่แล้วเวลาทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ผีเสื้อหยุดกะผือปีก รอบข้าง ถูกสต๊าปไว้เหมือนถูกแช่เเข็ง ปลายรองเท้าคู่หนึ่งก็เดินเข้ามา ท่ามกลางผู้คน ..... เหมือนรอบข้างหยับไม่ได้แต่ผมกลับขยับได้

(นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!) !

พึ่งหัดวาด หัดแต่ง ติเตียนได้นะคะ

รอติดตามชมตอนต่อไปด้วยนะคะ🙏🙏🙏🙏

"คิดจะหนี ก็ หนีไม่ได้แล้วละแบตผมรู้จักชื่อ คุณแล้วผมก็ตามดูคุณมาตลอด" น้ำเสียงเขาดูมั่นใจสุดๆ "ผมก็ไม่ได้คิดจะหนี ก็อยากรู้เหมือนกันว่า คุณต้องการอะไรกันแน่" "ก็คิดว่าจะพาไปกินอาหารแล้วก็...." "ไม่ต้องอ้อม ว่ามา ต้องการอะไร" "อยากให้คุณไปกับผม ต้องการจะไปจากโลกใบนี้รึป่าวนะครับ แต่ไม่ได้ตายนะ แค่ไป ทำภารกิจ " ถ้าไม่ไปก็คงเสียดายสินะ กำลังเบื่อโลกใบนี้เต็มที ลองดูละกัน"ไป" "ขอแนะนำอย่างเป็นทางการ ผมชื่อเซน มากจากอีกมิติ "ตอนเขากำลังพูดแนะนำตัวผมก็มองเขาอย่างถี่ถ้วน ตัวเขาสูงกว่าผมอีก ผมสูงแค่168 รู้สึกตัวเล็กไปเลย ตาเขาเป็นประกายเขาดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด สาวๆคงชอบกันน่าดู "#-_)#+฿)฿+_+_"เขาพูดอะไรอยู่นั้นผมไม่สนใจ เพราะคิดว่า พูดไปก็ไม่ได้อยากรู้ จู่ๆ เขายื้นมือขวามาจับมือผม แล้วทุกอย่างก็ สว่างจนแสบตา มองไม่เห็นอะไรเลย แสงสว่างค่อยๆปรากฏขึ้น ทุกอย่างสวยงามยิ่งกว่าเทพนิยาย ท้องฟ้าสีฟ้าอมม่วงต้นไม้สีสวยแปลกตารอบตัวไปหมด "ระวัง!!!" ผมเกือบสะดุดล้มลงไปกองดีที่เซนดึงไว้ "เเบตระวังหน่อยสิคับ เราอยู่บนเนินสูง ตกลงไป ก็เป็นหมู่บ้านคุณไม่คุ้นชิน ไม่มีใครพากลับได้หรอกนะ" "เอิ่มมม ขอโทษนะครับ แต่ทำไมถึงหลีกเลี่ยงผู้คนมาอยู่ที่สูงๆละ " ผมถามด้วยความสงสัย ที่เขาก็ดูเป็นคนอัธยาศัยดี แต่ทำไมอยู่คนเดียว

"ผมแค่ไม่ชอบความวุ่นวายอะ" เกร็งใจเขาจนไม่อยากถามต่อเลยแหะ•́⁠ ⁠ ⁠‿⁠ ⁠,⁠•̀ "มาเชิญทางนี้สิครับเข้ามาก่อนสิ " เขาเปิดประตูแล้วเชิญเข้าไปข้างใน ข้างในนั้นดูไม่ใกล้ไม่เล็กเกินไป ข้างในมีครบทุกอย่างที่บ้านต้องมี กลิ่นหอมๆ นั้นมันอะไรกัน ผมเดินไปตามกลิ่นนั้น "อ่าวมาถึงก็หาของดีเจอเลย เก่งจังเลยนะคับ นั้นคือต้นสมุนไพรที่ผมเก็บไว้นานแล้วน่ะ ชอบหรอ เอาไปไว้ในห้องคุณก็ได้นะ เตรียมห้องไว้ให้แล้วละ ตามสบายเลย" เขาดูเป็นมิตรดีนะ ห้องก็สะอาด ท้องผมร้องโหยหวน "โจ้กกก~~~" "555555หิวแล้วสินะครับเดี๋ยวผมทำให้ทานนะครับ นั่งรอก่อนนะ" ผม ก็ไม่ได้คิดจะ ดูถูกรึอะไรหรอกนะ การอยู่คนเดียวก็น่าจะ ทำอาหารทานเองเป็นแหละมั้ง แล้วมั่นใจด้วยว่า ทำอร่อยถึงได้อยากให้ทาน กลิ่นตุๆกลิ่นไหม้ๆ มาจากทางครัว เลยรีบวิ่งไปดู แล้วเข้าไปจัดการ ให้เข้าที่เข้าทาง "ผมว่า...ผมทำเองดีกว่านะครับ "

ผมจัดการวัตถุดิบแปลกตา ให้หน้าตาดีและอร่อย กลิ่นหอมของอาหารที่ผมทำไปเตะจมูกของเซนผมยกอาหารมาเสิฟถึงที่ หน้าตาน่ารับประทานเกินกว่าที่ผมคาดคิดไว้ซะอีก พวกเรากำลังทานอาหารอยู่จู่ๆแผนดินก็สั่นไหว