...—11ปีก่อน—...
..."ฮิฮิฮิ"...
...เสียงของเด็กทั้งสองขำกันพร้อมกับวิ่งเล่นบนสนามหญ้าหลังบ้าน...
..."หลานเอ้ย! มากินข้าวเร็ว"...
...เสียงคุณยายที่กำลังเรียกหลานทั้งสองคน...
..."ครับ/ค่ะ"...
...ทั้งสองหยุดวิ่งเล่นและได้เดินเข้านั่งทานข้าว...
...—บทสนทนาตอนทานข้าว...
..."คุณยายคะ พวกเราอยากไปสวนสนุก!"...
..."คุณยายครับ พวกเราอยากไปสวนสนุก!"...
...เด็กทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตื่นเต้น...
...คุณยายมองหน้าทั้งสองพร้อมยิ้มตอบกลับ...
..."ได้สิจ๊ะ เดียวยายพาไปพรุ่งนี้เช้าเลย"...
..."เย้!!"...
..."เย้!!"...
..."ขอบคุณค่ะ คุณยาย~"...
..."ขอบคุณครับ คุณยาย~"...
...—ทานเข้าเสร็จ...
...เด็กทั้งสองอยู่บนเตียงพร้อมกับคุณยายที่กล่อม...
...ทั้งสองอยู่...
..."เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อนเอ๋ย ค่ำแล้วจะนอนที่ตรงไหน จะนอนไหนก็นอนได้...
...สุมทุมพุ่มไม้ก็เคยนอน ลมพระพายชายพัดมาอ่อนๆ เจ้าเคยจรมานอนรังเอย"...
..."คุณยายคะ นาฬิกาคุณยายได้มาจากไหนหรอคะ"...
...เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาถามด้วยความสงสัย...
...คุณยายยิ้ม พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า...
"มันสวยใช่มั้ยหล่ะ ยายได้มันมาตอนยายอายุ18ปี
...หลานอยากได้มั้ย"...
...เด็กน้อยตาเบิกกว้างพร้อมยิ้มด้วยความดีใจ...
..."หนูอยากได้ค่ะ!"...
...คุณยายหัวเราะเสียงดังขึ้นมา พร้อมพูดต่อว่า...
..."รอโตขึ้นสัก18ปีก่อนนะ เดียวยายจะให้นะ"...
...เด็กน้อยสีหน้าจากดีใจกลายเป็นหน้าบูดบึ้งทันที...
..."คุณยายขี้โกง ให้แต่มิรา"...
...เด็กชายพูดขึ้นด้วยความเสียใจ...
...หลังจากพูดเสร็จ...
...คุณยายได้ลุกขึ้นพร้อมที่จะปิดไฟ...
..."รอหลานๆอายุครบ18ปีก่อนนะ"...
...คุณยายได้ปิดไฟพร้อมปิดประตูลง...
...—ตึ๊ก—ตึ๊ก—ตึ๊ก—...
(เสียงลงบรรได)
คุณยายนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ พร้อมมองไปที่นาฬิกาบนข้อมือตัวเอง——
..."อย่าคิดจะบอกอะไรกับเด็กพวกนั้นเด็ดขาด!"...
...เสียงปริศนาของชายคนหนึ่ง เสียงราวกับชายอายุ25โดยประมาณ...
..."ฉันไม่บอกหรอก"...
...พร้อมกับมองไปที่นาฬิกาข้อมือ...
...—ในห้องนอน—...
..."นี้! มิรา"...
...เสียงเด็กชายพูดขึ้น...
..."เสียงดังเกินไปแล้ว"...
...เด็กหญิงตื่นกลัวว่าคุณยายจะได้ยินเสียง...
..."พวกเราจะไปเล่นเครื่องเล่นอะไรกันดี!"...
...เด็กชายตื่นเต้นที่จะได้ไปสวนสนุก...
..."ไปเล่นอะไรที่มันไม่น่ากลัวดีกว่ามั้ย"...
...เด็กหญิงพูดด้วยเสียงที่เบา...
..."แบบนั่นมันก็ไม่สนุกสิ"...
...เด็กชายตอบด้วยความผิดหวัง...
...หลังจบบทสนทนา เด็กทั้งสองได้หลับลง ...
...ในขณะเดียวกัน คุณยายกำลังคุยกับชายปริศนาอยู่ชั้นล่าง ...
ชายปริศนาคนนั่นคือใคร?
เข้ามาในตัวบ้านได้ยังไง?
มีคำถามหลายคำถามที่เข้ามาในหัว—
...—11ปีต่อมา—...
...ก็อก—ก็อก—!...
(เสียงเคาะประตู)
..."มีพัสดุมาส่งครับ!"...
[ก็อก—ก็อก—ก็อก—!]
...คนส่งพัสดุเคาะกี่ครั้งก็ไม่มีใครออกมารับของ...
...จนได้ตัดสินใจว่าจะมาส่งวันหลัง...
...ในขณะที่กำลังเดินออกมา...
...ก็ได้มีหญิงสาวเปิดประตูออกมา ผมสีบอร์น ผมยาวถึงไหล่ ดวงตาสีฟ้า...
..."เดียวก่อนค่ะ!!! (เสียงหอบ)"...
...คนส่งพัสดุหยุดเดินพร้อมกับหันหลังไปดู...
...*ความคิดในใจของคนส่ง*...
...(หอบเหมือนหมาเลย)...
..."นี้ครับ พัสดุ ช่วยเซ็นรับของด้วยนะครับ"...
...พูดจบคนส่งของได้ยืนกระดาษเซ็นชื่อพร้อมปากกาให้กับเธอ...
..."ค่ะ"...
...เธอได้รับและเซ็นชื่อ...
..."นี้ครับ พัสดุ"...
...เธอหยิบกล่องพัสดุพร้อมเดินกลับเข้าบ้าน...
...เธอได้นั่งลงแล้วพร้อมอ่านจดหมายที่อยู่บนกล่อง...
...(หลายยาย จำยายได้ไหม หลานเคยพูดไว้ตอนเด็กว่า อยากได้นาฬิกาสีดำของยาย ตอนนี้ยายป่วยหนักเลยไม่ได้ไปเยี่ยม หลานช่วยรับของที่ดูเป็นต่างหน้าด้วยนะ)...
...เมื่อเธออ่านจบลง...
...เธอรีบเปิดกล่องด้วยความรีบร้อน...
...เธอหยุดชะงักเพราะสิ่งตรงหน้านั่นเป็นกล่องไม้ที่เขียนด้วยภาษาที่อ่านไม่ออก...
...เธอหยิบขึ้นมา พร้อมกับความสงสัย...
"คุณยายส่งนาฬิกามาจริงมั้ยเนี้ย กล่องอะไรก็ไม่รู้"
...ตู๊ด—ตู๊ดด—...
(เสียงโทรศัพท์ดัง)
...เธอลุกขึ้นและเดินไปรับโทรศัพท์...
..."ฮัลโหล"...
...เมื่อพูดจบเสียงในปลายสายนั้นตอบกลับว่า...
..."มิรา! เธอได้รับของจากคุณยายมั้ย"...
..."ได้นะ ทำไมหล่ะคาเด็น นายก็ได้หรอ"...
..."ใช่ ผมก็ได้ ผมได้กุญแจสีทองเก่าๆมา...
...แล้วเธอได้อะไร"...
..."จดหมายบอกว่าเป็นนาฬิกาน่ะ แต่พอเปิดออกมา ได้เป็นกล่องไม้อะไรก็ไม่รู้"...
..."เจ๋ง! ถ้าเปิดกล่องแล้ว ถ่ายรูปส่งมาให้ดูด้วยนะ"...
..."ได้ เดียวจะเปิดตอนนี้แหละ"...
...ตู๊ด——...
(เสียงวางสาย)
..."ตื่นเต้นเป็นเด็กเลยนะคาเด็นเนี้ย"...
เธอสูดหายใจเข้า พร้อมกับหยิบกล่องไม้นั่นขึ้นมา
...จากนั้นเธอค่อยๆเอามือไปเปิดกล่อง ซึ่งในกล่องนั้นเป็นนาฬิกาข้อมือสีดำ...
..."อะไรกัน ก็นาฬิกานิ ทำไมต้องใส่ในกล่องไม้ด้วย"...
...มิราหยิบนาฬิกาออกจากกล่องและใส่ไปที่ข้อมือของเธอ...
..."โห้! มันโคตรจะสวย!"...
...มิรายิ้มด้วยความดีใจ...
..."พรุ่งนี้ใส่ไปโรงเรียนดีไหมนะ?"...
...มิรายืนคิดซักพักก่อนเธอจะตัดสินใจ...
..."okay ใส่ไปโรงเรียน!"...
..."เกือบลืมถ่ายรูปส่งไปคาเด็นเลย"...
...มิราได้เดินไปหยิบมือถือเพื่อที่จะมาถ่ายรูป...
...เธอยกแขนขึ้นเพื่อที่จะถ่าย...
...เช๊ะ!...
(เสียงกดถ่ายรูป)
...เธอได้นั่งลงที่โซฟาและกดเข้าไปที่แชทของคาเด็นเพื่อจะส่งรูป ในขณะที่เธอกำลังส่งรูป เธอต้องประหลาดใจเพราะ...
...รูปที่เธอถ่ายนั้นเป็นสีดำทั้งหมด...
..."อะไรกันเนี่ย! ทำไมรูปถึงเป็นสีดำ"...
...มิราลองถ่ายรูปอีกครั้ง...
...ผลปรากฏว่ารูปยังคงเป็นสีดำ...
...เธอตัดสินใจลองถ่ายไปที่หน้าต่างแทน...
...เมื่อเธอกลับมาดูรูปถ่าย...
..."อะไรกันเนี่ย ก็ถ่ายได้ปกตินิ"...
..."กล้องมีปัญหารึไงเนี่ย"...
...มิราตัดสินใจถ่ายเป็นคลิปวิดีโอแทน ...
...ผลปรากฏว่าคลิปนั้นถ่ายได้...
..."อะไรวะเนี่ย ถ่ายรูปไม่ได้ แต่ดันถ่ายคลิปได้"...
...มิราไม่รอช้ารีบส่งคลิปไปให้คาเด็นดูโดยด่วน...
...มิรานั้นเธอได้นั่งลงที่โซฟาพร้อมกับโทรศัพท์บนมือของเธอ...
...มิราได้ถ่ายวิดีโอให้เห็นนาฬิกาข้อมือของเธอ เพื่อที่จะส่งให้กับคาเด็น...
...ชึบ!...
...(เสียงกดถ่าย)...
..."นาฬิกาของคุณยายสวยจริงๆ"...
...มิราถ่ายเสร็จ พร้อมกดส่งวิดิโอให้คาเด็น...
...ฝั่งของคาเด็นที่ได้เห็นว่ามิราส่งคลิปมาแล้ว...
...ก็ได้รีบหยิบมือถือขึ้นมา...
...คาเด็นกดเข้าคลิปวิดีโอ...
...ในคลิปวิดีโอนั่น มิราได้โชว์ข้อมือที่ใส่นาฬิกาสีดำอยู่ แต่ข้างหน้าต่างนั่นได้มีเงาสีดำลักษณะเหมือนผู้ชายอยู่ภายในคลิป...
..."นี่มันเหี้ยอะไรว่ะเนี่ย หลอนชิบหาย"...
...หลังจากที่คาเด็นได้ดูคลิปจบ ก็ทำให้เขานั้นไม่ได้คิดอะไร...
..."สงสัยคงเป็นแฟนของมิรานั้นแหละ"...
...คาเด็นวางมือถือลง พร้อมกับลุกออกจากเก้าอี้...
...(ฝั่งมิรา)...
...มิราได้มองไปที่นาฬิกาข้อมือ...
...16:23น....
"แย่แล้ว ต้องออกไปซื้อของมาทำข้าวมือเย็นแล้ว"
...มิราได้ลุกไปหยิบกระเป๋าตัง...
...ขณะที่เธอสตาร์ทรถยนต์อยู่นั้น...
...ได้มีเพื่อนบ้านเดินผ่าน พร้อมทักทายว่า...
..."ออกไปซื้อของกันหรอจ๊ะ"...
...ท่าทางเพื่อนบ้านที่กำลังยิ้มและมองมาทางมิรา...
...มิราพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า...
..."ค่ะ พอดีจะซื้อของมาทำอาหารมือเย็นน่ะค่ะ"...
...พร้อมกับสตาร์ทรถออกไป...
...มิราได้ทำหน้าสงสัยกับคำพูดของเพื่อนบ้าน...
...ที่ถามคำถามราวกับว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว...
...มิราสายหน้าพร้อมกับพยายามไม่คิดมาก...
...เมื่อมิรามาถึงห้างสรรพสินค้า...
...ขณะที่เธอกำลังวางขวดน้ำมันลงในตะกร้า...
...เธอก็ได้ทำมันหลนลงพื้น...
...มิราได้ก้มลงและยืนมือลงไปเก็บขวดน้ำมัน...
อยู่ๆสายตาเธอก็ได้เห็นมือสีดำๆที่กำลังหยิบขวด
...มือนั่นโผล่มาจากอีกฝั่งหนึ่งของเธอ...
ในขณะนั้นเองได้มีพนักงานเดินมาจากข้างหลังเธอ
...พร้อมกับพูดว่า...
..."ให้ผมช่วยมั้ยครับ"...
...พนักงานยิ้มด้วยความยินดี...
...จากนั้นเขาได้หยิบขวดน้ำมันและยืนให้กับเธอ...
..."ขอบคุณค่ะ"...
...มิรารับและเดินออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด...
...ในขณะเธอขับรถกลับบ้านนั้น...
...อยู่ๆก็มีสายที่โทรเข้ามาหามิรา...
..."ฮัลโหล มิรา ตอนนี้เธออยู่ไหน"...
...เสียงจากปลายสายพูด...
..."คาเด็นเองหรอ"...
..."ตอนนี้กำลังขับรถกลับบ้าน ทำไม?"...
...มิราพูดด้วยความสงสัย...
...ปลายสายได้ตอบกลับว่า...
..."มิรารู้ยัง ว่าตอนนี้คุณยายได้เสียไปแล้ว"...
..."ห่ะ! คุณยายเสียไปแล้ว!"...
...มิราตอบกลับด้วยความตกใจ...
..."ใช่ ผมว่าจะกลับไปงานศพท่าน"...
..."มิราเธอไปด้วยไหม"...
...มิรานั้นเงียบซักพักและตอบกลับว่า...
..."ฉันไปด้วย"...
...ขณะที่เธอกดวางสายและได้เงยหน้าขึ้น...
...ได้มีเงาสีดำตัดหน้ารถของเธอ...
...จนเธอต้องหักรถหลบ...
...เอี๊ยด!...
(เสียงรถที่หักหลบ)
...รถนั่นได้ไปอยู่ข้างทาง...
...ส่วนมิรานั้นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...
...เธอได้ลงจากรถเพื่อที่จะดูคนที่ข้ามถนนเมื่อกี้...
...แต่กลับวางเปล่า...
...ไม่มีคนข้ามถนนใดๆ...
..."อะไรกันเนี่ย เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย"...
...เธอมองไปรอบๆก็ไม่เจออะไร...
...มิราตัดสินใจขึ้นรถและขับไปหาคาเด็น...
..."วันนี้เจอแต่อะไรแปลกๆตลอดเลย"...
..."รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย"...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
