หลายคนอาจจะเคยได้ยินได้อ่านตำนานเรื่องเล่าหรือพระคัมภีร์มาแล้วว่าบนสวรรค์นั้นคือแดนสุขาวดีที่เต็มไปด้วยมวลพลังงานที่ยิ่งใหญ่และความสุขที่แท้จริงโดยปราศจากความทุกข์ทั้งมวล

"อืมม ข้าไม่อยากจะพูดหรอกนะถ้าข้าพูดไปมันก็อาจไปขัดความเชื่อความศรัทธาของพวกเจ้า เอาเป็นว่ามาฟังเรื่องราวของข้าก่อนหน้านี้ก่อนเถอะ"

ข้ามีชื่อว่า ออกิส ส่วนอายุก็น่าจะพันล้านล้านปีได้แล้วมั้งข้าอยู่มาก่อนที่พระเจ้าจะสร้างโลกนี้ซะอีก ข้าอยู่ทุกเหตุการ์ณที่พหุจักรวาลนี้เปลี่ยนไป ข้าเห็นแม้กระทั่งการขึ้นครองราชย์ของจอมมารถึงแม้มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นก็เถอะ(เป็นกฏของเทพ) บอกเลยว่าน่ากลัวจนทำให้จักรวาลสั่นเครือได้เลยล่ะ และข้าก็มีภรรยาที่น่ารักด้วยนางมีชื่อว่า ลิน่า นางมีผมสีดำเงางามและมีดวงตาสีฟ้าราวกับทะเล และที่สำคัญนางมีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ ส่วนตัวของข้าหน่ะหรอ ข้ามีผมสีฟ้ายาวลงมากลางหลัง มีดวงตาสีแดง ซึ่งจุดนี้มันทำให้ข้าแตกต่างจากเทพองค์อื่นๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร? และจุดนี้เองที่ทำให้ข้าต้องอยู่อย่างโดดเดียว เพราะความแตกต่างนี้จึงทำให้เหล่าเทพลือกันว่าข้าคือจอมมารที่จุติใหม่บนสวรรค์ แต่ก็ยังดีที่ข้ามีลิน่าที่คอยอยู่ข้างกายข้าเป็นกำลังใจให้ข้าเสมอมา เอาล่ะเข้าเรื่องเลยดีกว่า....

วันนั้นเป็นวันที่แดนสุขาวดีอันไกลโพ้นมีท้องฟ้าเปล่งแสงสีทองราวกับพระอาทิตย์กำลังตกดิน ข้าที่กำลังนอนใต้ต้นแอปเปิ้ลกับลิน่าและกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศที่แสนน่างีบนั้น กลับมีเสียงหนึ่งตะโกนอย่างแตกตื่นมาจากพระราชวังว่า

"พระองค์หายไปแล้ว"

ข้าตกใจลุกขิ้นจากใต้ต้นแอบเปิ้ลและรีบตรงไปที่วังสวรรค์ทันทีซึ่งหลังจากนั้นไม่นานเทพองค์อื่นๆก็วาร์ปกันมาที่นี่กันติดๆ

"อะไรนะ ที่เจ้าพูดนั่นหมายความว่าอย่างไร"

"พระเจ้า! พระองค์ไม่อยู่ที่บังลังก์แล้ว!"

เทพที่อยู่ ณ ที่นี่ต่างพากันตกใจกันทุกคน เพราะพระองค์นั้นมักจะใช้ชีวิตอยู่ในพระราชวังอยู่ตลอดไม่ว่าท่านต้องการอะไร สร้างอะไร หรืออยากเห็นอะไร ท่านเพียงแค่ใช้ความคิดทุกสิ่งนัันจะบังเกิดขึ้นมาในทันที แต่เหตุการ์ณนี้มันแปลกไป

"ข้า ออกิส ในนามเทพแห่งผู้พิทักษ์ ขอออกคำสั่งให้พวกเจ้าทุกคนออกตามหาพระองค์ให้ทั่วทุกมุมของแดนสุขาวดีบัดเดี๋ยวนี้!"

"รับทราบ!"

"เฮ้ ออกิส เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน เจ้าบอกว่าเป็นเทพพิทักษ์ยังงั้นหรอ? หึ เจ้ามันก็แค่เดนเทพ แต่ยังมากล้าออกคำสั่งข้ามหน้าฉันที่เป็นพระบุตรของพระองค์หรอ?"

"ไม่เอาน่า เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่หากสวรรค์ขาดพระเจ้า สวรรค์จะพังพินาศ ข้าว่าเจ้าก็ควรทำหน้าที่ของตนนะ กาเบรียล"

"ชิ ก็แค่เทพกระจอก!" แล้วเขาก็เดินชนไหล่ข้าออกไปพร้อมกับสยายปีกบินขึ้นไปบนท้องฟ้าจนพื้นที่ตรงนั้นเกิดพายุระดับกลาง

"ออกิส นายเป็นอะไรไหม? หึ คิดว่าตัวเองเป็นพระบุตรแล้วจะทำยังไงก็ได้หรอไอ้แมลงตัวใหญ่เอ๊ย"

"ไม่เอาน่า จอน ช่างไอ้เจ้านั่นเถอะข้าไม่อยากมีเรื่องกับเขาอีกแล้ว"

"ก็ใช่สิเรามันก็แค่เทพระดับล่าง ปีกอย่างพวกมันเราก็ไม่มี จะไปไหนมาไหนก็โดนดูถูกตลอดเราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไรกัน"

คนที่พูดอยู่ตอนนี้คือเพื่อนของข้าในปัจจุบันนี่เอง เขามีชื่อว่า จอน จอนเกิดจากความคิดเพียงเสี้ยวหนึ่งของพระองค์ อาจจะฟังดูไม่ธรรมดาแต่จริงๆแล้วมันก็ธรรมดานั่นแหละ พวกเรานั้นล้วนเกิดจากความคิดเพียงแค่เสี้ยวเดียวของพระเจ้าเท่านั้น ซึ่งมันแตกต่างจาก มิคาเอล ซามูเอลหรืออีกซื่อนึง(ลูซิเฟอร์) และคนสุดท้องไอ้ขี้แงงกาเบรียลนี่แหละ พวกเขาเหล่านี้เกิดจากความตั้งใจของพระเจ้า ท่านใช้เวลาประณีตประนอมเพื่อให้เขาเกิดมาอย่างสมบูรณ์แบบและเกือบเทียบเทียมกับเขาได้เลย เอาล่ะเข้าเรื่องของจอนดีกว่า จอนคือเพื่อนคนเดียวที่เหลืออยู่ของข้าตั้งแต่ลิน่า...จากไป จอนเป็นคนนิสัยดี ไม่เคยนินทา ว่าร้ายข้าลับหลัง เขามีร่างกายที่กำยำ ไม่มีผม ผิวสีดำและมีนัยน์ตาสีทองซิกแพคเป็นก้อนๆเรียกได้ว่าสมกับเป็นชายในอุดมคติของสาวๆเลยหล่ะ.....

ส่วนกาเบรียล เดิมทีเขาเคยเป็นเพื่อนข้าตั้งแต่ยุคสรรค์สร้างเขาเกิดจากการที่พระเจ้าได้สร้างเขาขึ้นมาส่วนเหตุผลนั้นข้าเองก็ไม่อาจรับรู้ได้

กาเบรียลเกิดมาเป็นเทพองค์สุดท้ายสำหรับเทพชั้นสูง โดยมีบทบาทเป็นผู้พิทักษ์ เป็นผู้สรรค์สร้างศิลปะให้กับเทพ เหล่ามนุษย์ สัตว์ อมมนุษย์ เขามีรูปร่างที่สูงโปร่ง นัยน์ตาสีทอง งดงาม ราวกับแสงรัศมีจะเปล่งออกมาเลยหล่ะ ส่วนเหตุผลที่ทำให้ข้าหักกันหน่ะหรอ ฮิฮิ สาเหตุก็มาจากนางลิน่าเมียข้านี่แหละเมื่อก่อนกาเบรียลหลงรักลิน่าตั้งแต่แรกพบแต่ว่ากาเบรียลเองนั้นใช่ว่าจะเก่งไปซะทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องความรักเขาไม่มีแม้แต่กระทั่งคำพูดเวลาที่เจอกับนางลิน่าเลยด้วยซ้ำ เขาเลยใช้ให้ข้าจีบนางแทนแต่ว่านางลิน่านั้นเป็นคนที่ไม่สนใจเรื่องพวกนี้สักเท่าไร เพราะนางมักจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่สุงสิงกับใคร นางเป็นคนที่สวยมากจนข้าคิดว่าพระเจ้าอาจจะปั้นนางมาเองกับมือแล้วลืมรึเปล่า ฮ่าฮ่า สวยจนขนาดข้าเห็นครั้งแรกข้ายังหลงเลยหล่ะ นัยน์ตาของนางช่างสดใส กลิ่นกายก็ช่างหอมไม่เหมือนนางฟ้าองค์ใด เชื่อไหมข้าใช้เวลาตามจีบนางนานมากถึงล้านปี โดยที่ไอ้ลูกรักพระเจ้านั่นไม่แม้กระทั่งจะเข้าไปคุยกับนางใช้แต่ข้า คาดคั้นในตัวข้า กดดันในตัวข้า จนสุดท้าย นางดันตกหลุมรักข้าเองซะงั้น คราวนี้ปัญหาเลยอุบัติขิ้นแทบจะทำลายสวรรค์ได้เลย

หลังจากที่นางลิน่าตกยอมใจคบกับข้าจนเรื่องไปถึงหูกาเบรียลนั้น เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟในทันที เขาสยายปีกบินมาด้วยความเร็วสูงอย่างกับหายตัวมาเพียงแค่วินาทีเดียวบ้านวิมานของข้าล่มสลายในทันที

"ไอ้ชาติชั่ว ออกิส เจ้าหักหลังข้า!"

ในตอนนั้นข้าเตรียมใจไว้แล้วกับผลกระทบที่ตามมา

"ว่าไงเพื่อนข้า จะมาทุบตีข้างั้นหรอ"

...พูดไม่ทันขาดคำกาเบรียลได้ยื่นมือออกมาแต่มือนั้นรายล้อมไปด้วยอักขระเทพพร้อมกับสายฟ้าสีทองออกมา แต่ข้านั้นก็เบี่ยงตัวหลบทันและสวนด้วยเวทย์มนต์ธาตุดินด้วยการทุบไปที่พื้นทำให้พื้นที่รอบๆของการเบรียลนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ข้ากับกาเบรียลเราสู้กันได้ไม่นานเพราะข้ารู้อยู่แล้วว่ายังไงข้าก็สู้เขาไม่ได้ สุดท้ายข้าก็พลาดท่าให้กับเขาจนได้ กาเบรียลใช้เวทย์มนต์อัศนีบาดแต่ครั้งนี้มันไม่ได้มาจากฝ่ามือของเขา แต่มันมาจากพื้นดินเวทย์มนต์ของเขาสยบธาตุเวทย์มนต์ของข้าได้อย่างอยู่หมัด วินาทีที่ข้าโดนอัศนีบาดโจมตี ร่างกายของข้าแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ข้ารู้สึกเจ็บปวด เหน็บชา ราวกับเส้นเลือดหยุดไหลเวียนไปทุกส่วนของร่างกาย แต่ทันใดนั้นเองลิน่าก็ได้กระโดดเข้ามาขวาง นางปกป้องข้า โดยไม่คิดถึงชีวิต...

"ไม่นะลิน่า!!"

ภาพที่ข้าเห็นตรงหน้าในตอนนี้ก็คือ ลิน่าเธอล้มลงต่อหน้าข้าพร้อมกับโลหิตสีทองที่ไหลออกมาจากปาก

"ข้า..ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าขอโทษ ไม่นะลิน่า!"

"เจ้า!! ไอ้กาเบรียลเจ้าทำอะไรกับนาง เจ้ารู้บ้างไหม! ว่านางรักเจ้ามากแค่ไหน จริงๆแล้วข้าไม่ได้เป็นอะไรกับนาง นางบอกให้ข้าแกล้งทำเป็นคนรักเพื่อที่จะให้เจ้าแสดงออกถึงความรู้สึกอะไรที่มีต่อนางบ้าง นางรอเจ้ามาเป็นล้านปี รอมาตลอด นางรอให้เจ้าคุยกับนาง แต่ไม่เลยแกมันปอดแหกเห็นแก่ตัวเทพผู้สูงส่งอะไรกันวะ ถุย"

กาเบรียลที่ได้ฟังนั้นน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่หนึ่งในเทพชั้นสูงหลั่งน้ำตา...

"เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นก็เพราะเจ้า ออกิส

ถ้าเจ้าไม่บอกความจริงข้าตั้งแต่แรกเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น"

กาเบรียลในตอนนี้เขาโบยความผิดทั้งหมดมาให้ข้าเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พลังที่มีอยู่ในตัวของเขาทั้งหมดนั้นได้ประทุออกมาจากชายหนุ่มที่งดงาม นั้นกลายเป็นร่างชายที่น่ากลัวในทันทีรูปร่างของเขาในตอนนี้มีสี่แขนมีปีกเพิ่มออกมาอีกสองและมีผิวสีแดงฉานและจังหวะที่ข้ากระพริบตา

ทันใดนั้นเองกาเบรียลก็ได้มาอยู่ตรงหน้าข้าแล้วจับคอข้ายกขึ้นด้วยมือเดียวพร้อมกับพูดว่า

"ถ้าข้าไม่เห็นเจ้าเป็นเพื่อนป่านี้วิญญาณของเจ้าได้ไปอยู่กับพี่ชายของข้าแล้วแต่ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ" จากนั้นกาเบรียลก็ได้ร่ายมนต์ตราชั้นสูง

"จงไปจุติบนโลกมนุษย์ซะ แต่!! ก่อนที่เจ้าจะลงไปจงรับโทษทัณฑ์จากที่นี่เสียก่อน"

และบทลงโทษจากสวรรค์ที่เขามอบให้ข้านั้น บอกเลยว่ามันคือความอับอายมันเป็นการเสียเกียรติที่ยิ่งกว่านรกเสียอีก เขามัดข้าอยู่ในคุกสวรรค์และให้เทวดากับสัตว์ชั้นล่าง ถุยน้ำลายใส่ข้าพร้อมกับตบตีดูถูกเหยียดหยาม ทำร้ายข้าสารพัดเป็นเวลา100ปีและห้ามให้ใครเยี่ยม...จนเวลาผ่านไป50ปี วันนั้นเป็นวันที่ข้าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้วข้ารู้สึกแย่ไปทั้งร่างกายและจิตใจ ท้องฟ้าจากที่เคยสดใสกับอึมครึมแต่แล้วก็มีนกตัวนึงบินเล็ดรอดเข้ามา

"ออกิส ออกิส ออกิส!"

"แกเป็นใคร? เข้ามาหาข้าทำไม ใครส่งแกมา?"

"ข้าเองจอน ข้าขอโทษที่ตอนนั้นข้าช่วยอะไรเจ้าไม่ได้เลย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

"อ๋อจอน ขอบใจนะแต่นายไม่ต้องคิดมากหรอกถ้าฉันเป็นนายฉันคงกลัวเยี่ยวเล็ดไปแล้วแหละ ฮ่าฮ่า ว่าแต่นายคงไม่แหกกฏเพื่อมาคุยกับฉันเพราะเรื่องแค่นี้ใช่ไหม"

"ใช่ออกิส ข้าใช้เวลา50ปีในการรวบรวมพลังคิดค้นคาถาเทพจำแลงเพื่อมาช่วยเจ้า เจ้าจะต้องออกไปจากที่นี่"

"นายทำแบบนี้นายไม่กลัวหรอจอน นายมีเจตนาอะไรรึเปล่า?"

"สมกับเป็นเพื่อนข้าจริงๆออกิส ที่ข้ามาช่วยเจ้าก็เพราะ ข้าต้องการให้เจ้าปฏิรูปสวรรค์ที่เน่าเฟะใหม่ ทุกวันนี้สวรรค์ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ การปราถนาที่มากเกินไป ความโลภที่ไม่สิ้นสุด เทพที่ไม่สมควรเรียกว่าเทพ เทพชั้นสูงชั้นกลางมักจะข่มเหงเทพชั้นล่างโดยที่ไม่มีเหตุผลมันทำเหมือนกับว่าเราเป็นแกะเป็นแพะ บางทีในนรกข้างล่างนั้นยังน่าอยู่กว่านี้เลยอย่างน้อยมันก็ยังมีกฏเกณฑ์เจ้าว่าไหม?"

"ถึงฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ก่อนครบ100ปี พลังของฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วจอน

ฉันถูกกาเบรียลสาปตราศักดิสิทธิ์ไม่ให้ใช้พลังเท่าเดิมอีกแล้วและยังเป็นเครื่องหมายแห่งการขับไล่อีกด้วย..."

"ข้ารู้ แต่อย่างน้อยพลังของเจ้าก็ยังไม่หายไป ข้าเชื่อในตัวเจ้านะออกิส ข้าเชื่อว่าเจ้าจะเป็นคนกุมโลกทั้งสามนี้ไว้ด้วยมือของเจ้า"

ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีคนเชื่อใจในตัวข้าทั้งๆที่ข้าโดนสาปขนาดนี้เอาล่ะข้าขอบอกกับตัวเองว่า ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเป็น นรก/โลกหรือสวรรค์ ถ้าพวกมันจะไม่ต้อนรับข้าทำร้ายข้า ข้านี่แหละจะเป็นคนกุมชะตาของพวกมันไว้เอง (อย่างน้อยขอแค่มีคนที่ศรัทธาในตัวข้าเพียงคนเดียวเท่านั้นก็เพียงพอ...)

เอาล่ะเริ่มกันเลยจอน!!