ลินดาไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายที่เธอเคยอ่าน

เรื่องมันเกิดจากการที่พวกเราเหล่านักศึกษาไปออกค่ายจิตอาสาบนดอย

ที่หมู่บ้านอันห่างไกล ตกดึกเพื่อนนักศึกษาชายแอบต้มเหล้าเถื่อนที่ผู้ชายในหมู่บ้านให้มา

เธอในฐานะประธานนักศึกษาดีเด่น

เห็นแล้วก็ต้องเข้าไปตักเตือนเดิมทีเพื่อนพวกนี้ก็เกรงใจอยู่หรอก

แต่พอน้ำเมาเข้าปาก เรื่องราวมันก็มักจะจบไม่สวย

หลังจากยื้อยุดฉุดกระชากหม้อต้มเหล้ากันอยู่ซักพัก

แต่แรงของสาวน้อยร่างบางหรือจะสู้แรงผู้ชาย…

เธอถูกผลักจนกระเด็นล้มหัวฟาดพื้น

หลังจากที่ภาพตัด เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในที่แห่งนี้แล้ว

โอ้...พระสงฆ์ !

ที่น่าเหลือเชื่อไปกว่านั้นจากข้อมูลที่เธอได้รับระหว่างที่ยังนอนสลบ

เพราะพวกสาวใช้คุยกัน ก็ทำให้เธอรู้ว่าตัวเอง

ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายที่เป็นภรรยาคนเก่าของพระเอก

ในตอนนี้เธอคือก้างขวางคอเบอร์ใหญ่ที่ทำให้นางเอกกับพระเอกไม่สามารถรักกันได้

แต่ตอนนี้ตามเนื้อเรื่อง พระเอกยังไม่ทันได้เจอกับนางเอก

เรื่องราวมันยังคงเปลี่ยนแปลงได้อยู่ใช่ไหม?

ลินดารู้สึกปวดหัว

ไม่รู้ว่าจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไรดี

แม้ว่าชาติก่อนเธอจะไม่มีครอบครัวเพราะเป็นเด็กกำพร้า

แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนอัธยาศัยดี จึงมีเพื่อนเยอะมาก จะหาวิธีกลับบ้านยังไงกันนะ

เงินในบัญชีอีกห้าพันบาทที่ยังไม่ได้ใช้อีก เสียดายเหลือเกิน...

เพล้ง!

เสียงถ้วยชาแตกกระทบพื้นดังสนั่น

ตามมาด้วยเสียงตำหนิอย่างโกรธเคืองของผู้ชาย

ปลุกสติของหญิงสาวให้กลับมาสู่ความจริง

“เจียวเจียวเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเจ้า

เจ้าทำร้ายนางได้เช่นนี้ได้อย่างไร เจ้ามันไม่คู่ควรกับการเป็นแม่คน!” เสียงตะคอกด่าปนไปด้วยความโกรธ

ลินดาในร่างของซูหลิน

นั่งมองชายหนุ่มร่างใหญ่อยู่บนตั่งเตียง ตอนนี้เธอเพิ่งจะฟื้น ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

พอมาถึงในห้องก็คว้าถ้วยชาลงพื้นอย่างแรง เขาจ้องมองมาที่เธอด้วยความโกรธจัด

ถ้าให้เดาเขาคงจะเป็นสามีเจ้าของร่าง

ส่วนเด็กหญิงมัดผมจุกเป็นซาลาเปาสองข้าง ในชุดสีชมพูสุดน่ารัก

คงเป็นลูกสาวของร่างนี้

ดวงตาของเด็กน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ

แต่เด็กหญิงก็พยายามกลั้นไว้ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา หันซบกับซอกคอผู้เป็นบิดา

ท่าทางน่าเอ็นดูปนสงสาร

สามีเจ้าของร่างจ้องเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ชายหนุ่มเมื่อเห็นคนตรงหน้านั่งนิ่ง

ไม่มีท่าทีรู้สึกผิดอันใด เขาก็รู้สึกผิดหวังในตัวนางยิ่งนัก

ใบหน้าหล่อเหลายิ่งแสดงความเย็นชา

เขาอุ้มลูกด้วยมือข้างเดียว มือใหญ่อีกข้างคอยลูบปลอบประโลมเด็กน้อย

“ซูหลิน

หากข้าไม่อนุญาตเจ้าห้ามเข้าใกล้ลูกเป็นอันขาด!” หลังจากที่เขาพูดจบก็อุ้มเด็กและเดินจากไป

“มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ” ลินดาพึมพำ “มาถึงก็ด่าๆ

แล้วก็เดินออกไปเนี่ยนะ" หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ คว้ากาน้ำชามาเทใส่ถ้วยชาที่ยังเหลืออยู่

ยกมันขึ้นจิบเบาๆ น้ำชาร้อนมาก อากาศร้อนขนาดนี้ยังจะให้ดื่มน้ำชาร้อนๆ อีก

คิดถึงชานมจังเลย โลกโบราณนี้มีน้ำแข็งไหมนะ

ลินดาเอนตัวลงไปนอนที่ตั่งเตียงอีกครั้งในสมองพยายามนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย

ตอนที่

3 สามีไม่รักเจ้าของร่างเลยสติแตก

โลกจีนโบราณที่เธอทะลุมิติมาอยู่ในตอนนี้

เป็นยุคที่นักเขียนสมมุติขึ้นมา พระเอกของเรื่องชื่อฉางคง

เป็นแม่ทัพใหญ่ของราชวงศ์ ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้เป็นอย่างมาก

เธอมาอยู่ในร่างฮูหยินของเขาที่ชื่อว่าซูหลิน

เป็นลูกสาวเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่กำลังเรืองอำนาจ

ซูหลินตอนที่อยู่บ้านเดิมได้รับการเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก

และนิสัยของนางค่อนข้างจะเย่อหยิ่งจองหอง เมื่ออายุได้ 15

นางได้แต่งงานกับแม่ทัพฉางคง

เขาเป็นบุรุษที่หญิงสาวในเมืองหลวงใฝ่ฝัน

ไม่เพียงมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา แต่ยังมีชื่อเสียงสร้างความดีความชอบตั้งแต่อายุยังน้อย

เขารบมานับครั้งไม่ถ้วนไม่เคยประสบกับความพ่ายแพ้

เขาปกป้องอาณาจักรแห่งนี้มาหลายปีแล้ว

ซูหลินคิดว่าได้แต่งกับวีรบุรุษในดวงใจ

ชีวิตหลังแต่งงานคงเต็มไปด้วยความหวานชื่น

นางนั่งเกี้ยวแปดคนห้ามเข้าประตูจวนของแม่ทัพด้วยใจคาดหวัง

แต่ฝันของนางก็ต้องสลายเพราะท่านแม่ทัพผู้เป็นสามี

ไม่เคยแตะต้องนางอีกเลย นอกจากคืนวันเข้าหอที่เขาทำตามหน้าที่ของสามี

ความรู้สึกที่ไม่สมหวังทำให้ซูหลินโกรธ

นางจึงอาละวาดเสียงดังทั้งวัน ทำให้จวนไม่สงบ

ถ้าบ่าวรับใช้ทำความผิดเพียงเล็กน้อย

พวกเขาจะถูกนางลงโทษอย่างรุนแรง เอาความโกรธมาระบายกับพวกบ่าวรับใช้ในจวนแทน

ทั้งยังแอบวางยาปลุกกำหนัดเขา แต่ว่าโดนจับได้เสียก่อน

ท่านแม่ทัพจึงสั่งขังนางเอาไว้ในเรือนไม่ให้ออกมา และไม่สนใจใยดีนางอีก

จนกระทั่งนางป่วยและถูกตรวจพบว่าตั้งครรภ์จึงได้รับการปล่อยตัวออกมา

นางต้องการคลอดบุตรชายให้เขา ไม่เพียงแต่ตำแหน่งของจะมั่นคงมากขึ้น

สามีก็จะหันมาใส่ใจนางอีกด้วย

แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่ซูหลินต้องการ

หลังจากตั้งครรภ์นานกว่าสิบเดือน นางให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่ง

นางรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก สุดท้ายสามีก็ยังคงเมินเฉย ไม่สนใจนางเช่นเดิม นางจมอยู่กับความโศกเศร้าจนไม่สนใจลูกสาวของตัวเอง

ถึงแม้ว่าฉางคงจะไม่สนใจนาง

แต่เขาก็รักเอ็นดูลูกสาวเป็นอย่างมาก เขาตั้งชื่อเด็กว่าฉางอวี้เจียว

เรียกชื่อเล่นว่า เจียวเจียว

สิ่งแรกที่ฉางคงจะทำทุกวันคือหอมแก้มเจียวเจียวก่อนไปที่ค่ายทหาร

แต่เขาก็ยังคงเย็นชากับแม่ของลูก

ซูหลินเห็นดังนั้นก็ค่อยๆ

รู้สึกเกลียดลูกสาวของตัวเอง เพราะว่านางมาแย่งชิงความโปรดปรานจากสามีไป

ในตอนที่อยู่กันสองคนนางมักจะโมโหที่ลูกสาวร้องไห้เสียงดัง

หรือบางครั้งก็ตีด้วยความโกรธ

วันนี้นางลงมือหนัก

จนมีแผลปรากฏที่แขนของบุตรสาว เมื่อผู้เป็นพ่อเห็นก็เลยมาอาละวาดนางที่นี้

เนื้อเรื่องตอนนี้เป็นช่วงราวๆ

หนึ่งเดือนก่อนที่พระเอกจะได้เจอกับนางเอก

นางเอกของเรื่องนี้เป็นหมอหญิงคอยช่วยเหลือรักษาทหารบาดเจ็บในการรบครั้งใหญ่

ตอนที่

4 ต้องรักษาครอบครัวบ้านเดิมไว้

“ฮูหยิน…ฮูหยิน” ด้านข้างของเตียงมีสาวใช้ตัวน้อยใบหน้ากลม เรียกเธอให้ตื่น

สาวใช้คนนี้ แม้จะรู้ว่าตัวเองเสี่ยงจะโดนทุบตีแต่นางก็จำเป็นต้องทำ

ลินดา...ไม่สิ ตอนนี้เธอคือซูหลินแล้ว

เพื่อจะมีชีวิตรอดต่อไป นางต้องเป็นซูหลินที่นิสัยดี ดูแลลูกของตัวเองให้ดีๆ

เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ช่างน่าสงสารนัก

นึกย้อนไปถึงตอนนั้นที่ตัวเองเป็นเด็กกำพร้าโหยหาความรักจากพ่อและแม่มากขนาดไหนก็ไม่เคยได้รับ

ตอนนี้มีโอกาสได้เป็นแม่คน แถมไม่ต้องคลอดเอง นี่ก็ถือเป็นเรื่องดีของการทะลุมิติ

ว่ากันว่ายุคโบราณเวลาหย่าร้างชื่อเสียงก็จะเสียหายไม่น้อย

ยิ่งเป็นสตรีที่ไม่มีครอบครัวเดิมหนุนหลังก็ยิ่งถูกรังแกได้ง่าย

นับดูตามเนื้อเรื่องอีกไม่ถึงเดือน

ตระกูลของบิดาที่เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็จะถูกประหารทั้งครอบครัวแล้ว

เพราะเรื่องฉ้อโกง สเบียงอาหารของกองทัพ ทำให้มีเสบียงอาหารไม่เพียงพอ

จนกองทัพเกือบจะพ่ายแพ้

ความจริงเสบียงที่ส่งไปนั้นเพียงพอแล้ว

แต่ลูกน้องและขุนนางเล็กๆ รายทางแอบยักยอกออกไปไม่น้อย

กว่าจะเหลือถึงพวกทหารก็มีไม่เพียงพอ

ฮ่องเต้กริ้วมาก

ความผิดย่อมนี้ไม่พ้นเสนาบดีเช่นพ่อของนางที่รับผิดชอบเรื่องนี้

โทษฐานที่ดูแลลูกน้องไม่ดีและไม่รอบคอบ ทำให้อาณาจักรเกือบต้องพ่ายแพ้

โทษประหารชีวิตจึงตกสู่ครอบครัว

เรื่องนี้ทำให้เจ้าของร่างยิ่งเสียสติมากขึ้นไปอีก

สามีที่เป็นแม่ทัพก็มองนางด้วยความเฉยชา

เวลานั้นเขายังกลับมาพร้อมกับหญิงสาวนางหนึ่ง และบอกว่าเป็นหมอหญิงให้คอยมาดูแลรักษาลูกสาวของตัวเอง

ซูหลินก็โกรธเป็นอย่างมากคิดว่าเขาจะรับอนุภรรยาเข้าบ้าน

จึงยิ่งอาละวาดอย่างหนัก

นางไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น

ต้องหยุดเรื่องนี้ให้ได้

ที่พึ่งของนางคือจวนเสนาบดีจะทำให้เสาหลักเช่นนี้ล้มลงไม่ได้

“น้ำ...” เสียงแหบแห้งของซูหลินร้องเรียกหาน้ำ

ไม่รู้ว่านางนอนไปนานเท่าไหร่ ขณะกำลังจะยื่นมือไปรับถ้วยน้ำมาดื่ม

ก็มีมือพยุงหลังของนางให้นั่งแล้วก็ป้อนน้ำถึงปาก

เป็นฮูหยินแบบนี้ก็สบายดีเหมือนกัน มือไม้ไม่ต้องหยิบจับอะไร

ทันทีที่น้ำไหลลงสู่คอ ซูหลินก็รู้สึกดีขึ้นมาก

นางมองไปที่เด็กสาวหน้ากลมที่ยื่นน้ำให้ สาวใช้คนนี้มีชื่อว่าเสี่ยวเถา

นิสัยซื่อตรงจงรักภักดี

“ข้านอนไปนานขนาดไหน” หลังจากดื่มน้ำไปสองสามจิบ ในที่สุดเสียงของซูหลินก็แหบน้อยลง

สาวใช้ตัวน้อยคุกเข่าลงด้วยความตกใจ

เพราะกลัวว่าฮูหยินจะดุด่าที่เข้ามาปลุก รีบบอกว่านางหลับไปเกือบสองชั่วยาม

หลังจากนั้นเด็กสาวก็รีบคุกเข่าขอให้ไว้ชีวิต

ที่สาวใช้หวาดกลัวถึงเพียงนี้ ก็ต้องโทษที่เจ้าของร่างเดิมโหดร้ายเกินไป

สาวใช้ถึงได้กลัวกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้

“เจ้าลุกขึ้น

อย่ามาร้องโวยวายให้ข้าปวดหัว” เสียวเถารีบคำนับแล้วลุกออกไปทันที