ร่างหนาเดินมุ่งหน้าออกจากคฤหาสน์หลังโตด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน เเต่ก็ถูกมือเรียวเล็กคว้าไว้ "นี่คุณกวิน คุณจะไปไหน!!"

"ไม่ต้องยุ่งงง!!" เขากระเเทกเสียงพลางสะบัดมือเธอออกจนเธอล้มลงไป เเต่เขากลับไม่เเยเเสอะไรเธอเลย เธอจึงรีบลุกขึ้นมาคว้าเเขนแกร่างของเขาอีกรอบ

"จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ไง ฉันเป็นเมียคุณน่ะ แล้วคุณออกไปตอนดึกๆเเบบนี้ทุกคืนเลยน่ะ"

"เหอะ ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นเมียอีกหรอ ทั้งๆที่เราเเต่งงานกันเพราะคุณใช้แผนสกปรกๆมาจับผมไง" ร่างหนาตาเเดงกล่ำ พลางบีบไหล่มนของเธอสุดเเรง

"ปล่อย~ฉันเจ็บ!~" เธอนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวดที่เขายิ่งเพิ่มเเรงบีบขึ้นเรื่อยๆ

"หึ~เจ็บเป็นด้วยหรอ รู้ไว้ด้วยผมเจ็บมากกว่าคุณเป็นล้านเท่า ถ้าโดนเเค่นี้ทนไม่ได้ก็ออกไป!!"

"ทุกอย่าที่ฉันทำเพื่อคุณมันไม่มีค่าอะไรสำหรับคุณเลยหรอ" ดวงตาคู่สวยมองไปทางเขาอย่างเศร้าโศก น้ำตาคลอเบ้าออกมา น้อยใจทุกๆอย่าง เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาได้มองเห็นเเละรักเธอเเต่เพียงเพราะสิ่งที่เธอทำครั้งนั้นครั้งเดียว ทำให้เขารังเกียจเเละสมเพชเธอมากทุกอย่างที่เธอทำเพื่อเขามาตลอดกลับไม่สามารถมันไม่สามารถล้มล้างมันได้เลยเเม้เเต่นิดเดียว

"ใช่!!มันไม่มีค่าสำหรับผมเลย!! รู้ไว้ด้วยไม่ว่าคุณจะทำดีเพื่อผมเเค่ไหนผมก็ไม่มีวันยกหัวใจให้ผู้หญิงสกปรกๆอย่างคุณ!!!" เขากัดฟันกรอด เส้นเลือดปูดขึ้นมาพลางชี้หน้าเธออย่างนึกรังเกียจ

ใบหน้าสวยเปื้อนน้ำตา คำพูดที่เขาพูดออกมาทำเอาเธอจุกอก จนไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ความอดทนของเธอที่มีได้พังทลายลงเเล้ว "สิ่งที่ฉันทำเพื่อคุณ คุณคงไม่ต้องการมันสิน่ะ ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องอึดอัด" เธอพูดตัดพ้อพลางเป็นฝ่ายเดินออกจากคฤหาสน์หลังโตเเต่ไม่วายที่จะโดนเขาตอบกลับมา

"ดี!จะไปตายที่ไหนก็ไป!!" ร่างกายของเธอเเทบจะทรุดลงกับพื้น ต่อให้เธอจะรักเขาเเค่ไหนเเต่เขาคงมองเธอเป็นเเค่ผู้หญิงสกปรกหน้ารังเกียจ เพียงเพราะสิ่งสิ่งเดียวที่เธอทำไปเพราะความคิดน้อยเเละเพราะรักที่เธอยอมทำสิ่งผิด

เธอเดินออกมาอย่างไม่มีจุดหมาย น้ำตาเธอเองก็ไหลไม่ขาดสาย เธอเหนื่อยกับการพยายามเพื่อให้เขารัก เธอเจ็บปวดบอบช้ำจากการโดนคำพูดที่เเสนเหน็บเเนมจากเขา หรือเเม้กระทั้งการกระทำของเขาที่ทำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าว ทั้งการเทอาหารที่เธอตั้งใจทำให้ หรือเเม้กระทั่งการทำลายเเปลงดอกไม้ที่เธอตั้งใจทำให้เป็นของขวัญวันเกิดเขา ใจดวงนี้ของเธอบอบช้ำเพราะเขามามากพอเเล้วเธอขอเลือกที่จะออกมาจากขุมนรกและซาตานร้ายตนนี้เเล้ว

เธอเดินมานั่งที่สะพานเเหล่งหนึ่งซึ่งไม่มีเเม้เเต่ใครสักคนนึงเพราะนี่มันก็ดึกมากเเล้ว

"ฉันไม่น่าทำแบบนั้นกับคุณเลย คุณกวิน"

.

2ปีก่อน

เพทายได้เจอกับกวินครั้งเเรกเพราะเธอสมัครเป็นเลขาของเขา เธอได้ใกล้ชิดกับกวินเเล้วรู้สึกหลงรักเขา ทั้งหล่อ รวย แถมยังสุภาพบุรุษอีก เธอได้เเต่แอบมองเขาอยู่ตลอดจนในที่สุดซาตานจะนรกขุมไหนก็ไม่รู้มาควบคุมเธอให้ทำสิ่งที่เลวร้ายมากๆ

"คุณเพทาย นี่ก็ดึกมากเเล้วน่ะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณน่ะ" ร่างหนาที่เห็นว่าเธอกำลังเคลียร์งานอยู่ก็อาสาพาไปส่งเธออย่างมีน้ำใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเคลียร์ตรงนี้เสร็จก็กลับเเล้วค่ะ ไม่รบกวนคุณกวินดีกว่า"

"นี่อย่าดื้อสิ ถ้าคุณยังดื้อผมจะตัดเงินเดือนคุณ" เขาขำเบาๆพลางเก็บเอกสารของตนเองเเละเดินไปหาร่างบางเเละส่งยิ้มให้เธออย่างจริงใจ "เดี๋ยวฉันกลับเองได้ค่ะ"

"ดึกป่านนี้เเล้วมีเเท็กซี่ที่ไหนเล่า เดี๋ยวผมไปส่งเอง"

"งั้นก็ได้ค่ะ"

ณ.คอนโด

หญิงสาวเดินกลับคอนโดพร้อมกับชายหนุ่มที่เดินตามหลังมา "คุณกวินรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะทำอาหารให้คุณกินตอบเเทนที่คุณมาส่งฉันไงค่ะ"

"ได้ครับ^^" เธอตั้งใจทำอาหารให้เขาสุดฝีมือ กลิ่นของอาหารหอมเเตะจมูกของเขา ทำให้เกิดปฏิกิริยากับท้องของเขาทันที จ๊อก~~

ไม่นานนักอาหารที่หอมและน่ากินก็ถูกเสิร์ฟต่อหน้าเขา "น่ากินจังเลย"

"น่ากินก็กินเลยสิค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปคั้นน้ำส้มให้" พูดจบเธอก็ไปคั้นน้ำส้มให้เขาก่อนที่จะเอาไปให้เขาเธอเหลือบไปเห็นยานอนหลับที่เพื่อนเธอเคยลืมไว้ ความคิดชั่วร้ายได้ผุดมาในหัวของเธอเหมือนซาตานร้ายกำลังครอบงำจิตใจเธออยู่ เธอหยิบยานอนหลับซองนั้นใส่ในส้มที่เธอตั้งใจทำให้เขา

.

"อื้ม~น้ำส้มนี่สดชื่นจังเลย ขอบคุณน่ะที่ทำอาหารอร่อยๆให้ผมกิน"

"ยินดีค่ะ^^"

"งั้นเดี๋ยวผมกลับก่อนน่ะครับ" เขาพยายามจะลุกจากเก้าอี้เเต่เธอจับเเขนเเกร่งเขาเพื่อรั้งเขาไว้ เเล้วอยู่ๆเขาก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมา ใบหน้าคมเริ่มมีเหงื่อไหลออกมา นั่นบ่งบอกว่ายาได้ออกฤทธิ์เเล้ว

เธอสงสัยท่าทีของเขาว่าทำไมยังไม่หลับอีก ยาน่าจะออกฤทธิ์เเล้วน่ะ "คุณเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ คุณกวิน"

"ผมร้อน ช่วยเปิดเเอร์หน่อยได้มั้ย" เธอถึงกับงุนงงกับอาการที่เขาเป็นอยู่ อย่างที่เธอใส่ให้เป็นยาอะไรกันเเน่น่ะ ทำไมอาการเขาดูร้อนรนเเบบนี้กัน "ฉันเปิดเเอร์เเล้วน่ะ คุณไม่สบายรึเปล่าค่ะ"

ร่างบางอังหน้าผากเขาก็รู่สึกว่าตัวเขาร้อนมาก การที่เธออยู่ใกล้เเบบนี้ทำให้เขาเผลอตัว ดึงเธอมาจูบทันที

เขาครอบครองริมฝีปากเธออย่างเร้าร้อนในขณะที่เธอพยายามผลักเขาออกเเต่เเรงของเธอกลับหายไปเหมือนกับโดนดูดพลังไป

เขาสอดลิ้มช่วงชิมความหอมหวานจากโพรงปากของเธอมือข้างนึงของเขาจับศีรษะเธอไว้เพื่อให้เธอได้รับรสจูบอยา่างเต็มที่ ส่วนอีกข้างเขาก็โอบเอวเธอไว้

เมื่อละจากริมฝีปากเเล้วเขาก็ซุกไซร้คอระหงค์ของเธอเเละทิ้งร่องรอยไว้

"ผมร้อน~คุณต้องช่วยผม คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ" เขารู้เเล้วว่าตัวเองถูกวางยาเเต่เขาไม่อาจต้านทานความต้องการเนื่องจากฤทธิ์ยานี้ได้ เขาซุกไซร้คอเธอเเละลงต่ำเรื่อยจนไปถึงเนินอก เขาเลยฉีกชุดเธอจนขาดก่อนจะดูดดึงยอดปถุมของเธออย่างหลงไหล "อ๊ะ~คะ..คุณกวิน..หยุดน่ะ"

เธอพยายามห้ามเขาเเต่เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้เเล้ว "ผมขอโทษเเต่คุณต้องช่วยผม"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่าก่อนจะครอบครองริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ เธอพยายามเม้มปากไว้เเต่เขากัดริมฝีปากเธอจนเธอต้องอ้าปากซึ่งนั่นเป็นโอกาสให้เขาได้ช่วงชิมความหอมหวานจากโพรงปากเธออีกครั้ง จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าของตนเองเเละเริ่มบรรเลงเพลงรักกันทั้งคืน ท่ามกลางหยดน้ำตาเเละเสียงร้องของเธอ เป็นเพราะความคิดบ้าๆเเละยาตัวนั้นเเท้ๆเลย เธอไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะพกยาบ้าๆเเบบนั้น เธอคิดว่าเป็นยานอนหลับเธอถึงวางยาเขาไป

ร่างหนาลืมตาขึ้นมาเเละมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นเคยเเต่สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือมีเลขาของเขาหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ร่างกายเปลือยเปล่าก็ตกใจอย่างมากพลางนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"อื่อ~" ร่างบางลืมตาขึ้นมาเเละมองไปทางร่างหนาที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ร่างหนาหันไปมองเธอเเววตาเเดงกล่ำเพราะความโกรธที่ครอบงำ เธอกล้ามากเลยน่ะที่วางยาปลุกเซ็กส์ใส่เขา "คุณเพทาย!! คุณทำเเบบนี้กับผมได้ไง"

เขากระเเทกเสียงพลางบีบไหล่มนของเธอจนเธอนิ่วหน้าเพราะความเจ็บจสกการกระทำของเขา "คุณฉันเจ็บ~"

"ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณเเต่คุณกลับทำกับผมเเบบนี้หรอ คุณนี่มันนังงูเห่าชัดๆ!!!"

"ก็ที่ฉันทำไปก็เพราะว่าฉันรักคุณไง คุณกวิน!!"

"เหอะ คิดว่าทำเเบบนี้เเล้วผมจะรักคุณรึไง จำไว้เลยน่ะว่าผมไม่มีวันยกหัวใจให้ผู้หญิงสกปรกแบบคุณ!!" พูดจบเขาก็หสวมเสื้อผ้าหวังจะออกจากห้องเเต่เธอไม่ยอมเสียครั้งเเรกไปฟรีๆหรอก "เอ.....ถ้าคลิปพวกนี้หลุดไปจะเป็นยังไงน้าาาา" เขาหันกลับไปก่อนจะเห็นว่าในมือเธอมีกล้องอัดวีดีโออยู่ เเต่เขากลับยกยิ้มร้ายขึ้นมาไม่กลัวอะไรเลย

"ก็เอาสิ ลงไปเลยคนที่เสียหายน่าจะเป็นคุณมากกว่า"

"เเต่มุมนี้ไม่เห็นหน้าฉันเลยน่ะ เเต่หน้าคุณชัดมากเลย ถ้าคนอื่นรู้ว่า ceo หนุมสุภาพบุรุษสุดหล่อทำเรื่องฉาวๆเเบบนี้คงจะโดนสาป ถูกถอนหุ้นส่วน ถูกถอนจากการเป็น ceo เเน่ๆเลยเนาะ น่าเสียดายจริงๆ" ใบหน้าเขาซีดเผือด เขาไม่อยากให้บริษัทที่ตั้งขึ้นตั่งเเต่รุ่นปู่ต้องเสียหายเพราะเขา "เธอต้องการอะไร!"

"จดทะเบียนสมรสเเล้วเเต่งงานกับฉัน แล้วฉันจะเก็บเรื่องนี้" ร่างบางยกยิ้มร้ายในขณะที่ร่างหนากำลังขมวดคิ้ว ดวงตาเเดงกล่ำมองเธออย่างโกรธเคือง

"ก็ได้ ฉันตกลง"

หลังจากได้เเต่งงานชีวิตเธอก็ไม่มีความสุขเลยเธอหวังว่าหลังจากเเต่งงานเธอจะพิสูจน์ตัวเองเเละทำทุกอย่างให้เขารักเเต่เพราะการกระทำครั้งนั้นทำให้เขา โกรธ เกลียด และรังเกียจเธอเข้ากระดูกดำ เขาไม่อยากเเม้เเต่จะมองหน้าเธอ

.

.

"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่ทำเเบบนี้กับคุณเลย คุณกวิน~TT" เธอเอาเเต่ร้องไห้เเละโทษตัวเอง ถ้าเธอไม่วู่วามยัดเยียดเขาเเบบนั่นป่านนี้เขาอาจจะหลงรักเธอไปแล้ว เธอผิดเองที่รักเขามากเกินไปจนไปทำเรื่องเลวร้ายเเบบนั้น

สายตาเเห่งความสิ้นหวังมองไปยังสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ความคิดที่ต้องการจบชีวิตตัวเองได้ผุดมาในหัว การทำเเบบนี้คงจะทำให้เธอหายเจ็บปวดได้

+Rrrrrr+

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นทำให้สติของเธอกลับมา เธอหยิบโทรศัพท์จากการเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนจะกดรับสาย "ฮัลโหล~"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆจนปลายสายสงสัย (เฮ้ย!~โอเครึเปล่าเนี้ย) หลังจากจบประโยคน้ำตาเธอไหลออกมาอีกครั้ง เเค่คำถามสั้นๆที่เธอรอคอยมาตลอด คนที่เเคร์เเละเป็นห่วงเธอมากที่สุดเเต่ไม่ทันที่เธอจะตอบจู่ๆก็มีชายปริศนาเดินมาและโป๊ะยาสลบใส่เธอและอุ้มเธอขึ้นรถตู้ทันที

"........."

(เพทาย!!!~เป็นอะไรรึเปล่า!!!?)

เมื่อเห็นว่าปลายสายเงียบไปเธอก็เรียกอีกครั้งเเต่กลับไร้การตอบกลับใดๆทั้งสิ้น..............

ผ่านไปสองวัน

"คุณกวินค่ะ คุณเพทายไปไหนค่ะ ป้าไม่เห็นเธอมาสองวันเเล้วนะคะ" เสียงเเหบของหญิงวัยทองถามเขาที่กำลังจะกินข้าวเช้าอยู่ ปกติเพทายจะช่วยเธอทำอาหารให้กวินทุกวันเเต่สองวันนี้เธอกลับหายไป

"เหอะ~ก็หายไปเพื่อเรียกร้องความสนใจก็เเค่นั้น นมไม่ต้องสนหรอก" เขาไม่เคยเอาอะไรเลยและยังกินข้าวต่ออย่างอารมณ์ดี เดี๋ยวไม่มีใครตามเธอก็คงกลับมา ยังไงเธอก็หลงเขาถึงขนาดจับเขาให้เป็นสามีเเล้ว เรื่องอะไรต้องหนีไปง่ายๆล่ะ

'หายไปเลยก็ดี' เเละเธอก็ได้หายไปจริงๆเเต่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีใจเลย เขากลับร้อนใจเพราะเธอไม่กลับมาเลยจนเวลาผ่านไป2สัปดาห์เขาคิดว่านี่ไม่น่าจะใช่การเรียกร้องความสนใจเเล้วล่ะตอนนี้เธออาจตกอยู่ในอันตรายก็ได้ เขาเลยสั่งให้คนของเขาตามหาเธอเเทบพลิกแผ่นดิน และเอาเเต่โทษตัวเองที่พูดใส่เธอเเบบนั้น เเต่เขาเเค่รู้สึกผิดไม่ได้สงสารอะไรเธอทั้งนั้น ก็เเค่หวังให้เธอกลับมาเซ็นใบหย่าก็เเค่นั้น

3เดือนผ่านไป

จากการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของเธอนานเกือนจะ4เดือนเขาสั่งผู้ช่วยคนสนิทของเขาตามหาเธออย่างหัวหมุน เเทบไม่ได้ทำงานไม่ได้นอนเลย ไม่ใช่ว่าเขาเป็นห่วงอะไรเธอหรอกน่ะ เเต่เขาเเค่ไม่อยากตอบคำถามเวลาคนอื่นถามถึงเธอก็เเค่นั้น เเค่นั้นจริง

+Rrrrrr+ ไม่ทันที่โทรศัพท์ของเขาจะส่งเสียงร้องท่อนเเรกเขารีบรับมันโดยทันทีเพราะเขาสัมผัสได้ว่าเบอร์ที่โทรมาต้องโทรมาบอกเรื่องสำคัญเเน่

"โทรมาได้เรื่องอะไรบ้าง เจอตัวเธอมั้ย"

(ครับ ผมเจอตัวเธอเเล้ว)

"งั้นก็รีบพาเธอกลับมา"

(โอเคครับ) ชายร่างอวบผู้ช่วยคนสนิทของกวินได้พบเพทายที่โรงพยาบาลเเห่งหนึ่งซึ่งเธอประสบอุบัติเหตุนอนซมเป็นเจ้าหญิงนิทรามาถึง2เดือน พึ่งฟื้นขึ้นมาได้ไม่นานเเละเธอยังต้องพักฟื้นอยู่ "สวัสดีครับคุณเพทาย"

ชายร่างอวบเดินถามเธอด้วยด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้มเเต่ร่างบางที่อยู่บนเตียงกลับมีท่าทีหวาดกลัวเขา "นะ..นายเป็นใคร"

"ผมบูมไงครับ ผู้ช่วยของคุณกวินสามีคุณเพทายไงครับ" คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมเเละไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด เขาอาจจะโกหกเธอก็ได้

"นายอย่ามาโกหกน่ะ ฉันไม่เคยเเต่งงานมีสามี นายจะมาเเอบอ้างเพื่อลักพาตัวฉันใช่มั้ย"

"ไม่ใช่ครับ ผมจะลักพาตัวคุณทำไมล่ะครับ นี่ผมมีหลักฐาน" ร่างอวบหญิงโทรศัพท์เปิดรูปให้สาวสวยดูซึ่งเป็นรูปงานเเต่งของเธอเเละหนุ่มหล่อหน้าคม ใบหน้าของเธอดูยิ้มอย่างมีความสุข กลับกันกับชายหนุ่มที่มีใบหน้าบึ้งตึงดูเหมือนจะโดนบังคับด้วยซ้ำ

เธอขมวดคิ้วพยายามคิดเเต่เธอคิดไม่ออกจนต้องกุมขมับ "โอ้ย!~ปวดหัว~" เธอดิ้นพล่าน เพราะเธอใช้ความคิดมากไปอาการเธอเลยกำเริบ "ฮือ~ปวดหัว~" ชายร่างอวบเห็นก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก เขารีบกดปุ่มฉุกเฉินที่หัวเตียงของเธออย่างลนลาน ไม่นานนักหมอก็มาที่ห้องของเธอเเละฉีดยานอนหลับให้เธอ

"เอ่อ..หมอครับเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอครับ" ชายร่างอวบถามหมออย่างสงสัย ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปมาก ไม่จำเเม้กระทั้งสามีตัวเอง เธอเป็นอะไรกันเเน่น่ะ "คนไข้ประสบอุบัติเหตุสมองกระทบกระเทือนอย่างรุนเเรงทำให้ความจำเสื่อมคงต้องใช้เวลานานหน่อยเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำของเธอ"

"ออครับ ขอบคุณมากนะครับหมอ"

"งั้นหมอขอตัวน่ะครับ" หมอเดินออกไป เสียงโทรศัพท์ของบูมดังขึ้นซึ่งเป็นเบอร์ของเจ้านายจอมเหวี่ยงของเขานั้นเอง "ว่าไงครับคุณกวิน"

(ตามเธอกลับมาได้มั้ย)

"ไม่ได้ครับ"

(อะไรของแกเนี้ย เเค่ผู้หญิงตัวเล็กๆแกยังพากลับมาไม่ได้ว่ะ ตัดเงินเดือนซะดีมั้ย) ปลายสายพูดอย่างหงุดหงิดไม่พอใจที่ผู้ช่วยคนสนิทไม่สามารถพาเธอกลับมา

"ถ้าคุณพาเขากลับมาได้เเล้วจะมาสั่งผมทำไมล่ะ ทำไมไม่มารับเธอเอง ขนาดเจอตัวผมยังเป็นคนเจอเลย" ชายร่างอวบพูดท้าทายเจ้านายอย่างไม่นึกกลัวเพราะเยาต้องการปราบพยศเจ้านายหนุ่มที่ขี้หงุดหงิดยังกะคนมาเมนท์

(ไอบูมนี่มึงถ้ากูหรอ ได้เดี๋ยวมึงเจอกู เออเเล้วตอนนี้ยัยอยู่ไหน)

"ถ้าเก่งก็หาให้เจอสิครับ" บูมนึกอยากจะแกล้งคนเป็นนายให้วีนให้เหวี่ยง

(ไอบูม!!! มึงอยากได้เงินเดือน500บาทมั้ยห่ะ!!!) คนเป็นนายวีนใส่จนเขาขำออกมา

"อ่ะๆ บอกก็ได้ เธออยู่ที่โรงพยาบาล"

(เอ้า!แล้วยัยนั่นเป็นอะไรทำไมถึงนอนโรงพยาบาล)

"คุณกวิน~ผมว่าคุณรีบมาที่โรงพยาบาลไม่ดีกว่าหรอ" ปลายสายวางลงทันทีซึ่งไม่นานนักเขาก็มาถึงที่โรงพยาบาล เขาเลยถามอาการของเธอจากหมอที่ดูเเลเคสนี้ซึ่งหมอคนนั้นเป็นญาติของเขาเอง "ยัยนั่นเป็นอะไรว่ะ ไอหมอนนท์"

"เพทายประสบอุบัติเหตุ สมองกระทบกระเทือนอย่างรุนเเรงทำให้ความจำเสื่อม แล้วเธอนอนซมเป็นเจ้าหญิงนิทรามาเกือบ2เดือนเลยน่ะเว้ย เเล้วก่อนหน้านี้พวกมึงมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า" กวินตัวเเข็งทื่อ อึ้งกับสิ่งที่พึ่งรับรู้มา ไม่คิดว่าเธอจะเจออะไรที่มันหนักหนาขนาดนี้ เขาไม่น่าพูดเเบบนั้นใส่เธอเลย ถ้าวันนั้นเขารั้งไม่ให้เธอไปเธอก็คงไม่เจอกับเรื่องร้ายๆเเบบนี้หรอก

"ก็นิดหน่อย เเล้วทำไมมึงถึงไม่บอกกูว่าเธออยู่ที่นี่ปล่อยให้กูตามหาตัวเธอตั้งนาน"

"ก็เพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เเค่อุบัติเหตุธรรดาไง กูถึงยังไม่บอกมึง"

"มึงหมายความว่ายังไง"

"มีคนลอบฆ่าเพทายอยู่" เขานิ่งไม่พูดอะไรเลย ได้เเต่มองร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ จริงอยู่ที่สิ่งที่เธอทำกับเขามันเลวมาก เเต่จริงๆเเล้วเธอก็ไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีหรือมีศัตรูซะหน่อย เเล้วทำไมถึงมีคนลอบฆ่าเธอกันน่ะ

"งั้นกูไปทำงานต่อน่ะ" หมอหนุ่มพูดก่อนออกไปจากห้องของเธอไปทิ้งไว้เเค่กวินที่นั่งมองเธออย่างพินิจพิจารณา เธอดูเปลี่ยนไป เธอผอมลงจากเมื่อก่อน เมื่อก่อนเธอค่อนข้างมีน้ำมีนวลกว่านี้

ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมตาขึ้นมาปรับโฟกัสมองเพดานสีขาวสบายตาก่อนมองไปรอบๆเธอก็พบกับหนุ่มหล่อหน้าคมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเธอ "นายเป็นใคร??" ร่างหนาเธอมาใกล้เธอจนเธอต้องถอยหลัง

"ว้าย!~" เธอถอยจนเกือนจะตกจากเตียงเเต่โชคดีที่เขารับเธอไว้ทัน

"ฉันคือสามีสุดที่รักของเธอไง เพทาย จำไมได้หรอ" ร่างหนากระตุกยิ้มร้าย เเละนึกหาทางเเกล้งเธอ ร่างบางรีบผลักเขาออกจากการเกาะกุม "กะ..โกหก ฉันไม่เคยเเต่งงานนายอย่ามามั่ว!!" เธอพูดเสียงสั่น เพราะกลัวคนตรงหน้า ทั้งหน้าตา รอยยิ้มเขาดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

"หึ~สมองเสื่อมจนจำเรื่องเลวๆที่ทำไว้ไม่ได้เลยสิน่ะ" ร่างหนาตากัดฟันกรอด เส้นเลือดปูดขึ้น ดวงตาสีเเดงกล่ำ ฉายเเววความโกรธเเค้นอย่างเห็นได้ชัด จนร่างบางเริ่มกลัวท่าทางของเขาเเละพยายามคิดเรื่องที่เขาพูดถึง จนน้ำตาเธอไหลออกมาไม่ใช่ว่าเธอจำได้หรอก เเต่เพราะคำพูดที่เขาพูดมันทิ่มเเทงจิตใจเธออย่างมาก จนเธอเริ่มจุกอก หายใจไม่ออก "ไม่ต้องร้องไห้บีบน้ำตาหรอก ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอฉันไม่สงสารหรอก"

ยิ่งเขาทำร้ายใจเธอมากเท่าไหร่เธอยิ่งร้องไห้หนักมากๆเเละกุมขมับตัวเองพลางส่ายหัวไปมา "ฮึก~ฮือ~ไม่จริง ไม่ใช่ ฮือ~ฮือ~"

เธอเอาเเต่ร้องไห้จนเขาตกใจเเละทำอะไรไม่ถูกเขาไม่เคยเห็นเธอเป็นเเบบนี้เลย ปกติเขาก็พูดทำร้ายใจเธอตลอดเธอยังอดทนและเขาก็ไม่ค่อยเห็นเธอร้องไห้ด้วยเธอเป็นอะไรกัน

"ผะ..ผมขอโทษ" เขาตัดสินใจโอบกอดเธอไว้เเละลูบหัวเธอจนเธอเงียบไปอย่างผิดปกติ ทำไมเธอถึงเป็นเเบบนี้กันน่ะแล้วใครกันเป็นคนที่ต้องการฆ่าเธอ หลังจากนี้เขาคงรีบสืบเรื่องนี้เเล้วล่ะเพราะคำพูดไม่ผ่านสมองของเขาวันนั้นเเท้ๆเลยทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องร้ายๆเเบบนี้

"คุณ~คุณ~" เธอเงียบไปแล้วจริงเพราะเธอร้องไห้จนหมดสติไปซึ่งเขาไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเธอถึงเป็นเเบบนี้ได้

แอด~ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้งซึ่งเป็นหมอหนุ่มหน้่ใสคนเดิม เขามาเพื่อรีบเช็คอาการเธออย่างด่วนจี๋เลย

"นี่มึงทำอะไร ทำไมพะ..เพทายถึงร้องไห้จนช๊อคเเบบนี้" หมอหนุ่มถามเขาด้วยน้ำเสียงเเข็งกร้าว พลางกระชากคอเสื้อของเขาอย่างโกรธเคือง จนเขารู้สึกเเปลกใจในท่าทีของหมอหนุ่มเพราะปกติจะเป็นคนที่ใจเย็นมากๆเลย เขาเห็นมุมนี้ของหมอก็เเอบกลัวเหมือนกัน

"เฮ้ย!~ไอหมอโอม ใจเย็นดิห กูเเค่คุยกับเพทายเมียกูเฉยๆ มึงจะโกรธทำไม"

"อย่ามาตอเเหล ถ้ามึงคุยเฉยๆ เธอไม่เป็นเเบบนี้หรอก!!"

"เอ่อ..กูเเค่เเกล้งเธอ" เขาพูดอย่างเลิ่กลั่กเพราะมันคือคำโกหกไงที่เขาพูดมันไม่ได้เเกล้งเเต่เขาด้าเธอจริงๆ

หมอหนุ่มปล่อยปกเสื้อเขาก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างโกรธเคือง "มึงรู้เอาไว้เลยน่ะไอกวิน เขาเป็นเเพนิค มึงห้ามพูดทำร้ายใจเขาเด็ดขาด!!"

"....." เขาถึงกับพูดไม่ออกเลย เขาพูดทำร้ายใจเธออยู่ทุกๆวัน เธอไม่เคยเเสดงออกให้เขาเห็นจนเธอเก็บกดจนกลายเป็นเเพนิคเลยหรอ คำพูดมันช่างอันตรายเหลือเกิน ต่อไปนี้เขาสัญญากับตัวเองเเล้วว่าเขาจะพยายามไม่พูดทำร้ายจิตใจเธออีกเเล้ว

"นิ่งเเบบนี้เเสดงว่าพูดทำร้ายใจเขามาตลอดอ่ะดิห" เขามองหมอหนุ่มตาขวางเเต่หมอหนุ่มไม่ได้กลัวอะไรเขาหรอก

"อือ~กูปฏิเสธอะไรได้ว่ะ"

"รู้ตัวก็ดี หลังจากนี้ก็พูดดีๆกับเธอหน่อยล่ะกัน เเคร์ความรู้สึกเธอหน่อย"

"เออๆกูจะพยายาม"

.

หลังจากวันนั้นเขาเฝ้าเธอ เขาไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเเล้ว "นี่วันก่อนฉันขอโทษน่ะ ที่พูดไปแบบนั้นอ่ะ" เขาบอกเธออย่างสำนึกผิด ในขณะที่เธอเอาเเต่กินเค้กที่เขาซื้อมาให้เธออย่างไม่สนโลก "......"

"นี่!ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย!!"

"เงียบหน่าา คนจะกินกวนอยู่ได้ เดี๋ยวต่อยปากเเตกเลย" เขาพูดคำจาของเธอเปลี่ยนไปมากจนเขาเเปลกใจ เเต่พอเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อย เเล้วเขาเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัวเลย เธอดูน่ารัก น่าเอ็นดูมากๆเลย

ร่างบางเงยหน้าจากอาหารมามองเขาพลางหรี่ตาอย่างจับผิด "นี่!ยิ้มอะไรของนายอ่ะ"

"อะไร ใครยิ้ม!! เเล้วนั่นกินหมดเเล้วหรอ"

"อือ มีอะไรจะพูดก็พูด อย่ากวนฉันเวลากินอีกล่ะ"

"ขอโทษน่ะที่ฉันพูดไม่ดีใส่เธอ" เขาพูดอย่างรู้สึกผิดในขณะที่เธอเบะปากมองบนวใส่เขา จนเขานึกหมั่นใส้คนตรงหน้าเอามากๆเลย "ฉันไม่ถือสาหรอก นายคงเป็นพวกปากเสีย จะให้เปลี่ยนก็คงต้องใช้เวลาหน่อย นี่ไม่รู้ฉันไปตกลงเเต่งงานกับนายได้ยังไงกัน" จบประโยคที่เธอพูด ใบหน้าหล่อหุบยิ้มทันที มือของเขากำหมัดเเน่น สายตามองไปที่เธออย่างโกรธเคือง จนเธอต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น

"เหอะ~ฉันไม่ได้อยากเเต่งงานกับผู้หญิงสกปรกๆอย่างเธอหรอกเเต่เพราะความเลวของเธอทำให้ฉันต้องเเต่งงาน เเล้วจำไว้ด้วยน่ะต่อให้เหลือผู้หญิงคนเดียวบนโลกฉันก็ไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอหรอก!!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เส้นเลือดปูดขึ้นที่ใบหน้า ดวงตาเเห่งความโกรธเพ่งมองเธอเธออย่างกับต้องการฆ่าเธอให้ตายเสียตรงนั้น

ใบหน้าสวยหน้าตาซีดเผือด คำพูดที่เขาพูดทำให้เธอจุกอก เธอไม่อาจตอบโต้อะไรเขาได้เลยเพราะตอนนี้เขาพูดของเขาได้กัดกลืนกินหัวใจของเธอจนกลายเป็นแผล ส่งผลให้ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

เขาหลุดออกจากการครอบงำของความโกรธเนื่องจากเสียงร้องเเละน้ำตาของเธอ เขารีบไปสวมกอดเเละลูบหัวเธอเพื่อปลอบประโลม

"ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ" เขาพูดเสียงสั่นเพราะความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอร้องไห้เเละทำร้ายใจเธออีกเเล้ว ทำไมรอบนี้น้ำตาของเธอถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขากันน่ะ เขารู้สึกเจ็บเเปล๊บที่หัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

"ฮือ~ฉันทำอะไรผิดนักหนา ทำไมถึงต้องส่ากันขนาดนี้ด้วย ฮึก~ฉันมันไร้ค่าขนาดนี้เลยหรอ ฮือ~" เธอเอาเเต่ร้องไห้ ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ จากคำพูดของเขาเเละจากปมในอดีตที่เธอเคยเจอมามันถาโถมเข้ามาในหัวเธอจนเธอรับมันไม่ไหว เธอเลยระบายมันด้วยการร้องไห้ออกมาอย่างนี้ "ผมขอโทษ ผมตาต่ำเองที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวคุณ คุณอย่าร้องไห้เเบบนี้เลยน่ะ"

น้ำตาเขาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้เขากลับสงสารเธอจับใจเเละรู้สึกผิดที่เขาปล่อยให้ความโกรธครอบงำตัวเองจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ผ่านไปสักพักนึง เธอเริ่มดีขึ้น เขาจึงคลายอ้อมกอดของเธอพลางมองหน้าเธออย่างรู้สึกผิด "ผมขอโทษ ขอโทษจริง" เธอจับมือเขาไว้ก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างไม่นึกโกรธเคืองเขาเลย "จะโทษนายคนเดียวก็ไม่ได้นี่ ในเมื่อฉันเป็นคนทำให้นายโกรธก่อนนี่" เขามองหน้าเธอเเละยิ้มอ่อนๆให้ ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มของเธอเเละการกระทำของเธอตอนนี้ทำให้ใจเขาเต้นเเรงได้

"ฉันจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย ยังไงนายก็ต้องช่วยรื้อฟื้นน่ะ ฉันอาจจะพูดอะไรไม่คิดบ้างนายก็ยกโทษให้ฉันด้วยล่ะกันน่ะ^^" รอยยิ้มที่มาพร้อมกับรอยบุ๋มข้างเเก้มซ้ายมันดูน่ารักเอามากจนทำให้เขาเสียอาการ "อะ..อื้ม~ต่อไปนี้ฉันจะพยายามควบคุมความโกรธของตัวเองให้ได้"